Znaczenie korzenia i gałęzi. Ziemia Izraela jest gałęzią Sfiry Malchut. Malchut nazywa się Kli [naczynie], które zostało stworzone przez Stwórcę, aby stało się Kli do otrzymania obfitości, jaką Stwórca chciał obdarzyć Swoje stworzenia. To Kli nazywa się właśnie Malchut.
Kolejność jest taka, że na początku istniało naczynie otrzymywania dla samego otrzymywania, a następnie nastąpiła naprawa, polegająca na tym, iż jest zabronionym otrzymać w Kli, chyba że potrafimy to robić z intencją obdarzania, a wtedy to obfitość jest przyciągana do tego Kli. Naprawa taka została dokonana, aby w momencie, kiedy obfitość przychodzi do stworzeń, nie było w nich żadnego braku, który nosi nazwę: "chleb wstydu."
Zamiast tego, będą mogli oni otrzymywać obfitość w sposób nieograniczony, ponieważ nie będzie w nich wstydu po otrzymaniu tejże obfitości. Raczej, przyjmą oni wszystkie swoje radości i przyjemności jakie otrzymają, jedynie z intencją zadowolenia Stwórcy. Wtedy, będą oni w stanie nieustannie przyciągać wyższą obfitość, ponieważ nie będą mogli powiedzieć, iż dali oni już wystarczająco Stwórcy i nie muszą Go dalej obdarzać. Dlatego też, wtedy zawsze będą mieć powód do przyciągania obfitości Stwórcy.
Inaczej jest, jeśli otrzymują oni obfitość wyłącznie dla siebie, to znaczy z powodu miłości własnej. Wtedy to muszą się ograniczać ze względu na odczuwany wstyd. W tej sytuacji będą musieli powiedzieć, że radość i przyjemność, jaką On nas obdarzył jest już wystarczająca. Z tego powodu miała miejsce naprawa, nosząca nazwę ‘ograniczenie’, aby nie otrzymywać światła do naczynia Kli w Malchut, chyba że jesteśmy w stanie przyjmować w celu obdarzania.
Od korzenia Malchut biegnie w dół do gałęzi świata fizycznego Erec [ziemia] stanowiąca gałąź Malchut powyżej. Ziemia ta jest nazywana Ziemią Świętą. Z tego powodu, tutaj - w Ziemi Świętej - znajdują się wyjątkowe naprawy, czyli Micwy [przykazania], które są zależne od ziemi, takie jak darowizny i dziesięciny. Inaczej jest w pozostałych krajach.
Istnieje także szczególny korzeń Jordanu , szczególny korzeń Syrii , szczególny korzeń Babilonu , a także szczególny korzeń dla reszty ziem (Patrz Talmud Eser Sefirot , część 16, str. 1930). Z tego powodu, w odniesieniu do gałęzi i korzenia, miejsce świątyni znajduje się dokładnie w Ziemi Świętej, którą jest ziemia Izraela. Jest tak po tym, jak została ona uświęcona.
Jednak, zanim lud Izraela wszedł do tej ziemi, była ona siedzibą siedmiu narodów, co odpowiada siedmiu świętym Sfirom . Byli oni przeciwieństwem świętości, wywodzącymi się od Malchut, gdzie nie ma naprawy masach [ekran], który jest zamiarem obdarzania. Z tego powodu, najpierw osiedliły się tam narody świata, jako że taki był porządek w duchowości: 1) najpierw pojawiło się pragnienie otrzymywania, 2) następnie jego naprawa i używanie go w celu obdarzania. Z tego powodu w kwestii Ziemi Świętej: 1) Narody świata musiały przyjść pierwsze, jako że należą one do Malchut, zanim została ona naprawiona za pomocą ekranu [Masach] tak, aby wszystko odbywało się jedynie w celu obdarzania; 2) Następnie, nadejdzie Izrael i je podbije.
Okazuje się, iż Ziemia Święta rozciąga się od Malchut i pragnienie otrzymywania w człowieku także pochodzi od Malchut . Z tego powodu zaistniał następujący porządek: 1) najpierw osiedliły się narody świata, 2) następnie nadszedł lud Izraela.
Podobnie jest w sercu człowieka: 1) Najpierw pojawiają się złe skłonności, 2) następnie przychodzą te dobre. Wszystko to rozciąga się od wyższych korzeni.
Istnieje jednak różnica pomiędzy sercem człowieka, które rozciąga się od Malchut, a ziemią Izraela , która pochodzi od Malchut , ponieważ powinniśmy rozróżnić pomiędzy tym co wewnętrzne, a tym co zewnętrzne. W zewnętrzności, powinno istnieć miejsce dla gałęzi, która odpowiada korzeniowi. Natomiast w tym co wewnętrzne, niekoniecznie istnieje miejsce dla gałęzi, która jemu odpowiada.
Co się tyczy ziemi Izraela , której celem jest serce człowieka, a która rozciąga się od korzenia Malchut, człowiek nie musi konkretnie przebywać na ziemi Izraela , aby zostać nagrodzonym Królestwem Niebieskim, zwanym " ziemia Izraela". Wewnętrznie, człowiek może zostać nagrodzony zakorzenieniem się w nim Szhiny [boskość], a także największymi osiągnięciami ‘poza granicami’, podobnie jak było to w przypadku wszystkich naszych wielkich mędrców, którzy przebywali poza granicami ziemi.
Podobnie, ludzie, którzy mieszkają w ziemi Izraela mogą być najgorszymi przestępcami. Ziemia Izraela, zwana "Ziemią Świętą", nie zobowiązuje ich w żaden sposób do przestrzegania Tory oraz Micw , ponieważ to co zewnętrzne wcale ich do niczego nie zobowiązuje, jako że tylko to, co wewnętrzne jest pracą w sercu i jest całkowicie niezwiązane z zewnętrznością.
Jednakże, jednocześnie mamy tutaj do czynienia ze sprawą zewnętrzności. Oznacza to, że istnieje zasada, iż nie wolno odmawiać Kadisz, jeśli nie ma obecnych dziesięciu mężczyzn. Nie sprawdza się, czy tych dziesięciu mężczyzn przepełnionych jest lękiem, lecz po prostu kiedy spotyka się dziesięciu zwykłych mężczyzn, mogą oni odmówić Kadisz oraz "Błogosławieństwo" i czytać Torę, itd. Natomiast, jeśli spotyka się dziewięciu prawych mędrców, nie wolno im odmawiać Kadisz, ani "Błogosławieństwa", ponieważ prawo ujawnione zależne jest od zewnętrzności, a nie od jakości tego co wewnętrzne.
W związku z tym, możemy zapytać: "Dlaczego zatem jest zabronionym nie stosować się najpierw do objawionej Tory?" Jest tak dlatego, że jeśli chodzi o praktyczną część Micw [przykazań] jest wręcz przeciwnie: poprzednicy byli bardziej w nich spełnieni, aniżeli następcy. Dzieje się tak dlatego, że czyn pochodzi od świętych Kelim [naczynia] Sfir (zwanych "zewnętrznością", ponieważ Kelim noszą nazwę "zewnętrzność" w odniesieniu do światła, natomiast same światła to "wewnętrzność"). A tajemnice Tory i Taamim (smaków) Micwy [przykazanie] rozciągają się od światła w Sfirach. Wiemy już, iż istnieje odwrotna zależność pomiędzy światłami i naczyniami.
Okazuje się, że w odniesieniu do tego co ujawnione, czyli praktycznej części, należy ona do zewnętrzności. W związku z tym, w odniesieniu do części praktycznej, istnieją rzeczy, które można zrobić tylko będąc na ziemi Izraela, co wyjaśnia na przykład zakaz budowy Świątyni poza granicami kraju.
Jednak w odniesieniu do wewnętrzności, która dotyczy serca człowieka, nie musi być to konkretnie na ziemi Izraela, chociaż gałąź Malchut jest w szczególności ziemią Izraela. Jakkolwiek, istnieją sytuacje, że kiedy ktoś chce także dokonać zjednoczenia na zewnątrz, musi on dokonać tego zjednoczenia na obszarze zewnętrznym.
Jest to tak, jak wiemy, iż istnieje zjednoczenie ASZAN , co jest skrótem od: Olam, Szana, Nefesz [odpowiednio: świat, rok, dusza], co oznacza, że to zjednoczenie powinno być specjalnie według tych trzech warunków, którymi są: Olam [świat] – szczególnie miejsce Przenajświętszego; Shana - w odniesieniu do czasu, powinno być to w szczególności podczas Jom Kippur [Dzień Pojednania], który jest uważany za Szana [rok]; Nefesz [dusza] – w odniesieniu do Nefesz, co powinno być uczynione konkretnie przez arcykapłana.
Dlatego też, w odniesieniu do tego co wewnętrzne, kiedy mówimy o sercu człowieka, gdzie zaczyna on służyć Stwórcy, co oznacza pracę nad opuszczeniem miłości własnej, która jest nazywana "ziemią narodów" i zaszczepia tam lud Izraela w ich miejsce, czyli, że jego intencją będzie tylko miłość do Stwórcy, a wtedy to pojawia się kwestia dnia i nocy.
"Dzień" oznacza, że człowiek jest w doskonałym nastroju bez potrzeby jakiejkolwiek naprawy, tak jak w przypadku kiedy świeci słońce, a człowiek nie musi dokonywać żadnych napraw, aby ono świeciło. Jednakże, należy uważać, aby nie umieszczać żadnych przeszkód, które sprawią, że słońce nie będzie w stanie świecić tam, gdzie powinno świecić, czyli nie należy wchodzić do domu bez okien, gdyż to stanowi przeszkodę dla promieni słońca.
Z drugiej strony, "noc" to czas, kiedy człowiek powinien dokonać naprawy, tak aby świeciła ona dla niego. Na przykład w świecie fizycznym, noc to czas, kiedy w domu jest ciemno. Poprzez naprawę, czyli dzięki umieszczeniu tam świecy czy lampy, pojawia się światło. Bez naprawy, nawet jeśli ktoś nie stawia żadnych przeszkód, to jednak, bez wysiłku, który nazywa się naprawą, nic dla człowieka nie będzie świecić. Zamiast tego, gdziekolwiek on nie spojrzy, będzie to wyglądało, jakby patrzył on przez czarne okulary - wszystko wtedy jest ciemne.
Jest to czas, kiedy trzeba zastanowić się nad swoim aktualnym stanem, jak odległym się jest od stanu duchowości i zanurzonym w miłości własnej oraz nad tym, że człowiek nie ma szans na wyjście z tej sytuacji samodzielnie. W tym czasie musi on zobaczyć swój rzeczywisty stan, iż z natury on sam nie może nic zrobić. Raczej, jak powiedzieli nasi mędrcy: "Gdyby nie pomoc Stwórcy, człowiek nie byłoby w stanie pokonać swojej natury."
Jednak, powinniśmy wiedzieć, że to Stwórca stworzył noc i z pewnością stworzył ją w konkretnym celu, jakim jest czynienie dobra dla Swoich stworzeń. W związku z tym, każdy pyta: Dlaczego On stworzył ciemność, jaką jest noc? Wszakże, zgodnie z celem stworzenia, powinien On był stworzyć jedynie dzień, a nie noc. Werset stanowi: "I był wieczór i był poranek, jeden dzień." Oznacza to, że w szczególności poprzez oba te stany, jakimi są dzień i noc, nadchodzi pełny dzień.
Jednakże, noc została stworzona celowo, jako brak iluminacji bez naprawy, tak aby można było dokonywać napraw, które są ujawniane człowiekowi w czasie nocy. Dzieje się tak dlatego, że Kelim są budowane ponad odczuciem ciemności. Potrzebne są one, aby człowiek miał potrzebę zwrócenia się do Stwórcy o pomóc. W innym przypadku, nie istnieje potrzeba zbawienia ze strony Stwórcy. Oznacza to, że w tym czasie nie ma potrzeby Tory, która jest uważana za "światło, które go naprawia."
W tym właśnie celu, pojawiają się naprawy zwane "Tora i Micwy". Tora jest tym, co objawia się nam w części, która nazywa się ujawnioną, czyli zasady i historie ojców, itp. Wszystko to nazywa się Torą. Ta część nosi nazwę Tora ujawniona i uczy nas, aby wypełniać Micwy oraz wskazuje, jak mamy to robić. Opowiada nam także historie naszych ojców.
Trzeba jednak wiedzieć, iż istnieje ukryta część w Torze, co oznacza, że Tora jest przed nami ukryta. Powinniśmy wiedzieć, że cała Tora to imiona Stwórcy, czyli objawienie Boskości, zwane "tajemnice Tory", które człowiek zaczyna osiągać, szczególnie po tym, kiedy został już nagrodzony Torą Liszma [przez wzgląd na nią].
Według słów rabina Meir’a (Awot, rozdział 6), "Rabin Meir powiada:" Każdy, kto angażuje się w Torę Liszma jest nagradzany wieloma rzeczami; tajemnice Tory są mu objawione, a on sam staje się niczym wiecznie płynąca fontanna." Okazuje się, że zadaniem ujawnionej części Tory jest doprowadzenie nas, przez swoją wartość do stanu Liszma, czyli do zdolności nakierowania każdego słowa, myśli i działania w stronę obdarzania.
Następnie, kiedy już został on nagrodzony stanem Liszma, zaczyna się zaangażowanie w ukrytą część Tory oraz smaki Micw. Dokonując ich, rozciąga on wyższą obfitość w dół. Mówiliśmy już o 613 Micwach jako o "613 radach", czy też o "613 depozytach."
Napisane jest we "Wstępie do Księgi Zohar": "Zohar nazywa Micwy w Torze mianem depozytów ". Jednakże, noszą one również nazwę 613 rad." Różnica pomiędzy nimi jest taka, że we wszystkim istnieje przód i tył. Przygotowanie do czegoś nazywa się "tył", a osiągnięcie tego nosi nazwę "przód". W takim odniesieniu do przedniej części Micw , które zwą się "depozyty", Rabbi Szymon wyjaśnia znaczenie czternastu depozytów.
Z powyższego widzimy, iż ukryta część jest nazywana "przednią", a człowiek zostaje nią nagrodzony po tym, jak zostaje wyróżniony osiągnięciem stanu Liszma.
