Од статијата на Рабаш „Аврам го родил Исак”: Напишано е во Мишна, дека светот се темели на три столба: на Тора, на духовната работа и на добротворните дела. Аврам се нарекува „човек на добротворноста”, бидејќи сета своја сила ја дал за доброто на луѓето. Исак се нарекува „работен столб”, бидејќи ја положил својата душа на олтарот. А Јаков се нарекува „столбот на Тора”, затоа што ја добил вистината, а Тора се нарекува учење на вистината. Секој човек треба да ги достигне овие три столба, кои се откриваат еден по еден, благодарение на нашите свети прататковци, од кои секој открил по еден свој  столб. И кога ќе ги добиеме сите три столба, и ние исто така ќе можеме да одиме по истите патишта, што ни ги отвориле прататковците. Затоа ние се нарекуваме избран народ, бидејќи наследивме од пратаковците три столба, на кои се темели светот, благодарение на што ќе може да стигне до целта, за која бил создаден светот.

Светлината содава желба. Светлината е целосно давател, додека желбата е примател, но со помош на Светлината треба да премине кон примање заради давање. Односно, Светлината и желбата мора да се соединат во посебна форма, која се нарекува „над знаењето” или „средна линија”. Такво соединување се случува по избор на самиот човек. Благодарение на тоа, што човекот секој пат го избира правилното соединување, тој го вклучува тоа во себе. Човек се нарекува системот, кој се состои од два дела: Светлина и сад, желба за давање и желба за примање, и наоѓајќи се меѓу нив, тој може да избира, да воспоставува правилен однос меѓу нив, секој пат создавајќи во себе сè поголемо соединување на Светлината и желбата.

Работата на човекот е да се провери себеси, да се проучи од страната на Светлината. За да го направи тоа, тој мора да содржи три линии: Светлина, желба и правилен однос меѓу нив. Само тогаш тој ќе може да дознае што му носи Светлината. Тоа се нарекува работа на Аврам – прво духовно откривање во нашата работа. Потоа ние почнуваме да работиме врз садот, во левата линија, за да сфатиме, што претставува нашиот материјал. Да се погледне внатре во материјалот е можно само во случај, ако имаш Светлина и можеш правилно да работиш со желбата. Односно, левата линија исто се состои од три линии, за да ја проучи правилно желбата. Тоа се нарекува работа на Исак. Потоа доаѓа работата во средната линија: соединување на левата и десната линија во една, за точно да дознаеме, што треба да направиме со овие две сили. Тоа се нарекува работа во средната линија, работа на Јаков – сè уште во малата состојба, на 0-1-2 нивоата. Потоа, по достигнувањето на големата состојба,  на скалилата 3-4, оваа работа веќе се нарекува работата на Исраел. Такви се фазите на духовниот раст на човекот.

Оној што напредува по овој пат, што се вели, „благодарение на заслугите на прататковците”, односно го прифаќа овој метод и го реализира – припаѓа на избраниот народ. Бидејќи тој работи во трите линии, сфаќајќи дека тој самиот е средната линија, која ги соединува првите две. Средната линија се нарекува човек, истата се нарекува Создател, Зеир Анпин, централен столб. Невозможно е духовно да се работи без трите линии, затоа што духовен квалитет се нарекува давањето. А давањето е можно само при правилно соединување на двете линии: левата и десната во средната линија. Затоа е речено, дека „светот се темели на три столба: на Тора, на духовната работа и на добротворните дела” – ако процесот на поправка на светот се гледа од кај нас, одоздола нагоре. Тора е средната линија, Јаков. Работата е левата линија, Исак; а добротворните дела е Аврам, десната линија.

Од утринската лекција, 28.11.2012, на Каб.ТВ

Кабалата нема од што да се плаши

Од статијата на Баал ХаСулам “Предговор кон ТЕС”, т.37: Кабалата нема од што да се плаши, бидејќи луѓето некогаш застранувале од патот кон Создателот од две причини:

1) или ги прекршиле зборовите на мудреците во нештата, кои се забранети да се откриваат,

2) или затоа што ги сфатиле зборовите од Кабала во нивното надворешно значење, т.е. според материјалните упатства, и ја прекршиле заповедта: „Не си создавај идоли и икони”.

И затоа оваа наука навистина била оградена со ненадминлив ѕид сè до денес. Многумина се обидувале, почнувале со учењето, но не можеле да продолжат со него, заради недоволното разбирање и материјализирање на термините.

Пред сè, ова се однесува на минатото, кога луѓето сè уште не биле доволно развиени. Затоа тие го „пробувале од несозреаното овошје”, што е многу опасно. На човекот не смее да му се дава информација, за која тој не е дораснат и која не одговара на неговото ниво. Сведоци сме, дека денес кабалата навидум широко се открила и многу луѓе тежнеат кон неа, секој во согласност со својот дух. Едни се обидуваат да ја искористат за лекување на болести, други прават од неа религија, трети – мистика и њу ејџ. Секој од тоа прави свое учење, освен ако не се вклучи во кабалистичка група, под влијание на вистински учител, кој знае за што зборува, го следи методот и се потпира исклучиво на примарните извори, кои ги добива од својот учител. За жал, има многу групи, кои неправилно ја изучуваат кабалата, учејќи го напамет „Талмуд на Десетте Сефирот”, (ТЕС), небаре го учат во јешива (собрание) „Вавилонскиот Талмуд”, или се обидуваат да извлечат од неа некои мистични сили. Тоа е природен стремеж на човекот, кој сака да постигне непосреден резултат: да ја земе науката кабала и да ја протолкува во позната за него смисла, како секоја друга наука.

Човекот не сфаќа, дека тука е потребно да се почека, сè додека кабалата не започне да го менува него. И дури откога во него ќе се случат промените, тој ќе може да навлезе во обуката. Тука не е можна ниту една друга форма, освен работата во група и откривање на Вишата Сила, „освен која не постои ништо друго” – „Добра и Таа што создава добро”. Затоа биле направени, се прават, и уште ќе се прават многу грешки, во врска со изучувањето на кабала. Но и тие грешки се вклучени во програмата на создавањето. Ако човекот не се поправа себеси, а сепак тежнее кон поправка, само што неправилно ја употребува, тогаш сите тие сили, кои биле повикани да му помогнат во поправката, тој ги врти во спротивна насока. Освен тоа, тој ги повлекува со себе и другите во таа бескорисна работа. Дури подоцна, после долг временски период, тие конечно излегуваат од таа илузија, и се преклонуваат пред оваа наука, без повеќе да се обидуваат да направат од неа свој личен бизнис, туку лојално и педантно го извршуваат прочитаното во книгите и слушнатото од учителот. Во оваа  наука невозможно е да се остане „слободен”, бидејќи слободата сега за нас значи – да работиме по наредба на својот егоизам. Додека кабалата е тајна наука, скриена од човекот, и секое ново скалило се открива одеднаш и носи такви промени во човекот, какви што тој не можел претходно ниту да замисли. Затоа треба да се оди со „затворени очи“, извршувајќи ги сите услови, за кои зборува учителот и пишуваат книгите.

"Учител-пријател"

Прашање: Што значи кршење на забраната за откривање на забранетите тајни во кабалата?

Одговор: Кабалистите предупредувале, дека не смеат да се откриваат забранети нешта, бидејќи секое откривање треба да се случи во свое време, и само на ученикот кој е подготвен за тоа. На учителот му е забрането да открива нешто, што може да му попречи на ученикот да напредува. Бидејќи со тоа учителот му го затвора на ученикот неговиот духовен сад, ја прекрива желбата, потребата, молитвата. Колку подалеку напредуваат учениците, толку поблизок им станува учителот, сè помалку раководи и помалку ја манифестира својата власт. Тој постепено се претвора во „учител-пријател”, што помалку мешајќи се во нивниот слободен избор. Како што дејствува инструкторот на курсевите за интегрално воспитување, седејќи во круг заедно со децат и трудејќи се да остане незабележан. Само од време на време тој ги насочува учениците во потребната  насока, но целата негова работа е скриена. Исто така е скриена работата на учителот во кабалистичката група. Групата треба самата да се изгради и само внатре во неа да ги направи сите откривања. Колку повеќе таа напредува, толку помалку одговори ќе слушне од учителот.

Се сеќавам како на самиот почеток од моето учење кај Рабаш, го возев на лекар, и по пат му поставив едно прашање. И тој ми одговори: „Сега јас ќе ти одговорам, иако сега ти нема да разбереш. Но наскоро ќе почнеш да разбираш и тогаш јас веќе нема да ти одговарам”. Тогаш си помислив: „Каква игра тој игра со мене: ќе кажам/нема да кажам?! Зошто да одговори токму тогаш, кога јас нема да разберам?” Но учителот мора да ги чува желбите на ученикот. Имало многу случаи, кога кабалистите преку себе им го отркивале на учениците чувството на Светлината. Такво нешто понекогаш се случува за време на учењето во исклучителни случаи, но треба на тоа многу да внимаваме. Потребно е да се чува ученикот така, за да не рачуна на учителот, и да не се фаќа за моментите кои ги памети, туку да се надева само на Создателот. Да не очекува ништо од учителот.

Вистинската слобода се учи од заробеништво

Постојат две клучни внатрешни состојби: прогонство и ослободување. Во суштина, и двете се однесуваат на духовното. Затоа што не можеме да се почувствуваме себеси во прогонство, ако не ни стигнува одек, рефлексија на ослободувањето. Децата, родени во сибирските логори понекогаш останувале во нив долги години, без каква било можност да излезат на слобода. И за нив тоа бил цел свет, цела планета. Вистина е, им раскажувале за некој друг живот, но тие самите живееле и биле воспитувани во логорски услови, без да видат нешто друго. Секое нешто ние го спознаваме од неговата спротивност. Само разликувањето не е доволно. За целосна слика треба разликата да стане дијаметрална. На пример, ако јас сакам да достигнам љубов, тогаш мора да се нурнам во омраза: колку повеќе омраза, толку повеќе љубов ќе можам да стекнам, сè додека таа не „ги покрие сите престапи”, станувајќи апсолутна. Истото се однесува и на прогонството и ослободувањето:

• зарем може да се стигне до ослободување, без одење во прогонство?
• зарем може да се сфати прогонството, без тежнеење кон ослободувањето?

Сите состојби доаѓаат наизменично – во многу варијации, форми и „стилови”, овозможувајќи му на човекот точно да ги идентификува сите детали на прогонството, во споредба со деталите на ослободувањето. Само кога овие две слики стојат една спроти друга, кај него се појавува голем празен сад – пламната желба, и големо исполнување, кое не го гаси тој пламен. Затоа што во духовното човекот работи заради давање – т.е. го исполнува својот сад, за да се спои со Создателот. Согласно со тоа, во нашиот свет ние поминуваме различни материјални состојби – аналози на духовните состојби. И тука постои прогонство и ослободување, меѓутоа секој во тие поими внесува своја смисла, независно од Создателот и духовните подеми, а понекогаш и независно од народот, земјата или одредено место. Од друга страна, може да биде и така, да „ослободувањето” за нас е соединување, во кое ние откриваме добар, среќен живот на материјалното ниво, надвор од духовното. Во тој случај, омразата и проблемите на денешницата ние ги нарекуваме „прогонство”. Таков пристап, без објаснување на духовните корења е исто така легитимен при обраќањето кон луѓето.

Од утринската лекција, 28.11.2012, на Каб.ТВ