Napisane jest w Księdze Zohar (Bo, pkt 1): "Rabbi Jehuda rozpoczął i powiedział: ‘Szczęśliwymi są ci, którym znana jest radość.’ Zobacz, jak ludzie muszą podążać ścieżką Stwórcy i przestrzegać Micwot [przykazań] Tory, aby dzięki temu zostać nagrodzonym przyszłym światem i być chronionym przed oszczercami powyżej i poniżej. Dzieje się tak dlatego, ponieważ istnieją oszczercy w niższym świecie oraz oszczercy powyżej, którzy gotowi są oczerniać ludzi."
Powinniśmy zrozumieć, kim są oszczercy poniżej. Jest to zrozumiałe w odniesieniu do tego, co powyżej, że jeśli chcemy dać coś innemu człowiekowi, oszczercy przychodzą i narzekają na tę osobę mówiąc, iż nie należy dawać jemu tego, co ma być dane. Ale poniżej? Nasuwa się tutaj pytanie: "Przed kim narzekają oni na tego człowieka?"
Należy interpretować, że oszczercy przychodzą do samego człowieka. Jeśli chce on iść drogą, która wznosi go ku obdarzaniu Stwórcy, wtedy pojawiają się oszczercy i mówią mu: "Droga obdarzania nie jest dla ciebie. Ta droga jest właściwa jedynie dla kilku wybranych, o szczególnych cechach i talentach, dzielnych sercach, silnych, i tych, którzy są w stanie się przemagać. Ale nie dla ciebie, ponieważ nie posiadasz cech, które stawiają cię wyżej zwykłych ludzi. Dlatego też, lepiej jest, abyś przebywał wśród swoich ludzi, czyli abyś podążał ścieżką ogółu społeczeństwa i nie pragnął być kimś wyjątkowym."
W tej kwestii, rabin Jehuda przytacza nam werset: "Szczęśliwymi są ci, którym znana jest radość." Raszi interpretuje to, iż wiedzą oni jak ubłagać ich Stwórcę. A w jaki sposób oni Go błagają? Czyniąc to, że On obdarza ich obfitością. Rabbi Jehuda interpretuje to tak, że muszą oni iść ścieżką Stwórcy i przestrzegać Micwot [przykazań] Tory." Musimy zrozumieć, czym są "ścieżki Stwórcy." Przychodzi nam tutaj z pomocą werset, który o tym mówi: "Jako że myśli Moje nie są myślami waszymi, ani Moje drogi waszymi drogami."
Oznacza to, iż tylko powyżej rozumu można podążać ścieżką Stwórcy. Jednakże, w granicach rozumu, samo ciało jest własnym oszczercą i oskarżycielem, który każe człowiekowi zrozumieć, że droga obdarzania Stwórcy nie jest dla niego.
Dzięki temu można zrozumieć następujący werset (Exodus, 23): "Nie przyjmiesz łapówki, jako że łapówka zaślepia bystrych i zniekształca słowa sprawiedliwych." Widzimy zatem, że kiedy człowiek zaczyna kontrolować porządek swojej pracy i widzi warunki, jakich się od niego wymaga, wtedy decyduje, iż nie jest w stanie wziąć na siebie tej drogi, którą jest dzieło obdarzania, z dwóch powodów:
1) Człowiek nie jest w stu procentach pewny nagrody za pracę, gdyż nie widzi nikogo, kto otrzymał nagrodę, dla której się trudził. Oznacza to, że kiedy zaczyna krytykować ludzi, którzy jak widział, trudzili się i tolerowali warunki pracy, widzi teraz, że oni naprawdę włożyli ogromny wysiłek. Jednakże, nie widzi on tego, że już otrzymali oni nagrodę za swoją pracę. Kiedy pyta siebie dlaczego nie otrzymali oni nagrody, przychodzi mu do głowy taka wymówka: Ten, który zachowuje wszystkie warunki pracy na pewno otrzyma nagrodę. Jednakże, dokonali oni wielkiego wysiłku, lecz nie takiego, jakiego wymaga się od nich w stu procentach. To dlatego, są oni w stanie, w którym - ich zdaniem - On ich odsuwa (od pracy, ponieważ wierzą, iż mają rację w tym, że praca dla obdarzania nie jest dla nich).
2) W tym czasie pojawia się drugie pytanie: "Kto wie, czy będzie on bardziej uzdolniony niż inni i będzie w stanie dać z siebie wymagane sto procent Dvekut [przylgnięcie] ze Stwórcą?"
Z tych dwóch powodów człowiek postanawia, iż ma on w stu procentach rację, iż nie chce wziąć na siebie tej drogi, która jest zbudowana na wierze ponad rozumem oraz na podstawie obdarzania. Jest on więc tak pewny swojej racji, że nie ma wątpliwości iż nikt nie może skrytykować jego niechęci do podjęcia tej drogi.
W związku z tym pojawia się pytanie: "Ci ludzie, którzy naprawdę zaczęli iść w tym kierunku, którzy wzięli na siebie podążanie ścieżką obdarzania, jak oni przezwyciężyli te pytania?" Oczywiście, kiedy mówi się komuś, "Idź do pracy, ale nie w celu otrzymania nagrody," wtedy od razu zadaje on sobie te wszystkie pytania, ponieważ te pytania nie dają człowiekowi spokoju. Tak więc, za sprawą jakiej siły mogli oni wyjść z stanu pytań, który nazywa się "złe wody"?
Jedynym sposobem jest wznieść się powyżej rozumu i powiedzieć: "To co widzę, iż mam rację i muszę iść drogą, którą podążają wszyscy, nie jest prawdą - tak jak widzę to ja. Tylko ten, którego oczy są otwarte może zobaczyć prawdę, lecz ten, którego oczy nie są otwarte nie zobaczy jej. Kiedy człowiek zadaje sobie te pytania jest on uprzedzony w kwestii swojego pragnienia otrzymywania, ponieważ rozważa on tylko korzyść, jaką może czerpać dla siebie. W związku z tym nie może on już zobaczyć prawdy. Przychodzi nam z pomocą tutaj werset mówiący o tym, że: "Nie przyjmiesz łapówki, jako że łapówka zaślepia bystrych."
Dlatego też, nie można powiedzieć, że ma on rację w kwestii swojej opinii, ponieważ jest przekupiony przez pragnienie otrzymywania, więc nie ma już dłużej otwartych oczu, aby zobaczyć prawdę. Zamiast tego, powinien on powiedzieć: "Chociaż usłyszałem całe twoje właściwe pytanie, teraz nie jestem w stanie ci odpowiedzieć. Ale kiedy zostanę już nagrodzony pragnieniem obdarzania, będę miał oczy otwarte. Wtedy, jeśli przyjdziesz do mnie ze wszystkimi swoimi pytaniami, na pewno dam ci właściwe odpowiedzi.
"Ale teraz nie mam innego wyboru, jak tylko wznieść się powyżej rozumu, ponieważ cały rozum, jaki widzę pochodzi ze strony mojego uprzedzenia. I chociaż myślę, że wszystkie moje obliczenia są prawidłowe, to należy powiedzieć o nich to, co mówi nam werset, iż "wypacza słowa sprawiedliwych", jako że nie jestem w stanie zobaczyć, kto ma rację, czyli powiedzieć, iż wszystko, co trzeba zrobić w celu obdarzania nie dotyczy mnie, a ja sam "Mieszkam pośród swoich rodaków” i tak jak każdy inny, kto decyduje się przestrzegać Tory i Micw mówię: "Robię to, co muszę robić.
"Jeśli chodzi o intencje, to odnosi się to do kogoś, kto czuje, iż ich potrzebuje. Ja, na przykład, nie czuję, iż muszę być mądrzejszy od innych i jestem zadowolony z odrobiny". Mówiono o tym," wypacza słowa sprawiedliwych ", lecz ja wznoszę się ponad rozum.
Taki jest sens ogromnej wagi "czystości", która jest przedstawiana we wszystkich książkach, że człowiek musi być czysty przed wykonaniem każdej Micwy [przykazania]. A co się tyczy czystości, Baal HaSulam powiedział, że należy uważać, aby wszystko było po stronie prawdy i żeby żadne kłamstwo nie było w to wmieszane. Powiedział też, że istnieje różnica pomiędzy ludźmi w kwestii utrzymywania czystości, że są ludzie, którzy dbają o to, aby nie było żadnego brudu na ich ubraniach oraz że są tacy ludzie, którzy nie są w tym tak skrupulatni i brud jest u nich wyraźnie widoczny, a wtedy dopiero usuwają go. Czyli, że to wszystko zależy od miary wstrętu, jaką człowiek posiada w odniesieniu do brudu.
Podobnie jest w duchowości: Nie ma dwóch ludzi do siebie podobnych i zależy to od tego, do jakiego stopnia człowiek nie znosi fałszu. W takim stopniu, w jakim nie może on tolerować kłamstwa, zbliża się do ścieżki prawdy.
Powiedział on też, iż musimy wiedzieć, że ten brud w sprawach duszy jest prawdziwym sprawcą szkód. Ponieważ dusza jest wieczna, należy być bardzo ostrożnym w kwestii fałszu i utrzymywać swoją prawdę w czystości, pozbawionej jakiejkolwiek formy fałszu.
Poprzez to zrozumiemy, co powiedzieli nasi mędrcy (Szabat 114): "Rabbi Hija Bar Aba powiedział: ‘Rabbi Johanan powiedział: "Każdy mądry uczeń, u którego znaleziono skazę na jego ubraniu musi umrzeć, tak jak zostało powiedziane: „Wszyscy, którzy mnie nienawidzą, miłują śmierć. Nie nazywaj tego, że "nienawidzą Mnie", ale ‘wzbudzają nienawiść do Mnie”. Raszi interpretuje, że "wzbudzają nienawiść do Mnie" oznacza, że oni sami wywołują obrzydzenie w oczach ludzi, a ludzie ci powiedzą: "Biada uczniom Tory, jako że są oni obrzydliwi i haniebni. Okazuje się, iż czynią oni Torę odrażającą."
Pozornie jest to trudne do zrozumienia. Jeśli ma on skazę na ubraniu, to czy zasłużył na śmierć? Podaje on dowód z wersetu: "Wszyscy, którzy mnie nienawidzą, miłują śmierć." Tutaj także powinniśmy zrozumieć, czy jeśli nienawidzi Mnie to jest to znak, że kocha śmierć?
Zgodnie z tym, co wyjaśniono powyżej, że czystość odnosi się do potrzeby bycia czystym, aby nie było żadnej domieszki fałszu, kiedy człowiek chce już iść drogą prawdy. Prawda jest nazywana Liszma [dla Niej], jak mówi Majmonides (Hilchot Teszuwa , rozdział 10), "Ten, który działa z miłości, angażuje się w Torę i Micwy oraz podąża ścieżkami mądrości nie z powodu czegokolwiek na świecie, lub ze względu na strach przed szkodą, ani też nie w celu dziedziczenia dóbr. Raczej, robi on to, co prawdziwe, gdyż jest to prawda, a dobro ostatecznie samo się z tego ujawni."
Dlatego też, oznacza to, że w kwestii znalezienia skazy na ubraniach - które są uznawane za ubrania, w które otrzymuje się dobro i życie - muszą być one oczyszczone z jakiejkolwiek domieszki miłości własnej i być jedynie dla Stwórcy. Zgodnie z tym będziemy interpretować: "Wszyscy, którzy mnie nienawidzą, miłują śmierć." Zapytaliśmy: "Dlaczego werset mówi:" Wszyscy, którzy mnie nienawidzą", czyli, że powodem, dla którego nienawidzi Mnie jest to, że kocha on śmierć?
Zgodnie z powyższym, jest to proste: Sens śmierci jest wyjaśniony, ponieważ właśnie ten, który przylega do źródła życia posiada życie. Ale ten, który jest oddzielony od Niego oddzielony jest też od życia.
Dlatego też, zostało powiedziane: "Wszyscy, którzy mnie nienawidzą", czyli ci, którzy nie kochają Stwórcy, nie pracują tylko dla Stwórcy, lecz dodają tam trochę miłości własnej, a miłość własna jest śmiercią, ponieważ powoduje separację od źródła życia. Z tego powodu, ten kto kocha śmierć, czyli miłość własną, nienawidzi Stwórcy z tego powodu.
Raszi interpretuje, iż "wzbudzają nienawiść do Mnie" oznacza, że oni sami czynią siebie obrzydliwymi w oczach ludzi. Ludzie mówią: "Biada uczniom Tory, ponieważ są oni obrzydliwi i haniebni". Wynika z tego, iż powodują oni nienawiść do Tory.
Jest to trudne do zrozumienia. Jeśli znajduje się plama na jego ubraniu, to czy jest on już wstrętny w oczach ludzi? A także, czy Tora powoduje, że ludzie nienawidzą Tory na tyle, iż zasługuje to na karę śmierci, jak powiedzieli nasi mędrcy: "Każdy mądry uczeń, na którego ubraniu znaleziono skazę musi umrzeć"?
W pracy, należy interpretować, że "uczynienie siebie obrzydliwym w oczach ludzi" oznacza własne narządy, pragnienia i myśli. Ciało człowieka nazywanym jest "światem samym w sobie." Narządy ciała mówią: "Biada tym, którzy studiują Torę, ponieważ są oni obrzydliwi." Niemniej, jest napisane: "Ponieważ są oni naszym życiem i długością dni naszych" oraz są "bardziej pożądani niż złoto, niż dużo dobrego złota i słodsi niż miód i plaster miodu ", ale nie widzimy tego w naszych uczniach Tory.
Powodem, dla którego nie widzimy tych wszystkich cennych rzeczy w uczniach Tory jest to, iż na ich ubraniach znajduje się skaza, czyli, że istnieje miłość własna wmieszana w naszych uczniach Tory podczas pracy. Wynika z tego, że wada ta powoduje, iż dobro oraz życie w Torze nie jest w stanie odziać się w te ubrania, ponieważ nie są one czyste, gdzie wszystko jest tylko dla Stwórcy. Wtedy to "ludzie w naszym ciele" wpadają w rozpacz, a co za tym idzie, powodują nienawiść do Tory.
Czyli, tam gdzie uczniowie Tory powinni odkrywać wartość Tory, jak napisano: "Albowiem jest to wasza mądrość i zrozumienie w oczach narodów," widzą oni tutaj coś przeciwnego. A kto spowodował to wszystko? Wszystko jest tak dlatego, iż nie byli oni uważni w kwestii czystości, co nazywa się "skaza".
Poprzez to zrozumiemy, dlaczego musi on umrzeć, jeśli znajduje się skaza na jego ubraniu. Mówi się nam, iż skaza, jaką on czyni na swoim ubraniu oddziela go od źródła życia. Dlatego uważa się, że on sam zmusza się do osiągnięcia stanu śmierci. A wszystko to dlatego, iż nie był on uważny w kwestii czystości, ponieważ fałsz, zwany Lo Liszma [nie dla Niej] został wmieszany w jego pracę, gdzie wszystko musi być jedynie dla Stwórcy.
