Баал ХаСулам, „Науката кабала и филозофијата”:

Во реалноста „силата” сама од себе претставува вистинска материја – не помалку од целата материја на нашиот свет.

Ние велиме, дека духовното е „сила”. Тоа значи дека нашиот свет е материја? Не, силата е материја. Не постои ништо освен силата. До истиот заклучок доаѓа и современата физика: по атомите, честичките и квантумите, материјата, како супстанца што ја чувствуваме, „исчезнува”. Продирајќи во длабочина, дури и со традиционални методи, ние откриваме, дека во основата, во фундаментот на универзумот, материјата „се раствора” и останува само силата. Ние навикнавме на материјалната слика на светот, меѓутоа во суштина, тоа е само нашата перцепција, а во својата основа материјата е всушност сила, и ништо повеќе од тоа.

Таа сила се дели на две категории, две желби: желба за примање и желба за давање. Генерално, голем број на поединечни сили оцртуваат за нас некоја си реалност, која кабалистите ја нарекуваат замислена, имагинарна. Таа е реалистична, но илузорна како волуменозна слика, нацртана во воздухот со ласерски зрак. И ние живееме во неа, претставувајќи творби на тој „зрак”. Сите ние сме „нацртани” во некој простор, додека навистина нашата суштина е силата: двете желби и екранот што ги урамнотежува. Тие сили на желбата за примање и желбата за давање треба да дојдат до вкрстување, комбинација, соединување, интеграција. Но не на начин, кога едната од нив би ја надвладувала другата, туку на начин, кога желбата за примање исто така би имала „пристап до власта”, за меѓу нив да царува соработка, учество, заемно разбирање, заемна помош, заедничко чувство сè до љубов, кога секоја од нив би жртвувала сè поради другата, би прифатила сè од другата. На крајот, силата на примање треба да ја достигне истата моќ на битието, како и силата на давање, да го почувствува тоа, да се развие себеси на соодветен начин, и да стекне сличност со Создателот. А за тоа, потребно е таа да помине посебни состојби, кои ќе ѝ овозможат да почувствува дека таа постои, владее, решава, планира, го остварува замисленото. И тука е невозможно да се снајдеме без замислената слика, во која сè е токму така. Ете од каде потекнува илузијата на нашиот свет, во кој управува примањето.

Баал ХаСулам како пример го наведува коларот, кој си живеел со жената и децата, заработувал доволно пари, го одржувал домот, и бил сосема задоволен сè додека не почнале несреќите: коњот пцовисал, домот изгорел, жената и децата умреле од епидемија на болест. На крајот, и самиот колар тргнал во вишиот суд, каде што било одлучено да му се компензираат незгодите, бидејќи тој навистина многу страдал. И што му дале? Коњ, запрежна кола, жена, деца и дом – истото чувство, кое за него претставува среќа. Во таа „слика” тој прекрасно живее: работи, ја носи во семејството заработувачката, се радува заедно со нив, и сè кај него е во ред. Неговата желба е мала, и за него тоа е вистински рај, во кој сè е добро, и повеќе ништо не е потребно. Идеална илузија.

И ние исто така понекогаш гледаме соништа. Со што се разликуваат тие од реалноста? Што, ако после две минути ќе се разбудиш од ѕвоното на будилникот и ќе сфатиш, дека сето видено е сон? Затоа што во суштина тоа е токму така. Во што е тогаш разликата меѓу сонот и јавето? Како да ги разликуваме едно од друго? Тука е важно да се сфати, дека нашата реалност е „нацртана” од некоја сила, и дадена нам, за на желбата за примање да ѝ се овозможи илузија на самостојност, власт, лична компетенција, независност, одделување од тој што со неа управува. Само така може да се дојде до сличноста на особините со Создателот. Во спротивно, каква е таа сличност, ако јас сум целосно под контрола? Всушност, одделувањето од Создателот е илузорно, и затоа нашиот свет се нарекува замислен. Од друга страна, духовните светови не се имагинарни, бидејќи ние таму ја осознаваме илузијата, се согласуваме со неа, и се креваме над знаењето, таму јас работам над своето разбирање, знаејќи, дека не постои никој освен Него, сè повеќе со тоа се согласувам, сè повеќе тоа го прифаќам. Јас веќе водам реална работа со силата, при што и самиот јас претставувам „само” сила.

Прашање: Ако целиот наш живот претставува еден долг сон, какви практични заклучоци можеме од тоа да направиме?

Одговор: Во Псалмите е речено: „Ние бевме како во сон”. Всушност, јас морам да го прифатам овој живот со цела сериозност. Тој ми е даден, за да се искачам над него, а не да го отфрлам. Ништо не треба да занемарувам. Сегашната „слика” ми ја црта Вишата Сила, и сè додека не го поминам тој период на подготовка, нема од неа да се спасам. Јас морам да го чувствувам овој живот сè до крајот на поправката, враќајќи се секој пат во неа за нови поправки. Иако сум се искачил на 124 скалила, и ми преостанало последното 125-то, - сепак јас се враќам тука. Друг излез нема. Тоа е „основна инфракструктура”, која е извонредно важна – затоа што потпирајќи се на неа, јас сè остварувам според сопствениот избор. Благодарение на неа, на секое скалило во почетокот ми се чини дека јас дејствувам самостојно, дека сум еднаков со Создателот, и можеби дури самиот владеам. Не постои ниту најмала шанса да се достигне спојување без тоа чувство на самостојност. Во спротивно, едноставно мене ме нема – оној што е способен да се спои со Него. Така ние работиме во овој свет. Нека е имагинарен – јас тоа го осознавам подоцна и го прифаќам, се согласувам со тоа. Почнувам реално, свесно да играм со својата „самостојност”, и тогаш веќе од мене не кријат, дека всушност сум управуван.

Најмоќното оружје

Баал ХаСулам, „Науката кабала и филозофијата”:

Сите непроменливи слики, кои ни се познати, всушност се непостојани, и не постојат заради своите особини, туку само ја отфрлаат и се преслекуваат во формата, под влијанието на одредени фактори. Основата на материјата е силата што се крие во нив.

За време на лекцијата ние читаме за силата, која „ја оцртува” материјата за нас, која всушност не постои. Ако притоа ние се држиме заедно, ако мислиме на тесно сплотената група, и сакаме да ја откриеме меѓу нас заедничката сила, тогаш го откриваме целиот свет, и живееме во него со многу појасен, почувствителен, поинтезивен живот од сегашниот. Тоа не е фантазија. Пробудувај ги тие сили. Сега ти сонливо ги гледаш пријателите, и тие тебе. Тогаш разбудете ги тие сили заедно, и ќе сфатите, дека меѓу вас лежат светови, и дека сè зависи од вашето соединување, поврзување во чувството и разумот, во стремежот и поривот, во желбата заедно да се почувствува својата внатрешна суштина. Одеднаш ти ќе видиш, како апстрактната сила се претвора во нешто конкретно, тактилно.

Претходно си ги забележувал само „грубите”, материјалните сили: топлината, ладното, притисокот и сл. Меѓутоа, во човекот се втемелени сили, многу посуптилни и помоќни од оние, коишто функционираат дури и во микрокосмосот на субатомско ниво. Токму тие суптилни сили ти ја откриваат вистинската материја. Навлегувајќи во таа област, ти откриваш, дека таму е почетокот и крајот на сè, таму е целото создавање со неговата програма. Тука нема ништо, освен надворешна, лажна слика, која е наменета да те збуни и да те насочи кон поправка со лажни стимули, без да ти ја одзема слободата на волја, и без да те претвори во робот. Ова сфаќање треба да нè насочи кон главното – кон развојот на тие сили, што се втемелени меѓу нас. Тие претставуваат најмоќно „оружје” против сето зло, против сите проблеми. Дури и во нашиот замислен свет, субатомските сили се многу помоќни од обичните сили на универзумот. За да се судрат честичките во судрувачот, потребна е голема енергија. Ние пак навлегуваме во областа на нашите лични сили, кои дејствуваат меѓу пријателите. Нивната моќ неизмерно ги надминува можностите на овој свет. Ете тоа е вистинска сила. Треба само да се стигне до неа и да се научи со неа да се управува. Бидејќи без намерата заради давање, заради доброто на ближниот, таа сигурно нема да се манифестира.

Прашање: Значи, во мене постојат сили, кои овозможуваат нова реалност? Како тие да се најдат?

Одговор: Почни да дејствуваш, да вложуваш напори, да воспоставуваш поврзаност со пријателите, и да ја наведнуваш главата, дозволувајќи им да ги повлечат конците на поврзаноста кон тебе. Почни да ги будиш, за тие да го пренесат до тебе величието на целта. Тие напори треба да се вложуваат секојдневно, секоја секунда, бидејќи желбата за примање постојано се обновува, и секој пат бара обновување на целиот комплекс на нашиот однос. Токму во тоа се состои работата. Ако ти, колку е можно, поправилно ги пробудуваш и градиш силите кои те поврзуваат со пријателите – силата на давање и силата на примање - тогаш ќе откриеш, дека меѓусебните односи меѓу вас се многу поважни од материјалниот свет. Тоа ќе дојде, затоа што вие учите, очекувате Светлина, која враќа кон Изворот, и таа ќе го изврши своето влијание. Одеднаш ти ќе им дадеш најголема вредност на вашите односи, а потоа директно во нив ќе почнеш да откриваш нова, духовна материја, многу пореална од она, што денес те опкружува. Таа ќе биде толку силна, значајна, неоспорна, суштинска, што нереалната, илузорната слика на нашиот свет ќе се стопи во нејзината позадина.

Ембрионот го гледа светот од крај и до крај

Прашање: Читајќи го Зохар, јас цело време се обидувам да разберам, што треба да соединам. Ако се погледне примерот на ембрионот во матката на мајката, тогаш матката е целосна, а тој се состои од делови: во почетокот само од неколку клетки, а потоа расте. Дали човекот, кој влегува во групата, се гледа себеси разделен на делови, како низ разбиена леќа? Што тој треба да соедини?

Одговор: Во ембрионот има сè – тоа е неговата душа. Таа душа е совршена и веќе се наоѓа во целосно поправена состојба. Но ние не ја гледаме неговата целосна големина, туку големината на неговата поправка. Да речеме, пред мене седи огромен мајмун. А јас за него велам дека е многу мал, затоа што ја проценувам големината на неговиот разум. Останатото тело е неважно за мене. Големината на неговиот разум е мала и во моите очи мајмунот е токму таков. Зборувајќи за духовниот ембрион, ние подразбираме минимална мера на поправка на огромната желба за насладување, и затоа ние го нарекуваме ембрион. Потоа ние велиме, дека тој достигнал возраст од еден месец – односно стекнал екрани на својата желба за насладување во големина од еден месец. Тој има огромна желба за насладување, но тој стекнал екрани засега само за мала област, за горниот слој на таа желба. Затоа велам, дека тој слој е ембрион, а сè друго сè уште не е зачнато, тоа само се наоѓа во скратување, и уште не навлегло во никаков развој.

Прашање: Во што тогаш се состои поправката? Што јас присоединувам, претставувајќи мал дел од огромната желба?

Одговор: Делот, кој ти можеш да го присоединиш кон групата – со поништувањето на себеси, или со мало учество, или со вистинска преданост - означува дека ти растеш, стануваш или ембрион, или мал, или голем. На пример, во нашиот свет постои големо човечко општество – седум милијарди луѓе. Некоја си жена останува бремена. Тоа значи, дека кон човечкото општество се приклучил уште некој, но тој сè уште се наоѓа во ова општество како ембрион. Потоа тој се раѓа и станува бебе во човечкото општество. Потоа израснува и станува возрасен член на општеството. Истото тоа ние го претставуваме во групата: или ембриони, или бебиња, или членови на групата, или воопшто не сме во неа – сè зависи од степенот на самооткажувањето и учеството. Постои степен на самооткажување, кој се нарекува период на зачетокот (ибур). Постои степен на пасивно учество – периодот на најраното детство, малата состојба (катнут). И постои степен на активно учество – период на зрелоста, големата состојба (гадлут). Желбата за насладување не исчезнува, таа не се променува. Ние говориме само за тоа, кои делови од оваа желба навлегуваат во поправка. Само тоа то земаме предвид. Затоа секогаш пред мене постои тоа „чудовиште” – огромната желба за насладување, и ако во него се појави минимална дамка, која навлегува во зачетокот - само за неа ние зборуваме, таа се наоѓа во духовното, а сè друго е неважно за нас. Неважно, во случај ако останатото престојува во скратување и не работи заради себе, бидејќи во еден објект не може да постојат две спротивности.

Прашање: Оваа минимална дамка – е точка во срцето, зародиш на душата? А совршената, поправена желба е групата?

Одговор: Токму така. Но треба да се сфати, кога ние стануваме духовен ембрион (ибур де кдуша). Тогаш, кога сме подготвени да жртвуваме сè и да бидеме лојални на заедничкото тело, како да не постоиме: „Нека прават со мене што сакаат, јас не постојам”.

Прашање: Но нели на почетокот јас не го гледам целото тело?

Одговор: Кога стануваш ембрион, ти го гледаш своето тело, целата твоја желба за насладување. Затоа е напишано: „Ембрионот во плодовата вода го гледа светот од крај и до крај”, „него го обучуваат на целата Тора”. Желбата за насладување се наоѓа пред него, само тој не ја употребува.

Прашање: Ние почнуваме да го гледаме за време на читањето на Зохар или ТЕС?

Одговор: Ако без сите овие мудрости, за кои сега говориме, ние се насочуваме себеси кон самопоништување пред групата, за да бидеме таму како ембрион, да добиваме директно сè што постои во групата во однос на целта, со тоа ние се подготвуваме да станеме духовен ембрион.

Прашање: Што е тоа, што постои во групата, а јас треба да го добијам од неа?

Одговор: Ако јас почнам да се поништувам себеси, тогаш ќе почувствувам што се наоѓа во групата: величието на целта, љубов, соединување, заемна поддршка, заемна гаранција. Но сето тоа постои „одозгора надолу”, и сè уште не се наоѓа во групата во чувствување, во откривање. Ако јас се поништувам себеси, тогаш чувствувам што постои во неа како потенцијал, кој треба да се открие во однос на пријателите. А тие сè уште го немаат тоа откриено. Како во примерот со раби Јоси Бен Кисма: тој знаел како да се поништи себеси пред пријателите – неговите ученици, почетници, и затоа откривал што има во нив одозгора, иако тие тоа сè уште го немале откриено. И така тој можел да ги открие нивните состојби сè до целосната поправка, бидејќи во духовното не постојат никакви промени. Сите состојби веќе постојат, и промените се случуваат само во однос на човекот, кој го достигнува духовното.

Прашање: Што е тоа кое зависи од човекот, за тој да се соедини со оваа виша состојба?

Одговор: Сè зависи од неговото самооткажување. Тоа е првата фаза. Напредувањето секогаш е поништување на себеси, но во почетокот е пасивно самооткажување, потоа е сè поактивно, кога дури и желбата за насладување приминува кон давање. И сето тоа се изразува во односот кон групата. Тука нема никакви компромиси. Ти можеш тоа да го реализираш, дали се согласуваш со тоа? Повели. Ако не се согласуваш – подобро е да си одиш. Во спротивно, ќе им пречиш на другите – и тебе ќе ти биде полошо. Затоа ние мораме да се согласиме со присуството на луѓето, кои не пречат, иако и тоа претставува дополнителен товар во „чамецот”, кој ние мораме да го носиме, надевајќи се дека тие некако ќе се пробудат. Но ако некој навистина долго време пречи – со тоа не треба да се согласуваме. Посебно тоа се однесува на оние, кои не учествуваат активно во дејствата за соединување на групата.

Огнен факел на љубовта

Од писмото на Рабаш (№24):

Ти треба да стоиш на стража за пробудување на љубовта во срцето на пријателите, иако тоа не е прифатено од твоето срце, како достојно нешто. Бидејќи врз основа на односите меѓу човекот и пријателот, се учат да се однесуваат во врските меѓу човекот и Создателот. Бидејќи вишата Светлина престојува во совршено мирување, и треба цело време да се пробудува љубов, сè додека не посака да стане љубов на нашето соединување... И потребно е секогаш да се стои на стража – ден и ноќ, односно и во времето кое ти го чувствуваш како „ден”, и во времето кое го чувствуваш како „ноќ”, затоа што и темнината на ноќта исто така доаѓа од страна на Создателот за добро на човекот. Тебе ти е доделено да ги пробудуваш срцата на пријателите така, за да се запали пламенот и да се разгори самиот како во светилник. За сметка на тоа, ќе се удостоиш да ја пробудиш љубовта на Создателот кон нас.

Тука се наведени неколку услови. Пред сè, треба „да се стои на стража, за да се пробудува љубов во срцата на пријателите”. И тоа мора да се прави постојано, односно независно од твојата состојба: „дење и ноќе” – односно и тогаш, кога сум во добра, екстатична состојба, и кога ми е лошо, и се наоѓам во темнина. Без оглед на сè, во секоја состојба јас сум обврзан да ја пробудувам љубовта во секој од пријателите сè дотогаш, додека „пламенот не се запали и не се разгори самиот”. Односно треба да ги вложиш сите свои сили за да станеш гориво за таа вечна љубов. Ако јас тоа така го правам, за сметка на тоа се удостојувам да ја пробудам љубовта кон Создателот, и обратно, љубовта на Создателот кон нас. Од тука се гледа, дека овој услов е апсолутно неопходен, како наредба, која не зависи од времето, местото, состојбата – тоа е наша неизбежна должност.

Согласно со тоа, ние треба да размислиме што правиме понатаму, ако без тој услов не можеме да напреднеме кон целта. Не треба да се залажуваме, дека целта се состои во нешто друго, освен во достигнувањето на љубовта кон Создателот, сличноста на Неговите особини. А Неговата особина во однос на нас е љубов или желба за давање, која е манифестација на таа љубов. Затоа ние мораме цело време да се држиме до таа цел: од раното утро да ги планираме сите наши мисли, дејства, а вечерта да го анализираме она, што сме го направиле. И така ден по ден, во текот на целиот ден, насочувајќи ја целата работа и сè за исполнување на ова едно барање: да се трудиме колку што можеме повеќе да пробудиме љубов, или барем инспирација, важност на целта – компоненти на таа љубов. И така сè додека пламенот не се запали и не се разгори самиот. Односно нашето пробудување одоздола ќе биде толку силно, што ќе предизвика пробудување од Вишото, и двете тие пробудувања: Вишото и нижото – спојувајќи се, ќе создадат еден огромен пламен. Тоа не се само убави зборови. Оној, кој сериозно се стреми кон целта, мора да ги прифати со најголема сериозност. Овие услови претставуваат непроменлив закон.

Од утринската лекција, 17.12.2012,  на Каб.Тв