Баал ХаСулам, „Наследување на земјата“: Создателот му рекол на Авраам: „Дојденци ќе бидат потомците твои... И ќе бидат робови, и ќе бидат угнетувани четиристотини години...“
И тогаш ќе им бидат потребни големи напори во Тора и заповедите. Од ова Аврам сфатил, дека на таков начин тие, безусловно, ќе добијат големи садови за примање, и тој одговор целосно го задоволил. Аврам го интересирало, од каде синовите на Исраел ќе добијат потреба за давање, духовен стремеж за единство, љубов и Создателот? Од каде во нив ќе се создаде стравот од фактот, дека нема да можат да се соединат, помогнат, споделат? Од каде ќе им дојде спознавањето на она што е неопходно да се прави на патот кон состојбата, која не ги привлекува? Бидејќи во нив е вградена спротивната потреба – да зема сè за себе, сè да „ проголтува “. Значи, тука треба да одат против разумот и чувството. Како е тоа возможно? Од одговорот на Создателот станува јасно, дека патот е долг, но остварлив. Во почетокот ние доаѓаме до беспомошност во материјалниот живот, а на крајот ја стекнуваме точката на излезот, бегството. И оној, којшто ја започнува потрагата по неа порано, тој презема мерки на претпазливост, заради што веќе не мора да го поминува целиот пат на страдањата. Во спротивен случај, вистината се оцртува од разбиената желба за насладување, и секоја фаза е многу тешка: ние поминуваме преку низа проблеми, конфликти, војни, балансираме на работ на животот и смртта, и ден по ден водиме бескрајна борба.
Ако пак, човекот сфаќа дека постои друг пат, спротивен на егоистичката природа, тогаш во нашиот свет тој има само едно средство – да се зближи со она, што е спротивставено на неговата природа. Поинаку речено – да формира влијание на правилното опкружување. Човекот самиот мора да го изгради тоа опкружување, самиот мора да се вклучи во него и да се изложи себеси на неговото влијание. Тој мора да „им плаќа“ на пријателите, користејќи најразлични можности, да им помага со сите сили, во секој погоден случај – за тие да му дадат свест за важноста на целта. Да, целта е спротивна на нашата природа, но опкружувањето може да влијае посилно, отколку нашиот егоизам. Такви сме создадени: токму општеството ги гради нашите приоритети. Јас целиот свој живот би го одлежал безгрижно, но не: за да изгледам добро во очите на околината, јас одам на работа, ги водам работите, не спијам ноќи... Што ли не правам, само за да не се посрамотам пред другите, а уште подобро – да пораснам во нивни очи: да зборуваат за мене, да ме почитуваат итн. Сето тоа – од амбиција, од страв пред срамот. Заради тоа јас напорно работам целиот живот, уништувајќи го, сè додека смртта не стави точка.
Само силно опкружување е способно да ме поткрене над ова, да ме изведе на вистинскиот пат. Неговите уредби му противречат на сето мое разбирање, на сите мои чувства, на сета поранешна логика. Но јас добивам од него сили и мојата точка во срцето се зацврстува. Без таа точка не би имало со кого да зборувам, но ако таа веќе се пројавила, јас можам да се наоѓам под влијанието на опкружувањето, кое насочува, ја влече во одредена насока – поточно, кон давањето, кон заемната гаранција. И на крајот, јас ќе го достигнам тоа. Суштината е во тоа, чекор по чекор да се избира подобро опкружување, кое ќе има уште посилно влијание врз мене. Секој пат точката во срцето ја опфаќа сè подебела „лушпа“ – а опкружувањето мора да ја разбива и да ја извлекува точката сè погоре и погоре. Така човекот се движи напред, сè додека не го наполни својот „сад“ со потребна количина и квалитет на напорите – и тогаш ќе го помине махсомот.
Од утринската лекција – 07.10.2013, на Каб.ТВ
Најлошото од скалилата (нивоата)
Баал ХаСулам, „Една заповед“: 613 заповеди претставуваат лично управување за секој оној кој се приближува до примањето на духовното изобилство. И затоа совршените со сета душа се устремуваат кон нив, за да ги извршуваат сè до материјалните гранки.
„613 заповеди“ е суштината на поправката на садовите на желбите, за да во нив се добијат 613 Светлини со намера да даваат. Во целина, создадената желба за насладување се дели на 613 дела. Правилно реализирајќи ги, ние со самото тоа ги поправаме и ги исполнуваме тие делови, сè додека сите тие не се соберат во една целина. Може да се рече и поинаку: Малхут на светот на Бесконечноста, единственото суштество, се дели во цел на поправката на 613 дела, и ние постепено - од лесните кон потешките – ги поправаме и ги наполнуваме, сè додека не го достигнеме заедничкиот сад, кој целосно прима заради давање. Така ќе ја откриеме „Тора“ – заедничката Светлина, која го поправа и го наполнува садот. На таков начин, обврската да се извршува Тора и заповедите е обврска да се дојде до целосна, конечна поправка. На крајот, овој свет исто така ќе се издигне во светот на Бесконечноста. Ништо нема да остане на најлошото од скалилата.
Прашање: Баал ХаСулам тука пишува: „сè до материјалните гранки“. Дали тоа значи, дека физичкото извршување на заповедите исто така е корисно, ако кон нив ја додадам правилната намера?
Одговор: „Материјална“ во светот на кабалата е наречена егоистичката намера заради примање, а „духовна“ – алтруистичката намера заради давање. Се разбира, јас не го негирам физичкото извршување на заповедите, ако тоа претставува токму додаток, но не го зафаќа местото на главното. Бидејќи „телесните“ дејства добиваат поддршка и одобрување на опкружувањето, тогаш и самиот јас чувствувам, дека направив нешто. И затоа сум подготвен да ги остварувам. Тие се очигледни, можат да се избројат, додека пак духовните дејства не можат да се пребројат од страна, не се видливи за другите. Човекот и самиот не е уверен, дали му успеало или не, бидејќи секоја секунда сè се менува во неговите очи. И затоа прашањето гласи: дали физичкиот додаток ја зацврстува духовната суштина? Ако не, тогаш имаме проблем. Затоа што ние гледаме, дека уште од времето на раби Акива, кој ги повикал своите ученици да го засакаат ближниот како себеси, духовната основа била изгубена и тоа уништување трае до ден денешен. Притоа, тоа не е предизвикано од нашето „телесно“ неизвршување на заповедите, туку од фактот дека духовно не ги извршуваме нив. Во тоа е суштината на прогонството.
Повторувам: јас во никој случај не сум против физичките дејства. Тие вреди да се реализираат, бидејќи сите „телесни“ заповеди претставуваат проекција на своите духовни прототипи, кои што се реални поправки на желбите. Меѓутоа треба „телесното“ да се прифати токму како проекција, како напомена за духовното – и тогаш сигурно тоа вреди. Ако можеш да ги вклопиш едно со друго – повели, тоа е дури и подобро. Но кај нас нема принуда во однос на ова. Со еден збор, главното тука е односот. Проблемот е во тоа, што народот две илјади години се спуштал од духовната основа – од намерата – и сега е тешко кон неа да се врати.
Од лекцијата по статијата „Една заповед“, 07.10.2013, на Каб.Тв
Откритие на Египет
Собирајќи ја околу себе групата, Аврам им рекол на вавилонците: „Кој е за кај Создателот – одите по мене!“ Во ова, всушност, се состоела неговата порака. Тој не ги барал оние, кои едноставно не биле задоволни со овој свет, туку луѓето кои сфаќале, чувствувале дека најважен е духовниот подем, подемот над егоизмот и барање на Вишата Сила. Повикот на Аврам се однесувал на оние, кои сакале да го видат Создателот. На тој повик се одѕвале околу пет илјади луѓе. Тој ги привлекол со својата идеја, со својата цел. А средството за нејзиното достигнување е единството.
Аврам ги придобивал на своја страна мажите, а Сара – жените, и заедно тие работеле на „насочување кон вербата“. Со други зборови, нивните ученици добивале раководство, инструкции за тоа, како да дејствуваат заради давање. Притоа, да дејствуваат заеднички – бидејќи без соединување кај нив не би дошла Вишата Светлина. На крајот таа група станала „дом на Аврам“, со семејството, со кое тој излегол од Вавилон и стигнал во ханаанската земја. Многу случувања имало на тој духовен пат: групата се обликувала, добивала сè појасни црти. Некои желби излегувале од употреба – „умирале“, другите, напротив, се раѓале и растеле. И така, засега во средната линија, за времето на Јаков, не се манифестирале проблеми од нов квалитет.
На синовите на Исраел им било потребно да ја откријат потребата од Египет. И таа се открива токму во средната линија, чие олицетворение е Јаков. Еден од неговите синови, Јосиф, почувствувал во себе зачетоци на зрелата состојба (гадлýт), и тоа го спротивставило на неговите браќа. Тој веќе не можел да живее во хармонија со нив, бидејќи чувствувал недостаток на подлабоки пластови на желбата, без кои е невозможно да се реализираш себеси. Браќата не го разбирале, а тој всушност имал потреба од Фараонот. Бидејќи Јосиф е потомок, последица на Аврам, кој во свое време го прашал Создателот: „Како да знам, дека моите потомци ќе ја добијат потребната желба?“ Токму Јосиф можел да се приклучи кон таа голема желба, и да ја присоедини кон Исраел во зрела состојба, во стремежот директно кон Создателот. И токму тогаш се создала потреба за Тора – метод, којшто овозможува секому јасно и свесно да го распознае во себе Фараонот, за да ја продолжи работата заради давање, свесно привлекувајќи ја Светлината, која враќа кон Изворот. Станува збор за нови, сè помоќни фази на духовната работа. Но шемата е иста: соединување-привлекување на Светлината, повторно и повторно, сè повеќе и повеќе. Токму така ние се движиме напред.
Од утринската лекција, 07.10.2013, на Каб.Тв
Големината на милосрдието
Прашање: Како се случува пресвртот, во кој особината на давање преминува во желбата за примање?
Одговор: Порано јас ја отфрлав употребата на желбата за примање, и градев над неа желба за давање, а сега почнувам да примам заради давање. Тоа е навистина уникатен премин, кога јас ги активирам садовите за примање. Тешко е да се наведат соодветни примери од нашиот свет. Јас небаре крадам за добро на општеството, или убивам заради живот. Во карциномот, кој го разјадувал и го умртвувал телото, јас вбризгувам лек. И тој лек, оздравувајќи го телото, му носи 620 пати поголемо чувство на здравје. Затоа што заболениот организам поминал преку состојби, блиски до смртта...
Така се случува преминот од малата состојба (катнýт) во зрелата (гадлут), кога „ангелот на смртта“ станува „свет ангел“. И тука е важно да се разбере, дека малата состојба не е еднаква со милосрдието (Хасадим) – напротив, таа претставува слабост, немоќ. Сосема друга работа е, кога во мене се открива целата огромна, жестока желба за насладување, а пред мене е целата Светлина, и тогаш јас велам: „ Не треба. Сакам да останам во особината на милосрдието“. Јас го претпочитам само него, не ми требаат ниту тие садови, ниту тие Светлини. Ете што претставува вистинската желба за милосрдие (Хафец Хесед) – многу висока состојба. Без неа јас не можам да ја задржувам во себе целата Светлина Хохма, примајќи ја заради давање. Мене ми е потребно да ги снабдам сите садови за примање со алтруистички намери. Јас ги наполнувам сите свои желби со Светлината Хасадим, и одлучувам да одам во Милосрдие, од милосрдие. За да примам насладувања јас формирам за нив нова желба, која е 620 пати поголема, и ги примам само заради Создателот, само за да Му ја покажам Нему мојата љубов. Сето тоа се заснова на новиот однос и почива на фактот дека внатре, сам од себе, јас исто како и порано сакам милосрдие. Дури иако ја примам Светлината Јехида на крајот од поправката, јас не го правам тоа заради себеси. Лично мене не ми треба ништо – сè само заради Создателот. И тоа веќе не е слабост, туку основа на целото давање, во полна височина на најголемите Светлини Хаја и Јехида.
Од лекцијата по статијата на Баал ХаСулам „Наследување на земјата“, 7.10.2013, на Каб.Тв
