"Ten, kto realizuje przynajmniej jedno prawo wyższego świata, wygrywa siebie i świat przez cnotę dobroci".

Baal HaSulam 

Naprawa stworzenia jest w intencji 

Naprawa prawdziwej ludzkiej natury, egoistycznych pragnień, powinna być przeprowadzana tylko w celu zjednania się z wyższą siłą, za pomocą podobieństwa właściwości i poprzez uzyskanie cechy bezwarunkowego oddawania. Jest to, ta sama droga, jaką ona działa na nas; ze względu na oddawanie, aby napełnić nasze pragnienie otrzymywania. 

To ludzkie pragnienie do zdobywania przyjemności zostało stworzone przez źródło, siłę najwyższą, i jest bynajmniej do niej przeciwne. Przeciwna jest INTENCJA otrzymywania przyjemności "ze względu, na samego siebie". W rzeczywistości jest to pragnienie otrzymywania przyjemności ze względu na samego siebie, co nazywane jest egoizmem, a nie przyjemności samej w sobie. Pragnienie otrzymywania lub jak mówią Kabaliści, napełniania się, jest niezmienne; to jest dokładnie ta jedna i jedyna rzecz, jaka została stworzona. Nie ma nic innego w stworzeniu, za wyjątkiem pragnienia otrzymywania i samego Stwórcy. Jednak, zgodnie z Jego wolą, stworzenie musi odkryć szczególną przyjemność w Jego świetle, i w byciu blisko Niego. 

Jedyna zmiana, jaką jesteśmy w stanie uczynić dla stworzenia jest sposób, w jaki korzystamy z naszej niepowtarzalnej, autentycznej, naturalnej cechy, to jest, z pragnienia otrzymywania: albo "ze względu na siebie" albo "ze względu na Stwórcę". Otrzymywanie przyjemności "ze względu na siebie" jest ograniczone przez granice naszego świata. Ogólnie rzecz biorąc, nie może ono być napełnione, ponieważ rozkosz, przez wypełnianie nią pragnienia, niweluje je w wyniku, czego sama znika. Przyjemność i zadowolenie nie zostaje w naszym odczuwaniu. Te mikro-pragnienie istnieje tylko po to, żeby umożliwić życie człowiekowi, dopóki nie zacznie utrzymywać prawdziwej intencji i będzie w stanie napełnić siebie nieograniczoną i nieskończoną rozkoszą. Te mikro pragnienie może otrzymywać tylko "małą iskrę" rozkoszy, "ner dakik", a każde nieskończone i wieczne napełnienie może zostać osiągnięte tylko przez intencję "dla Stwórcy". 

Stąd widzimy, że pragnienie otrzymywania nie jest przeznaczone przez Stwórcę do wykorzystywania go w bezpośredni sposób "ze względu na własną przyjemność", lecz wręcz przeciwnie "ze względu na Niego". W ten sposób, stajemy się podobni do Niego. Przez zmianę egoistycznej intencji "czerpania przyjemności dla siebie" na altruistyczną "czerpania rozkoszy ze względu na Stwórcę", człowiek staje się całkowicie identyczny z Istotą Wyższą, ponieważ to intencja określa czyn. 

Jednakże, niemożliwe jest dokonać natychmiastowej zmiany z egoistycznej intencji "dla siebie" na altruistyczną - "dla Siły Wyższej". Taka zmiana w poglądach człowieka, myślach, zwyczajach, nawykach i w stylu życia wymaga stopniowej transformacji. Wybór człowieka w znajdowaniu sposobu otrzymywania rozkoszy jest pod wpływem społeczeństwa, opinii publicznej i mody, a w rezultacie tylko poprzez zmianę środowiska. Dlatego też, tylko poprzez umieszczenie jego priorytetu w oddawaniu zamiast otrzymywania, może człowiek dokonać zmiany, z intencji "ze względu na siebie" na intencję "ze względu na innych". 

Jaka jest, ta szybka i oczywista metoda, która umożliwia człowiekowi nabywać tą cechę Wszechmogącego? Jedyny sposób osiągnięcia zdolności "oddawania" jest poprzez myślenie, o swoich osobistych potrzebach tylko w stopniu najwyższej konieczności, a w pozostałych myślach troszczyć się o dobro społeczeństwa i jego obywateli. Poprzez takie postępowanie, człowiek staje się podobny do właściwości Wyższej Rządzącej Siły. Taka drastyczna zmiana jest możliwa tylko w szczególnym społeczeństwie, które tworzy dla człowieka prawidłowe, właściwe środowisko do przejścia tej poprawy. 

Dwie zasady dla stymulowania społeczeństwa do realizacji tego prawa: 

* Społeczeństwo, co więcej ludzkość, zachęca jednostkę do stosowania prawa 
* Zasada oddawania ze względu na ludzkość przygotowuje człowieka do przestrzegania prawa oddawania w celu zjednania się z Wyższą Siłą. 

Tylko wtedy człowiek ma energię by realizować czynność oddawania. Społeczeństwo poprzez pochwałę jego uczynków zaopatruje go w altruistyczną zdolność oddawania, na początku ze względu na nagrodę, taką jak honor i podziw społeczeństwa. Niemniej jednak, nawyk oddawania staje się powoli drugą naturą i człowiek zaczyna jej pragnąć z przyzwyczajenia. 

Poza tym, czynności oddawania wywołają opuszczanie się Wyższego Naprawiającego Światła, które zmienia jednostkę na podobieństwo Stwórcy, a następnie mechanizm z "ze względu na siebie" na "ze względu na Stwórcę". 

Przygotowanie jest jedną z części ostatecznego celu, ponieważ, poprzez przyzwyczajanie się do pracy dla innych i dla ich dobra, on stopniowo, cierpliwie rozwija się, by wypełniać prawa Stwórcy, następnie wyznaczoną zasadę "ze względu na Stwórcę", a nie "ze względu na siebie". W ten sposób nasza intencja jest zgodna z planem stworzenia. 

Cześć metody, odpowiadająca za stosunki człowieka z bliźnim 

Metoda jednoczenia się z Wyższą Siłą zawiera dwie części: 

* postawa człowieka w stosunku do Stwórcy 
* postawa człowieka w stosunku do bliźniego 

Najskuteczniejsza i najbardziej pożyteczna rzecz do zrobienia, to przede wszystkim skoncentrowanie się na stosunkach pomiędzy bliźnimi, ponieważ przez to, człowiek zdobywa właściwe przyzwyczajenia, żeby wykorzystać je później w jego zbliżaniu się ku Stwórcy. 

Myśl, dialog, działanie 

Każda próba naprawy zawiera myśl, dialog, działanie. 

Działanie poprzedzone jest intencją, a intencja ujawniona jest przez działanie. Są dwa rodzaje intencji, "dla siebie" i "dla Stwórcy". Działanie z intencją, która nie jest "ze względu na Stwórcę" nie osiąga Stwórcy. On odkrywa człowiekowi Siebie tylko w jednym stanie: gdy człowiek posiada stałą prawdziwą intencję oddawania, tzn. w stopniu wzajemnego podobieństwa między nimi. Nie ma wątpliwości, że Stwórca zawsze i w pełni rozumie człowieka, lecz jego zrozumienie jest jednostronne. Człowiek zaczyna odczuwać Stwórcę, lub mówiąc inaczej, Stwórca odkrywa Siebie człowiekowi; jednakże, tylko w stopniu ich podobieństwa. Najefektywniejszy sposób by stać się podobnym do Stwórcy jest poprzez wzięcie na siebie obowiązku oddania się by służyć innym, mając jako cel ostateczny - zjednoczenie się ze Stwórcą. Uczynki odnoszące się do stosunków między ludźmi są podyktowane ludzkim sumieniem, które zobowiązuje człowieka do działania w pewien sposób. Jednak działanie z tej przyczyny nie przynosi żadnej naprawy. Działanie sumienia nie sprowadza człowieka bliżej Stwórcy. Z tego powodu człowiek musi zawsze pamiętać o tym, że cokolwiek robi, ma tylko jeden cel: zadowalać Stwórcę po to, by być identycznym jak On, co jest równoznaczne z bezinteresownym oddawaniem. Takie rozumienie, w połączeniu z dobrymi uczynkami, zbliża człowieka do Stwórcy, aby jego cechy mogły być podobne do duchowej formy (człowiek jako odcisk Stwórcy). Wtedy człowiek będzie gotowy otrzymać Wyższe Światło i wyższą obfitość. 

Takie myślenie podczas wykonywania tego przykazania jest postawą bardziej pewną, niż relacje człowieka ze Stwórcą. 

Dialog oznacza apel do Wyższej Siły o naprawę i o przemianę intencji z: "ze względu na siebie" na "ze względu na innych" podczas każdego działania, lecz zwłaszcza podczas studiowania Kabały. 

Dwa rodzaje oddawania rozkoszy Stwórcy 

Świadomie - ponieważ rodzaj ludzki nie może mieć nadziei, że któregoś dnia będzie w stanie nabyć od razu podobieństwo do Stwórcy - bez wstępnego przedłużania wysiłków podczas gdy Stwórca jest ciągle ukryty, i bez pracy w grupie, by otrzymać intencję "dla Stwórcy". Poprzednio, obecnie i w przyszłości, każdy kto chce osiągnąć połączenie ze Stwórcą, będzie musiał rozpocząć swe wysiłki od początkowej egoistycznej intencji, wtedy, tylko po wypełnieniu wszystkich przykazań, stanie się on podobny do Stwórcy w swojej intencji. 

Zbliżanie się do tego stanu nie jest ograniczone czasem, zależy raczej od gotowości jednostki oraz od stopnia jego panowania nad sercem. Ponadto, ponieważ ludzie upadali i będą upadać, robiąc to "samodzielnie", będą umierali, zanim osiągną mądrość. Jednakże w tym samym czasie, ich nagroda jest wielka, a ludzki umysł nie może uchwycić wielkości znaczenia rozkoszy, która dawana jest Stwórcy. 

Nieświadomie - nawet początkujący, który wypełnia każdą czynność z jakąś intencją mimo, że nie jest jeszcze gotowy działać inaczej, także daje rozkosz Stwórcy. 

Obowiązek przestrzegania 613 przykazań 

Ludzka dusza składa się z 613 oddzielnych pragnień, i naprawa ich z intencji "dla siebie" na intencję "dla Stwórcy" pozwala człowiekowi odczuwać zjednoczenie ze Stwórcą, przez każde naprawione pragnienie. Zrozumienie każdego przejawu Stwórcy w człowieku jest postrzegane jako odkrycie Stwórcy i nazywane jest jednym z Jego imion. Innymi słowy, imię Stwórcy odzwierciedla osobiste zrozumienie rozmaitych miar wszechstronnej obfitości Stwórcy. Każdy człowiek musi przejść przez wszystkie te miary i musi odczuć kompletne, ogólne odkrycie (imienia) Stwórcy. 

Prawdziwa Mądrość 

Kabaliści podarowali metodę indywidualnego pojmowania. Tutaj oferujemy ogólny sposób, ponieważ jest on niezmienny i określa on substancje duchowe bez umieszczania ich w materialnej powłoce. Ostatnie podejście jest najbardziej użyteczne dla rozwoju metody pojmowania. I ta nauka nazywana jest prawdziwą mądrością. 

Sukces podawania tej nauki wzrośnie w następnych pokoleniach, ponieważ będą one bardziej przygotowane do zrozumienia prawdziwej mądrości. Powodzenie jej rozumienia zależy od wielkości duchowego przywódcy tego pokolenia, lub od samego pokolenia, lub od obu tych czynników.