Го поминав целиот живот грижејќи се за себеси, и внатрешно и инстинктивно и свесно и намерно. Во овој случај, како да ја променам мојата природа во сосема спротивното? Како можам да научам да го сакам мојот сосед? На крајот на краиштата, да го сакам мојот сосед значи да мислам само на него, да го дадам целото мое тело на негова услуга, сите мои средства, способности и општо сé што имам. И да го правам тоа до таа мера што нема да имам ништо останато освен оваа точка на желба за да му дарувам и немилосрдно да се грижам за него за да може да се чувствува најдобро што може.
Вака мајката се грижи за своето дете. Самата природа ја насочува неуморно да се грижи за детето, и единствената работа која ја интересира во животот е тоа мало суштество да се чувствува добро. Мисли на тоа само како да му биде удобно, со што да го нахрани, кога да ја смени пелената, и во целост, што да прави со него за да се чувствува уште подобро. За неа не постои друга грижа. Како можеме да го следиме нејзиниот пример за да се однесуваме со човештвото на истиот начин, со истата посветеност? Нереално е!
Но може ли Природата да ни постави невозможни услови? Зошто тогаш сме стигнале до сосема спротивна состојба? Зошто тогаш сме целосно потопени во интерес само за себе? Освен тоа, иако исто и животните постојано се грижат меѓу себе, луѓето, освен тоа сакаат да профитираат на сметка на другите, да ги искористат, да им ја наметнат својата моќ и мислење, да ги манипулираат по сопствената волја. Човекот ужива во качување врз другите. Уште поважно, тој ужива кога тие се чувствуваат малку полошо од него, кога е во состојба на поголема предност во споредба со нив. Човекот постојано се оценува себе си во споредба со оние околу него, и само на тој начин го утврдува степенот на неговото задоволство.
Ако егоизмот ме доведе до точка каде што сакам да се чувствувам како да сум над сите и каде што другите ми требаат само за да ја почувствувам сопствената надмоќ, тогаш како можам да ја променам оваа природа и да преминам во спротивната состојба? Можеби ќе ми се исплати да замислам утописка ситуација во која се грижам за својот сосед и добивам задоволство од тоа, како мајка која се грижи за своето бебе? Да речеме дека би ги сакал другите како што сака мајката и постојано би се грижел за нив, тогаш можеби би почувствувал апсолутна самореализација?
Меѓутоа, не гледам никаков начин да се постигне тоа. Што би ме обврзало да го сторам тоа?
Всушност, човештвото се прашувало за ова илјадници години. Низ историјата биле напишани многу книги, биле направени многу обиди да се воведе нешто слично: да се изгради добра средина, да се создадат соодветни организации. Дури и пред стотици години, утопистите се обидувале да создадат услови за добри и грижливи односи меѓу луѓето од различни делови на светот. Меѓутоа не успеале во воведување на овие иницијативи.
Во текот на нашиот развој, ние сме станале поинтелигентни и сé подобро и подобро сме ја запознавале човековата природа, и сега сфаќаме дека сме неспособни да се издигнеме над нашата сопствена природа. Можеби тоа е нешто добро. Можеби ќе ни даде нешто посебно. Но градење на такво општество е невозможно; навистина утописка идеја.
И затоа во нашите општества се ограничуваме со закони на однесување за да не го повредиме соседот толку многу. Имаме адвокати, сметководители, социолози, психолози, политичари и така натаму, и тие ги нормализираат општествените закони. Се обединуваме меѓу себе, но само за да добиеме некаква услуга. На пример, општината се грижи за редот во градот, за расчистување на сметот и други услуги како градинки, училишта, културни центри и така натаму. Ние сме подготвени да ги земеме предвид потребите на сите, и во овој случај обединувањето е исплатливо. На крајот на краиштата, благодарение на тоа секој човек плаќа релативно мала сума за широк спектар на услуги. Овие работи ни се јасни бидејќи преку нив добиваме вистинска, пресметана корист.
Но кога се работи за менување на ставот на луѓето во доменот на чувствата и емоциите за човекот да го земе предвид својот сосед преку повикот во сопственото срце, тоа е нешто што не можеме да го направиме. И тука доаѓаме до сознанието за таа посебна состојба на криза во која сме денес. Тоа е многу чудна криза, и во својата суштина, се однесува на односите меѓу нас. Користејќи ги сите претходно испробани егоистички формации, се обидовме да изградиме поудобно општество за сите, земајќи ги предвид заедничките интереси, на овој или оној начин. Сфаќаме дека вишок на незадоволни луѓе ќе доведе до судири и непомирливи конфликти, и од ова има опасност дека ќе испровоцира граѓански војни. Низ годините, сме биле свесни дека нашиот егоизам треба добро да се заузда за да не се уништиме еден со друг. Меѓутоа, сите овие пресметки беа направени под „егоистичен чадор“. Сфативме дека нашата природа е таква и дека треба да се ограничиме себеси во рамките на одредени граници. Дури и ако нашиот свет светка со егоистични фацети, сепак му е потребен единствен механизам со цел да се спречат испадите кои се закана за уништување на сите наши достигнувања. На овој начин човештвото дојде до создавање на Светската банка, Обединетите Нации, и други меѓународни организации, вака дојдовме до поблиски комуникации и поцелосно земање предвид на интересите.
Особено во текот на минатиот век сфативме дека е неопходно повеќе да се грижиме еден за друг. Двете светски војни ни покажаа дека никој не победува во диво војување – напротив, како резултат сите доживуваат загуби и сите плаќаат висока цена за тоа. Затоа човештвото создаде секакви заедници и комуникациски канали. Постојат дури и „црвени копчиња“ во Москва и Вашингтон за воспоставување на итен контакт во случај на глобална закана. Тука постои одреден вид доверба бидејќи на сите вмешани страни им е јасно дека никој не профитира од конфликт. Затоа, сфаќајќи дека нема друго решение, вооружени со акумулирана основа, сега можеме да воспоставиме одредени интеракции и комуникација.
Од една страна, тоа е сепак егоистичен пристап, но од друга страна, таков пресврт на настаните сепак води до блискост меѓу нас. Дури и ако повеќе се мразиме и сакаме да ги убиеме другите, станува јасно дека тие се исто толку силни, и затоа е поисплатливо за нас да ги земаме предвид.
Од Каб ТВ „Нов живот“ 16,/05/12
Искачување до врвот на пирамидата
Прашање: Како треба да ја чувствувам мојата група како резултат од работилницата?
Одговор: Групата е „едно“ бидејќи е создадена само една душа. И колку повеќе ја откривам структурата на единечната душа, толку повеќе ја откривам групата.
Групата не е материјален концепт, не е десет физички тела кои седат во круг. Групата е она што го градиме над нашиот егоизам низ поврзувањето еден со друг, смалувајќи го нашето его и зголемувајќи ја важноста на поврзувањето, Создателот, Светлината. Колку повеќе ги оддалечуваме овие две спротивни точки, зголемувајќи ја важноста на дарувањето, љубовта и поврзувањето таму горе, почнуваме да се чувствуваме како едно.
Сите го чувствуваат тоа колективно едно, надвор од своето тело, мисли и желби. Сите чувствуваме само една желба и една мисла „како еден човек со едно срце“. Тоа се нарекува група. Ако сите се однесуваат вака за време на работилницата, градиме заеднички локатор во групата, кој почнува да ги восприма сите други „единици“ во салата, формирани од секој круг. И тогаш низ овој сензор почнуваме да ги чувствуваме сите души на праведниците кои постојат во духовниот свет. Ова станува мој сад со кој ќе работам во духовниот свет.
Од првиот дел на дневната кабала лекција 17./05/12, „Разговор за минатите собири“
Тајните на срцето
Прашање: Целта на нашата работа во работилницата е јасна: Го отвораме срцето пред другите, се приближуваме, се поврзуваме.
Одговор: Учите како да разберете што значи група. Пред тоа само сте слушнале што е. Но тука, се надевам, почнавте да чувствувате дека во групата има вметнато посебни својства, кои сами не можете да ги проучите. Конкретно слушајќи го вашиот пријател – и не е важно што тој вели бидејќи можеби не знае ништо (може да е член на групата еден или два месеци), во неговите зборови ќе слушнеш сé што треба да слушнеш.
Прашање: Исто така има друг облик на групна работа, кога текстот едноставно се чита и не се даваат коментари. Што е разликата? Кога го применуваме овој метод на работа?
Одговор: Ова е многу сериозно прашање.
Воглавно, како дискутирате за нешто меѓу себе кога стоите во голем круг и кажувате нешто? Исто така зборувате за себе си, од себе, за величината на групата, величината на целта, на собирот, или за тоа зошто сте дошле на собирот. Најважно е да не се зборува за тоа што ти е во срцето во даден момент. Не се истураш за тоа што го чувствуваш во моментот. Како во нашиот свет, не сакаш да им кажуваш на сите за твоите депресивни чувства, лични тајни, така и тука. Односно, не зборувам за мојата врска со Создателот бидејќи тоа е моја работа. Сé друго – нема разлика.
Прашање: Кога работиме независно во групата, кој ќе ни помогне да запреме на време и да зборуваме од срцето, наместо од умот?
Одговор: Не плаши се ако згрешиш. Не е важно. Воопшто не е важно!
Оние кои учат месец или два можат да се соберат во група и да се обидат да дискутираат меѓу себе за нешто, да брборат како деца – не е важно. И така ќе пораснат, ако го прават само тоа што треба. Не се бара претходно знаење од човекот, ништо. Најважно е да се однесуваме едноставно, со отворено срце и наивно, и сé ќе се доведе во ред.
