Zysk powinien być odczuwalny, teraz lub w przyszłości. Ten, który nie odczuwa zysku, natychmiastowo kończy wszelką działalność, nie jest w stanie wykonać nawet najmniejszego ruchu. Przyczyną tego jest to, że nasze tworzywo - to chęć rozkoszowania się i tylko ze względu na to jesteśmy gotowi czynić wszelkie wysiłki.

Kabała dana jest nam z góry. Jest to ogólne prawo dzieła stworzenia, mówiące o sposobie, w jaki można się rozkoszować. Stwórca stworzył człowieka i dał mu "instrukcję" prowadzenia jego życia. Życie dla nas - to otrzymywanie rozkoszy.

Dlatego instrukcja pokazującą w jaki sposób człowiek powinien istnieć nazywa się Kabałą, inaczej nauką o otrzymywaniu rozkoszy. Dzieje się tak dlatego, że istnieje bardzo surowa zasada otrzymywania rozkoszy, gdyż Stwórca pragnął doprowadzić człowieka nie po prostu do rozkoszy, ale do rozkoszy wiecznej, doskonałej.

Jeżeli człowiek trzyma się tej zasady, wtedy się rozkoszuje, lecz jeżeli dąży jedynie do rozkoszy, to otrzymuje zamiast rozkoszy cierpienia.

Cierpienia - to silne odczucie braku rozkoszy. Dociera ono do zmysłów tylko po to, by zmusić człowieka do zastanowienia się nad przyczyną jego cierpień i po to, by znalazł drogę do prawdziwej rozkoszy. Ludzkość stale poszukuje tej drogi, każdy człowiek, od wieków.

W naszym świecie posiadamy niezwykle małe chęci rozkoszowania się. Po to, aby osiągnąć światy duchowe, człowiek powinien zwiększyć swoją chęć do otrzymywania, a nie uciekać od niej. Zwiększyć ją aż do chęci "pochłonięcia" wszystkiego, wszystkich światów z naszym włącznie. Lecz czynić to należy we właściwy sposób. To jest właśnie calem stworzenia człowieka.

Człowiek nie powinien być odludkiem, który ucieka przed życiem. Kabała mówi inaczej: zobowiązuje człowieka aby się ożenił, dał światu dzieci, pracował i żył pełnią życia. Cały świat istnieje w taki sposób, aby szczególną, właściwą drogą doprowadzić człowieka do naprawy.

Jednak najpierw trzeba nauczyć się otrzymywać, nauczyć się prawidłowego wykorzystywania wszystkich danych człowiekowi chęci tak, aby ich nie ograniczać. Człowiek niczego nie powinien sobie odmawiać, nie ma potrzeby oddalania się od życia.

Kabała całkowicie odrzuca wszystkie rodzaje przemocy. W światach duchowych nie istnieje przymus. Na początku nauki człowiek nie posiada jeszcze odczucia duchowego, dlatego na pierwszym etapie nauka jest oparta na rozumie: wykorzystując rozum, powinniśmy rozwinąć odczucie w sercu.

Kiedy serce zaczyna się rozwijać, człowiek uzyskuje odczucie tego, co jest słuszne a co fałszywe, i w naturalny sposób dochodzi do prawidłowego zachowania i prawidłowych decyzji.

W zależności od poziomu swego duchowego pojęcia człowiek oddala się od określonych rzeczy, które go już nie pociągają, tak jak dorosłego nie pociągają więcej zabawy dziecięce.

Świat duchowy pojmuje się, wykorzystując:

1. Naukę pochodzącą z ksiąg prawdziwych kabalistów. Wszystkie księgi Tory są kabalistyczne, napisane przez kabalistów dla siebie nawzajem, w celu wymiany zdań i wzajemnej pomocy. Ten, kto w swych uczuciach podnosi się do światów duchowych widzi, jak księgi te pomagają iść dalej i się rozwijać. To przypomina przewodnik po nieznanym kraju. Z jego pomocą człowiek stopniowo zapoznaje się z krajem, uczy się działać w nowych warunkach.

Księgi powinny odpowiadać naszym duszom, tj. powinny one być napisane przez współczesnego kabalistę, ponieważ dusze opuszczające się w każdym pokoleniu, nie są jednakowe i wymagają specjalnego, odpowiedniego dla nich podręcznika.

2. Grupę prawdziwie pragnących wzniesienia duchowego, grupę która uczy się wspólnie, na podstawie ksiąg prawdziwego kabalisty, pod kierownictwem Rawa (Nauczyciela). Grupa daje siłę. Chęć rozwoju duchowego jest niezwykle mała, lecz można ją zwiększyć, wykorzystując kolektywną chęć. Kilku uczniów z niewielką chęcią każdy, wspólnie wzbudzają duże światło otaczające.

Już od samego początku kabaliści zajmowali się nauką w grupach. Rabi Szymon bar Jochaja, a także ARI studiowali Kabałę w grupie. Grupa jest niezbędnym warunkiem, by iśc do przodu.

3. Rawa; kierownictwo dobrego rawa, który w swoim czasie uczył się z prawdziwych ksiąg, u prawdziwego kabalisty. Grupa w żadnym wypadku nie zamieni Rawa, postęp nie jest możliwy bez Rawa, tylko Raw daje grupie dobre wskazówki.

Otrzymanie światła duchowego zaczyna się od niedużych porcji, które wzrastają wraz z chęciami. Im większa jest chęć człowieka, tym większe jego zrozumienie i pojęcie. W końcu każdy człowiek powinien wytworzyć swoje naczynie duchowe - duszę i całkowicie wypełnić ją światłem.

To właśnie jest ostateczna naprawa. W tym momencie człowiek osiąga najwyższy stopień, korzeń swojej duszy, miejsce w którym narodził się w Stwórcy. I ten stan powinien osiągnąć, będąc jeszcze w tym świecie, w swoim ciele.