24.08.2010

Да се подготвиме кон таа празнина, која се создава после нашиот конгрес – тоа значи предвреме да се возбуди страв во се, што може: стравот, дека јас ќе заборавам за особината на давање, дека ќе паднам од ова ниво. Тогаш јас ќе допатувам на конгресот "со отворени очи", не губејки ја главата, и ќе се занимавам таму со внатрешна работа. Јас ќе скокам и пеам, ќе ги слушам часовите, ќе учествувам во различните комисии и дебати, но истовремено постојано ќе размислувам за тоа, како да ги пополнам тие празнини, кои сега јас ги создавам, јас морам сега да ги пополнам со чувството на давање, со мојот стремеж за давање на другите.

Прашање: Како ние треба да и го претставиме на публиката конгресот?

Треба да им се покаже и тоа што ќе се случи после конгресот. Покажи им го тоа, што ти го подготвуваш за нив – подемот наместо падот, и тоа е најсуштинската работа, затоа што целиот конгрес – тоа е во суштина подготовка за тоа - падот го претвориме во подем.

Прашање: Како е можно тоа да се прикаже на пошироката јавност?

Објаснувајки, дека ние ќе го почувствуваме падот, но ние се подготвуваме себеси, и токму поради тоа го спроведуваме собирот. Ние одиме во "напад". Сега ти треба да ги воодушевиш. Целата подготовка и целиот конгрес – се само за тоа, да се осети падот, а потоа да се кренеме сите заедно, цврсто држејки се.