Прашање: Како епитаф за статијата „Свет” Баал ХаСулам го наведува цитатот од пророкот Јешајау: „Волкот ќе живее заедно со јагнето, и тигарот ќе лежи со јарето, и телето и младиот лав, и волот ќе бидат заедно, и мало момче ќе управува со нив”. Кога ќе настапи тоа време, кому ќе му биде потешко: на волкот до јагнето, или на јагнето до волкот?
Одговор: Во секој од нас постои и волкот и јагнето – желбата за примање и желбата за давање. Желбата за примање е волкот, додека желбата за давање е јагнето. И тие не можат да живеат заедно – заради заемното несогласување. Волкот знае дека може да се најаде, да се наполни само со јагнето; јагнето, пак, се плаши, дека волкот ќе го изеде. Но од друга страна, волкот знае дека не може да преживее без јагнето, а јагнето знае дека нема да напредува без волкот – ќе си остане овца. Затоа излегува, дека тие не можат еден без друг, но не можат и да живеат заедно. Како тогаш да пронајдат таква меѓусебна рамнотежа, што се нарекува „волкот живее со јагнето”? Како две спротивни желби – егоистичка и алтруистичка – можат да живеат под ист покрив?
Токму тоа го објаснува науката кабала – како волкот и јагнето примаат еден од друг, се вклучуваат еден во друг. Кога човекот не се наоѓа ниту во желбата за примање, ниту во желбата за давање, кога ги прифаќа тие две сили како два „ангели” и правилно ги комбинира – со тоа тој формира сличност на Создателот. Бидејќи „Создателот” (Боре) – значи „дојди и види” (бо-ре). Овој лик се појавува од силата за примање и силата за давање. И тогаш „мало момче ќе управува со нив”. Поинаку речено, човекот во мене, Адам, ќе се чувствува мал, но истовремено ќе организира сè, постојано градејќи се себеси и светот наоколу, по пат на правилно комбинирање на двете сили – волкот и јагнето. Помеѓу двете линии – десната и левата – на различни нивоа од желбата се утврдува средната линија. И управува со комбинацијата „малото момче”.
Јас – ближниот - Создателот
Баал ХаСулам, „Свет” : Практичниот дел од љубовта кон ближниот – е давање добро нему.
Прашање: Што е „давање добро на ближниот”?
Одговор: Тоа е давање, што е соодветно за ближниот, соодветно на тоа, што за него е добро. Суштината не е во моите претстави за неговата благосостојба, ниту пак во неговите лични претстави – доброто на ближниот се одредува со служењето на Создателот. Без трите точки – „јас”, „ближниот”, „Создателот” – ние сме изгубени. Затоа што ако јас работам согласно со претставите на ближниот, тогаш ќе се најдам во негова власт, а ако пак работам за себе, ќе станам роб на својот егоизам. Потребно ми е нешто многу повисоко, за да се формира правилна структура: нижиот, вишиот и уште повисок над вишиот. Само тогаш јас сум убеден, дека се придржувам на вистинската линија.
Прашање: Каде се наоѓам јас при давањето на ближниот?
Одговор: Во последната алка од синџирот – во Создателот. Од таму јас можам правилно да се однесувам кон ближниот и кон себеси.
Прашање: А каде притоа се наоѓа моето Јас?
Одговор: Надвор од мене и надвор од ближниот. Во потрагата по она, што е добро за ближниот, - заради спојувањето со Создателот. Го поставувам Него како цел, и тогаш спојувањето со Него – е единственото добро.
Прашање: Што ако ближниот самиот не знае што сака?
Одговор: Бебето исто така не знае што сака. Меѓутоа јас се грижам за него, сфаќајќи дека тоа треба да расте силно, здраво, умно и т.н. Значи, ако јас вршам некому давање, тој за мене претставува бебе, тој е помал од мене. Во таа ситуација јас сум давателот, а тој го прима моето давање. Поинаку речено, тој има потреба, која јас ја наполнувам. Значи, јас треба во него да ја откријам потребата, соодветна на моето наполнување,- бидејќи не можам да му дадам леб, ако му се пие млеко. Освен тоа, јас треба во него да ја откријам потребата, која му оди во корист – таква, со чија помош тој ќе се приближи до Создателот. За тоа ми е потребно да се приклучам кон ближниот, и заедно со него да ја достигнам поврзаноста со Создателот. Со други зборови, јас треба да го иницирам поврзувањето на ближниот со Создателот – и тогаш ќе можам да го наполнам. Со што, би рекле? Јас не претставувам извор на Светлина. Меѓутоа, ако го водам ближниот до спојувањето со Создателот, значи јас го наполнувам. Ете зошто невозможно е да се снајдеме без оваа тростепена структура.
Давање и примање: конфликт на сите нивоа
Баал ХаСулам, „Прогонство и ослободување”: Создателот јасно ни покажува, дека не можат синовите на Исраел да останат во прогонство. Таму тие нема да најдат мир, за разлика од останатите народи, кои се помешале со други народи и пронашле мир, сè додека не се раствориле во нив, без да остават ниту спомен за себе.
Генерално, желбите за примање се делат на 70 вида, кои се нарекуваат „народи на светот”. При разбивањето сите тие се измешале и меѓу себе, и со желбата за давање. Но тука се појавува проблем. Од една страна мешањето на желбите за примање не предизвикува судири. Иако тие се разликуваат, но не се спротивни по својата природа. Напротив, тие дејствуваат согласно заедничкиот, за сите, програм за примање и целосно меѓусебно се разбираат. Како последица на тоа, народите од нашиот свет исто така меѓусебно се разбираат, и ја чувствуваат припадноста кон човештвото.
Работите не стојат така со желбите за давање, со тие, во кои тлеат искрите на давање, - уште повеќе заради фактот, дека тие правеле поправка уште за времето на Храмот. Во нив останале решимот – снимки од давањето, и затоа тие припаѓаат на сосема друг тип. Токму тука се создава конфликтот: желбата за примање по својата природа ја мрази желбата за давање, која му е спротивна, и небаре го обврзува на давање. Од своја страна, пак, желбата за давање не чувствува омраза кон желбата за примање, затоа што е пратено од Создателот да ѝ помага, а не да војува со неа. Така, од страната на еврејскиот народ нема омраза кон народите на светот, туку напротив, постои некоја слабост. Додека пак народите на светот ги мразат евреите, бидејќи желбата за примање сака да ја фати желбата за давање, и да ја зароби во својата власт. Таков е природниот тек на настаните, кога „значајното од ништо” се стренува со „значајното од суштинското”. Случувањата во нашиот свет се последици на Вишата природа.
Мутирање на егоизмот, кој се убива самиот себеси
Ако во нас постои само желба за примање и ништо освен тоа, ние дејствуваме, како роботи. Во моментот, кога ќе ни светне некое насладување, ние веднаш се упатуваме во потера по него, а ако почувствуваме страдања, се обидуваме да им избегаме. Такво е природното однесување на секоја творба: неживата, растителната или животинската. Обичниот човек од нашиот свет не се разликува во тоа од животните, бидејќи и во него исто така дејствува само желбата за насладување. Само што неговата желба е посложена и поконфузна, бидејќи човекот не сфаќа од каде таа наеднаш доаѓа.
Животните се потчинуваат на своите природни инстинкти и не се подложни на никакво надворешно влијание. Додека со човекот управуваат особините како што се:завист, неморал, честољубивост. Тој се инспирира од опкружувањето, кое може да му сугерира секакви вредности кои се спротивни на неговата природа, и го уништуваат. Општеството не делува за доброто на поединецот, туку во корист на целокупното егоистичко, _ општество. Ако еден човек е егоист, - тој дејствува како животно, со својот мал егоизам. Тој се обидува што подобро да се среди во овој свет: да си изгради подобар дом, со поздрави услови и комфор. Тој се труди да го направи она, што е корисно за неговото тело.
Така се развивале луѓето во древноста. Но, откога нивниот егоизам пораснал, и ги натерал да се соединуваат еден со друг, за уште повеќе да заработат еден од друг, тоа егоистичко соединување генерирало појава наречена “општествено мислење”. Тоа влијание на опкружувањето станало штетно за секој поединец, бидејќи од такво соединување егоизмот не само што пораснал, туку се здобил со различни искривени облици, далечни од природата. Тоа не било природно, туку искривено соединување на желбите. Бидејќи кога се соединуваат голем број егоисти, нивните желби противречат една на друга, и не е сфатливо како тие воопшто можат да се соединат. И затоа влијанието на опкружувањето ги довело до такви изопачености на природната желба, како што се: зависта, неморалот, желбата за власт и слава.
Така се развивало човештвото. Од една страна, во секој растело егото. А како резултат на искривеното соединување на тие егоисти заедно, и под негативното влијание на овој општествен систем врз поединецот, општеството се развивало во насока спротивна од духовната, поправена состојба, кон која ние треба да стигнеме на крајот во иднината. Вредностите на нашето општество веќе одамна се оддалечиле од природните човечки потреби за милиони светлосни години... Како резултат на тоа, сите ние дејствуваме согласно со тие вештачки вредности, кои само ни штетат. Но ние сме принудени кон нив да се стремиме, бидејќи се потчинуваме на законот на влијанието на опкружувањето врз човекот. И целиот проблем е во фактот, што тоа опкружување не е добро, туку претставува наш збирен огромен и изопачен егоизам, мутиран од поколение во поколение. И затоа ние дури не и сфаќаме, дека тој влијае врз секого, и го воспитува во насоки, кои се спротивни на природниот, правилен облик.
Праведник по своја волја
Во случај да ни било откриено Вишото управување, сите жители на земјата би станале совршени праведници. Тие би биле принудени да го спроведуваат законот за давање, односно би станале праведници заради неопходноста, а не по својот слободен избор. Истото би се случило, кога би ни се открил Создателот. Сите ние чекаме кога Тој ќе се открие, но веднаш би ја изгубиле целата своја слобода на вољата. Би станале исти како животните, кои слепо ги извршуваат сите наредби на својата природа. Исто, како што денес сме принудени да ја слушаме својата егоистичка природа, така би ги извршувале наредбите на природата на давање. Ако постои природен закон, јас го исполнувам како робот. Затоа не треба да чекаме Создателот да се открие, пред да стекнеме самостојност, независност, моќ на екранот. Тогаш ќе можеме да го прифатиме Неговото откривање во одразената Светлина, оттурнувајќи го насладувањето. А дотогаш, откривањето нормално нема да ни оди во корист, бидејќи ќе нè обврзе да станеме само свети животни. Додека, пак, ние треба да се кренеме повисоко од ова скалило, за да станеме луѓе. Затоа Создателот се открива само во толкава мера, колку што човекот останува независен. Сега сме раководени од егоистичката намера, и сме потчинети на своето его. Потоа во нас се пробудува точката во срцето, и ние почнуваме да се бориме против таа власт, организираме група, која ќе настапува од страна на новата сила, точката во срцето.
Борбата ќе биде во толку поуспешна, во колку јас ќе можам да го омаловажам надворешното општество, за да излезам од неговото влијание. Зад моето его стои целокупното човечко општество, а зад искрата за давање, точката во срцето – кабалистичката група. Важноста на искрата и групата јас морам колку може повеќе да ја зголемам, кренам, додека влијанието на егоизмот и надворешното општество колку што може повеќе да го намалам, да го омаловажам. Зависно од тоа, како јас тоа го правам, така сè повеќе го кревам значењето на давањето за мене, и согласно на моите напори, врз мене влијае Светлина. Тие напори дејствуваат како моја молитва (МА”Н), како одговор на која доаѓа Светлината која враќа кон Изворот, и ме променува. На крајот, се изградува мојата нова конструкција: горе имам екран и одразена Светлина, кои ми служат како нов сад, во кој јас давам на Создателот. Долу под екранот останува мојата скратена желба за насладување, моето Его. Под услов да направам такво скратување, тогаш, во тој степен Создателот веќе може да ми се открие.
Од утринската лекција - 30.11.2012 на Каб.Тв
