Podstawę badania, nauki kabały stanowi wzajemne przenikanie się wszystkich części wszechświata: to, jak wszystkie części ogromnej rzeczywistości wszystkich pięciu światów, którymi zarządza jedno prawo przyrody, przeplatają się nawzajem, łączą się i jednoczą dopóty, dopóki nie utworzą jednej całości, w której wszystko będzie połączone w jedność. 

Następnie badacz wyższego świata odkrywa, że wszystkie światy i sama nauka kabała są połączone tylko dziesięcioma rzeczywistościami, które nazywają się dziesięć sfirot (hebr. "dziesięć blasków") i tworzą porządek składający się z pięciu części. Te części z kolei tworzą punkt świata Nieskończoności. 

Rozpoczynający studia kabały powinien zacząć je z punktu, od niego do dziesięciu sfirot, które są w pierwszym pod światem Nieskończoności świecie Adam Kadmon (hebr. świat "pierwowzór człowieka"). Następnie studiujący odkrywa, w jaki sposób niezliczone szczegóły, istniejące w świecie Adam Kadmon, mają swój ciąg dalszy i jak się rozpowszechniają. Kieruje nimi porządek przyczynowo-skutkowy na podstawie tych praw, które znamy z astronomii, fizyki i innych nauk. Czyli prawa te są absolutnie obowiązujące i prawo stopniowego rozwoju jednego od drugiego jest nienaruszalne: z punktu do całej różnorodności, istniejącej w świecie Adam Kadmon, a od tego świata powstaje odcisk jednego na drugim, jak odcisk pieczęci i rozpowszechniają się cztery światy, dopóki nie osiągniemy całej różnorodności tego świata. Po tym wracamy w swoich badaniach, dołączając wszystkie szczegóły wszechświata, dopóki nie osiągniemy świata Adam Kadmon, następnie - dziesięciu sfirot, a następnie - czterech podstawowych stopni, a następnie i punktu wyjściowego. 

Nie zważając na to, że materiał badań jest znany, można zbadać go za pomocą logiki tak, jak w innych naukach. Na przykład, gdy zajmujemy się anatomią, badaniem odrębnych narządów i ich współdziałaniem, narządy te nie dają wyobrażenia o wspólnym obiekcie - żywym człowieku, lecz z biegiem czasu po pojęciu tej nauki możemy już stwierdzić ogólną zasadę, która określa zachowanie się obiektu. 

Tak samo rozpoczynający studia wyższego świata, o którym nie ma żadnej wiedzy, którą można osiągnąć uogólniając całość wszystkich szczegółów, powinien pojąć wszystkie szczegóły, schematy ich współdziałania, czynniki przyczyny i konsekwencji, póki nie osiągnie całej mądrości. A gdy już będzie wiedział wszystko szczegółowo, wtedy osiągnie ogólną wiedzę. 

Tylko teraz kabałę zaczyna się studiować na całym świecie. Nie studiowano jej wcześniej, ponieważ jest ona nieosiągalna, tak samo przecież astronom nie ma żadnego pojęcia o gwiazdach i planetach, lecz bada on, jako naukę - procesy, które zachodzą z nimi. Wiedza kabały jest ukryta przed ludzkością podobnie jak w astronomii. Wszystkie szczegóły i procesy są dobrze wytłumaczone w podręcznikach kabały nawet dla początkujących. 

Przyczyną ukrywania kabały było to, że sami kabaliści ukrywali ją w ciągu tysiącleci aż do naszych czasów, kiedy to powstała prawdziwa konieczność w jej istnieniu na świecie, ponieważ ludzkość rozwinęła się w swoim egoizmie i uświadomiła sobie wady oraz ślepą uliczkę we własnym rozwoju. 

CEL DZIEŁA STWORZENIA 

Podobnie jak nie ma nic, co byłoby stworzone przez wyższą siłę bez celu, tak i bez wątpienia ma ona własny cel dzieła stworzenia, który odkrywa się przed nami. Z całej różnorodności istniejącej w rzeczywistości, którą stworzyła wyższa siła, najważniejszym wydaje się być rozumne odczucie, dane wyjątkowo człowiekowi, dzięki któremu odczuwa on cierpienia bliźniego. Dlatego jeżeli wyższa kierująca siła posiada cel dzieła stworzenia, to jej przedmiotem jest człowiek, a wszystko jest stworzone tylko po to, by człowiek osiągnął swoje przeznaczenie -osiągnięcie stanu odczuwania wyższej siły, kierującej nim, podobnie jak odczuwa wszystko, co go otacza. 

Na skutek zbliżenia się, przez podobieństwo właściwości oddawania i miłości, powstaje w człowieku ogromna rozkosz, aż do cudownego odczucia wzajemnego kontaktu z wyższą kierującą siłą. 

UJAWNIENIE ZAMIARU - W OSIĄGNIĘCIU CELU 

Wiadomo, że zakończenie czynności - jej rezultat zawsze istnieje w jej początkowym zamiarze tak, jak pragnący zbudować dom buduje go w myślach i to jest jego celem. Tworzy on plan budowy tak, aby zamierzony cel został osiągnięty. 

Tak samo jest we wszechświecie: po wyjaśnieniu celu, staje się zrozumiałe, że porządek dzieła stworzenia we wszystkich swoich postaciach jest z góry zdeterminowany zgodnie z tym celem - rozwoju ludzkości i umacniania jej właściwości oddawania do takiego stopnia, gdy będzie w stanie odczuwać wyższą kierującą siłę jak bliźniego. 

Człowiek uzyskuje właściwość oddawania stopniowo, można tę drogę przyrównać do schodów, po których człowiek podnosi się, pokonując jeden po drugim stopnie, dopóki nie osiągnie celu. I trzeba wiedzieć, że ilość i jakość tych stopni określana jest przez dwie rzeczywistości: 

1. Rzeczywistość materii - porządek ujawnienia wyższego światła od góry do dołu z Pierwszego źródła, które określa miarę i jakość światła, docierającego od Stwórcy. Światło te przenika przez osłony, jedną za drugą, dopóki nie powstanie z niego materialna rzeczywistość i materialne stworzenia. 
2. Rzeczywistość wyższego rozumu - po odkryciu opuszczania się od góry do dołu, zaczyna się porządek podnoszenia w postaci schodów i ich stopni tak, jak rozwija się ludzkość, podnosząc się do osiągnięcia celu dzieła stworzenia. 

Obie te rzeczywistości są szczegółowo badane w nauce kabały, we wszystkich swoich postaciach. 

WYŻSZA KIERUJĄCA SIŁA 

Wyższa kierująca siła, zwykle nazywana Stwórcą jest określana przez naukowców - kabalistów jako dobro Absolutne. Tak ją sami odczuwają. Czyli niemożliwe jest, żeby zrobiła komuś coś złego. I kabaliści pojmują ten fakt jako główne prawo wszechświata. 

Zdrowy rozsądek podpowiada nam, że przyczyną wszystkich złych uczynków jest egoizm, "pragnienie otrzymywania rozkoszy dla siebie" (skr. "pragnienie otrzymywania"). Właśnie namiętna pogoń za własnym dobrem, powodowana przez "pragnienie otrzymywania" stanowi przyczynę czynienia zła bliźniemu, ponieważ "pragnienie otrzymywania" dąży do napełniania siebie. A gdyby stworzenie nie miało żadnej satysfakcji z własnego dobra, to nie było by nikogo na świecie, kto sprawiałby zło bliźniemu. I jeżeli czasem spotykamy jakieś stworzenie, które czyni zło swojemu otoczeniu, ale nie z powodu "pragnienia otrzymywania", to czyni to ze względu na przyzwyczajenie, które utarło się przez "pragnienie otrzymywania". I to przyzwyczajenie stanowi teraz jedyną przyczynę jego postępowania. 

Wyższą siłę odczuwamy jako doskonałą, nie potrzebuje Ona niczego dla swojej doskonałości, więc jasne jest, że nie ma w niej żadnego "pragnienia otrzymywania", dlatego nie istnieje w niej nawet zalążek do tego by sprawiać szkodę komukolwiek. Ponadto posiada ona "pragnienie oddawania" - pragnienie żeby sprawiać dobro swoim stworzeniom. 

Wszystkie odczucia stworzeń, dobre lub złe, posyła wyższa kierująca siła. Posiada ona tylko jedną właściwość - pragnienie oddawania, pragnienie czynić dobro dla swoich stworzeń. I to jest jedyne prawo jej stosunku do stworzeń, z którego wynika, że stworzenia otrzymują od niej tylko dobro i tylko dla ich dobra zostały stworzone. Dlatego kabaliści nazywają tę siłę jako "Dobro absolutne". 

WYŻSZE ZARZĄDZANIE - DO CELU 

Spójrzmy na prawdziwą rzeczywistość, którą kieruje i kontroluje wyższa siła oraz na to, jak ta siła tworzy tylko i wyłącznie dobro. 

Widzimy, że nawet najmniejsze stworzenie, należące do jednego z czterech rodzajów: nieżywego, roślinnego, zwierzęcego, mówiącego - od przedstawiciela gatunku, aż do samego gatunku jako całości jest kierowane stopniowo i celowo w swoim rozwoju przyczynowo -skutkowym podobnie, jak owoc na drzewie w stosunku, do którego istnieje dobry cel - dojrzewanie. 

Naukowcy z dziedziny botaniki mogą wyjaśnić, przez ile etapów przechodzi owoc od momentu swego pojawienia się do osiągnięcia swego celu - ostatecznego dojrzewania. Lecz wszystkie etapy, które poprzedzają ostatni, nie tylko nie posiadają nawet podobieństwa do tego jak wygląda ostateczna forma owocu - ładny i słodki, lecz nawet przeciwnie, przejawia się antagonizm jego formy ostatecznej: im bardziej jest słodki owoc na końcu, tym bardziej gorzki i zniekształcony jest w poprzednich stadiach swego rozwoju. 

Różnica w rozwoju "zwierzęcego" i "mówiącego" (człowieka) jest jeszcze bardziej rażąca z punktu widzenia początku rozwoju i stadium dojrzałości. Zwierzę, którego rozum pozostaje nieduży, gdy jest ono dorosłe, nie doznaje większych zmian podczas rozwoju. Człowiek natomiast, którego rozum wielokrotnie się powiększa w trakcie rozwoju, doznaje ogromnych zmian. Na przykład cielę w wieku jednego dnia już się nazywa bykiem, ponieważ ma siłę stać na nogach i chodzić oraz posiada rozum, jak unikać niebezpieczeństwa na swojej drodze. 

Dla porównania człowiek w wieku jednego dnia jest podobny do stworzenia bez uczuć. I gdyby ktoś, kto nie jest zaznajomiony z realiami tego świata, patrząc na te dwa noworodki, próbował opisać sytuację, to oczywiście stwierdziłby, że niemowlę nie osiągnie celu, a o cielęciu powiedziałby, że urodził się przyszły wielki bohater. Więc jeżeli ocenialibyśmy stopień rozwoju rozumu cielęcia i niemowlęcia, to niemowlę byłoby stworzeniem nierozumnym i bezuczuciowym. 

Wyraźnie widzimy, że wyższe zarządzanie, które stworzyło rzeczywistość jest niczym innym jak formą ukierunkowanego zarządzania, które nie uwzględnia porządku poszczególnych poziomów rozwoju. Dzieje się jakby naodwrót, że niby za pomocą tych poziomów stara się nas oszukać, odwrócić naszą uwagę od zrozumienia celu ich istnienia, zawsze pokazując stany, które są odwrotne od ostatecznej wersji. 

Mając to na myśli, mówimy: "Nie ma mądzejszego człowieka od człowieka doświadczonego." Ponieważ tylko człowiek, który posiada doświadczenie, czyli ten, który może obserwować stworzenie na wszystkich stadiach jego rozwoju, może nie obawiać się wszystkich jego zniekształconych postaci, w które przemienia się stworzenie podczas swego rozwoju, a także może wierzyć w piękno i doskonałość końca jego rozwoju. Kabała wyjaśnia sens takiego stopniowego rozwoju, który jest nie do uniknięcia dla każdego stworzenia. 

W taki sposób szczegółowe wytłumaczenie drogi wyższego zarządzania naszym światem wskazuje na to, że zarządzanie to, może być tylko tak ukierunkowane, że jego dobry stosunek nie jest w ogóle odczuwany przed osiągnięciem punktu ostatecznego stworzenia, czyli formy końcowej rozwoju. A do tego momentu przeciwnie, rozwijające się stworzenie, zawsze z zamiarem pojawia się przed obserwującym w zewnętrznie zepsutej postaci. 

DWIE DROGI ROZWOJU: DROGA CIERPIEŃ I DROGA KABAŁY 

Z podanego powyżej przykładu możemy wnioskować, że wyższa zarządzająca siła ma właściwość dobra absolutnego i kieruje nami do celu, opierając się o swoją doskonałość dobra absolutnego, bez żadnych domieszek zła. To znaczy, że docelowość jej zarządzania zobowiązuje nas do przyjęcia porządku doznawania różnych stanów, które powiązane są prawem przyczyny i skutku, dopóki nie osiągniemy stanu, w którym będziemy mogli otrzymać upragnione dobro, a przez to osiągnąć cel naszego stworzenia podobnie jak piękny owoc na końcu dojrzewania. Ten rezultat jest zagwarantowany absolutnie wszystkim. 

Intencja wyższej kierującej siły polega na tym, że ma nas przyprowadzić do stanu, w którym będziemy posiadać podobne właściwości do tych, które Ona posiada - absolutne dobro, a ten cel określa wszystkie jej czynności nad nami. Dla nas przygotowane są dwie drogi rozwoju: 

1. Droga cierpień. Jest to porządek samorealizacji stworzenia, który prowadzony jest naturalnie. Stworzenie przechodzi od jednego stanu do drugiego, a stany te są powiązane z każdym poprzednim zależnością przyczyny i skutku. W taki sposób bardzo powoli rozwijamy się do uświadomienia sobie konieczności wyboru dobra, negacji zła oraz do osiągnięcia ukierunkowanej więzi, której oczekuje od nas zarządzająca siła. Ta droga jest jednak długa ze względu na czas, a oprócz tego pełna jest cierpień i bólu.

2. Droga kabały. Jest przyjemna i może nam dać realizację naszego przeznaczenia w krótkim czasie w dodatku bez cierpień. 

W dowolnym przypadku, nasz cel ostateczny jest z góry wyznaczony, obowiązkowy i nie ma żadnej możliwości uciec od niego, ponieważ wyższa siła mocno kieruje nami - drogą cierpień i drogą kabały. W otaczającej nas rzeczywistości widzimy, że zarządzanie nad nami odbywa się dwiema drogami jednocześnie. 

ISTOTA KABAŁY - ROZWÓJ W NAS UCZUCIA UŚWIADOMIENIA ZŁA 

Celem wszystkich czynności człowieka w osiągnięciu wyższego świata jest w rezultacie uświadomienie sobie zła, które jest w człowieku, ponieważ odkrywa on, że właśnie naturalny egoizm stoi przeszkodą na jego drodze do wyższego świata. Cała różnica między stworzeniami polega na stopniu uświadomienia sobie zła: bardziej rozwinięte stworzenie przejawia większy poziom uświadomienia zła w sobie, a dlatego odróżnia i odtrąca zło od siebie w większym stopniu. Nierozwinięte stworzenie odczuwa w sobie mniejszy stopień zła i odtrąca małą część zła od siebie, zostawia je w sobie, ponieważ nie odczuwa go jako zło w stosunku do siebie. 

Przyczyna wszelkiego zła - miłość do siebie, nazywana jest egoizmem. Ta właściwość jest antagonizmem wyższej siły, której jedyną właściwością jest pragnienie oddawania. 
Istota rozkoszy polega na stopniu podobieństwa człowieka do właściwości wyższej siły. 
Istota cierpień i niecierpliwości polega na różnicy w stosunku do właściwości wyższej siły. 
Dlatego właśnie egoizm sprawia nam ból poprzez uświadomienie nam różnicy właściwości w stosunku do właściwości wyższej siły. 

Odczuwanie nieznośności egoizmu jest niejednakowe w każdej duszy: nierozwinięty człowiek nie uważa, że egoizm jest złą cechą i dlatego jawnie korzysta z niego bez wszelkiego wstydu. Bardziej rozwinięty człowiek odczuwa pewien stopień swojego egoizmu jako zło, dlatego wstydzi się korzystać z niego publicznie i korzysta z niego tylko w zamaskowany sposób. 

Jeszcze bardziej rozwinięty człowiek odczuwa egoizm jako obrzydliwy na tyle, że nie może go znieść w sobie i dlatego zupełnie go odrzuca w miarę uświadomienia go w sobie, ponieważ nie życzy sobie więcej i nie może otrzymywać rozkoszy kosztem innych. I wtedy zaczynają się budzić w człowieku iskry miłości do bliźniego, zwane "altruizmem", który stanowi podstawę dobra. I ta właściowść również rozwija się w nim stopniowo: najpierw rozwija się w nim uczucie miłości do najbliższych ludzi i chęć opieki nad nimi. A gdy właściwość altruizmu rozwija się w nim jeszcze bardziej, rośnie w nim stopień oddawania wszystkim, którzy go otaczają - miłość do sąsiadów, do swego narodu, do całej ludzkości. 

ROZWÓJ UŚWIADOMIONY I NIEUŚWIADOMIONY 

Dwie siły stymulują nas do rozwoju, podnosząc nas po stopniach schodów, póki nie osiągniemy wierzchołka - celu ostatecznego, polegającego na równości naszych właściwości właściwościom wyższej siły: 

1. Jedna siła pcha nas i tego sobie nie uświadamiamy, czyli odbywa się to bez naszego wyboru. Ta siła popycha nas jakby od tyłu i kabaliści nazwali ją "drogą cierpień". Stąd biorą początek systemy wychowywania i etyki, które u swoich podstaw posiadają praktyczne doświadczenie oraz sprawdzanie za pomocą praktycznego rozumu. Cała istota tego systemu polega na ocenie sumy szkód, którą sprawiają dojrzałe ziarna egoizmu. Te dane trafiły do nas "przez przypadek", czyli nieświadomie, nie z naszego wyboru, lecz wystarcza ich do przekonania nas o celu, ponieważ stopień zła, który się przejawia i zwiększa się w naszych odczuciach w takim stopniu, w jakim odczuwamy jego szkodliwość, zmusza nas by tego unikać, przez co osiągamy coraz to wyższy stopień schodów. 

2. Druga siła pcha nas przez nasze uświadomienie, czyli sami dokonujemy wyboru tej siły. Ta siła przyciąga nas od przodu i kabaliści nazywają ją "drogą kabały". Idąc za nią, wykonując rady kabalistów z intencją dorównać we właściwościach wyższej sile, z ogromną szybkością rozwijamy w sobie uświadomienie zła i wygrywamy podwójnie: 

a) Nie powinniśmy czekać, aż doświadczenie życiowe zacznie boleśnie nas popychać od tyłu, pokazując w nas zło. Nasze własne dążenie ku podobieństwu do wyższej siły rozwija w nas to samo uświadomienie zła bez poprzednich cierpień. Od samego początku naszego dążenia ku podobieństwu do wyższej siły odczuwamy czystość i słodycz od angażowania się w nią, a jednocześnie w nas rozwija się uświadomienie tego jak nikczemna jest miłość do siebie. To stopniowe odczuwanie odkrycia zła w sobie rozwija się w nas na tle uczucia rozkoszy i spokoju, powstającego w nas jako wynik podobieństwa do wyższej siły. 

b) Wygrywamy na czasie, ponieważ działamy świadomie, dzięki czemu w naszej mocy jest działać więcej i w taki sposób przyśpieszamy czas swojej naprawy do pełnej tożsamości z wyższą siłą. 

PRZEZNACZENIE KABAŁY: KORZYŚĆ DLA STOSUJĄCYCH JĄ 

Różnica metodyki kabalistycznej naprawy człowieka od innych metod wychowywania polega na różnicy w ich celu: naprawiony człowiek ma odpowiadać standardom społeczeństwa, czy normom wyższej siły. I na tym polega różnica pomiędzy kabałą i etyką, jak różnica duchowego od materialnego. 

Cel etyki - to szczęście społeczeństwa, jak to rozumie praktyczny umysł, opierający się na doświadczeniu życiowym. Ten cel nie obiecuje pragnącemu go osiągnąć żadnych wygodnych warunków ponad przyrodą. A jeżeli cel nie wychodzi poza granice osiągalnej krytyki, któż może raz na zawsze udowodnić dla osobowości sprawiedliwość miary dobra, którą on posiada, żeby zmusić go wyrzec się jakiejś części tego, co mu się należy według jego pojmowania, na korzyść społeczeństwa? 

W odróżnieniu od tego cel rozwoju za pomocą metodyki kabalistycznej obiecuje szczęście samemu człowiekowi. Przecież człowiek, który pojął miłość do bliźniego, zgodnie z prawem podobieństwa właściwości zlewa się z wyższą siłą i wychodzi ze swego małego światka, pełnego cierpień do dużego i wiecznego świata oddawania wyższej siły. 

System etyki zobowiązuje człowieka uzyskać dobry stosunek do siebie i do otaczających go ludzi, podobne jest to do dzierżawy, ponieważ pieniądze zwracane są na końcu. Przyzwyczajenie do takiej pracy nie pozwala się podnieść nawet po stopniach etyki, ponieważ człowiek przyzwyczaja się do takich wysiłków, które są opłacalne, dobrze opłacane przez otoczenie za jego dobre uczynki. 

Zajmujący się kabałą ze względu na wyższą siłę upodabnia się do jej czynności, bez otrzymywania jakiejś zapłaty, rzeczywiście podnosi się po stopniach moralności, ponieważ nie otrzymuje żadnej zapłaty na swojej drodze. Zbiera drobiny tego, co jest mu na drodze potrzebne w celu uzyskania innej natury- oddawania bliźniemu bez żadnego otrzymywania dla siebie oprócz podtrzymywania własnego istnienia. Tylko w taki sposób człowiek rzeczywiście jest w stanie się uwolnić od własnego egoizmu i wszystkich zakazów przyrody. Przecież, gdy człowiek nie znosi już otrzymywania dla siebie, a jego dusza jest wolna od wszelkich zbędnych i drobnych rozkoszy ciała i nie dąży do otrzymania bogactwa, poważania, władzy, wtedy on znajduje się w świecie wyższej siły i ma gwarancję, że nigdy nie będzie mu grozić niebezpieczeństwo, nie będzie mu wyrządzona żadna szkoda, przecież szkoda, którą odczuwa człowiek przychodzi do niego tylko od strony egoizmu. 

Widzimy, że kabała służy człowiekowi, który z niej korzysta i nie niesie żadnej korzyści dla stworzeń, które z niej nie korzystają. I nawet, jeżeli wszystkie uczynki i czynności człowieka służą jego naprawie - jest to tylko środek na osiągnięcie celu tożsamości z wyższą siłą.