25.05.2011
На почеток треба да сфатиме дека битието претставува желба. По суштина, желбата е единствено средство, инструмент кој го има битието – орган за осет, чувствителен елемент, нешто што дозволува да се чувствува своето постоење и да се осмисли тоа постоење: „Зошто постојам? Од каде сум дојден? Со чија помош? Што е тоа битие? Што ме исполнува? Каде е патот?"

Сево ова се појавува во желбата. Создателот, Вишата Светлина направила само бесформена точка „нешто од ништо", која сме должни да ја развиваме, бидејќи по програмата на Создателот, битието мора да се издигне на Неговата височина. Таа точка е целото битие.
Бидејќи таа е спротивна на Светлината и едно нејзино својство е доволно, затоа таа и се нарекува точка. На својот развоен пат таа треба да почувствува разни состојби спротивни на Светлината, а кои произлегуваат од самата Светилна. Светлината се проектира себеси во таа точка и со тоа во неа создава спротивни форми.

На тој начин, само точката е произлезена како „постоечка од ништо", а сите нејзини својства се појавуваат како „создадени од постоечката" и произлегуваат од Светлината. Таа точка се развива во својствата кои се испроектирани од Светлината и се спротивни на неа.

Од својата спротивност таа ги учи мерките за сличност со Создателот кои е способна или не да ги достигне и така ја достигнува Светлината. Долг, грандиозен, многуслоен, етапен развој се одвива во таа точка, која добива желба. Затоа што ако Создателот е желбата за наслада, тогаш битието неопходно претставува желба за наслада. За да има можност битието да се изрази, потребно е лично да ја определи формата на својата желба за примање. Како да го направи тоа?

По пат на цикличен развој: секој пат желбата ја добива својата форма, потоа во таа форма добива исполнување, после тоа исполнувањето заминува, оставајќи ја формата празна и тогаш битието одлучува како да ја искористи. Порано Светилната му ги диктираше условите за насладување, а сега обратно, тоа добива наслада за да достави задоволство на Оној Кој дава.

Така битието го претвора примањето во давање. Значи, желбата е создадена од Светлината, формата на желбата е создадена од Светлината, исполнувањето на желбата доаѓа од Светлината. Но, потоа битието открива дека мора да се испразни, да се ослободи од Светлината. Но, не може да ја оттргне самото, му пречи срамот. Тогаш тоа бара од самата Светлината да се ослободи од неа. Светлината која го создава срамот во битието се согласува и му ја дава потребната сила.

Потоа битието бара од Светлината внатрешни промени и поправања. Благодарение на тие барања тоа се движи напред. И нека доаѓа сè од Вишата Сила, од Силата на Светлината, исконската желба на битието за примање, но заедно со тоа битието почнува да одлучува што сака и „презема иницијатива", добива предност. Затоа периодот на развој, почнувајќи со чувствувањето на срам и пониско „оди на сметка" на битието.

Правилно дејствување со Светлината: вовед и заклучок

Битието се развива на разни начини и на разни нивоа. Во целина, тие нивоа се пет, но секое се дели уште на пет, а тие уште на пет и така до бескрај.

Најважно во целиот тој процес е едноставното дејствие, за кое е кажано: распространувањето на Светлината и исходот од него прави сад, достоен за својата намена". Ако сакаме да создадеме уште некое дејство, некаква реакција за, или против примање, за или против давање, за или против намера, во каква било форма, ние мораме во таа форма, во тие детали на перцепцијата да предизвикаме и развој и негово сопнување – добивање Светлина и излез од неа, отворање и затворање.

Тогаш, благодарение на тие две спротивни дејства, ќе добиеме вистински впечаток – нова желба. Со други зборови, ако сакам да се издигнам од желбата број 1 кон повисоката по квалитет желба број 2, ако всушност сакам да се променам квалитативно, да станам поразумен, да давам повеќе, повеќе да набљудувам, да чувствувам повеќе, тогаш треба да предизвикам само едно дејство – да ја пуштам Светлината да се распространи во мене, а потоа да си отиде. Тоа дејство ќе создаде квалитативни промени во мојата желба и благодарение на тоа јас ќе почнам повеќе да сфаќам, да чувствувам, да гледам повеќе во споредба со порано.

Сите мои дејствија треба да бидат прецизни, за да го пратат точно наведениот импулс кој предизвикува влез и излез на Светлината. Со тоа јас сам го определувам темпото на својот развој. Доколку сакам да достигнам нов детал на духовните нивоа, да се искачам на нивната скала, да се издигнам по квалитативната скала, можам да го направам тоа само по пат на распространувањето и излегувањето на Светлината. Така се гради садот, сè поквалитетен и повисок, достоен за својата нова намена.

Од овде гледаме дека сме способни постојано да се издигаме себеси. Се разбира, ги користиме надворешните фактори – силата на Светлината и на желбата, но ние сами ги ставаме во функција.

Да се патува удобно или да се влече под ударите на камшикот?

Прашање: Пред една недела, кога го славевме 14-иот роденден на мојата ќерка, ја прашав дали сака да расте? Ми одговори дека сака да остане мала. Чија е желбата за растење? На Светлината, за да порасне желбата? Или самата желба сака да порасне?

Во нас се будат решимот. Дали правилно ги реализираме? Ако е неправилно, или уште повеќе, ако воопшто не сакаме да им обраќаме внимание, се развиваме слично на животните, со забавено темпо на обрти на природниот мотор, како што беше до сега.

Но, денес настапува нова етапа – дојде времето да смениме во втора брзина од петостепениот менувач, да се искачиме на второто ниво. При тоа, немаме излез, тоа не зависи од нас. Може да се каже дека станува збор за автоматски менувач. Но, на втората брзина мораме да работиме во поголемо единство. Порано бевме разединети, а сега природните процеси нè свртуваат еден кон друг. Ние и не мислевме на тоа порано, но брзината се зголемува и врската меѓу нас претрпува промени. И еве, по безизлезноста, ние мораме да се согласиме со сите, затоа што поинаку нема да преживееме во современиот свет. Од што зависи тоа? – прашуваш ти.

Од решимот, кои се будат за време на работата на моторот и менувачот, согласно со целиот процес. Но, ти ја имаш осознаено можноста, осмислено да учествуваш во тој процес, а со тоа си го олеснуваш животот, ги избегнуваш разните проблеми, „патуваш удобно", почнуваш да сфаќаш со која цел и зошто патуваш, како да газиш на педалите... Создателот направил околу тебе такви услови во кои сфаќаш што има предност.

На почетокот сакаш да се спасиш од несреќите, но потоа откриваш дека и без принудување треба да ја прифатиш програмата на битието, затоа што таа ветува добрина за овој свет и светот на иднината, ветува големи дела. Така постепено и ти напредуваш. Но, зарем е можно „да се отфрли сè", не сакајќи да пораснеш? Што ќе правиш тогаш? Ќе се движиш како животно, под ударите на камшикот? Или стадото само оди по својот пастир или пастирот ги удира „непослушните" одзади, па тие одат напред.

Ти не го гледаш Создателот пред себе и замислата за битието, ти изгледа дека се движиш самостојно, а не дека одиш по некого, но всушност ти одиш затоа што Тој те подбоцнува одзади, а и од десно и од лево, кога твоето „магаренце" сака да скршне од патот на страна.
Значи, ти треба да го гледаш Создателот напред и да Го следиш кон целта по добар и пријатен пат. Притоа, на тој пат сам ја избираш целта. Во спротивно, те чекаат удари од камшик.

Двете страни на Замислата за битието

Прашање: Што е разликата меѓу Замислата за битието и самиот Создател?

Ние зборуваме само за она што се однесува на нас. Друго не ни е познато, освен она што се случува во нашата желба. Исто така, кога откриваме дека има Светлина – „нешто од постоечкото", која создава желба – „нешто од ништо", ние излегуваме од желбата која ни се открива така, небаре се случува до нас. Сите наши постигнувања излегуваат од чувствата во нашата желба – материја.

Затоа, зборувајќи за перцепцијата, за чувствата внатре во желбата, ја разделуваме нашата перцепција на три дела:

1. Кој чувствува (јас, како тој што чувствува)

2. Што чувствува (што чувствувам јас од Создателот)

3. Од кого чувствува (изворот на чувствата е Создателот).

Научувајќи колку можам да го променам својот впечаток од Создателот кој што го чувствувам дека сака да се поврзе со мене, јас почнувам да стапувам со Него во врска и да ги менувам односите меѓу нас. Од каде знам дека ги менувам? - Од своето чувство. Од каде знам дека притоа Тој чувствува, реагира? - Исто така од своето чувство.

Сето тоа е само од моите чувства, јас немам никакви други својства на воспримање. Сето тоа е само внатре во желбата. Затоа зборуваме дека АВАЈА (Името на Создателот од четири букви – „јуд-кеј-вав-кеј") се четирите развојни стадиуми на желбата, а потоа веќе е откривањето на Создателот во човекот (Создател – „Бо-ре", што значи „Дојди и Види").

Световите исто така постојат само во нашата перцепција, како прикривања или откривања (свет – олам, од зборот аалама – прикривање). Скалата на духовните скалила е исто така во човекот. Групата, човештвото, целата реалност, светот на Бесконечноста – сето тоа е во нас.

Што постигнуваме со сите наши напори, посакувајќи да дознаеме кои сме, што претставуваме, кој е Создателот, што сака Тој од мене, како сме поврзани со Него? Како резултат на сите тие напори и долгиот пат, кога ги остваруваме сите наши дадени можности, достигнуваме една перцепција, едно сфаќање, едно чувство кое се нарекува „Замислата на битието е да се насладат создадените".

Во таа замисла е вклучено сè: кој е Тој, кој ги насладува битијата, со каква всушност добрина, кои се тие битија кои ја примаат добрината, сè заедно. Таа состојба, во која ја достигнуваме Замислата за битието се нарекува „точка на соединување" или „капка на соединување", бидејќи за нас сè се концентрира во таа точка на Замислата за битието. Ние ја достигнуваме со свои напори, посакувајќи да се соединиме со Создателот, затоа за нас таа се нарекува „капка на соединување".

Светот низ очилата на желбата

Книга Зохар. Глава "Трума", т.4: ... Јаков, кој беше совршен, придонесе за раѓање на љубовта во двата света, односно ги ожени двете сестри – Леа и Рахел, кои се олицетворение на двата света – Бина и Малхут.

Прашање: Кои од моите внатрешни желби се нарекуваат сестри?

Постои неживо, растително, животинско и човечко ниво на желбите во човекот. Целиот свет кој го гледам е мојата желба, поделена на многу делови, од кои секој од нив, во моето чувство, образува некаков земски лик.

Ние „ги гледаме" нашите желби, гледаме во себе, во својата желба, која е поделена на делови, објекти на светот. Ги гледаме во три димензии, како да гледаме низ тродимензионални 3D очила и дури и не чувствуваме дека се наоѓаме во таква виртуелна реалност, затоа што немаме со што да го споредиме своето чувство и затоа ни изгледа дека постоиме во поголем свет. Односно, она што го чувствуваме во својата желба е како да го гледаме надвор, пред себе.

Но, ако покрај овој свет, видиме поинаква реалност, ќе откриеме дека реалноста на овој свет е релативна. Деловите од мојата желба ми цртаат ликови на нежива природа, растенија, животни и луѓе. Но, тоа не се луѓе кои стојат пред мене во овој свет, туку мојата желба на нивото „човек", која се дели на многу делови и секој од тие делови на својата желба јас го гледам како лик на некој човек.

Јас имам желби кои се наоѓаат на животинско ниво и затоа во овој свет гледам различни животни. Постојат желби кои се во мене сега, а има и такви кои постоеле во минатото или ќе се појават во иднина, затоа јас го гледам светот кој се развива, животни кои исчезнуваат или наеднаш се појавуваат пред мене. Тоа значи дека тие испливуваат во моето сознание и исчезнуваат.

Истото е и на неживото и растителното ниво. Не постои свет, тоа се едноставно моите чувства во моите желби, кога едни решимот (информациски гени) се издигнуваат, менувајќи други, па така, чувствувајќи реализација на своите решимот јас чувствувам дека живеам во нив, во суштина, живеам во светот. Тоа е некој внатрешен филм кој ми проектира постојана светлина, будејќи ги решимот кои се менуваат едни со други.

Во процесот на развој на решимот (решимо – информациски запис во мојата меморија), дел од нив зависи од мојата подготвеност за обработка на новите решимот, а дел решимот се будат сами. Целиот овој развоен процес, кој се оди сам по себе, се нарекува „беито" (во свое време), а ако сакам да го забрзам и сум способен за тоа, тој развоен пат се нарекува „ахишена" (забрзување на времето).

Но, станува збор само за решимот кои се будат во мене, кои јас ги чувствувам како свет, себеси и целиот развоен процес.

Духовното не се изразува со зборови

Прашање: Ако е потребно да се поништам себеси пред мислењето на учителот, тоа значи дека е правилно она што некои зборуваат дека се спремни да ги исполнат укажувањата само на учителот и на никое друго раководство?

Учителот не треба да биде наредник на секого. Тој не треба да објаснува на секого што сака. Може да биде и сокриен, скоро исто како Создателот и ништо да не зборува. Оној кој сака треба сам да се поништи себеси и да го открие мислењето на учителот. Тоа се гледа по однесувањето на кабалистите од минатото, на пример Котцк, или Баал ХаСулам кои држеле предавање на учениците еднаш во неделата или дури еднаш месечно.

Учителот по малку го открива своето мислење, а останатото е работа на ученикот. Ако ученикот разбира што треба да бара, како да го открие мислењето на учителот, па според тоа да се насочи кон целта, тогаш тој го прави тоа. Друг начин нема.

Духовното не се изразува со зборови – зарем е можно да се објасни како да се насочи срцето кон целта?

"Она што излегува од срце, влегува во срце"

Од статијата "Шамати": "Она што излегува од срце, влегува во срце". Кога човек ги слуша зборовите на својот Рав, тој бргу се согласува со него и си зема обврска да ги исполни со цело срце и душа. Но, потоа кога ќе најде во друго опкружување, му се мешаат желбите и мислите на мнозинството кое се занимава со глупости.

Тогаш неговите мисли, желби и срце се потчинуваат на мнозинството и тој станува како „стадо кое го водат на колење". Но, тој нема никаков избор, обврзан е да мисли, посакува и да бара она што бара мнозинството.

Во таков случај, за него има еден совет – да се приврзе кон својот Рав и книгите на внатрешно ниво, нешто што се нарекува „хранење од книгите и нивните автори".

Човек кој се раѓа и живее во овој материјален свет, се развива во опкружување далеку од духовното, се разбира, не може ништо да разбере на духовниот пат. Дури и ако има стремеж кон духовното, таа точка е длабоко во неговата егоистичка желба, опкружена со егоистичко општество и таа нема никакви шанси да се развие правилно.

Со духовен развој се удостојува само оној кој се наоѓа во правилно опкружување, каде што има учител и група која ги исполнува советите на учителот. Освен тоа, таа група природно треба да се занимава со подлабоките кабалистички извори, но тоа зависи од тоа како го примаат раководењето од својот учител. Затоа, развојот на групата зависи од учителот, од Рав („Рав" значи „голем").

Колку учениците можат да го поништат своето мислење пред неговото, толку и ќе се развиваат. Затоа што духовната средина се заснова на мислењата, мислите, методиката, признавањето на авторитетот на учителот. Неопходен услов за ученикот е постојано да проверува од што и од кого се определува неговото мислење. Затоа што тој се наоѓа под влијание на две сили и цело време треба да биде одлучен дека мислењето на учителот има поголема сила од мислењето на ученикот.

Но, ако не чувствува никаква борба и спротивставеност, значи дека тој не прави таква проверка и мисли дека сè е во ред. Понекогаш ученикот оди против мислењето на учителот и му изгледа како тој подобро да разбира како треба да се постапи, од аспект на својата логика и разум. Односно, тој не се поништува себеси. А поништувањето на себе значи дека тој оди против својата желба, против целата своја логика. Ако тој останува во оваа конфронтација, значи дека го избира духовниот пат и оди по него.

Но, ако нема никаква конфоронтација, внатрешна борба, се поставува прашање дали можеби тој воопшто не сфаќа дека цело време го следи своето мислење, притоа мислејќи дека правилно се развива?

Како да почнеме да слушаме што зборува учителот

Правилно развивање е невозможно ако се раководиш по сопственото мислење, затоа што потполно се наоѓаш во овој свет. Можеш да пораснеш само ако го откриеш постоењето на двете јасни мислења: да го слушаш своето сопствено мислење и мислењето на учителот, да ја сфатиш разликата меѓу нив, да ги спротивставуваш едно со друго, за потоа секогаш да се движиш со верба повеќе отколку со знаење и да го примаш мислењето на учителот.

Така секогаш треба да се развиваш, отстапувајќи му место на мислењето на учителот наместо на своето мислење, без оглед на својот егоизам, кој расте сè повеќе и повеќе во тебе, и на своите внатрешни сомнежи и спорови. Исто така и без оглед на божемите факти и здравата логика која ти говори дека одиш не со својот ум, туку пониско или повисоко од својот разум. Ако човек е способен да се справи со сите овие проблеми, тој ќе успее да се развие. А ако не е способен, тој нема никакви шанси за успех.

Затоа само поединци го достигнуваат духовниот свет. За да се постигне тоа, да се опстои во таа внатрешна борба и цело време да се оди против својата логика, потребна ни е поддршка од групата, која секогаш го засилува авторитетот на учителот. Односно, потребно е да се препуштиме на групата за да добиеме сила од неа за да го победиме своето сопствено мислење и да го примиме мислењето на учителот. Овде во работата учествуваат тројца – човекот, учителот и групата.

Сево ова е потребно за да се достигне откривањето на Создателот (кој може да се открие и од спротивна страна), со цел мислењето на учителот и мислењето на Создателот да се обединат во едно мислење. И тогаш човекот ќе успее да се развие, сфаќајќи дека групата и учителот се претставници на Создателот во однос на него. Значи тој треба да си ги разјасни сите свои сфаќања, оценки и избори само во однос на нив. Ако имаш среќа, ќе го направиш тоа и ќе одиш напред. Ако не, тогаш нема ни да почувствуваш дека не го правиш правилниот избор и не одиш во потребната насока. Немаш никаква скала за да можеш да го измериш тоа.

Значи кога „зборовите кои излегуваат од срцето, влегуваат во срце?" Ако правилно го одредиш своето мислење кон мислењето на учителот, тогаш ќе почнеш да слушаш што зборува тој.

Самопоништување според законите на љубовта

Прашање: Вие секогаш зборувате дека би сакале да ги видите учениците посамостојни. Како е поврзана самостојноста со самопоништувањето пред мислењето на учителот?

Самостојноста е способност самиот да донесуваш правилни решенија и правилно да се однесуваш, чувствувајќи и сфаќајќи како јас би го правел тоа на твое место. Уште полесно е да се работи по овој принцип во голема заедница. Затоа што за управување со него е потребен голем систем. И ако секој прави максимум напор за да се согласи со мислењето на духовниот водач, а потоа да бара каков придонес може да даде во нашата заедничка работа, тогаш успехот ни е загарантиран.

Невозможно е од еден мозочен центар да се управува со секоја клетка во телото, тоа би било мошне тешко. Во интегралниот систем секој управува со сите во својата работа. И секој треба да провери колку неговото мислење е во согласност со мислењето на останатите, да го прими мислењето на заедницата наместо своето и да дејствува според него. Тоа се нарекува „да се сака ближниот како самиот себе".

Јас не правам како што ми изгледа дека е подобро, туку така како што му е добро на другиот. Јас работам според неговата желба. Во тоа е суштината на соединувањето, на единството. Не може да постои еден човек со едно срце, ако не го примаме заедничкото мислење повисоко од личното. А тоа за многу луѓе е голем проблем, особено за оние кои имаат организаторски способности. На нив им изгледа дека разбираат како треба да се организира ова општество и да се управува со него, а тие се раководат според својот разум.

Тука лежи опасноста, како се развиваат тие самите и целото општество во целина. Затоа што може да се отиде во насока спротивна на духовната. И однадвор ќе им изгледа дека ги следи материјалниот успех, но нема да имаат духовен развој.

Од лекцијата од 26.05.2011    Следете на  Каб.тв