Egoizm

Egoizmem w kabale z reguły nazywane jest pragnienie doznania przyjemności na wyższym, ludzkim poziomie względem absolutnego altruizmu Stwórcy.

Stwórca stworzył pragnienie otrzymywania przyjemności, ponieważ ma pragnienie obdarzać, emanować. Dlatego stworzone pragnienie nazywa się stworzeniem, tworem. Jednak miało ono jeszcze przed sobą długą drogę rozwoju, by dojść do pojmowania zarówno siebie, jak i Stwórcy, który go stworzył. Tylko po całkowitym przejściu przez cztery etapy rozwoju pragnienie doznania przyjemności może być nazwane egoizmem. Stworzenie musi uświadomić sobie, pojąć swoje właściwości i właściwości Stwórcy, ich przeciwności, przeciwstawność wobec siebie. Musi poczuć i sprawdzić, czy jego pragnienie jest pozytywne, prawdziwe, oraz jak Stwórca odnosi się do niego – z dobrocią czy złem.

W wyniku tych badań, studiowania i analizy stworzenie, czyli pragnienie zaczyna rozumieć, że najlepiej być podobnym do Stwórcy, ale nie przymusowo, lecz z wolnego wyboru. Najlepiej porzucić swoją właściwość otrzymywania, myśli tylko o siebie i być wolnym od tego pragnienia, aby wznieść się ponad własne korzyści i być jak Stwórca dający innym.

Gdy stworzenie zaczyna postrzegać siebie jako przeciwieństwo Stwórcy, ponieważ jest całkowicie otrzymujące, a Stwórca jest całkowitą emanacją,wówczas określa siebie jako należące do natury egoistycznej.

Egoizm nie oznacza wcale dążenia człowieka w tym świecie materialnym, aby coś urwać dla siebie, otrzymywać i doznawać przyjemności, rozkoszy. Przez prawdziwy egoizm rozumiemy tylko pragnienia człowieka względem Stwórcy, gdy ujawniając Go, odkrywa swoje przeciwieństwo Jego naturze.  

Wówczas powstaje przed nim wielki cel znalezienia sposobu, dzięki któremu mógłby przekształcić swoją naturę egoistyczną na przeciwstawną, altruistyczną, by w ten sposób upodobnić się do Stwórcy. Dopiero wtedy nie będzie się zwał egoistą, lecz człowiekiem – Adamem Riszon, w miarę upodobnienia się do Stwórcy. Osiągnięcie tego podobieństwa jest właśnie ZAMYSŁEM stworzenia – tym punktem końcowym, do którego wszyscy jesteśmy zobowiązani dojść. Przez prawdziwy egoizm nie rozumie się człowieka z naszego świata z jego małym egoizmem, lecz osobę, która zaczyna odkrywać Stwórcę, czyli mowa jest o kabaliście, który przechodzi ścieżkę stopniowego zbliżenia do Stwórcy, podczas której wykrywa swoją przeciwstawność Jemu. Wtedy uświadamia sobie swoje bycie egoistą. 

Rozwój pragnień

W tym świecie funkcjonujemy zgodnie z naszymi pragnieniami, którestale rosną i rozwijają się. Wzrost ten odbywa się w etapach i osiągapoziom, przy którym nie jesteśmy już w stanie zaspokoić naszych pragnień. To zaczyna się dziać teraz, w naszych czasach, na całej ludzkości. Okres rozwoju ludzkich pragnień trwa 6000 lat: od Adama doostatecznej, końcowej naprawy. W ciągu trwania tych 6000 lat skalapragnień i związanego z nimi egoizmu stale wzrasta. Jeśli nie wznosimy się nad nimi i nie naprawiamy sposobu ich używania, to coraz bardziej nie nadążamy za wiodącą nas siłą natury. To opóźnienie odczuwamy jako cierpienia i ciosy. Pragnienia jednak rosną ciągle, nieustannie.

Etapy rozwoju pragnień

Nasz świat znajduje się na poziomie występowania pragnienia otrzymania przyjemności, które obejmuje naturę nieożywioną, roślinną, zwierzęcą i ludzką. Można je zaobserwować we wszystkich jego przejawach.

Nasz świat ewoluował od nieożywionych pragnień – sił natury tworzących nieżywe obiekty – do roślinnych, potem zwierzęcych, a następnie ludzkich. Ten stopniowy, postępujący rozwój pragnień od zera stworzył cały materiał naszego świata. Po pojawieniu się człowieka pragnienia rozwijają się na poziomie ludzkim.

W człowieku również istnieją cztery etapy rozwoju pragnień. Na początku w nim występują pragnienia naturalne, cielesne: jedzenie, rodzina, schronienie, reprodukcja. Są to potrzeby ciała. Nawet gdybyśmy żyli w izolacji od całego społeczeństwa, doświadczalibyśmy tych naturalnych pragnień.

Kolejny etap rozwoju prowadzi do pragnienia zdobycia bogactwa. Nie chodzi tu tylko o posiadanie pieniędzy w banku. Jest to pewność, moc człowieka, zabezpieczenie siebie. Ten etap rozwoju pragnień przyczynił się do pojawienia się w naszym świecie następnej formacji – do przejścia od prymitywnych form życia do bardziej złożonych relacji społecznych.

Następny stopień rozwoju pragnień występuje w ludzkości jako dążenie do władzy i sławy. Między ludźmi powstają nowe stosunki społeczne.

Dalszy wzrost pragnień przyczynił się do pojawienia się w człowieku dążenia do wiedzy. Na tym etapie znajdujemy się obecnie. Jednak to dążenie również znika. Upewniliśmy się już, że wiedza również nie czyni nas szczęśliwymi. Nie daje ona odpowiedzi na pytania, które pojawiają się u ludzi. Już przekroczyliśmy etap pragnienia wiedzy.

Po tych czterech etapach rozwoju pragnień, które również określane są jako nieożywiony, roślinny, zwierzęcy i ludzki, pojawia się egoizm. Nie znajduje się on wewnątrz nas, jest wyżej. Człowiek zaczyna dążyć za pomocą egoizmu do wyższego świata – do czegoś, co znajduje się poza granicami naszego świata.

Pragnienia cielesne człowiek zaspokaja samodzielnie. Pragnienia bogactwa, władzy, sławy zapewnia kosztem społeczeństwa. Pragnienie wiedzy realizuje poprzez osobisty, indywidualny rozwój, oczywiście na podstawie wszystkich poprzednich osiągnięć. Natomiast pojawiające w nas nowe pragnienie jest bardzo szczególne. Jest to dążenie do czegoś, co nie znajduje się w ramach naszego świata i którego nie jesteśmy w stanie zapewnić ani za pośrednictwem swojego ciała, ani społeczeństwa, ani za pomocą osobistych osiągnięć w tym świecie.

Zaczynamy dążyć do czegoś dla nas nieznanego. Ponieważ ludzkość nie jest jeszcze w stanie znaleźć odpowiedzi na pytanie o sens istnienia, to znajduje się w kryzysie, wpada w depresję. Zażywanie narkotyków, terror, przemoc itp. – to skutki kryzysu powstałego w wyniku braku możliwości zaspokojenia nowego rodzaju pragnienia, które pojawia się w nas.

Jest to pociąg do źródła, z którego pochodzimy i skąd zstąpiliśmy w ten świat materialny, tylko jeszcze nie jesteśmy świadomi tego. Nie rozumiemy na razie, ku czemu jest on skierowany, tylko widzimy, że w naszym świecie niczym już nie jesteśmy w stanie napełnić się. Istotą naszego pragnienia jest przylgnięcie do źródła przyjemności, którego w naszym świecie nie ma. Stąd pochodzą wszystkie problemy ludzkości i kryzysy.

Wzrost egoizmu w społeczeństwie

Rozsiedlenie się, oddzielenie, odsunięcie ludzi od siebie było procesem niezbędnym. Podział na rasy, narodowości, narody, mentalności – to co wydarzyło się na przestrzeni historii – był procesem naturalnym, ponieważ wzrost egoizmu oznacza wyodrębnianie się, zwiększenie samowystarczalności składników. To jest niezbędne, ponieważ teraz, kiedy  będzie się realizowało połączenie ludzi i przejawi się moc tego, właśnie w oparciu o podział pojawi się możliwość wzniesienia się na najwyższy poziom, zachowując przy tym wszystkie różnice beż żadnych dyskryminacji, niwelowania, niszczenia. Zachowując unikalność każdego: jednostki, narodu, cywilizacji, ludzkość powinna zjednoczyć się w jedną całość z naturą.

Obecnie znajdujemy się dopiero na początku rozwoju ostatniego etapu pragnienia, które realizuje się w nas – egoizmu. Różnice religijne, narodowe, etniczne, mentalne jeszcze będą występować i eskalować, dlatego nie wolno ich niwelować.

Wzrost egoizmu – to uświadomienie zła.

Wzrost egoizmu jako połączenie dusz

Wzrost egoizmu – duchowego naczynia (kli) – odbywa się nie za pomocą jego rozwoju, napęcznieniu, lecz dzięki temu, że może przyłączyć do siebie pozostałe dusze. Dlatego „Kochaj bliźniego swego jak siebie samego” nazywa się „ogólną zasadą kabały”, to znaczy jest to ogólne prawo otrzymania światła. Ale połączenie jest możliwe tylko przy pomocy miłości, tylko wtedy, gdy pragnienia innych ludzi postrzega się jako swoje własne. Nie ma innego sposobu na połączenie. Dlatego wzniesienie z jednego stopnia na następny realizuje się tylko poprzez połączenie wszystkich dusz w jedną. Wznosząc się na każdy ze 125 stopni, człowiek musi odpowiednio w ten sam 1/125 razy zwiększyć swoje kli, to znaczy swoje połączenie z innymi duszami.   

Wzrost nienawiści i odwrotna siła integracji

Stały wzrost egoizmu jest procesem naturalnym. Ale jeśli ludzie będą utrzymywać ze sobą kontakt mimo dążeniu egoizmu podzielić ich, to będą oni w stanie wznieść się ponad egoizm dzięki temu, że pozostaną zjednoczonym społeczeństwem. Czyli egoizm rośnie, a ludzie go pokonują i idą dalej naprzód nad stale rosnącym egoizmem dzięki utrzymaniu między sobą kontaktu.

Zgodność wzrostu egoizmu z liczbą ludzi

Wzrost egoizmu w każdym pokoleniu powoduje zwiększenie liczby dusz, które są niezbędne do naprawy. W ten sposób zwiększony egoizm rozdziela się między większą liczbę dusz.

Dokładka egoizmu, którą otrzymuje ludzkość, zawsze odpowiada jej możliwościom. Jeśli w danym pokoleniu ludzkość nie radzi sobie z naprawą egoizmu, to w wyniku tego wybuchają wojny. Wojna prowadzi do zmniejszenia liczby dusz, jednak cierpienia jednoczą ludzi i budzą w nich pragnienie połączenia się.

Duchowe poziomy wzrostu egoizmu

Wzrost egoizmu na jego dziewięciu stopniach i praca człowieka nad jego neutralizacją, aby pozostawać pod władzą  wyższych sił, które go pielęgnują jak zarodek – jest to właśnie dziewięć miesięcy wewnątrzmacicznego rozwoju płodu. Odpowiada to temu, co w naszym świecie następuje w czasie narodzin człowieka podczas zejścia wyższych sił w dół.