Czas – to wewnętrzny, osobisty, psychologiczny, egoistyczny parametr kiedy odmierzam czas, między tym momentem, kiedy czegoś chcę, do czegoś dążę, a tym, kiedy realizuję to życzenie. Czuję czas zawsze w braku napełnienia.

Gdybym otrzymywał natychmiast, jak bym tylko zapragnął, jeśli pragnienie natychmiast by się realizowało, nie czułbym czasu. To się nazywa, znajdować się powyżej czasu.

Przypuśćmy, jeśli otrzymywanie pragnienia odbywałoby się nieskończoną szybkością, czas dążył ku zeru. Cała nasza natura znajduje się poniżej szybkości światła, a wszystkie procesy zachodzą z ograniczoną prędkością. Dlatego mamy czas. Przecież czas, prędkość i odległość są powiązane ze sobą.

Teoretycznie, jeśli od razu spełniałoby się nasze pragnienie, nie czulibyśmy czasu. Czas – to nawyk, to czysto psychologiczny parametr. O tym już mówi nauka.

W istocie, co jest nam potrzebne, jeśli mówimy o prawdziwym życiu? Wdrożenie prawidłowego zarządzania czasem, który jest nam dany? Musimy wiedzieć, jak osiągnąć działanie szczerego darowania, z pomocą którego podniesiemy się na poziom, na którym nie istnieje czas, przestrzeń i ruch.

Przecież, jeżeli czas jest równy zeru, to nie ma ruchu i nie ma przestrzeni, wszystko znajduje się w tym samym miejscu, punkcie. Taki stan możemy osiągnąć, jeśli zmienimy nasze nastwienie z otrzymywania na obdarzanie.

Z rozmowy o nowym życiu, 22.04.2014