16.05.2011

Природата управува со нас, со помош на четири категории: „милосрдие", „вистина", „праведност" и „мир". Се разбира, најдобрата од нив е „мирот" кој означува совршенство. Да се достигне „мир" е можно со помош на својството „вистина", иако немаме сили да ја оствариме, затоа што за вистина човек мора да биде сосема чист од егоистичката желба и да живее целосно во давање. Тој треба да прима само она што му е неопходно за живеење и со сите сили да извршува давање на другите. Ние сè уште ги немаме достигнато тие состојби.

Нашето општество не е способно за тоа. Не припаѓаме на неживото, растителното, ниту на животниското ниво. Тие дејствуваат согласно законите и силите кои ги буди природата во нив, а ние спротивно, сме егоисти и нашата желба за наслада сака да голтне сè, да искористи сè.

Како последица од тоа, не можеме да ја потврдиме категоријата „вистина". А без неа човештвото се соочува со проблем: ако не даваме, не пружаме сè еден на друг, тогаш нашето општество е упропастено и затоа ќе доживуваме секакви несреќи и беди. При отсуство на еднаквост, некои се чувствуваат притиснати, а други привилегирани. Затоа, за да не се уништи околината во целост, во нас се буди категоријата „милосрдие".

„Милосрдие", тоа е еден вид на компензација, која ја прават силните, кои имаат можност да го искористат целото општество, за свои интереси и притоа да дадат малку и на слабите. На тој начин ги применуваме категориите „милосрдие" и „праведност". Се разбира, тие компензации не се со полна вредност, но сепак со нивна помош ни успевало да одржуваме рамнотежа во општеството. Човештвото има направено многу за тоа израмнување: добротворни и хуманитарни организации, разни револуции, здравствени и образовни системи итн.

Меѓутоа, природата бара малку повеќе. Во последно време откриваме дека таа од нас бара да создадеме систем за меѓусебно давање. По сите предзнаци, ние мораме да се издигнеме на нивото „вистина" и „мир", или поинаку речено, да живееме по принципот: „од секого според можностите, на секого според потребите". Во системот на неживото, растителното и животинското ниво овој принцип го поддржува самата природа на апсолутен, инстинктивен начин. Од друга страна, луѓето доаѓаат до ова по пат на целосно поправање, издигнувајќи се над својот егоизам и наложувајќи соодветна меѓусебна поврзаност во општеството.

Човештвото денес се наоѓа на преодна етапа. Ние веќе не сме животни, не сме примитивни варварски племиња кои живеат во својот природен комунизам, но истовремено сè уште не сме ни поправени. Токму сега се наоѓаме на почетокот од осознавањето на својата природа, на својот егоизам. Така што, да ги слушнеме кабалистите кои ни објаснуваат дека има пат, има средство со чија што помош можеме да создадеме совршено општество.

Вечен раздор

Баал хаСулам, "Мир в светот": Ако се воведе поредок на поделба на имотот според принципот на праведност, односно да им се дадат на непрактичните и простодушните значителни вредности, силните и иницијативните безусловно нема да имаат мир додека не ја променат таа практика која ги експлоатира и потчинува силните и енегричните на слабите.Затоа нема надеж за мир во општеството, затоа што праведноста му противречи на мирот.

Сите четири категории – „милосрдие", „вистина", „праведност" и „мир" се во раздор и невозможно е да се помират. Затоа никогаш нема да успееме да создадеме избалансирано, поправено, добротворно општество, оттргнато од уништувачките сили, кои би сакале да го потресат и да го искористат во своја полза. Одново и одново гледаме како социјалната хармонија, постигната со голем труд, се руши истиот момент под притисок на силите кои дејствуваат во општеството во разни насоки.

Овде треба да се види раката на Создателот, кој намерно ги направил сите разлики и бездни меѓу нив, така што ние никогаш да не успееме да ги надминеме и да постигнеме мир во општеството. Напротив, колку што ќе расте нашата егоистичка желба, толку ќе се зголемуваат разликите. Нам ни се чини дека можеме да ги испегламе, да поделиме повеќе добрина, да претставиме повеќе можности за сите да бидат задоволни – и работниците и стопанствениците и оние на кои не им оди и на оние кои имале успех...

Меѓутоа, на крај никој, дури ни најмалиот дел од општеството нема да биде задоволен со тоа што се случува до тој степен за да не сакаат промени. Сите сектори и страни секогаш ќе се стремат кон промени во општеството и повеќе од тоа, кон негово уништување. Тоа својство намерно е вградено во нашата природа. Дури и ако сите заедно посакаме рамнотежа и доведување во ред на својот живот во овој свет, дури и да се приближиме малку кон тоа, подобро е да не се паѓа во илузии – прекумерно раширениот егоизам нема да ни го дозволи тоа.

Напротив, колку повеќе напредува човечкото општество, толку повеќе тој напредок е поврзан со изблик на егоизмот кој го презема врвот пред сите. Разликите само ќе растат, меѓусебната омраза и спротивставеност во општеството ќе се засили и на крај тоа ќе доведе до силни експлозии кои ќе нè натераат да се издигнеме над својот егоизам, над својата природа. Само така и никако поинаку ќе успееме да го надополниме сето она што недостига за реализација на категориите „милосрдие", „вистина", „праведност" и „мир".

Ние не сфаќаме каква раздвоеност се случува во нашата разновидност. Со подемот на една категорија, друга се спушта, тие се вечни непријатели кои нè опкружуваат од сите четири страни и никогаш не ни дозволуваат да најдеме некој заеднички именител. Тие секогаш се отфрлаат еден со друг, а до совршенство ќе дојдеме само ако тие се исполнат една со друга. Тоа не е можно да се случи во егоизмот, туку само над него. Како да се поправи оваа изобличеност која доаѓа од Создателот, за секој да го добива потребното за живот и со сите сили да се бори за доброто на општеството?

Тука не помагаат никакви средства кои се содржат во нашата заповед. Тоа е можно исклучиво со помош на Светлината која се враќа кон Изворот. Затоа што сите разлики доаѓаат од Бесконечноста и се откриваат во нас во спротивна форма заради уништување. Токму затоа ние мораме да го поправиме уништувањето и да се вратиме кон исполнување во Бесконечноста, бидејќи само тогаш ќе го почувствуваме своето совршено битие.

Браќа на Создателот

Книга Зохар. Глава "Мишпатим", п.511: Создателот рече: „Ќе бидете свет народ за Мене" – и затоа се удостоија Израел да се нарече „браќа" на Создателот, како што е кажано: „Заради браќата и блиските Мои".

Читајќи го Зохар, ние се обидуваме да протолкуваме сè она што се случува внатре во еден човек кој се обидува да се соедини со опкружувањето и да го најде својството за давање во својата поврзаност со нив. Но, под услов тој да посакува преку опкружувањето да го открие својството за давање, насочено од него кон другите, тоа ќе се оствари и ќе се нарекува по Создателот, кој што го открива човекот.

Тогаш тој човек се нарекува „Израел", а својството за давање кое му се открива и кое излегува од него кон другите, се нарекува „Создател" – според кој се гради помеѓу него и ближните („Создател" – „Бо-ре", што означува „Дојди и ќе Видиш").

Инструкција за духовна реанимација

Прашање: Како да го поврзам напишаното во книгата Зохар со себе и со опкружувањето? Како можам преку опкружувањето да се поврзам со овој текст?

Сè што читам во Зохар треба да се открие во врската меѓу нас. Во целата реалност нема ништо освен состојбата која се нарекува „една душа". Таа душа е исполнета со својство за давање, со Виша Светлина, со Светлина на љубовта. А ние престојуваме во збунувачка, маглива, нејасна состојба, зад сите сокриени светови и треба да ја откриеме единствената која постои – совршената состојба. Сите останати состојби се само фантазија во нашата состојба на бессознание, во која не го осознаваме духовното. Како да ме удриле по глава, сум ја изгубил свеста и сега постепено си доаѓам при себе со свои сопствени напори.

Кабалистите ме обучуваат со помош на какви напори можам да се вратам во осознавање на духовното. Во тоа се состои и целата наука кабала – во откривањето на единствената состојба која постои. Затоа Зохар ни раскажува за состојбите на нашиот духовен пат кои се повеќе поправени отколку тие во кои престојуваме. Ми раскажува за нивото на кое се открива целото совршенство, затоа што авторите на Зохар ги имаат поминато сите 125 скалила, од нашиот свет до светот на Бесконечноста и од височините на тие скалила го напишале ова дело во кое ни го откриваат единството меѓу нас.

Ние читаме и според нашиот стремеж кон таа висока состојба нè осветлува Светлината и така ние се поправаме, се приближуваме до Неа. Затоа, за време на читањето на книгата Зохар од човекот се бара само да се стреми кон таа висока состојба, да ја почитува.

Така, ако сите заедно се стремиме кон откривање на таа духовна состојба, за која раскажува Зохар, иако не ја разбираме целосно, затоа што немаме никаква поврзаност со духовното, но бидејќи посакуваме да откриеме – ги будиме Светлините околу нас, кои нè поправаат и нè приближуваат до откритието.

Да се поправи скршениот екран

Вишата Светлина се наоѓа во апсолутен мир и ништо не му пречи на битието да почувствува дека се наоѓа под власт на една единствена сила, која го исполнува целиот универзум. Единствено својствата на самото битие не му даваат да почувствува ова заради нивната спротивност со Создателот, со Светлината.

Затоа што по услов на првото намалување (цимцум алеф) потребно е својствата на битието да бидат соодветни на својствата на Светлината, неговото давање.

Овој услов постои затоа што Создателот сака да го доведе битието во најдобрата состојба, во која и Тој се наоѓа. Се случува желбата на самото битие кое нема намера за давање, да се оградува од Создателот, не давајќи да се почувствува Тој, Светлината, исполнувањето.

Поправањето кое треба да го направиме за да ја почувствуваме во себе Вишата Светлина се нарекува „екран" (масах) или намера „за давање". Затоа постои систем на прикриености – светови кои ја кријат Светлината од битието (свет – олам, криење – алама), зад кои тоа ја развива својата егоистичка желба. А потоа во нив се буди искра од екранот и одразената Светлина која се нарекува „точка во срцето".

Ако битието ја развива, тогаш цело време ќе се наоѓа во таков процес, што му се открива нова длабочина на желбата од страна на системот на светови, сè повеќе и повеќе, почнувајќи од самиот почеток, а тоа е согласно да биде спремно да ја добие таа желба за намера за давање. И тогаш системот на прикриености му носи поправање, антиегоистички екран, намера за давање.

Врз целата дебелина (авијут) на желбата која му ја открива системот на светови од лева страна, битието бара поправање со екранот кој ја дава намерата од десната страна. Соединувајќи ги овие две сили – желба и намера, битието се изградува самото себе, да биде подобно на Вишата Светлина. Според тоа колку ќе се развие битието, во таа мерка чувствува со себе влијание од Вишата Светлина. На него може да му се каже дека тоа е слободно самото себе да се организира, а освен тоа, може да размислува или да не размислува за тоа. Тоа може повеќе или помалку да се стреми кон слобода или воопшто да не го разбира тоа прашање, односно дали се наоѓа подалеку или поблиску до животинското или човечкото ниво.

Но, кога во човек почнува да се открива точката во срцето, искрата од скршениот екран и одразената Светлина, му се дава можност да ја зголеми таа искра и да бара за неа Светлина која се враќа кон изворот.

На почетокот таа искра, скршениот екран го сопира да го посакува духовното егоистички и да се насладува од Создателот и духовниот свет за себе, а сега сака да го претвори сето тоа во давање. Така тој доаѓа во кабалистичка група и почнува да вежба давање.

Не е важно дали успева или не, но тоа се потребните составни делови за раѓањето на молитвата, барањето. Ако кај него созрева правилно барање, тогаш Вишата Светлина која денес му носи носи чувство на оддалечување, ќе му даде чувство на блискост.

Сенката на егоизмот и благословената сенка

Во нашата работа има 4 стадиуми АВАЈА, како и во сè останато. На почеток, човекот сака егоистички да го искористи Создателот, дури и не знаејќи што е тоа и на секаков можен начин да ја искористи групата. Потоа веќе сака по малку да дава. Таквата желба му дава Виша Светлина која постојано дејствува врз човекот и го води низ четирите стадиуми на развој, по нивоата за сфаќање и чувствување. И иако тој уште не ја открива својата состојба во однос на Светлината, неговите чувства веќе се менуваат. Така доаѓа до тоа да почнува да бара поправање.

Се разбира, тоа сè уште е егоистички и тој, за да му биде добро, сака да добие од тоа што ќе ја достигне Светлината. Односно, тоа сè уште е „јас, јас, јас". Но сенката која од него го крие Создателот веќе се менува – и по дебелината и по силината. Претходно му изгледаше дека таа сенка едноставно го крие Создателот. Сега гледа дека тоа е како игра на возрасен човек со дете, кој му дава тоа да направи нешто за да порасне.

И тогаш тој почнува да го засакува тоа прикривање. Тоа не значи дека тој сака да остане во него, туку дека е подготвен да го искористи правилно. Во тоа прикривање тој гледа појава на љубов, со која се однесува кон него Светлината, Создателот, природата.

Така тој го зголемува своето осознавачко учество во групата и почнува внимателно да се однесува во секој момент. Почнува да гледа дека тој систем „дише" – постојано или се оддалечува или се приближува, во зависност од односот на Вишата Светлина, на големо или мало прикривање. Тој стапува во заемни односи со системот, работејќи со тие прикривања, со Вишата Светлина, со желбата, со сите божем „случајни" настани кои се случуваат.

Почнува да се приврзува кон еден корен, кон „Нема никој друг освен Него". Сенката која ја криела Светлината и му изгледала како сенка на нечиста сила, преминува во света сенка. Сега тој сака да ја искористи таа сенка така што таа да не исчезне, туку да остане како сенка која му ја крие желбата за наслада. А тој самиот сака да работи повисоко од таа сенка. Таа сенка за него станува неопходна и се претвора во антиегоистички екран, со чија помош тој ја спречува својата егоистичка желба.

Сега тој сам управува со таа сенка и ја користи само за давање. Таму исто така има четири стадиуми (полна АВАЈА): давање заради давање, а потоа примање заради давање.

Но, на сите претходни, веќе поминати етапи, тој учел за Вишата Светлина, која му откри каков е тој, неговиот однос кон Светлината – како девет сфирот на директната Светлина (од Создателот кон него), за да ги открие деветте сфирот на спротивната Светлина (од себе кон Создателот).

Односно, тој учи во тие прикривања како треба да се сокрие себеси, својата груба, егоистичка желба и како да ја претвори во светла, желба за давање! Така човекот постепено во себе ги прима сите прикривања кои го водат од криењето на егоистичката желба во екран и одразена Светлина, во намери за давање. Целата површина на желбата која била скриена, тој ја претвора во сила за давање, сила на љубов кон ближниот.

Но, благодарение на тоа, тој почнува да чувствува дека овде нема никој ближен! Тој наеднаш на чуден начин открива, со тоа што почнува да гледа во она што произлегува од него, одразена Светлина која му изгледала туѓа, омразена, дека обратно, таа сега му е посакувана и многу блиска.

Човекот ги собира сите тие промени од поминатите нивоа на прикривања (светови) и од нив гради нови односи на љубов и давање. Така нечистата сенка на егоистичките желби преминува во света сенка. А сите тие прикривања преоѓаат во откривање на љубовта.

Од утринската лекција - 16.05.2011   Следета на   Каб.тв