Сé се случува во желбата за примање - единственото создадено битие. Тоа е контролирано е од Светлината која го образува и го учи преку сé што се случува со оваа желба. Процесот почнува од четвртата фаза на Директната Светлина од која гледаме дека освен тоа што го исполнува создаденото битие, желбата го тера да го чувствува Создателот. По некое време создаденото битие (четвртата фаза – Бхина Далет) почнува да чувствува дека некој го создал и сега го исполнува, што значи дека тука има нешто друго освен самата желба и исполнувањето. Не го чувствуваме во нашите животи бидејќи се чувствуваме себеси како првата фаза, на почетокот на создавањето: имам живот и жив сум.
Не чувствуваме дека го примаме овој живот од некој друг и дека затоа не се развиваме над првото ниво, нивото на неживото. Растителното ниво веќе чувствува дека неговиот живот е одреден од нечија друга желба, од некој план кој води до одредена цел. Ова значи дека чувствува дека има причина која води до процес кој води до цел. Така во него се развиваат два става: кон неговата состојба и кон оној кој му ја овозможува оваа состојба.
Создаденото битие може да се чувствува добро или лошо, и во исто време да чувствува дека ова добро или лошо чувство доаѓа од некој. Според тоа, тоа развива став кон тој „некој“. Инстинктивно, го сака оној кој му причинува задоволство, а не го сака оној кој го тера да страда. Но благодарение на фактот што поминува низ многу состојби, создаденото битие почнува постепено да ги прифаќа менталните расудувања заедно со емоционалниот впечаток. Менталните расудувања се создаваат во него благодарение на појаснување на процесот, поврзување меѓу причината и последицата и споредување на двете. Како да почнал да составува сложувалка или Лего играчки со тоа што заедно става различни делови, различни состојби, споредувајќи ги и поврзувајќи ги со различни причини и исходи.
Откако ќе почувствува многу пријатни и непријатни состојби и ќе види дека се поврзани, сфаќа дека е невозможно да се суди и реагира само врз база на првичното чувство бидејќи нема таква програма во давањето. Има извесна формула која ги поврзува причината и последицата, и затоа може да бидеме во многу непријатни состојби кои се корисни и по некое време да ни донесат поубави чувства. Така способноста за размислување почнува да се развива во нас и се појавува процесот на мислење.
Заедно со желбите, механизмот на умот почнува да зазема облик, со тоа овозможувајќи му на човекот да го поврзе процесот низ кој поминуваме без оглед на тоа што тој го чувствува. Веќе може да се одделиме од нашите чувства и да ги провериме овие чувства користејќи го умот и објективно поврзувајќи ги, од страна. Вака почнуваме да ги појаснуваме нашите состојби. Како резултат, во создаденото битие се појавува атрибутот на Бина, сфаќањето дека е одделено од првата фаза, и тоа е чисто чувство.
Човекот почнува да се издига со помошта на умот, над неговите чувства како „паметен човек кој ја гледа иднината“.
Од првиот дел на дневната кабала лекција 12/06/12, Шамати #121
Фази на создавање на умот: Буден живот во камен
Фазата два, Бина, се карактеризира со нејзиното сфаќање. Затоа, човек кој ја постигнал во неговиот развој, почнува да се однесува поинаку кон тоа што го чувствува. Дури кога чувствува дека е во темнина, кога се чувствува лошо во скаменувањето на срцето, како да е во магла или темен облак, но во исто време почнува да стекнува моќи за да се оддели себеси од неговите чувства и независно да ги разјасни. Ова му дозволува да се согласи со тоа што Создателот го прави со него и да ги оправда постапките на Создателот, бидејќи Создателот сака да го издигне човекот над чувствата и да му овозможи да ги види од страна. Бидејќи моментално е во тешка позиција, чувствува болка, тој може само да го разјасни тоа ако умот е над неговите чувства. Тогаш може со задоволство да ја прифати оваа двојна состојба, бидејќи врз основа на овој двоен став може да изгради нова состојба, која е повисока од претходната и повисока од неговата желба.
Така човекот ја постигнува втората фаза (Бхина Бет) наместо првата фаза (Бхина Алеф). Се издигнува до растителното ниво и почнува независно да се движи. Не го чувствува само доброто или лошото кои му се испречуваат на патот како безживотен камен кој воопшто не може да реагира, туку почнува да ја одредува состојбата во која е. Ги оправдува дејствата кои му помагаат да напредне и да воспостави врска со Создателот и го одредува односот на Создателот како „добар и добронамерен“ во секоја состојба, вклучувајќи ги и состојбите во кои се чувствуваме добро или лошо во нашата егоистична перцепција. Сега тој е во контакт со Создателот над сите овие состојби.
Но сакам да се развивам понатаму и да постигнам состојба во која ќе се „ограничам“ себеси над темнината. Ова значи дека не ми е грижа што чувствувам во мојата желба за примање; не влијае врз тоа што го чувствувам кон Создателот, изворот. Не се поврзувам со Светлината како со задоволство во првата фаза, во која чувствувам само задоволство или недостиг од него.
Тогаш ѝ дарувам на Светлината како во втората фаза, ја кревам Повратната Светлина уште повисоко, не заради некое добро чувство, туку за да се спојам со Создателот над ова чувство. Тоа значи дека се обединувам со процесот низ кој ме праќа Светлината, со кој ме учи да бидам постојано поврзан со неа, со нејзините планови, над сé добро или лошо. Тогаш се спојувам со Него над моето чувство.
Од првиот дел на дневната кабала лекција 12/06/12, Шамати #121
Добри намери и правилната намера
Од една страна, заповедите „меѓу човекот и неговиот пријател“ се поважни од заповедите „меѓу човекот и Создателот“, бидејќи преку љубовта на создадените битија, човек ја постигнува љубовта на Создателот.
Но од друга страна, не смееме да ја заборавиме крајната цел: Мора правилно да изградиме заемни односи меѓу нас само со цел да се поврземе со Создателот. Инаку, едноставно ќе покажуваме „идеализам“, обидувајќи се да ја надминеме кризата, да го подобриме образовниот систем, да станеме подобри и посреќни луѓе...Сето ова е полно со зло и води до уште поголем пад.
На крајот на краиштата, со тоа го одвлекуваме човештвото од внатрешната улога и го водиме на спореден пат. Тогаш луѓето ќе чувствуваат уште поголемо страдање обидувајќи се да ги напуштат овие обиди, без разлика колку прекрасни ќе им се чинат. Сакаме да ја спречиме гладта и сите да ги направиме здрави, да ги исполниме со радост. Но во исто време не целиме кон спојување со Создателот, со целта на создавањето, ако немаме намера да му донесеме задоволство на Создателот и да му овозможиме да се открие, тогаш наместо директен пат нагоре, одбираме спореден пат, и ќе биде потребно поголемо страдање за да се вратиме во колосек. Така преку нашите навидум добри дела, ќе привлечеме негативни резултати, како што е кажано: „Подобро е да се седи и ништо да не се прави.“
Од четвртиот дел на дневната кабала лекција 12/06/12, „Арвут (заемна гаранција)“
Собери ја жетвата и нахрани ги измачените
Прашање: Создателот сака да бидеме пример за целиот вет за да можеме да го развиеме методот и да бидеме преодната врска. Кои промени треба да ги направиме во нашата желба за да го постигнеме тоа што го читаме во книгите на кабалистите и навистина да станеме пример за сите?
Одговор: Најпрво, мора да бидеме „главата“. Буквите од зборот „Израел“(ישראל) се расчленуваат во изразот „мојата глава“ (לי ראש). Мора да провериме што се случува во светот, која е волјата на Создателот и како можеме да станеме „адаптер“, поврзувајќи ги неговите планови и желби со свето, како и да го доведеме светот поблиску до остварување. Создателот нека ја одреди новата состојба на светот додека светот се движи напред со желба да ја постигне оваа состојба.
Затоа морам да сум во средината како посредник, ментор, воспитувач, асистент. Тоа е нашата работа. Сé тоа е во служба на Израел и да ни даде пример, да „играме“ со светот, помагајќи му да го стекне правилниот облик, да објасниме што се случува, да зборуваме за причините за непријатностите. Во духовна смисла, луѓето се „мали деца“, и мораме трпеливо да се грижиме за нивниот развој, да се преокупираме со нивните грижи.
Во минатото бев далеку од ова и не сфаќав зошто ми е потребно поврзување со целото човештво. Низ мојот живот во минатото, претпоставував дека ќе бидам изолиран во научната средина која ја сакав, додека работев за сите материјални неопходности за себеси. Сакав да постигнам, да фатам и да сплетам слика од реалноста, и не планирав да го спуштам погледот кон тоа што лежи под тоа ниво. Зошто на истражувач на универзумот му се потребни сите оние кои се само збунети околу ова прашање или не се грижат воопшто за истото? Тоа беше мојот став. Меѓутоа, потоа го напуштив горделивиот егоистичен презир кон оние околу мене и ја постигнав спротивната позиција каде што сакам постојано „да им ги менувам пелените“.
Сé зависи од сфаќањето на важноста, и на духовниот пат ни станува очигледно дека ова е нашата работа, дека вака треба да го олесниме поправањето на светот и да му дадеме задоволство на Создателот. Не постои работа повисока од оваа. Не случајно е напишано дека човекот кој го ора своето поле да ги нахрани гладните ја извршува духовната работа на свештениците. Едноставно не сфаќаме која е задачата на Коханим. Под надворешната „величественост“ скриено е нешто сосема различно – грижа за оние кои се мали. Во семејството, децата се најважни и сé се врти околу нив. И ние треба вака да функционираме. Ова се нарекува „кралство на свештеници“ каде што треба само да работиме. Ја создаваме сличноста меѓу Создателот и созданијата, приспособувајќи ги нивните желби на Неговото откривање.
Прашање: Што сега ни недостига за тоа?
Одговор: Ни требаат многу квалификувани луѓе. Сите наши пријатели мора да одат на курсеви за учители и организатори. Имаме ресурси и треба сé повеќе и повеќе да ги користиме, пошироко, подлабоко и повисоко. Мора многу да работиме на образованието, што ќе бара напори од сите без исклучок. И тогаш, кога ќе бидеме подготвени, мора да мислиме на тоа како да излеземе пред широка публика. Тоа треба да го сториме веднаш, а веќе заостануваме. Штета е што не може секој да ме слушне. Заради ова се плашам од тоа што може да се случи во земјата во блиска иднина. Сé во светот е тесно поврзано и само ние можеме да го „ублажиме“ тоа што се случува со нашата работа.
Од четвртиот дел на дневната кабала лекција 13/06/12, Арвут
