Од статијата на Баал ХаСулам „Предговор кон ТЕС”, т.96:

И тие што се удостоиле, веќе не можат да се откажат од извршувањето на заповедта како што е ред, исто како што човекот не може да се откаже од прекрасното насладување, кое му доаѓа в раце. А од прекршувањето тие бегаат како од пожар. И за нив е речено: „Вие, споените со вашиот Создателот, сите денес живеете”. Бидејќи љубовта на Создателот доаѓа, и им се дава како природна љубов преку природни канали, подготвени за човекот од природата на творението. И сега гранката е споена со својот корен, како што треба да биде, и животот непрекинато му се дава од нејзиниот извор во големо изобилство. Затоа Тора се нарекува „живот”.

За нас тоа засега не е „живот”. Кога ние би чувствувале таква состојба, тогаш би ја прифатиле како ужасна црна провалија. Затоа што тоа е живот во бесконечни насладувања од давањето на ближниот. Човекот стекнува желба за давање, и со неа се искачува над својата желба за насладување, користејќи ја и неа заради давање. Конечно, на желбата за насладување не ѝ останува никаква лична корист, ниту во еден од нејзините четири слоеви, и човекот станува апсолутен праведник. Тој губи секаква поврзаност со неговите желби за примање, и само над нив ги гради своите желби за давање. Таква состојба е невозможно да се замисли, сè додека самиот не стекнеш такви особини. Тоа е состојба на совршенството, бидејќи на човекот му се открива, дека целата реалност, која му се чинеше толку вистинита: целото ширење на световите одозгора надолу, разбивањето и потоа поправката и искачувањето повторно нагоре – била илузорна и лажна. Таа реалност никогаш не постоела, и не била создадена. Тоа биле само матни одблесоци на чувствувањата во неговата свест, кои го припремале за да го почувствува Создателот.

Во суштина, тој никогаш не излегол од четирите фази на директната Светлина, дури и од почетната основна фаза. Сите случувања се одвивале внатре во него, во неговата свест и чувствувањето. Тој открива, дека почнал да ја чувствува реалноста од моментот, кога го почувствувал опкружувањето околу себе. Кога човекот би останал сам, и не би го чувствувал светот што го опкружува, тој не би го чувствувал ниту своето „јас”. Но зависно од степенот, во кој тој го открива опкружувањето – тој се открива и самиот себе. Тој секогаш се замислува себеси во согласност со своето опкружување, кога тој веќе има со кој да се спореди, и да се оцени себеси. Затоа ширењето на световите одозгора надолу, се само потенцијален развој, затоа што претходи на нашиот осет. А ние почнуваме да се чувствуваме себеси, почнувајќи веќе од одредена точка, после поминувањето на разбивањето, и прелиминарната подготовка  кон поправката после него. Таа подготовка почнува од првите фази: 0, 1, 2, 3. Кога пак таа ја достигнува 4-та фаза во нашиот свет, тогаш се појавува човекот, кој се чувствува себеси, и средината што го опкружува.

Човек се нарекува оној, кој веќе е способен да го чувствува опкружувањето. Во онаа мера, во која тој го чувствува опкружувањето, тој е подготвен да го почувствува својот Создател. Затоа што ова се однесува на истиот стремеж, на истата способност. Затоа развојот на човештвото се проценува според развојот на човекот во однос на опкружувањето: според тоа, како тој умее да го искористи опкружувањето – за свое добро или на своја штета. Од оваа гледна точка треба да се разгледуваат сите општествени формации, што сме ги поминале во текот на историјата. А денес, ние ја достигнавме последната фаза, во која човекот почнал да ја открива својата целосна заемна поврзаност со општеството. И таа зависност се открива сè повеќе од ден на ден, на сите нивоа.

Современата физика открива, дека секоја елементарна честичка е поврзана со секоја друга честичка, независно од местото и растојанието. Така ние постепено се приближуваме до откривањето на фактот, дека не постои посебно човекот и опкружувањето, туку сè заедно претставува еден заеднички систем. Затоа треба да се сфати, дека сите тие убави повици: „Не му го прави на другиот она, што не ти се допаѓа тебе” и „Сакај го ближниот, како себеси” – се единствената можност да нè вратат во онаа состојба, во која ние реално се наоѓаме, апсолутно да ја откриеме, да земеме учество во неа, и целосно да се реализираме себеси. Во овие зборови нема ништо лажно, напротив, тие се наменети да ни помогнат да ја откриеме нашата вистинска, реално постоечка состојба, за да не егзистираме во неа како да сме онесвестени.

Затоа нашите дејства во однос на опкружувањето се неопходни вежби, со чија помош ние напредуваме кон отворањето на очите, на сите сетилни органи за воспримање на вистинската реалност. Не за да живееме, чувствувајќи само мизерен и илузорен фрагмент од неа, како пијани или опиени од дрога луѓе, туку целосно да ја искористиме реалноста што ни е дадена. Поправката на желбите е насочена на нивно поврзување со опкружувањето и се нарекува давање. Всушност, тоа е само назив, бидејќи кому можам јас да давам, ако сè наоколу е мое? Само во однос на моето его тоа се смета за давање. Додека всушност, јас се враќам кон тоа, да добијам назад сè што ми следува – се враќам кон свеста. Како човек, што ја изгубил свеста, не го чувствувал своето тело и не можел со него да управува, да ги движи рацете, нозете. А кога му се враќа свеста, тој почнува да управува со своето тело, ја чувствува поврзаноста со него. Како кога хирургот би му ја сошил повторно откинатата рака, и човекот почувствувал, дека повторно ја добил на располагање. Кабалистите велат, дека наводно треба да се дава, да се поврзуваме еден со друг. Но човекот, откривајќи ја вистината, гледа дека сето тоа се делови од неговото тело. И затоа, после такво откривање, тој се нарекува совршен праведник.

Психолози, ви благодариме, филозофи – збогум! 

Баал ХаСулам, „Науката кабала и филозофијата”:

Помина времето на филозофите, и заврши владеењето на оние, кои се придржуваат на филозофските концепти. За тоа треба да им заблагодариме на истражувачите на материјалистичката психологија, која ја изгради својата основа врз рушевините на филозофијата, и го освои јавното мислење. Веќе сите ја признаваат ништожноста на филозофијата, бидејќи таа не е изградена врз реална основа... И затоа ние сме ѝ благодарни на материјалистичката психологија, која ѝ нанесе на филозофијата уништувачки удар.

Ова е многу деликатна тема. Затоа што во нејзиното време, филозофијата се обидувала да завладее со еврејскиот народ, и да го заземе местото на науката кабала. Психологијата како да го сочувала тоа место за кабалата, додека истовремено со тоа филозофијата стигна до својот крај. Меѓутоа во текот на дваесеттиот век, психологијата исто така целосно се реализирала себеси. Бидејќи за да скокнеш на маса, потребно е да потскокнеш повисоко од неа. Соодветно на тоа, ние не можеме да го истражуваме човекот, без да се искачиме над него. Додека психолозите ги изучувале природните, „животински” особини на човекот, тие постигнувале успеси. Дури им успеало да ја распознаат пирамидата на желбите, која ја опишал Абрахам Маслоу. Но сепак тоа биле мали, едноставни откритија. Меѓутоа, кога психолозите се обиделе да навлезат подлабоко, тие се судриле со голема конфузија. Тука проблемот исто така е и во фактот, што за разлика од егзактните науки, кои ги истражуваат постојаните, непроменливи закони, психологијата се занимава со „променливи”. Затоа што човекот не е стабилна величина, тој се менува, особено денес. И затоа резултатите на истражувањата брзо застаруваат: по неколку години и истражувачот, и објектот на неговите набљудувања веќе не се како порано. Како последица на тоа, психологијата нема цврста основа. Таа не е егзактна наука, туку комплекс на мали, поединечни, тесни, ограничени истражувања. Конечно денес, кога филозофијата стана „погрден збор”, психологијата исто така се исцрпила себеси. Ние стигнавме до завршницата.

Компас на духовниот пат

Книга Зохар. Глава „Насо”, т. 93:

Кога владее Дрвото на доброто и злото, кое претставува чистота на работните денови и нечистотија на работните денови, тогаш мудреците, споредени со саботите и празниците, немаат повеќе од она, што им го даваат овие секојдневни луѓе. Исто, како што и во сабота нема повеќе од она, што е поправено со негова помош во работните денови.

Човекот самиот по себе, во својата основа е само точка. Целото свое „тело”/желба, тој го добива од опкружувањето со помош на Светлината, која враќа кон Изворот. А тоа „тело“ го наполнува Светлината, Создателот, кој се открива во него. Затоа кабалистите пишуваат за тоа, како човекот преку желбите/садовите/келим, добиени од опкружувањето, секој пат го открива Создателот. Сè, за што е напишано во Зохар, се нивоата на откривање на Создателот во желбите, што ги добиваме од опкружувањето. Создателот се открива внатре во желбите, внатре во опкружувањето, во истото место. Зохар раскажува за скалилата на тоа откривање – и од страната на злото, и од страната на доброто, во спротивни форми, затоа што не може да се проба нешто и да се почувствува неговиот вкус, ако тоа не биде солено, слатко и т.н. Затоа Зохар нè води преку различни впечатоци. Но освен Создателот ние ништо не спознаваме, ништо не откриваме. Концептот на опкружувањето, и посебните детали на воспримањето исчезнуваат, и сето тоа сè повеќе и повеќе се соединува во „Не постои никој, освен Него”, во една целина. На крајот, ние откриваме една желба/сад и внатре во неа – Создателот. И ништо освен тоа. Затоа, ако човекот се стреми кон големината на Создателот, за само тоа да биде пред него, тоа правилно го насочува.

Дожд над полето

Прашање: Како јас можам да го дадам она, што го немам, бидејќи целосно се наоѓам само во материјалното?

Одговор: Нема потреба нешто да давате! Потребно е само да знаеме, како да се реализираме себеси. Од нас не ја бараат желбата, што ја немаме. Навистина, напишано е: „Сакај го ближниот како себеси” – но од нас не ја бараат таа љубов. Од нас се бара само да сфатиме, каде можеме правилно да се реализираме себеси. Проблемот е во тоа, што ние правиме многу дејства, но не во местото, каде што е потребно. Како дождот, кој врне во пустина, наместо да го полее посеаното поле. Сè мора да е на своето место. Ако ти садиш зрно во правилното место – во плодна почва, која добива влага, тогаш тоа ќе порасне. Но ако го закопуваш зрното во песок насред пустината, тогаш ништо нема да успее. 90% од сите наши напори во овој живот ние ги трошиме за нешта, кои воопшто не ни се потребни. Не вреди дури ни да гледаме во нивна насока, но ние гледаме...

Затоа, не е проблемот во тоа што ние немаме сили, туку во тоа дека ги трошиме нив напразно, во несоодветно место. Во тоа е целата суштина. Додека местото, на кое треба да ги фокусираме сите свои напори, освен неопходното за материјалната езгистенција (храна и семејство) е групата. Ако ние ги вложиме сите наши сили во групата, тогаш ќе напредуваме со најголема брзина. Спротивно на тоа, ние секој миг ги трошиме нашите сили, и се насочуваме те натаму, те наваму. Затоа не треба да се жалиме, дека не успеваме да постигнеме резултат. Сили имаме – треба само да ги насочиме во потребната насока.

Од утринската лекција, 20.12.2012  на  Каб.Тв