Wiadomym jest, iż człowiek nie może pracować bez nagrody. Oznacza to, że jeśli ktoś nie otrzymałby nagrody, nie wykonałby żadnego działania. Bierze się to z korzenia stworzeń, który jest całkowicie nieruchomy, jak napisano w Nauce o Dziesięciu Sfirach (część 1, pkt. 19): "Kochamy odpoczynek i zaciekle nienawidzimy działania do takiego stopnia, iż nie wykonamy nawet pojedynczego ruchu, jeśli nie będzie to w celu osiągnięcia odpoczynku. Jest tak dlatego, iż nasz korzeń pozostaje nieruchomy i przebywa w stanie spoczynku; nie ma w Nim absolutnie żadnego ruchu. Z tego powodu wszelki ruch jest także wbrew naszej naturze i jest przez nas znienawidzony".
W związku z tym musimy wiedzieć, czym jest nagroda, dla której warto jest nam pracować. Aby to wyjaśnić, musimy spojrzeć na to, co już wiemy – iż istnieje cel stworzenia oraz naprawa stworzenia.
Ten cel stworzenia objawia się z punktu widzenia Stwórcy. Oznacza to, że możemy powiedzieć, iż Stwórca wykreował stworzenie z powodu pragnienia czynienia dobra Swoim stworzeniom. Kwestia ta przywodzi na myśl znane pytania: "Dlaczego stworzenia nie otrzymują radości i przyjemności, bo któż może sprzeciwić się Jemu i powiedzieć, iż nie chce otrzymywać radości oraz przyjemności, jeśli On umieścił w stworzeniach naturę, zgodnie z którą każde z nich chce otrzymywać?"
Dowiadujemy się, że tylko pragnienie otrzymywania nazywane jest "stworzeniem", gdyż "stworzenie" oznacza coś nowego, co nosi nazwę "istnienie z niebytu". Dlatego też stworzył On taką naturę w stworzeniach, co oznacza, że każdy chce otrzymywać, a On chce dawać. Więc kto powoduje tę przeszkodę?
Odpowiedź na to pytanie przedstawiona jest w słowach ARI (na początku książki Drzewo Życia ): "Ażeby wydobyć na światło doskonałość Swoich czynów, dokonał On ograniczenia Siebie". Wyjaśnia tamże (w "Wewnętrznej Refleksji"), iż oznacza to, że ponieważ istnieje różnica pomiędzy dającym a otrzymującym, powoduje to rozbieżność formy, czyli stan nieprzyjemności dla otrzymujących. Aby rozwiązać ten problem, zaistniała naprawa polegająca na tym, że obfitość świeci jedynie w miejscu, gdzie obecna jest intencja obdarzania, jako że jest to nazywane "równoważnością formy", stanem "Dvekut [przylgnięcie] ze Stwórcą".
Następnie, kiedy człowiek otrzymuje radość i przyjemność, nie odczuwa już nieprzyjemności, a obfitość może już przyjść do otrzymującego, ponieważ otrzymujący nie będzie odczuwał żadnego braku po otrzymaniu obfitości. Oznacza to, że nie będzie on czuć się niedoskonałym z powodu bycia otrzymującym, ponieważ teraz jego celem jest obdarzanie zadowoleniem Stwórcę, a nie pragnienie otrzymywania przyjemności dla samego siebie.
Stąd też, jeśli dokonamy analizy tego, co musimy zrobić, aby otrzymać radość i przyjemność, będzie to jedynie uzyskanie Kelim [naczynia], które stanowią drugą naturę zwaną "naczyniami obdarzania". Jest to nazywane "naprawą stworzenia". Dlatego powinniśmy wiedzieć, jakiej nagrody powinniśmy domagać się od Stwórcy w zamian za naszą pracę w Torze i Micwach [przykazania]: jest ona taka, aby wynagrodził On nas naczyniami obdarzania.
Jest napisane we wstępie do książki ‘Panim Masbirot’ [Witające oblicze], korzeniem nagrody jest Masach [Ekran] oraz Ohr Hozer [Światło odbite]. Dlatego nie możemy domagać się przyjemności i obfitości w zamian za pracę, ale jedynie naczyń obdarzania, ponieważ jest to wszystko, czego potrzebujemy, aby otrzymać radość i przyjemność. Zanim człowiek uzyska naczynia obdarzenia, cierpi w swoim życiu, jako że nie posiada on odpowiednich Kelim, aby otrzymywać radość i przyjemność.
Widzimy, iż powinniśmy dokonać trzech rozróżnień odnośnie naszych działań w porządku naszej pracy: 1) rzeczy zakazane, 2) rzeczy dozwolone, 3) Micwy. W przypadku rzeczy zakazanych nie da się mówić o intencjach dla Stwórcy, o tym, że mogę zrobić coś zakazanego nawet w stanie Liszma [dla Niego]. Nie możemy nawet mówić o ich wykonywaniu. Nasi mędrcy nazywają to "Micwa [przykazanie], które przychodzi poprzez grzech". Tylko w przypadku rzeczy dozwolonych można powiedzieć, iż powinniśmy dążyć ku Stwórcy, albo że nie można tego osiągnąć, a wtedy nie ma Micwy. Jednakże, kiedy człowiek potrafi skupić się na obdarzaniu, akt ten traktowany jest jako Micwa.
W przypadku Micw, takich jak jedzenie Macy [chleb Paschy], jedzenie w Sukka [szałas] itd., nawet jeśli człowiek nie ma intencji obdarzania nimi, jednak wciąż jest to traktowane jako Micwa, ponieważ Lo Liszma [nie dla Niego] jest również Micwą. Ale kiedy człowiek posiada intencję obdarzania, wtedy ta Micwa powoduje, iż zostaje on nagrodzony światłem w Micwie.
Kiedy człowiek nie może już dłużej utrzymać intencji, ale dokonuje Micwy Lo Liszma, wtedy jest tak, jak powiedzieli nasi mędrcy: "Trzeba zawsze angażować się w Torę i Micwy Lo Liszma, a z Lo Liszma człowiek dojdzie do Liszma". Wynika z tego, że nawet kiedy człowiek nie utrzymuje intencji, przestrzega on Micw Stwórcy.Ale kiedy dokonuje on dozwolonych rzeczy, nazywane jest to "nieobowiązkowe" i nie może być to dodane do ogólnego rachunku Micw.
Jednakże, kiedy człowiek dokonuje rzeczy zakazanych, wykroczenie jest zapisywane na jego koncie. Wtedy to człowiek schodzi z drogi Tory, stając się coraz bardziej oddalonym od Stwórcy. Kiedy przestrzega on Micw w stanie Lo Liszma, także zbliża się do Stwórcy, ale jest to droga wolna, co oznacza, iż człowiek zbliża się wtedy do Stwórcy drogą okrężną, dopóki nie będzie on w stanie przylgnąć do Stwórcy.
Jednakże, kiedy człowiek dokonuje Micw w stanieLiszma, dzięki temu staje się on bardziej przyległy do Stwórcy za każdym razem, aż do momentu, kiedy zostanie nagrodzony smakami Tory i Micw.
Możemy również dokonać rozróżnienia w kategorii tego, czy człowiek raduje się Micwą, czy też nie.Oznacza to, że kiedy spożywa mały kawałek Macy, nie może przestrzegać Micwy, jeśli nie sprawia to jemu przyjemności, jako że ten, kto zjada mały kawałek Macy, poniżej progu przyjemności, nie wykonuje tego, co do niego należy. Raczej musi się on tym cieszyć, gdyż w przeciwnym wypadku nie może też błogosławić.
Również rozkosz Szabatu jestMicwą. Jeśli człowiek nie raduje się spożywaniem posiłku Szabasowego, wtedy także nie wykonuje tego, co powinien.Dlatego zasadą jest, iż w przeddzień Szabasu nie należy jeść, dopóki nie zrobi się ciemno, aby człowiek mógł cieszyć się posiłkiem. Nasi mędrcy powiedzieli o tym (Pesachim, str 99): "‘Nie powinno się jeść w wigilię szabatu i cały dzień od popołudniowej modlitwy począwszy, aby człowiek przywitał Szabat głodnym’ - słowa rabina Jehudy".
Jednakże nawet jeśli nie ma u niego intencji obdarzania, wciąż przestrzega Micwy spożywania Macyitd. Również w przypadku dozwolonych rzeczy, nawet jeśli u człowieka nie ma intencji obdarzania, wtedy nie jest traktowane to jako jego większe ‘przywiązanie do materii’, kiedy spożywa on rzeczy dozwolone, a które są dla niego niezbędne, czyli bez których człowiek nie jest w stanie przeżyć. Dopuszczalne jest otrzymywanie tych rzeczy w każdym przypadku, nawet wtedy, kiedy człowiek nie jest w stanie nimi obdarzać.
Jednakże w przypadku dozwolonych rzeczy, które nie są konieczne, kiedy człowiek korzysta z nich, staje się bardziej przywiązanym do materii, nawet jeśli nie popełnia on wykroczenia jedząc je.Z jednej strony można powiedzieć, iż rzeczy niezbędne do życia znajdują się na jednym stopniu poniżejMicw, kiedy dokonuje się ich w stanie Lo Liszma.
Stąd oczywistym jest, iż należy rozróżnić w kolejności od dołu do góry: 1) rzeczy zakazane, 2) rzeczy dozwolone, którymi człowiek nie może obdarzać, 3) dozwolone, ale też niezbędne rzeczy, 4) Micwy, którymi człowiek nie jest w stanie obdarzać, 5) rzeczy dozwolone, które mogą być wykorzystane do obdarzania. (Jednakże Micwa bez intencji oraz rzeczy dozwolone z intencją obdarzania wymagają analizy w kwestii, która z nich jest ważniejsza, ponieważ nie ma tutaj miejsca niepopełniania błędów. Dlatego też nie chcę tutaj tego analizować), 6) Micwy, których celem jest obdarzanie.
Wynika z tego, iż jedyną nagrodą jest otrzymanie naczyń obdarzania. Kiedy człowiek uzyska te naczynia, wtedy posiada on już wszystko.
