Во што е суштината на науката кабала?
Постои суштество – „материјал”, желба за насладување. Таа директно реагира на Светлината, и не може самостојно да изврши ниту едно движење. Зависно од тоа, во каква мера и форма Светлината влијае врз неа – така таа се одѕива. Покрај тоа, во суштеството постои искра од Светлината, од Вишата Сила, од Создателот, од желбата да насладува. И ако таа искра се пробуди од Светлината, тогаш поинаку реагира на неа. Желбата за примање едноставно тежнее кон Светлината: „Јас сакам да те проголтам”. Додека пак, искрата вели: „Јас сакам да станам слична на тебе”. Бидејќи самата таа произлегла од Светлината. И тогаш во суштеството се појавува раздор, несогласување: Едниот дел го поттикнува да „впие” сè. Затоа што Светлината не влегува во желбата директно, туку примамливо „светка”, рефлектирајќи се во овие или оние нешта. Желбата се насочува кон тие нешта, сметајќи дека тие ќе ѝ помогнат да достигне нешто. Со тоа егоизмот само се зголемува, постојано посакува сè повеќе, и секогаш останува празен, сè додека човекот не умре, како што е речено, „без да ја достигне и половината од посакуваното”. Од друга страна, искрата, разгорувајќи се, го води човекот сè повеќе и повеќе кон свесни поправки.
На таков начин, желбата за примање, во трката за насладувањето, за блескавите рефлексии, ѝ се спротиставува на искрата во срцето, која напротив, сака да дојде до исконската особина на Светлината, и реагира на неа на спротивен начин. Помеѓу желбата и точката се појавуваат проблеми, се случуваат судири, се води борба и така тие се развиваат, сè додека човекот не стигне до методата. Таа метода објаснува, како треба самиот јас да реагирам на Светлината. Реакциите на мојата желба и на мојата искра се природни – мојата природа се одѕива автоматски. Но како се одѕивам самиот јас? Како самиот јас можам нешто да решам? Дали мојата искра во срцето ќе надвладува над желбата, дали ќе се спушти подолу, дали ќе се изедначи со желбата, или јас можам уште нешто да сторам?
Кратко речено, тука се активира цел систем, и науката кабала сето тоа ни го објаснува: „Твојата егоистичка желба е огромна, и ти никогаш нема да можеш да ја надвладееш. Меѓутоа можеш да ја разгориш во себе искрата на давање. За тоа е потребно да ја поврзеш со другите искри, кои тлеат во твоите пријатели, и тогаш ќе можеш да одиш напред. Кога ќе ја воспоставиш врската со другите искри, ќе ги соединиш во едно, тогаш вие заедно ќе влијаете врз желбата за примање. Така ќе успееш да ја совладаш и одредиш својата судбина. Во спротивно, со тебе ќе управува Светлината, која влијае и врз искрата, и врз желбата за примање. И тогаш во иднина те очекуваат само несреќи, бидејќи желбата и искрата ќе растат, зголемувајќи го несовпаѓањето, раскинот меѓу нив, со што страдањата ќе се зголемуваат”.
Што се однесува на поголемиот дел од човештвото, оние во кои не е разбудена искрата на давање, тие не се „расцепени” на две, и нив ги очекуваат само удари на Светлината. Тие не си го поставуваат прашањето за изворот на несреќите и само потонуваат во нив. Значи, науката кабала го опишува целиот тој систем, кој од една страна е доста едноставен, а од друга страна нè остава беспомошни во отсуство на соединување. Бидејќи Светлината со своето влијание од фаза до фаза го води системот кон сè полоши и поочајни состојби. Затоа, кога не би се открила суштината на случувањата, целта на творението и можноста да се искористат потребните средства, суштествата би се чувствувале, како да ги водат „како стока на колење”.
Ние треба да сфатиме: науката кабала е повикана, пред сè, да нè спаси од сегашната состојба, и да нè искачи на скалило на кое што ние самите ќе дејствуваме како водители и управители на патот кон совршената состојба. Оваа наука има и други квалитети. Генерално, таа ни го објаснува целокупниот систем на заемната поврзаност меѓу Светлината и садот – меѓу двете единствени сили, што постојат во реалноста. Таа ни ја покажува формулата, по која ние можеме во секоја состојба правилно да ги комбинираме, за да бидат оптимално и максимално искористени. Тоа ќе му обезбеди на суштеството најдобра состојба, како од страна на Вишата Сила, желбата за давање, така и од страна на нижата сила, желбата за примање. Значи, науката кабала не ни ја објаснува суштината на тие две желби (суштината останува необјаснива во секоја наука), туку системот, кој постои меѓу нив. Повеќе нам не ни е потребно.
Од утринската лекција, 18.11.2012, на Каб.Тв
Сè се базира на чувството
Прашање: Нашиот пат е составен од последователни фази: знаење – сфаќање – достигнување. Кога им се обраќаме на масите со посланието за единство, луѓето не можат веднаш да го почувствуваат, да се исполнат со него. Можеби треба да почнеме од општи информации, од користа што ја носи поврзувањето, и дури потоа да се премине кон сензитивно достигнување?
Одговор: Ова послание не се восприма според обична шема, бидејќи самиот материјал на нашата желба е исткаен од чувство. А мислата доаѓа подоцна. Во почетокот јас добивам некој впечаток, чувствувам одеци, одѕиви во желбата, потоа од нив почнувам да формирам знаење – од тука произлегува науката. Значи, јас не сум само машина за анализа, која реагира на овие или оние сензорни параметри на чувствувањата. Точно е, чувството се развива со помош на разумот и е насочено од него, меѓутоа истовремено му претходи. Речено е: „Она што не го достигнуваме, не го чувствуваме, тоа не го знаеме по име”. Значи, пред сè, јас треба да достигнам појава, феномен во чувството, а дури потоа ќе дојдат називите и зборовите. Поинаку кажано, прво „пробувам по вкус”, а дури на крајот го формулирам описот.
Прашање: Излегува, дека раскажувајќи му на човекот за сплотувањето како спас, јас треба прво во него да предизвикам чувство, и дури потоа да давам логични објаснувања?
Одговор: Додека нема чувство, нема со кого да се зборува. Не можеш да му се обраќаш на тој што не чувствува недостаток, потреба. Им се обраќаш на оние што се во несреќа, на оние, што нешто им недостасува. Создателот подготвува „место”, т.е. состојба, во која луѓето страдаат, и тогаш ние можеме да им пристапиме, согласно со нивната природа, со степенот и карактерот на нивните страдања – и така да им ја презентираме методата на поправка. Меѓутоа, ние зборуваме за тоа, како да ја поправиме нивната сегашна состојба, а не светот во целина. Ние му предлагаме на човекот лек од конкретна болест: „Земи, и ќе постигнеш успех, ќе успееш да излезеш од непријатностите и да заживееш добар живот, во безбедност и рамнотежа”.
Во оваа фаза ние не му раскажуваме на човекот за Виши Светови. Тој засега треба да се врати на нормалниот живот, и освен тоа не може да мисли на ништо друго. Значи, тој веќе има чувство, а ние треба да му дадеме знаење, сфаќање – но на таков начин, да тоа се привлече на тоа чувство, да стане „глава” за „телото”. Токму во тоа се состои вештината на дисеминацијата – да му се даде на телото што страда соодветен разум, кој може да му помогне. Ние им објаснуваме на луѓето зошто тие страдаат, и како тие страдања да завршат. Проблемот е во нашата спротивност на Природата: таа е споена во една целина, а ние не сме поврзани – затоа ни е лошо. Тогаш да почнеме да ги возобновуваме врските меѓу нас – и со тоа ќе се спасиме од несреќите. Како тоа се прави? Со специјална метода, со помош на учење, и одредени дејства. И тогаш, после неколку дена, ќе видиш дека методата функционира. Притоа, ние нема само да создаваме дружељубиво, добронамерно општество, туку ќе откриеме како се смируваат другите проблеми, кои денес нè мачат.
Молитва за поправка
Егоизмот нè присилува, држејќи нè во неговото ропство, и не давајќи ни мир. Секој момент ние не престануваме да правиме егоистички пресметки во негова корист, и на тоа не му се гледа крајот. Како тогаш да се ослободиме од тоа ропство, зацврстувајќи се со сите средства во барањето во групата, учиме, учествуваме во активностите, дисеминацијата, семинарите, собирите на пријателите, трпезите, само за да ја добиеме силата на давање. Тоа се нарекува верба. Човекот ги чувствува страдањата на Јов, кој претставува симбол на неподносливите човечки страдања, откривајќи ја својата егоистичка природа до последното и најдлабокото скалило, и открива дека ништо не може да стори со таа природа. Колку и да се проверува себеси не може да најде ниту една ронка од која би можело да се роди нешто добро. Тоа се нарекува страдања на Јов, кои не можат да се совладаат и некако да се излечат. Затоа што всушност, внатре во нашата природа не може да се пронајде никаква причина, од која би можела да започне поправката. Односно во самите нас нема сила, со помош на која би можеле да извршуваме дејства на давање. Но речено е, дека Создателот ја создал злата склоност, и Тора како средство за нејзино поправање. Односно, постои средство: Виша Сила, Опкружувачка Светлина, која враќа кон Изворот, која доаѓа кај човекот но само под услов тој да бара поправка. Сè што ни е потребно е да се открие нашата молба, и тогаш Светлината ќе изврши влијание врз нас. Молбата е желба, потребата за поправка. Тоа веќе не е само егоистичка желба за насладување, туку жалење што сме родени како егоисти. За тоа е потребна подготвителна работа, која се одвива од поколение во поколение, влијание на опкружувањето, Опкружувачката Светлина, која стигнува до човекот дури несвесно, и без негово знаење.
Дури и пред да почне да ја учи кабалата, човекот веќе почнува да се запознава со своето зло. Како што сега, во условите на кризата тоа ќе мора да го направи целото човештво, за да открие дека сите ние сме егоисти, и од тоа нема излез. Сè се движи во правец на тоа, дека ние едноставно ќе се изедеме меѓусебно, и зарем таков ќе биде крајот на оваа земна цивилизација? Што да правиме? Постои заеднички и личен подготвителен период, кој во некоја мера му ја разоткрива на човекот неговата зла природа. Тој чувствува дека нема излез и треба некако да ја поправи. И ако во него се открива искрата во срцето, тогаш тој ја започнува својата поправка. Но тие, во кои не се открила искрата во срцето, ги чувствуваат вистинските страдања на Јов, без каква било надеж некако да се променат себеси. Бидејќи секои дејства, кои им се чинат алтруистички, секоја добротворност и благородни намери, на крај сепак ќе се покажат како егоистички.
Станувајќи поумен, човекот почнува да сфаќа дека од сето тоа зборува истиот тој егоизам, кој дејствува за своја корист. Колку и да изгледаат убаво добротворните организации и дејства, тие не носат никаква поправка. Светот е изграден така, што ако ние дејствуваме согласно со законот за поправка на природата со помош на Светлината, која враќа кон изворот, тогаш ја поправаме. Ако пак не се придржуваме на овој закон, тогаш сите наши и најдобри дејства се претвораат во штетни. И токму со најдобрите намери ние правиме повеќе штета, без да направиме нешто корисно. Затоа Рабаш пишува, дека кога тој ги гледа сите страдања, кои ги доживува светот, тој не може да помогне со ништо друго, освен со молитва за нивна поправка.
Од утринската лекција, 18.11.2012 на Каб.Тв
