Ludzie, którzy są w stanie widzieć wyłącznie świat materialny, są przekonani, że Pięcioksiąg opowiada o materialnych zdarzeniach, o społeczeństwie, o tym, jak człowiek powinien się zachowywać, jak utrzymywać prawidłowe relacje z innymi ludźmi, jakie są prawa istnienia w społeczeństwie. W rzeczywistości jednak, to absolutna nieprawda.

Za pomocą obiektów materialnych, w Biblii opisywane są prawa Wyższego Świata. Np. jak budować Świątynię, jak w niej pracować, jak wykonywać jakieś niezrozumiałe rytuały, nazywane przykazaniami. Większość z przykazań nie ma przecież racjonalnego wytłumaczenia prawa bytu w świecie materialnym (oprócz kilku, powiedzmy "Kochaj bliźniego jak siebie samego").

Przeważnie przykazania nie mają racjonalnego zastosowania, ponieważ opisują one Wyższy Świat za pomocą słów materialnego świata. Dlatego też zwykli ludzie, którzy widzą zaledwie nasz świat, rozumieją Biblię w znaczeniu źródła historycznego. Czytają tą samą księgę, kabaliści rozumieją, że opowiada ona o Wyższym Świecie i jego prawach.

Biblia napisana jest językiem przyczyny i skutku : skutek w naszym świecie stanowi nazwę siły, która go zrodziła. W świecie duchowym nie ma nazw. Kiedy człowiek patrzy poprzez materialny obiekt lub czynność i widzi siły, które tworzą ten obiekt, nazywa je imieniem obiektu.

Weźmy dla przykładu opisane w Biblii przyjście rodziny Jakuba do Egiptu : siedem lat w dostatku i siedem lat w głodzie spędzonych w niewoli egipskiej, ucieczka od Faraona, przejście przez Morze Czerwone, wejście do Synaju, odkrycie Stwórcy, 40-letnia wędrówka po pustyni i następnie - budowa Pierwszej Świątyni.

W naszym świecie te wydarzenia historyczne niewątpliwie miały miejsce : zarówno niewola egipska, zniszczenie Świątyni, wędrówka po pustyni, jak i pobyt Mojżesza na górze Synaj, gdzie obecnie znajduje się klasztor Santa Katarzyna. Są na to dowody archeologiczne. Kabaliści jednak poprzez badania wyższych sił za pomocą materialnych obiektów i działań, widzą ich projekcję i oddziaływanie oraz tendencję oddziaływań na nasz świat.

"Nie istnieje czas, przestrzeń i ruch - są jedynie siły, informacja i pragnienie."

Dlaczego historia Wszechświata i ludzkości zaczęła się rozwijać i nadal się rozwija właśnie w taki sposób? Do czego to prowadzi? Poprzez tego rodzaju opowiadania jakby-historyczne, naukowiec-kabalista widzi całą paletę oddziaływań Wyższych sił na nasz świat. Oprócz tego, badając te siły na wyższym poziomie, widoczne stają się oddziaływania nie tylko na obiekty i człowieka, ale też na dusze.

Wszystko, o czym mówi Biblia, realizowało się aż do naszych czasów, do końca XX wieku. Zaczynając od XX wieku, następuje szczególny czas w historii ludzkości, kiedy starożytna mądrość Kabały zostaje ponownie dostępna dla mas. Za jej pomocą można zacząć przenikać w głąb przyrody, jej korzeni i w ten sposób odnaleźć sens przebywania człowieka w tym świecie. Człowiek obecnie znajduje się w kryzysie, który wymusza na nim rozpoczęcie poszukiwań celu istnienia.

Pięcioksiąg - opis poziomów ujawnienia Stwórcy

Otwórzmy Pięcioksiąg na pierwszej stronie, gdzie znajdziemy opis stworzenia świata. "Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię. Ziemia zaś była bezładem i pustkowiem: ciemność była nad powierzchnią bezmiaru wód, a Duch Boży unosił się nad wodami. Wtedy Bóg rzekł: I stała się światłość."

Spróbujcie wyobrazić sobie Wszechświat : nieskończona ilość galaktyk, gwiazdozbiorów, gwiazd i układów słonecznych. Teraz wyobraźcie sobie, że to wszystko znika. Jak można wyobrazić sobie powstałą pustkę, gdzie nie ma niczego, co stanowiło by podstawę do jej zmierzenia i opisania?

Wszystkie zjawiska postrzegamy w ruchu i w czasie, powiązujemy je z określonym miejscem. Gdyby tak zatrzymać ruch, zatrzyma się nasze życie. Nie jesteśmy w stanie wyobrazić sobie czegoś absolutnie statycznego, w bezruchu, istniejącego poza czasem i przestrzenią. Wynika z tego szczególne prawo, które jesteśmy zmuszeni przyswoić jako ogólne prawo regulujące nasz stosunek do Pięcioksięgu : powinniśmy raz na zawsze zapamiętać, że tekst biblijny posługuje się słowami naszego świata (lecz nie ma na mysli obiektówi naszego świata), ale opisuje to, co znajduje się za nimi - duchowe obiekty, korzenie, nie mające faktycznego powiązania z naszym światem.

Pięcioksiąg - to święte imiona Stwórcy, tj. miary Jego ujawnienia, ponieważ imię oznacza odkrycie, zrozumienie. Analogicznie i w naszym świecie nadajemy nazwę obiektowi zgodnie z jego przejawianiem się w naszych odczuciach, zmysłach. Kabaliści opisują stopnie zbliżenia do Stwórcy, swoje odczucia Stwórcy.

W Świecie Duchowym nie ma ciał, czasu, przestrzeni. Oznacza to, że duchowe kategorie nie mają żadnego powiązania z naszymi wyobrażeniami, naszymi odczuciami, nie występują w naszym słownictwie. Świat Duchowy nie wchodzi w interakcję z odczuciami człowieka. Nie możemy jeszcze teraz uświadomić sobie Wyższego Świata, ale już teraz musmy przyjąć, że nie występują tam takie pojęcia, jak czas i przestrzeń.

Zamiar stworzenia i język kabały

Wszystkie światy z naszym włącznie, a także wszystkie obiekty występujące w nich, łączą się jedynym zamiarze Stwórcy - nieskończenie narozkoszować stworzenie, dusze. Ta jedyna myśl i cel zamyka w sobie cały proces stworzenia - od początku do końca. Odczuwane przez nas cierpienie, nasza osobista praca i jej wyniki, to wszystko składa się na ten jedyny zamiar Stwórcy.

Opis Wyższego Świata jest w istocie opisem ludzkiej duszy i stopni zbliżenia jej do Stwórcy czyli coraz większego odczuwania Stwórcy. Kabała dokonuje podziału jednej wspólnej duszy na części, nazywa każdą z tych części zgodnie z jej właściwością i opisuje działania tych części.

To jest język uczuć, który pozwala na stosowanie zapisu graficznego, wykresów, wzorów. Jednak w jaki sposób można korzystać w tak dokładnym opisie z tak niedokładnego ziemskiego języka, który powstał przecież na drodze subiektywnego opisu materialnych wrażeń? Jak można wyobrazić sobie obiektywną istotę Wyższego Świata opisanego za pomocą takiego języka? Nawet wykorzystując tak bliskie do duchowego świata słowo "Światło", to będziemy rozumieć go jako światło słońca, światło mądrości, co nie będzie miało żadnego związku ze światłem duchowym (a propo światło, to aż do dzisiaj światło jest najmniej zbadanym zjawiskiem w mimo wszystkich teorii korpuskularno -falowych i innych i wciąż pozostawia wiele pytań).

Jest też inne wyobrażenie o świetle w naszym świecie. Dla przykładu, kiedy mowa o jakiejś rozkoszy, to mówimy "jasno na duszy", "promyk światła".

Zaczynam wybierać słowa zgodnie ze swoimi uczuciami, mówię je drugiemu człowiekowi i te słowa wywołują w nim uczucia odpowiadające wg. niego moim słowom. Tak więc gdzie jest ten jedyny wzorzec, który pozwoli nam zmierzyć podobieństwo naszych wrażeń, korzystając z tego samego słowa wyrażającego to wrażenie?

Moje wrażenia, odczucia, wcale nie muszą odpowiadać odczuciom rozmówcy. Za pomocą słowa wywołuję w nim tylko wrażenie podobieństwa i na tym kończy się nasza możliwość porozumiewania się. Jeśli nie potrafimy nawet w naszym świecie dokładnie dobrać słowa, by wyrazić uczucia, to jak możemy zastosować ten sam język w opisie duchowych kategorii?

Świat Duchowy, to świat odczuć, w którym nie ma ciał i obiektów. Wystepują tylko pragnienia i doznania. Jak mawiają kabaliści, są to bardzo dokładne uczucia, dlatego też wymagają dokładnego języka opisującego.

Spróbujcie dokładnie ocenić wasz obecny stan emocjonalny, porównajcie go graficznie ze stanem innego człowieka, zestawcie procentowo z wewnętrznymi przeżyciami, spróbujcie wyrazić wszystkie odcienie uczuć w liczbach, w zależności od wrażeń - trwogi, strachu, pory dnia, otoczenia, stanu zdrowia itp. W naszym świecie nie jesteśmy w stanie dokładnie opisywać zjawiska dotyczące naszych wewnętrznych stanów.

Nie umiemy porównać współzależności procentowej ilości i jakości rozkoszy otrzymywanej od słuchanej muzyki i od smacznego obiadu. Jeśli jednak nasz język jest na tyle ograniczony i prymitywny, subiektywny i niedokładny, to w jaki sposób kabaliści mogli wykorzystywać go do opisu duchowych, absolutnie dokładnych działań? I dlaczego wybrali ten język, a nie stworzyli nowy sposób językowego przekazu informacji?

Przecież jeżeli w ścisłych naukach będzie wykorzystany nieprawidłowo chociażby jeden symbol, ten, kto go zna, lecz nie wie, że został zastosowany błędnie, nie zrozumie, dlaczego wynikły takie rezultaty. Dla niego będzie to całkowicie nieprawidłowe naukowe stwierdzenie. Natomiast ten, kto nie zna symboli, przyjmie ten opis jako prawda i będzie się mylił!

Język gałęzi - środek na opis pojęć Wyższego Świata

Kabaliści wybrali dla swojej nauki szczególny język, który nazwali "językiem gałęzi". Przyczyną tego wyboru jest fakt, że wszystko w naszym świecie zostało stworzone i podporządkowuje się wyższemu sterowaniu : materia nieożywiona, roślinność, zwierzęta i człowiek. Wszystkie obiekty są sterowane przez wyższą siłę, które przenikają przez wszystkie Światy Duchowe, aż zaczną przejawiać się w naszym świecie.

Wszystko co istnieje w naszym świecie, zaczyna się w świecie Wyższym, po czym stopniowo "opada" do poziomu naszego świata. Wszystkie obiekty naszego świata są zrodzone z Wyższego Świata. Kabaliści widzą wyższy obiekt, korzeń, a także widzą niższy obiekt w naszym świecie, który jest skutkiem oddziaływań wyższego obiektu, który całkowicie panuje nad swoim niższym odpowiednikiem. Dlatego też kabaliści mogą nazwać obiekty-korzenie w Wyższych Światach za pomocą nazw ich materialnych gałęzi, tj. skutków.

Stąd też pochodzi nazwa "język gałęzi", a nie "język korzeni" - przecież to korzenie są nazywane za pomocą imion gałęzi, a nie odwrotnie. W taki sposób powstał język, który dokładnie opisuje Świat Duchowy za pomocą naszych słów. Tak więc, chcąc opisać nam Wyższy Świat, kabaliści posługują się nazwami naszego świata i z ich pomocą opisują wyższe obiekty stanowiące korzenie ziemskich obiektów.
schemat

Jeśli człowiek o tym nie wie, to widzi on w treści księgi kabalistycznej zaledwie opowiadanie o naszym świecie. Kabalista natomiast widzi w treści zupełnie co innego i dobrze wie, o czym pisał autor takie księgi, ponieważ dokładnie wie, jakiej gałęzi odpowiada określony korzeń w Wyższym Świecie.

Aby w pełni sobie to uświadomić, posłużmy się przykładem kabalistycznego opisu, którym rozpoczyna się Pięcioksiąg.

Biblię rozpoczyna słowo Bereszit (na początku) - co oznacza początek oddalenia tworu od Stwórcy. Słowo "bereszit" pochodzi od słowa "bar" - czyli "poza". W taki sposób został opisany pierwszy etap powstania tworu, oddzielenie się od Stwórcy i początek nowego stanu między niebem a ziemią.

"Na początku stworzył Bóg niebo i ziemię". Niebo, to sfira BINA, altruistyczna właściwość. Ziemia, to sfira MALCHUT, ziemska właściwość egoistyczna. Między tymi dwoma pojęciami, na których opiera się cały system wszechświata, znajduje się dusza człowieka.

Pięcioksiąg zaczyna się opisem powstania tworu, Wyższego Świata, stworzeniem człowieka, duszy Adama, a nie z końcowej fazy stworzenia. Pięcioksięg jest w istocie instrukcją, dzięki której możemy podnieść się do doskonałego stanu istnienia.

W swoim początkowym stanie dusza jest w stanie nienaprawionym. Sama powinna zmienić swój stan, naprawić siebie, osiągnąć stan końca naprawy. Wyobraźcie sobie, że jesteście w posiadaniu zepsutego narzędzia, które ma wam posłużyć do wykonania jakiejś pracy. Najpierw musicie go naprawić, a dopiero potem zacząć pracę. Pięcioksiąg mówi właśnie o tym, w jaki sposób dokonać tej naprawy, tylko że tym narzędziem jest nasza dusza.

W procesie naprawy człowiek znajduje się między dwoma światami - Wyższym i niższym. W tym okresie jego dusza otrzymuje niezbędne umiejętności, wiedzę i doświadczenie i co najważniejsze - u człowieka pojawiają się nowe uczucia, nowe duchowe właściwości. Kiedy człowiek całkowicie kończy naprawę duszy, otrzymuje on właściwości, dzięki którym będzie mógł funkcjonować w Wyższym świecie w wieczności, spokoju i doskonałości.

Ten szczególny stan nie jest opisywany ani w kabale, ani w Biblii, ponieważ ten stan nie da się opisać, po prostu brak analogii w naszym świecie do jego opisania. Ten stan odczuwają tylko Ci, którzy kończą swoją naprawę.

Poza granicami końcowej naprawy znajduje się ten obszar, który nigdzie nie został opisany. Te stany duchowe nie da się wyrazić słowami, dlatego, że nasze słowa, nasze litery, pochodzą ze stanu pracesu naprawy i tylko do tego procesu mogą się odnieść. To co znajduje się powyżej procesu naprawy, nie może być w żaden sposób przełożone na ludzki język.

"Na początku stworzył Bóg niebo i ziemię,,," - chodzi wyłącznie o stworzenie dwóch właścwiości : altruistycznej i egoistycznej. Za pomocą właściwości altruistycznej (nieba) naprawiane są egoistyczne właściwości ziemi - duszy. Naprawa zawiera się w siedmiu stanach, nazywanych "siedmioma dniami stworzenia".

To oczywiście tylko umowna nazwa i żadnego związku z dniami na Ziemi nie ma. Nie tutaj o fizycznych pojęciach "mroku" i "światła". W tym miejscu mówi się o stanach duchowych, uczuciach duchowych człowieka, który przechodzi przez określone stadia duchowej naprawy. To system, według którego dusza dokonuje naprawy, będąc początkowo w stanie "ziemi", tj. w stanie egoizmu.

Niezbędnym jest podniesienie duszy z poziomu sfery malchut do poziomu sfery bina, tj. przekształcić malchut w altruistyczną właściwość biny. Osiągane to jest na drodze siedmiu stopni naprawy, które opisane są za pomocą "dni stworzenia". Pięcioksiąg objaśnia, co człowiek powinien uczynić "każdego dnia" ze swoją duszą.

Podsumowanie

Kabała - to nauka o duchowym poznaniu rzeczywistości. Problem polega na tym, że nie może jeszcze przybliżyć się do wszystkich ludzi. Zbyt duży dystans dzieli kabałę i sposób postrzegania ludzkości, jej zdolność przyjęcia i uświadomienia kabalistycznych pojęć, zrozumienia tego obrazu wszechświata, który rozkrywa się przed człowiekiem jako skutek duchowego poznania.

Dla zmiany tego stanu rzeczy niezbędne jest zbliżenie zarówno ze strony nauk akademickich, jak i ze strony kabały. Sęk w tym, że materialna rzeczywistość odbierana jest przez człowieka w trzech wielkościach : czas, ruch i przestrzeń. Nauki naszego świata badają materię w zamkniętym obiegu, ograniczonym percepcją za pomocą pięciu zmysłów. Kabaliści natomiast prowadzą badania w zupełnie innej rzeczywistości, gdzie istnieją zupełnie inne pojęcia, prawa i definicje.

Oto kilka cytatów ze źródeł kabalistycznych.

"Duchowe przemieszczanie, to nie jest ruch z jednego miejsca na drugie w fizycznym pojęciu. To zmiana właściwości, którą określamy mianem ruchu." - Baal ha-Sulam, Nauka o 10 sfirot, część 1, rozdział 1, paragraf 33

"W naszym świecie czas- to uczucie ruchu, ponieważ mózg wyobraża obrazy przemieszczania się przedmiotów poprzez kopiowanie ich. Gdyby człowiek i jego otoczenie znajdowali się w absolutnym spokoju, to pojęcie czasu nie miałoby racji bytu" - Baal ha-Sulam, Nauka o 10 sferot, część 1, rozdział 1, paragraf 34

"Prawdą jest, że księga Zohar wogóle nie mówi o tym świecie, tylko o Wyższych światach, gdzie nie występuje porządek czasu, tak jak w świecie materialnym. Duchowe pojęcie czasu, to zmiana właściwości następująca powyżej materialnej przestrzeni i czasu." - księga Zohar, część "WaJace", str. 62

Po zbadaniu duchowych korzeni, będących przyczynami wszystkich duchowych procesów, pojawia się możliwość wyjaśnienia ich materialnych skutków za pomocą języka gałęzi. Będzie to jednak zaledwie objaśnieniem, natomiast faktyczne odkrycie rzeczywistości możliwe jest tylko na drodze własnych odczuć, według sprawdzonej przez wieki metodyki kabały.