Садовите за давање, некогаш одделени, паднале во садовите за примање и сега се наоѓаат во нив, под нивна власт. Оваа состојба се нарекува „прогонство”. Се манифестира во тоа, што желбите за примање ја користат намерата за давање, да даваат заради примање. Значи, „прогонство” е духовен поим, доста сложен. Јас го достигнувам вистински, кога знам дека моето давање на Создателот е повикано за да примам од Него насладување. Јас сум - нечистотија, клипа, и тоа значи дека сум во прогонство - на многу високо духовно скалило на прекинатата поврзаност со Создателот. Затоа што постојат само две сили: сила на примање и сила на давање. И така јас, како сила за примање ја фатив силата за давање, ја држам и ја користам за самонасладување. Меѓутоа денес јас не се чувствувам во прогонство, дури напротив, се асоцирам со желбата за примање. Но кога би се асоцирал со желбата за давање, тогаш би признал, дека се наоѓам во прогонство под власта на Фараонот, т.е. егоизмот. Секој пат, кога ќе посакав да извршам давање, одеднаш почувствував дека дејствувам само заради примање.
Времето на престојувањето во Египет може да се подели на периоди – согласно со чувството на прогонство. Баал ХаСулам пишува за тоа во посланието 14: „Колку што синовите на Исраел мислеле дека египќаните ги поробуваат и ги оттргнуваат од служењето на Создателот, толку тие навистина се наоѓале во египетското прогонство”. Сè се одредува од страна на „корисникот” – тој што прима, чувствува. На пример, кога Мојсеј го убил египќанецот, евреите го поткажале. Тие не се чувствувале во прогонство – напротив, Мојсеј, а не Фараонот им го загорчувал животот. Значи, при разбивањето, садовите за давање, или душите на Исраел, насочени директно кон Создателот (јашар-Кел), директно кон давањето, паднале во садовите за примање, во намерата заради примање. Но само од себе тоа не зборува ништо. Потребна е анализа, според чии резултати ние ќе можеме да се споредиме со овие или оние. Ако во Египет јас им се присоединувам на садовите за примање, тогаш се развивам како Фараонот, за кого градат убави градови Питом и Рамсес. Од друга страна, за устремените кон давањето – тоа се сиромашни и мизерни градови, што носат ризик: „Но, ако не успееме да излеземе од власта на егоизмот, од владеењето на Фараонот?”
Затоа ние треба да сфатиме, каде се наоѓаме. Тој што има точка во срцето, тој што веќе тежнее кон науката кабала, кон откривањето на Создателот, тој треба секој пат да се проверува себеси: „Што превладува сега во мене: желбата за примање или желбата за давање? Ако е желбата за примање, тогаш јас работам за Фараонот, а ако е желбата за давање, тогаш спаѓам во категоријата „Исраел во прогонство”. Таков е првиот детал од перцепцијата, со чие развивање ние на крајот излегуваме од прогонството. Како што пишува Рабаш во „Славеј ХаСулам” (1985/86, статија 6): „Прогонството е сад, а ослободувањето е Светлина и изобилство”. Благодарение токму на несреќите, кога ние се чувствуваме во заробеништво, почнува да се формира нов сад, со кој ние излегуваме на слобода. Готови садови-желби не постојат, бидејќи „садовите” се во суштина нови детали на перцепцијата, кои ние ги генерираме со работата во Египет, во прогонството, чии што четири фази на крајот создаваат целосна желба. Токму таа желба за нас станува ослободување. Што претставува всушност бегството од Египет? Од кого ние бегаме? Од желбата за примање? Не, таа останува, исто како што останува желбата за давање. Во што тогаш се претвора Фараонот?
Во првата фаза групата на Аврам излегла од Вавилон, т.е. од желбата да се искористи Создателот за своја корист. Со други зборови, садовите за давање извршиле скратување на нивната желба за примање, која тогаш не била подготвена за поправка, и се одделиле од неа. Потоа таа желба пораснала и се појавил Исак, кој претставувал лева линија, и кој се одделил од Исав. Секој пат ни додаваат желба за примање, а ние правиме анализа и се исклучуваме, ја оставаме за во иднина, за тогаш, кога ќе можеме со неа да работиме. Ние само присоединуваме кон нас, кон намерата за давање, посебни садови, кои можеме да ги поправиме. Соодветно на тоа, „Фараонот” е многу голема желба за примање, дојдена откако синовите на Исраел се подготвиле за новата фаза. Пред сè, тие го довршиле тековното скалило во дадената желба, наречено „Јаков”. Тогаш се појавила потреба да се расте понатаму – што се нарекува „гладот во земјата на Исраел” – и тие слегле во Египет. Во почетокот Фараонот бил добар, и тие добро живееле во новото место. Тие чувствувале, дека додатокот на желбата за примање сè уште не ѝ пречи на желбата за давање. И затоа во прво време тие управувале во Египет – управувале со својата желба за примање. Значи, тоа сè уште не било прогонство, туку „седум години на изобилство”. А потоа, кога синовите на Исраел се приклучиле кон новиот сад, тој се претворил во „седум години на глад”. Затоа што желбата за примање продолжува да расте, и во еден момент јас веќе не можам да ја контролирам. Тоа постојано ме „вшмукува”, ме втурнува во давање заради примање. Фараонот сè повеќе им одзема на синовите на Исраел, и тие се немоќни против неговата власт. Човекот буквално е вшмукан во оваа дупка, и не му останува ништо од давањето – додека за тоа време Фараонот се шири.
Како резултат, сред црната темнина кај нас се пробудува точката во срцето – Мојсеј, кој нè изнел од Египет. Таков е патот на желбата за примање, такви детали на перцепцијата се карактеристични за неа. Сите овие случувања се развиваат во неа. Отргнувајќи се од египетсткото ропство, ние доаѓаме до планината Синај – планината на омразата (сина). Тоа е истиот Фараон, само во поинаков облик. Одново и одново пред нас застанува растечкиот егоизам, секој пат во нов облик, и тоа ни овозможува да ја продолжиме поправката.
Непроценливи моменти на вистината
Од статијата на Баал ХаСулам „Предговот кон ТЕС”, т.42: Единствената причина, која стана извор на сите страдања и маки, што ги доживуваме, и сите наши престапи и грешки е апсолутното несфаќање на Вишото управување.
Кога би го сфатиле Вишото управување, односно би ја откриле Вишата Сила и би дознале што таа бара од нас, дознавајќи ги сите односи меѓу нас и Создателот, ние „веднаш би се ослободиле од сета несреќа и страдање, и веднаш би го достигнале спојувањето со Создателот со целото срце и душа”. Но ние не го дознаваме Создателот, како што погрешно смета човекот. Секое осознавање е можно само со помош на изедначување на нашите особини, и затоа осознавање на Создателот значи сличност со Него во однос на нашите особини. Само во споредба со себеси јас можам да проверам, да измерам, да го почувствувам Него. Ако јас сакам да го откријам Создателот, мора да личам на Него според моите особини, во спротивно не ќе можам да Го почувствувам. Но веднаш откога ќе му се приближам со особините и ќе почнам да Го гледам, нормално дека од тој момент и понатаму јас помалку ќе грешам и ненамерно сè повеќе ќе се менувам. Дури и за да се придвижам до најпрвото откривање, до првото чувствување на Создателот, јас мора да се променам. Затоа целиот мој пат се дели на фази, од кои првата поминува „во темнина”, кога јас дејствувам, извршувајќи ги советите на кабалистите, верувајќи, дека на таков начин ќе се приближам до Создателот. Јас верувам во тоа што е напишано во книгите и се вклучувам во групата, го следам примерот на пријателите, и на крај почнувам по малку да ја чувствувам Вишата Сила. Во мене се појавува некое внатрешно чувствување на Создателот, потоа тоа се развива сè повеќе и повеќе. И тогаш веќе јас почнувам да сфаќам за што се зборува во книгите и што подразбираат кабалистите. Претходно јас можеби десет години само сум читал, но дури сега секој збор за мене добива вкус. Текстот ми станува близок, небаре е дел од мене. Јас сфаќам дека тој говори за она, што се случува внатре во мене. Кон такви моменти, такви состојби треба да се стремиме за да не грешиме повеќе и да сфатиме, што бара од нас Вишата Сила.
Опкружувањето денес – тоа сум јас утре
Прашање: Ако јас целосно зависам од опкружувањето, како тогаш можам да влијаам врз него?
Одговор: Ако внимателно погледнеш и се увериш дека навистина сè што ќе претставуваш ти во иднината целосно се определува од опкружувањето, односно дека ти си глина во рацете на Создателот/опкружувањето, бидејќи Вишата Светлина доаѓа во апстрактен облик, и опкружувањето те формира така, што таа Светлина поминува преку него и влијае врз тебе, тогаш можеш некако да си го замислиш опкружувањето: каков вид тоа треба да биде. Бидејќи тоа е твојата иднина. Согласно со тоа, ти ќе посакаш да ја најдеш во опкружувањето таа идна состојба, и така да се однесуваш кон него. И наеднаш ќе почнеш да откриваш, дека во него постојат твоите идни особини и идните особини на целиот свет, бидејќи личното и заедничкото се еднакви. И дури во поединецот, ако се задлабочиш во него, ќе го видиш целиот свет до конечната поправка (Гмар Тикун).
Затоа, кога се загледуваш така во опкружувањето, бараш, и се ставаш во зависност од него, почнуваш да откриваш, дека во сите тие пријатели ги има сите идни поправени состојби, иако тие самите не го распознаваат тоа во себе. Така големиот кабалист раби Јоси Бен Кисма учел од своите ученици-почетници, како што е речено: „Од секој свој ученик јас учев”. Токму така ти треба да се однесуваш кон опкружувањето, затоа што тоа е обвивката, која влијае врз тебе. И, во колку повеќе поправен облик ти ја замислуваш, толку повеќе таа влијае врз тебе. Таа нема свој личен облик, сè зависи од тоа како ти самиот ја гледаш. Може да се запрашаме: зошто тогаш е речено, дека среќен е човекот, кој не бил во друштво на грешници, а уште посреќен е оној, кој се наоѓал меѓу праведниците?
Се разбира, станува збор за грешниците и праведниците во правилното опкружување, кое нè движи кон духовното. Но работата е во тоа, што самиот човек му го дава обликот на своето опкружување. Со тоа, како тој денес се однесува кон него, тој одредува дали тоа ќе биде „толпа на грешници” или „собрание на праведници”. И, во согласност со тоа тој одлучува како тоа опкружување ќе влијае врз него. Затоа што ние не знаеме кои се грешници и праведници. Начелно, луѓето се стремат кон духовното – така јас во целост откривам во своите земно сетилни ограни (видот, слухот, вкусот, мирисот, допирот). Во разумот и срцето јас гледам дека повеќе или помалку сите тие се стремат кон духовното. Но како јас ќе ги перцепирам од овој момент и понатаму – зависи од мене. И какви различни особини јас ќе им дадам, повисоки и подостојни - такво влијание тие ќе извршат врз мене. Јас го градам своето опкружување – обвивката која влијае врз мене. И тогаш таа го определува не само тоа влијание, туку исто така и формата на Создателот. Затоа што Создателот нема форма. Односот помеѓу мене и опкружувањето го оформува, за мене, ликот на Создателот, кој нема лик – јас само си Го замислувам во таков облик. Понатаму ова опкружување се претвора за мене во надворешен сад/кли, кој ја заржува Опкружувачката Светлина. И така – до целосната поправка, сè додека овој сад исто така не се соедини со мене и стане мој сад, цело мое „Јас”, исполнето со Внатрешна Светлина.
Од утринската лекција - 29.12.2012 на Каб.Тв
