Прашање: Речено е: „Сè што подлежи на казна е слично на веќе казнетиот“. Што значи ова?
Одговор: Првично сè лежи пред тебе. Сè што треба да се открие, веќе постои. Откако ќе се роди, човекот постепено открива нови работи за него во светот и му се чини дека дотогаш тие не постоеле. Ете, такво е чувството. Но, во реалноста веќе сè постои, а треба само да се подготват своите садови – желби и во истиот момент ќе се откријат соодветните граници на универзумот. Општо земено, во реалноста која е пред нас треба само да се додава намера за давање, Светлина Хасадим и во тој степен ќе ја откриеме совршената реалност. Само тоа ни недостига. Затоа јас не се подготвувам да ја поправам тековната расипана реалност. Јас се подготвувам со својството на вербата, со својството на давањето да го исполнам својот однос кон сè. Всушност, тоа и е поправањето – верба над знаењата. Соодветно на тоа, јас не треба да се поправам себеси внатре, туку едноставно да излезам надвор од себе и да се соединам со тоа што е таму. Сè е веќе пред мене, а проблемот е што мене ме нема таму, надвор. Треба да се реализира тоа дејствие, тој излез надвор и реалноста ќе стане моја. Можеби денес јас сè уште не сум способен да ја откријам, но таа постои. Потребно е само да се „стават очила“ за да се согледа. Ние го градиме својот духовен сад врз желбата, врз силите на гадоста. „Фараонот“ никаде нема да исчезне, желбата за примање ќе остане, при што ќе остане во својата деспотска форма, а на крај уште ќе и се додаде и „каменото срце“. Меѓутоа, ние треба да се издигнеме над неа, да одиме над неа. Јас ја чувам гадоста (клипата), која ја покрива мојата желба, исто како што лушпата го чува плодот до неговото конечно созревање. Инаку тој плод ќе изгние и јас нема да го достигнам крајот на поправањето. Целиот свој однос кон реалноста јас го градам врз сочувувањето на клипата на мојата желба за примање: „Само не исчезнувај“. Мојата омраза, завист, суровост, мрзеливост – нека остане сето тоа. Тоа мене ми треба. Јас како да ги запакувам своите егоистички својства во еден пакет и излегувам надвор од нив. И обратно, ако тие исчезнат, јас ќе останам без ништо, ќе немам врз што да се изградувам себеси.
Прашање: Како да излеземе надвор од самите себе?
Одговор: За тоа е потребно да се дојде до целосна беспомошност. Тогаш во срцето ќе се отвори дупка преку која ќе почувствуваш можност за излез и ќе замолиш за тоа. Додека не почнеш да молиш, тебе сè уште не ти „дошло“ до тоа да го најдеш Создателот.
Прашање: Како човекот да дојде до вистинска молитва за помош?
Одговор: Тоа се случува кога неговите очајувања се разбиваат до крај, но тој од претходно стои на патот. Треба да се достигне осознание за злото, од една страна и големината на целта од друга, и да се задржува таа експлозија. Најпрвин мене ми е лошо, затоа што се наоѓам во егоистичка состојба. Таа состојба за мене е неиздржливо зло. Но, проблемот не е во тоа што на мене ми е лошо. Треба да го прецртам своето јас и да посакам да ми биде лошо од тоа што не можам да извршувам давање на Создателот. На тој начин ќе се појави злото наспроти љубовта кон Создателот. И второ, јас ја осознавам големината на целта која за мене е добра. Задржувајќи ги овие два краја, јас доаѓам до молитва, до барање за поправање. Целта е толку голема во моите очи, што јас не можам да ја оставам и постојано се грижам да ја издигам сè повисоко. На крај, имам две точки на осознавање: висината на целта и злото на сегашната состојба. Овде се бара притисок од групата, благодарение на кој јас осознавам: големината на целта се крие во тоа што ние треба да Му причиниме задоволство на Создателот. Тогаш јас се замислувам како да избегам од моменталната лоша состојба – лоша токму затоа што сум далеку од целта. Еве какви услови во мене треба да се усогласат. За тоа јас имам сè што е потребно: група, Создател, праизвори...
Меѓутоа, осознавањето на големината на целта е клуч за сè, тоа ги надминува сите останати услови. Јас треба да се фиксирам на целта и од секаде, од сите состојби да ја гледам само неа, без да ги оттргнувам очите. Тогаш, произлегувајќи од тоа, мене вистински ќе ми притреба група, учител, учење и распространување затоа што крајот на дејствијата се крие во почетната замисла. Целта ме обврзува за сè. Стремејќи се кон неа, јас сфаќам дека не можам да направам ништо без опкружувањето, затоа што ја достигнувам токму меѓу пријателите. Сфаќам дека не можам без учител, затоа што тој ме држи заедно со групата на патот и ни ја донесува Светлината која нè исполнува. Сфаќам дека не можам без книгите, затоа што со нивна помош го учам духовниот систем и се будам себеси. За време на учењето јас како да се наоѓам во него и оттаму ја повикувам Светлината која се враќа кон Изворот. На крај, сфаќам дека не можам без распространувањето, затоа што групата е само мал дел од заедничкиот сад на човештвото, за кој јас исто така, треба да се грижам. Сè произлегува од осознавањето за големината на целта. Јас си ја толкувам за себе конечната состојба, во која со групата, со учителот и со целото човештво ќе се обединиме, така што духовниот систем ќе оживее меѓу нас. Неговите Светлини ќе нè исполнат и ќе нè поврзат еден со друг во единствената Малхут на светот на Бесконечноста. Во неа ние ќе Го откриеме Оној, кој ја создал – Коренот кој ги создал четирите нива на распространување на директната Светлина. Тоа всушност е Создателот.
Од целосно ограничување до целосно откровение
Нашиот духовен раст и развој започнува од разграничувањата на желбите да примиме, која што на почетокот нè доминира. Во моментот кога ние се обидуваме да си поставиме граници, ние навлегуваме во фазата на духовниот Ибур (бременост) за која се вели: „Ембрион во матката на мајкасѝ гледа од едниот крај на светот, до другиот. Врз неговата глава стои запалена свеќа и ја учи целата Тора”. Ова значи дека тој не е ограничен на некој начин бидејќи не си ја поставил целосната граница на малата егоистична желба која ја има во моментот, во која тој го чувствува телесниот свет. Тоа е така бидејќи тој воопшто не го почувствувал духовниот свет, туку само овој свет, фиктивната реалност, како човек кој халуцинира и е несовесен. Но кога ја прекинува неговата желба да прима, тој станува неограничен, не мора повеќе да добива, бидејќи Светлината на Ајн Соф (бесконечноста) за него осветлува како Опкружувачката Светлина, која го дава чувството како да е во матката на мајка сѝ. Оттаму тој поминува низ фазите на Ибур. Откако е роден, тој веднаш започнува да работи со првата дебелина, (Авијут), на желбата, наместо коренот Авјут и од тогаш тој е повторно ограничен. Светлината на Ајн Соф, која не слабее на ниеден начин, не го достигнува бидејќи тој не се обидел целосно да се поништи и придржи себеси кон Вишата Сила. Тој создава екрани, (Масахини) од самиот себе и ја зголемува желбата да ја дофати Светлината на Ајн Соф според сопствените дела и да ја облече во неговите садови. Сега постојат различни ограничувања во неговата работа, и Светлината осветлува само до тој степен на кој може да ја прими, со цел да ја даде во неговите поправени садови. Оттаму се вели дека „Создателот ги мрази телата”, што значи желбата на примање. Но желбата да дава повеќе не е нарачена тело, туку душа, Божји дел од Вишото. Затоа постои фаза во која човека се ограничува себеси за до него неограничено да достигне Светлината на Ајн Соф. Но целината е дозволувањето на Светлината на Ајн Соф да биде откриена без никакво ограничување од страна на човека. Човека мора себеси да се открие со помош на Масах и самостојно да работи на нивото на Ајн Соф, со цел да достигне целосно сплотување со Светлината, која нема никакви ограничувања.
Од подготовката за утринската лекција на 12.03.2013, според статијата Шамати, на Каб.Тв
Или Тој или јас!
Како може да научиме што значи давање? За да го дознаеме тоа природата во нас ја има нам вметнато желбата да уживаме, преку која ние го учиме давањето од неговата спротивност, од неговите спротивни својства. Нашата желба да уживаме добива посебни впечатоци кои во него евоцираат различни одговори и отпечатуваат разни дупки, пукнатини и јами во нашите желби. Благодарејќи на тоа, желбата до негде почнува да чувствува дека овие впечатоци се различни во големина и карактер и дека постои специфична врска помеѓу нив која ние не ја разбираме. Одеднаш ние откриваме дека нашата желба да уживаме е разноврсна, со повеќе слоеви и многу комплексна и соодветно добива разни комплексни импресии. На тој начин ние учиме за нашата природа. Што повеќе знаеме за неа, толку повеќе ги постигнуваме спротивните својства, спротивната природа. Сепак нашето учење се базира врз судирот помеѓу двете посебни својства: добивање и давање.
Запишано е „И тие ќе немаат други Богови освен Мене”, што значи дека преку точното учење за овие „други Богови”, ние учиме за Создадителот и можеме да ја формираме Неговата слика во нас. Во спротивно, Тој нема слика, ниту форма, која некако би ни овозможила да замислиме што е тоа, кој е Тој и како Него да Го откриеме. Како можеме да го откриеме тоа што е невозможно да се открие? Само преку негативни впечатоци, негативно согледани во желбата за уживање, ќе можеме постепено да изградиме спротивен став за да можеме да замислиме што е својството на давање. Не би можеле да Го достигнеме на друг начин, ниту преку користење на нашата имагинација, преку нашите чувства или акција, од наша страна, која би можела да биде директно однесена кон Него. Сè завзема простор поради некоја посебна сила, Светлината, која работи во различни фази и предизвикува различни реакции во нас. Наша работа е сè да назначиме кон Вишата Сила како што утврдуваме дека нема никој освен Него. Но ова пресретнува голем отпор врз делот на нашата желба да уживаме, која до тогаш мислела дека нема ниту една покрај неа, или пак како да се помири со тоа. Едната ја поништува другата, што значи дека избива нова расправа: Кој ќе надмине?
Тврдењата меѓусебно се поништуваат: Или Тој или јас! Овој судир е темелот на сите наши фази. Ние не треба да се плашиме да застанеме помеѓу овие две спротиставени страни и да се справиме со двете нерешливи територии, да ја издржиме, да ја прифатиме и предадеме, туку да ја достигнеме и оправдаме, да ја разбереме и претставиме силата на давањето. Ако човекот не го избегне ова објаснување, но би можел да работи под условите на овој раздел, спротивставените размислувања и чувствата, ако не се потпре врз неговиот животински ум и не избега од бојното поле, тој добива нов ум и чувства од Вишото. Во тој случај тој ја добива формата што е слична на Создателот. До тогаш е невозможно да се разбере што значи давање. Кога човек конечно ја достигнува формата тоа се нарекува помош од Создателот, пронаоѓање. Човек кој ги прифаќа сите работни форми, кои му се дадени, и кога ја спушта главата, а не го следи неговиот ум, кој навидум разбира и одлучува сè, и тогаш тој успева. Главното нешто, како што се вели, е да не се верува во себеси сè до сопствениот последен ден, што значи до смртта на твоето его. Потоа ти добиваш верба.
Од 1от дел од утринската лекција, 12.03.2013, според статијата Шамати 15, на Каб. Тв
Правилна десиминација
Прашање: Како кабалистите од минатото работеле без десиминација? Како можеме да ја рашириме Светлината која ја добиваме од групата без да ги изгубиме нејзините квалитети кога сме во интеракција со масите?
Одговор: Најпрвин да видиме што значи да се десиминира. Ако мислиме дека душата е поставена надвор од нечие тело се подразбира дека сите седум билиони „аутсајдери” претставуваат честички од душата на овој човек. Ова не се убави зборови, ова е вистината! Што ние треба да направиме? Треба да десиминираме. Ако човек не ги прикачи овие честички на себеси, тој не би добил место, сад, (кли) во кој би го почувствувал Вишиот Свет. Како можам јас да ги прикачам овие честички врз себе? Ова можам да го направам само ако ги подарам сам на себе, ако ги разбирам како делови од себе. Затоа се вели: „Сакајте го ближниот како себеси.”, тогаш ќе стане дел од тебе. До степенот на кој со нашите способности би можеле да се однесуваме кон светот, во согласност на овој принцип, ќе ни биде дадена шанса да ја почувствуваме нашата душа. Таа е „сместена” во другите, иако ние не го разбираме овој факт. Со поништување на нашиот егоизам и со променување на нашето ондесување кон сите седум милјарди „аутсајдери”, ние ќе имаме пристап кон нашата душа. Ова објаснува зошто ние не можеме да го наречеме овој процес „давање”. Затоа што ние се обидуваме да го откриеме нашето вечно и совршено себе, (јаство).
Мудроста кабала нам ни изгледа како „најпрофитабилниот бизнис” што постои. Не постои ништо што е повеќе „профитабилно” од вечноста, совршенството и бесконечноста. Се разбира, сите овие прашања бараат големо размислување; треба да размислуваме за овие теми сè дури не ги „вкусиме” целосно сите прашања и сомнежи. Но вие мора да разберете дека не постои никој надвор од нас, и дека секој и сешто (луѓето и целата природа) се само нашиот надворешен сад (кли). Во кабалата ние учиме дека душата се состои од: Шореш, Нешама, Гув, Левуш, и Хеихал. Нашите внатрешни желби се составени од: Шореш, Нешама и Гув; додека нашите надворешни садови се: Левуш, и Хеихал, што значат: „облеки”, „дворци” и „палати”. Тие претставуваат надворешни желби. Ако себеси се споредиме со нив ќе почнеме да ја чувствуваме Вишата Светлина, повисоките животи и нашето вечно постоење во нив. Затоа човека не треба да го смета светот како надворешност.Тоа само изгледа како да е надвор од нас, но всушност, целиот свет е во нас. Го проучуваме Воведот во „Книгата Зохар, во кој Баал ХаСулам ни објаснува дека сè што ни се појавува како надворешност е всушност во нас. Во други зборови, секој е во мене. Нешто што нам ни се појавува како надворешно е илузија, која треба да биде уништена во најскоро време преку љубов кон секого. Само под тој услов ние ќе можеме да служиме како „предаватели” на Вишата Светлина кон другите. Ќе помине низ нас и ќе ни овозможи да го почувствуваме вечното совршенство.
Од виртуелната лекција, на Каб.Тв
