10.07.2011
Баал ХаСулам, „Дарување на Тора": Работата која се одвива помеѓу човекот и Создателот е постојана и непроменлива, за неа нема оптужби и човекот лесно се навикнува на неа. А, како што е познато, сè што се прави по навика, не може да донесе полза.

Од друга страна, работата која се одвива меѓу човекот и другите луѓе не е постојана, и е променлива и обвинители го опкружуваат човекот, без разлика дали тој се жали на нешто. Затоа таквата работа е понадежна и поблиску до целта.

Ова е критичен момент. Никаде, во ниедна друга методика, групата нема таква улога, каква што има во кабалата. Овде таа е задолжителна. Кажано е: „или група или смрт".
Ако сакаш да влезеш во духовниот свет, да Го достигнеш Создателот, мораш да се обратиш до учителот, групата и книгите. Друг излез немаш, треба да се одречеш од себеси пред нив, да работиш поврзан со нив, да станеш една целина со нив. Меѓу вас не смее да има никакви разлики.

Ако сепак, се појави разлика, тоа значи дека овде сè уште не си создал точка на единство и тогаш нема да има никакво откривање, ти нема да можеш да го достигнеш својството на давање. Токму оваа методика на поправање се разликува од другите религии, верувања и духовни практики. Ти изведуваш практична работа со наставникот, со групата и со оние средства кои во групата ти ја носат Светлината која се враќа кон Изворот. Тогаш Го достигнуваш Создателот внатре во она што си го изградил заедно со групата, со наставникот, со душите кои ги откриваш и кои за тебе ја формирале таа состојба. Сите заедно.

Затоа луѓето кои не посакуваат да се поправат себеси се отсечени од концептот на групата. Ова го гледаме по разните форми на егоистичко обединување. Во нив човекот бара добивка, а не единство, не сплотување кое ќе му покаже дали навистина оди кон својството на давање, односно кон откривањето на Создателот во себе или не. Ние треба јасно да разбереме дека овој принцип бара практична реализација. Ако не го применуваш, едноставно не знаеш каде се наоѓаш, висиш во воздухот и за ништо не си способен. Можеби теоретски добро си поткован и на памет знаеш сè што е напишано во книгите, но нема да ти успее да се напреднеш од една кон друга состојба ако не ја оствариш својата духовна намера во меѓусебна поврзаност со сличните на тебе, ако заедно не ги исполнувате поставените услови.

Кажано е: „Мене оставете ме, Мојата Тора исполнувајте ја, бидејќи Светлината која се крие во неа ве враќа кон Изворот". Оваа Светлина дејствува врз лошиот почеток, врз меѓусебното оддалечување проследено со конфузии и лични пресметки.

Ако човекот го сфаќа ова и ги чувствува овие проблеми, ако не се плаши да ги открива, ако не се обидува да побегне од нив, иако тоа е многу тешко, ако не се крие позади некоја обврска или вонредна задача, помирувајќи се со изгледот за напредок, ако се обидува да ги идентификува сите проблеми кои се јавуваат кај него во опкружувањето и му пречат на патот до конечното сеодинување, тогаш тој работи на правилното место.

Се дружеле двајца пријатели...

На духовниот пат јас самиот предизвикувам промени, се обидувам да се вклучам во група, да ја наведнам главата пред неа и да се обединам со другарите. Сите промени се чувствуваат во масата на мојата желба, чија што длабочина и придава чувствителност.

Јас чувствувам дека сè во мене се противи на обединувањето. Ако двајца едноставно седат еден до друг на предавањето, тоа не е напредок. Во бар луѓето исто така седат еден до друг, дури и разговараат додека пијат, пушејќи заедно цигара.

Само зближувајќи се вистински откриваме што е тоа што нè одвраќа еден од друг, бидејќи ние не се состануваме како случајни сопатници кои се движат кон очекуваната егоистичка цел. Ние не сме пријатели од шанкот на некој бар и не сме навивачи на некој клуб.

Нашата цел е со помош на обединувањето да Го достигнеме Создателот, а тоа е можно само по пат на меѓусебни отстапки. Ние не го зголемуваме нашиот егоизам, радувајќи се на можноста за искористување на еден со друг за самонасладување. Не, ние сакаме меѓу нас да Го откриеме Третиот и во тој степен почнуваме да се разминуваме, откриваме дека немаме сила да се обединиме меѓу себе.

Овде се појавува прашање. Да речеме дека порано сме биле најдобри другари, заедно сме навивале за омилениот фудбалски клуб, сме оделе во бар, на одмор, општо земено, сме биле една душа во две тела – секоја вечер јас сум бил кај него или тој кај мене. Што ќе се случи со нас, сега кога треба да пристапиме кон заедничка духовна работа заради достигнување на Создателот? Одеднаш откриваме омраза и оддалечување. Зошто? Затоа што меѓу нас е Создателот.

Отсега па натаму, наместо да си подаруваме наслади еден на друг, секој од нас треба да се откаже од тие придобивки и да се насочи не кон пријателот, туку кон Создателот. Јас повеќе нема да работам со егоистичката желба, на неа треба да ѝ ставам крај. Не е важно дали ми е добро со пријателот, не е важно дали навиваме за ист клуб, не е важно дали заедно одиме во бар. Јас треба да се откажам од сите наслади кои би можел да ги добијам од него.

Сега со него треба да создавам сосема поинаква врска, таква што со нејзина помош ќе извршувам давање на Создателот, не земајќи ништо за себе. Но, ако ништо не добивам од другарот, каков е тој другар? Зошто ми е потребен? Такви „другари" има цели толпи на улиците.

Сега имам друг критериум, друга оценка – ние сме другари затоа што „навиваме" за Создателот и сме поврзани еден со друг со силата на давање. Оставаме позади нас сè што било порано и преоѓаме кон сосема различни пресметки, кон друго ниво на меѓусебните односи.

Кој ближен ми е поблизок?

Баал ХаСулам, „Дарување на Тора": Всушност, за човекот кој сè уште живее во природата на созданието, нема каква разлика помеѓу љубовта кон Создателот и љубовта кон ближниот, бидејќи сè што се наоѓа надвор од него, за него е нереално.

Ако човекот навистина посакува да дава, тој не чувствува никаква разлика меѓу давањето на Создателот и давањето на другарот. За него Создателот и кој било друг човек е надворешна суштина од спротива. И ако зборуваме за вистинско давање, тогаш однадвор нема блиски и далечни, таму сите се една целина.

Ако пак, во моето давање е вклучена пресметка за примање, тогаш јас ги делам ближните според нивната блискост, со други зборови, според користа за себе. Ова се однесува и на сите другари: идеално би било ако дојдеме до подалечно давање на ближниот и тогаш сите луѓе, а исто така и растителната и животинската природа ќе станат една целина, без никакви разлики, вклучувајќи Го и Создателот. Сè она што е надвор од човекот, тој не го чувствува, не може да дава оценки за надворешните фактори, разделувајќи ги по блискост не може да го мери растојанието. Сè што е надвор изгледа дека не постои. А јас, ако навистина сакам да извршам давање, тогаш постои, не веќе без никакви „забелешки" од моја страна.

Можеби откако ќе направам скратување, ќе решам на кого претпочитам да извршам давање, на кого можам да доделам, а на кого нема да успеам. Со други зборови, со какви желби сега сум способен да работам, а со какви сè уште не. Затоа што „другарот" е ликот на мојата желба, прикажан однадвор. Избирајќи на кого да извршам давање, јас во себе ги избирам желбите со кои вреди да работам.

Другарот и мојата желба, во суштина тоа е едно исто. Сè се наоѓа внатре. Друга можност немам. Јас никогаш нема да успеам да работам пред Создателот, ориентирајќи се кон Создателот, доколку Го нема надвор од мене. Ако Тој постои, тоа е само во моите поправени својства. Затоа нема никаков надворешен ориентир, сè додека не сфатам дека и другарот и Создателот и целата реалност треба да се сместат во мојата желба, така што јас кон нив ќе се однесувам според законот за давање. Тогаш, кому да извршам давање? На сопствените желби?

Затоа што тие ми изгледаат по нешто надворешни и затоа ми се претставуваат како „ближни". Тоа ми овозможува да работам со нив, како тие да се спроти мене. Ако ги чувствував внатре, зарем ќе успеев да си го претставам давањето? Кому да давам? На својата нога? На своето ребро?

Оттука е илузијата дека сите мои органи се наоѓаат надвор од мене. Јас веќе заборавив дека тие се мои и не верувам во тоа, тонејќи во спротивни чувства. А сега треба да работам наспроти спротивноста да ги собирам еден по еден и да ги внесувам внатре, откривајќи ги како блиски, свои, сè додека не се сместат во мене и не станат мои. Таква е состојбата на Малхут на Бесконечноста, која е во целосно соединување.

Сè е во неа – сите садови, сите Светлини, а исто така и Оној кој дава – исконскиот корен, состојбата која што е постигната, присоединувајќи ги кон себе сите делови кои се наоѓаат надвор.

Од утринската лекција - 10.07.2011     Следете на  Каб.Тв