08.05.2011

Нас од Создателот нè дели само една минијатурна, црна точка во Бесконечната Светлина, која така и се нарекува „создадена од ништо" (еш ми аин). Тоа всушност е основата на целото Создание – новата реалност „од ништо". А сето останато што е во неа е од „веќе постоечкото", од Создателот.

Оваа точка ја создава Создателот, а сè „што постои" (еш), што се додава кон таа точка треба да дојде од самите нас, од нашите напори. Затоа како резултат достигнуваме сличност со Создателот, соединување на исто ниво. На почеток оваа точка во созданието се развива по четирите стадиуми на распространување на директната Светлина, која ги става во неа сите основи на овие четири нивоа на давање. Од страна на Светлината повеќе не се потребни никакви дејствија, ова е доволно. Сето останато се раѓа само како реакција на оваа точка која добива впечаток од Светлината и која ги впива во себе нејзините својства, при што сега е способна сама да дејствува.

Така, од светот на Бесконечноста, од таа состојба, каде што се соединила со Светлината почнува да се одделува, сè до нашиот свет преку десет „скриени сфирот" (сфирот блима) кои во себе апсорбираат (болим) Светлина, внатре во созданието.

Благодарение на тоа, созданието израснува од точката спротивна на Создателот, достигнувајќи го најголемото оддалечување од Него, кое што е можно, и кое се нарекува „овој свет". Оваа оддалеченост е голема и по квалитет и по квантитет, според сите својства и состојбата, така што на созданието не му останува ниеден квалитет по кој што ќе биде сличен на Создателот.

Нам ни изгледа дека ова означува паѓање, спуштање, оддалечување, темница, но не. Тоа е некој вид откривање на нашата природа, на самата црна точка создадена од Создателот! Само при ваков развој се открива колку многу во таа точка од „ништо" е спротивно на постоечкото, од она што „е".

Ова е тоа што го постигнуваме од целото тоа симнување, не веднаш туку уште долго, сè подлабоко спуштајќи се, дури и после достигнувањето на „овој свет", со развојот на својот егоизам, односно чувствата на својата спротивност. Така ги поминуваме нивоата: неживото, растителното, животинското и го достигнуваме најниското – „човек".

Човекот ќе ја осознае својата одделеност и спротивност на Создателот и ќе сфати дека тоа е лошо. Со осознавањето на злото тој сè повеќе ќе се запознава себеси и Создателот како „предност на светлината над темницата" и ќе ја разбере потребата за поправање. Така ја постигнува вистинска спротивност на Создателот.

Но, кога почнува да се поправа, од една страна ќе почне да се искачува кон светот на Бесконечноста со тоа што станува сличен на Создателот, а од друга страна дури и при ова искачување, со секое ниво повеќе сфаќа колку бил спротивен! И дури на самиот крај на поправката (Гмар тикун), кога се враќа во почетната точка, Малхут светот на Бесконечноста, во него се открива потполно разбирање, осознание, чувство на она што се означува како „создадено од ништо", спротивното од Создателот.

Истовремено, во иста мера, го постигнува она „што постои", односно својствата на Создателот.

Да се ослободи место во себе за Светлината

Прашање: Зошто е потребно максимално оддалечување од Создателот за да се поправиме и да достигнеме соединување?

Не беше доволно спуштањето преку сите светови до овој свет, потребно е да се спуштиме уште пониско. Само кога доаѓаме во група, почнуваме да сфаќаме каков е „уништениот човек". И тогаш паѓаме сè пониско и пониско, мошне подлабоко отколку кога дојдовме да учиме. Затоа што до тогаш ние не го знаевме нашиот зол почеток, не се однесувавме лошо кон него. Ние уште мислевме дека имаме добри желби.

Како што растеше егоизмот во нас, така ни даваше сила за поместување. Дури кога посакавме да се соединиме со другите и да ја откриеме внатрешната суштина на групата, цело време живееме за да ја најдеме внатрешната врска меѓу нас, која што постои скриена од нас, дури тогаш откриваме дека цело време забораваме на тоа, го оттргнуваме, го мразиме. Така човек постепено ја запознава својата природа.

Тоа сè уште е паѓање, бидејќи тој го нема откриено целото свое зло, а сите искачувања и паѓања се определуваат само од чувството на творбата. Човекот засега се открива себеси сè подалечен од Создателот. Целото негово сфаќање и чувство е врз основа на неговото оддалечување, според тоа како оди подалеку и подалеку. Затоа тој чувствува голема празнина и јад, разочарување.

Тој не може да разбере како може покрај толку учење и работа на крај да се чувствува уште полош и светот за него да станува сè потемен. Но, на крај сфаќа дека тоа е откривањето на созданието, кое е неопходно да се помине. Во крајна сметка се согласува со она што се нарекува „примање без никакви услови". Тој е готов на сè и си мисли: нека се чувствувам така, како да нема полошо, но најважно е да не се избега! Тогаш добива уште поголема тежина од егоизмот, но истовремено и можност да го поправи.

Тука целото движење се базира на две спротивности, бидејќи кога почнува да се поправа и доаѓа до сличност со Создателот и Му се приближува, тој секогаш од почеток треба да ја открие својата спротивна природа во „левата линија". Тогаш, соодветно на ова, тој ја бара Светлината „од десната страна" и се поправа во „средната линија". Односно, на целата должина на ова искачување до Малхут светот на Бесконечноста, до најпоследниот момент, до соединувањето кое се нарекува „Рав паалим-мекабциел", тој ќе открива сè поголемо свое зло. Без тоа не може.

Инаку нема да откриеме во себе потреба за Светлината. Нам ни е потребно место каде ќе можеме да го изградиме Создателот во себе. Тоа место мора да биде спротивно на вистинските својства на Создателот и тогаш јас сам ќе решам што ќе правам во него. Затоа ја откриваме темницата и сите составни делови на ова место разделени, спротивни и оддалечени еден од друг.

Едноставно како лего коцки искршени на парчиња. А ние почнуваме да ги собираме, подредувајќи ги по својствата, барајќи ги деловите кои се соодветни еден за друг, во потребниот редослед, според правилниот поредок на причините и последиците. Така, додека да се спојат сите разделени детали. Со ова го откривам односот на Создателот, Добриот и Кој прави добрини, Кој создава „точка од ништо" која што морам да ја поправам во себе.

Ова осознавање дека јас сум направен „од ништо" ми овозможува да разберам кој е „вистински од вистинското" (еш ми еш), кој ме создал мене. Целиот процес кој го поминува точката создадена од Него е потребен за да се достигне оваа Бесконечна Светлина.

Сите етапи биле предвидени уште при замислата на созданието, која претходела на создавањето на точката „од ништо", како што е кажано: „Крајот на дејствието се наоѓа во почетната замисла". Така созданието доаѓа до постигнувањето на Силата која што го создала, што беше и суштината на целиот овој процес на поправање.

Тајната на здравото општество

Баал ХаСулам, весник "Народ": "Обврзувачки услов на секој народ е силната внатрешна сплотеност, кога сите единки од кои е составен, се поврзани една со друга во инстинктивна љубов. И покрај тоа што секоја индивидуа ќе ја условува својата лична среќа со среќата на народот, а својот личен пад со негов пад, тој ќе биде готов исто така да се даде себеси целосно за доброто на народот кога тоа ќе биде потребно.

Во спротивен случај нивното право на постоење во смисла на еден од народите во светот ќе биде изгубено благовремено".

Секој човек е обврзан да ја исполнува својата должност во однос на народот и да биде добар граѓанин. Ние треба да бидеме поврзани меѓусебно, како органите во едно тело. Овој пример е општопознат, се однесува и кон државите посебно и кон светот во целина.

Сликата е јасна. Денес државите и народите се поврзуваат преку заедничка економија, мисли и желби. Појавата која се раѓа на едно место, лесно може да се пренесе и на други места. Значи, се покажува дека сите ние сме поврзани еден со друг не само во семејството, не само во својот град или држава, туку и во целиот свет. Но, кога веќе е така, пожелно е таа врска да биде преку добрина. Тоа е здраво општество.

И обратно, општеството е болно онолку колку што неговите делови се несогласни во заедничката работа. Како што и во организмот проблемите не се ограничени само на еден орган, туку тој се распространува онолку колку што тој орган не комуницира со другите. Ниеден орган од нашето тело не работи за себе. Белите дробови, срцето, црниот дроб, бубрезите, слезината – сите тие работат за телото.

Воздухот на самите бели дробови не им е потребен, ниту на срцето само по себе не му треба крв која тоа постојано ја пумпа. Секој дел работи исклучително за добро на целината – од тоа се состои нејзиниот живот. Благодарение на заедничката усогласена работа, телото може да функционира, а над него, повисоко од материјалното, „животинско" битие, постои сознанието, чувството за животот.

Со други зборови, над животното тело го достигнуваме нивото на Човекот. Ние сме луѓе, а не животни кои се обединуваат во заедничката штала. И затоа имаме корист од взаемната хармонија.

Така е и во општеството, ако се соединиме за добро меѓу себе, нашето општество би било поправено, а над него ние би го достигнале Вишото ниво, Создателот.

Поврзани преку една мрежа

Сеопштата, глобална заемна врска е научен факт. Неа ја потврдуваат многу истражувања. Притоа, не сме поврзани со оддалечените само преку патиштата за достава на едни или други стоки. Поврзани сме однатре, меѓу сите нас постои внатрешна врска. Дали го сакам тоа јас или не, ако живеам на земјата сум поврзан со другите и точка.

Порано не било така. Некаде си живееле индијци, некаде африканци, некаде кинези и сите биле разделени. Денес сите сме заемно поврзани и зависни едни од други. Освен тоа, нашата мрежа почнува да се оцртува во својата духовна појава. Таа како да испливува однатре и ни покажува до кој степен сме „поврзани". Дури и да ги прекинеме меѓународните транспортни линии, овој процес нема да прекине.

Во иднината ние навистина ќе се откажеме од непотребното, оставајќи го само неопходниот материјален минимум. Затоа што друг излез нема, инаку ќе ја уништиме земјината топка, сите природни богатства. Ќе мораме да постигнеме компромис и тогаш ќе ни се разјасни; дека всушност како и да не сме си потребни еден на друг: секој ќе побарува мала норма и светската индустрија значително ќе ги намали профитите.

Истовремено, сè појасно ќе се открива сеопштата мрежа: ние поврзани со желбите и мислите и дури мојата дневна порција, намалена до 20% од денешната, исто така ќе зависи од другите. Од ова нема каде да се побегне.

"Да се заземат поштата и телеграфот"

Прашање: И покрај тоа што луѓето ја знаат штетата од непотребните побарувања, тие не го сопираат возот. Сфаќањето на ова не донесува никакво решение. Што треба да се направи?

Да, овој воз е тешко да се сопре. Но, мораме да го надминеме проблемот. Пред сè, треба да се разбудат луѓето кои можат да ја разберат нашата порака. Такви луѓе има неколку милиони во светот – тие го сфаќаат проблемот, но немаат решение. Освен тоа, зошто имаме криза?

Кризата дојде јавно да ги извести сите за неправилната меѓусебна врска, да ни покаже дека живееме во зло и тоа зло е отсуство на правилни нишки меѓу нас. Од ден на ден кризата се шири и сè повеќе луѓе стануваат способни за прифаќање на оваа идеја. Затоа е потребно да се продолжи со нејзино распространување.

Со помош на оние кои се согласуваат со нас и ни се придружуваат, ние постепено го освојуваме општественото мнение сè повеќе и повеќе. Идејата која што сакаме да ја изнесеме е за избалансирана побарувачка и сеопшто обединување. Се поставува прашањето: како да се достигне ова?

Овде е потребна голема идеолошка подготовка, не ограничувајќи се со филолошки формули. Јас сакам да живеам како крал, а ти ми зборуваш: „Треба да се ограничиш до дваесет проценти". Но, мојот егоизам клокоти и неговите потреби секој ден растат. Ти не ми даваш спокојност, тогаш како јас да се исполнам себеси денес и утре? Што да правам со незаситната желба да бидам над другите? Како да ја исполнам празнината во себе за да не посакувам повеќе и да станам задоволен од животот?

Едно од решенијата е „да се заземат поштата и телеграфот", со други зборови, да се претворат масовните медиуми во идеолошки инструмент. Оваа задача, меѓу другите, мора да ја оствариме. Но за тоа е потребно да се искористи мислењето на врвот на општеството кој ја сфаќа ситуацијата, може да го изрази своето мислење и да го распространи нашироко.

Како резултат егоистите, кои сакаат да го водат народот, мора да го подигнат ова знаме и да ги претворат средствата за масовна комуникација во министерство за просветлување. Затоа што луѓето се воспитуваат всушност со посредство на опкружувањето.

Зборови – показатели кон нагоре

"Учение на Десет Сфироти", ч.1, глава "Внатрешно набљудување": Пред сè, потребно е да се знае дека кога станува збор за сфаќањата за места и движења кои се духовни, независни од времето и уште повеќе за божественото, ние немаме зборови да ги искажеме и изразиме тие сфаќања затоа што целото богатство на нашите зборови е земено од чувствата од нашите сетила".

Ние нешто чувствуваме, се импресионираме и на тие наши импресии им давање некакви имиња. А она што нашите сетила не можат да го почувствуваат, ние никако не можеме да го опишеме. Тоа за нас како и да не постои. За мене е сè исто ако одредена работа не постои во реалноста или во моите сетила, затоа што не знам дека постои во скриеното место од мене.

Затоа целиот наш јазик опишува само појави кои можеме да ги почувствуваме. Па како тогаш да се предаде духовната информација? Додека не го почувствуваме духовниот свет, не можеме да дознаеме како се нарекуваат духовните појави. Затоа воопшто не разбираме за што зборуваат кабалистите раскажувајќи за духовното.

Но, ако се измени некој збор од нивниот расказ, може да се промени целата смисла на реченицата. Затоа е важно секој збор да биде правилниот и точно да укажува на појавата што се опишува. И кога кабалистот раскажува за нешто, тој не може да промени ниеден збор во својот расказ. А нам тоа ни се чини неважно, бидејќи секако не разбираме што стои позади тие зборови и сме слободни да зборуваме како што сакаме.

Но, колку повеќе човек напредува, навлегувајќи отпрвин во делумно, а потоа и сè поцелосно чувствување на духовниот свет, неговиот јазик станува сè поточен. Тој мора точно да го избира сеој збор за да го изрази она што го гледа и чувствува, инаку не може да зборува.

Токму затоа кабалистите избраа посебен јазик за својата наука, кој го нарекоа „јазик на гранките" затоа што сè што постои во нашиот свет започнува во Вишиот свет и потоа постепено се спушта во нашиот свет. Затоа кабалистите најдоа готов јазик со чија помош ќе можат да си ги пренесуваат своите достигнувања усно и писмено од поколение на поколение, земајќи имиња на гранки во нашиот свет.

Секое име зборува само за себе како да укажува со прст на својот Виш корен кој се наоѓа во системот на Вишите Светови. Затоа, ако човек се стреми кон духовното, тие зборови по малку му светат за да го поврзат со невидливиот свет.

"Направи ја својата желба како Неговата "

Читајќи ја книгата Зохар, потребно е да се види во неа Светлината која нè поправа и се враќа кон Изворот. Но, што треба да се врати кон Изворот? Треба да го заменам „нешто" со Светлина. Светлината свети, но дали ние имаме желба која сакаме да ја поправиме?

За тоа треба да се грижиме. Желбата треба да биде соодветна за поправање од Светлината. Ако желбата е несоодветна, Светлината секако ќе влијае врз неа, но во тој случај ние ќе се чувствуваме лошо, во степен на разликата на нашата желба од Светлината. Сè додека не ја направиме соодветна за поправање.

Затоа има правило: „Направи ја својата желба како Неговата" и тогаш „Тој ќе ја направи твојата желба како Својата", желбата за давање и љубов.

Од утринската лекција - 08.05.2011   Следете на   Каб.тв