„Kabała” w języku hebrajskim oznacza „otrzymywanie”, tj. nabycie szczególnej wiedzy na temat przyczyny wszystkich wydarzeń na świecie. W naszych czasach ta wiedza jest dostępna dla każdego, ale kiedyś była tajna. Mądrość ta powstała na terytorium Mezopotamii około czterech tysięcy lat temu w okresie babilońskim. Założyciel kabały, jeden z mieszkańców starożytnego miasta Ur chaldejskiego, Abraham odkrył możliwość objawienia tego obszaru rzeczywistości, który jest niedostępny człowiekowi w jego percepcji poprzez pięć fizycznych zmysłów. Abrahamowi udało się opanować tę metodykę  i zebrał grupę uczniów-zwolenników, którym przekazał swój sposób osiągnięcia ukrytej przed nami rzeczywistości. Od tamtego czasu ta tajna wiedza była przekazywana z pokolenia na pokolenie przez bardzo małą, ograniczoną liczbę zwolenników.

Przekazywana była zawsze z ust do ust, od nauczyciela do ucznia.Zawsze istniał tylko wąski krąg kabalistów. Obecnie kabała staje się coraz bardziej powszechna, ponieważ pojawia się u ludzkości pragnienie, aby dowiedzieć się o niej, studiować  i stosować tę wiedzę ze względu na to, że może być ona bardzo korzystna dla nas, zwłaszcza teraz, gdy świat stoi u progu powszechnego, globalnego kryzysu.  

Etapy kształtowania się nauki kabały związane są ze wzrostem ludzkiego egoizmu. Im bardziej oddalał się człowiek od poziomu zwierzęcego, im więcej powstawało w nim różnego rodzaju ludzkich pragnień, tym bardziej złożonym stawał się jego system wiedzy. Wiedza o naszym świecie została usystematyzowana i przekształciła się w konwencjonalne nauki. Wiedza o celu i sensie egzystencji, tj. wiedza duchowa została usystematyzowana i przekształciła się w naukowe podejście w kabale. Każdy etap kształtowania się tej wiedzybył zakończony, podsumowany przez wielkiego kabalistę tej epoki, który systematyzował wszystko, co było zrobione przed nim i oferował nowe ścieżki.  

Kabała w pierwszych pokoleniach

Pierwsze pokolenia ludzi nie potrzebowały nauki czy metodyki, aby rozwijać w sobie duchowe odczucia. Miały one umiejętność rozwoju w sobie tych zdolności ze zwykłego istnienia. Trwało to od Adama do Abrahama. W czasach przed Adamem nasz świat nie był jeszcze oddzielony od duchowości, dlatego nie było w nim w najmniejszym stopniu wolności woli. Dlatego też Adam nazywa się pierwszym człowiekiem z uwagi na to, że pojawiła się u niego wolność woli..

Pojawienie się metodyki

Począwszy od Abrahama w celu rozwoju w sobie duchowych odczuć człowiek potrzebował już metodyki, dzielenia się wiedzą, wsparcia innych, nauczyciela. W związku z tym Abraham zorganizował grupę uczniów, których zaczął uczyć metodyki kabały, stopniowo wprowadzając ich w odczuwanie świata duchowego i badanie go. Część jego uczniów rozeszła się po świecie.

Masowy rozwój metodyki

Następny okres trwał od Mojżesza do Rabbiego Szymona bar Johaj. W tym okresie było już potrzebne wsparcie dużego środowiska, tak zwane „poręczycielstwo, wzajemna gwarancja” każdego za każdego z tych, którzy dążyli do duchowości. Dodatkowo istniałozapotrzebowanie na fizyczne działania i ograniczenia. W tamtym okresie ludzie byli w stanie rozwijać w sobie duchowe odczucia poprzez ograniczenie swojego ciała w przyjemnościach. Jako odgłosy tamtego okresu doszły do nas powiewy ascetyzmu i innych ograniczeń dotyczących ciała. Jednak według kabalistów te techniki nie działają już niemal od 2 tyś. lat.

Kabała poprzedzająca czasy ARI

Następny okres trwał do czasów ARI (XVI wiek). W tym okresie działały metodyki skrupulatnego doprowadzenia fizycznego istnienia do zgodności z jego duchowym korzeniem. Człowiek już nie musiał dręczyć swojego ciała, ale koniecznie było, aby go ograniczaćzgodnie z duchowym korzeniem, by w każdym swoim ruchu przypominało ono człowiekowi o Stwórcy. Pojawia się także potrzeba studiowania ksiąg opisujących duchowe światy.

Kabała luriańska

Począwszy od czasów ARI  pojawia się potrzeba naukowego podejścia do studiowania kabały. Dlatego zakaz na jej studiowaniezostał zdjęty, co więcej, wielu kabalistów XVI stulecia i późniejszych wieków zaczęli nalegać na obowiązkowe ujawnienie kabały wszystkim ludziom. W jej studiowanie mogli angażować się wszyscy bez względu na płeć, wiek, przynależność narodową i religijną.Wszystkie zakazy istniały tylko do XVI wieku i zostały nałożone przez samych kabalistów. Chroniąc ludzi, których dusze nie osiągnęły jeszcze odpowiedniego poziomu rozwoju, kabaliści przyjmowali uczniów tylko z tych, którzy przeszli ścisłą selekcję.

ARI (Izaak ben Szlomo Luria Aszkenazi) kładzie podwaliny naukowego podejścia do kabały poprzez systematyzację tej nauki i jej przedstawienie nie w formie alegorii, jak to było przyjęte, lecz w formie precyzyjnych sformułowań i definicji. Taką formę kabały nazwano jego imieniem – „luriańska”.

Dzięki studiowaniu kabały następuje rozkwit chasydyzmu, kiedy to setki ludzi zaczęło odczuwać duchowość. Okres ten trwał do czasuBaal Ha-Sulama, a począwszy od ostatniej dekady XX wieku nastąpiłnowy etap.

Rozwój nauki kabały przez Baal Ha-Sulama

Baal Ha-Sulam (Jehuda Lejb Ha-Levi Aszlag)  rozwijał dalej kabałę luriańską w oparciu o praktykę osiągnięcia świata duchowego,nadając jej tezom i wnioskom jeszcze większą jasność.

Poziom rozwoju pragnień poszczególnych osób i ludzkości jako całości wymaga nowych form metodyki i badań. Teraz dla duchowego rozwoju potrzebne jest nie prosto studiowanie kabały luriańskiej, lecz jej masowe rozpowszechnianie. Dziś miliony ludzi zaczynają odczuwać potrzebę poznawania kabały i tego procesu nie da się zatrzymać. Dążenie do Stwórcy jest założone w naturze stworzenia i w naszych czasach zaczyna ono przejawiać się wyraźnie. Tylko pragnienie determinuje wszystko i jeśli człowiek pragnie, to oznacza, że dojrzał już do tego i żaden zakaz na niego nie zadziała.