Успехот на една индивидуа зависи од средината која што тој успева да ја организира за себе. Тој постепено почнува да го менува неговиот концепт: што се денот и ноќта, светлината и темнината. Човекот почнува да гледа дека она што претходно го сметал како светлина - неговиот успех во однос со другите, исполнувањето на неговите егоистички желби на гордоста – сега изгледа како целосна темнина, како ужасна состојба од која што тој мора да избега, со цел да мисли да дава на другите, за успехот на пријателите, и за давање на Создателот. До таа мера, докоја што човекот ќе може да се поништи и ограничи себеси насилно, тој се соочува со голем отпор од страна на неговото тело, и колку повеќе ја гледа важноста на другите и на Создателот, толку повеќе напредува. На крајот, тој ја чувствува количината на неговато изнудување и прима доволно Светлина која што преобразува, така да во него може да се создаде Масах – екранот. Потоа силата што одбива кон желбата за примање почнува да работи во него, и благодарејки на еднаквоста на формата со Светлината koja што тој ја достигнал, тој е награден со првото откровение.

Нашaта работа е а да се пронајде правиот критериум на проверката: Каде е денот и каде е ноќта, каде е темнината и каде е Светлината? Спрема овие садови, јас морам да судам: Дали е за мојата корист или за корист на Создателот? Ако почнам да разбирам дека тоа е целосно спротивно од мојот предходен критериум, тоа е знак дека јас сум веќе на правиот пат. Ако започнувам да се борам во себе со кој принцип да влезам во состојбата, тоа е знак дека јас веќе напредувам. Ако се молам за моето скалило на вредности, системот со кој што се мери светлината и темнината, ноќта и денот, да се сменат така што јас ќе можам да го видам духовното, тогаш тоа е уште понапредна состојба. Кога се придржувам до давањето со сета моја сила и се обидувам кон секоја состојба од оваа перспектива, тогаш сум спремен да се отргнам себеси од желбата да примам.  

Ако јас непрестано  молам ова да се случи, и ако непрестано чувствувам дека Создателот ми испраќа прекин со цел да ја зајакне мојата молба, тогаш јас сум веќе блиску до тоа, со цел всушност да работам во Лишма (за доброто на Божественоста). Така она што претходно беше темнина сега е Светлина и она што беше светло за мене се претвора во темнина, и јас всушност бегам од тоа. Сè се претвора во спротивната состојба: денот и ноќта. Тоа што претходно беше темнината на ноќта се претвора во бистрата светлина на денот.

Од првиот дел на утринската лекција, 13.03.2013, Според статијата Шамати 16. на Каб.Тв

Во стисокот на слободата

Кога се крева кон Бина, поединецот (Малхут) се поништува себеси над сиот егоизам кој што е откриен пред него. Ибур (бременоста) е страшна состојба за желбата да се прими. Замисли дека си повторно во матката: Не постои пострашна состојба за тебе; немаш коса, без светлина, и нема слобода на движење. Ти си стиснат во тесен затвор, сите твои сетила се стегнати како со менгеме, така што не можеш да се движиш внатрешно во твојата свест, ниту пак надворешно. Влегувањето во духовната матка е страшно чувство, духовна клаустрофобиа... но ти ја претпочитуваш оваа состојба, затоа што ако си во неа, во Бина, во својството да даваш, тогаш немаш потреба од ништо! Го прифаќаш темниот, изолиран затвор како добра ветена земја, како рај. Услов за влез во духовниот Ибур е да го промениш творто вреднување на Малхут во Бина и да започнеш да ги проценуваш својствата на давањето.

Од третиот дел на утринската лекција, 13.03.2013, според ТЕС, Студиите за Десетте Сефирот, на Каб.Тв

Не постои „малку“ во духовноста

Прашање: Вчера имавме вежба во која се обидовме да се однесуваме кон сè како кон „диалог со Создателот“. На крајот на краиштата, Тој е Оној кој што ни ги прќа сите овие состојби и ние треба правилно да одговориме на нив. Како да „израснеме посилни“ во спроведувањето на овој пристап, без да решаваме по неколку обиди на ден? Како да го продлабочиме ова внатре, така што би важало низ сиот наш живот?

Одговор: Човек не може да се потсети самиот себеси. Нему му е потребен надворешен „поттик“. Најдобриот надворешен поттик е групата. Токму заради овоа говориме за заедничка доверба. Во рамките на заедничката доверба не е доволно да се внимава на другиот само заради тоа да не направи дупка во бродот; не е доволно да се внимава  другиот да не добие зли мисли. Туку во дополнение на ова, мора да бидеме сигурни дека тој има позитивни мисли. Ако сите ние ги задржиме заедничките врски и заедничкиот стремеж кон целта, никој нема да има зли мисли, туку само добри мисли. Тогаш злите мисли ќе почнат да се будат со брзо темпо, но тие веднаш ќе исчезнат поради исправната основа: на секого ќе му биде јасно дека се работи за прекинување, „против помош“, која што е наменета да го потсети него и да ги зацврсти врските со пријателите и преку нив со Создателот. Тогаш секој ќе биде во состојба лесно да процесира и до милион слични мисли на ден. Така за неколку дена тој ќе го исполни сето ниво на овој свет. Секој се грижи за сите останати. Секој е поврзан во една задача, во една заедничка цел. Чувствувам дека треба да мислам на целта поради останатите. Сакам сите да копнеат за тоа; Не можам да ја напуштам врската со целта и со Создателот, затоа што ако тоа го сторам, јас ќе ги измамам пријателите и ќе се претворам во криминалец, лажго, крадец, кој го краде духовниот свет од останатите и кој ги поништува нивните напрегања долж духовниот пат. Што е полошо од тоа? Крадам од Создателот, Го лишувам Него од задоволство, затоа што ја уназадувам групата и не Му дозволувам Нему да им го даде на пријателите она по што тие копнеат. Јас сум тој што е одговорен за тоа. Тоа е она за што секој треба да размислува. Затоа не постои „малку“ во духовноста. Ако некој не работи целосно, секој од останатите страда. Затоа размисли внимателно за тоа што правиш и за тоа што те загрижува во текот на денот. Има времиња кога ќе си признаеш: „Сега можам да размислувам за пријателите. Треба да се одморам, да прилегнам, или да се оддалечам работејќи нешто друго на ментален план.“  Овие прекини се надворешни сè до припојувањето кон групата и кон Создателот, покасно не ќе имаш потреба од нив. Но во меѓувреме тие се потреба, и така во оддреден момент си велиш себеси: „Ако зедам одмор и се одморам од сите“ тогаш е можно да паднеш во „животинска“ состојба, во време траење од половина час, или час. Но ти одлучи за колку долго, самиот оддлучи да не мислиш на тоа што е важно за некое време. Тогаш ќе ги почувствуваш „туѓите“ мисли за духовноста...

Од 4-от дел од утринската лекција, 12.03.2013, според Вовед во Книгата Зохар на Каб.Тв

Гонејки го сопствениот опаш

Баал ХаСулам, „Мир“: Раби Акива ни говори за за тоа, „Сè е во депозитот, во вложеното.“ Ова значи дека сè што Бог сместил во Созданието и им го дал на луѓето.“ Тој не им го дал тоа сладострасно, туку се осигурал Себеси со гаранција. Се чудиш со каква гаранција Тој дал? Тој одговара на тоа велејќи: „... и тврдината се протега низ сиот живот.“ Ова означува дека Создателот мудро измислил прекрасна тврдина и ја ја раширил над сиот човечки род, за да никој да не може да побегне. Сите живи мора да бидат фатени во таа тврдина и нужно да го прифатат Неговото дело, додека не ја достигнат нивната скриена цел. Ова е гаранцијата со која Создателот се осигурал себеси, да сведочи дека нема да му нанесе штета на делото на Созданието. 

„Сè е во вложеното“ што значи дека сакал или не, ќе морам да ги отплатам моите „долгови“ кон Создателот. И животот ми бил даден без мое прашање и без моја согласност, и треба да го исплатам долгот. Воопште не е важно што не сум прашал. Штом сум го примил животот, мора да платам за него, и можам да платам единствено со достигнување на целта на создавањето. Гледаме дека страдањата низ кои минуваме, низ историјата, постепено стануваат повеќе „духовни“ и „виртуелни“ и одделени од стварноста. Денес на многу луѓе не им се живее иако имаат сè. Некогаш човекот беше среќен со половина килограм леб на ден и беше задоволен со тоа, но пред педесетина години започна „шопинг“ ерата. Но денес ѝ се доближува крајот, не поради недостаток на пари, туку поради тоа што луѓето немаат повеќе желба да купуваат. Ова е проблем – желбата се менува. Дури и ако му понудите на некого милион долари, нема да го израдувате како некогаш; тој не сака ништо повеќе. Оваа склоност е природна, како дел од нашиот развој, која што повторно нè носи назад кон значењето на животот. Па што останува од животот ако не храната, купуваењто и рекреацијата? Не останува ништо во што може да уживаме. Не е случајно што фудбалот и разни други одвлекувања на вниманието толку многу се промовираат денеска. Полисата е следна: да се обезбедат луѓето со „средства за смирување“ и секакви други глупости со што ќе можат да ја исполнат нивната внатрешна празнина. Инаку, тие ќе почнат да го изразуваат нивниот гнев по улиците наместо во стадионите. Човек кој што чувствува празнина сè повеќе и повеќе се запрашува: „Зошто ми е даден живот кога не прашав за него, зошто сум принуден да чинам нешто што не сакам да го правам? Зошто?“ Тој чувствува како неговите раце и нозе да се во окови. Токму затоа ни е потребно интегрално образование. Благодарејки на него луѓето ќе разберат дека секој е поврзан и дека сите зависиме еден од друг и дека користејки ја исправно оваа интегрална врска, ќе биде можно да ги решиме нашите проблеми.

Добрите односи се клучот на нашиот успех во секој поглед. Може да имаме машини кои што ја заменуваат физичката работа во секој поглед и да обезбедиме сè што ни треба, но тоа не го посакуваме бидејки не е јасно во што човекот тогаш ќе ужива. Дри и сега, повеќето од луѓето имаат сè што ќе замислат,но сепак чувствуваат празнина. Човекот има сè! Што преостанува? Тој или ќе се убие себеси или ќе започне да убива други, инаку нема да може да почувствува задоволство. Уживаме само тогаш кога задоволството го исполнува недостатокот. Но задовлството веднаш се поништува самото. Како може ова да го спречиме? Мора непрестано да ја обновуваме желбата. Светските водачи се обидуваат ова да го да постигнат градејки модерни економии и вметнувајки нови желби кај луѓето, сакајќи да ги задоволат. Ова не е можно, бидејки нашата телесна желба се менува во квалитет и не сака ништо од предходниот ниво.

Да ја гониме нашата опашка со цел да купиме нова машина за перење и нов телевизор, и секоја година да ги менуваме тапетите...?  Колку долго тоа ќе може да го издржиме? Човекот оддеднадеш открива дека нема повеќе желби. Со тоа филозофијата на развитокот пристигна кон својот крај. Не беше само начинот на правењето на парите, туку и начин да се направат луѓето среќни. Елитата мисли како да стане побогата – нудејќи им на потрошувачите повеќе избор, а со тоа ги држат во зависност од нивните продукти. Така луѓето би купувале лампи кои ќе прегорат по кратко време, штампачи со чипови, кои имаат краток рок на траење. Тие продолжуваат да прават стимулации, и така луѓето продолжат да мислат дека вреди да се работи, живее, и да се купува. Тие продолжуваат да ги обновуваат недостатоците бидејќи без недостаток да се примат задоволства, нема чувство на среќа. Тие биле во право. Навистина тоа беше време на просперитет на западот. Американците увидоа дека нивната нова филозофија се оправдува себеси и секој беше среќен следејки ги. Но во меѓувреме желбите растеа, не само во квантитет туку и во квалитет, така да денес немаме повеќе потреба од тоа. Човекот повеќе не гледа смисла да го вложи сиот живот во некакви бесмислици. Во минатото луѓето ги купуваа работите без реклама, но денес една половина од трошоците се рекламните трошоци. Од друга страна пак, во поразвиените замји депресиите, самоубиствата, и злоупотребата на наркотиците се сè повеќе присутни. Па каде одиме? Човекот не може да живее без да се чувствува среќен.

Воодушевување и „екстаза“ се чувствува кога недостатокот ќе го сретне задоволството. Тие веднаш се неутрализираат, еното со другото, ако помеѓу нив не постои екран (Масах). Токму позади ова стои кабалата, мудроста како исправно да се прими, бидејки без екран (Масах), човекот добива само темнина. Ако оние кои што носат одлуки беа малку поумни, тие тоа ќе го прифатеа. Но во меѓувреме, ние сме во средина на процесот, така да во секој случај нема друг избор. Недостатокот мора да биде во допир со задоволството, но единствено ако не запира. Инаку не е вредно. Спремни сме, единствено, да ги обновуваме само животинските недостатоци повторно и повторно, но сè што е над тоа, е под знак прашање. Па така сè што гледаме на телевизиите се во главно емисии за секс и спремање на храна, бидејки луѓето се толку ограничени...

Се надевам дека ќе може да ја објасниме потребата за екран (Масах) помеѓу недостатокот и задоволството. Потоа бескрајното задоволство ќе ни го даде чувството за вечниот живот.

Од 4-от дел на утринската лекција, 13.03.2013, Според статијата „Мир“ од Баал ХаСулам, на Каб.Тв

Во што се преслекува душата?

Баал Хасулам, „Мир“: „... гледаме дека телата се менуваат од генерација на генерација, и ова е случај единствено со телата. Но душите, кои се суштина на самото тело, не исчезнуваат за да бидат заменети, туку се движат од тело во тело, од генерација на генерација.“

„Телото“ ѝ служи на желбата за примање. Ако во него е присутна намерата за давање, тогаш спрема законот на сличноста на својствата, Светлината се пресвлекува во него. Најситните честички на Светлината (иницијалниот степен на душата) е наречен Нефеш. Во главно, Светлината која се облекува во точната желба припаѓа на различен степен на душа и е наречен „Нешама“. Никогаш нема целосно да ја откриеме целосната Светлина  како „Хаја“ и „Јехида“ сè додека не го достигнеме крајот на поправката. Всушност, садот и Светлината е сè што постои. Исто така се случува Светлината да не може да се пројави во садот; па затоа, незначително „ги осветлува“ садовите за да тие може да останат живи. Желбата да се прими Светлината, по дефиниција, е спротиставена бидејќи Светлината е константно давање. Како и да е, ако на врвот на желбата да се прими се нема намера да се дава (со значење „верба над разумот или „ „Одразувачката Светлина“) тогаш желбата за примање ќе стане донекаде слична на Светлината и на некој начин може да биде исполнета со Светлината бидејки постои врска помеѓу нив. Светлината која што се спушта кон желбата да се прими се нарекува „Нефеш, „Руах“ или „Нешама.“

Мудроста кабала говори за поправеното „тело“ на желбата за примање. Од друга страна, не постои душа во нашета сегашна желба, ниту на степенот на „Нефеш.“ Тука не говориме за физичките тела, бидејки телата се делови од овој „илузорен“ свет. Книгите, кои што се напишани од страна на кабалистите, не се медицински упатства, ниту пак се напишани како анатомски прирачници. Тие говорат за духовноста и душата. „Душата“ е честичка од Создателот, значењето на желбата да се исполни и угоди. Тоа е Светлината која се облекува во поправена желба за примање. Нема ништо со нашите сегашни желби со кои го „храниме“ овој свет и му припаѓа на „животинскиот“  степен. Никако! Се работи за нашата желба кон Создателот, која што му припаѓа на „говорниот“ степен. Каде да ги пронајдеме овие желби? Тие може да се пронајдат единствено во групата на пријатели, но никогаш во нашите физички сетила. Ова објаснува зошто ја „скокнеме“ физиологијата и сè што се однесува на телесното. Кабалата не говори за овие работи. Таа ги истражува желбите што се појавуваат во нас кога го бараме Создателот, дали се „добри“ желби за давање или „злите“ кога „крадеме“ од Него. Овие односи се многу добро објаснети со примерот на гостинот и Домакинот. Кога ќе седнам на масата, која што е полна со деликатеси, не се работи за тоа што е пред мене, туку повеќе кој е Домакинот. Остатокот се однесува на „животинскиот“ степен, и би требало да биде тргнат на страна. Суштината е дека седам наспрема Домакинот! Како да се однесувам кон Него? Како Тој се однесува кон мене? Што се случува помеѓу нас? Тука е мудроста кабала, и сè е само за за духовноста.

Од 4-от дел на утринската лекција, 13.03.2013, Според статијата „Мир“ од Баал ХаСулам. на Каб.Тв

Во затворот на сопствениот егоизам

Кога некој се буди, тој почнува да чувствува дека сето духовно се наоѓа надвор од неговото тело, во сето она што го опкружува: вегетативната и животинската природа, во луѓето. Тоа е она што го претставува светот, подрачје кон кое што мораме да научиме да се однесуваме со љубов и внимание како кон нешто најскапоцено, и така светот, кој е надвор од нашето тело, ќе стане најважното нешто за нас. Чувството за постоењето во физиолошкото тело се појавува единствено во нашата имагинација, преку комбинација на сили кои што делуваат врз нас. Токму затоа чувствуваме како да живееме во материјалното тело, и ако некој има желба да живее надвор од сопственото тело (во сето она што го опкружува) тогаш се работи за потребата да ја почувствува душата.

Откако започнал да работи на ова, поединецот согледува дека мора да ја концентрира сета негова работа во исправна средина, бидејки единствено од таму тој ќе добие помош и подршка. Таква средина е групата, како представник на надворешниот свет, која што може да му одговори, да го привлече, и да му помогне да излезе од себеси. Тогаш, тој ќе ја види групата како спасител, кој што му фрла јаже за да го извлече надвор, исто како да е во бунар. Не се поврзува себеси со телото, туку сака да излезе надвор од него, и така го зграпчува јажето.

Групата, пријателите кои се надвор од поединецот, му помагаат да излезе од сопственото тело. Со тоа, работејќи зедно, сите ние превземаме чекори помагајќи си себеси, качувајки се нагоре, издигнувајки се заедно. На крајот, единствено надвор од оваа кожа, надвор од сопствените интереси, почнуваш да чуствуваш дека групата не е само собир на некои луѓе, туку светата Божественост (Шхина), во која се облекова Создателот. Телото се состои од Клипат Нога, делот кој ми дава слобода на избор, и „кожата на змијата, најмоќниот егоизам кој што ме враќа назад, па додека се обидувам да излезам надвор, јас сум во состојба да внесам доволно напор кој што е правилно насочен. Наспрема сопствената желба да излезам од надвор од мојот егоизам (самољубие и мислите за сопственото добро) тежам да излезам надвор од сопствената кожа и да мислам за групата и светот. Така ги разбудувам силите кои пристигнуваат низ групата, учителот и од Создателот, Кој што ме спасува од овој затвор. Сето ова е во релација со заедничката  работа во групата; со учителот и книгите, и благодарејќи на студиите и дисеменацијата, кои се средствата во кои силата на Создателот се облекува и помага да излезам од себе. 

Од утринската лекција, 13.03.2013, според статијата Шамати, 36, на Каб.Тв

Духовно распаѓање: Разлики на намерите

Баал ХаСулам: „Вовед во Книгата Зохар“ т. 10: „... Тој нема интерес за примање, само за давање, додека Клипот не сака ништо да дава, туку  само да примаат за себе, за нивното сопствено задоволство, и нема поголема спротиставеност од тоа.  Тебе веќе ти е познато дека духовната оддалеченост започнува со некои разлики на формите и завршува во спротивност на формата, која што е најдалечната можна далечина во последниот степен.“

Во овој свет, плусовите и минусите се привлекуваат меѓу себе како сптротиставените полови на магнетот. На пр. луѓе кои што имаат спротиставени мислењеа обично се заинтересирани да разговораат помеѓу себе и да ги споредуваат нивните гледишта. Ова се случува бидејки нашиот свет е поплавен во егоистичната намера да се прими. Како резултат, ние може да добиеме нешто, еден од друг, сè до степенот на нашата различност. Ако ние бевме слични, што ќе можевме да добиеме еден од друг? Сличноста не ветува некаква корист; потребни се други за да добиеме „профит“ од нив; дали се тоа пари, почит, моќ, потврда, услуги итн. На човека секогаш му недостасува нешто што тој не го поседува. Токму поради ова се измачуваме да комуницираме еден со друг. Ова објаснува зошто не сме во можност да го разбереме односот помеѓу Создателот и создаденото суштество. Разликата меѓу нив е огромна и тие немаат шанса да се доближат. Во исто време, ние гледаме бројни примери кога спротиставностите ќе се сретнат. Ова е парадокс: две различни индивидуи, кои што имаат егоистични желби, бараат начини да создадат предност еден наспрема друг; тогаш двете спротиставени желби (егоистичните и алтруистичните) може да се обединат една со друга. Како резултат на тоа, создаденото суштество нема шанси да Му се доближи на Создателот доколку не ја смени својата природа. Се вели дека е неможно човекот сам да ја смени желбата да се прима. Создателот ја направил намерата, (оснвата) многу поважна отколку желбата. Намерата е нешто со кое што можеме да работиме и така може да се смени духовната разлика помеѓу Создателот и нас. Значи промената зависи исклучиво од намерата. Таа ја менува суштината на врската помеѓу нас и нè прави слични или различни. „Создателот“ дава желба; последователно, секој треба да се ги „заштити“ неговите желби да прими со намерата да дава.

Желбата сама по себе е единствено „материја“ каде што намерата е алатка за трансформирање на суштината на нашите акции за давање. Со тоа, ние се доближуваме до Создателот. Сепак, Создателот и созданието се доближуваат ако имаат ист пол? Тоа се коси со законите на физиката во оваа реалност. Зошто не може луѓето, кои што имаат искри во срцето, да се спојат едни со други и покрај законите на сличноста на својствата? Од што зависи спојувањето? Дали се во прашање потенцијалите на нашите квалитети или зависи од начинот на кој ги користиме? На пример, двајца крадци можат да најдат слични интереси. Од друга страна, денешните луѓе не се спремни да ги соединат нивните напори дури иако нивната соработка ветува очигледни добивки. Тие претпочитуваат да заработат помалку, иако можат да добијат повеќе во компанијата на некој друг. Сега, станува уште потешко да се соединиме, бидејки нашиот егоизам продолжува да расте, и ние се одбиваме еден од друг уште посилно. Секој од нас посакува одвојување и изолација. Постои растечки тренд за работа од дома; тоа е пожелно и за работодавецот и за вработените. Не наоѓаме задоволство во тимската работа. Во една фаза, жените тежнееа да излезат надвор од нивните домови, да побегнат од нивните фамилии. Тие сакаа да пронајдат работа и да уживаат повеќе слобода и сега луѓето од двата пола го посакуваат спротивното. Но сепак не се работи за враќање кон нивните семејства. Моментално, многу луѓе немаат семејства. Веќе не се работи за враќање назад кон семејниот живот. Тоа е продолжување на нашиот пат во достигнувањата на нови степени на егоизам кој во нивното свртување води кон уште повеќе осаменост и одвојување. Од друга страна пак, ние разбираме дека нашето отуѓување не е добро за нас; истовремено станува сè потешко да се оствари врска со секого. Па така, луѓето избираат да го одбијат потенцијалот на предноста на поврзувањето. Тоа значи дека ќе треба да ја тоттикнеме дадеме идеата за соединување. Нашата заедничка работа мора да биде со задоволство, интересна, привлечна, и да ни донесе задоволство. Ние мораме да работиме да ги создадеме овие услови, бидејки ништо нема да се случи само од себе. На крајот, на кого му е грижа да работи во компанија со убави луѓе дури и да не биде награден? Ако уживаме во нечија компанија, ние би биле во состојба дури и да платиме за тоа задоволство. Проблемот е во тоа дека ние не ги жалиме врските меѓу нас кои што нè привлекуваат. Многу тешко е да се однесуваме добро кон другите, бидејки нашиот егоизам е пресилен и спогодбен, па односите бараат премногу енергија и исцрпување.

Ние мораме да урнеме многу ѕидови кои што нè оддвојуваат пред останатите да поверуваат дека не ги лажеме, не си играме со нив, или истите ги збунуваме на некој начини дека сме им вистински наклонети. Навикнати сме на лицемерие; нашите односи со другите се премногу „комерцијални“ и се вртат околу заедничкото самозадоволување. Треба да се обидеме многу посилно за подлабоко да ги разбереме другите. Во духовноста, сличноста на својствата нè зближува блиску еден со друг и ни овозможува на крајот да го достигнеме откровението, додека во материјалниот свет ние се гордееме во „конзумирањето“ еден со друг. Во духовноста, заедништвото се основа на сличноста на својствата, иако во оваа материјална реалност нашата близина почива на различностите. На овој материјален план, две единки се обединуваат само ако сакаат да се соочат со „трета страна“ или ако сакаат да здобијат некаков интерес од ниното здружување. Постои закон кој наведува дека без намерата за давање, плусовите и минусите се привлекуваат еден со друг; преку намерата да се дава се менуваат ситуациите и прави сè да зависи од степенот на сличноста.

Од 4-от дел на утринската лекција, 13.03.2013, Според статијата: „Вовед во Книгата Зохар“ од Баал ХаСулам. на Каб.Тв