Ние сме под моќта на прикривањето, што значи дека не го чувствуваме Создателот како дејствува и управува со нас, како ги буди нашите мисли и желби. Затоа се чувствуваме како ние самите да дејствуваме во рамките на нашите мисли и желби. Тоа значи дека ако сум направил нешто и сум успеал, тогаш тоа е мој успех. Ако не сум успеал, тогаш е моја вина, односно од внатрешноста на моето его почнувам да ја обвинувам мојата судбина или околината.
Прикривањето ни е дадено за да го надминеме тоа и да го откриеме Оној кој дејствува врз нас, и тоа не обично, туку дејствува со милост. Тоа значи дека прикривањето има неколку сенки и мора да ја откриеме силата која управува со нас. Затоа, ако сакаме слобода на избор во нашите напори и постапки, тоа е можно само ако делуваме во насока на откривање на Создателот. Го извршуваме останатиот дел од дејствата бидејќи така нè упатил Создателот. И само во однос на Неговото откривање Тој ни остава отворен простор бидејќи чека на нас и сака да биде откриен како една и единствена сила која е добро и прави добро.
Затоа сé што се случува во животот, и лошо и добро, сите видови на ситуации кои се случуваат, човекот ги прима како правилни и од помош за откривање на Создателот. И тогаш гледа дека има способност да дејствува во секој момент. Дури и повеќе од тоа, додека се чувствува како да е одделен од Создателот, тој всушност е најблиску до Него. Тогаш тој ја чувствува потребата да го открие Создателот.
Зошто на човекот му е дадено чувство дека не е споен со Создателот? Тоа е така бидејќи е слаб и не може сам да се разбуди и треба некој да го стори тоа за него. И кога Создателот ќе го разбуди, тогаш се вели дека човекот станува близок со Него. На човекот мора да му биде јасно дека кога прима некој вид ситуација и реагира на неа, нема никој друг освен Него, и сé што има во човекот и неговиот свет му било пратено од Вишото. И неговата улога е само да го најде тоа што недостасува за откривање на коренот на сé што се случува, причината за сé. Тоа значи да ја открие Вишата Сила, Создателот, Кетер (Круна). Овој вид на молитва и барање секогаш мора да биде во човекот за да ја открие причината за секоја состојба која му доаѓа.
Од првиот дел на дневната кабала лекција 08/06/12, Шамати, 25
Потрошувачи на Вишата Светлина
Прашање: Мојот напор припаѓа на телесниот живот, а не на духовниот. Како можам да ја замолам Светлината да го промени тоа?
Одговор: Нашите желби се менуваат ако копнееме по поврзување: постигнуваме дарување, и преку дарувањето стигнуваме до откривање на Создателот за да му донесеме задоволство, бидејќи Тој сака да ни биде откриен нам, а не сакаме ние да го откриеме самите од љубопитност. Во нас можно е нешто да се промени само кога нè менува Светлината. Сета работа се врши преку Светлината; сите промени во нас се извршуваат од Вишото според нашите барања. Но за да се постигне Светлината, да се дојде во контакт со неа, да се прати нашето барање и недостаток до неа за да бидат прифатени, мора да дејствуваме преку групата. За да го направиме тоа, нашиот недостаток мора да биде облечен во намера за давање. Не треба да се обидуваме да ги промениме или ограничиме нашите желби на сила; ништо нема да помогне освен молитва, барање од Светлината која поправа. Мора да го внесеме целото срце во оваа молитва.
Нема да бидеш подуховен ако престанеш да јадеш, да дишеш или да уживаш во животот; така нема да ги промениш твоите атрибути. Поентата е да не ги менуваш механичките дејства извршувани од рацете и нозете и да не користиш висок јазик, туку да ги промениме нашите внатрешни атрибути, што може да го направи само Светлината која ги создала. Затоа, треба само да знаеме како да ги побараме овие промени!
Ова е можно само ако се собереме заедно и изградиме колективна желба во групата преку која можеме да ѝ се обратиме на Светлината со барање. Ова барање создадено во рамките на колективната желба е тоа што ќе биде прифатено. На крајот на краиштата, Светлината е во целосно мирување, и го повикуваме нејзиното дејствување до тој степен до кој ќе постигнеме еднаквост на формата со неа. Тоа зависи од интензитетот со кој го бараме тоа во групата. Оваа сила е изобилна, но сé зависи од нас, корисниците. Корисникот мора да вклучи туѓи и непознати желби на пријателите во групата, кои досега не беа воопшто поврзани.
Меѓутоа, тие се подготвени да се поврзат за да го постигнат вишото, и затоа нивните обиди да се поврзат се перцепираат како барање од вишото за да ги поврзе. Излегува дека нашата единствена молба е во поврзувањето, и благодарение на поврзувањето сите наши атрибути ќе бидат поправени. Не можеш да одлучиш да бидеш подарежлив или поштедлив. Не разбираш кои атрибути ти требаат. Барај само едно нешто – да се поврзеш со пријателите во една колективна желба за да можат сите твои атрибути да бидат поправени во ова поврзување. Ова е единственото нешто што можеш да го побараш и единствената молба која е одговорена и за која има поправање.
Од првиот дел на дневната кабала лекција 08/06/12, Записи на Рабаш
Трпеливо и тврдоглаво продолжи по патот
Прашање: Што треба да направам за да ме слушне Светлината: да вриснам, да плачам?
Одговор: Не е важно како твојата молба ќе биде изразена надворешно, дали ќе играш или ќе плачеш, ќе врискаш или ќе бидеш тивок. Најважното е молбата да пробие најдлабоко што може во срцето. Постои само еден начин да се провери: Дали твојата желба е упатена на попрецизен начин кон поврзувањето, бидејќи само преку поврзувањето можеш да дојдеш поблиску до Светлината?
Ако Светлината не одговори на твојата молба, тоа значи дека уште ја немаш желбата. Желбата е во срцето; ова е молба кон Светлината. Ако ја развиваш желбата во тебе, тогаш Светлината ќе почне да влијае и да ја исполнува. Кажано е дека секој човек постојано се моли; Светлината влијае врз секоја желба која се буди во нашите срца. На крајот на краиштата, Светлината е во целосно мирување, таа е сила која го исполнува сето создавање, информациско заштитно поле во кое сите ние сме потопени како во океан. И во мигот кога во мене ќе се појави некоја желба, таа влијае врз Светлината.
Но факт е дека има желби кои не одат во истата насока со Него. И Светлината сé уште работи на нив бидејќи влијае врз сé – таа е непроменлив закон, како во физиката. Но бидејќи овие желби не одговараат со Светлината, Светлината ги развива во негативен облик сé додека човекот не открие дека се чувствува лошо. Тогаш почнува да бара причина и открива дека се движел во погрешна насока и дека му е потребна промена на желбите. Ова се нарекува патот на страдање.
Алтернативно, можам проактивно да го користам методот, кој објаснува што мора човек да праша за да одговара на Светлината од самиот почеток. Со таа цел се приклучувам на група која ме охрабрува, поттикнувајќи ја мојата желба. Никој од нас не сака да се обедини, но кога зборуваме за важноста на поврзувањето, тогаш сите ќе го сакаат тоа. Тоа е закон на природата; ние сме вчудоневидени од нашата околина. Затоа бирам таква околина што во мене поттикнува правилни мисли и желби, која постојано зборува за полезноста на соединувањето и големите достигнувања кои се возможни преку него. И тогаш гледам дека едноставно не можам без поврзувањето со други, и почнувам да го посакувам.
Ако сите работат на овој правилен начин во однос на другите, и посакуваме да се соединиме заедно барем на некој начин, тогаш Светлината почнува да влијае врз нас и нè води поблиску до поврзувањето. И кога ќе нè донесе до првичното, најмало поврзување на нашите желби, се открива во нив како Светлината на Нефеш. Тоа значи дека сме почнале да живееме – сме се родиле во духовниот свет. Односно, сме се соединиле дури и ако во тој момент преку најслабото првично поврзување. Тогаш од ова постигнато поврзување продолжуваме веќе поседувајќи некакво чувство за нашата состојба и моменталниот процес.
Повторно почнуваме да бараме, сега дури поголемо поврзување. Светлината посилно влијае врз нас и нè крева до нивото на Руах, од неживиот степен до растителниот. Ова значи дека можеме сами да се движиме, чувствуваме некакво движење во нашето поврзување еден со друг, способност да направиме нешто самите. Степенот на Руах значи дека не сме биле едноставно родени во духовниот свет, туку дејствуваме и живееме во него! Руах (ветер) е растителен степен и значи способност за движење.
И тогаш напредуваме уште повеќе и стигнуваме до животинскиот степен, Нешама (душа). Во оваа точка човекот го завршува циклусот на реинкарнација. Има уште повисок степен на крајот од поправањето (Гмар Тиккун) каде што сите ќе бидат поправени и ќе се обединат. Но засега треба да се издигаме низ претходните степени, и целиот овој напредок се случува само во група, во единство, со цел да се открие Светлината и да се исполни вистинската врска меѓу нас. Со други зборови, ако ја постигнеме вистинската врска меѓу нас, тогаш чувството на нашето единство се нарекува чувство на Светлина. Барај го тоа чувство на секаков начин, повторно и повторно, и секој пат ќе примиш впечаток, појаснети Решимот и конечно ќе се случи. Најважно е да се продолжи.
Треба да учиш, да учествуваш во целиот живот на групата, да се обидеш да се зближиш со сите, и тогаш ќе дојде. Според тоа што е запишано; „Се трудев и најдов“. Како да не се случило досега, тоа значи дека засега сé уште има недостаток, не од време и дејство, туку од внатрешна желба која сé уште мора да се развива и усовршува. Треба да се појават нови, понапредни Решимот, кои ќе ги стекнеш преку твојата работа, и тогаш ќе се случи. Можеш да врискаш и плачеш, но тоа нема да помогне. Помага само едно нешто: прецизно и упорно, трпеливо и тврдоглаво да го продолжиш твојот пат.
Од првиот дел на дневната кабала лекција 08/06/2012, Записи на Рабаш
