Рабаш, Славеј ХаСулам, 1985/86, статија 19, „За радоста":

Радоста е секогаш резултат на некоја причина. Како да се предизвика она причина, која што ќе ни донесе радост? За таа намена треба да се оди по десната линија, која се нарекува „совршенство”, а исто така и „аналогија”, бидејќи совршениот човек се спојува со совршениот Создател.

Меѓутоа, се разбира, ние не можеме да почувствуваме ништо духовно без спротивноста. Внатре во нас е несовршенство, отсутство на контрола, немоќ, тотална власт на егоистичката желба за насладувања, која повикува да завладееме со сите светски добра. Но, ние се поткреваме над тоа, правиме скратување, се придржуваме само кон алтруистичката желба и ја цениме сè повеќе. На таков начин, радоста доаѓа како резултат на најсилен внатрешен очај, разочарување во сопствените желби. Ние бескрајно се радуваме на тоа дека сме нашле желби, намерите на Создателот, кои можеме да ги поставиме над своите. Во нас се појавува огромен расцеп меѓу сопствената природа и суштината на Создателот. Ние ги добиваме Неговите садови, и тогаш нашите садови-желби можат да ја воспостават врската. Така меѓу двете спротивности се создава голем простор, кој ние сега можеме да го наполниме со давање. Од давањето ние се наполнуваме, и тоа ни причинува радост.

За тоа пишува Книгата Зохар (гл. Берешит, т.159): „Осветлувањето на обратната страна претставува молба, толку силна, што раби Шимон се лишил од сите скалила и станал обичен човек. Со тоа тој дознал, дека тоа е молба и повик за највисоко достигнување на вистинската страна”. Сите духовни детали на воспримањето се базират на големи спротивности. И токму во расцепот, во разидувањето меѓу нив и во нивното соединување над знаењето – таму се пројавува новиот сад, кој со ништо не ѝ припаѓа на нашата природа. Тоа е сад на давањето, и во него се открива радоста. Светлината, која се пројавува во садот, што прима заради давање, е Светлината на животот, а неговата внатрешна суштина, генерирана од заедништвото и спојувањето со Создателот, ние го чувствуваме како радост. Таа е резултат на доброто дело, т.е. дејството на давање.

Да се живее во вистина

Рабаш, Славеј ХаСулам, 1985/86, статија 19, „За радоста":

Кога човекот не бара ништо од Создателот и е устремен само со благодарност кон Него, тогаш тој е споен со Создателот, бидејќи врши давање. Тоа спојување му носи радост и совршенство – заради тоа, што е споен со Совршениот.

Но како е можно спојување со Совршениот? Затоа што јас чувствувам во себе тотални недостатоци и никакво спојување. Јас би сакал да се залепам за Создателот, како детенцето за мајката, но мене ми се открива обратна, апсолутно несовршена слика: недостаток од сè, левата линија во својата екстремна форма. И тогаш над своето сфаќање јас се залепувам за Создателот. Ете што претставува спојување со Совршениот. Без оглед на целосната спротивност во разумот и чувството, јас се кревам кон совршенството и со сличност го откривам Него. Чувството на совршенство може да се создаде само врз база на несовршенството. Не постои едно без друго. Само што во мене овие крајности не се пројавуваат заедно, туку наизменично: де „ноќ”, де „ден”, де „вечер”, де „утро”… На таков начин јас ротирам меѓу нив, сè додека сето тоа не се сведе на една состојба, во која сите детали се поддржуваат една со друга: тогаш нема разлика меѓу „ноќта” и „денот”, „мракот сјае како Светлина”. И токму тогаш за мене настапува ден, које целиот е добро, „деноноќно” совршенство.

Прашање: Какво е тоа совршенство, ако внатре во мене се одвива борба?

Одговор: Напротив, јас не чувствувам борба, туку насладување. Бидејќи само така јас се кревам над сомнежите и престојувам во давање. Токму тој подем над внатрешниот отпор, над конфликтот со самиот себеси докажува, дека јас живеам во вистината, а не во лагата.

Прашање: Кои се знаците на таквото совршенство?

Одговор: Совршенство е кога не ми е потребно ништо, освен оваа состојба. Во моите желби царува Првото скратување и целосно разорување – мрак, како во црна дупка. А над ова јас комбинирам, формирам совршенство, таму се пролева Светлината, таму јас престојувам во давање. Така целиот мој мрак, целата моја „црна светлина”, ако правилно ја користам, кревајќи се над неа, одеднаш станува извор на Светлината на Бесконечноста. Задолжително ми е потребен тој „дипол” на двете спротивности – двете Бесконечности со знаците на минус и плус. Само под тој услов јас сум сигурен, дека се придржувам на вистината. И обратно, ако позитивот не се изградува над негативот, тоа не е средната линија, и јас едноставно немам критериуми за мерење. Радоста секогаш се открива преку недостатокот, совршенството – со несовршенство, и само од темнината јас ја спознавам Светлината.

Прашај го Аман и направи го спротивното

Од статијата на Рабаш "Негова Тоара ја изучува":

Како што откриваме во свитокот Естер: „После овие случувања царот го возвишил Аман". Согласно здравиот разум, тоа е тешко да се сфати, бидејќи откога Мордехај му направил услуга на царот, царот требало да го возвиши Мордехај, а не Аман? Тоа се објаснува вака: тогаш, кога човекот не го гледа вистинското лице на своето зло, односно формата на Аман, тој не е способен да се моли на Создателот, да му помогне да го победи тоа зло. И само кога човекот ја гледа целата страшна сила на Аман, кој сака да ги уништи и убие сите јудејци (односно да убие сè што припаѓа на соединувањето), кој не му дава на човекот да направи било што заради давање, во тој случај може да се обрати со вистинска молитва. И тогаш Создателот ќе му помогне.

Само ако се стремиме кон единство, како Мордехај, кој го разбудил стремежот за соединување со тоа што го открил заговорот против единството и го елиминирал (ги убил двајцата прислужници, што го предале царот) – во тој случај се разбудува Аман. Злата склоност се крева против доброто, желбата за насладување се крева против желбата за давање, и почнува борба меѓу нив, внатре во човекот. Само благодарение на фактот, дека ја зајакнуваме добрата сила на давањето – злото расте, и ние повторно го зголемуваме доброто – и повторно расте злото. Сè додека не ја достигнеме состојбата, кога ќе мораме конечно да го решиме тој спор.

Добрата склоност нема за што да се прашува – ништо не ѝ потребно, таа ништо не сака да прима, само да дава секогаш кога има можност за тоа. Затоа, секогаш ја прашуваат злата склоност, а потоа го прават спротивното. Тоа се нарекува да се оди со верба над знаењето. Затоа што поинаку ние немаме можност да замислиме, што претставува духовниот свет, што значи да се биде повисоко од самиот себе, што се нарекува давање. Но познато е, дека тоа е спротивно на егоистичкото примање, кое добро ни е познато. Затоа, откога ќе порасне желбата за давање, принудени сме да ја зголемиме желбата за насладување и да ја прашаме што според нејзиното мислење треба да направиме. А потоа да го направиме спротивното! Тоа функционира на таков начин. Затоа што ние не ја гледаме сликата на доброто, сличноста на Создателот. Единствена можност е да ја изградиме како спротивна форма над својата егоистичка желба. Затоа ни е дадено опкружувањето, кое мора да ни помогне наопаку да ја превртиме желбата за насладување, односно да ја претвориме намерата заради себе, во намера за давање. Тоа се нарекува „враќање кон одговорот”, кон Создателот – подем на Малхут во Бина. Ние немаме никаква претстава за сликата на доброто, освен како нешто што е спротивно на злото.

Последните 50 порти

На секое скалило одново се повторува истиот процес. Симбол на тоа се празниците, што се повторуваат секоја година, секој нов циклус. Сето тоа се открива согласно со информациските гени во релација со примателите (решимот), кои ги разјаснуваат своите Светлини, искри, желби, и затоа ги поминуваат тие фази. Така човекот поминува 49 „нечисти порти” и доаѓа до 50-те – портите на Бина. Тогаш сè што му се чинело ужасно, се превртува во него. Повисокото скалило му се чини неприватливо и омразено, но тој е подготвен да го прифати над своето знаење во сè, што е можно. Така благодарение на своите напори тој поминува преку 49 порти. Секој пат му се чини, дека не е способен и не може да помине, но некако ја совладува таа препрека и поминува. Додека последните, 50-ти порти го застануваат. Тој не може да помине преку нив, и тогаш во него се раѓа вистинска молитва, која му помага тоа да го стори. Естер значи двојно скривање: и на желбите за примање, и на желбите за давање. И поправките, што се случиле благодарение на Мордехај, исто се чини дека носат спротивен резултат на оној, кој би требало да го има од таа посебна Светлина „мор-дрор” (чиста смирена). Така ние доаѓаме до Пурим, во кој се открива најужасната, апсолутно безнадежна состојба.

Но ние се трудиме да ја однесеме до Создателот, и сме подготвени да одиме во давање, над најстрашните несреќи, за да ги превртиме, кревајќи се над нив, и за сметка на тоа се открива спротивната состојба: во сето тоа се преслекува Светлина. Тогаш ни се открива помошта одозгора. Треба да сфатиме, дека тука сè зависи од човекот, а од страна на Вишиот не се случува никакво дејство. Целиот Виш систем веќе е изграден и егзистира, но ние ги будиме: парцуфимот Аба ве-Има, Арих Анпин, кревајќи ја својата молитва МА"Н во ЗО"Н на светот Ацилут. И дури кога се создава „будење одозгора”, тоа е само во случај, ако до него дојде ред во кругот на нашите заемни дејства, во соодветност со нашето будење одоздола.

Нема место за разочарување и очај

Ние сме обврзани да ги откриеме сите недостатоци, бидејќи доброто се открива само од неговата спротивност. И затоа треба да се радуваме кога се открива негативното – тоа е првото скалило на откривањето, после кое следува поправка и наполнување. Затоа треба да се сфати, дека ако човекот оди по вистинскиот пат, тогаш нема место за разочарување и очај. Тој што правилно напредува, секогаш треба да престојува во радост, бидејќи поминува низ сите фази на патот и ги оправдува, сфаќајќи дека тие се неопходни за откривањето на совршенството. Недостатокот - пред сè претставува несогласување со својата состојба, неподготвеност таа да се оправда и да се прифати како неопходност, што мора да се открие. Сите состојби се веќе запишани во коренот на мојата душа, во мојата природа. Состојбите се откриваат од полесната до сè потешката: „зародиш, доење, зрелост”. Во почетокот јас сум како мал зародиш, и дури воопшто не сум свесен за себе. Потоа се раѓам, односно во мене се раѓа свеста, сфаќањето. Претходно само нешто сум чувствувал, без да сфаќам каде се наоѓам и што се случува. Потоа кај мене се појавуваат чувства: пријатни и непријатни, секакви промени на состојбите. Подоцна, јас веќе почнувам полека да го дознавам Вишиот: некој кој управува со мене, ме менува. Меѓу мене и Него се воспоставува поврзаност. Тој ми се чини итар, бидејќи се крие од мене. А јас го барам Него и трчам по Него, без да знам каде Тој се наоѓа. Ми велат, дека можам да го откријам Него со помош на опкружувањето, а јас не го сакам тоа опкружување.

Но излегува, дека во иста мера јас не го сакам Него. Односно јас мора да поминам голем број на состојби, што претходат на сфаќањето, откривањето на свеста. „Зрелото скалило” (разум – мохин) е последното скалило на развојот, што следи после зародишот и доенчето. И тоа е природно, бидејќи јас не можам ништо да сфатам, сè додека не стекнам искуство, ги дознаам причините на случувањата и нивната поврзаност, додека не почнам да поврзувам едно со друго. Така ситуациите почнуваат одвнатре малку да ми се осветлуваат, и јас сфаќам што од што следува. Од поврзаноста меѓу случувањата јас го откривам нивниот Извор, кој се наоѓа надвор, надвор од дејствата што јас ги чувствувам.

Затоа на човекот му е многу тешко да напредува, бидејќи тој не може да ги оправда дејствата што се извршуваат врз него, кои му се чинат случајни. Тој дури не ја сфаќа нивната закономерност. Тој би сакал да види кој е тој што работи над него, но не гледа. Тоа е тежок пат, бидејќи ние не го поврзуваме сето она, што се случува со нас, со Единствениот, освен Него не постои никој, и не признаваме, дека тој Еден е добар и прави само добро. Заради фактот, дека ние не се обидуваме да ѝ се предадеме на таа една добра сила, ние ништо не откриваме на патот. Дури постои таков период во развојот, кога човекот се плаши од новите откривања – подобро да нема ништо. Тој чувствува само физичка болка од откривањето, сето мачно и болно се открива во него. А кога човекот би чекал повеќе откривања, тогаш би можел самиот да вложува напори за таа цел, наместо да дејствува само за проформа, залажувајќи се себеси дека наводно работи. Всушност, тој се плаши да направи чекор напред. Само ако има добра, силна поддршка од опкружувањето, односно тој го совладува својот егоизам, и се му обраќа на опкружувањето, со тоа тој го поништува своето его, кое стои меѓу него и неговите садови, што му се чинат надворешни. И тогаш тој си ги враќа тие садови, тие инструменти, и може со нивна помош да ги открие следните состојби во радост, да ги приближи. Тоа е можно само во мера, во која тој го поништува својот егоизам во однос на групата сфаќајќи, дека тоа не е надворешна група, туку неговите лични внатрешни особини.

Расчистување на теренот

Баал ХаСулам, „Предговор кон Книгата Зохар", т.2:

За да разјасниме сè во совршенство, ние треба претходно да спроведеме некои истражувања. Но истражувањето не треба да се одвива во забранетото место, т.е. не во Ацмуто (недостижната суштина на Создателот). Затоа што мислата воопшто не може да го постигне Него, и затоа ние немаме никаков поим и претстава за Него. Потребно е да ги истражиме Неговите дејства, според принципот: „Од дејствата Твои те дознаваме Тебе”.

Во почетокот на „Предговорот кон Книгата Зохар” Баал ХаСулам наведува пет клучни прашања, кои се поставуваат пред човекот во текот на духовниот пат, а потоа ги дополнува со претходни истражувања, кои се наменети „да се исчисти територијата”. Затоа што и моите прашања се придружени со конфузија и опкружени со „плевел”, кој го отежнува моето сфаќање, не дозволува да се направи точна анализа, да ставам сè на свое место.

Јас небаре спроведувам истрага на теренот, преполнетото место, и најпрво мора да го расчистам, да дефинирам што точно барам, каде точно, од кои причини, согласно со кои правила. Кратко речено, постојат уште многу дополнителни услови, кои мора да ги разјаснам, за да расчистам со своите прашања, и да најдам за нив одговори, наполнување.

Затоа, пред сè, ние се ослободуваме од вишокот. Се ослободуваме на едноставен начин – не го чепкаме во барањето самиот Создател. Давателот останува некаде таму, во недостижноста, затоа што Тој не е преслечен во материјата на нашата желба и не е достапен за истражување. Од „Воведот во Книгата Зохар” ние знаеме, дека може да се изучува само материјата и формата преслечена во него. Ако сме способни да ја преслечеме формата на давање во нашата материја, тогаш произлегувајќи од неа, т.е. од дејствата на Создателот, ние можеме да го истражуваме Него. Станува збор за дејствата, кои Тој ги извршува во мене, создавајќи ме. Од моментот, кога сум почнал да работам на внатрешните промени, се поврзав со Него, и сè додека не го постигнам целиот процес до мојата конечна поправка, јас сè повеќе го дознавам Создателот, и Тој сè повеќе влијае врз мене. На крајот од мојата поправка јас доаѓам до истата форма, која ја има Тој, и Вишиот целосно се преслекува во мене. На таков начин, од дејствата на Создателот јас не го запознавам Него, туку Неговата аналогност, која се преслекува во мене. Од тука произлегува зборот „Создател” (Боре) – што значи: „дојди и види” (бо-ре).

Со самото тоа се решаваат многу проблеми. Ние веднаш престануваме „да летаме во облаците” во обидите да се истражи Вишиот, и се спуштаме „на земјата”, кон основата на сето. Бидејќи главното за нас е да се открие Создателот. Околу тоа се градат сите наши други дејства, целиот наш живот, целата реалност. Сè е создадено само за суштеството да го открие Создателот. И затоа ние секогаш треба да помниме за ограничувањето, вградено во нашата внатрешна структура: само од дејствата на Создателот ние може да го запознаеме Него. Тој приод ги решава многубројните филозофски проблеми, а освен тоа, ми дава правилна насока, покажувајќи дека треба да се променам јас, а не Создателот. Јас мора да дејствувам, за да ги пројавам Неговите дејства. Сите зачетоци се втемелени во мене. Јас сум променливата компонента на системот. Тоа е најважното.

Ние не резонираме за Ацмуто, за Бесконечноста, вечноста, совршенството, Апсолутот. Станува збор само за тоа, како јас го откривам Создателот согласно на промените во мене. Тоа ја чисти територијата од обичниот хаос, и сè поблиску нè доведува до правилната реализација.

Прашање: Зошто ние го постигнуваме Создателот токму од Неговите дејства?

Одговор: Раскажи ни за твојата мајка. Сигурно ќе слушнеме колку добро таа готви, како се грижи за тебе. Меѓутоа ти зборуваш за нејзините дејства, а не за самата неа! Пробај да ги отстраниш дејствата од расказот – и ќе видиш дека тоа е невозможно.

Прашање: Што тогаш претставуваат дејствата на Создателот?

Одговор: Ти – си Неговото дејство. Целото творение – е Негово дејство. Ние сме изградени така, што не спознаваме ништо, освен Неговите дејства. Само тие, а не суштината на нештата ни се прикажуваат, и само за нив ние говориме.

Од утринската лекција по кабала, 25.02.2013, на Каб.Тв.