Баал Ха Сулам, „Предговор кон Книгата Зохар", т.5: Ние треба да гледаме на крајот на дејството и тогаш ќе можеме да сфатиме сè. За тоа е речено: „Не му покажувај на глупавиот незавршена работа”.
Да речеме, ние се наоѓаме на скалилото 1 и треба да се качиме на скалилото 2. Да се искачиме во разумот и чувството, врз база на свесно учество и зрел пристап. Соодветно, треба да стекнеме многубројни детали на восприемање во она, што се однесува на знаењето, сфаќањето, брзината, умешноста – и тогаш ќе се кренеме од скалилото на суштеството на скалилото на Создателот. Во реалноста, Создателот прво нè создал на вишото скалило, меѓутоа ни недостасува самостојност, чувство, разбирање, одделеност, оригиналност. Ние мора да бидеме отстранети од Создателот, и во исто време соединети со Него. За да ни даде таква можност, Тој ни дал чувство на некое постоење на нижото скалило, од кое ние самите треба да бараме подем – да бараме сличност на Него. Со тоа ние го постигнуваме целиот расцеп, целата разлика меѓу Создателот и суштеството. Тоа е клучниот момент. Проблемот не е во скалилата на Создателот и суштеството како такви. Бидејќи всушност сè е создадено во совршенство. Но за да можеме да стекнеме неопходни детали на воспримање и да го разликуваме тоа совршество, Создателот мора да нè помине преку спротивните, на Него, фази. Затоа што само од спротивноста ние го постигнуваме разумот, чувството, статусот на нашата независна состојба.
Да се дојде до „партал”
Баал ХаСулам, „Предговор кон Книгата Зохар", т.5: Здравиот разум нè обврзува да го сфатиме спротивното на она, што се гледа на површината: всушност ние сме најдобри и возвишени творби, и нема граница на нашата важност – што доликува, и е во согласност со Господарот, кој нè направил.
Прашање: Како тоа кореспондира со зборовите на Рабаш, кој еднаш Ви рекол : „Сега си ист партал како мене?”
Одговор: Во поимот „партал” има многу компоненти: самиот јас не сум способен за ништо, јас зависам од Создателот, се радувам дека тоа го открив. Со тоа јас имам и почеток и крај на дејствата, и во секое дејство јас мора да вложам сили за да стигнам до поимот „партал”, а потоа да се залепам за Создателот, и да го обврзам да направи нешто. Значи, состојбата на „партал” настанува после сите напори, согласно принципот „си работел – си нашол”. Тоа е последната фаза, значајно скалило, на кое јас сфаќам: нема повеќе ништо, „исцеден” сум до крај, немоќен, без енергија, движечка сила – и мора да ја добијам од Светлината. Јас не можам да ја реализирам врз себе поправката, не можам самиот да соберам потребни детали на воспримање – меѓутоа можам да ја преземам од групата желбата, што ми е потребна за напорите. Јас засекогаш би останал на „животинско” ниво, ако Создателот не би ми дал можност за подем сè до она возишено скалило, за кое пишува Баал ХаСулам.
Молитвата за себе само штети
Од статиите на Баал ХаСулам „Плодови на мудроста”: За време на заедничката молитва на човекот му е забрането да се одделува од другите, и да моли за себе, дури иако тој сака да му причини задоволство на Создателот, но сака тоа да го направи самиот, а не заедно со сите. Бидејќи тој што се одделува од заедницата и моли за својата сопствена, лична душа, не ја гради, туку напротив, прави штета на својата душа, па со тоа е „горделивиот, со кој Создателот не може да биде заедно”.
Не е едноставно да се совлада тој тежок психолошки проблем. Нашето его не ни дозволува да го сфатиме, да го спомнеме, да го научиме и да го прифатиме правилото, дека само по излегувањето надвор од границите на нашето тело, таму надвор ние ќе го најдеме садот на својата душа. А сè, што сега психолошки ми се причинува како мое „Јас” – постои само во мојата фантазија за да ја поништам таа претстава, да се поништам себеси, и да се видам себеси надвор од неа. За да го прифатиме тој факт и да живееме со него, потребна ни е силна поддршка на опкружувањето, учење, напорна работа и заемна гаранција. Од ова започнува секое дејство за поправка, бидејќи секој пат ни се додава егоизам, и ние повторно мора да работиме со тој дополнителен товар, и без оглед на тоа да решиме, дека нашиот сад се наоѓа надвор од него. Повиците како: „Не го прави на другиот она што не сакаш да ти го направат тебе” и „Сакај го ближниот, како себеси” ни се чинат обични правила на учтивост, „културно”, воспитано однесување, морални правила. Но не е така, станува збор за внатрешната насоченост, која мора да постои во човекот, ако тој сака да го пронајде својот внатрешен дел, својата душа, и да почне да ја поправа.
Затоа, оној што се моли за себеси, не само што не напредува во духовното, туку си нанесува огромна штета себеси, бидејќи со тоа небаре се отсекува од другите, продлабочувајќи го разбивањето. Иако е јасно, дека и негативните дејства се исто неизбежни, затоа што човекот мора да дојде до осознавање на злото, додека не сфати и почувствува, дека тоа е неправилен однос. Но ние сме веќе блиску до завршувањето на нашата вистинска работа, и затоа мораме тоа јасно да го разбираме, и постојано да го зацврстуваме заедничкото мислење, дека само внатре во „НИЕ”, а не во „Јас” има духовна егзистенција, напредок, пребарување, резултат на работата – само меѓу нас. Токму таму треба да ги привлечеме сите сили, трудејќи се да се научиме себеси на таков поглед, и да се замениме себеси на „НИЕ”, за да живееме внатре во душата.
Испит за верност кон духовното
Од статијата „Дојдено од срцето”(Шамати бр. 25): Има еден совет: да се приврзеш кон својот учител и книгите на внатрешно ниво, како што се вели, „хранејќи се од книгите и нивните автори”. И само со помош на спојувањето со нив, човекот може да ги промени своите мисли и желби кон подобро. Во спротивно, никакви спорови и трикови нема да му помогнат да ги промени неговите мисли. Сите негови разумни аргументи, со чија помош тој ги гради неговите заклучоци, дека неопходно е секогаш да се оди по патиштата на Создателот, се базираат на спојувањето со неговиот учител. А веднаш штом ја изгуби таа основа, ќе исчезне силата на тие аргументи, бидејќи ќе нема на што да се потпре.
Кога после долги искушенија, барањето на смислата на животот, или обидите да се пригуши ова прашање со антидепресиви, на човекот конечно му се открива патот, и доваѓа во кабалистичка група, кај учителот, пред него се појавува задача - како да го промени својот поглед во однос на себеси и на светот, да го промени своето воспримање. За тоа тој мора да го исполни советот на кабалистите: „Направи си учител и купи си пријател”. Односно тој мора да се залепи за некоја потпора, која се наоѓа надвор од него. Бидејќи ако тој ја менува својата желба за желба на друг човек: учителот, групата, пријателите, луѓето блиски по душата, тогаш на сметка на тоа тој ќе стекне свој духовен сад. Тогаш тој ќе премине од егоистички пристап, со кој не може повеќе да го почувствува „овој свет”, кон воспримање преку групата, каде почнува да го чувствува духовниот свет. И тука е многу значајно спојувањето со учителот, бидејќи некој мора да го доведе човекот во групата, во која тој ќе го стекне својот духовен сад. Како што во животот постојат години на детство, додека човекот не порасне до зрела возраст, а пред тоа го водат и поддржуваат родителите, општеството, целокупниот систем. Кога тој станува возрасен и влегува во животот, тогаш го зафаќа неговото место во тој систем, и може самостојно да егзистира. Но отпрвин некој мора да го роди и да го помине преку детството, да го стави на нозе. Таков водич е учителот, или како што го нарекуваат во кабалата „Рав” (Учител). Тоа е духовен поим, а не физичко тело. Рав е виш дел од заедничкиот систем, кој се грижи за учениците, како парцуфим Аба ве-Има се грижат за ЗО”Н, за да ги кренат нагоре. Зошто тогаш ни е дадено да го чувствуваме тој виш дел на системот во облик на некој материјален човек во овој свет, кој живее покрај нас? За да имаме можност да се пробудиме на некој начин, преку некои настани од овој материјален живот, и да чувствуваме дека имаме поддршка. Судејќи според тоа, колку човекот се придржува на она, што му го советува учителот во однос на неговите духовни дејства, колку оди со вербата над знаењето, односно менувајќи го своето мислење за мислењето на учителот, своите вредности за вредностите на вишиот, тој може да го процени своето напредување. На тој пат има многу подеми и падови, од љубов кон учителот до омраза за него, голем број сомнежи, прашања и разјаснувања.
Човекот поминува многу состојби и мора да ги помине сите, но тука е најважно да побрза, за да види дека му е дадена можност да излезе од себеси и да се залеши за вишиот, па дури и на материјален начин: преку физички човек, неговите желби, мисли, учење, помош, почитување на неговите совети, кои се спротивни на неговото лично мислење, неговите пресметки и разумни прагматични аргументи. И конечно, тој сфаќа дека нема да го помине испитот за верност, спојување со духовното, ако не го помине во однос на неговиот учител. Како што е речено од Баал ХаСулам во неговиот говор по завршувањето на книгата Зохар: „Служењето на својот Учител, со тело и душа, доведува до спојување со него, т.е. до сличност на особините. Токму со тоа ученикот добива знаења и мисли на својот Учител „од уста во уста”, преку спојување на душите. Со тоа тој се удостојува да го постигне величето на Создателот во толкава мера, што давањето се претвора во примање, станувајќи енергија доволна, за да ја вложи целата негова душа и целата негова природа во достигнување на спојувањето со Создателот”.
Односно спојувањето со учителот – е средство за духовен напредок, благодарение на кое од обуката „од уста во уво” доаѓаат до пренесување на духовната информација „од уста во уста”, преку внатрешен канал, кој се создава меѓу ученикот, учителот и вишиот систем. Се разбира, тоа е само средство за спојување со Создателот. Како што таткото и мајката претставуваат средство за да се роди човекот, да порасне и стане подготвен за самостоен живот. Но в исто време, тие се апсолутно неопходни, затоа без тие системи: „учител, група, книги” – никако не се може.
Да се позајми малку совршенство
Прашање: Како да се достигне сличност со учителот во неговото видување на светот и да се заменат своите вредности со вредностите на учителот?
Одговор: Тоа не зависи од степенот на твоето разбирање на кажаното од учителот, бидејќи сеедно ти не можеш да ја разбереш неговата идеологија, погледот на светот. Не станува збор за надворешна сличност, туку за тоа дека човекот се поништува себеси и се здобива со желбите на друг човек, во дадениот случај, на неговиот учител. И во таа мера, во која ученикот се соединува со желбите н учителот, тој добива можност да продолжи понатаму. Тој го користи совршенството, кое постои во учителот. Затоа што состојбата на учителот, несомнено е посовршена од состојбата на ученикот, и учителот е повисоко за барем едно скалило. Затоа ученикот може да ја добие од спојувањето со него Светлината Хасадим, која ќе му помогне да се крене уште повисоко нас себеси во вербата над знаењето и да се вклучи во групата, да го види учењето во светлината на давањето. Преку спојувањето со учителот, ученикот од него добива духовни садови, благодарение на кои тој може веќе да почне да ги чувствува духовните, внатрешни дејства.
Соединување со вишиот преку соединувањето со еднаквиот
Прашање: Како да ги подготвиме во нас инструментите на воспримање, кои овозможуваат да се слушне она, што го говори вишиот?
Одговор: За да се слушне вишиот, неопходно е меѓусебно да се соединиме. Малхут на светот Ацилут се нарекува “Собрание на сите души на Израел” (Кнесет Исраел), бидејќи ги собира во себе сите што посакуваат да се насочат “директно кон Создателот” (јашар-ел, Исраел). Тогаш сите тие се соединуваат во Малхут на светот Ацилут, и Малхут ја крева молитвата (МА"Н) нагоре кон Зеир Анпин, и заедно со него се крева, како со постар брат, во Аба ве-Има (вишите Татко и Мајка). И така се случува на сите скалила сè до светот на Бесконечноста. На таков начин, соединување со вишиот е можно само под услов, ако има соединување на моето скалило со еднаквиот на мене. Во почеток ние мораме да создадеме “Кнесет” – соединение, собир на пријателите. Најважно е да се поништиме себеси барем пред еден човек, и благодарение на тоа јас веќе сум подготвен за соединување со вишиот. Концептот на вишото постои само внатре во нас. Кој е “Рав” (големиот), учителот? Тој постои само во центарот на групата. Ако пак ти мислиш на учителот надвор од групата, тоа не се нарекува Рав – тоа е само некој предавач, научник, умен човек. Тој нема да стане твој духовен учител. Духовниот учител, кој го покажува патот – е оној, што се наоѓа во центарот на групата и вели: “Сите вие треба да се соедините околу овој центар”.
Од утринската лекција, 03.03.2013, на Каб.Тб
