Stwórca (hebr. בורא‎) – jest to siła altruistyczna, wszechobejmująca, która ogarnia, wypełnia cały wszechświat i porusza go zgodnie z pewnymi prawami natury. Odpowiednie słowo w hebrajskim „בורא‎” pochodzi od słowa «רב», co znaczy „zewnętrzny” i określa proces stworzenia nie jako konstruowanie z części, lecz jako oddzielenie Stwórcy od stworzenia. Stwórca oddala się i ukrywa, tworząc tym samym coś zupełnie nowego, zewnętrznego w stosunku do Siebie.

Ci, którzy odkryli, odczuli praprzyczynę wszechświata, określili Stwórcę jako absolutne dobro.

Jedyność Stwórcy

Stwórca jest jeden – oznacza to, że wszystko w nim jest jedno, nie ma granicy Jego wiedzy i mądrości, nie ma końca Jego możliwości, nie ma On początku ani końca, Stworzył wszystko i o wszystkim wie, nie ma wysokości, szerokości, grubości, ponieważ nie ma rachunku i celu dla wszystkiego, co jest w Nim, i nie ma granicy, ani części u Niego – u Stwórcy wszystkich światów.

                                                                              Kitwej Ramban, list nr 2

Stwórca łączy w sobie praprzyczynę, ostateczny cel i sens całego życia.

Przez jedyność Stwórcy rozumie się również brak jakiejkolwiek innej siły na świecie, która miałaby możliwość uczynienia czegoś przeciwko Niemu, czyli nie ma złego początku, który byłby równoznaczny ze Stwórcą. A to, że obserwujemy na świecie zło, jest konsekwencją ukrycia Stwórcy, które daje człowiekowi wolność i jednocześnie potrzebę zbliżenia się do Niego poprzez upodobnienie się do Niego swoimi właściwościami.

Pozorna sprzeczność między jedynością Stwórcy i wolnością woli człowieka rozwiązuje się w następujący sposób:

Zanim człowiek wyjdzie na rynek, aby zarobić na chleb powszedni, powinien usunąć ze swojego umysłu myśl o osobistym zarządzaniu i powiedzieć do siebie: „Jeśli nie ja sobie, to nikt mi nie pomoże” i robić wszystko, co niezbędne, jak wszyscy ludzie, aby zarobić na swój chleb jak oni. Ale wieczorem, gdy wrócił do domu i ma przy sobie to, co zarobił, w żadnym wypadku nie powinien myśleć, że zdobył to przez własny wysiłek, lecz nawet jeśliby cały dzień leżał, to również okazałoby się, że jego utarg jest przy nim. Ponieważ tak zawczasu myślał o nim Stwórca i tak musiało się zdarzyć.

                                               Z art. Baal HaSulama „Jeśli nie ja sobie, to kto mi pomoże”

Cała praca, wolność woli człowieka musi być skierowana na to, aby stałym wysiłkiem odnieść wszystko, co się dzieje, do Jedynego Źródła wszystkiego – do Stwórcy.

Dobroć Stwórcy

Ponieważ właściwością Stwórcy jest pragnienie obdarzania, dlatego stworzył tylko jedno stworzenie – pragnienie rozkoszowania się. W samym Stwórcy natomiast brak jest jakiegokolwiek pragnienia rozkoszowania się, jest tylko czysty altruizm – moc miłości, światło zlania się dusz, właściwość obdarzania, która napełni nas w wyniku wszystkich napraw.

To niemożliwe, żeby On sprawił komukolwiek jakieś zło i to postrzega się przez nas jako główne prawo. Zdrowy rozsądek mówi nam wyraźnie, że podstawą popełnienia wszystkich złych uczynków jest nic innego, jak „pragnienie otrzymywania”. Właśnie namiętna pogoń za własną pomyślnością, spowodowana przez „pragnienie otrzymywania”, jest przyczyną wyrządzenia zła bliźniemu, ponieważ „pragnienie otrzymywania” dąży do napełnienia siebie. Tak, że jeśliby stworzenie nie znajdowało żadnej satysfakcji z własnej pomyślności, to nie byłoby nikogo na świecie, kto wyrządziłby zło bliźniemu. I jeśli czasem spotykamy jakiekolwiek stworzenie wyrządzające zło sobie podobnemu nie przez „pragnienie otrzymywania” przyjemności dla siebie, to ono czyni to tylko ze względu na przyzwyczajenie, które było pierwotnie wygenerowane przez pragnienie otrzymywania.  I to przyzwyczajenie jest teraz jedyną przyczyną i zwalnia z wyszukiwania innej przyczyny. A ponieważ Stwórca jest postrzegany przez nas jako doskonały w swojej istocie i nie potrzebuje czyjejkolwiek pomocy dla swojej doskonałości, ponieważ jest przyczyną wszystkiego co istnieje, to jest jasne, że nie ma w Nim żadnego „pragnienia otrzymywania”. I ponieważ nie ma w Nim niczego z „pragnienia otrzymywania”, to brakuje również wszelkiej podstawy do  sprawiania komukolwiek szkody… i w żadnym wypadku nie wolno wyobrazić sobie w Nim nawet grama szkody lub przykrości, pochodzącej od Niego. I dlatego nadaliśmy Mu imię „Absolutne dobro”.  

                                                        Z art. Baal HaSulama „Istota religii i jej cel”

Personifikacja Stwórcy

W jedynym Stwórcy nie wolno wydzielić jakiejś odrębnej istoty w formie ciała lub osoby. Takie postrzeganie Stwórcy jest charakterystyczne dla dziecięcego i religijnego myślenia.

W naukowym podejściu do kabały Stwórca – to ukierunkowana siła, w której wszechobejmującym działaniu zawarte jest ogólne prawo Wszechświata. Stwórca – to centrum, źródło wytwarzanego przez tę siłę pola altruistycznego. Wszystkie stworzenia w tym polu zajmują swoje miejsce bliżej czy dalej względem Stwórcy. Zgodnie z kabałą prawa natury, jak i stosunek wyższej siły do nas pozostają niezmiennymi i tylko poprzez zmianę siebie człowiek dostępuje zaszczytu poznania prawdziwego obrazu rzeczywistości.

Na tym polega kardynalna różnica między naukowym podejściem do kabały a religią w ogóle i mistycznym podejściem do kabały jako części składowej Judaizmu w szczególności. Jest to różnica między człowiekiem, który rozumie, że powinien pracować nad zmianą siebie, a człowiekiem, który czeka, kiedy Stwórca zmieni swój stosunek do niego.   

Ukrycie Stwórcy

Główną przyczyną ukrycia wyższej siły, która stale na nas oddziałuje i kieruje każdą chwilą naszego życia, jest to, że jako stworzenie powinniśmy być niezależni. My sami musimy zdecydować, że chcemy ujawnić Stwórcę. Nie odczuwając Go, powinniśmy zacząć zachowywać się bez Niego tak jak On – musimy upodobnić się do Niego. Każdy z nas powinien wykazać rozum, intelekt, siły i wykonać działania podobne do tych, które Stwórca dokonuje w rzeczywistości. Musimy manipulować całym systemem tak, jakby Go nie było. Tym samym człowiek stopniowo wchodzi na poziom Stwórcy.

Inną przyczyną ukrycia wyższej siły jest nasz nienaprawiony egoizm. Jeśliby Stwórca całkowicie objawił się człowiekowi w całej swojej miłości i dobroci, to człowiek natychmiast umarłby ze wstydu. I dlatego Stwórca, litując się nad nami, ukrywa się, tylko stopniowo ujawniając się w miarę naszej naprawy.

Poznanie Stwórcy

Stwórca zostaje poznany jako właściwość obdarzania i miłości, jako dobry i czyniący dobro. W żadnym wypadku nie wolno wyobrażać Go sobie w formie jakiegoś ciała lub ograniczonej postaci, jak zwykle człowiek sobie wyobraża. Człowiek jest tak urządzony, że zawsze rysuje sobie jakiś obraz. Jednak obrazu nie ma, jest tylko właściwość obdarzania i miłości.

Jak można wyobrazić sobie właściwość? Przy czym tak, żeby to nie było czymś abstrakcyjnym, lecz żeby było konkretnie wyrażone w myślach i pragnieniach, w rozumie i zmysłach.

O tym powiedziano: „Z czynów Twoich poznamy Cię”. Oznacza to, że im więcej człowiek naprawia i kojarzy siebie z obdarzaniem, tym lepiej rozumie, kim jest Obdarzający. I dlatego Stwórca (hebr. „Bore”) oznacza także:  przyjdź (bo) i zobacz (re). Człowiek posuwa się do stanu, kiedy sam ujawnia, a potem poznaje prawdziwą właściwość obdarzania. Bez osobistego poznania niemożliwe jest zrozumieć tą właściwość.  Bez poznania człowiek może znajdować się w iluzji, że dokonuje dobrych czynów, i nie widzieć, że za nimi ukrywa się jego egoizm. Dlatego najlepiej byłoby nic sobie nie wyobrażać, a naprawiać siebie. A wtedy odpowiednio do naprawy człowiek pozna Stwórcę, jak powiedziano: „Wszyscy Mnie poznają od małego do wielkiego”. Łącznie z tobą!