Część 1

Kwestia znaczenia przyjaciół w społeczności i tego, jak ich doceniać, czyli z jakiego rodzaju powagą każdy powinien traktować swojego przyjaciela. Zdrowy rozsądek podpowiada, że jeśli ktoś uważa swojego przyjaciela za stojącego na niższym stopniu niż on sam, wtedy będzie on chciał nauczyć go zachowywania się w sposób bardziej szlachetny niż wskazują na to jego cechy. Dlatego też, w takiej sytuacji nie może on być jego przyjacielem; może natomiast zaakceptować go jako swojego ucznia, ale nie jako swojego przyjaciela.

A jeśli ktoś postrzega swojego przyjaciela jako będącego na stopniu wyższym niż jego własny i widzi, iż może nabyć od niego dobre cechy, wtedy może on stać się jego Rawem (nauczycielem), lecz nie jego przyjacielem.

Oznacza to, że tylko wtedy, gdy człowiek postrzega drugiego jako równego sobie, może zaakceptować go jako swojego przyjaciela i ustanowić z nim więź. Dzieje się tak dlatego, iż określenie "przyjaciel" oznacza, że obie strony znajdują się w takim samym stanie. To właśnie dyktuje zdrowy rozsądek. Innymi słowy, posiadają oni te same poglądy i dlatego decydują się na wzajemne relacje. Następnie, oboje z nich działają na rzecz celu, który to obie strony pragną osiągnąć.

Część 2

Podobne jest to do sytuacji, w której dwóch podobnie myślących przyjaciół razem prowadzi interesy, aby osiągnąć pewien zysk. W układzie tym są przekonani, iż mają oni równe uprawnienia. Ale jeśli jeden z nich nabrałby przekonania, że jest bardziej kompetentny od drugiego, wtedy nie będzie chciał zaakceptować go jako równorzędnego partnera. Zamiast tego, stworzyliby oni wtedy partnerstwo proporcjonalne, w zależności od siły i cech, jakimi jedna strona dominuje ponad drugą. W takiej sytuacji partnerstwo to byłoby w stosunku jednej trzeciej lub też jednej czwartej, i nie można by wtedy powiedzieć, iż są oni równi wobec siebie w tym przedsięwzięciu.

Jednakże w przypadku miłości do przyjaciół, kiedy to przyjaciele wiążą się ze sobą, aby stworzyć pomiędzy sobą jedność, wtedy oznacza to wyraźnie, iż są oni sobie równi. Nazywa się to "jednością". Na przykład, jeśli robią oni wspólnie interesy i mówią, że zyski nie będą równomiernie rozdzielane, to czy może być to nazywane "jednością"? Oczywistym jest, że kwestia miłości przyjaciół może istnieć tylko wtedy, gdy cały zysk i dobro, jakie niesie ze sobą miłość przyjaciół, będzie w równym stopniu przez nich kontrolowana. Nie powinni oni niczego skrywać przed sobą, tak aby wszystko było czynione w duchu miłości, przyjaźni, prawdy i pokoju.

Część 3

Niemniej, w eseju "Mowa na zakończenie Zoharu" napisane jest: "Miara wielkości podlega dwóm warunkom: 1) aby zawsze słuchać i przyjmować ocenę społeczności, proporcjonalnie do jej wielkości; 2) społeczność powinna być wielka, jak napisano: "W mnogości poddanych zawiera się chwała króla".

Aby zaakceptować pierwszy warunek, każdy uczeń musi czuć, iż jest najmniejszym pośród wszystkich przyjaciół, a wtedy będzie mógł otrzymać uznanie wielkości ze strony wszystkich. Jest tak dlatego, że większy nie może nic otrzymać od mniejszego, a tym bardziej być pod wrażeniem jego słów. Jedynie ten niższy może być pod wrażeniem doceniania ze strony większego.

W przypadku drugiego warunku, każdy uczeń musi wychwalać zasługi każdego przyjaciela, tak jakby był on największym w swoim pokoleniu. Wtedy to środowisko będzie na niego oddziaływać tak jak powinno, ponieważ jakość jest ważniejsza niż ilość.

Część 4

Okazuje się, że jeśli ktoś ma w sobie miłość do przyjaciół, wtedy zasada tej miłości polega na tym, że chce się widzieć zalety przyjaciół, a nie ich wady. Stąd też, jeśli ktoś widzi jakąś wadę w swoim przyjacielu, nie jest to oznaką tego, iż jego przyjaciel jest winny, lecz tego, że ten, który to dostrzega ponosi za to winę, co oznacza, że ponieważ jego miłość do przyjaciół jest wadliwa, widzi on przewinienia w swoim przyjacielu.

Dlatego też, nie powinien on dążyć do naprawy swojego przyjaciela. Przeciwnie, on sam potrzebuje takiej naprawy. Z powyższego wynika, że nie powinien on dbać o naprawę błędów swojego przyjaciela, które w nim widzi, lecz sam musi naprawić tę wadę, którą sam stworzył w miłości do przyjaciół. A kiedy już dokona tej naprawy, będzie widział jedynie zalety swojego przyjaciela, a nie jego wady.