Ludzkość rozwijała się przez wiele pokoleń; pierwsze pokolenia przypominały zwierzęta, posiadające tylko pragnienie pożywienia, rodziny, seksu, schronienia; następnie rozwijały się poprzez poziomy bogactwa, władzy, honoru i wiedzy.

Na pierwszym stopniu rozwoju, pragnienia pożywienia, rodziny, seksu i schronienia są jedynymi pragnieniami człowieka. Nawet całkowicie odosobniona jednostka posiada te pragnienia i próbuje je napełnić. Pragnienia uwarunkowane poprzez wpływ społeczeństwa (pragnienia bogactwa, władzy i honoru) pojawiają się na następnym poziomie.

Następnie wyłania się pragnienie wiedzy. Nauki dążą, jak już ustaliliśmy, do odkrycia tego, skąd wszystko pochodzi, do odnalezienia naszych źródeł. To pragnienie wciąż jednak znajduje się w ramach naszego świata.

Dopiero na kolejnym poziomie człowiek zaczyna pragnąć poznać prawdziwe źródło, swoją podstawę - prawdziwy sens i znaczenie życia. "Skąd pochodzę?", "Kim jestem?", "Czym jestem?" Pytania te dokuczają i nie dają człowiekowi spokoju.

Ludzie z natury są egoistyczni. Wszystkie nasze pragnienia są samolubne i wymagają napełnienia. Wywołują na nas presję, kontrolując dosłownie każdy nasz ruch. Szczytem egoizmu w naszym świecie jest pragnienie bycia napełnionym wiedzą o czymś, co jest ponad nami.

Co jest źródłem pragnień i jak one się pojawiają? Źródłem pragnień jest cierpienie. Przejście od jednego rodzaju pragnienia do innego dzieje się wyłącznie pod wpływem cierpienia. Jeśli jestem w stanie zrównoważonym, wtedy jestem spokojny, czuję się komfortowo i wszystko jest w porządku. Wtedy pojawia się nowe pragnienie, a ja zaczynam odczuwać, że czegoś brakuje. Teraz chcę doświadczyć czegoś nowego, więc zaczynam próbować napełnić to pragnienie. i ten proces ciągle się powtarza. Innymi słowy, ciągle gonie i biegam w poszukiwaniu nowych przyjemności.

Rodzimy się na tej planecie, żyjemy i umieramy próbując napełnić nasze niezliczone pragnienia. Jedynie po przeżyciu wielu żyć osiągamy stan, gdy jedno jedyne pragnienie jest wszystkim, co pozostało: pragnienie osiągnięcia naszych źródeł, sensu życia. Gdy to ostateczne, najważniejsze pragnienie pojawia się, wszystko inne wydaje się nie ważne i bez znaczenia. Człowiek staje się przybity, przygnębiony, czując się niespełniony emocjonalnie i niespełniony duchowo, jak gdyby nic w tym świecie nie mogło przynieść radości. Życie wydaje się bezsensowne, jakby brakowało mu czegoś prawdziwego. "Jaki jest sens mojego życia?", "Po co żyję?" Oto pytania, które doprowadzają człowieka do Kabały.