Opublikowano 6 czerwca 2011

Światowy kongres „UNIDOS”, Madryt, lekcja nr 2

Nauka kabały opowiada nam o strukturze całego wszechświata, o tym, jak w wyniku „Wielkiego Wybuchu” powstała cała nasza rzeczywistość.

O tym mówią również naukowcy-fizycy. Oni twierdzą, że iskra pewnej wyższej energii przebiła się w nasz świat z wyższego poziomu i stworzyła w naszej przestrzeni całą materię, energię, nawet samą przestrzeń – miejsce naszego wszechświata, które wcześniej nie istniało.

Brzmi to niemal mistycznie: jakaś iskra energii z wyższego wymiaru przebiła się nagle w nasz wymiar, stworzyła przestrzeń dla naszego wszechświata i tam zaczęła rozprzestrzeniać się! O tym mówią już naukowcy, którzy kiedyś uważali, że nasz wszechświat istniał wiecznie – „zawsze”! Ale teraz trzymają się innego poglądu, który jest bliżej do wiedzy kabalistów.

Rzeczywiście, iskra wyższego światła przeniknęła przez dolną granicę wyższego świata, która w kabale nazywa się „machsom”, i „zeszła” w nasz świat (obniżyła swój duchowy poziom). Ta iskra przebiła się w nasz świat i stworzyła dla niego miejsce i jego materię. Z tej pierwotnej materii („komórek macierzystych wszechświata”) rozwinęła się nieożywiona, roślinna, zwierzęca natura i człowiek.

W jakim celu był potrzebny taki stopniowy, przyczynowo-skutkowy rozwój? – Celem było, abyśmy po jego zakończeniu, czyli po tym, jak rozwinie się w naszym świecie „ludzki” poziom materii (pragnienia), zaczęli wznosić się z powrotem swoimi właściwościami „z dołu do góry”, do swojego korzenia – do świata wyższego, skąd pochodzimy. Kabaliści już tysiące lat przed nami przewidywali, że ten proces naszego duchowego wzniesienia rozpocznie się od 1995 roku.

Jest to możliwe tylko przez coraz większą jedność między nami.

Z drugiej lekcji kongresu „UNIDOS”, Madryt, 04.06.2011