Во Книгата Зохар е речено, дека таа е наменета за извлекување на целиот свет од прогонството во ослободување. Интересно е, дека порано, изучувајќи ги кабалистичките текстови, ние не се концентриравме премногу на Зохар. Ние имаме „Учение на Десетте Сефирот“, “Книга на животот“, „Дом на портите на намерите“, имаме статии и писма на кабалистите – со еден збор, многу дела. Од една страна, Книгата Зохар е навидум голема, но ние не ја чувствувавме посебно, не се вознемирувавме посебно заради неа. И тоа не е случајно. Речено е, дека таа ќе ѝ се открие токму на нашата генерација – тогаш, кога ќе навлеземе во процесот на конечната поправка. Човештвото многу помина, пред да открие дека постои Книгата Зохар, наменета да му помогне, и дека веќе е неопходна. Исто и на поединецот му треба многу време за внатрешен развој, за да пристапи кон оваа книга. Тој доаѓа во науката кабала, учи според различни изворници, и дури потоа открива, дека Книгата Зохар содржи за него голема сила, неспоредлива моќ, невидени можности, придружени со ново објаснување, ново чувство и разум. Зохар е книга, во која има сè. И тоа не е обично откритие.
И затоа, се разбира, голем број на наши пријатели сè уште дремат на лекциите по Зохар, уште не чувствуваат поврзаност со него, со текот на времето тие ќе почнат да ги разликуваат во нејзините зборови формите на давање и примање, светлините и садовите, ќе се научат сето да го поврзуваат воедно: кабалистичкиот јазик на гранките, јазикот на Танаха, јазикот на Агада... Сè што постои во Книгата Зохар треба да се сведува во една целина. Иако со различни зборови, таа зборува за истите детали на воспримањето.
Ние можеме да прикажеме каков било поим на различните јазици од нашиот свет, меѓутоа, во принцип, станува збор за еден осет, една појава. Во Зохар исто, се испреплетени различни јазици, различни форми на презентирање, и читателот мора да биде обучен, подготвен за тоа, мора да ја чувствува реалноста што се опишува, без разлика на кој јазик за неа се зборува.
Слично, како што ние во својот говор користиме зборови од странско потекло, така и Зохар често прибегнува кон грчките или латинските зборови. Бидејќи во тој период тие јазици биле распространети и се користеле секаде – и авторите на Книгата Зохар воопшто не се срамеле да ги употребат. Се чини, тие би можеле да пишуваат гематриски вредности или да даваат хебрејски, арамејски еквиваленти – но не го направиле тоа. Оттука треба да се сфати: ако само малку ги научиме јазиците на Книгата Зохар, т.е. ако ги разјасниме стиловите, формите на изразување, кои таа ги применува, тогаш таа книга ќе ни отвори многу поголемо чувство, отколку порано. Ќе дознаеме од што е предизвикана нејзината „повеќејазичност“ – бидејќи секој збор, секој израз во неа, нека е тоа гематрија, јазикот на сефироти, поимите на Танаха или термините на Галаха, ја одразува духовната суштина. На пример, вклучувајќи ја фрекфенцијата на Галаха, јас го слушам тоа што е разбирливо од моето искуство: Галаха говори за подготовката на садовите-желби на човекот, за тоа како да се работи со егоистичката желба на неживото, растителното, животинското или човечкото ниво. Таа работа се регулира со збир на закони под назив „Галаха“. Тој ја опишува правилната обработка на различните садови, редоследот на нивната поправка и подемот кон примената на човечкото скалило. Затоа што токму тоа скалило дава израз на сè. Човекот работи во себе со неживите, растителните и животинските желби, со желбите од сопственото ниво, а исто така и со поблиските. Токму така се подготвуваат сите четири скалила. Од тука произлегува посебниот, многу богат јазик на Галаха, од кој нема поточен. Враќајќи се кон Книгата Зохар: за авторите, и за оние, за кои е таа наменета, нејзиниот модулиран повеќејазичен звук е вообичаен и разбирлив. На ист начин ние додаваме во нашиот говор општо прифатени зборови од странско потекло. Потребна е само навика. На крајот на краиштата, како што пишува Баал ХаСулам, јазикот на кабала вклучува во себе сè. Се надевам ние ќе видиме, ќе забележиме, дека Зохар опфаќа цел комплекс на поими и јазици, ги апсорбира сите состојки и ни го сервира „јадењето“ во најдобра форма.
Од лекцијата по подготовката за конгресот, 08.01.2014
За првпат од времето на Авраам
Суштеството поминува три состојби.
Прва состојба – Бесконечноста, каде што ние престојуваме во совршенство, кое ни е дадено одозгора, од замислата на создавањето. Таа замисла за доброто на суштествата се открива веднаш, бидејќи Создателот нема потреба од никакви дејства, за да им носи на Своите суштества добро. Меѓутоа тие самите постојат сè уште во потенцијал, кој треба да се реализира.
Втора состојба – спуштање од совршенството на Бесконечноста преку пет светови сè до нашиот свет. На тој пат ние поминуваме преку разбивање и поделба на два системи: нечистотија и чистота. Се создава посебен духовен парцуф – Адам Ха Ришон, а потоа тој се разбива при „прегрешувањето со Дрвото на спознавањето“. Душите се делат на голем број делови, и злото се развива до нивото на овој свет, до најниското скалило. Тука нашиот развој се нарекува „еволуција“, и во текот на тој развој ние стигнуваме до дното, кое истовремено претставува и точка на пресврт, промена на тенденцијата. Во таа „точка на бифуркација“ суштеството почнува да се крева, т.е. да разбира, да осознава: „Кој сум и што сум, заради што сум, во што е смислата на мојот живот?“. Ова прашање особено остро се поставува за нашата генерација. Иако несвесно, но болно, тоа носи со себе очај, немоќ и многу проблеми. Од тука човештвото треба да почне развој веќе во нова насока, треба да сфати, да види во што поточно треба да се поправи себеси, и колку е неизбежна, задолжителна таа поправка.
Тука исто така се манифестира поделбата на човештвото на два типа на луѓе. Едните добиваат будење одозгора – точката во срцето, посебна желба, која ги влече кон спознавање на Божественото. Ги влече дури без претходно поминати беди и проблеми – самиот недостаток во тоа спознавање ги влече нагоре. Таквите луѓе доаѓаат во науката кабала. А другите не се стремат да ја откријат причината, целта, смислата на животот. Тие не си го поставуваат прашањето зошто тие постојат, и се задоволуваат со временскиот рок, кој им е доделен за живеење, обидувајќи се да добијат максимална корист со минимално вложување. Така тие две категории се движеле напред во текот на историјата, сè додека во наше време една група не стекнала сили за подем. Таа станува, и ја прима во себе Книгата Зохар, таа навистина е способна да достигне поправка во големи размери, невидени од времето на Авраам. Само во Кетер и во Малхут на целиот овој процес, т.е. во неговата виша и нижа фаза можат да се случуваат такви работи. Со тоа ние започнуваме со реализација на последната состојба. Втората состојба само доведува до неа.
Трета состојба – е целта, крајот на поправката, кога ние повторно се вклучуваме во Создателот, во нашето меѓусебно единство.
Од лекцијата по „Предговорот кон Книгата Зохар“, 08.01.2014
Не се распрснувај
Баал ХаСулам, „Предговор кон Книгата Зохар“, п.18: Како од Вечниот можеле да се создадат дејства привремени, преодни и расипани? Во реалноста ние застанавме пред Создателот како вечни суштества во апсолутно совршенство.
И нашата вечност нè обврзува егоизмот на „телото“, кој ни е даден само за работа, да биде привремен и расипан. Оваа форма на нашето „тело“, која претставува желба за примање заради себе, задолжителна е за нас само во преодната состојба, за да ни овозможи да ја поправиме. А останатите творби немаат сопствено значење и вредност. Тие се креваат и се спуштаат заедно со човекот без каква било пресметка за себе. Нашата сегашна состојба, која изгледа толку лоша и ниска, дадена ни е намерно, за да го откриеме совршенството токму од неа. „Супериорноста на Светлината се познава од мракот“. Згора на тоа, во оваа анализа заедно со нас се вклучуваат и сите други творби. Бидејќи реалноста, која ја гледаме надвор, всушност претставува проекција на нашите внатрешни особини. Во мене се содржани сите четири нивоа на „материјалот“ на желбата, но јас го откривам само четвртото, човечкото ниво. Тоа се однесува и на нашиот свет: ако ги откриеме сите правилни форми на заемни односи меѓу нас, во човештвото, тоа ќе биде доволно за да се поправат и претходните нивоа: неживото, растителното и животинското. На ист начин четвртата фаза, поправајќи се, ги поправа и претходните, кои се вклучени во неа.
Затоа што другите творби немаат никаква слобода на вољата. Тие автоматски се вклучуваат во човекот при неговата поправка. Затоа, кога тој би бил поправен на пример за 10%, тогаш и целата околна природа би била поправена во иста мера. Значи, нашата главна грижа не е екологијата, не е климата, не е загадувањето, туку сопствениот непоправен однос кон другите. Во мера, во која ние ќе го поправиме тој однос, во иста мера ќе стивнат природните непогоди и ќе се смират проблемите на околната средина. На таков начин, Баал ХаСулам ни го дава тука клучот за поправка не само на човештвото, туку на целиот свет, вклучително неживата, растителната и животинската природа. Сакаш Земјата да се смири, и да ти обезбедува се во најдобра форма: храна, вода, воздух? Сакаш секогаш да чувствуваш комфор и топлина, кога ништо не те притиска, не ти се заканува, не те ограничува, кога наоколу небаре се распростре прекрасен облак, услужлив и добронамерен? Тогаш поправај се себеси, и не се фокусирај на ништо друго. Човекот не треба да се распрснува низ универзумот, кој претставува копија на неговите недостатоци, туку да памети, дека сите „надворешни“ недостатоци зависат од него и дадени му се затоа, за тргнувајќи токму од нив, тој да го провери и открие совршенството. И тогаш тој ќе го види она, за што е речено: „Ние бевме како во сон“. Со други зборови, сè што чувствуваме сега и ќе чувствуваме понатаму на нивоата на духовната скала до конечната поправка, - е „сон“, вештачки пратен за нас одозгора, во вид на расипан свет, за преку него, изучувајќи го системот од недостатоците кон поправката, да го спознаеме Создателот, според принципот: Од дејствата Твои те спознаваме Тебе“. Спознавајќи го Него, како последица, ние ќе можеме да се споиме со Него во совршенството – што токму е цел на целото создавање, цел на сите светови, нивното создавање, разбивање и поправката.
Од лекцијата по „Предговорот кон Книгата Зохар“, 09.01.2014
