Баал ХаСулам, “Предговор кон Книгата Зохар”, т.68:”Не се чуди дека еден човек може со своите дејства да предизвика подем или пад на целиот свет. Зошто таков е непроменливиот закон: заедничкото и личното се еднакви како две капки вода. Сé што е својствено за заедничкото, својствено е и за личното. Заедничкото се открива само после откривањето на неговите делови, според степенот и квалитетот на тие делови. Затоа работата на индивидуата е сразмерно со неговата вредност, сигурно, ја издига или ја спушта целокупната заедница.”
Од делот “Перцепција на реалноста” знаеме, дека светот кој го замислувам – тоа сум самиот јас, мојот духовен сад, разделен, раздробен и одделен од мене во чувството и свеста во сите насоки. Светот не постои, светот – сум јас. И ако јас ги собирам неговите делови, ги зближувам еден со друг на сите нивоа – неживото, растителното, животинското и човечкото, - ако ги поврзувам во еден заеднички интегрален систем, каде што се меѓусебно поврзани во совршенство, тогаш нивната взаемна поврзаност, взаемната зависност, взаемното приклучување, во иста мера ми овозможува да ја откривам Силата што ги обединува и оживува тие делови, и чии што потоци течат меѓу тие органи.
Докторот за трансплантација додава на телото различни негови делови, и тие се приклучуваат кон заедничките системи. Така и јас, според степенот на обединувањето ја чувствувам Вишата сила, која тече помеѓу моите делови и внесува живот во нив. Од фунционирањето на телото почнувам да чувствувам кој е Создателот, - според принципот: “Од дејствата Твои Те спознаваме”. Тој постепено се разоткрива во мојот организам, кој се наоѓа во поправка сé додека, целосно поправен, не стигнам до целосно спојување со Него. Се разбира, поправајќи се себеси во однос на светот, јас со тоа предизвикувам поправка на светот во целина. Бидејќи на крај, јас и светот – сме едно исто. Тука се поставува прашањето: ако веќе јас го поправам светот, зошто сите други не би стоеле настрана: зошто сите ние треба да се обединуваме и да учествуваме во процесот?
Всушност, сé зависи само од взаемного приклучување на садовите-желби, кои меѓусебно си помагаат, како што е речено: “Човекот да му помогне на ближниот”. Јас се обединувам со другите, а другите – со мене, и сите ние се обединуваме со кабалистите од претходните генерации, и со тие, кои сé уште не стигнале до желбата да се поправат и обединат. Ако ние активно се грижиме за сите, ако дејствуваме и во однос кон вишите и во однос кон нижите, ако самите сме еднакви помеѓу себе, како што треба да биде помеѓу пријателите, - тогаш секој го поправа целиот свој свет.
Тоа што го поправам јас, не можеш да го поправиш ти; тоа, пак што го поправаш ти, не може да го поправи тој. Меѓутоа, тоа не го менува главниот принцип, согласно кој, поправајќи се себеси, секој човек го поправа светот. Бидејќи секој има свој свет. Обединувајќи се со сите останати, јас преку себе им спроведувам Светлина, слично на крвоносен сад, - во секакви облици и системи на взаемна поврзаност. Тоа не може д аго стори никој друг наместо мене. И обратно, ако човекот го поправа светот, тоа го обврзува и го доведува до самопоправка. На таков начин, широката дисеминација помага да се поправиме себеси од истата причина: човекот и светот – се едно те исто. Затоа не смеат да се занемарат сопствените поправки во однос на светот во целина. Како што пишува Баал ХаСулам, колку подалеку напредува човекот, толку поширока е областа на неговата грижа. Во почетокот семејството, потоа државата, а на крај тој го опфаѓа целиот свет, и тоа е невозможно да се избегне.
Од дневната лелција според статија на Баал ХаСулам - 06.08.2012 на Каб.Тв
Ако детето не сака да расте
Прашање: Што треба ние да очекуваме од дисеминацијата?
Одговор: Благодарение на дисеминацијата долу се будат нови и нови точки во срцата, кои доаѓаат, ни се приклучуваат, бидејќи припаѓаат на категоријата “Исраел”, слично како сите наши пријатели низ светот. Тоа е виш парцуф. Подолу се наоѓа делот, кој претставува “Исраел” од раѓање - т.е.дел кој веќе преживеал духовен подем и разбивање. Уште подолу, пак, се наоѓа делот “народите на светот” – души, лишени од решимот, т.е. “генетска” духовна меморија и без точка во срцето. Тие се будат со помош на опкружувачката светлина. Ајде да го разгледаме тоа според едноставната шема на двата парцуфим – “Исраел” и “народите на светот”, од кои секој се дели на два дела : внатрешен и надворешен.
Исраел има точка во срцето и треба да ја поддржува поврзаноста со Вишата Светлина, привлекувајќи ја врз себе и внесувајќи ја во внатрешниот дел на народите на светот. И ние, како и народите, имаме свои проблеми – само што ние ги сметаме како средства за напредување. Но кога би напредувале со правилно темпо, тогаш не би доживувале проблеми, туку само би ја откривале потребата за спојување – во чист облик. Проблемите, кои навидум не се поврзани со духовното, се предизвикани со нашето заостанување во развојот.
Што се однесува на народите на светот, тие треба да вршат врз нас притисок, кој се нарекува МАН (молба за Светлина). Ние, пак, треба да го пренесуваме овој притисок нагоре – исто во облик на молба, но веќе со друг квалитет. Меѓутоа, нашата состојба уште не е поправена до тој степен, кој го дозволува потенцијалот, и затоа од страна на народите на светот ние не чувствуваме духовна молба, туку материјален притисок – сé до омразата, убиствата и опасноста за целосно уништување. Системот работи, но не со духовни, туку со груби материјални методи – бидејќи преку него не поминуваат ниту молби, ниту одговори на нив, додека помеѓу неговите делови постои негативна, лоша поврзаност.
Прашање: Како се манифестира духовниот притисок? Со што тој се разликува од материјалниот?
Одговор: Духовниот притисок исто така се манифестира во материјален облик – но соодветно на нашето скалило. Вишото управување никако не се менува, тоа сé уште е Добриот и Тој кој прави добро. Само ако ние заостануваме, Тој ни се чини многу лош. Такви му се чинат и родителите на детето кој не ја научил програмата од трето одделение, иако треба да биде веќе во петто. Барањата на родителите му се чинат преголеми, жестоки и многу тешки – но само поради фактот дека тој самиот не е подготвен. Кога тој би бил соодветен на своето ниво и би сакал да напредува понатаму, тогаш родителските барања би ги примал како помош. Во тој случај тие би го насочувале кон следното скалило. Наместо жесток притисок, тој би чувствувал дека го земаат за рака и го влечат во вистинска насока.
За да му се помогне на детето во решението на поставента задача, му се поставуваат насочувачки прашања кои помагаат да напредува, да стекне интелегенција , да расте. Му даваат алатки, сложувалки и други игри за да се развива – и тој тоа го сфаќа. Но што да се прави ако веќе му е дојдено време да научи да игра шах, а тоа сé уште ја цица цуцлата и игра со кукли?
Значи, ако ние се наоѓаме на соодветното скалило на развојот, тогаш во односот од страна на Вишиот Го чувствуваме Добриот и Тој кој прави добро. Чувствуваме сé уште во обратна форма: Тој сака да нè извлече на следното скалило и затоа ни поставува барања, меѓутоа тие барања ние правилно ги толкуваме. Додека пак, ако не сме излегле на скалило соодветно со Вишиот, тогаш Неговото влијание ни се чини како скривање. Зошто тоа влијание не поминува преку неговата обратна страна, на која ние сакаме да се уподобиме, туку преку нејзината “опачина”. А тоа веќе претставува проблем: ние не можеме да го примаме Вишиот како Добриот и кој прави добро, не ја гледаме неговата грижливост, не знаеме за Неговото постоење и постоењето на Неговиот програм. Тоа се нарекува “скривање во скривањето”.
Денес ние се наоѓаме на средина помеѓу оваа состојба и нормалното скривање во кое веќе може да се оправдува Вишиот, сфаќајќи дека тој се скрива сакајќи да растеме, да се грижи за нас. Исто како што детето добива делови од алатки, наместо тоа што треба да го состави од нив, т.е.не го добива готовиот резултат. И ако тоа е умно дете, тогаш разбира, дека тоа е направено само за негова корист, со цел за негов развој.
Од лекцијата според “Предговорот кон Книгатa Зохар”, 06.08.2012 на Каб.Тв
На патот кон бескрајното спојување
Прашање: Како да се зајакне свеста дека светот зависи од мене? Како групата да почувствува дека сé зависи од неа?
Одговор: Најлесен начин е – да запомниме дека не постои свет, надвор од мене. Само поради разбивањето ми се чини дека сé околу мене – не сум јас. Како што вели Баал ХаСулам, во светот има само една душа. Во вистинската состојба на Малхут од светот на Бесконечноста сите ние сме обединети така, што помеѓу нас не постојат граници. Никој не е одделен, ние престојуваме во совршена взаемна поврзаност и секој ги чувствува само другите, а не себеси. Таква е вистинската слика. За да дојдеме до неа самостојно, ние денес ја замислуваме во обратен облик.
Во последната, четвртата фаза на ширењето на директната Светлина, суштеството осетило дека Создателот го сака и прави за него сé, во апсолутна љубов, без каква било калкулација за Себе. Како последица на тоа, во суштеството се создаде чувство на сопствена спротивност, пропратено со нетрпеливост и страдање во толкава мера, што тоа било подготвено на сé само да не остане во таа состојба. После смалувањето, пак, суштеството открило, дека постои можност да се достигне истото тоа, - да се стане сличен на Создателот според особините. Дури тогаш тоа донесе одлука да најде место, во кое ќе биде самостојно. Отсекувајќи ја од себе Малхут на Светот на Бесконечноста, тоа сé уште не ја стекна својата самостојност, и ја продолжи потрагата: “Како да се оддалечиш од Светлината и сепак да ја стекнеш нејзината сила, за да се промениш себеси и да се споредиш со неа?”
Понатаму следеше спуштање од првичната состојба до втората, сé до нашето сегашно скалило. Денес во нас се буди само искра – некое магловито знаење, и од сега, само со вложување на сопствените напори ние можеме да достигнеме две сили: желбата за примање и желбата за давање – за да тие бидат присутни во нас. Тогаш ќе можеме да управуваме со себе и да се насочуваме кон првичното спојување, но веќе самостојно.
Порано, нашето целосно спојување го овозможуваше Светлината, Создателот, кој ја создал оваа состојба. Сега, пак, на патот кон светот на Бесконечноста јас се искачувам по скалилата на спојувањето со сопствени сили, благодарение на сопственото сфаќање, сопствените чувства. Самиот ја одредувам својата состојба. Достигнувајќи го бескрајното спојување, јас го чувствувам 620 пати посилно отколку порано, затоа што самиот ја завршив работата, самиот сфатив, почувствував, стекнав, го заработив. Токму тоа ќе стане трета, финална состојба. Јас одам по тој пат, присоединувајќи ги кон себе сите делови кои ми се чинат туѓи, омразени, далечни, обратни, спротивни на мене. Ги приклучувам кон апсолутната љубов помеѓу нас и со самото тоа се враќам од нашиот свет во светот на Бесконечноста.
Денес сме повеќе рамнодушни кон “надворешниот” свет, отколку што го мразиме. Но понатаму ќе ни се откријат такви извори на омраза, кои претставуваат сили на нечистотијата, кои се спротивставени на светоста, давањето. Ние ќе се соочиме со нешто, што е невозможно да се гледа, за што е неподносливо дури и да се слуша. Замисли си дека некој го уништува најдрагото, најинтимното што го имаш во животот, - и сега, кога ќе се искачиш над тоа чувство - ти мора да го засакаш, да му бидеш благодарен. Можно ли е такво нешто?
Во споредба со тие ужасни состојби денес ние се наоѓаме во “детска градинка”. Се уште не “играме” со реалните детали на перцепцијата...Значи, на приодот кон поправката сé се открива во својот спротивен облик. Затоа светот, кој денес ни се чини далечен, откинат од нас во реалноста претставува делови на заедничкиот сад, на заедничката душа.
од дневната лекција -06.08.2012 на Каб.Тв
На резонанцата на чувствата
Прашање: Ширејќи ја по светот пораката за единство, ние ја внесуваме Светлината внатре. Како најоптимално да се спроведе Светлината до човекот? Како да ја осетиме?
Одговор: Светлината претекува од желба во желба, зборовите и не се толку ефективни, бидејќи тие се надворешна работа. Со зборовите ние во човекот го допираме тврдиот механизам на перцепција според веќе позната шема: тој е веќе навикнат на такви или поинакви тврдења, може да се спротивставува од горделивост, не се согласува со тебе од субјективно чувство, без оглед на придобивките кои би можел да ги добие... Што и да сакаме да им пренесеме на луѓето, пожелно е тоа да биде што помалку “завиткано”. Додека, пак, јазикот е многу “завиткан”. Бидејќи зборовите треба да поминат преку умот на човекот, кој е ограничен со многу фактори. Најдобро е нашата порака да се пренесува преку емоции, соживувајќи се со чувството на тој, кому му е упатено, проникнувајќи се со неговото воодушевување. Бидејќи желбата не мисли, туку чувствува. Треба да ја зближуваш својата желба со неговата желба, да влегуваш во емоционална резонанса – само тогаш ќе зрачиш врз човекот со тоа што ти го посакуваш. Во твојата, пак, желба утврдена е Светлината, која враќа кон Изворот.
Ако пак, ја пренесуваш пораката преку мисловниот систем, таа останува надворешна и многу тешка за постигнување. Тоа е сигурен пат кон неуспехот. Луѓето, како правило, не се воодушевуваат со плодовите на разумот. Во светот има доволен број на умни луѓе: денес ти ќе ме убедиш во нешто, утре јас тебе. Од друга страна, емоционалниот одек се зачувува во облик на “снимка”, решимо, и дури после десет години човекот може да се наврати на него. Доволна е дури и случајна мисла – и тој ќе се сети на сцената, на ситуацијата која некогаш ја доживеал. Знаењата и мислите се забораваат, додека чувствата секогаш остануваат.
Многу е важно следното: без разлика на каква публика ѝ се обраќаме, вклучително и научниците, ние треба да ѝ го даваме токму чувството кое предизвикува одек. Ние ѝ се обраќаме на желбата, на потребата на човекот, и се трудиме да дадеме одговор на тоа што му недостасува, да му дадеме решение на неговите проблеми, или барем надеж за нивно решавање. За таа намена потребни се тркалезни маси, семинари, заеднички активности кои носат пријатно чувство – небаре ние го каниме човекот добро да го помине времето: ”Ајде да го направиме тоа, и ќе ти се подобри расположението. Ќе видиш дека не е сé така мрачно во животот, дека постои и друга страна”. Тоа е исто како дрога, која кабалистите ја нарекуваат “еликсир на животот”. Тој нè опијанува, не те исклучува од реалноста, туку помага да ја совладуваш. Во тоа е неговата разлика од вистинската дрога. Благодарение на позитивните емоции и воодушевувањето, човекот почнува да го цени обединувањето – и го продолжува патот.
Истото се однесува и на децата, вклучително и малите. Тие мора да знаат, дека ако добро поиграат заедно, тогаш ќе добијат некоја награда. Обединувањето сé уште не предизвикува кај нив позитивни чувства, и затоа ние им даваме бомбончиња и подароци, заради кои да се држат заедно. Десет пати тие ќе се дружат заедно во очекување на награда, а потоа навиката ќе стане нивна втора природа. Бидејќи тие веќе научија многу заеднички игри, веќе примиле заеднички облик. Патем речено, и возрасните одат по истиот пат: доаѓаат цели семејства, добро го поминуваат времето, се насмевнуваат едни на други – тоа се нивните “бомбончиња” кои помагаат да се навикнат на заедничка работа. За тоа време, пак, веста за единство ќе се “пренесе” во нивните срца.
Добриот однос исцелува многу рани. 90% од неволјите во нашиот живот можат да се излечат само со добриот однос, без да му се додава на човекот ништо над тоа. Покажи му дека сочувствуваш – и напола ќе ја намалиш неговата болка. Покажи дека се грижиш за него – ќе ја тргнеш и другата половина што остана. Таква е нашата психологија – бидејќи сите ние заедно се наоѓаме во заеднички систем. Затоа сличниот однос задолжително предизвикува одек. Дај му на човекот подарок, и тој поинаку ќе те гледа. Во тоа тој нема избор. Токму тоа ние треба да им го објаснуваме и да го покажуваме на луѓето, сé додека тие самите не посегнат кон добрите односи – исто како што малите деца посегнуваат кон слаткото. Бидејќи нашата желба бара насладувања – тогаш овозможи му на човекот да осети насладување од работата која го води кон целта. Нека таа цел сé уште не е позната за него, меѓутоа тебе веќе ти е позната. Ти сакаш да го водиш светот по себе кон Создателот. Се однесуваш кон луѓето со љубов и разбирање. Понекогаш потребна е и цврстина, но во целина работиш меко, нежно – тоа задолжително ќе успее.
Од утринската лекција на Каб.Тв
Мост кој ги поврзува вистината и лагата
Од писмото на Рабаш (бр.16): “Познато е, дека ситното е невидливо за окото, додека крупното полесно се гледа. Затоа, додека човекот престојува во мала илузија, тој не е способен да ја види вистината дека оди по погрешен пат, и е во заблуда дека оди по патот на вистината...
Ако пак, илузијата е веќе голема, тогаш достигнува таква мера, што ако имаш желба, можеш во неа да ја видиш вистината. Тогаш човекот гледа дека оди по погрешен пат, односно ја открива својата вистинска состојба. Се испоставува дека тој ја разоткрива во својата душа точката на вистината, која му покажува како да се искачи на правилниот пат. Токму тоа е мостот кој ги поврзува вистината и лагата, зад кој завршува илузијата и почнува патот на вистината.”
Ние цело време се стремиме кон доброто, кон вистината, давањето, но кога нашите напори достигнуваат некоја мера, ние го чувствуваме токму спротивното, откривајќи дека престојуваме во лага: не даваме и не посакуваме давање, туку се грижиме само за себе. Меѓутоа, осознавањето на таа лажна состојба претставува откривање на вистината! Иако тоа е непријатно, и човекот не знае што треба да прави. Но ако, без оглед на сé тој повторно се стреми кон давање, сметајќи го за добро, посакува вистина, бидејќи вистината – е давање, тогаш одново се открива себеси во уште поголема илузија....Но тоа е вистина! Вистина, која се наоѓа во лагата. И така продолжува сé додека лагата не стане толку голема, што во неа е неподносливо да се остане. Тогаш тој вика така што доаѓа спасение. Постои само состојба, но постои и нејзино осознавање. Колку повеќе нашите состојби се приближуваат до вистинските, толку поспротивни тие стануваат.
Од дневната лекција според статии од Рабаш, на Каб.Тв
