01.05.2011

Баал ХаСулам, „Мир во светот": Ако некој елемент од реалноста ни изгледа лош и штетен, значи тој самиот покажува дека се наоѓа на преодна етапа од својот развој. Не треба да го сметаме за лош и да се сомневаме во него, бидејќи тоа не е мудро.

Станува збор за луѓето кои мислат, а не за оние кои како животните не знаат каде живеат, зошто и со која цел.

За разлика од нив, луѓето кои сакаат да се истражуваат себеси и природата, доаѓаат до заклучок дека живееме во свет кој се развива, почнувајќи од Големата експлозија, па до ден денес. Неживото, растителното, животинското и човечкото ниво се развива постепено од наједноставни до сè посложени и посложени форми. Како последица ние не можеме да направиме апсолутна оцена за ниедна работа, ниедно сознание, ниедно дејство, ниеден случај. Бидејќи не знаеме што ќе произлезе од тоа на крај.

Дури откако плодот на дрвото сосема ќе созрее, можеме да видиме дека може да се насладиме со тоа сочно и благо јаболко. Тогаш гледаме со која цел тоа ги поминало сите претходни етапи и како да го искористиме. Тоа е можно да се дознае само ако се набљудуваат сите преодни форми, да се дочека крајот, да се види финалната форма и да им се најде примена.

Ако сè уште не сме го достигнале крајот на нашиот развој, дури ни на неживо, растително и животинско ниво, не треба да кажеме дека знаеме што ќе се случи. Значи секоја работа се мери и оценува исклучително по крајниот резултат. Сè се познава од искуство.

Мудрецот не гледа во иднината, туку суди врз основа на поминатиот пат. Затоа и е кажано: „Никој не е мудар, како искусниот". Значи, во светот нема ништо лошо или добро, сè ни е потребно. Секоја работа си има свое место, свое време, своја причина, своја неопходност и дури на крај откриваме дека сè така требало да биде. Но, дури на крај можеме да изнесуваме оцени за она што се случило.

Тоа се однесува на секој дел од реалноста, а уште повеќе и на нас самите. Дури на крај од развојот ќе направиме заклучоци и ќе составиме мислење за себе: кои сме и што сме, зошто и со која цел сме. Предност е и што од овие истражувања добиваме искуство и се учиме на сопствените грешки. Нам ни е јасно дека во природата ништо не треба да се уништува бидејќи не ги разбираме причините за разните појави.

Порано човекот сакаше да ја измени природата, да ја „превитка" за своите потреби, но од тоа стануваше само потесно. Ние треба колку што може помалку да се мешаме во природата и највнимателно да постапуваме со неа, со други зборови, да го ограничиме својот егоизам и да ја користиме само колку што ни е потребно, како што ја користат животните. Бидејќи во овој свет со телата сме слични на нив. И затоа не треба да земаме од природата повеќе отколку што му е потребно на нашето тело. Тогаш правилно ќе се развиваме во природата без да и причиниме нешто лошо.

Во Предговорот на книгата „Паним Меирот" Баал ХаСулам објаснува дека и мудреците како Платон и Аристотел биле претпазливи во давањето на научни сознанија на масите, заради тоа што луѓето ќе почнеле да се развиваат технолошки и да земаат од природата повеќе отколку што им е потребно на нивните тела, сè додека не ја опустошат Земјата.

Затоа треба да живееме во хармонија со природата, за правилно да се развиваме во нејзиното опкружување.

Желбите не треба да се експлоатираат, туку да се поправаат

Во нашиот свет се наоѓаме на животинско ниво и затоа можеме да земаме од природата толку, колку што ни е потребно за нашето тело. Меѓутоа црпиме ресурси од неа за потребите на човечкото ниво.

За разлика од животинското ниво, „човекот во мене" има потреби: пари, почит и знаења. Тие желби не треба да се остварат по пат на насилство над природата. Јас земам неколку килограми метал, кој се нарекува „злато" од природата и ја задоволувам својата самодоверба и властољубие. Како металот е поврзан со недостатокот од власт? Зошто ги користам ресурсите од едно ниво за потребите на друго? Тоа воопшто не е во ред.

Желбите поврзани со храната, сексот и семејството треба да се задоволуваат согласно со природните начела. Со тоа ти не ја уништуваш природата, ако дејствуваш на животинско ниво. Ако зајаците во шумата немаат храна, нивниот број се намалува.

Така и ти се наоѓаш во рамнотежа со природата, директно „скусен" од неа. Но наместо тоа, ти вештачки се ставаш над природата, експлоатирајќи ги нејзините нивоа, за да се вклучи човечкото ниво. Подолгата поправка на човечкото ниво треба да биде поинакво: ја користиш природата за потребите, а сите останати напори ги насочуваш кон врската меѓу луѓето. Така ги поправаш своите стремежи кон парите, почитта и знаењето. Во спротивно ги уништуваш животинското и растителното ниво, што може да се види денес.

Ако во односите со природата не ги користиме своите желби за богатство, почит и знаење, денес ќе нè имало помалку на Земјата, да речеме за милијарда. Нашиот живот би бил полесен, а своите човечки желби не би ги експлоатирале, туку би ги поправале.

Како резултат на тоа, би живееле во рамнотежа и хармонија со природата на неживо, растително, животинско ниво, а исто и на човечкото ниво. При што ова ниво би ни го подарило чувството на внатрешната суштина на природата, Вишата Сила која лежи во неа.

Поправајќи ги желбите за пари, почит и знаење, ние ќе проникнеме во природата и таа ќе ни ги покаже своите длабоки особини – вечноста и совршенството.

Човекот на крај од развојот

Прашање: Како ќе изгледа човекот на крај од својот развој?

Како што јас го сфаќам тоа, тој ќе се ограничи и ќе ја користи природата само колку што му е потребно и нема да бара недостатоци во ништо, а сите негови стремежи ќе бидат за доброто на ближниот. Ќе користи онолку, колку што е потребно за правилно материјално постоење и уште толку, за да го реализира својот стремеж за добро на другите.

Телото, притоа, ќе добива само полезни, неопходни материи кои се најдобри за здравјето. А стремежот кон ближниот и контактот со него ќе му овозможи на човекот да го открие целниот систем од општа меѓусебна врска.

Со тоа ќе ја достигне внатрешната димензија на природата, нејзината внатрешна сила, вечна и совршена.

Будење на љубовта

Од писмото на Баал хаСулам, со стр. 70 од книгата „Плодови на мудроста": Кажано е: „Спознај го Создателот свој и служи Му"... зашто на душата не и е добро ако не знае за Создателот.

Човекот се стреми и копнее по работата за Создателот, бидејќи иако има душа, тој сè уште не го почувствувал Создателот и затоа му е лошо. Но, без оглед на тоа што има душата, тој сам не е во состојба да се насочи кон откривање на Создателот, додека низ него не помине „духот" одозгора кој ќе го задолжи да ги слуша, да ги следи укажувањата на мудрите и целосно да им верува.

Во Писанието веќе е кажано: „Само добро и милосрдие ме следи во сите денови од мојот живот". Како што објаснува великиот Баал Шем Тов: „Создателот е сенката твоја!"

Односно, како што сенката ги следи движењата на човекот и сите нејзини насоки се во согласност со насоките на човекот, така и секој човек ги следи движењата на Создателот и при будењето на љубовта кон Создателот треба да сфати дека Создателот се пробудил во неговиот огромен копнеж...

Дури и ако во човекот се разбуди точката во срцето, тој не знае како да се разбуди и не може да го направи тоа сам. Него го буди Вишата Светлина, Создателот, а човекот од тие разни будења, пријатни и непријатни, треба да разбере и научи како кон него се обраќа Создателот. Треба да го научи јазикот на кој се поврзува со Создателот.

Треба да ја достигнеме желбата, притисокот, копнежот кои се соодветни за следното, односно духовното ниво кое е прво над нас, или последното ниво под нас на скалата, по која некогаш се спуштила нашата душа од Бесконечноста. Ние тогаш сме биле соединети со Создателот и таквиот стремеж, напор, желба кои нè поврзувале со Него, ние треба сега да ги достигнеме.

Го достигаме таквиот стремеж со помош на вежби кои ни ги дава Создателот, во време кое се нарекува „вртење во круг" (офаним). Тоа за нас се разни можности за поврзување со Него и ние не знаеме зошто всушност во таква форма и ситуации Тој наеднаш ни спомнува за Себе и ние почнуваме да чувствуваме дека Тој ни недостига.

Овде треба да провериме со кого е поврзано ова будење: дали јас сам се разбудив или Создателот ме разбудил? И што треба да направам: да се заблагодарам за будењето или да се пожалам затоа што Тој не ме повикува и јас немам ништо?

Колку повеќе човек ќе го осознава целиот овој процес и цело време ќе се стреми да добие желба за соединување, толку поуспешен ќе биде.

Слушни го Неговиот глас

Создателот се обраќа кон човекот секогаш кога ќе оставиме таква можност. И во тоа е целата тајна на успехот. Ако Му даваме на Создателот такви можности, бргу ќе се разбудиме со голема фреквенција, и ќе можеме побрзо да ја достигнеме големата желба, определена според копнежот и тагата, која се нарекува „свет-година-душа", односно соединување со Светлината „во исто време, на исто место, во иста жена", како што е напишано за соединувањето на човекот со Создателот. Значи за соединувањето (зивуг) потребно е исполнување на неколку услови.

Најнапред, потребна е правилна желба, односно, не некакви земски желби, туку потреба да се достигне сличност со Создателот, првото духовно ниво, првото соединување со Него. За тоа од моја страна е потребна желба, соодветна и по количина, сила и форма. Освен тоа, јас не треба да барам ништо друго, за тоа да стане моја единствена желба, награда, исполнување. Ништо повеќе не треба – само да се посака! Бидејќи сè останато е награда за која јас работам.

Целата страсна желба, копнеж, напор, стремежот да се сочува врската со Создателот и да се одржи таа точка, без оглед на целата тешкотија – тоа всушност и е наградата. Ако човекот достигне таква состојба, да се крене над својата егоистичка желба и целиот стремеж посака да Му го предаде на Создателот, да Му го покаже својот копнеж и дека освен тоа ништо повеќе не бара, тогаш тој станува достоен за високо соединување (зивуг).

Но, на човекот во тоа може да му помогне само опкружувањето кое ќе го поддржува, ќе го буди, ќе го потсетува, ќе ги гради сите услови потребни за тоа слевање, за тие да му бидат јасни и важни. Бидејќи Создателот се обраќа кон човекот при секоја можност која Му ја дава. Тоа за нас е најважната точка.

Односно, да му се дадат на Создателот повеќе можности да нè пробуди на секакви начини, не е важно какви. Нека бидат уште почести тие непријатни чувства, но нас не нè плашат проблемите, стравовите, тагата и ние не ги сметаме за лоши состојби.

За нас е лошо само ако се оттргнеме од мислите, копнежите, желбите за поврзување со Создателот. А сите останати наши стремежи кон Него ги сметаме за посакувани и важни, независно од тоа дали ни е пријатно или не да ги чувствуваме. Во прв ред, нам ни е важна вистината, а не доброто или лошото, слаткото или горчливото чувство.
Така постепено правилно се подготвуваме за првото соединување и на крај приоѓаме до Него.
Страдањата преминуваат во наслади

Баал ХаСулам. „Плодови на Мудроста. Посланија", стр.70, писмо 19: Човекот не станува спремен веднаш за Вишото соединување со Создателот, туку постепено, како што е кажано: „Само добро и милост ме следи".

И затоа создава стремежи, кои се појавуваат на почетокот на соединувањето, како што е кажано: „Преведник е, и лошо му е". Лошо му е затоа што Создателот не посакува соединување со него. Затоа што човекот не чувствува во своите стремежи и копнежи љубов, потребна за слевање и живее во страдања кои во иднина ќе се изградат во наслади од слевањето.

Прашање: Како да се стремиме кон поврзаност со Создателот во состојба на страдања кои Тој ги праќа?

Создателот не испраќа страдања. Од Него излегува само добрина, а јас во својот егоизам ја чувствувам добрината спротивно, односно чувствувам страдања. Всушност тоа се „возбуди" потребни за достигнување на целта – моето менување од егоизам во давање. Тогаш страдањата преминуваат во наслади.

На тој начин, ништо не се менува, освен мојот однос кон светот, како што е кажано: „И ќе јадеш од старото". Ти си го променил својот однос кон она што се случува, си се издигнал над својата желба за насладување и тогаш наместо страдање, чувствуваш насладување.

Некогаш си се стремел кон измислено насладување, а сега твојот стремеж кон Создателот, копнежот и страдањето преминуваат во исполнување, а освен тоа ти ништо друго не сакаш – Го посакуваш само Него и тоа е всушност исполнувањето.

Од утринската лекција - 01.05.2011  следете на   Каб.тв