Дефинирање на целта

Здраво и добредојдовте во Откриена кабала. Јас сум Тони Козинек.

Во текот на последниве 12 недели, разгледувавме важни концепти во кабалата. Не ги покривме сите, но време е да го земеме тоа што го разгледувавме, и да се фокусираме на тоа што е всушност целта, да сфатиме која е целта. Видете, кога почнуваме да ја учиме кабалата, првиот дел од процесот е да се дефинира целта, да ги елиминираме работите од кои немаме корист, да ги дефинираме оние кои можеме да ги искористиме, и потоа, како да ги искористиме. И навистина, целиот процес дури и по тоа е рафинирање на тоа како да го одржиме вниманието врз целта.

Минатата недела ја разгледувавме молитвата структурно, од што се состои молитвата. Сега, да погледнеме што е молитвата од точка на чувствата, внатрешниот дел, што доживуваме. Да ја дефинираме целта, сега во делото на кабалата и да погледнеме што е таа и што е тоа што всушност се бара од нас да го промениме во нашата внатрешна состојба, за да го достигнеме тоа што го викаме „истоветност по облик со Создателот," и што значи тоа да се оди „над разумот" во делото?

Тоа го имаме видено во разни статии. Што значи тоа да се изгради втора природа, над природата која ни ја дал Создателот? Да го вршиме делото спротивставувајќи се на нагоните на нашата пониска природа, кои контролираат сè што правиме. Тоа ќе го испитаме преку статијата „Лишма" од Баал ХаСулам. Лишма значи „За Нејзин атер, за Нејзино име." Лишма значи состојбата која треба да ја достигнеме за достигнеме истоветност на облик со Создателот. Тој почнува:

„За некој да достигне Лишма, му треба будење одозгора, бидејќи тоа е просветлување одозгора, и човечкиот ум не може тоа да го разбере. Но тој што ќе го вкуси ова, знае. За тоа е речено, „Пробај и види дека Господ е добар."

Пред сè, ова што треба да го достигнеме не е во нашата природа, а нашата природа е дефинирана како „желбата да примам само за себе." Тоа значи, без разлика какви дела вршиме, без разлика како тоа изгледа во светов, без оглед на тоа колку алтруистично е надворешното својство на тие постапки, сепак го правиме тоа само врз основа на параметрите на нашата природа.

Тоа дека природата на Лишма бара будење одозгора, значи дека не е во нашата природа, тоа е нешто што мораме да го добиеме надвор од неа. И никако нема да можеме да сфатиме што е тоа во нашата природа. Тоа значи, не можеме навистина да го користиме нашиот ум, или она што го викаме разум за да продолжиме во овој процес. Не ги занемаруваме нормалните работи што ни ги вели умот, но неговата намена во духовното издигање е сосема поинаква од намената во секојдневниот живот, во добивањето на оние нешта што ни требаат за преживување и среќата на нашето пониско, животинско ниво. Тука нема да продолжиме со нашиот ум.

Единствениот начин да продолжиме е како што вели, „Пробај и види дека Господ е добар." Тоа ќе мора да биде нешто што не е во умот, туку нешто што ни е опипливо – како ги доживуваме работите, кое е нашето општо чувство, какво е всушност поголемото доживување во нас.

Тој продолжува: „Поради тоа, откако ќе го прифати товарот на рајското царство, за да биде сосема целосно, човек мора да научи само да дава и воопшто да не прима."

Многу, многу важно. Кога некој ќе реши дека ќе почне со таа работа да оствари директен контакт со Создателот, мора да се повлече многу јасна линија за тоа што сакаме да постигнеме. Оваа состојба на  влезете во таа состојба. Значи и желбата за тоа мора да биде целосна. Кога човек ќе реши да го прави тоа, има за цел да не се залажува; сака многу убаво да види кои се неговите вистински реакции на работите.

Тој продолжува: „А ако некој види дека неговите органи не се согласуваат со таа идеја, нема друго чаре освен молитва, да го истури своето срце пред Господа за Тој да му помогне да го натера телото да се согласи да биде роб на Создателот. Нека не ве одвраќа зборот "роб."

Баал ХаСулам цело време пишува за тоа како се чувствува тоа во рамките на нашето искуство. Значи од желбата за примање, идејата, ќе се преместиме во состојба во која нашите внатрешни намери би биле само да примиме за да дадеме, т.е. не за мене. На почетокот од патот чувството е како, „Ах, ах," знаете, ова е ропство или ќе исчезнам, итн., но морате да имате на ум дека не зборуваме за контрола на нормалните желби на нашето животинско ниво. Со нив не мораме да си имаме работа. Ќе ве збуни ако почнете така да мислите.

Сите тие работи што ви требаат за преживување, за вашиот секојдневен живот, за вашето семејство, едноставните задоволства на вашата егзистенција, тие не мораат да се променат. Не зборуваме за специјална диета, или некакви надворешни постапки или „немој ова, прави го ова..." Ние не можеме да контролираме што ќе биде ставено пред нас да нè натера да делуваме, дури ни нашите сопствени желби. Прашањето не е „Што правам?" туку „Зошто тоа го правам?"

Ако не можеме да зависиме ни од околностите ни од нашата интелигенција, јасно е дека целата намена на овие работи што ни се случуваат е само за да сфатиме дека ни треба Светлина одозгора, дека ова будење одозгора може да дојде само како резултат на фактот дека сме решиле да направиме целосен напор во нешто кое на крај мора да биде цело. Значи Лишма не е делумна, а ни желбата да се достигне не е делумна.

Значи, овој пат на напредување значи дека од сите желби во човекот, неговиот копнеж да го достигне ова, мора да дојде до место на целовитост во себе за да го достигне. Ако тоа е единственото нешто што го сака, и ако сфати дека способноста да го достигне не е во него самиот туку само Горе, мора да зависи од Вишата Сила да го промени. Тоа е она што го викаме „привлекување" на Светлината, или Ор Макиф (Светлината која опкружува) привлечена со напор.

Но што е напорот? И не велете дека, ако Лишма е дар одозгора, што фајде тогаш да се надминуваат пречки и да се прават напори и сите чариња и поправки кои ги вршиме за да дојдеме до Лишма, ако зависи од Господ?

Нашите мудреци за тоа имаат речено, „Не си слободен да се ослободиш од тоа." Место тоа, човек мора да го понуди будењето одоздола, а тоа е молитвата. Не може да има искрена молитва, ако не знае однапред дека без молитва не може да се достигне. Сè што му доаѓа на човека како резултат на ова е дел од скалата; тоа е нешто што треба да се искачи, и ако нема обид да се искачи, без оглед на тоа што сè е во рацете на Создателот, нема да има место за Создателот да го даде дарот.

Така, таа желба за тоа - е всушност молитва. Како е да се има таква желба? Ако некој го проба тоа, ќе се труди да ја согледа својата вистинска намера кога прави нешто, кога прима задоволство, кога мисли на некој друг и прави нешто добро за него, ако е искрен, длабоко ќе погледне во таа намера и ќе види каде не е како намерата. Чувството дека има уште нешто, дека не сум како таа одлика што сакам да ја достигнам, е истовремено и инспирација и разочарување. Запомнете, не можеме да продолжиме без потреба.

Како ги насетуваме потребите? Чувствуваме дека нешто фали, нели? Може не ни знаете што е тоа, но во случајот на еден кабалист, и некој на патот, без разлика што се случува, знаеме што е. Единственото нешто, што може да биде е тоа, што ми фали задоволството што всушност го барам овде, а тоа е директниот контакт со Создателот.

Молитвата се чувствува како недостиг, загуба, потреба, празнина. И не е нешто што доаѓа од нашиот разум – „Ако го правам ова, ќе го добијам ова; се надевам дека Бог не ме слушна како го велам тоа." Чувството или го има во нас или го нема; и тоа е будењето одоздола. Тоа е исто така и Кли; тоа е подготовка за влегување на Светлината.

Затоа делата и решенијата кои ги спроведува за да добие Лишма, ги создаваат поправените садови за да сака да ја прими Лишма. Потоа, по сите дела и поправки, ќе може искрено да се помоли, бидејќи има видено дека сите негови дела му немаат донесено никаква корист. Само тогаш ќе може да се моли искрено од срце, и Создателот ја слуша неговата молитва и му го дава дарот на Лишма.

Треба да знаеме и дека, кога некој ќе достигне Лишма, ја усмртува злата склоност, бидејќи злата склоност се вика примање за себе, додека со достигнување на желбата за давање, човек ја поништува мислата за стекнување за свое добро. А смртта на злата склоност значи дека веќе не ги користи своите садови за примање за себе, и бидејќи веќе не работат, се сметаат за мртви.

Прво мораме да знаеме дека ние воопшто не сакаме ова да го почувствуваме. Тоа е она што тој го мисли под „ја усмртува." Но, процесот е таков што, сè додека тие споредби се прават меѓу она што навистина го чувствуваме наспроти вистинската непроменлива цел, како фиксна цел што ја имаме, чувството во Кли, во осетот на човекот, навистина се менува.

А желбата за примање, за некакво лично задоволување, избледнува, се менува; полека врви низ преобразба, ако е низ процес на вистинска молитва и вистинска потреба. Како што вели Магид (Пророкот) од Дубна во врска со стихот, „Ти не ме повика, Јакоб, ниту ти се загрижи за мене, о Израел." Тоа значи дека тој што работи за Создателот нема напор. Напротив, тој е задоволен и полн со живот.

Но, тој што не работи за Создателот, туку за други цели, не може да му се жали на Создателот што не му дал заработка од работата, бидејќи работи за друга цел. Човек може да им се жали само на оној за кого работи, и да бара од него да му даде виталност и задоволство во работата. Речено е за таквите луѓе: „Секој што им верува, ќе биде како тие што ги прават." (Тука зборува за идолите.)

Работата што треба да се заврши, треба да се заврши само за таа цел на Лишма, за достигнување на целосната намера за давање. Ако работата се врши за било каква друга причина, тогаш не можете да се жалите кај Вишата Сила дека не одговара на вашите молитви, дека треба да има некакво исполнување. Исто така, само за работата тука во нашата пониска природа ни треба некаква плата или лично исполнување.

Работата извршена за Лишма е да се достигне чувство – замислете – чувство на тоа; сè да се доживее за доброто на другите, без ни мисла за себе. Тоа е во нашата намера.

Каква награда може некој да очекува освен исполнувањето на таа желба? Бидејќи таму, сите граници исчезнуваат, сето страдање престанува, не само за мене, т.е. не само за човекот на патот, туку за сите околу него. Сто процентен напор, внатрешен и надворешен, се вложува за доброто на сè живо. И таква е платата,(наградата), бидејќи на патот на Лишма, иако гледаме дека се разликуваме од таквата одлика и можеби чувствуваме празнина или страдаме во моментот кога ќе сфатиме, „О не, уште не сум стигнал до целта; уште не сум стигнал до тоа место." Тоа е плата, (награда) тоа е возбуда, тоа е „полн со живот" како што вели тој, бидејќи знаете дека сте во авантура, на патот сте, одите во лов да ја погодите таа цел во центарот.

Не бидете изненадени дека кога некој ќе го земе на себе товарот на царството небеско, т.е. кога сака да работи само за да му даде на Создателот, дека сеуште не чувствува никаква виталност во себе. Таа виталност би го натерала да го прифати товарот на царството небеско, и човек треба да ја прифати сосила, против својот разум.

Тоа значи, дури и ако сте на патот, она што треба да се случи е дека вашето чувство на исполнетост од било што друго освен тоа, едноставно избледува. Човек продолжува „против својот разум." Тоа е она што се мисли под „над разумот во работата." Ако ги слушате основните правила на желбата за примање, вашето тело во основа ќе каже, „Зошто го правиш ова? Ова нема никаква смисла; само ќе ми расипеш сè тука."

Тоа секогаш е аргументот. И човек секогаш ќе види и ќе чуе како сè околу него работи против него, но тоа е за да можеме – тој вели, „да ја прифатиме (работата) сосила." Сака да каже, не слушајте што вели желбата за примање, туку сфатете дека тој сомнеж што ни доаѓа од желбата за примање всушност нè оспособува да го направиме тој избор по слободна волја.

Не сум под контрола на мојата пониска природа, ниту пак Вишата Сила, па вели, „Сега ќе ти го олеснам ова и само ќе те повлечам вака и ти ќе се чувствуваш прекрасно, и платено." Не. Сега сте на место каде слободната волја навистина постои. Не ве контролира пониската природа, а ни Создателот; работите на она што се вика „средна линија."

Тоа значи, зависи од вас и вашата намера, индивидуална неприсилена намера да станете како Создателот. А тоа е единствениот начин – кога тоа постои како слободна волја во човекот – да го избере тој пат, каде нема плата ни од ваму, ни од таму – тоа е вистинското достигнување. Тоа е трикот.

И тоа е причината зошто сето тоа е скриено од нас, бидејќи е толку спротивно на нашиот нормален начин на функционирање преку контролата на нашата желба за примање. Телото не треба да се согласи на таквото ропство, бидејќи зошто Создателот не го опсипе со виталност и радост? Всушност, тоа е голема поправка. Ако не беше тоа, и волјата за примање се согласеше на ваквата работа, човек никогаш немаше да може да достигне Лишма.

Напротив, секогаш ќе работеше само за свое добро, да ги задоволи своите желби. Како што вели народот, крадецот самиот ќе викне, „Фатете го крадецот," и тогаш не можете да препознаете кој е вистинскиот крадец за да го фатите и да си го вратите украденото.

Ако работите функционираат на истиот начин како овде и добиеме некакво егоистично исполнување од таквата работа, ќе станеме робови. Тогаш би дошло до вистинско ропство. Би станале машини и никогаш не би можеле да одиме понатаму, да стигнеме до било каква точка на слобода.

Но кога на крадецот, т.е. желбата за примање, не му се допаѓа да работи прифаќајќи го товарот на небеското царство, бидејќи телото се навикнува да работи против својата волја, човек добива средство со кое ќе може да работи само за да му донесе задоволство на својот Создател.

Да работиме против својата природа, значи да добиеме осет за тоа што се бара од нас на следното ниво. Кога ќе почувствуваме тешкотија, обично во вид на сомнеж или искушение, а не на одреден вид на активност – кабалистите не се бават со физичкото ниво на делата – туку кога искушението е да поверувам дека мојот живот ќе биде подобар, само ако го правам ова за себе, дека гледам околу мене успешни луѓе што го прават тоа, кога сомнежот ќе дојде да каже дека треба да биде на другиот начин.

Да се делува против природата значи да не се користи тоа ниво на разумот. Препознајте го. Тоа е единственото нешто што може да го каже животинското ниво во човека. Што очекувате да биде? Не може да биде ништо друго освен тоа.

Говорното ниво, повисоко ниво, она кое човек се обидува да го роди, од онаа точка во срцето која сте ја почувствувале на почетокот од патот, тоа е како духовен ембрион, сега ќе стане личност. Ако тоа треба да се случи, тогаш разумот, мислата, логиката зад тоа како ќе продолжите, мора да биде логика на Создателот. Тоа е спротивна логика.

Можеме веднаш да почувствуваме што е следната работа која мора да ни се случи заради сомнежот кој се јавува. Тоа е како радарски систем кој веднаш ни покажува точно на што треба да се работи. И тогаш е невозможно да се продолжи освен со верба. Тоа е она што се мисли под верба. Не некакво верување, како, „Е па некој паметен ми кажа дека вака треба да биде, па што ми е гајле, така ќе направам и сè ќе биде океј." Не.

Мора да биде таа желба да се почувствува Вишиот ум, што значи дека нема да дозволам да ме води желбата за примање ни духовно ни телесно, дека сепак ќе го направам тој напор, ќе го направам како експеримент и ќе видам какви се резултатите. Ќе го вложам тој напор.

Што ќе ми даде тој напор? Ќе ми даде потреба – голема награда. Всушност, огромна награда. Потребата ќе биде потреба точно за она што не можев да го достигнам. Ќе го издигне човека над сомнежот. Нема да создаде физички сад, туку сега духовен сад кој постои над желбата за примање.

Таму почнува да се гради втора природа. Желбите не за ова физичко ниво кои се веќе досовршени, готови. „Не мораме да се бавиме со тоа. Создателот го завршил тоа." Но, тука почнуваме да градиме и растеме „човек": духовно суштество, создадено од желба – бидејќи тоа е суштеството, само желба – туку специфична желба само за умот на Создателот, кон сè друго, кон сè што сега почнува да е под таа личност. Тоа се вистински чувства. Тоа е нешто што човек навистина го чувствува – достигнување, просветлување, духовно воздигнување во кое стварноста му се чини сосема поинаква. Намерата треба да биде само за Господа, како што вели, „Тогаш ќе се радуваш во Господа." Така, кога човек првпат го служел Господа не чувствувал никакво задоволство при работата. Работел сосила.

Сега, кога се навикнал да работи за да дава, заслужува да се радува во Господ. Самата работа му дава задоволство и виталност и се смета дека задоволството е насочено кон Создателот.

Придружете ни се пак.