Приказна за робот

Книга „Плодови на Мудроста. Писма“,

19 денови од почетокот на сметањето на омер, 5680 година (1920) во Ерусалим, нека биде дограден и зацврстен, неделно поглавје за нивното доближување кон Создателот.

На мојот пријател... да живее долго и среќно, Амин

Денес на ручек го примив твоето писмо, со дата од 8-ми од првиот месец и твоите зборови за мене се во гнев, како бедник, што е прифатена молитва, како што е запишано во книгата Зохар. Јас те прекорував во моите претходни писма заради твојот прекор кон мене за отсуството на писма, дека ти бараш оправдување за својата мрзеливост. Погледни: од седмиот ден на месецот Шват до осмиот од Нисан, односно повеќе од два месеци ти не ми напиша ништо. Додека јас, во тој период ти пишав 4 писма: на 22-ри Шват, на 10-ти Адар, на младата месечина во Нисан и на 8-ми Нисан. Ако оваа дланка не го заситува лавот, тогаш тоа е како реченото: „Бидејќи високиот го чува повисок, а над нив се највисоките“. Како одговор, кој упорно тој го бара, ќе одговорам дека сите веруваат во личното управување, а притоа воопшто не соединувајќи се со него. Причината за тоа е во прашањето како е можно да се припише туѓа и нечиста мисла... на Создателот, кој претставува најголема добрина и прави само добрина... но само на вистинските работници за Создателот на почетокот им се открива знаењето за личното управување, дека Тој е оној кој ги создал сите причини кои му претходат на него и дека и добрите и лошите се заедно и се соединуваат со личното управување, затоа што секој кој е соединет со чистото, е чист и самиот.

Откако оној кој управува ќе се соедини со своето лично управување, разликата меѓу злото и доброто воопшто не се забележува „и сите тие се сакани и сите тие се избрани“, затоа што сите тие се носители на садот на Создателот и се спремни за убавината од откривањето на единството на Создателот и тоа се спознава во чувството, а во таа смисла на крај кај нив се појавува знаењето дека сите дејствија и мисли, како добрите, така и лошите се носители на садот на Создателот и дека Тој ги подготвил сите нив, а тие излегле од Неговата уста и тоа ќе стане очигледно во погледот на секој во Крајното Поправање. Меѓутоа, до тогаш продолжува долгиот и ужасен прогон, а најголемата несреќа во тоа е што кога човекот ќе го види откривањето на некое непристојно дело, тој паѓа од своето ниво (и паѓа на познатата лага и заборава дека е како секира во рацете на дрвосечач). Мисли дека тој го извршува тоа дело и заборава на Причинителот на сите причини и дека сè доаѓа од Него, дека нема никој друг кој би дејствувал во светот освен Него. Такво е учењето, без оглед на тоа што на почетокот тој останал да учи заради знаењето, во потребниот момент сепак нема да владее над своето знаење и нема да може да соедини сè со Причинителот во такво единство кое ќе ја надмине чашата на заслугите. Ова е целиот одговор на неговото писмо. Јас веќе одамна без заобиколувања (хебр.: „паним бе-паним“) ти ја раскажав вистинската приказна за овие две работи и едното укажува на другото. Сепак, сè уште одолева и владее силата на сокривањето, како што рекле мудреците за двајцата шегаџии кои ги донеле пред ребе и кои го развеселувале секого кој е тажен.

Приказната е за царот кој толку многу го засакал неговиот роб, што посакал да го возвеличи и да го издигне над сите министри, бидејќи ја признал во срцето негово верната и неуништлива љубов. Меѓутоа, немало во традицијата на царството возвишување на човек до највисоките редови одеднаш и без причина, туку традицијата на царството била да се открие причината да биде очигледна на секого во длабоката мудрост (Хохма). Што направил тој? Го поставил робот како вратар во надворешните одаи и заповедал на еден министер, усовршен во циркуската уметност, да се облече и да се претстави како бунтовник против царството и да почне да се бори за да го заземе (царскиот) дворец кога војската не е спремна. Министерот постапил по заповедта на царот и извежбано и со голема мудрост претставил како да војува за царскиот дворец. Робот вратар со ризик за животот го спасувал царот и се борел против министерот со зачудувачка храброст и огромна преданост, така што на секого му станала очигледна неговата срдечна љубов кон царот. Тогаш министерот ја тргнал својата маска и настанала голема веселба (затоа што тој се борел со голема храброст (со гвура) и со цврстина на духот, а сега видел дека тоа било илузија, а не реалност). Највеќе се смееле кога министерот раскажувал за длабочината на претставата и големиот страв кој го играл пред неговите очи. Секој детал во таа страшна борба предизвикувал веселба и голема радост. Но, сепак тој е роб! И не е обучен. Како може да го издигне над сите министри и работници за царот?

Се замислил царот во својата душа и му рекол на истиот министер да се преоблече како разбојник и убиец и да поведе привидна војна против него. Царот знаел дека во втората војна ќе му се открие чудесната мудрост (Хохма), така што тој ќе стане достоен да застане на чело на сите министри. Затоа го поставил робот како чувар на целиот царски имот. Министерот тогаш се облекол како разбојник и убиец и тргнал да ги ограбува царските богатства. Несреќниот чувар војувал со него со целосна храброст и преданост сè додека не се исполнила мерката. Тогаш министерот се прикажал и настанала голема радост и веселба во царскиот замок, уште поголема од претходно. Вештите досетки на министерот со сите детали предизвикувале смеа, затоа што тогаш министерот требало да се усоврши повеќе од порано бидејќи сега станало општопознато дека во царството нема ниеден разбојник, а оние разни разбојници се само шегаџии, така што министерот (само) со помошта на голема снаодливост добил сила да се претвори во ликот на разбојник. Меѓутоа, на еден или на друг начин, робот се здобива со „мудрост“ (Хохма) – од знаењето на крајот и со „љубов“ од знаењето на почетокот. Тогаш тој се издига засекогаш.

Претставата всушност е чудесна – сите тие војни во прогонот и сите ја знаат (сокриената) добрина во нив, затоа што сето тоа е своевидно глумење и веселба кои носат само добрина. Како и да е, не постои никаков начин да се олесни тежината на војната и стравот за себе. Јас ти го раскажав ова детално без никакви заобиколувања (паним бе-паним) и сега ти ја знаеш оваа приказна од едниот крај, а со божја помош ќе го разбереш и другиот крај. Но, за најглавното за што сакаш да ги чуеш моите зборови, јас не можам ништо да ти одговорам, па затоа без заобиколувања ти ја кажав приказната, дека „земското царство е слично на царството небесно“ и иако практичното управување им е дадено на министрите, сепак сè се изведува според советите на царот и по неговиот потпис. Меѓутоа самиот цар не прави ништо, туку само го потпишува планот кој го подготвиле министрите, а ако тој открие некој недостаток во планот, тој не го исправа, туку ќе постави друг министер, додека првиот ќе го тргне од неговата позиција.

Така и човекот е мал свет и тој се однесува според буквите кои се отпечатени во него, затоа што царевите управуваат со 70-те народи што се во него и ова е смислата на зборовите од Книгата Јецира: „Поставив на власт таква буква“. Секоја буква е како министер во свое време, кој ги подготвува (плановите), а Царот на светот треба да ги потпише и ако таа буква згреши во некој план, тогаш таа се отстранува од нејзината должност и Тој наместо неа ќе постави друга буква. И како што е речено: „Секое поколение со свои судии“  - и во Крајното Поправање ќе владее буквата која се нарекува „Машиах“. Таа ќе ги дополни и поврзе сите поколенија со венецот на славата (Атерет тиферет) во рацете на Создателот. Од ова разбери како јас можам да се мешам во работите на твојата земја, кога веќе... царевите и судиите и секој треба да открие сè што му е гарантирано за откривањето. Преминувањата кон единство... тој не сака да ги поправи, туку јас ќе ги поправам (за чудо!), меѓутоа, сè ќе се разјасни во тајната на гилгула (кругот на животот). Од оваа причина јас многу сакам да ги слушнам во најситни детали твоите разни одлуки, затоа што во секој детал се крие длабока мудрост и доколку би слушнал од тебе за некакво поставување на ред (на дејствијата), би можел да ги исполнам, радувајќи го со тоа твоето срце.

Знај дека ми е тешко да го слушав твојот говор бидејќи не си доследен во термините и нивните значења. Затоа ќе ти ја подотворам портата за значењата на називите. Според законот за називите, „како што ќе ти покажат“, описот за нив за мене е суд на својата мудрост и на тој начин јас ќе можам да ги разберам твоите зборови до крај. Сакам да ги уредам називите според тоа како сум ги разбрал од сите твои писма и тие да бидат постојано дефинирани меѓу нас, но и (можеби) да знам што ќе напишеш без никакво заобиколување, како етикети на бокал со вино. Ќе почнеме од коренот на сите корени до крајот на сите краеви. Општо земено, определени се пет нивоа: Јехида, Хаја, Нешама, Руах, Нефеш. Сите тие се собираат на едно место во поправениот гуф. Така, Јехида, Хаја, Нешама се наоѓаат над времето. Иако тие може да се најдат дури и во срцевината на битието, но (само) како опкружувачки (Светлини, кои светат) оддалеку, нив нема да ги има во гуфот кога тој ќе биде поправен, затоа што дури и во скриениот извор се познава коренот: рош, тох, соф, каде што рош е коренот (Светлините) на Јехида, а тоа е Бесконечноста, бидејќи таму, на неговото место Светлината на Создателот не се открива и сè се стемнува, како свеќата пред факелот. Потоа е коренот на тоха и тој е корен на (Светлините) Хаја, а тоа е својство на Бесконечноста, односно откривање на Светлината на Создателот во совршенство, а во категоријата на времето оваа Светлина се достигнува само како животворна сила, присутна во него. Ова е доволно за оној кој разбира. Затоа тој се нарекува корен на (Светлините) Хаја (животот). Потоа е коренот софа, а тоа е коренот на душите (нешамот) и тој е апсолутно како на почетокот, својство на Бесконечноста. Овде се тргнува Вишата завеса и започнува времето во својството „шест илјади години постои светот, а седмиот милениум – во уништување“, што се нарекува: Руах, Нефеш и нивниот корен, соединет со Нешама, но исто така се распространуваат и надолу во својството на Тора и тоа е духот на животот (Руах Хаим). Заповедта е Нефеш, а Нефеш е постојан, тоа е својство на спокојството (нефиша) и сила која го опфаќа и го зацврстува гуф во постојаната состојба со силата на женскиот почеток (Ноквут), поставен во Нефеш. Ова е Руах, кој го вдишува духот на животот и Светлината на Тора во форма на нуква. Исто така во коренот се појаснува својството „И му вдиша во неговите ноздри дух (Руах) на животот и човекот стана Нефеш жив“, односно Руах се издига во Нешама и од неа добива живот во Светлината на царскиот лик, а го подарува тој живот на Нефеш и во тој момент се нарекува „Нефеш жив“.

Таков е редот во секој зивуг од седумте нукви на рош и во двете долу во Нефеш. Ова е својството „Создателот ги населува самците во дом“, односно во откривањето на женската сила и благодарение на тоа „целата слава на царската ќерка е внатре“. Најважните поправања и работата се во откривањето на силите на Нешама, која во Зохар се нарекува Виш Свет (Алма Илаа). Ова исто така, спаѓа во својството на скриениот извор, во однос на коренот софа, како што е речено погоре. Секој зивуг е откривање на Единствената Светлина во реалноста од Вишиот Свет. Ова се нарекува „Да бидат синовите наши како млади растенија, израснати во нивната младост“, односно во својството Ибур во Вишиот Свет и со помош на зивуг... за пониските... таква била желбата крајот на почетокот, скриениот извор да ги исполни сите Светлини... продолжение од книгата „Скривница на знаењата“. Суштината на разумот е Нефеш на човекот и целиот човек, бидејќи тој се одредува со него (со Нефеш) во целина, а тоа што излегува од него (од Нефеш) се неговите наметки и слуги, од кои дел се неговите гранки, а дел се сметаат како туѓи за него. Иако оваа сила ја има во Нефеш, на еден или на друг начин, тој не ја гледа и таа е сокриена од окото на секој жив. Не се чуди за ова, бидејќи видот е доминантно својство, најважно од сите сетила, но ако не постоеше, (иако) тие не би се виделе себеси никогаш, несомнено е дека ќе го почувствуваат своето постоење, така што видот не би им додал никакво знаење. Затоа ништо не се создава попусто, бидејќи тие имаат чувство и немаат потреба да додаваат во чувството. Истото важи и за душевната сила која ја претставува суштината на човекот – на него не му е дадена никаква чувствена перцепција бидејќи му е доволно, на еден или на друг начин, чувството на своето постоење. Ниеден човек нема да се задоволи со сопственото постоење и ќе има потреба од доказ од своите сетила (а причината е што нема чувство без движење, односно чувството понекогаш се прекинува, а во Ацмуто нема движења, па на тој начин, ова повеќе личи на апсолутно знаење). Голема грешка е да се споредува формата на суштината на разумот со формата на достигнувањето, која во помал дека се потпира врз очите на фантазијата, затоа што тоа е апсолутна лага бидејќи тоа достигнување е слично на Светлината која излегува и која дејствува, а во чие што продолжување на дејствијата се разликува и чувство на неговата светлина додека тој не го заврши своето дејствие и неговата светлина не исчезне.

Одовде сфати дека достигнувањето кое се чувствува за време на неговите дејствија е само мала и слаба гранка (чувството на суштината е својството на знаењето бидејќи силата на чувството, исто така е чувство, во смисла на практичен израз, па затоа чувството на суштината нема потреба од него) и тоа нема ништо заедничко со неговата суштина – ни според количината ни според својствата, слично на камен од кој по ударите летаат искри светлина, кои се појавуваат од дејствувањето на целокупната сила присутна во каменот, без разлика што во својството на таа целокупна сила која ја има во него, воопшто нема никаква светлина. Истото е и со суштината на разумот – тоа е заедничка сила во човекот, а се откриваат нејзините различни гранки, како во случајот со храброста и силата, со топлината и светлината – според практичните закони кои ги доведуваат во дејствие. Иако ние ја нарекуваме со името „разумна душа (нефеш)“ или „суштина на разумот“, тоа е затоа што разумот исто така е нејзина гранка, најважната во светот, бидејќи „Човекот го фалат според неговиот разум“. Го определуваме со името „разум“ затоа што никој не може да му го даде она што го нема. Со други зборови, во секој случај, не помалку од разумот кој се чувствува, бидејќи тој е нејзина гранка и дел од неа. Тој управува со останатите нејзини гранки и ги впива, како што свеќата ја впива факелот. Разумот не се поврзува со никакво дејствие, меѓутоа разни дејствија се поврзуваат и се определуваат во разумот, па излегува дека целата реалност е негов роб, како од гледна точка на потчинување, така и од гледна точка на негово усовршување, бидејќи постојано сè се намалува, а разумот, во целина, цело време се развива. Затоа ние се занимаваме само со патиштата на разумот и неговите стремежи. Тоа е сè.

Јехуда

„Плодови на Мудроста. Писма“,

17-ти тамуз 5680 г. (1920), град на убавината

Со суштината моја и со мојот краен дел... да се возвеличи славата и убавината негова

Сега се спремам да ти одговорам на твоето писма од ЛАГ ба-омер заедно со твоето писмо од 17-ти сиван, кое го добив вчера. Затоа не ти одговорив веднаш на писмото од ЛАГ ба-омер, со надеж дека ќе ми кажеш список на термини определени меѓу нас, чие што користење ќе ни овозможи предавање на нашите тајни мисли. Меѓутоа, добив барање: „Јас не знам...“ и затоа и јас сега не можам да напишам детално затоа што се плашам дека нема да можеш правилно да разбереш и ќе го чекам „третиот стих“ во надеж дека ќе ја разрешам нивната противречност и дека ќе дојдам до јаснотија во изразувањето со што ќе можам да ти кажам што ми лежи на срцето без да ја промашам целта. Ме боли тоа што јас, хранејќи ги лажните надежи, напразно изгубив многу време во пишувањето на три долги писма. Првото – од вториот ден од поглавјето „Мишпатим“ од 22 шват, во кое ти напишав убава стихотворба за работа, која започнува со зборовите: „Навистина, ќе се залепи мојот јазик на небото, сите коски се жедни за масло / И од делата на Создателот разновидна напивка / И оживував јас, верувајќи дека сè е во Него“. Второто писмо е од шестиот ден од поглавјето „Тецаве“, од десетти адар, во кое јас го разјаснувам „чудното толкување“: „Еден владетел праша еден човек од Салини, велејќи: „Кој ќе владее после нас?“

(Р.Е.) донесе бел лист, зеде перо и запиша: „Потоа излезе неговиот брат...“. Рекле (мудреците): „Погледнете ги старите работи од новиот старец“. И ја објаснив чудесната вистина, скриена во овие зборови. Третото писмо е од третиот ден од поглавјето „Ваикра“, во кое го објаснувам спорот помеѓу школата на Шамај и школата на Гилел во врска со тоа „како играат пред невестата“. Исто така, вистинска стихотворба, која погодува право во целта, а започнува вака: „Дознај, чиј е овој печат / Таа прашуваше за сите жители на светот / Но оган кој гори најде девицата / Слично на престапник или на бунтовна жена“. Во нив не наоѓам никаков грев кој би можел да предизвика нивна загуба, освен тоа што ти можеш да ги разбереш неправилно заради отсуството на јасен јазик помеѓу нас. Затоа големо добро дело би било да го урнеш железниот ѕид кој нè разделува бидејќи едниот не ги разбира зборовите на другиот, како поколението на раздорот. А тоа што ти детално докажуваше во твоето писмо, недвосмислено покажувајќи дека основата на нашата љубов се потпира на „скриена љубов“, од каде дојде до очигледниот заклучок за тебе, дека воопшто не треба да се плашиш од сите мои барања кон тебе. Еве што пишуваш, од збор до збор: „Но јас воопшто не се плашам од твоите барања, од моите кон тебе и од твоите кон мене, сето тоа не игра никаква улога, а ти исто така воопшто не ја чувствуваш и не гледаш на надворешната страна, туку на внатрешното откривање во срцето, како тоа се случува со оној кој љуби, сокривајќи ги сите мисли кои му поминуваат во срцето и претворајќи ги во еден силен и добар монолит, кој ги отфрла сите модри патлиџани, лути сосови, лукот и кромидот. Во таа моја молба јас не барам да се зголеми љубовта или да се поништи, бидејќи љубовта останува на своето место, нерасипана и совршена, без никакви промени, без да треба нешто да се додаде или да се одземе.

Но (те молам) за да не бидеш во страдања – зошто и од која причина? Со своите страдања ти ми причинуваш и страдања и на мене, а сигурен сум дека не сакаш јас да страдам. Затоа ти ги кажав овие две причини, бидејќи се вистински и едноставни“. Крај на цитатот. Што да правам ако не можам да ја сокријам вистината, дури и кога е горчлива? Затоа ти ја кажувам вистината: јас сè уште не сум задоволен од твоите празни зборови и (дури) и да страдаш од тоа, сепак вистината мене ми е подрага од сè останато. Речено е: „Сакај го ближниот свој како самиот себе“, „не му го прави на ближниот она што не сакаш да ти го прават на тебе“, па како тогаш јас да ти оставам „благо“, ако тоа не е „вистинско“ и непцето мое ќе го исфрли, целосно ќе го протера. Карактеристика на најважната од сите важни работи, наречена „љубов“ е што таа претставува духовна поврзаност на Израел и неговиот небесен Отец, како што е речено: „Нè приближи Ти нас, Цару наш, кон името Свое велико засекогаш, во вистината и во љубовта“ и како што е речено: „Кој го избра народот Свој, Израел, во љубов“. Ова е почетокот на ослободувањето и Крајот на Поправањето, кога Создателот им ја покажува на Своите битија, создадени од Него, целата љубов, скриена дотогаш во Неговото срце, како што ти е добро познато и тебе. Затоа јас морам да ти ги откријам сите недостатоци, чиј што вкус го почувствував во двете твои јавувања. Во првата причина – во однос на тројната нитка, која е безгранично повисока од обичната пријателска љубов. Многу грешиш во оваа аналогија, споредувајќи ја и мерејќи ја духовната љубов со пријателската љубов која е зависна од причините и која се губи кога ќе исчезнат тие причини. Во втората причина ти одиш уште подалеку, повикувајќи ја на помош љубовта меѓу нас, во смисла на љубов од природното совпаѓање на својствата, која е присутна меѓу нас во голема мера.

Јас сум поразен „Господе на Авраам!!! Ти го изведуваш познатото од непознатото!!!“ затоа што љубовта меѓу нас, која е вечна и исконска, зависи од љубовта од природното совпаѓање на својствата, која може да исчезне, „и се сопнува оној кој помага, а паѓа оној кој бара помош“. Меѓутоа, јас стојам на едно и кој ќе ме собори? Ти велам: ако веќе наведуваш аналогии, тогаш споредувај ја „исконската духовна“ љубов, а не љубовта меѓу пријателите, која зависи од многу причини кои во крајна линија ќе исчезнат, а љубовта меѓу таткото и синот, која исто така е „исконска“ не зависи од ништо. Дојди и види го прекрасното својство на таа љубов, што, би се рекло, ако тоа е син единец на таткото и на мајката, тој треба повеќе да ги сака родителите бидејќи тие искажуваат повеќе љубов кон него, отколку родителите кои имаат повеќе синови. Меѓутоа, во реалноста не е така, туку напротив – ако родителите прекумерно се приврзани кон синовите со љубовта, големината на љубовта на синовите паѓа и се намалува до степен што понекогаш кај синовите „невооружени“ со очи, се гледа љубов од типот на „кога во срцето се изгасило секое чувство на љубовта“. Тоа својство, кое припаѓа на законите на природата, е поставено во универзумот. Внимателно погледни и ќе го пронајдеш. Причината за тоа е многу едноставна, затоа што љубовта на таткото кон синот е исконска и природна и како што таткото посакува да го сака синот, така и синот посакува да го сака таткото, а оваа желба во нивните срца цело време им прави непрестајно да чувствуваат страв. Со други зборови, таткото многу се плаши синот да не го замрази, дури и во најмал степен, а исто така и синот се плаши таткото да не го замрази дури и во најмал, незабележлив степен. Овој „постојан страв“ ги тера да си прикажуваат еден на друг добри дела, така што таткото постојано се обидува да му ја покаже на дело својата љубов, а и синот исто така постојано, колку што може, се обидува да му ја покаже на дело својата љубов. На тој начин чувството на љубов без прекин се зголемува во срцата на двајцата, додека едниот не го надмине другиот со своите добри дела. Значи, срдечната љубов на таткото му се открива на синот во совршенство, така што нема што ни да додаде ни да одземе.

Кога ќе достигнат таква состојба, синот во срцето на таткото ја гледа „апсолутната љубов“. Сакам да кажам дека тој воопшто не се плаши дека неговата љубов ќе се намали, но исто така и не очекува дека ќе се зголеми, па затоа тоа се нарекува „совршена љубов“. Тогаш кај синот постепено почнува да опаѓа покажувањето на добрите дела пред таткото и колку што се намалуваат добрите дела и откривањето во срцето на синот на љубовта кон таткото, „токму во тој степен“ гаснат искрите на „исконската љубов“, поставена од страна на природата во срцето на синот и кај него се појавува втората природа, блиска до, не дај Боже, омразата, затоа што сите добри дела кои таткото ги прави за него се мали во неговите очи и тој ги презира во однос на обврската наметната од „апсолутната љубов“, во која се навлезени нејзините делови. Ова се нарекува: „Јас сум мал наспроти сите милости и целата вистина“ и размисли добро за ова, бидејќи оваа (работа) е длабока и голема. Бидејќи имам навика секогаш да ги пеам пофалбите на природните системи, направени и поставени од Создателот за наше добро засекогаш, јас ќе ти ја откријам смислата која ја определува таа граница затоа што Тој не посакува зло, не дај Боже, туку напротив, во тоа е целиот раст и размножувањето во духовното бидејќи најважното нешто што се бара од оние кои Му служат на Создателот е соединувањето, а тоа е невозможно ако не е основано на љубовта и насладувањето, како што е речено: „Нè приближи Ти нас, Цару наш, до Своето големо име засекогаш, во вистина и во љубов“. За каква љубов зборуваат тие? За „совршена љубов“, затоа што совршеното не може да биде на штета, а совршената љубов е „апсолутна љубов“, како што е речено погоре. Во таков случај, како се можни растот и размножувањето во бараното соединување, така што на крај на сите тешкотии кои се појавиле во нашата улога, тоа да стане сè поголемо? Во ова е смислата на тоа што Создателот ја поставил душата во нечисто тело и во материја, со која во крајна линија станува познато дека таа треба да ја покаже љубовта на дело, притоа при отсуство на љубов во самото срце, бидејќи во природата на материјата е веднаш да го гаси секое добиено чувство на љубов, добиено од неа пред тоа.

Аналогно на тоа, „совршеното се наоѓа во совршено“, односно апсолутното знаење е присутно од страна на разумот при апсолутна и совршена љубов. Како и да е, во љубовта може уште да се дополнува, а ако човекот не додава во љубовта, сè што е било добиено позитивно, без сомнежи ќе се намали и ќе изгасне. Како што е речено: „Земјата не треба да се продава засекогаш“ итн. Сето тоа се точни и на повисоко ниво вистински зборови, па затоа внеси ги во своето скривалиште до времето на крајот на светот, кој со Божја помош, ќе настапи скоро. Сега сигурно ќе ја разбереш забуната која владее во моето срце во врска со тебе, кога гледам дека воопшто не се плашиш дека мојата љубов кон тебе ќе се намали и дека мојата љубов кон тебе е апсолутна љубов, а твоите прсти јасно имаат запишано дека нашата љубов цело време останува на своето место, „не се одзема и не се додава“, меѓутоа во крајна линија нашата духовност се наметнува во материја, а во природата на материјата, како што е речено, е да се намалува заради апсолутната љубов и тоа е несомнен закон. Затоа, обратно, ако ти ја чувствуваш нашата љубов како совршена, сега безусловно треба да почнеш да извршуваш практични постапки, „за да ја покажеш љубовта“, од страв од изладување кое излегува од чувството на апсолутната љубов, одрекувајќи го секој страв. На тој начин се зголемува желбата, а се зголемува и размножувањето на љубовта, што се нарекува „раст и размножување“. Моите зборови се основани на она што се гледа и „судијата нема повеќе отколку што гледаат неговите очи“, а никакво теоретизирање или сомнеж не можат да ги поколебаат овие мои зборови. Доколку ти не ги чувствуваш моите зборови во твоето срце, тоа е заради твојата загриженост од загуба, меѓутоа, кога ќе ја најдеш загубата и твојата грижа ќе исчезне, ќе погледнеш во своето срце и ќе откриеш дека е испразнето од секакво чувство на љубов. Ова е заради недостаток од практични дела, кои ја искажуваат љубовта, како што е речено погоре. И тоа е очигледно. Уште сега јажињата на нашата љубов во одреден, нека е и најмал степен, се тресат заради „недостатокот од страв“, предизвикан од знаењето за апсолутната љубов.

Сето ова ти напишав за да ти го кажам моето директно мислење, бидејќи, како да го скријам од тебе зборот на вистината? Меѓутоа, за мене воопшто не е тајна дека твоето денешно срце не се согласува со овие зборови и дека тие се тешки и големи за тебе, а ги гледаш како „обично дрдорење“. Но, послушај ме и ќе ти биде добро секогаш, затоа што нема помудар од искусниот. Затоа те советувам да го разбудиш стравот во себе дека љубовта меѓу нас може да се излади, без оглед на тоа што разумот ја одрекува таквата можност. Сепак, потруди се: ако постои начин да се зголеми љубовта, а човекот не го примени, тоа се смета за пропуст. Ова е слично на човекот кој му дава на пријателот голем подарок: љубовта која се открива во срцето (на пријателот) во самиот момент на дејствието, се разликува од љубовта која останува во неговото срце после тоа дејствие. Таа се лади секој ден, така што работата може да дојде до заборавање на подарокот на љубов, па затоа примателот на подарокот секој ден треба да изнаоѓа начини (сè) да изледа како ново во неговите очи. Тоа е нашата работа – секој ден да ја откриваме во себе љубовта исто како во моментот на примањето, односно да се зголемува и да се размножува разумот со многубројни дополнувања на првичната основа, додека денешниот благослов не ги допре нашите чувства исто како првобитниот подарок во првиот момент.

За ова се неопходни сериозни вештини, подготвени да проработат во потребниот момент. Ова е смислата на зборовите: „Во тие денови повеќе нема да зборуваат: „Татковците јадеа несозреани плодови, а на децата забите им трпнеа“... на секој кој ќе јаде несозреан плод забите ќе му трпнат“, односно додека не дојдат до споменатото знаење дека е потребно откривање на љубовта, нема да можат да го поправат гревот на татковците и затоа е речено: „Татковците јадеа несозреани плодови, а на децата забите им трпнеа“. Постојано размислувај за ова. Меѓутоа, откако ќе дојдат до споменатото знаење, веднаш ќе се удостојат со поправање на гревот на татковците и во секој недостаток кој ќе им се открие ќе знаат дека погрешиле во откривањето на љубовта, како што е речено погоре. Затоа секој ден за нив ќе биде како нов, затоа што во степенот на откривањето на љубовта тој ден, тие ќе привлечат Светлина до (нејзино) воспримање во чувствата. Доколку почувствуваат намалување на чувството, тоа ќе биде предизвикано од употребата на несозреан плод тој ден бидејќи тогаш не го откриле степенот на љубовта како што треба. Во основа, тоа спаѓа во (нивото) Машиах, меѓутоа постои и во нашиот свет бидејќи при напорот на срцето да ја открие љубовта меѓу човекот и Создателот, Создателот во него ја сместува својата Шхина во својството на „споменување“, како што е речено: „На секое место каде што ќе дозволам да се спомене Името Мое, Јас ќе дојдам кај тебе и ќе те благословам“. Во бројот на споменувања од самиот факт на дејствијата ќе се зголеми желбата и тагата „и духот привлекува дух и носи дух“ и така во круг, додека не се зголеми споменувањето, благодарение на што се зголемува желбата која се изразува во добрите дела, затоа што „паричка по паричка станува големо богатство“, како што е речено: „Еве ја Неговата награда со Него и Неговото наградување пред Него“.

За ова пишував детално, без оглед на тоа што при учењето ова е кратка мудрост. Меѓутоа, здобивањето со оваа мудрост, така што таа ќе се впие во сите делови, бара многу, многу време. Тоа всушност е својството на будење од долу во процесот на работа над посакуваната страна, од чиј што степен на добивање зависи брзината на поправањето во моментот на поправање и степенот на раст и зголемување после Крајното Поправање. Не ги ставај под сомнеж моите зборови затоа што „дојденецот е на земјата, а староседелецот на небесата“ бидејќи својството на љубовта спаѓа во желбата, односно зависи од срцето и не спаѓа во разумот, а ако е така, тогаш како е можно да се постави на почетокот на сите нивоа на разумот, како што пишував детално за ова? Меѓутоа, оној кој вкусил и гледа колку е добар Создателот е очевидец на сите тие работи затоа што нашата работа е соединување со Создателот, а Неговото единство во себе ги вклучува сите аспекти на светот и на еден или на друг начин, во самото Негово единство без сомнежи нема ништо материјално, а уште повеќе, нема никакво разминување со рационалната суштина. Затоа оној кој се удостојува да се соедини со Создателот станува мудар, соединувајќи се со едноставниот разум, а во моментот на соединување оној кој служи се соединува со Објектот на кој што му служи, благодарение на откривањето на Неговата желба и Неговата љубов. Меѓутоа, Создателот има желба разумот и знаењето да бидат во едноставно единство без никаква разлика на својствата, кое има место во материјалното. И ова е едноставно. Затоа достигнувањето на откривањето на оваа љубов е благодарение на разумот. И ова е доволно за оној кој разбира.

Дојди и учи кај совршениот работник (дури ако тој е совршен во будењето одозгора) и барај од твоите старци да ти кажат дека совршениот работник е совршен во сè и дека тој има целосно знаење „за благословот кој го очекува во иднина“, но тој во никој случај не слабее заради ова во спознанието на Тора и во барањето. И обратно, никој не работи така ревносно во Тора и во барањето како него. Објаснувањето за ова е едноставно: затоа што неговите напори не се толку насочени кон тоа да ја приближи кон себе добрата иднина, колку што се извршуваат во рамките на откривањето на љубовта меѓу него и Создателот, па затоа чувствата на љубов се множат и се зголемуваат и растат секој ден, додека љубовта не достигне својство на „совршена љубов“, што ќе го разбуди него и како последица од тоа, се доведува до размножување на совршенството во својството на будење од долу. Ова е доволно за оној кој разбира. Попатно ќе ти го објаснам својството на милостина на бедниот (цдака) кое високо стои во Зохар и Поправањата и кај мудреците. Кај човекот има еден орган со кој, не дај Боже, не треба да се работи и дури ако човекот има „некоја слаба желба“ да работи со него, овој орган останува совладан и прегазен од Создателот. Тој се нарекува „беден“ и целото негово право на постоење и опстанок (се обезбедува) со тоа што другите работат за него, сожалувајќи го, а ова се нарекува „оној кој обезбедил постоење (дури и) на една душа од Израел, е како да го обезбедил целиот свет“, па бидејќи овој орган се наоѓа под издршка на другите, тој има само хранење на душата – нефеш. Сфати го ова. Но, како и да е, Создателот смета како (човекот) да го обезбедил постоењето на целиот свет, што само по себе значи благослов на целиот свет кој се размножува, се зголемува и достигнува целина исклучиво благодарение на силата на душата – нефеш на овој бедник кој живее со помошта од работата на другите органи. И ова е доволно за оној кој разбира.

Како што е речено: „И го изнесе Тој надвор и му рече: Погледни го небото... И поверува во Создателот, а Тој му го пресмета ова како милостина“. Објаснување: бидејќи кога го изнел надвор, (на Авраам) му се појавила некаква желба да работи со тој орган, па затоа Тој му ја забранил таа работа. Како што е речено: „Погледни го небото“, а заедно со тоа му е ветен благослов на потомството и тоа е како „две спротивности во една“, затоа што целото негово потомство, кое добива благослов без да сака, произлегува од тој орган и ако тој не работи со него, тогаш како ќе се појави потомството? Ова е својството „И поверува во Создателот“, односно ги прифатил овие два докази какви што се, како апсолутна забрана за работа, но и како ветување за благослов на потомството. Како ги прифатил? Затоа Писанието ја разрешува оваа противречност: „И Тој му го пресмета ова како милостина (цдака)“, односно во форма на „милостина“ на бедникот кој се храни од туѓата работа. Ова е смислата на двата искази на мудреците: еден вели дека Создателот му укажува милост (цдака), обезбедувајќи му и подарувајќи му опстанок без работа, а другиот вели дека Авраам Му укажува милост на Создателот. И првото и второто се зборови на живиот Бог, затоа што до поправањето овој орган се наоѓа на небесата и се смета за милостина за понискиот, а во Конечното Поправање „таа не е на небесата“ и тогаш се смета за милостина на Вишиот. Погледни го ова подобро, бидејќи тоа е вистина.

Јехуда

Книга „Плодови на Мудроста. Писма“, стр. 37

„Четворица влегоа во Пардес“ затоа што до создавањето на светот „беше Создателот и Името негово“ бидејќи душите сè уште не биле души, а целото откривање на името на Создателот се случува после откривањето на Неговиот лик, слично како што непознатиот од страна на грбот се свртува, го покажува своето лице и гледаме дека ни е познат и кого можеме веднаш да го повикаме по име. До создавањето на светот душите биле совршено целосно соединети со Создателот, а Тој им дал круни и убавина дури и повеќе отколку што сакале, затоа што Тој ги знае нивните желби подобро од самите нив. Затоа не постои можност да се повика Неговото име, затоа што името се појавува во состојбата на возбудување на човекот за достигнување на некоја појава. Бидејќи овде се појавува само едноставна Светлина, невозможно е определувањето на спознанието, односно здобивањето со мудрост во таква Светлина.

Затоа мудреците таквата Светлина ја нарекуваат „едноставна“ (пшат), бидејќи таа е корен на сè и за неа не се зборува во книгите. Таа не е составен дел и не се достигнува како единствена и едноставна. Иако во понискиот свет во решимо на едноставната Светлина се разликуваат два дела, таа е едноставна, а не е составна и срцето ја разделува. Додека пак, во местото за кое зборуваме, воопшто не постојат никакви промени. Ова е слично на царот кој одеднаш го зел својот син и го ставил на средина на една огромна градина (пардес). Кога ги отворил царскиот син очите, не видел на какво место стои, затоа што од големата светлина на градината неговиот поглед се бил насочен далеку, на најоддалечените зданија и дворци на западната страна, па тргнал во таа насока и одел многу денови, сè повеќе останувајќи зачуден од убавината на западната страна. После неколку месеци, кога се намалила неговата воодушевеност и се заситила желбата, кога го исполнил својот поглед со формите на западната страна, неговата мисла се смирила и почнал да мисли што има на целиот негов пат кој е пред него? Го насочил својот поглед кон источната страна, кон страната од каде што дошол во градината и се вчудоневидел! Целиот исток со неговата убавина му бил толку блиску и не можел да сфати како не успеал да го почувствува тоа на почетокот, туку гледал само кон западната страна. Секако, оттогаш се насочил само кон сјајот на источната страна додека не се вратил кај портите низ кои некогаш влегол. Каква е разликата помеѓу деновите на влезот и деновите на излезот, затоа што сè што видел последните месеци, го видел за прв пат, но не го осознавал и не можел да го оцени, бидејќи срцето и очите ја чувствувале само светлината која доаѓала од западот. Откако им се наситил, го свртел лицето, срцето и своите очи кон исток, а срцето почнало да ја впива светлината која доаѓала од истокот. Но, што се променило?

Зад портите на градината постои второ сокривање, наречено „ремез“ (навестување), слично на тоа што царот му навестил на својот сакан син и го плашел со нешто, но синот не разбирал ништо и не го чувствувал внатрешниот страв, скриен во навестувањето, меѓутоа како последица од неговото соединување со таткото, тој веднаш се оддалечува оттаму во спротивната страна. Тоа се нарекува „второ лице“, ремес (навестување), затоа што две лица, пшат и ремез се впишуваат во битијата, како еден корен. Речено е дека нема збор кој е составен од помалку од две букви, наречени основа на коренот, затоа што од една буква не може да се разбере ништо, па затоа почетните букви на зборовите пшат и ремез образуваат „ПаР“ (на хебрејски јазик самогласките не се пишуваат), што всушност е корен на зборот „пар“ – бик во нашиот свет. Исто така и зборовите „прија“, „ревија“ – зачеток, размножување произлегуваат од овој корен (кога се мисли на бик како животно, се вели „шор“, а кога сакаат да го истакнат машкиот почеток и учеството во зачетокот, се вели „пар“, па соодветно на тоа „пара“ е крава, женската страна во зачетокот и размножувањето). Потоа се открива „третото лице“, наречено „душ“ – барање: дотогаш немало никакво барање за никакво појавување на законот „Создателот и Името Негово се единствени“, но во „третото лице“ одземаат и додаваат, бараат и наоѓаат според правилото „се трудеше и најде“ (игати ве мацати). Затоа ова место е предвидено за пониските, бидејќи таму има молба од долу – но не како светлината од источната страна која светела во согласност со реченото: „пред да повикате, јас ќе ви одговорам“. Овде имало силна молба и напор и насладување. Потоа започнува четвртото лице, наречено „сод“ – тајна, кое општо земено, е слично на навестувањето, но таму немало осознавање, туку сличност на сенките кои одат по човекот. Или со шепот, како што и велат на бремената жена, дека денес е Јом Кипур, а само ако е неопходно, ако таа така реши, може да се наруши за да не пометне (секако, се мисли на духовни состојби, како што е обично во сите кабалистички текстови). Но, зошто откривање на лицето, а не сокривање? Ова се достигнува од оној кој достигнува во низа: пар – перед – пардес. Сега да го разгледаме проблемот на четирите мудреци кои влегле во пардес, односно во четвртото лице, наречено „сод“, тајна. Бидејќи кај пониските има повисоки кои им претходат, па затоа сите четири лица се вклучени во четвртото заедно: десното, левото, од предната страна и она од задната страна.

Двете први лица, десното и левото, „пар“ одговараат на Бен Азарија и Бен Зома, чии што души се хранат од двете лица „пар“. Двете втори лица, од предната страна и она од задната страна, се делот од предната страна – раби Акива кој влегол со мир и излегол со мир, а задната страна е Елиша Бен Абуа, кој влегол на погрешен пат (јаца ле тарбут раа). Сè што е кажано за нив: „погледна и умре, погледна и ранет влезе на погрешниот пат“ – сето тоа е кажано за поколението кое се собрало заедно, но поправени сите целосно, во наизменични кругови од животот, еден по друг. Само рекол: „Враќајте се, блудни деца, освен Ахер“. Неговото место го зазел раби Меир, кој бил ученик на раби Акива. Талмудот прашува: „Како може раби Меир да учи Тора кај Ахер?“, а одговорот е во тоа што ја поправил целата негова клипа (непоправените мисли и желби), како што е речено, дека издигнал чад над неговиот гроб. Одовде се разјаснува она што го рекол Елишеј бен Абуја: „Оној кој го учи детето е сличен на тој што пишува на чиста хартија“, како душата на раби Акива: „оној кој учи старец е сличен на тој што пишува на нечиста хартија“ – така рекол за себе. Затоа му рекол на раби Меира: „Овде завршува саботното растојание“ (2000 ама, колку што може да се оддалечи во Сабота зад границите на населбата, кои ги измерив според чекорите на коњот, затоа што никогаш не се симнував од коњот...).

Јехуда Лајб

Книга „Плодови на Мудроста. Писма“, стр. 11

…Во врска со тоа што ми го навестуваш во последното писмо, дека го кријам своето лице од тебе, дека се однесувам кон тебе како кон непријател, во смисла слушам за неговата несреќа и молчам. Исто така, дека не го делам тешкиот товар на мојот пријател и дека воопшто не ме вознемируваат страдањата на пријателот мој. Признавам дека си во право, дека воопшто не ги чувствувам страдањата кои ги доживуваш, а уште повеќе дека сум весел и се радувам на тие недостатоци, кои се откриваат и на оние кои веќе се откриени. Иако жалам за недостатоците што сè уште не се откриле, а ќе се откријат бидејќи сокриениот недостаток е безнадежен и големото избавување од небесата е неговото откривање, затоа што законот е таков, оној кој дава не може да даде нешто ако го нема тоа и ако се открие сега, нема да има никакви сомнежи дека таков бил во основата, само што бил скриен. Затоа се радувам на нивното (на недостатоците) излегување од своите „нор“, бидајќи ако ги погледнеш, тие ќе се претворат во прав. Со ова не се задоволувам ни за момент бидејќи ги знам, дека со нас се повеќе отколку со нив и ова е доволно за оној кој разбира. Но, кога се спуштаат рацете се зголемува времето и овие презрени паразити се сокриени, па дури и нивната местоположба е непозната. За ова мудрецот вели: „глупавиот седи со спуштени раце и се јаде самиот себеси“. Затоа што ги спуштил Моше рацете свои, но кога ги крева Моше рацете на вербта негова, се открива сè што треба да биде откриено и тогаш „одолеваше Израел“ со раката силна. За ова е речено: „Сè за што ќе најдеш сили да го направиш, направи го“, а кога ќе се исполни нивната мера, се случува Писанието: „Ќе бидат симнати нечестивите“, а со загинувањето на нечестивите доаѓа Светлина и радост во светот и тогаш „нив ги нема“. Јас се сеќавам дека имавме сличен разговор со тебе на првиот ден од Рош ХаШана во 5681 година, по нашето враќање од Кидуш. Ти ми раскажа за многу огорчувачките заклучоци кои си ги видел во својот молитвеник утрото за време на молитвата, а јас се исполнив со радост пред тебе, додека ти ме праша од што е таа радост. Јас ти реков дека е во откривањето на погребаните нечестиви, иако тие не биле опфатени целосно, но сепак откривањето на самите нив ќе се смета за големо избавување, а причината за тоа беше светлината на денот.

A за тоа, што ми пиша дека не можеш да му дадеш предност на љубениот син пред нељубениот, првенецот, јас многу пати зборував со тебе лице в лице, дека местото на вербата се нарекува „јама“ (на хебрејски „бор“), а исполнувањето на таа верба се нарекува „бунар“ (на хебрејски „беер“) со жива вода и се нарекува токму „жива“, за разлика од природата на обичната вода, која и да ја нема многу, сепак бунарот е на своето место – токму како природата на живите суштества. Бунарот и сите негови делови се органи од кои зависи душата, на кој ако се појави и најмал отвор (некива), веднаш ќе умре целото живо ниво и нема да постои. За ова е запишано: „Мене, изворот на живата вода, тие ме оставија и си направија резервоари за вода, но тие се продупчени и не ја задржуваат водата“. Дури и да нема недостаток од вода, сепак има недостаток во резервоарот, затоа што е продупчен и без сомнежи „не ја задржува водата која е во него“, на што навестува пророкот во името на Севишниот и тоа е вистинската кабала, за секој кој е мудар и кој сфаќа со својот разум. Доколку ти не сфаќаш, појди и разбери, па тогаш и ти ќе бидеш мудар и ќе сфаќаш со својот разум. Ова е и во врска со тоа што ми го пишуваш во твоето писмо, дека би сакал да го слушаш мојот пријатен глас, бидејќи за мене нема никаков труд да израдувам некого кој е огорчен од неговите страдања, затоа што срцето исполнето со љубов ги засладува во нивниот корен, коренот на секоја пријатност.

Ќе ти одговорам кратко, бидејќи целото време и рок на секоја работа ти ги виде јасно затоа што во моето прво писмо ти ја опишав работата која е прекрасна во своето време и го радува срцето на Севишниот и луѓето. Во толкувањето на вистинската смисла „ќе се наситат и ќе се насладат од добрината Твоја“ погледни внимателно, затоа што тоа е вистинско и ќе му причини задоволство на секое непце кое ги очекува зборовите на вистината. Ќе видиш како можам да се обидам и да те израдувам сега со зборовите на вистината. Спаси ме Боже да те радувам со лажни зборови, како лажните пророци за време на уништувањето, спаси ме Боже од грев, затоа што лагата воопшто не постои во моите граници и ти одамна го знаеш мојот одговор за оние кои ги приближуваат своите ученици до вистината преку лицемерие и испреплетени лаги или преку непотребни работи со чии што идоли јас никогаш не сум се осквернавил, во нив не постои улогата на Јаков и затоа сите мои зборови се зборови на вистината. Онаму, каде што не може да се открие вистината, јас совршено молчам. Немој да мислиш дека ако би бил до тебе би говорел повеќе отколку во писмото, затоа што ако јас знаев дека е така, воопшто не би си отишол од тебе. Вистина е она што ти го реков: „Согласно нашата подготовка, јас не сум ти потребен“. Тоа е вистина и не се сомневај дека за сопствено задоволство, не дај Боже, сум измислил неверојатни работи за нас. Кога ќе помогне Севишниот да се удостоиме со Конечното Поправање, тогаш „ќе имаш голема потреба од Мене“, а дај Боже, ќе се удостоиме со тоа во текот на 12 месеци бидејќи уште е долг денот, а ти не си брз како мене. Во секој случај, јас ќе се надевам дека во текот на 12 месеци, во тој Виш ден, ти ќе ја завршиш работата и тогаш ќе видиш во сите свои напори, дека ќе бидеме заедно со години, бидејќи суштината на длабочината на работата е да се започне од крајот.

Сето ова ти го напишав заради сомнежите кои ги почувствував меѓу редовите од твоето писмо бидејќи ти си ја заборавил најчистата вистина што секогаш е во срцето и во устата моја. Ти ветувам дека колку повеќе ќе поверуваш во вистината на моите зборови, толку повеќе ќе видиш дека сите мои зборови ќе останат засекогаш и нема да се променат нималку, а исто така и во зборовите што ти ги пишувам е вистинската смисла и тие нема да се изменат, но бараат внимание „бидејќи ова е време да се скрати“. Верувај ми дека зборовите откриени во ова писмо јас не можев да ти ги напишам до денес заради причини кои се тајни и кои ќе останат со мене, бидејќи очите мои ја знаат целта за да се постави сè од најдобрата страна, а ова е тоа што ме опкружува со ограда која прекрасно го чува секој збор и ова е доволно за оној кој разбира. Знам дека со време ќе ти станат јасни сите мои зборови и постапки спрема тебе, како што е запишано: „среќен е садот кој влегол во гадост, а излегол од чистина“ – затоа што таков е патот на Тора. Јас веќе се изморив молејќи те да ми пишуваш почесто и како одговор на тоа дека јас ќе ти пишувам почесто на тебе. Ден по ден седам и чекам дали ќе пристигне некакво известување од тебе за твојот духовен живот или за материјалниот живот, меѓутоа нема ни звук ни внимание. Што и да одговориш на ова и како и да го оправдаш, овде нема ни победнички извик и повик на победениот, туку само одговор со суви зборови, празни фрази како „заради многу грижи“ и слично, но се разбира, ти (и) самиот не се разбираш себеси.

...Но истовремено мене ми е јасно дека времето ќе донесе добро и тогаш ти ќе израснеш според тие добрини и во степенот на нивната отворена љубов. Уште ќе бидеме постојано заедно во смирување на жедта од љубовта, како непрекинат извор во заситување и насладување, затоа што добрината на Создателот кој прима совршенство и кој не чувствува никаква заситеност, па заради тоа се нарекува Семоќен, нека биде Благословен, на оние кои ја исполнуваат волјата Негова им се појавува стара и нова Светлина во едно, што се добива со одржување на саботите и на седмата година (шмита). Таква е смислата на „И го оставија до утрото, и не замириса лошо и немаше црви во него“. Како што е запишано: „Ќе се наситат и ќе се насладат од добрината Твоја“, затоа што со храната телесна ќе се исполни стомакот, во материјална смисла и тоа не повеќе отколку што се замаглува разумот (буквално – ќе издигне чад кон моха) од варењето на желудникот, а тој изморен и измачен ќе падне во сон. Ова е смислата на тоа што Пинхас го зарил копјето во нејзиниот стомак кога биле еден до друг. „И стана Пинхас, ја изврши пресудата и прекина заразата“. Затоа се удостоил со помазание иако не бил еден од синовите на Арон, затоа што Моше самиот му рекол: „Еве, Јас му го давам Мојот завет за светот“. На почеток бил во „вав* засечен“, но во Светлината на Тора „вав“ се издолжува и Мојот завет беше со него, животот и светот заедно, а во Светлината на ликот на Царот – животот.

Јехуда Лајб

„Ле­ген­да за Ца­рот и неговиот си­н“, Книга „Плодови на Мудроста. Писма.“, стр. 14

Уште одамна ти напишав две писма и никако не доаѓаше ред да ги испратам. Искрено речено, сакам да те видам до своето заминување. Сега ќе си ја припишам на себе честа со тоа што ќе ти дадам да вкусиш од „капките од медениот нектар“.

Запишано е: „Убиецот ќе ги изгуби сите мои искази, исто како што тече капка по капка, а лажливецот ќе Го осквернави Создателот“. Ова е како Царот кој го повикал кај себе својот син за да го научи како се владее и да му ја покаже целата земја – и оние кои го мразат и тие кои го сакаат. Царот му дал на синот меч од своите скривници, а тој меч имал чудесно својство: кога ќе се појавел мечот пред непријателите, во истиот миг тие паѓале пред него на земјата, како куп рушевини, за да отиде Царскиот син и да освои многу земји и да завладее со тоа што го имаат тие. Еден ден Царот му рекол на својот син: „Еве, јас ќе се качам на кулата и ќе се сокријам таму. Ти ќе го наследиш Престолот Мој и ќе владееш со целата земја со мудрост и со сила. Еве ти го и овој штит, кој до денес беше сокриен на тајно место, па секој непријател кој ќе помисли нешто лошо за царството, нема да може да ти причини зло, додека го имаш овој штит во твои раце“. Царот го оставил мечот, го наместил со штитот и му ги дал на синот. Самиот Цар пак, влегол во кулата и таму се сокрил. Меѓутоа, Царскиот син не знаел дека мечот и штитот се споени еден со друг. Бидејќи штитот не му значел ништо во неговите очи, тој не внимавал на него, па бил украден, а со него и мечот. Кога непријателите слушнале дека синот на Царот владее со земјата и дека му ги украле мечот и штитот, веднаш се охрабриле и станале дрски.

Почнале да војуваат со него, додека не го заробиле заедно со неговото небројно богатство. Сега, кога оној кој го мразеле им бил во раце, врз него го истуриле целиот гнев од својата омраза. Него го обвинувале за сè што им се случувало додека владеел Татко му. Го тепале секојдневно. Синот на Царот се засрамил пред неговиот Татко, бидејќи несреќата на Таткото му причинувала болка која била посилна од сопствената несреќа. Му дошла идеја и тој решил да направи меч и штит, слични на претходните за да Му причини радост на својот Татко и да Му ја покаже својата мудрост и сила. На најразновидни начини се обидувал и направил меч кој бил сличен на претходниот. Направил и штит, исто така сличен на претходниот. Кога оружјето за војување кое го направил тој, било во неговите раце, повикал кон својот Татко, кој бил на врвот на кулата: „Гордеј се со мене, бидејќи мудриот син ќе го израдува својот Татко“ итн. Но, додека повикувал кон Таткото, оние кои го мразеле му се приближиле и го удриле во главата и во црниот дроб. Според тоа како му ги задавале ударите, тој станувал посилен и се охрабрувал себеси, за да престане да му се лути Татко му. Извикувал: „Сега јас не се плашам од ништо. Кој може да ме порази, кога мечот твој и штитот се во мојата рака“.

Но, колку и да се фалел, се множеле ударите и раните од неговите непријатели. Камења и стапови му летале по главата, а му течела и крв. Тој се обидувал да ја крене својата глава, величествено подигајќи ја, слично на силен дух и да Му покаже на својот Татко дека сега ништо не може да го убие, дека непријателите станале како прашина наспроти неговата моќ, бидејќи останал непроменет мечот од него и дека издржал штитот. На ова се мислело во зборовите „ќе ги изгуби сите мои искази, исто како што тече капка по капка...“. Слично како мајмун пред човекот – оние кои со силите од своето тело создаваат меч, споредувајќи го со создание на Создателот. Но тоа не е сè, туку сакаат да станат горди на тоа ремек-дело, како што е горд Создателот за Своето создание. За нив е речено: „... Убиецот и лажливецот ќе Го осквернави Создателот“ бидејќи со човечки дејствија создава штит и се фали дека не чувствува никаква болка, а со тоа исто така Го сквернави Создателот. Значи, она што го има, го насочува против себе бидејќи вели дека има мудрост и сила и дека не се плаши од ништо, а притоа е полн со лаги и прави разни трикови – токму со тоа го сквернави Создателот.

Меѓутоа, целото совршенство се состои во тајната на светото Име „Мојот Бог е мојата праведност“, кога со целата душа тој достигнува дека местото „на појавата на присуството на Создателот“ е онаму, каде што е „праведноста и вистината“. Спознанието на ова е апсолутно: бидејќи сите негови мисли, соединети во него во една мисла, стануваат справедливи и точни, а на него му е јасно дека сè уште ниеден човек во светот не направил лош чекор во апсолутната сличност, затоа што не може да се помрдне напред со своите сили ни за еден точен чекор. И ова е доволно за оној кој разбира. Иако сите така веруваат, меѓутоа за спознавање сите тие треба да го насочат своето внимание кон срцето и тоа за нив да стане „главна поука“ затоа што отварањето на точното и вистинското срце кон Создателот може да го прикаже разумот во овој свет како нешто едноставно и обично, чии што потреби сепак се наоѓаат во срцето. Ова е суштината на реченото: „го бараа таму Создателот свој и Го достигнаа“. Ова исто така, се состои и во благословот „Добар и кој прави Добро“, каде што Тој е „Оној кој прави Добро после мене“ бидејќи вистинското достигнување на Создателот почива во појавата на среќа, задоволство, а затоа и се вели „Добар“ и ова Име му се открива на секој човек. Тоа е името – „Создателот, кој ме милува“. Но, заради леснотијата со која тоа се перципира, не останало единственото име за сите созданија. Меѓутоа, во целата работа во прогон и во исполнувањето на Тора е откриено да биде очигледно на сите делови од душата на оној кој работи за Создателот светото Име „Мојот Создател е мојата праведност“. Тоа значи дека во реалноста воопшто не постоело ништо лошо, дури ни на најкраток момент. Ова е тајната на „Оној кој прави добро“. Сокриената тајна „Создателот е Единствен и Името Негово е единствено“ јасно и едноставно ја разбираат оние, чија што состојба е совршена.

Јехуда Лајб

На вистинскио пријател на моето срце... ...слава на неговото име – убавина моја...

Од деветти на месецот Елул до вториот ден од Ханука, во текот на скоро четири месеци јас чекав, надевајќи се дека ќе се насладам на плодовите од твоето перо. И еве, на крај пред мене стои долго писмо, полно со метафори и алузии, но во него јас не наоѓам ништо суштествено, не најдов дури ни најнезначителен детал, сличен на прашинка која ја поткрева лисицата поминувајќи по изораното поле. Каков недостаток ти најде во мене, за да не заслужам да дознаам за твоите состојби, иако знаеш колку ме загрижуваат тие? Исто така, се чудам зошто не си обратил внимание на нашиот договор твоите писма да не бидат покриени со метафори, кои толку многу ме збунуваат со својата разнообразност, што дури те губам и тебе од вид меѓу нив.

Те молам, заради Создателот, отсега понатаму кога ќе ми праќаш некакво известување, пишувај внимателно и изразувај се едноставно, како што се зборува со пријател, а не со пророк. Човек точно ја предава веста на својот соговорник за да не се насочи тој на друга страна или едноставно да се посомнева во смислата на искажаното. Акцентот не треба да биде на високиот стил, туку на леснотијата на објаснувањето, а најважно е да не се заменува содржината со метафори или алузии, затоа што разговорот не се води со туѓ човек... Во мојот дом нема место за туѓинци и надворешни лица. Кога ќе ми пишуваш за новите толкувања на Тора, објаснувај ми ги без никакви термини и клишеа, познати по книгите и употребувај јазик на човечка комуникација. Самиот јас педантно ги пишувам допрените прашања на разговорен јазик, кој одговара на моите сопствени чувства, до граница на најголема едноставност, затоа што тоа е најкраткиот и вистинскиот пат за да се изрази подлабоката суштина. Ако јас ги искажувам моите зборови со книжевни термини, во мене ќе се разбуди желбата да дознаам какви мисли се искажуваат во книгите. Тогаш, сам по себе, ќе се оттргне мојот разум од стремежот кон целта на мојот пат. Тоа мене ми е проверено и докажано. Освен тоа, кога во книжевните метафори јас ќе откријам некое посочување на мојот пат, мојата радост расте од можноста да ја заменам лагата со вистина. Затоа, кога се подготвувам да појаснам нешто, јас секогаш ќе внимавам да погледнам во книга, како до тоа, така и после. Исто така, при пишувањето на книгите, јас не се служам со метафори, а со тоа секогаш ја одржувам чистината, искажувајќи го својот точен збор без примеси и без надворешни влијанија на фактори во однос на него. Само тогаш може да се почувствува вкусот од гозбата...

Јехуда Лејб

На драгиот пријател... Нека биде Создателот со него.

Сега треба само да се подготвам за тоа кога ќе ја изгубиш силата во своите трудови, во трудовите на чистото писмо за да ме пресретнеш, како некогаш, со своите знаења, бидејќи тогаш би се додале неколку клупи во нашиот клас. Јас те прекорував во претходното мое писмо од први од месецот Нисан. Во Мидраш Раба, во поглавјето Итро е речено: „Рече р. Ирмија: дали кога Тој му дарува живот на светот се потресла земјата? Кога ќе дојде Тој да им наплати на грешниците кои ги прекршиле зборовите на Тора, а уште повеќе бидејќи е речено: пред гневот Негов, кој ќе издржи и кој ќе го спречи денот на Неговото доаѓање? Кога Тој е посакуван, ниедно битие нема да застане пред силата Негова. Кога Тој ќе исправи во гнев, кој ќе застане пред Него, а за жалење ќе биде оној кој нема да се исплаши од Тебе, Цару на народите“. Иако смислата на зборовите на р. Ирмија е разбирлива самата по себе, истовремено со тоа, како и со Тора, и цело време додека тие допираат до тебе, ти во нив наоѓаш смисла (вкус). Еве, ќе ти објаснам. Гледаш дека во химната е речено: „А Ти си најстрашен од најстрашните, најгорд од најгордите, пра-причина за сè и сите ги исполнуваш“.

Објаснување. Гледаме ужаси и стравови и болка која е пострашна од смртта итн. Меѓутоа кој е тоа што го причинува сето ова? Такво е името Негово „најстрашен од најстрашните“, кој е далеку од нив! Исто така гледаме од памтивек до денес како луѓето си го трујат животот со секакви страдања и измачувања, а сето тоа го прават само за да пронајдат каква било смисла во служењето на Создателот или пак, да Го спознаат владетелот на светот! Сите си го растуриле (изгубиле) својот живот напразно и заминале од овој свет како и што дошле, без да се здобијат со никаква корист, па тогаш зошто Создателот не одговорил на нивните молитви? А какво е Неговото име? „Најгорделив од најгорделивите“, такво е името Негово (погледни ја мојата стихотворба, додадена кон ова писмо, која прашува за кого е посеано полето, бидејќи јас давам точен одговор). Но, „оние кои ги примаат стравовите“ и „оние кои ја достигнуваат таа далечна гордост“, безусловно знаат дека Создателот е оддалечен од нив, иако не знаат зошто е оддалечен.

А што раскажуваат поетите за ова? Тие велат дека постои достојна цел за сè што се случува во светот, која е наречена „капки на единство“. На жителите на тие земски домови, кога поминуваат низ сите тие ужаси и преку апсолутноста на гордоста, оддалечена од нив, им се отвора некаков влез во ѕидовите на нивните срца „кој воопшто не се чувствува“ според самата природа на битието и тие стануваат достојни, благодарение на пуштањето на „капките на единството“ во нивните срца. Тие ќе се претворат како отпечаток и јасно ќе видат дека „тоа е обратно“, токму преку ужасите и стравовите ќе дојдат до достигнување на Апсолутот, оддалечен во далечната гордост. Таму и само таму е соединувањето со самиот Создател и таму Тој може да им пушти „капка на единство“. Тој така им го направил сето тоа за да знае оној кој дошол до единство дека „нашол искупување“ и влез, отворен за доаѓањето на Создателот. Ова е тоа, за што е речено во стиховите: „Причината за сè и ги исполнува сите“, бидејќи во моментот на достигнување се чувствува добрината која се открива и застанува веднаш врз сите спротивности. И ова е „најстрашен од најстрашните, најгорд од најгордите“, како што е речено погоре и тој автоматски „исполнува сè“, бидејќи поетот знаел дека „Тој ги исполнува“ совршено слободно. Сè уште не била достигната користа од единството со Создателот, за која во моментот на совршенство, би се рекло, дека страдањата кои ги поминале имаат некакво значење со споредба во вкусот и пријатноста на Светлината од соединувањето со Создателот. Сите негови органи и жили ќе речат и ќе посведочат дека секој кој живее на светот, би си ги сечел рацете и нозете по седум пати во денот за да достигне само еден момент во целиот живот, кој има таков вкус, кој го почувствувале тие.

И тоа е Тора на лепрозниот во денот на неговото прочистување / И доведен е тој кај свештеникот со својата голема вина. И ова е суд на секое добро дело. / Така ќе Го сретнеш Создателот во задолжената земја. На секој кој поминува ќе му биде / познато како ќе живеат таму. И каков е говорот негов во тоа време / За време на патувањето меѓу еленските рогови. Таму има уво за многу пријатни зборови / Кои течат во реките од афарсимон по сртовите. И гледаат дека она што го слушнале е пријатно само по нивната вина / И смрдеата ги одделува од нив како исток од запад. И се смее над нив, бидејќи им ја познава душата отсекогаш / И воопшто нема да се ограничи искупувањето во очите нивни. Кога ќе се даде себеси за нивното искупување / И туѓ ќе биде гласот на зборовите прекрасни. И ова е рака за секоја чиста невеста / За неа ќе се држи Тој, за да и ја открие Светлината. Да создаде и да ја остави (на ова прочистување) Светлината / според законот на ослободувањето и според законот на размената. И иако во очите твои нема да бидат необични сите овие работи, јас сакам да ги исполнам со нив зборовите на р. Ирмија. Во оваа негова возвишена намера, кога тој со алегорично кажува: „Дека... Кога Тој е посакуван, ниедно битие нема да застане пред силата Негова. Кога Тој ќе исправи во гнев, кој ќе застане пред Него, а за жалење ќе биде оној кој нема да се исплаши од Тебе, Цару на народите“, односно „најстрашен од најстрашните, најгорд од најгордите“, како што е речено погоре. И сето ова е за да се искажат „зборовите на живиот Бог“.

Тоа значи дека сите Виши бури биле создадени исклучиво за да може да се видат звуците кои што окото не може да ги види, а срцето за ги замисли, сè додека не дојде до тој степен, текот на дејствијата на Создателот би траел без никакво незадоволство од нивна страна, бидејќи се чувствува дека дејствието сè уште не се случило, а во таков случај целиот тој ужасен и долг тек бил посакуван и одговарал на дејствието кое треба да се случи во предвидениот рок. Ова е речено од р. Ирмија: „кога е посакуван Тој итн.“, односно целата негова намера е да ги предупреди оние кои Му служат на Создателот и тоа големо вистинско минато секогаш да биде пред нив, откако дејствието веќе одамна ќе се случи. Во таков случај има „од кого да се бара“ за славата на Создателот, која не се појавила бидејќи некој глупав човек ќе рече дека Создателот е попустлив. И ги изговара тој зборовите: „и кој ќе издржи во денот на гневот Негов, и кој ќе го спречи денот на доаѓањето Негово“. И научи добро, од високото и долгото минато се подготвил „денот на гневот Негов“ и токму тој го држи „денот на доаѓањето Негово“, исто како заедно да ги мерат на вага.

Одовде сфати ги зборовите на р. Тарфон, кој претпоставува дека мудреците рекле „овие докази се доволно“ и покажал со зборовите: „ако нејзиниот татко ја плукне во лицето, зарем таа не треба да се срами седум денови?“. Истовремено и Шхина, иако би требало и две недели. Во секој случај, тој заклучува: „таа ќе се затвори на 7 денови“, односно токму до откривањето „на дејствието и на Шхина“, а треба само: „таткото и плукнал во лицето“, односно „да го открие својот лик“ и сфати го ова. Се разликуваат две плуканици – едната во „срцето“, а втората во „разумот“, како што е речено „најстрашен од најстрашните, најгорд од најгордите“. Мудреците рекле дека „доказот кој е доволен“ за Шхина е „почетен“. Ако имаш срце во себе, со срцето свое ќе го разбереш реченото дека после седумдневното заклучување, го продолжиле патот свој, во работата за Тора, а не пред крајот на заклучувањето. Но, денес устата ми е полна со стихови, а усните со убави зборови, како „многуте бранови негови“. Малку ми е објаснувањето за вистината на Создателот, кој правел и прави и ќе прави пред очите на созданијата свои, кои ги создал и ги создава и ќе ги создава. Цврсто сум убеден дека имало и дека има на светот голем број на народ кој повикува од сите сили, а не добива одговор и како што дошле осамени, така осамени и ќе си отидат, како на почетокот свој, така и на крајот свој. Голем е бројот на оние кои се намалуваат, а нема такви кои се зголемуваат и страшен е тој срам и горчлив е тој срам.

Постои јасен закон кој гласи дека во светоста возвишуваат и не пуштаат. Но, единството на Создателот – како се извишува тоа над телата, лишени од желби, не слабее на никој начин, се издига над „повиканите на собирите, истакнатите луѓе“, дури ни тие, ако не внимаваат на себе како што треба од празното трошење на времето, може да заминат од светот, како и првите, бидејќи славата на светот е силна и не се менува, секако, пред гласините. И многу од големите згрешија овде затоа што говореле дека нивната бодрост во срцето им е загарантирана. А речено е: „Но Ер („бодар“), првенецот на Јеуда, бил недобар (истите букви) во очите на Создателот и Создателот го погубил“. Ова е според зборовите на мудрецот: „Невнимателниот во својата работа е брат на губитникот“. Затоа што е најважно да се насочи своето внимание и мислите и „сè што е во силата на твоите раце да направиш, направи го“, за да се возвиши и да се освети великото и благословеното Име на Создателот токму со умот, а не како во крикот на глупавите кои можат да зборуваат напразно без срцето на мудриот. Но, на мудриот му се дадени очи, а тој не признава никакви телесни сили и тој не е „Ер“ и не е „Онан“, затоа што „зборовите на Тора водат кон спокојство“, со силата на напрегнатото внимание единствено кон Создателот, како што е речено во Зохар: „исклучиво во мислите сè се разјаснува“, а овде воопшто нема ни крик, ни мачења, ни некаква болест, ниту пак некаква пречка. „Бидејќи патиштата нејзини се пријатни патишта и сите нејзини патеки се светот“. „А ненаситникот се лути“, а „оној, кој се лути е сличен на идолопоклониците“ и неговата душа го напушта. Меѓутоа, умствените сили и мислите треба да се зголемуваат со сите сили и побуди и „цел ден и цела ноќ, никогаш нема да замолкнат оние кои Го спомнуваат Создателот – не (давајте) си спокој! И на Него не Му давајте спокој, додека не го потврди и не го постави (ужасниот и совршениот =) Јерушалаим како слава на земјата“.

Ќе ти ја кажам вистината. Кога гледам луѓе кои биле опустошени од сè, кои ги поминуваат своите денови во празнина, тоа не причинува никакво сожалување кај мене бидејќи, на крајот на краиштата, во нив нема да има ништо духовно, а само телото од месо и коски ќе биде подложено на мачења, кое всушност за тоа и е создадено, како што погоре е детално објаснето. А секој добиток завршува на кланица, затоа што без разумот сите ние сме како добиток. Целиот поредок на природата не може да го растажи оној кој има срце. И обратно, тие „го радуваат срцето“ за оној кој разбира. Иако кога ги гледам „колосите, луѓето на Создателот (или познатите) од дамнина“, тие се како огнен меч во срцето мое бидејќи ја воспеваат Светата Шхина во парови, кои тие ги прават, а ги прават од своето срце. Тешко на славата, изгубена во правот! Капката света и вистинска, заради која целото долго управување, повикано да го открие ликот на вистината, во своето откривање таа повторно ја расфрла чистата вода, вистинската вода во сите агли на управувањето и постоењето. И сите празни се исполнети и сите изнамачени задоволни, и овде нема ни железни окови, ни пајажини, туку овде има слава голема и љубов вистинска, кои одново и одново се излеваат од Создателот врз битијата, а каде што ќе падне погледот Него, тој лечи сè. Блажено е увото кое не го слуша злиот јазик од памтивек и блажено е окото кое не ги гледа празнините од памтивек, а оној кој проколнува е проколнат и секако, оној кој благословува е благословен – во сè она што излегува од устата негова нема ни грам сомнеж или нешто непотребно. Бидејќи така заповедал Создателот, велејќи: „соедини се со Него“.

Праву, праву, каков си ти тврдоглав, секоја радост на очите ќе се изгуби во тебе, каков си ти дрзок. Истото она око, кое ги благословува сите, во што ќе се претвори, како отуѓено стана тоа и каде и да падне неговиот поглед, таму сè гори и се уништува. Како да се утешат луѓето кои се почовечни од сите други „со празна утеха и световна радост“ и како ќе го држат одговорот во денот на повикот! И срам и бес ќе има во изобилство. Затоа јас им зборував со осуда на луѓето кои се директно со тебе и за работите кои ги измислуваат тие од срцата свои, што е слично на распространување на материја. Слични на нив се и самите нивни дела „секој, кој се потпира на нив“ и „проклет е човекот кој се потпира на човек и го прави својот краен дел своја потпора“ и „благословен е човекот кој се потпира на Создателот“ и „среќен е човекот кој не се води според советите на грешниците“, „само кон Тора на Создателот е неговата наклоност и Неговата Тора ја изучува тој дење и ноќе“. Како што рекле мудреците: „Јас создадов лош почеток и ја создадов Тора за негово поправање“ и „ако ти нанел штета тој неранимајко, одведи го во домот за учење“ и доволно е. Како не разбира и не чувствува човекот дека неговиот Господар му помага.

Како што ти реков директно во минутата радост, дека најважното во гревот на поколението на знаењето било тоа што е споменато во зборовите: „Татковците наши во Египет не ги разбрале чудесата Твои итн., и се побуниле кај морето, кај Јам-Суф“. Јас објаснив дека подарокот е скап, а неговата вредност се одредува според значењето и големината на оној кој го дава. Додека пак, тие го намалиле уште од самиот почеток, „кога не ги разбрале чудесата Твои“, увидувајќи само „чудеса“, а во таков случај во книгата недостига најважното и тоа довело тие да отстапат назад за време на примањето на Тора, со зборовите: „Зборувај ти со нас, а ние ќе слушаме“, Тора дури не го смета тоа за нивен грев, бидејќи е речено: „О, ако нивното срце било склоно да се плаши од Мене... засекогаш“, затоа што гревот кој му претходел на примањето на Тора, не бил запишан во Тора, како што е познато, бидејќи Тора работи со патот на поправањето, а не со патот на гревовите. Ти ме праша што да правиш со тоа. Јас ти реков дека треба да се обидуваш да ја зголемуваш благодарноста за добрината, бидејќи според законот на природата кога оној што дава гледа дека оној што прима не го признава неговото добро дело, тој слабее во идното дарување. Ти ми одговори дека благодарноста за Неговиот благослов не се искажува од устата земска, туку само со зацврстување и развивање на големината на срцето во добрината од соединувањето, благодарение на што запираат непријателите од десно и од лево, и тоа се нарекува „благодарност за Неговиот благослов“, а не зборовите од устата земска.

Дојди и види колку се пријатни водите од неисцрпниот извор, за кој што е речено: „ќе се наситат и ќе се насладат од добрините Негови“ и наситеноста не го гаси насладувањето затоа што ги разбрале „чудесата Твои“, а не чудесата и знаците бидејќи нив ги насладува Тој, додека пак самиот Тој нема потреба од тоа воопшто и никогаш не им велел на нив или на сличните на нив: „Дајте ми мене и од вашиот имот дајте откуп за мене“. На нивните татковци им било одвратно да стануваат заедно со кучињата од стадото Негово на помалата стража, „и ќе се сопне оној кој помага, а ќе падне оној кој ја очекува помошта“, „Семоќен! Ние не Го достигнуваме Него. Неговата моќ најголема“. Сето тоа се појавило кај него и оттогаш тој го заборавил својството „високо и возвишено, Вишо и воздигнато засекогаш“ и почнал да работи според степенот на луѓето (месо и крв), а оттаму според степенот на суштината, како мало дете кое сака да премине од математика кон сфаќање, а не ги пресметувало своите задачи, како што е запишано во Писанието „и ќе најдеш“. Рабнаи рекол: „додека не му паднало тоа во раце. Значи ако само гледа, не купува. Или со други зборови: не треба да купува, додека не му падне во рацете негови“. Затоа овде има два предмета: еден – пронајдок, а другиот – преговори, за да се сфати и покаже што вистински „му паднало во раце“. Како што се гледа, ова ќе се открие во последните денови, бидејќи мудреците рекле: „Дали ги видоа монетите од каде се земени? И објаснува дека тие се земени од двајца“ (Овде има навестување на уште една работа која ќе се открие во последните денови). Од едниот зел со согласност, а од другиот со сила. Ние не знаевме од кого зел со согласност, а од кого со сила. Ова е „што ќе правиме со сестрата наша, кога ќе почнат да зборуваат за неа“, ќе се открие со Божја помош и ќе стане јасно во последните денови, бидејќи ќе нè подготват чекорите на Машиах.

Да се вратиме на нашето прашање, дека најважно е да се разбере колку што може повеќе оној кој дава подарок, колку тој е голем и колку вреди и тогаш ќе се удостои со вистинско соединување и ќе го достигне вкусот на Тора, покрај која не постои никаков друг лек во нашиот свет. За неа ќе напишам песна убава и пријатна од радоста „на срцето вистинско и проверено и испитано“ со десет испитувања. Капко моја, капко, тенка си ти, но целиот простор е мој / целата зора е моја и целата вечер е моја. Површината на покривката ја крева завесата во пространствата на иднината моја / целата тага моја, целата утеха моја, Местото на разминување ќе се вознесе пред Тебе, многу гроздови додадов јас / со целото уништување мое и целото исполнување мое Ти влезе во срцето мое и целата награда твоја е во рацете мое, сите знаци на љубовта моја / целото злато мое и целата стока моја.

А што вели добриот гостин? Сите напори кои ги вложил домаќинот, го вложил само за него. Според смислата на исказот: „Човекот треба да рече: за мене е создаден целиот свет“. Вистината е како што е создаден светот за него, така и сите делови од неговото постоење заедно се создадени за него. Личното, во кое е силата на единството, на кое му се еднакви и личното и заедничкото, но и сè што ќе биде достигнато од сите луѓе во Гмар Тикун, достигнуваат совршени делови во секое поколение и затоа секој ги пронаоѓа личните свои органи во Тора, бидејќи како што е предодредена таа во целина за целата заедница, така целосно е предодредена и за еден човек посебно. И не само тоа, туку обратно, во заедничкото нема повеќе отколку во личното и овој степен е совршен и вистински, па затоа со големо внимание е запишано: „во љубовта кон неа зацврсти се засекогаш“, „работи со неа дење и ноќе“ и „Тора и Создателот и Израел се едно“, и овој степен кој идеално одговара на тоа дека сите се едно и дека духовното не се дели и дека треба да се осветиш себеси и да се причистиш во разумот и во срцето, па кога ќе благословиш со благословите од Тора, како на почетокот, ќе го достигнеш познатиот исказ: „сфатете сега дека Јас сум Јас и дека нема друг Создател освен Мене“.

Ќе те замолам да ми испраќаш за свое задоволство и своја корист известувања за твојата состојба во Тора, бидејќи тоа многу ќе го скрати времето. Знај дека должината на времето на поправање ќе ја намали вредноста на поправањето и секоја духовна работа се подобрува и се возвишува ако зазема само мал дел од времето, а доколку ти знаеше колку е штетно оддалечувањето на патиштата на Светлината, како што го знам тоа јас, сигурно би бил побрз во својата работа. Иако не посакувам и немам волја да учам за тебе, сепак е можно, и ова е голема заповед, да се радуваат и да се засладуваат оние плодови на мандрагората кои ги наоѓаш во полето, нека биде благословено од Создателот, бидејќи целата работа во нашиот живот е да ја издигнеме Шхина од прав, да ја радуваме и да пееме пред неа најсилно што можеме, како и да Го воспеваме Создателот секогаш колку што е дозволено со устата твоја, а уште повеќе на местото каде што знаеме дека сигурно ќе биде успешен патот наш, па затоа од твоите известувања јас имам потреба, да ја исполниме љубовта наша заедно, да ги искорнеме трњата и да ја здогледаме розата Виша во најскоро време во нашите денови, амин, да биде желбата Негова.

Јехуда

[1] На вечерната молитва

Не можам повеќе да се воздржувам затоа што морам да знам колку е голема оценката на вистината во нашата земја, бидејќи мојот пат е следниот: да ги истражувам сите дејствија на битијата и да го сфатам нивното значење, дали тие се добри или лоши и така да спознавам до крај, токму благодарение на ништожните слики кои поминуваат пред мене, затоа што не попусто поминува пред мене таа човечка маса – таа создава сфаќање на целата мудрост во мене и е создадена само за достигнување на знаења преку неа. На почеток ќе го оцениме својството на мрзеливоста кое е спуштено во овој свет, кое во суштина и не е толку лошо и не заслужува големо внимание. Основата за ваквата оценка е во она што го рекле мудреците: „Подобро седи и не прави ништо!“, иако има искажувања против ова правило...

Јасно е дека нема поинаква работа во овој свет освен работата за Создателот. Сите останати видови на работа, дури и за душите, доколку тие се заради себе, е подобро воопшто и да не се создале во овој свет, затоа што оној кој ги извршува е како да го претвора садот на својата душа од горе на дното, бидејќи од оној кој прима никогаш нема да се добие некој кој дава. Затоа не треба дури ни да се оценува работата, доколку таа е со намера „заради себе“ бидејќи таа е сосема празна, па затоа, се разбира, „подобро седи и не прави ништо!“, од причина што не може да има никаква корист од дејствието со намера „заради себе“ и, во крајна линија, да не се наштетува со тоа безделништво сам на себе или на другите. Бидејќи ова е Виша вистина, таа нема потреба од согласност или одобрување на оној кој го родила жена, па колку голем и да би бил тој. Затоа оној кој ја спознал големата мудрост, стои на неа со голема увереност и тврдоглавост.

                                                                                       ***

Јас сега дознав колку голема милостива привилегија ми укажал Создателот во споредба со сите мои современици. Долго време се обидував да дознаам зошто јас сум бил одделен од другите според желбата на Создателот со сите мои недостатоци и грешна природа, која што е својствена за секого од нашето време. Кога си ја претставив вистинската причина за тој избор, се вчудоневидов од доброто дело кое ми го направил Создателот, кој отсега и засекогаш ги оттргнал од моето срце сите прашања за неопходноста од духовната работа, затоа што од денес, па за навек јас се чувствувам обврзан неуморно да се трудам „како вол под јарем и како магаре под товар“, дење и ноќе непрестајно да изнаоѓам уште некоја можност да Му причинам задоволство на својот Создател. На денешниот ден, јас ја сакам оваа тешка работа и сум подготвен да ја извршувам и седумдесет години по ред, без да видам во неа никаков успех и да ги посветам на неа сите денови од мојот живот, само да бидам сигурен дека одам по патот на соединувањето со Создателот, за кој знам од претходно. Затоа јас можам да се ослободам од сите сомнежи и текови кои би ја оттргнале духовната работа од мојата ништожност, а цел ден да мислам и да се восхитувам од величието на работата за Создателот, која е толку возвишена, што не може да се искаже со зборови.

Јехуда Лејб

Најважното нешто што денес е пред нас е единството на пријателите и во ова треба да се насочат сите напори, затоа што единството може да ги покрие сите наши недостатоци. Речено е: „Ако се спушта во прогон ученикот, тогаш треба да се прогони и неговиот учител“. Меѓутоа, како може да му попречат злите сили на ученикот и да го отфрлат од духовноста во прогон, ако тој е поврзан со својот учител? (се има предвид дека учителот е вистински кабалист). Ова е од причина што за време на паѓањето на ученикот му се чини дека и неговиот Рав исто така се наоѓа во паѓање, што е и точно бидејќи не може да добие никаква помош од својот Рав, а помош може да се добие само во степенот во кој му се претставува големината и силата на неговиот Рав. Затоа неговиот Рав сега е низок и слаб. Равот паѓа со него во согласност со неговото мислење за својот Рав.

Почетокот на Египетскиот прогон започнува со тоа дека: ...„Стана новиот цар во Египет, кој не го знаеше Јосеф“, а ова значи дека се открила нова власт во разумот на секого, нова власт одблизу, затоа што паднале од претходното ниво според принципот „Ако се спушта во прогон ученикот, се прогонува и неговиот учител“, а токму затоа и „Не го знаел Јосеф“, односно не го достигнал каков што го замислувал. Затоа Јосеф во својата фантазија го замислувале како сличен на себе, бидејќи „не го знаеле Јосеф“, а со тоа почнал периодот на ропството, затоа што ако не било така, праведникот би ги заштитил и тие не би чувствувале ропство и прогон. Бидејќи достигнал откривање на мудроста, со која што се удостоил благодарение на претходните напори во заедничките дејствија по пат на принуда, излегува дека без лашон де-нуква („јазикот на никва“), во што се крие чудесното својство на напорите, не би добил ништо. Само по себе однапред се открива дека дури и принудните заеднички дејствија, биле дејствија од љубов и приврзаност. Погледни внимателно. Во ова се крие смислата на зборовите: „краток продолжеток на нејзиниот јазик“. Токму „на нејзиниот јазик“, а не на некој друг јазик.

Да се вратиме на темата која ја разгледуваме. Првиот знак бил тоа што кога Моше ја фатил змијата за опашот, змијата станала стап во неговите раце. Тоа значи „враќање од трепет“, според принципот „устата своја таа ја отвора со мудрост“. Оттогаш, кога таа се воспоставува долу, а клипата се поништува и не се враќа, го зема почетокот од коренот на откривањето на Вишата мудрост (Хохма илаа). Во вториот знак се крие тајната и коренот на враќањето од љубовта. Кога Моше во Вишата преданост ја става раката под пазуви, се открива краток продолжеток на нејзиниот јазик и никако поинаку. Внимателно погледни ги овие работи, затоа што навистина може да се извади раката од пазуви, бидејќи „пазуви“ е означено со изразот: „Јас сум Бог... Да немаш други богови освен Мене“. Извлекувањето на раката значи „распространување на знаењата“. Доколку извлекувајќи ја раката за распространување на вкусовите и тајните на Тора тој добро го памети својот корен, не се стреми да го промени неговиот вкус и гледа корист од тоа што ја вади раката од пазувите, во таков случај законот и судот се поврзани еден со друг слично на блиски и неразделни луѓе. Тогаш изобилството оди по патиштата свои, како што треба.

Одовде се разбира смислата на зборовите: „Ја стави раката под пазуви“. Тие означуваат прифаќање на законот според зборовите: „и ја извади“. Со самото тоа тој има намера да го продолжи распространувањето на знаењата и да не се зацврсти за да биде соединет исто така со коренот, кој овде се нарекува „пазуви“. Тогаш се случува следново: „И еве, неговата рака е покриена со лепра, како со снег“. Јонатан Бен Узиел дава вакво толкување: „И ова е неговата затворена рака“, односно се затвориле изворите на изобилство и единственото поправање се состои во тоа повторно да се зацврсти. „И ја врати раката под пазуви“, го прифатил законот. А потоа „ја извади од пазувите и еве – таа повторно стана неговиот краен дел“. Смислата е во тоа што законот се поврзува и се соединува со вадењето на раката – законот и судот се соединети. Тогаш животот и изобилството се враќаат во претходниот тек.

За ова е речено: „И така ќе биде – ако не му поверуваат на гласот од првиот знак“, тогаш ќе ја извади раката од пазувите без лепра. „Тогаш ќе му поверуваат на гласот од вториот знак“, затоа што ќе видат дека, вадејќи ја раката од пазувите, тој повторно оздравел. Додека пак, смислата на третиот знак е длабока, бидејќи Нил е бог на Египет, а Фараонот, богот на Нил, рекол: „Мене ми припаѓа мојот Нил и јас самиот се создадов себеси“. Како што веќе рековме, Фараонот го приграбува за себе целото изобилство кое се спушта над главата за Израел. Меѓутоа, суштината од грабнатото изобилство тој ја дал на Израел, а оваа суштина се нарекува „Нил“. Тоа е пијалок за сите жители на Египет и се нарекува „леб на мрзеливоста“, после кој не се потребни напори. Затоа се појавил страв после ослободувањето од Египет да не си нанесат штета синовите на Израел од лебот небесен. Така и се случило во пустината, кога рекле: „Ја паметиме рибата која ја јадевме во Египет како подарок“. Во ова е смислата на поправањето, изразено со зборовите: „Водата на копното ќе стане крв“, затоа што сите ќе видат дека се ослободени „корпулентните Израелци“ („машке Израел“ – буквално „појалок на Израел“, а потоа заради ова нив ќе ги стигне крвта на Песах и крвта од обрежувањето. Во таков случај, „не треба да се јаде лебот на мрзеливоста“. Смислата на ова е длабока, а јас ќе ги проширам своите објаснувања на друго место.

Јехуда Лејб

До мојот духовевен другар ,

.... Вие ме наведувавте во вашето последно писмо, дека јас го кријам моето лице од вас, и ве сметам за непријател, вие мислите, иако слушам едно понижување и стојам мирно, и дека јас не го носам товарот со моите пријатели, и не се грижам за болката на моите пријатели. Признавам дека сте во право. Јас не ги чувствувам овие болки што вие ги чувствувате, кои и да се. Сосема спротивно, јас сум среќен и се радувам во овие очевидни и значајни поправки.

Како и да е, Јас навистина жалам и се поплакувам за поправките кои сè уште се прикриени, и се предодредени да бидат откриени, зошто прикриена корупција е без надеж, и нејзината манифестација е верување во големиот спас од Вишото.

Ова е правилото : Човек не го дава тоа што не го поседува. Значи, ако се појавува сега, не постои сомнеж дека биле таму од почетокот, иако притаени. Значи, драго ми е кога излегле од нивните дупки зошто кога твоето око почива на нив, тие стануваат куп од коски. Иако, јас не почивам ниту за минут, бидејќи знам дека многу повеќе се со нас, одколку со нив.

Како и да е, мрзеливоста го оддолжува времето, и овие презрени мравки се скриени; дури и нивното место е непознато. Мудрецот кажува за тоа : „Будалата ги превиткува своите раце, и го јаде своето сопствено месо." Мојсеј ги спуштил неговите раце, меѓутоа кога Мојсеј ги подигнал своите раце во вербата, сè што требало да се појави, веднаш се манифестирало, и тогаш Израел ја надвледеал секоја цврста рака и голем терор, и така натаму.

Ова е значењето на, „Што и да достигне твојата рака да направи со твојата сила, тоа го прави." Кога нивниот пехар е наполнет, текстот, „Злобните се сменети од власт" станува вистина. Кога злобните се изгубени, светлината и радоста доаѓаат на свет, и тогаш „нив ги нема".

Се сеќавам дека зборувавме за овие работи со вас на новогодишниот фестивал, 1920, кога се вративме од куќата на А.М. Вие ми кажавте многу тажни работи што сте ги виделе тоа утро за време на службата. Јас бев исполнет со задоволство пред вас и вие прашавте : „Зошто е оваа радост ?" Јас исто така ви реков дека кога закопаното зло е откриено, иако не целосно покорено, самото нивно појавување се смета за големо спасение, и предизвикува денот да биде свет.

Во врска со тоа што сте ми го напишале, дека вие не можете да го сакате повеќе синот на љубениот, од синот на омразениот, постариот, Јас повеќе пати ви зборував за тоа, лице в лице. Местото на вербата се нарекува „Бор" (празнина); исполнувањето на вербата се нарекува „Беер" (бунар) на животната вода, и накратко, „Живот".

Со други зборови, тоа не е како природата на обичната вода, каде ако има недостаток, бунарот сè уште стои. Факт е, овој бунар има животинска природа. Уште повеќе, сите негови делови се делови од кои зависи душата. Пробиј ги дури и малку, и целосното животинско ниво умира и исчезнува. Ова е значењето на, „Тие ме напуштија, фонтаните на животните води, и подадоа цистерни , скршени цистерни, што не можат да држат вода." Иако водата не недостасува, постои повлекување во Бор (празнината) зошто е комплетно скршена, и секако не може да задржи вода во себе. На ова мислел пророкот во името Господово, и ова е вистинската Кабала за сите мудри и разбирливи во сопствените умови. Ако вие не разбирате, одете и учете. Тогаш и вие исто ќе бидете мудри и ќе разберете во вашиот сопствен ум.

Вие напишавте на крајот на вашето писмо, дека би го сакале звукот на мојот пријатен глас до вас, поради тоа што тоа не е напор за мене да задоволам било која огорчена душа од нејзиното страдање, затоа што срце исполнето со љубов ги насладува нивните корени, коренот на сите задоволства.

Јас накратко ќе ви одговорам дека постои вистинско време за сè. Вие очигледно забележувате дека во моето прво писмо, јас ви напишав убави нешта за тоа време, задоволувајќи го срцето на човека и Господа. Тоа го објаснува вистинското значење на „тие ќе бидат задоволни и воодушевени од вашата Добрина", зошто тоа е вистина, и е пријатно за сечив вкус што бара вистински зборови. Гледате како јас можам да пробам и да ве задоволам со зборови на вистината во ова време, но никогаш со лажен збор, како лажните пророци, во времето на руините. Јас не правам грев, зошто нема лага во моите забелешки воопшто.

Вие веќе знаете што јас зборувам во врска со оние што ги носат нивните следбеници до вистината со врски од лажност и мрежа од лаги или луксуз. Јас никогаш не бев исполнет со нивната одвратност, и во ова нема дел од Јаков. Затоа, сите мои зборови се искажани со вистина, и онаму каде збор на вистината не може да се каже, јас останувам целосно мирен.

Вие не треба дури ни да помислите дека ако бев близу до вас, ќе кажев повеќе одколку на хартија. Ако би знаел дека ова е вистина, јас не би заминал од вас. Ова е потполно вистина, она што ви го кажав, дека, „во врска со нашата подготовка, јас не сум ви потребен." Ова е вистината, и вие не треба да се сомневате дека јас измислувам фантазии за мое сопствено задоволство.

Кога Создателот ќе ви помогне да достигнете крај на корекцијата, исправката, тогаш ќе ви требам многу, и можеби ние ќе дојдеме до тоа во склоп на дванесет месеци, зошто денот е долг, и вие не сте брзи како мене. Сепак, се надевам дека во склоп на дванесет месеци од овој ден натаму, вие ќе ја завршите работата, и тогаш вие ќе видите со сите свои напори дека ние ќе бидеме заедно за многу години, зошто главната префинетост на работата започнува на нејзиниот крај.

Јас ви го пишувам сето ова поради некои мисли што ги почувствував помеѓу редови на вашите писма, зошто вие сте ја заборавиле чистата вистина што е секогаш во моето срце и уста. Ви ветувам, дека повеќе од тоа што вие сведочевте на вистината во моите зборови досега, вие ќе сфатите дека сите мои зборови постојат и живеат засекогаш, непроменети дури како парче од косата. Исто така, сите зборови што ви ги пишувам носат вистина, непроменливо значенње, меѓутоа бараат блиско внимание зошто време е да се биде краток.

Верувајте ми, дека не можев да ви пишувам досега откриени зборови во моето писмо, од причини кои ги чував во тајност. Моите очи беа водени од целта да се произведат само најдобри резултати, и тоа е она што ме опкружи со ограда од внимателно набљудување на секој единствен збор. Јас знам дека со време вие ќе ги разберете моите зборови и однесување кон вас, како што е напишано, „Среќни сте вие, садовите, што влегувате нечисти и излегувате исчистени, " зошто тоа е патеката на Тора".

Јас го пораснав сознанието барајќи од вас да ми пишувате повеќе, и ветувајќи ви вам дека јас ќе ви пишувам многу повеќе писма за возврат. Секој поединечен ден јас седам и чекам, можеби збор од вас ќе дојде до мене, од вашиот духовен живот, или од вашиот материјален живот, меѓутоа нема ни звук од вас. Што би одговориле на тоа и како би се оправдале? „Не е гласот од нив што повикува на владеење, нити е гласот од нив што плаче да биде надминат." Тоа е повеќе гласот на суви зборови во пренатрупан стил, навидум премногу вознемирен. Сепак, вие најверојатно нема ни да се разберете себеси.

.... Како и да е, јас сум сигурен дека времињата ќе бидат подобри. Како стануваат подобри, така нивната отворена љубов ќе се зголемува, и ние ќе се соединиме повторно во љубовта заедно секогаш како непресушна фонтана, задоволни и среќни заедно, зошто задоволството господово е за целосниот приемач. Тој не чувствува задоволство, зошто тој е наречен семоќен. Старата Светлина и новата Светлина се појавуваат во една целина за оние кои ја прават неговата воља, и ова се стекнува со одржување на Шабат и Шмитах.

Ова е значењето на, „и тие легнаа се до утрото итн. И не гниеја, ниту беа терен за црви." И напишано е, „Тие ќе бидат задоволни и среќни од вашата добрина," бидејќи во телесни јадења, стомакот се полни со телесна мерка. И повеќе, подигнува дим во мозокот од готвењето во стомакот, и човек е уморен и тој паѓа во сон. Ова е значењето на Финеас што го забил копјето во неговиот стомак кога тие биле обединети, „И Финеас стоеше и се молеше и чумата престана." Тоа е причината зошто беше крунисан иако тој не беше од синовите на Аарон. Мојсеј самиот му рече : „Му го пренесувам нему Мојот завет за мир." Во почетокот Вај бил отсечен, но под светлината на Тора, се растегна и мојот завет беше со него, живот и мир заедно, и живее во Светлината на кралското лице.

Јехуда Лаиб

Книга „Плодови на Мудроста. Писма“, стр. 55

...Потребно е Вие да вложите уште повеќе напори во она што се однесува до главната цел, кон која се стремиме. Вам ви е познато што напишав јас во врска со реченото: „Создателот ќе те благослови во сè, што и да правиш“ – дека човекот во нашиот свет треба да направи сè што е во негова сила и само тогаш ќе се појави основа за спуштање на благословот. Меѓутоа, би било глупаво да се мисли дека со тоа Создателот ќе биде обврзан да испрати благослов токму во моментот на извршување на дејствието. Во поголемиот број на случаи е обратно: дејствието е изведува во едно, а благословот доаѓа во друго, дури и онаму каде што човекот воопшто ништо не направил бидејќи или не знаел што да стори или немал можност да направи нешто од своја страна. Во вистинскиот благослов ова е неминовен закон и таму се крие тајната на реченото: „вложи напор и најде“. Доволно е моето задлабочување во ова, кога во себе се насладувам од тоа што сум го добил со свој труд. Затоа „На оние кои Го барале Создателот нема да им пресуши ниедно благо“, слично на запишаното „Се ближи спасот мој, и вистината моја ќе се открие“, а најважна е мојата огромна молба – сплотете се и Создателот ќе биде со вас. Исто така, повикувајте ги со срцето пријателите кај кои ослабела способноста за соединување со нас, а тие нека ги изгонат туѓите стравови од себе, затоа што ако го ослободат своето живеалиште полно со идоли, нема да го видат привидението на усвитена пот на патот кон дрвото на животот. Ако сакате да знаете, ве известувам дека воопшто не мислам дека сум оддалечен од вас, а ако некој чувствува оддалечување, тогаш причината за тоа е во самиот него и ова е доволно за тој што разбира.

Повеќе новости нема, мојот најголем стремеж е да се обединам со вас во најцелосно единство...

Јехуда Лејб

(фрагмент)

Книга „Плодови на Мудроста. Писма“, стр. 55

Доколку не се осознае Создателот во прогонот (од духовното), невозможно е да се достигне ослободување (од духовниот прогон), а чувството на прогон самото по себе и е причината за ослободување.

Вистината ќе се појави во тоа што оној кој жали самиот ќе го искаже своето чувство. Нема потреба од поинакво искажување, а невозможно е да се сокрие своето жалење. Но, јас ве чувстувам сите вас заедно, дека ви се претвора денешниот ден во утрешен, а наместо „сега“, ќе кажете „подоцна“. За тоа не постои никакво лечење или поправање, освен да се обидете да ја сфатите грешката и нагрдувањето на она што излегува од Создателот затоа што тоа бара ослободување денес, а кој е во состојба да чека до утре тој ќе достигне после многу години. Ова е како последица од вашата мрзеливост во вложувањето напори во љубовта кон пријателите, нешто за што ви објаснив на сите можни начини и што е доволно за поправање на сите ваши недостатоци. Доколку не можете да се издигнете до тоа, тогаш за вас тоа воопшто не е духовна работа. Освен тоа дека во ова е поставено големото чудо на спасението, за кое немам право да зборувам, вие треба да верувате исто така и дека има многу свети искри во секој од вас и ако ги соберете на едно место, во братско соединување, во љубов и во дружба, секако дека би имало доволна количина на духовни искри за да создадете голем духовен корен сите заедно. Најважен е напорот да се види големината на пријателите, а не нивните недостатоци. Дури потоа има простор за прашањето: „Дали ти чекаше ослободување?“...

Јехуда

(фрагмент)

Книга „Плодови на Мудроста. Писма“, стр. 57

Сабота свети благодарение на работните денови кои следат, како што е речено: „Оној кој не работел во текот на неделата, што ќе јаде во Сабота?“. Значи светлината на Сабота се подготвува и се состои од светлините заработени во работните денови, наречени „илјада работни денови“.

Одовде се сфаќа изразот: „Да појдеме кај Фараонот“, а тоа е откривање на Шхина. Бидејќи, колку што синовите на Израел мислеле дека Египет ги поробува и им пречи во работата за Создателот, толку и се наоѓале во Египетскиот прогон. Додека пак, целиот напор на Ослободителот бил само да им открие дека овде нема друга сила: „Јас сум, а не гласникот“, затоа што нема друга сила освен Него. Тоа всушност е светлината на ослободувањето, како што се објаснува во „Пасхалното предание“. Ова е тоа што Создателот му го дал на Моше во зборовите: „Одиме кај Фараонот“, односно обедини ја вистината дека целото претставување пред Царот на Египет не е поголемо, одошто да се симне Фараонот, да се открие Шхина. И за ова е речено: „Затоа што Јас го направив сурово срцето на Фараонот заради тие два знаци во него“, бидејќи во духовното нема букви. И раѓањето и развојот во духовното лежат врз буквите, извлечени од материјалното во овој свет, како што е речено: „И создава темнина“, што значи дека во тоа нема ништо ново, дополнително кон минатото, туку само создавање на темнина, што претставува соединување кое е погодно за да се открие Светлината како добро. Од ова заклучуваме дека Самиот Создател лично го направил срцето на Фараонот сурово. Зошто? Затоа што човекот има потреба од букви.

Ова е смислата на реченото: „Заради моите два знаци, ... за да сметаат, ... и да знаат дека Јас сум Создателот“. Затоа што откако ќе ги добиете знаците (буквите), односно откако ќе сфатите дека Јас сум ви ги дал и дека Јас сум подготвил сè за вас, тогаш ќе ја разберете смислата на моите скриени дејствија и ќе ги исполнувате скриените Мои дејствија и заради Мене. Тогаш Светлината ќе го изврши своето дејствие и ќе ги исполни знаците (буквите), а својствата ќе се претворат во сфирот, бидејќи до нивното исполнување тие се нарекуваат „својства“ (мидот), а после исполнувањето се нарекуваат сфирот, затоа што му светат на светот, од неговиот почеток до крајот, од крај до крај, во што е смислата на реченото: „Заради ова пресметај“. Сето ова Јас го посакувам, затоа што тоа е потребно заради крајот, кога ќе се исполни: „Ќе знаете дека Јас сум Создателот, а не гласникот“, во што и се крие тајната на педесетте порти, кои може да се отворат само после 49-те од страна на лицето и од страна на позаднината, чистите и нечистите, едниот против другиот, во кои „праведникот е 49 пати против грешникот“. Затоа е речено: „Да не почне мудриот да се гордее со својата мудрост и силниот со својата сила, туку само разумот кој го достигнува Создателот“.

Јехуда Лејб

Варшава

На пријателот мој и учител, Рав ***, нека свети свеќата негова засекогаш

Како одговор на твоето писмо од шестиот дена на неделното поглавје „Бо“, кое го добив заедно со твоето писмо од четвртиот ден од поглавјето „БеШалах“.

Што се однесува до дискусиите, мене највеќе ми се допадна твоето последно толкување. Јас малку ќе ги дополнам твоите зборови: „Патникот нема да преноќи на улица, а вратите на срцето мое ќе му ги отворам по Вишиот пат (на патникот)“ – како ветување да се издигнам себеси до Вишото управување, издвоено од разните видови на човечки достигнувања.  

„Куките на столбовите мои славата ќе ја прослават“ – што во таков подем се сè повисоки и повисоки, бидејќи така се соединуваат столбовите со познатите врски, кои се нарекуваат „куки“ (како што е речено, „со куки (вави) ќе се соединиш“) во вистинско соединување и тогаш врз него се излева Вишата Светлина. „И сите окови на срцето мое ќе ги ослободам“ – како се откажува од целата своја состојба, а овде мислам на сите свои достигнувања, бидејќи „оковите на срцето“ се достигнувањата на телото, а човекот не треба да ги ослободува за да немаат сила да му се наметнуваат во споровите, туку напротив – „целосно да ги протера“ од својот дом, за да немаат никаква врска со него и да не му создаваат товар. За вистински да го исполни ова, има еден завршен стих, кој гласи: „Кажи Му во што се потопени нејзините (земји) на основата“. Објаснување: како прашањето, кое тој го поставува во врска со оковите и спори, говорејќи: можеби вие имате основи на земјата, големи или мали или средни, па на тие основи се потпира некоја умствена градба? Со ова Тој им вели да Му кажат, ако можат да Му одговорат во врска со понатамошните строфи, за кои нема никакво човечко објаснување, а Тој „ќе ги прогони засекогаш“ за да им покаже дека „Тој не ја закачил земјата на ништо“.

Додека пак, на твоето писмо од четвртиот ден од поглавјето „БеШалах“, на тоа што ми напиша дека не ги разбирате моите зборови, јас се зачудив. Овде нема друга причина, освен слабоста во работата, и што треба јас да направам? Примете го сега, ве молам, ова, какво и да е, слово, за да стане тоа силна врска во љубовта меѓу нас, како што ве предупредував пред своето заминување од кај вас. Веќе ви напишав за тоа неколку писма, а срцето ми потшепнува дека вие не се грижите за тоа, бидејќи јас чувствувам невнимание кај вас. Нека се сожали Создателот над нас и да се удостоиме со спасение во скоро време.

Јехуда Лејб

Ако не јас на себеси, кој ќе ми помогне

Писмо 16 страна 61,1925

Рекол Баал Шем Тов: «Пред исполнувањето на Заповедите, човекот не е должен воопшто да размислува за личното управување, но обратно, должен е да каже:" Ако не јас на себе си, никој нема да ми помогне ". Но, по извршување на заповедите е должен да разбере и поверува дека не со свои сили ја исполнил Заповедта, а само со моќта на Создателот, кој претходно измислил сè за него, па затоа човекот бил должен да го изврши ова дејствие. "

Како што си одговараат зборовите на нашиот свет, така и земното и духовното си одговараат, па затоа пред човекот да излезе на пазарот, за да си го заработи својот леб за денот, тој е должен да ги отстрани од своите мисли, мислата за личното управување и да си каже "Ако не јас на себе си, никој друг нема да ми помогне "и да прави сé што е потребно, како сите луѓе, за да си го заработи својот леб, како нив.
Но вечерта кога ќе се врати од работа и заработеното е кај него, во никој случај да не си помисли дека со своите усилби го заработил тоа, а дури и ако целиот ден лежел, неговата добивка, исто така, би останала кај него. Зошто така претходно размислувал за него Создателот, и затоа така морало да се случи.
И покрај тоа што од страна на нашиот разум тоа се прифаќа како противречие и истовремено никако не може да влезе во срцето, човекот е должен да верува, дека токму така го узаконил Создателот во Тора и преку оние кои ни го пренесуваат.

И тоа е суштината на единството АВА "ЈА - ЕЛОКИМ, каде што АВА" ЈА значи лично управување: односно сé се прави од Создателот и воопшто не му е потребна помош од она со помалата вредност. А ЕЛОКИМ значи природа, кога човекот, постапувајќи во согласност со законите на природата, кои се втиснати од Создателот во нашиот свет, постапува во согласност со нив, како и другите луѓе и истовремено со тоа верува во управувањето. АВА "ЈА, во личното управување, односно ги соединува заедно во себе си како едно, со што му дава поголема радост на Создателот и повикува светлина во сите светови.

Ова е во согласност со три детали:

• Заповед - место на светоста (на духовноста)

• Прегрешение - место на нечисти сили (ситра ахра)

• Избор (слобода) - не е Заповед и не е Прегрешение, а она место за кое војуваат чистите и нечистите сили. И ако човекот, извршувајќи слободни дејности не ги соединува со власта на чистите сили, сето тоа место потпаѓа под власта на нечистите сили. А ако човекот со усилби прави слободна постапка, единство доколку му го дозволуваат силите, го враќа со тоа изборот на местото на светоста.

Речено е: "Дадено му е на лекарот право да лекува", иако лекувањето, се разбира, е во рацете на Создателот и никакви човекови усилби нема да ја поместат болеста од местото, кажано е: "Лекарот да излекува", соопштувајќи за местото на изборот, местото каде што се судруваат Заповедта и Прегрешението (чистата и нечистата сила). Ако е така, тогаш сме задолжени самите да ги земеме под власт чистите сили наместо изборот. А на кој начин може да се освои ова место? Имено ако човекот отиде на искусен лекар, кој му дава проверен лек, и откако се решил да го добие од лекарот лекот, оздравел, е должен да верува дека и без лекарот Создателот би го излекувал. Бидејќи тоа е предопределено претходно. И наместо да го восхвалува лекарот, го восхвалува Создателот. И со тоа го зазема местото на изборот под власта на светоста.

И слично на ова е и во другите случаи на избор. И со ова се движат и прошируваат границите на светоста, додека светоста не освои се' што е слично и во целата своја мера, и одеднаш тој се гледа себе си, своето духовно ниво, веќе наоѓајќи се во целосна светост. Бидејќи толку се проширила светоста и нејзините граници ја достигнала својата вистинска големина.

Знаењето на погоре кажаното спасува од грешките што се заеднички за сите, што стануваат пречка за неинформираните, и наместо работа тие сакаат да веруваат повеќе, и уште повеќе да ги поништат сомнежите во својата вера и да стекнат за себе си секакви знаци и чуда надвор од границите на нашиот свет, и само страдаат од тоа. Зашто, почнувајќи од прегрешението на Адам, создал Создателот поправање на тоа прегрешение во форма на единството АВА "ЈА - ЕЛОКИМ, како што беше објаснето погоре. И тоа е смислата на кажаното: „Со пот на лицето свое ќе го добиваш лебот свој". А природата на човекот е таква, дека ако нешто е постигнато со тешка работа, тешко ќе му го отстапи резултатот од својот труд на Создателот. Оттука - има кај човекот место за работа: со усилбите на целосната верба во личното управување да одлучи, дека дури и без секакви негови усилби, исто така би добил сé што е постигнато. И со тоа го поправа прегрешението.

Движење по вистинскиот пат – Писмо 17, 1926 година, стр. 63

Има случки, кога „да се движиш е полошо отколку да седиш без работа" (или да седиш се претпочита отколку да се движиш), за да не се одбиеш од патот, нели патот на вистината – тоа е мошне тенка линија, на која се издигнуваат по скалилата, додека не стигнат до царскиот дворец. А секој, кој почнува да се движи од почетокот на линијата, е должен многу да се чува, за да не се оддалечи десно од линијата или лево, дури и на дебелината на влакно бидејќи, ако на почетокот неговата грешка е со дебелина на влакно, па дури и ако понатаму се движи по таа линија, сепак во никој случај нема да стигне до царски дворец, бидејќи не се движи по вистинската линија.

Смислата на средната линија се заклучува во исполнување на условот: "Тора, Создателот и Израел - се едно цело". Затоа што целта на вселувањето на душата во телото се заклучува во тоа, што токму наоѓајќи се во телото, таа се вратила кон својот корен и се соединила со Создателот, како што е кажано: "И сакајте го Создателот ваш, и одете по патиштата Негови, и чувајте ги Заповедите Негови, и соединете се со Него". Оттука е видно дека крајот на патот е во " соединете се со Него", односно како што било со душата до нејзино вселување во телото.

Но е потребна голема подготовка, која се заклучува во движење по сите патишта на Создателот. А на кого му се познати Неговите патишта? Затоа и постои „Тора, која се состои од 613 светлини", бидејќи оној кој оди по нив, на крај се поправа себе си толку да неговото тело (желба) нема да биде препрека помеѓу човекот и Создателот. Тоа е смислата на кажаното: "Исчистете го своето место од каменото срце и тогаш соединете се со Создателот ваш, исто како што е вашето соединување со Него, пред душата да се облече во тело.

Наоѓаме дека постојат три детали:

• 1) Израел - вложува усилба да му се врати на својот Создател,

• 2) Создател - Коренот кон кој се стремат.

• 3) 613-те светлини на Тора, наречени "додатоци", преку кои се чистат душата и телото, како што е речено: "Јас го создадов лошиот почеток, и Јас ја создадов за него Тора како додаток.

Но, сите овие три детали, на крајот се една целина, и такви се откриваат на секој кој пристигнува на крајот од патот како "ехад, јахад меухад" (едно, единствено, не составно). А тоа што ни се чинат составени од три дела, причина за тоа е несовршената работа поради Создателот. Ќе појаснам малку, но само од едниот крај, бидејќи другиот ќе го научиш само при откривањето на Создателот пред тебе: душата се јавува како дел од Создателот. До своето слегување во телото, таа е соединета со телото како гранка со коренот. Речено е во книгата "Ец Хаим" дека Создателот ги создал световите, бидејќи Неговато желба била да ги открие Своите свети имиња" Милосрден и Добар ", бидејќи ако не било созданието, не би имало кому да искаже милост. Длабоки се овие поими ...

Но доколку перото дозволува да ја опишам, „целата Тора - тоа се имињата на Создателот". А знакот на управување –„сето она што не можеме да го достигнеме, не знаеме како да го наречеме. Бидејќи сите овие имиња - тоа е наградата на душата, што слегува не по своја волја во телото, а имено со помошта на телото, добива можност да ги постигне имињата на Создателот. И во согласност со своето достигнување - нејзиното ниво. Според правилото "Секое духовно нешто, целиот негов живот е во големината на неговите знаења". Нели материјалното животно се чувствува себе си, бидејќи е составено од разум и материја. Затоа чувствувањето на духовното - тоа е знаењето, а духовното ниво - е мерката на знаењата, како што е речено: "Според својот ум да се пофали мажот". Но животното знае, а не чувствува.

Сега разбери ја наградата што ја добива душата: до своето влегување во телото душата била како мала точка, иако таа била и соединета со својот корен како гранка на дрво. И оваа точка се нарекува корен на душата и нејзиниот свет. И ако не беше слегнала во телото на овој свет, немаше да има во неа повеќе од оваа точка, односно нејзината мерка во коренот.

Но, ако има чест да оди се понатаму по патот на Создателот, односно со 613-те светлини на Тора, што се претворуваат во имиња на Создателот, тогаш расте нејзиното ниво во степен на познавање на овие имиња. Тоа е смислата на кажаното, дека Создателот подготвил за секој праведник 310 (310 е значење во бројки на зборот "Шај" - подарок, на хебрејски) света: душата се состои од двајца праведници - виш и понизок, како телото се дели на погоре и подолу од половината (на нивото "табур"). А затоа тоа се наградува со писмена и усна Тора, секоја од нив - од 310, што дава заедно 620, што одговара на 613-те Заповеди на Тора и 7-те Заповеди на мудреците.

Затоа е кажано во книгата "Ец Хаим" дека сите светови се створени само за тоа, за да ги откријат имињата на Создателот. Оттука е видно дека, бидејќи душата се спуштила и облекла во оваа смрдлива материја, не можела веќе да се врати кон својот корен во овој вид, во кој била до своето слегувањето во овој свет, но е обврзана да го зголеми своето ниво 620 пати, во споредба со тоа, како било во коренот, што се јавува нејзиното совршенство, светлината на сите светлини НаРаНХа"Ј (нефеш-руах-нешама-хаја-јахида), до светлината јахида. Затоа јахида се нарекува Кетер, нели нејзината гематрија, како и зборот Кетер се еднакви на 620.

Оттука е видно дека сите 620 имиња (613-те Заповеди на Тора и 7-те Заповеди на мудреците) - тоа се всушност 5-те делови на душата, НаРаНХа"Ј, бидејќи садовите НаРаНХа"Ј " - тоа се 620-те Заповеди, а светлините НаРаНХа"Ј - тоа е светлината на Тора која се наоѓа во секоја Заповед. Излегува дека Тора и Душата - тоа е едно.

Но Создателот - тоа се светлините на бесконечноста, облечени во светлините на Тора која се наоѓа во 620-те заповеди. И тоа е смислата на кажаното: "Целата Тора - тоа се имињата на Создателот, каде што Создател - составува, а 620-те имиња се - одделните делови според чекорите и степените на душата, бидејќи душата не ја добива веднаш целата светлина, но постепено на степени.

Од сето кажано погоре следува, дека целта на душата е - да ги постигне сите 620 имиња, да го добие своето ниво, зголемено 620 пати во споредба со она, што било до слегувањето во телото. При тоа нејзиното ниво е од 620-те Заповеди, во кои е облечена светлината на Тора, а Создателот се јавува заедничка светлина на Тора, од што следува дека "Тора, Создателот и Израел - се едно исто.

И така, до вклучување во работата на Создателот, Тора - Создателот - Израел изгледаат како три одделни работи:

• 1) Понекогаш човекот се стреми за враќање на душата во нејзиниот корен кој се вика Израел.

• 2) Понекогаш се стреми да ги разбере патиштата на Создателот и тајните на Тора, "Нели не знаејќи ги Заповедите, не треба да се работи", што се нарекува Тора.

• 3) Понекогаш се стреми кон постигнување на Создателот, односно кон соединување и целосно познавање на Создателот, и само тоа сака, а не да ги постигне тајните на Тора и да ги врати душата кон нејзиниот корен, каде што се наоѓала таа до слегувањето во телото.

Затоа оној кој оди по вистинската линија во работата на Создателот е должен постојано да се проверува себе си: се стреми ли тој подеднакво кон сите три дела на работата, бидејќи крајот на дејството е еднаков на неговиот почеток. А ако се стреми кон еден дел повеќе отколку кон другите, тогаш отстапува од директниот пат.

Затоа оној кој сака да се придржува кон целта мора да се стреми кон разбирање на патиштата на Создателот и тајните на Тора, како кон најсигурното средство да се држи за вистинската линија.

Затоа е речено: "Отворете ми отвор како иглено уво, а јас ќе ви отворам огромни врати. Отворот како иглено уво е наменет само за работа. На оној кој се стреми само кон познавање на Создателот, само поради работата, Создателот му ја отвора вратата на светот, како што е кажано: "И ќе се наполни земјата со знаењето на Создателот".

Човекот е онаму каде што се неговите мисли

Книга „Плодови на Мудроста. Писма.“, 1926 г.стр. 67

...Меѓутоа, погрижи се да добиеш „херојски скок“ (погледни Јешаја, 22:17) предвремено, бидејќи „човекот е онаму, каде што се неговите мисли“. Затоа, кога човекот е уверен дека нема да има недостаток од никаква добрина – тој може да ги насочува своите напори кон зборовите на Тора, бидејќи „благословениот се соединува со благословен“.

Меѓутоа, при недостаток на увереност нему ќе му бидат потребни грижи, а разните грижи се обратната страна (ситра ахра). „Проколнатиот не се соединува со благословениот“ бидејќи не може да ги насочи сите свои напори кон зборовите на Тора. Доколку пак, истовремено, доживува состојба „тешка работа во прекуморска земја“, во секој случај тој не мисли ништо за тоа, но многу бргу, како од оган, се враќа на постојаноста, за да не ги загуби своите искри во друго време и на друго место, додека тие сè уште не се обединети на потребниот начин. И знај дека ниеден недостаток кај пониските нема да биде вреднуван поинаку од дозволеното време на дозволеното место, како сега. Со тоа јас сакам да кажам дека ако човекот до дадениот момент злоупотребува, жали или, не дај Боже, очајува, тогаш „тоа ќе го оттргне засекогаш, на секое место кое што постои на светот“. Во ова е смислата на зборовите: „Неговиот гнев е за момент. Колку трае Неговиот бес? – Еден момент“.

Затоа нема поинакво поправање на човекот – туку само да ги насочи сите тековни и идни моменти така што тие ќе бидат поврзани и насочени кон Неговото велико име. Додека пак, оној кој го отфрла моментот на присуство на Неговиот лик, бидејќи тој е тежок, ја открива својата глупавост пред сите. Сите светови и сите времиња не му се потребни на него, бидејќи Светлината на ликот на Создателот не е наметната во промената на периодите и времињата, иако работата на човекот безусловно се менува со нивна помош. Затоа за нас се подготвени, благодарение на нашите свети прататковци, вербата и увереноста над знаењата, кои човекот ги користи во тешките моменти без грижи и напори.

Речено е: „Во оваа лесна буква е времето на целото создавање во шесте дена“, бидејќи буквата „ hэй “, која претставува корен на битието, е лесна буква, а грижите никако не помагаат за повишување на нејзиното ниво. Затоа оној, кој целосно ја прифаќа тежината врз себе на небесното Царство (Малхут шам аим), не наоѓа грижи во работата за Создателот, благодарение на што може да биде соединет со Создателот дење и ноќе, во светлина и во темнина. Него нема да го прекине минливата, непостојаната и променлива материјалност, бидејќи Кетер – Бесконечноста свети еднакво на сите, а глупавиот што оди под дождот од препреки, кој истура врз него и од напред и одзади, им вели на сите дека не чувствува недостаток, предизвикан од прекинот во соединувањето или каква било расипаност или неправедност заради тоа, бидејќи ако би го чувствувал тоа, тогаш секако, на еден или на друг начин, би барал помош во некоја итрина, за да се спаси од прекинот, како во малото, така и во големото соединување. Таквата итрина сепак не му е забранета на никого кој ја бара. Ова се случува со помош или на „мислите за вербата“ или на „увереноста“ или на „молбата“, а овие патишта се приспособени за човекот токму во тесните места, бидејќи дури и „крадецот, кој копа тунел, Го повикува Милосрдниот“. Затоа за ова нема потреба од Светлината Мохин на големата состојба (Мохин де-гадлут), за да ја зачува гранката од брзиот прекин со својот корен.

„Доколку овие три работи не си ги направил за неа“ (погледни Тора, Шмот, 21:11), тогаш таа „ќе отиде“ под власта на многу луѓе, станувајќи девојка на луѓето како „подарок без откуп“ на тој господин, бидејќи на него нема да му дадат ништо за неговите грижи и напразни напори. Како што е речено: „Слични на нив ќе бидат оние кои ги направиле“ (Псалми, 115:8) итн. Што да побара од нив, нешто што е создадено без волја, кои се поклонуваат на делото од своите раце? Затоа за секого, кој сознава дека му се прават препреки одозгора, јас велам: лагата е доказ за својот создател. Тој злонамерно се претставува запоставен, затоа што нема вистинска желба кај него да биде соединет со Создателот, а причината за тоа лежи во силните врски со „венците на нечистотијата“, од кои тој никако не сака да се оддели.

За ова е речено: „Вие кои немате пари, одете, купете и јадете и одете, купувајте без пари и без да платите за виното и за млекото“ (Јешаја, 55:1). Со други зборови, целата наша молитва е насочена кон Создателот, за да ни подари од Својата мудрост и светење. Причината за тоа е што сака од нас да се украсиме пред Него во желбите со тајните на реченото: „Духот привлекува дух и носи духовно“. Како што се вели во приказната, невнимателно се влегува во царските соби без никакво барање... Меѓутоа, вистината е што ние немаме работа со подарокот сам по себе, туку со тоа што сме се удостоиле, во поголем или помал степен, да бидеме соединети со Создателот. Во друга приказна се зборува за слугата кој со желба од срцето посакува да се соедини со Царот и почнува да ги истражува прифатените норми во царството. Во себе тој предизвикува некаква молба кон Создателот, а Царот го отфрла. Ако е снаодлив, тогаш ќе му ја каже на Царот вистината за својата точка во срцето: тој не сака никакви подароци. Царот ќе му даде некаква можност, најмала од најмалите, каква и да е, само во некој степен да биде соединет со Царот во единствена врска, која, не дај Боже, никогаш нема да се прекине. Денес Царот ни го откри тоа во форма на соединување, кое што е отфрлено во очите на презрените, а неговата вредност секогаш одговара на нивото на желбата на точката во срцето, односно на молитвата, вербата и увереноста човекот никогаш да не доживува недостаток во душевната состојба, дури ни одвреме навреме или на краток момент од 24-те часа.

Меѓутоа, презрените, поаѓајќи од точката во срцето, не се стремат кон соединување со самиот Цар, со гуф де-Малка, туку со Неговите многубројни подароци, слушајќи го говорот на Царот, кој дава неброени чудесни насладувања и тогаш се насочуваат искрите од длабочините на срцето кон Неговите огромни подароци. Затоа тие доживуваат проблеми во соединувањето со Него. Велат: „Што ќе биде со тоа?“, други варијанти на ова прашање: „Што има во тоа?“; но златните јаболка (погледни Мишлеј, 25:11)... Затоа секој што разбира ќе им се смее на таквите работници, на кои им недостига срце и кои докажуваат дека се глупави пред сите бидејќи раскажуваат како им се прават пречки. И ова е доволно за оној кој разбира.

Но, „сојузот на татковците не е прекинат“ и „на оној кој доаѓа да се прочисти му помагаат“. Наутро, при будењето од сон, нека го освети првиот момент на соединување со Создателот и нека го подаде своето срце на Создателот за да го чува сите 24 часа, од вечер до вечер, за да не му доаѓа во мислите ништо бесполезно и да за не му се причини тоа невозможно или натприродно, затоа што сликата на природата создава железна преграда итн. Човекот треба да ги уништува природните прегради кои што ги чувствува. Првично нека поверува дека не постојат природни прегради, кои го одделуваат од Создателот, а потоа нека се помоли со целото срце дури и за она што е над неговата природна желба.

Знај го ова секогаш: во секое време, кога ќе го спроведуваат човекот преку состојби (форми), кои не припаѓаат на Светоста и кога за момент ќе се прекине (соединувањето) – истиот момент со сите сили нека се сети да го понуди своето срце, Создателот од тој момент понатаму да го спаси од прекинот во соединувањето со Себе. Така постепено ќе се задоволува неговото срце со Создателот и ќе посака да се соедини со Него вистински. Со тоа ќе ја исполни желбата на Создателот.

Јехуда Лејб

„Создателот е сенката твоја“

Книга „Плодови на Мудроста. Писма“, стр. 70

На искрениот пријател и ученик, на нашиот учител и рав ***, нека свети свеќата негова, и на сите пријатели, да биде Создателот со нив

Ги добив сите твои писма, нека бидат според желбата на Создателот.  Меѓутоа, речено е: „Познај Го Бог, таткото свој и служи Му“. „Познај“ означува знаење, бидејќи на душата не и е добро без знаењето за Создателот, затоа што човекот се стреми и тагува по работата за Создателот, затоа што во него има душа, но додека не Го почувствува Создателот, на него му е лошо. Без оглед на тоа што има душа, самиот тој не е во состојба да Го познае Создателот додека врз него не се симне „дух“ одозгора, меѓутоа тој мора да го отвори својот слух за да ги слуша зборовите на мудреците и целосно да верува во нив.

Во писанието е речено: „Само добрина и милосрдие ме следат во секој ден од мојот живот“. Како што објаснува твојот свет предок Баал Шем Тов: „Создателот е сенката твоја!“. Всушност, како што сенката го следи секое движење на човекот, а сите нејзини стремежи се согласуваат со стремежите на човекот, така и секој човек ги следи движењата на Создателот и при будењето на љубовта кон Создателот треба да знае дека кај него се разбудил Создателот во огромна тага. Токму ова го имал предвид раби Акива: „Среќен е Израел, пред Кого се прочистувате и Кој ве прочистува вас“. Запомни го тоа.

Затоа во почетокот на приближувањето на човекот му се дава душа која се менува (ми-ситра де-офанаим), односно Создателот се буди во него при секоја можност, која се појавува од страна на човекот, во голема тага и желба да се соедини со него. За ова говори и поетот (царот Давид): „Само добрина и милосрдие ме следат во секој ден од мојот живот“, бидејќи царот Давид е заедничката душа на целиот Израел, па затоа секогаш се стремел и копнеел по вистинско соединување со Создателот. Меѓутоа, во својата душа треба да се познае дека Создателот се стреми кон човекот исто колку што човекот се стреми кон Создателот. Исто така, не треба да заборава на ова, чувај Боже, дури и за време на најголемата тага. Спомнувајќи си дека Создателот тагува и се стреми да се соедини со него со иста таква огромна сила, како Самиот Тој, човекот секогаш ќе оди во копнеж и тага од успех до успех, во непрекинат зивуг, кој претставува крајно совршенство на секоја душа, додека не се удостои со враќање на љубовта. Всушност, „да се врати вав кон хеј“, што значи соединување на Создателот и неговата Шхина (сите души).

Меѓутоа, душата без знаење и спознавање на својот Создател се наоѓа во големо паѓање – откако ќе се зголеми тагата во одреден степен. На човекот му се чини дека Создателот го отфрла, чувај Боже. Таков е срамот што не само што не го завршува степенот на својот стремеж и тага за да се исполни со вечна љубов кон Создателот, туку уште и паѓа во својството „гневниот го одделува од Единствениот“ бидејќи на него му се чини дека само тој се стреми, тагува и копнее за Создателот. Исто така, не верува во она што рекле мудреците, дека во истиот степен и Создателот се стреми, тагува и копнее за човекот. Што можеме ние да направиме за да му помогнеме на оној, кај кого во срцето сè уште не се зацврстила вербата во зборовите на мудреците. „И од себе јас Го гледам Создателот“, затоа што веќе неколку пати ви докажав дека „разните форми на управување на овој свет се букви кои човекот мора да ги пренесе на нивното вистинско место во духовното, бидејќи во духовното нема букви“.

Но како дел од разбивањето на келим, сите букви преминале кон земско управување и кон земските луѓе, така што кога човекот се усовршува и го достигнува својот корен, тој мора самиот да ги собере сите букви една до друга и да ги пренесе во нивниот корен во духовното, што се нарекува: „преминува самиот и целиот свет на страната на оправдувањата“. Додека пак, „соединувањето на Создателот и Неговата Шхина“, до што доаѓа човекот, исполнувајќи го својот степен со копнеж и тага, е сосема слично на земското соединување (понискиот зивуг), кој се случува при создавањето на земското тело, кое исто така мора да доаѓа од претходна причина, односно од напор, со други зборови, со познатиот степен на копнеж и тага, наречен „тврдост“ во земскиот јазик, кога и неговото семејство ќе биде во добрина, затоа што се истрелува како стрела во душата, година, свет, за што е речено: што е тоа враќање? Во истото време, во истото место, во истата жена, бидејќи пониската буква хеј (името на АВА”ЈА) содржи душа, година, свет.

„Душа“ е степен на копнежот и тагата. „Година“ е времено возбудување, затоа што целосното соединување има полн степен на воведување на „атара“ во „јошна“, како што биле соединети во својот корен, пред да се разделат во земскиот свет. Но, човекот не станува подготвен од еден пат за вишиот зивуг, многу високиот, кој се нарекува целосно соединување, туку, како што е речено: „Само добрина и милосрдие ме следат“. Затоа се создава возбудување кое претставува почеток на соединувањето, како што е речено: „праведник е и му е лошо“, бидејќи Создателот не посакува соединување со него, па затоа тој не го чувствува во копнежот и во тагата вкусот на љубовта, кој што е потребен за „истото тоа дејствие“ и „истото тоа место“ и кај него има страдања кои се нарекуваат „чирот ќе се заслади, ќе стане наслада“ (нега и онег се истите букви).

Но, „она што нема да го направи разумот, ќе го направи времето“, затоа што Создателот ги брои сите возбудувања и со собира во целосен степен, во степенот на напор за определениот ден, а поетот мисли токму на ова: „буди и уништи [1], за да се истреби секој кој прави зло“, затоа што „ткија“ [2] е крајот на соединувањето, за што е речено „воведување во јевима“ и ова е зивуг на Создателот со Шхина, одозгора надолу, додека се наметнувала душата во циклусите на овој свет, а и потоа кога човекот се подготвува да се врати кон неговиот корен. Тогаш не еднаш Тој ќе предизвика совршен зивуг, а ќе создаде и возбудувања, што всушност е тајната на нивото Нефеш, која припаѓа на Офаним (тркала), кои се бркаат во треска и во пот за светата Шхина додека не почнат да се вртат околу тој пол – цел ден и цела ноќ, засекогаш нема да замолчат. Како што е речено во книгите за тајната Офаним, додека душата на човекот се усовршува на нивото Нефеш, тој постојано се приближува, а притоа расте неговата тага и болка, затоа што страсната желба, која нема да се задоволи, остава зад себе голема болка – толку голема како таа желба.

Ова се нарекува „уништување“ (труа, звук на рогот), а на ова нè учи поетот со зборовите: „буди“, односно ти правиш возбудувања во Шхина. И „уништи“, затоа што предизвикуваш големи страдања, на кои нема слични, наречени „стоном стенај“, затоа што кога човекот страда, што вели Шхина? „Зошто постапуваш така?“ За да „се уништи секој кој прави зло“. Објаснување: затоа што „праведноста на праведникот нема да го спаси на денот на неговиот грев“. Но, на Оној кој го знае Скриеното му е познат степенот на стремежи во срцето за приближување кон Создателот, кој сè уште може да се прекине, не дај Боже. Затоа Создателот ги зголемува возбудувањата, односно почетокот на соединувањето, така што ако човекот го слуша гласот на Создателот, како што е речено: „Создателот е сенката твоја“, тогаш нема да паѓа и да се спушта како последица од зголемените страдања од возбудувањата, затоа што гледа и слуша дека исто така страда и Шхина, исто како и тој, од зголемената тага и во секој случај постојано се зацврстува во сè поголема тага, додека не заврши точката во своето срце во целосен и совршен стремеж, во силна и неуништлива врска.

Како што рекол Рашби во „Идра Зута“ (во Зохар): „Јас кон мојот сакан, а кон мене Неговата страст. Сите тие денови, додека бев приврзан кон овој свет, со единствени врски јас се поврзував себеси со Создателот и затоа сега кон мене доаѓа Неговата страст“, „додека за неа не посведочи Оној кој ги знае Скриените Длабочини на Универзумот“, дека тој повеќе нема да се врати кон својата глупавост“, па затоа се удостојува „да се врати хеј во вав засекогаш“, односно тоа е крајот на соединувањето и воведување на „атара“ во „јошна“, наречен „големо трубење на рогот“.

Сето ова е со силите и достоинствата на уништувањето, бидејќи тие го уништиле секој што прави зло и повеќе нема да се врати кон својата глупавост. Тогаш тој се удостојува со целосно осознавање во вечниот зивуг, наречен „знаење“ и гледа дека сите тешкотии кои му се појавиле во различно време биле само за „знаење“, а тоа значи „во истото тоа време“, однсоно „познато му е на Оној кој ги знае Скриените Длабочини на Универзумот“ дека времето во човекот направило чудо за тој да се зацврсти во својата праведност засекогаш. „Во истото тоа место“, што значи воведување на „атара“ во „јошна“ каква што била таа до своето намалување [3], како што сте слушале од мене неколку пати, дека Создателот не прави ништо ново за време на Крајот на Поправањето, како што мислат глупавите, туку „ќе ги јадете старите резерви“, односно додека не рече: „јас сакам!“. И ова е доволно за оној кој разбира. „Во истата таа жена“, затоа што „лажна и ништожна е убавината; жената која се плаши од Создателот – ќе се прослави“. Односно за време на подготовката убавината изгледа како најважно совршенство, а по неа тагувал и копнеел човекот, но за време на поправањето, кога „се исполни земјата со знаењето за Создателот“, „виде спротивен свет“ – дека само стремежите и стравот се најважно совршенство, кое го очекува човекот, па тие чувствуваат дека за време на подготовката се лажеле себеси и знај го ова. Тоа се нарекува „праведник е и добро му е“, односно оној кој се удостојува со крај на соединувањето и „големото трубење на рогот“ е целосен, совршен праведник.

Покажи го ова писмо на сите пријатели и со тоа примете го мојот благослов да бидете впишани во книгата на праведниците.

Јехуда Лејб

Исполнет сум со грижи и не можам да ви ја пренесам мојата тага по вас, но мојата увереност во брзото спасување е силна, а вие од ваша страна максимално оттргнете сè што ви пречи за вашите писма кон мене, па нека биде тоа едно големо писмо неделно и верувајте ми дека уште додека го пишувате писмото, веднаш ќе добиете одговор. Од нашиот пријател ***, нека свети неговата свеќа, не сум добил ништо, па можеби „нема потреба кај оние кои се плашат од Него“, да ме извести за тоа, а јас очекувам да слушнам нешто од него како е тој и како е неговото семејство. Со Божја помош ќе се удостоиме уште пошироко да позборуваме за големата добрина.

Јехуда

[1] На обичен јазик „труби“. Погледни Зохар, Ваикра, Сулам, п.380

[2] Звук од трубењето на рогот, воведување

[3] Китруг а-јареах

(фрагмент)

Книга „Плодови на Мудроста.  Писма, стр. 74

...Зошто не ме извести за единството на пријателите, дали се засилува и зацврстува, затоа што тоа е основата на нашата добра иднина? Исто така и за вашите успеси на полето на предавањата итн.?

Признавам без срам дека ме обзема вознемиреност до таков степен, што немам сили да се радувам со вас, со секој од вас поединечно согласно неговата желба. Меѓутоа вие сте отпечатени дење и ноќи во моите очајувања и во срцевината на жедта на вашата добрина и целовитост. Бог гледа колку напори и сили вложувам во вашата работа. Ние сме уверени дека тие нема да станат, не дај Боже, напразни, туку дека словото на Создателот ќе опстои за навек. Но, зошто го заборавивте она што го говорев на празникот Шавуот за стихот: „Мојот возљубен е како газела“ (Песна на Песните, 2:9) во врска со „вртењето на ликот назад“? Ликот за време на бегството и сокривањето се појавува само од спротивната страна, што го означува степенот на страдањата од оддалеченоста и сокривањето. Всушност, оваа спротивна страна е вистинскиот лик, како што рекле мудреците: „Го врти ликот назад“ и ликот се наоѓа од спротивната страна. Погледни внимателно, бидејќи ова е тајната на зборовите: „Јас – АВАЈА, не се променив, а вие – синовите на Јаков не се изгубивте“ (Малахи, 3:6). И внимателно погледни го ова. Со други зборови, како што е речено: „Оние кои Ме бараат ќе Ме најдат“ (Мишлеј, 8:17).

Јас ви пишував за смислата на трубењето во шофар, за да знаете зошто трубат стоејќи итн... „Бидејќи оваа Светлина е ден за нашиот Господ“ (Нехемија, 8:10). Иако знам дека нема да дојдат до вас моите зборови кога ќе го слушнете звукот на шофар, меѓутоа речено е: „Пред да слушнат, Јас ќе одговорам“, па затоа јас го напишав ова сега. А ти покажи го и ова мое писмо на сите пријатели, па можеби тие ќе внимаваат да ги слушнат моите зборови... Од овој ден понатаму да се зацврстиме со Божјата помош во Тора и заповедите „како бик под јарем и како натоварено магаре“, и тогаш ќе се крене Шхина од правот. „И доволно е срам и гнев“ (Книга Естер, 1:18). Лошите мисли ќе се претворат во заслуги, бидејќи Неговата слава ќе ја исполни целата земја.

Со Божја помош, силна е мојата увереност дека нашето спасување бргу ќе се појави, а со нашето растење ќе се удостоиме заедно да работиме за Создателот и желбата на Создателот ќе се оствари во нашите раце.

Јехуда Лејб

На срдечниот пријател... нека свети неговата свеќа засекогаш!

Го примив твоето писмо од 13-ти Тишреј, во кое пишуваш: „Сфаќам колку големи надворешни воздржувања (ограничувања) се потребни за да го поправам мојот надворешен дел“. На ова веднаш ќе ти одговорам дека тебе не ти се потребни воздржувања и дека не треба да го поправаш својот надворешен дел. Всушност, кој ти ги кажа овие нови „мудрости“? Мислам дека ова е од причина што не си близок до мене како порано, па затоа „кроиш туѓи лозја“. Меѓутоа, знај дека немаш поверен пријател во целиот свет и затоа јас те советувам да не го поправаш твојот надворешен дел, туку само внатрешниот бидејќи само внатрешниот дел на човекот е наменет за поправање. Тој е порочен, во него има нечистотија, а знаците на таа нечистотија се егоизмот и гордоста. Нечистотијата не се плаши од никакви воздржувања на светот. Покрај тоа, таа ги сака затоа што егоизмот и гордоста се зголемуваат и зацврстуваат преку воздржувањата.

Доколку сакаш да ја исчистиш нечистотијата од себе, тогаш наместо со воздржувања, почни да работиш со поништувањето на егоизмот. Почувствувај дека си најнискиот од сите луѓе, но за да се разбере тоа, треба долго да се изучува кабалата. Исто така, треба да се проверуваш дали се лажеш самиот себе. Корисно е, всушност, да се понижуваш себеси пред пријателите. Но, внимавај да се понижуваш и поништуваш себе само во соодветна заедница, односно пред групата, а не пред туѓинци, за да почувствуваш дека си полош и понизок од сите луѓе на светот. Тоа е вистината. Овој мој лесен и јасен совет може да го исполни секој човек! Овој совет не го истоштува телото и е чист и совршен. Ако порано не сум ти зборувал за ова, тоа е од причина што немало потреба. Додека беше до мене и се соединуваше со мене, ти самиот постепено ја осознаваше својата нискост, без никакво учење или други дополнителни дејствија. Сега, кога повеќе не си до мене, ќе бидеш принуден да работиш за да се поништиш себеси.

Најважно е да ја зголемуваш молитвата и да се зацврстуваш во увереноста дека Создателот ќе успее да те удостои со целосно враќање за да дознаеш како да се соединиш со Него засекогаш во единствена врска, бидејќи тоа е важно и според ова се разликува работникот за Создателот од оној кој не работи за Него. „Не си давај мир на себе и не Му давај мир на Него“ (Ишајагу 62:7), додека не ги прости сите твои гревови и престапи и не те доближи кон Себе засекогаш и за вечни векови. Ти треба да се доближиш до мене така што ниедно растојание да не нè разделува, бидејќи мудреците рекле: „Држи се до Неговиот помазаник и самиот ќе бидеш помазан“ (Талмуд, Седер Незикин). Во ова е големиот принцип на учењето на Баал Шем Това – приближувањето до праведниците. Дај Боже да не ти недостига разум да го разбереш ова. И верувај дека од моја страна нема никакви препреки и потешкотии. Доколку би знаел дека можам да сторам за вас повеќе ако останам во земјата на Израел, се разбира, не би ве напуштил. Меѓутоа, во реалноста моето заминување за вас би било корисно на некој начин.

Јехуда Лајб Ашлаг

На срдечниот пријател и мојот учител, равот ***, нека свети свеќата негова

Твоето писмо од 14-тиот ден од месецот Тишреј го добив, но пријателу мој, зошто не си усогласен со првиот распоред кој ти го дадов, а бараш обновување? Ти реков дека додека не се навикнеш на првиот распоред, немаш право да си правиш други распореди, ни лесни ни тешки и еве ти почнуваш да го забораваш главниот принцип и ме избрзуваш со нови распореди, што не е нешто поразлично од поттикнување на лошиот почеток. Те потсетувам на првиот распоред кој ти го дадов и нека ти помогне Создателот за да немаш од овој момент никаков прекин во служењето на Него, туку само да се издигнуваш сè повисоко и повисоко, додека не се удостоиш за соединување со Него, како што и доликува.

1.       Да бидеш спремен за служење на Создателот околу два часот после полноќ, но не подоцна (т.е. од осмиот час после аравит [1]).

2.       Во првите два часа да работиш со поправање, да чувствуваш страдања заради прогонот на Израел и болката на светата Шхина, првин заради неговите гревови, а потоа со молитви и молби, до десеттиот час.

3.       Од десеттиот час до молитвата – тоа е време за изучување на светите книги, „Берешит Хохма“, трудовите на Ари, итн. Гледај, за да разбереш како што треба и да достигнеш сè што ќе учиш, а доколку не сфатиш целосно, не Му попуштај на Создателот, додека не се отвори срцето твое и не Го разбереш Него, бидејќи тоа е најважно, сакам да кажам – она на што нè советува Создателот.

4.       Да си определиш време за Тора, без прекини за напразни разговори, не дај Боже. Гледај тоа време што ќе го одредиш да не биде помалку од пет часа по ред, а тие може да бидат кога ти одговораат, во текот на целиот ден. Меѓутоа, важно е да не се прекинуваат со никаков разговор и да биде поврзано учењето на Тора. Исто така, внимавај да не заборавиш ништо од тоа учење. Како последица од тоа, ќе се насочиш кон учењето како што треба. Тоа е предодредено во твоите раце и приспособено за тебе на повисоко ниво.

Исто така, можеш да учиш заедно со кого сакаш, во текот на тие пет одредени часови. Но, не зборувај за други работи кои не се поврзани со учењето, дури ни за начините на работа итн. Доколку пријателот не сака да учи повеќе од два или три часа, ти можеш после тоа да завршиш самостојно, додека не дојде крајот на петте часови, а во останатото време од денот можеш да работиш и во трговија. И еве, она што треба да го направиш е пред тебе, вложи напор и работи, а земи Го и Создателот со себе за да можеш да постапиш како што ти напишав и да се исполни во тебе она што рекол Рашби во Идра Зута: „јас на мојот возљубен итн., и сите денови во кои бев поврзан со Тој Свет, со една врска бев поврзан со Создателот, па затоа сега мојот стремеж е кон Него“. Откако ќе поминат неколку месеци, кога ќе се навикнеш како што треба на овој распоред, извести ме и јас ќе ти ги дадам патиштата на Создателот.

Всушност, јас воопшто не сум далеку од вас, бидејќи сè зависи од вас затоа што времето и просторот на никој начин не пречат во духовното. Зошто не го помните словото на Тора, кое јас го кажав на празникот Шавуот за изразот: „возљубениот мој е сличен на газела“, како што објасниле мудреците: „како газела, која бега и го врти лицето свое назад, така и Создателот, кога се оддалечува, не дај Боже, од Израел, ги враќа своите паним на ахораим“. Јас ви објаснив дека кога паним повторно се враќаат во ахораим, односно дека Тој тагува и се стреми повторно да се соедини со Израел. Од ова и во Израел се создаваат тага и стремеж за соединување со Создателот, а и страст и копнеж во иста мера, што всушност се самите паним. Како што е речено во молитвата „Бархи нафши“, која ја составил равот Јехуда Галеви: „За ликот на Создателот е молитвата твоја (душата моја), кога трчаш за да побараш прошка од ликот на Создателот“. Затоа најважното средство тогаш е постојано да се зголемува тагата и копнежот, бидејќи во тоа се открива ликот. Амин, нека биде волјата Негова. Праќај ми повеќе писма бидејќи тоа ќе ти вдахне душа.

Јехуда Лејб, син на мојот учител и рав, Симхи Ашлаг

[1] На вечерната молитва

На срдечниот пријател и мојот учител, равот ***, нека свети свеќата негова засекогаш

Во врска со споредбата на твојата работа со патиштата на спуштањето низ световите, тоа дека на твоите пријатели не им е по душа, е од причина што тие од мене прифатија дека е потребно одново да се разберат Вишите Светови, бидејќи таков е редот – првин одозгора надолу, а потоа од долу нагоре, затоа што земскиот извор ќе даде само земско и каде и да го фрли својот поглед, само материјализира. Додека пак, духовниот извор создава само духовни слики. Каде и да го фрли тој својот поглед, благословува. Дури и материјалните слики, кога во нив се чувствува нивниот извор, повторно стануваат вистински духовни, не како споредба и сличност, туку се претвораат во апсолутна духовност, како што е запишано: „се претвори, како отпечаток од печат и стана како наметка“. Она што ти го бараш од мене уште еднаш да го објаснам – што претставуваат соединувањата, бидејќи не си се удостоил да ги примиш од устите на кабалистите, ме чуди како можеш да ги примиш од книгите. Јас ги видов твоите приказни и алегории кои почнуваат: „јас ќе ја кажам својата приказна и ќе ги кажам зборовите, измерени од Омер“. Иако ти си ги измерил своите зборови со Омер, не направи поголем напор за да благословиш со благословот на Омер, бидејќи „Омер е десеттиот дел од ефа“. Ефа се случува од големата вознемиреност на срцето, како што ти напиша: „Каде е (ејфо) десната страна? А десетта доаѓа од зборот забранети“. Бидејќи, како што е познато, постои усна традиција и постои писмена традиција, според принципот „Царот е поврзан со проточни садови“. Оваа мерка – тоа е Тора, кога според силата на вербата и увереноста дури и вознемиреност на срцето заради забраната, не останува ниту трага од вознемиреноста, која се нарекува мера на Омер. Меѓутоа, треба да се благослови, а јас тоа не го сретнав во твоето писмо.

Речено е: „Разбојникот благословува и хули на Создателот“. Објаснувањето е дека молитвата направила половина. Судбината на оној кој се моли за себе е да нема совршенство (односно целина), туку само половина, бидејќи оној кој е совршен нема за што да се моли. Затоа мудреците нè предупредуваат дека ние не сме служеле за награда, туку само за совршенство, а тоа е Виша тајна, која може да ја знае само оној кој нема никакво будење заради самиот себе. Затоа мудреците рекле: „Домаќинот го крши (го дели лебот на половина), а гостинот благословува“, односно тој не треба да се лаже самиот себе дека домаќинот му дава совршенство, туку треба да ја почувствува вистината, каква што е таа, со апсолутна точност. Затоа тие рекле: „Домаќинот крши“. Без оглед на тоа, гостинот треба да благослови. „Гостин“ потсетува на изразот „И ќе го исполни со духот на трепетот пред Создателот“, а бидејќи го прима тоа што домаќинот му го дава од кршењето како да е цело, на еден или на друг начин, „благословува“. Големината на степенот на благословот е според степенот на неговата радост од подарокот и тоа за него е можно само во силата „и ќе го исполни со духот на трепетот пред Создателот“. За ова мудреците рекле: „Оној кој ќе украде една мера пченица, кој ќе ја сомеле, кој ќе ја замеси, кој ќе ја испече и раздели халата (вид леб кој се јаде на Шабат и на празници), како благословува? Тој не благословува, туку хули“. Ова е многу длабоко бидејќи тој што украл не дава благослов на ограбениот, затоа што ограбениот не му дал ништо на него. Тој му зел против неговата волја, против неговата желба. Прашањето на кршењето и наградувањето, кое му се поставува на човекот – сето тоа е во силата на исконскиот грев, спаси нè Господе, затоа што „гревот влече грев“. На почетокот е како пајажина, а на крајот како цврсти јажиња. И сè оди од почетокот. И знај го ова. Затоа, без оглед на тоа што (човекот) верува дека сите недостатоци и кршења ги прави раката на Создателот, во секој случај, за исконскиот грев не може да замисли нешто такво, бидејќи се разбира, „од устата на Вишиот не излегува зло“. Научи внимателно. Заклучуваме, секако, дека вистинскиот разбојник е тука, како да е одземен од Создателот не по негова желба. Сфати го ова.

Додека пак, „Дрвото на Спознанието било пченица“, како што е познато и за ова е речено: „оној кој ќе украде мера пченица“, мера, како што е речено „според мерата Ти спориш со него, прогонувајќи го“. Пченицата, односно исконскиот грев, без оглед на тоа што ќе ја сомеле, што ќе ја испече, односно таа ќе стане „цврсти јажиња“, а потоа од неа ќе раздели хала, од зборот „холин“, работни денови, „во целост на Создателот“, што укажува на возвишеноста и одделеноста над знаењата, тоа не претставува „благословува“, туку „хули“. Затоа што ова е „заповед која следи по гревот“, бидејќи ако немало исконски грев, немало да ја има ни таа голема заповед. Знај го ова. Сето ова е од причина што тој е разбојникот и не забележува дека праведникот жали и дава, па затоа не благословува со целото срце и не прави „враќање од љубов“. Кога би „му се претвориле во заслуги лошите дела“, тој би знаел дека мерата пченица е дар од Создателот, а не „силата негова и цврстината на рацете негови“. Затоа мудреците рекле: „домаќинот крши“, а не гостинот, односно мерата пченица исто така е дар од Создателот, за „оние кои го чуваат Неговиот завет и оние кои ги паметат заповедите Негови за да исполнат“. Кога гостинот се зацврстува за да верува дека сите напори кои ги вложил домаќинот, ги вложил само заради него, тогаш тој ќе Го благослови со целото свое срце и ќе излезе дека самото тоа кршење всушност е цела работа, после благословувањето на Создателот одозгора надолу.

Но, на почетокот треба да се засили изворот на неговите благослови од долу нагоре. Затоа се нарекува „гостин“, дека може да се засили и зацврсти со силата на духот, како што е речено: „И ќе го исполни со духот од трепетот пред Создателот“ и исто така: „Кој краде од таткото свој и од мајката своја и вели: „не е грев“, тој е пријател на штетникот“. Тоа значи дека исконскиот грев е вкоренет во неговото тело благодарение на неговите родители, па затоа човекот станува разбојник со тоа што вели дека самиот тој, а не дека (тоа) е дар од Создателот, па од таа причина се нарекува ограбувач на таткото свој и на мајката своја, па уште и додава грев во престапот, бидејќи вели: „не е грев“, односно сака да ги уништи и заповедите, не дај Боже. На мудриот му е доволно само навестување. Ова е тајната на „благословувањето на Омер (снопот)“, бидејќи треба да се чувстува „дарот на Создателот“ исто така и во мерата пченица, односно во силата на духот и тогаш нашата радост станува целосна во служењето на Него, со што делот повторно станува целосен. А Создателот го знае патот на праведниците.

Јехуда Лејб, син на мојот учител и рав, Симхи Ашлаг, нека свети свеќата негова  

Го добив твоето писмо и бев многу задоволен од него.

За голема пофалба е тоа што го правиш, обидувајќи се да ги сплотиш членовите на групата, нека ти даде Создателот да се удостоиш со намера за совршеното. Те молам, пријателу мој, да вложиш уште поголеми напори во учењето на Тора, како на откриената, така и на тајната, затоа што тебе не ти треба ништо повеќе, туку само да се зацврстиш себеси, бидејќи лошиот почеток владее само со срцето, кое е ослободено од мудроста, од Светлината „Хохма“.

Исто така, биди многу внимателен со мрзеливоста, затоа што кога кон нешто се однесуваш мрзеливо, тогаш ти се случува непосакуваното. Тоа е најтешката клипа на светот, во согласност со големината на работите, а знакот на мрзеливците е тагата, додека пак, знакот на оној кој се труди е радоста. Тебе веќе ти е познато дека молитвата и вербата во помошта од Создателот доаѓаат од една гранка. Треба да се верува со целосна верба дека Создателот ја слуша секоја молитва. Со таквата верба се добива увереност во помошта на Севишниот и тогаш молитвата негова ќе стане целосна, со увереност дека ќе добие ослободување, а потоа ќе се удостои со тоа што ќе се потпира врз Создателот и ќе биде во радост секој ден, исто како да дошло спасението.

1927 г., Лондон

На срдечниот пријател... нека свети неговата свеќа.

Ти напиша дека не ги разбираш новите објаснувања на Тора во моето писмо, меѓутоа тие веднаш требаше да ти бидат разбирливи. Израмнувајќи го патот на својата работа, ти, секако ќе ги разбереш затоа што јас веќе ти пишував за нив. Во врска со зборовите „неговите лоши мисли станаа заслуги за него“ ти рече дека враќајќи се кон Создателот, човекот со свои очи ќе види дека Создателот го принудувал на грешките, а истовремено со тоа, го принудувал и да ги поправа со целата душа, како тие грешки да ги направил тој по сопствена волја. На тој начин неговите лоши мисли стануваат заслуги итн. Меѓутоа, ти сè уште немаш дојдено до суштината, затоа што, во крајна линија, изнудените грешки притоа стануваат заслуги, а не лошите мисли. При анализата на гревот кој го извршил Адам ХаРишон, ти се оттргна од патот уште повеќе, присилувајќи ја неговата душа да помине низ прогон како последица од изнудената грешка и претставувајќи ја изнудената грешка како престап. Ти се огради од тоа, бидејќи рече дека нема значење дали детето се извалкало само или како последица од дејствие од неговиот татко, затоа што на крај детето е извалкано и треба да се измие. Јас овде се чудам како од чистотијата излегла нечистотија?

Твоите последни зборови се искрени. Ти си тргнал во непознати места и по навика си зел да пасиш стада кои не ти припаѓаат на тебе. Ова е од причина што не си ги сфатил моите зборови кои се однесуваат токму на тебе и на никој друг. Дај Боже овие зборови да беа доволни за да не одиш повеќе во туѓи лозја. Во Книгата Зохар е речено: „Не треба да му се насочува на човек погледот на место кое не му е потребно“. Ти напиша дека јас ја сокривам смислата на своите зборови меѓу редовите. Речено е: „многубројни се потребите на Твојот народ Израел“ итн., затоа што за тебе не постои еден ист со друг час. Речено е: „оние кои се вртат околу влезот, одат и се враќаат, а портите не се отвораат“. Не постои граница на промените на нивните состојби. Кога ги пишувам или толкувам зборовите на Тора, јас ги изговарам за да ми донесат корист, во најмала рака, неколку месеци, односно за да ми станат разбирливи во соодветните моменти со текот на времето. Што можам да сторам ако таквите моменти не се многубројни, ако празнините се поголеми од темелите и ако моите зборови се забораваат?

Се разбира, на апстрактнот човечки разум му е невозможно да ја одгатне смислата на моите зборови, затоа што тие се изговараат и се собираат од буквите од срцето. Ти си си замислил нешто, си влегол таму и не си успеал да излезеш бидејќи си се изморил од разните комбинации. Затоа јас ќе ти кажам во генерална смисла дека токму оној кој се враќа од љубов, се удостојува со максимално соединување, односно со врвот на нивоата. Додека пак, човекот кој е подготвен да прави гревови, се наоѓа на дното од бездната. Тоа се двете точки кои се најоддалечени една од друга во целата оваа реалност. На прв поглед „враќањето“ би требало да се нарекува „совршенство“. Меѓутоа, зборот укажува дека сè е подготвено однапред и дека секоја душа веќе се наоѓа во целата своја Светлина, добрина и вечност. Само заради „лебот од срам“ душата излегла од таа состојба по пат на скратување, додека не се наметнала во мрачното тело. Само благодарение на него таа се враќа кон својот корен, каде што се наоѓала до скратувањето, со награда од целиот страшен пат низ кој поминала. Општо земено, таа награда претставува вистинско соединување. Со други зборови, душата се ослободува од „лебот на срамот“ затоа што нејзиниот сад за примање се претвора во сад за давање и таа станува слична според својствата на својот Создател. На оваа тема јас веќе многу имам зборувано.

Одовде ќе сфатиш дека доколку паѓањето се случува со цел за подем, тогаш тоа се смета за подем, а не за паѓање. Навистина, тоа паѓање е суштината на подемот затоа што самите букви на молитвата се исполнуваат од изобилието. Но, кратката молитва ќе доведе до скратување на изобилието како последица од недостаток на букви. Мудреците рекле: „Доколку не грешеа синовите на Израел, на нив ќе им беа дадени само петте книги на Тора и книгата Јошуа“. Ова е доволно за оној кој разбира. Кон ова може да се додаде уште и следниот пример: еден голем богаташ имал син единец на млади години. Дошол ден кога таткото требало да замине далеку од дома на неколку години. Богаташот се исплашил синот да не му го упропасти целиот имот за лоши цели. Откако размислил убаво, го сменил целиот свој имот за драгоцени камења, бисери и злато. Потоа, ископал голема визба под земјата и таму ги ставил сите златни предмети, драгоцените камења и бисерите, а исто така таму го оставил и својот син.

Ги повикал своите верни слуги и им заповедал да внимаваат синот да не излезе од визбата додека не наполни 20 години. Освен тоа, наредил секојдневно да му даваат јадење и пиење, но во никој случај да не му даваат оган и свеќи, а проверил и да не влегуваат сончеви зраци во визбата преку процепи во ѕидовите од визбата. Заради здравјето на синот, таткото им заповедал на синовите секојдневно да го вадат од визбата и по еден час да шетаат со него низ улиците од градот, но под силно обезбедување за да не избега. Кога ќе наполни синот 20 години, да му дадат свеќа, да го отворат прозорецот и да му дозволат да излезе. Се разбира, тагата на синот немала граници. Покрај тоа, шетајќи по градот, гледал како целата младина јаде, пие и се весели на улиците, без стража и без определено време, а тој седи во затвор и моментите на светлина му се бројат по еден час. Ако се обиде да побегне, ќе го тепаат без тронка жал. Уште повеќе му било тешко и бил поогорчен бидејќи самиот негов татко му ја направил таа несреќа, а слугите само ги исполнувале наредбите на таткото. Синот лично сметал дека неговиот татко бил најсуровиот мачител од сите за кои што слушнал претходно, што тоа било едноставно незамисливо.

На денот кога синот наполнил 20 години слугите, согласно заповедта од таткото, му спуштиле една свеќа. Младиот човек ја зел свеќата и почнал да разгледува по страните. Што видел? Вреќи полни со злато и царски богатства. Тогаш дури сфатил дека неговиот татко всушност е милосрден и не се грижел за ништо друго како за неговото богатство. Синот веднаш знаел дека слугите ќе му дозволат слободно да излезе од визбата. Така и направил: излегол од визбата и повеќе немало обезбедување, немало сурови слуги, а тој бил побогат од сите богаташи во земјата. Меѓутоа, во реалноста не се случило ништо ново. Само се појаснило дека уште од почетокот на сите денови од својот живот бил голем богаташ. Вистина, во сопствените чувства целиот живот бил сиромашен, беден и фрлен на самото дно, но сега во еден момент имал неброено богатство и „се издигнал од најдлабоката бездна на највисокиот врв“. Кој може да ја сфати оваа приказна? Човек кој знае дека „лошите мисли“ се најдлабоката визба со силно обезбедување и од каде е невозможно да се избега. Овде јас ти поставувам прашање дали го разбираш ова?

Работата е многу едноставна: визбата и силното обезбедување се „придобивки“, милосрдие на таткото кон синот, без кое тој никогаш не би станал богат како татко си. Меѓутоа, „лошите мисли“  - тоа се „вистински злосторства со умисла“, а не „пропусти“ или „изнудени грешки“. Пред да го види синот своето богатство, со неговата перцепција владеело чувство во целосна форма и во целосна смисла. Затоа пак, откако го видел своето богатство, тој сфатил дека сето тоа било милосрдие на таткото, а никако суровост. Треба да се знае дека љубовта која го поврзува таткото со неговиот единствен син, зависи од осознавањето на милосрдието на таткото кон синот, што всушност и била визбата, мракот и силното обезбедување, затоа што голема грижа и длабока мудрост синот видел во милоста на таткото.

Во светата книга Зохар исто така се говори за ова. Во неа е речено дека на оној кој се удостоил со враќање, му се открива светата Шхина како великодушна мајка која долго време не си го видела синот. Тие направиле голем број зачудувачки дела за да се видат еден со друг, а се подложувале и на големи опасности заради тоа. На крајот кај нив дошла долгоочекуваната слобода, која ја очекувале со големо нетрпение, а тие се удостоиле да се видат еден со друг. Тогаш мајката се втурнала кон синот, го бакнувала и го тешела, разговарала со него цела ноќ и цел ден. Таа раскажувала за тагата, за опасностите со кои се среќавала на нејзиниот пат, за тоа дека уште од самиот почеток без прекин била со него. Шхина не го напуштала, секогаш страдала заедно со него, иако тој тоа не можел да го види. Во книгата Зохар е запишано дека мајката му рекла на синот: „Еве овде нè нападнаа разбојници, но се спасивме од нив, а овде се криевме во длабоката јама“ итн. Каков глупак не може да ја сфати големата љубов, нежност и восхит кои бликаат од овие раскази, кои ги тешат нивните срца. Вистината е што до средбата лице в лице со страдањата кои ги чувствувале, биле потешки од смртта. Буквата „а (ע) во зборот „несреќа“ (נגע га) стоела на крајот, меѓутоа сега таа се наоѓа на почетокот – „не“ од бројната вредност, што секако, значи „насладување“ (ענג нег). Овие две точки светат дури откако ќе се отелотворат во еден свет. Замисли си дека татко и син со години чекаат да се сретнат со нетрпение и на крај се виделе. Меѓутоа синот бил глув и нем, па затоа не можат да се утешат еден со друг. Излегува дека во основа, љубовта се крие во насладувањата кои одговараат на царското ниво.

Јехуда Лејб

Твоето последно писмо од 5-ти од месецот Кислев, се разбира, го добив. Зачуден си од малиот број мои писма, а како одговор ќе ти кажам дека моите грижи се драстично се зголемија, па затоа ќе ја подигнам молитвата кон Создателот за да ја изврши за мене. Изненаден сум зошто нема коментар од твоја страна на писмото во врска со зборовите: „Домаќинот го крши лебот, а гостинот изговара благослов“[1]. Го испратив тоа писмо на нашиот пријател, нека свети свеќата негова, а тој ми пиша дека не го разбира. Мене ми се чини дека ти си се изморил од тага по тежината на Тора и заповедите заради штетата која ја нанесува времето. Што да ти кажам од далеку, кога немаш сила да го чуеш мојот глас и мојот збор, а можеш само да гледаш на сувопарните и мртви букви, сè додека не го вдахнеш во нив духот на животот, но за што се потребни напори, за кои е потребно време кое е долготрајно во твоето сфаќање. Речено е: „Златно ѕвонче и калинка, златно ѕвонче и калинка нека има на работ од наметката“[2], „И ќе се слуша звукот од неа, кога тој ќе влегува во светилиштето“[3]. Зборот „ефод“[4] (אפוד) доаѓа од зборовите „Каде е вратата овде?“ [5].אי' פה' ד' , бидејќи таму каде што има врата, има и влез, дури и ако е затворен. Во материјалниот свет може да се види врата исто како што може да се види влез, меѓутоа во духовното се гледа само влезот. Тој може да се види само со помош на совршена и чиста верба – тогаш почнува да се гледа и вратата, а во истиот момент се претвора во влез, бидејќи Тој е еден и името Негово е едно [6].

Силата, со помош на која може да се чуе гласот на мудреците во вратите на оваа реалност се нарекува верба, бидејќи таа не се утврдува одеднаш, туку со посредство на воспитание, адаптација и работа. Така се воспитува малото дете, кое на почеток лежи како камен и нема кој да го сврти, освен воспитувачот, со кого тоа расте. Во целина оваа работа се нарекува „наметка“, затоа што е надворешна облека и е над човечкиот разум [7], во кој се сметаат „рабовите“ на садот како место каде што се собира талог и бигор. Во текот на воспитанието човекот се врти натаму-наваму, слично на оној кој ја бара вратата. Во последната секунда од движењето тој е блиску до влезот, но токму тогаш се изморува и се враќа назад. Таквото движење се нарекува „злато“(заг̃а́в – זהב), од зборовите „дај го ова“(зе г̃ав – זֵה הַב), како што пишува светиот Зохар. Движењето се изведува со силата на стремежот и тагата по соединувањето со Создателот, кога човекот се изморува и вели: „Дај го ова! Дај го ова!“, а ѕвонче (паамон – פעמון) се нарекува така, затоа што човекот нема сили за да ја отвори вратата и се враќа назад, поминувајќи го времето во одење наваму-натаму, еден пат (паам – פעם) па втор, трет итн., во барањето на влезот. Додека пак, калинка (римон – רמון)  се нарекува така бидејќи издигнувањето (ромемут – רוממות) над разумот го покрива целиот. Затоа повторно се нарекува „калинка“ бидејќи инаку, не дај Боже, би паднал засекогаш, од причина што „калинка“ е напишано двапати. Во текот на денот голема нечистотија и трепет се собира по работ на наметката, како во својство на „ѕвонче“, така и во својство на „калинка“. Таа се собира околу категоријата „Каде е вратата овде?“ и нема крај...

Создателот така постапил со Своите битија од причина што за разговор треба да се испушти звук, за да се отворат вратите овде, кога ќе влегува во светилиштето, како што е речено: „Ќе се слуша звук од неговата наметка, кога ќе влегува во светилиштето“. Сфати од буквите од овој свет дека само трепетот води до звук. Тоа може да се забележи по жиците од виолина, кои треперат по притисокот врз нив. Токму тоа е звукот и ништо друго. Според истиот принцип секое човечко уво има еластичен дел, кој на медицински јазик се нарекува „ушно тапанче“. Кога нечии усни го протресуваат воздухот создадените звучни бранови доаѓаат до човековото уво и со својот притисок удираат по ушното тапанче, кое поинаку се надразнува од секој удар. Ова е целата надмоќ на битијата од говорно ниво. Благодарение на тоа „положил сè пред нозете негови“[8]. За ова е речено: „Радувајте се во трепет“[9]. А мудреците нè учат: „Каде што е радоста, таму ќе биде и трепетот“[10]. Овие зборови се тешки за разбирање, затоа што би можело да се каже и поедноставно: „Радоста и трепетот ќе бидат заедно“. Меѓутоа мудреците ни укажуваат дека би немало место за радоста без трепетот. Токму за ова и велат: „Таму каде што треба да има радост и веселба, се појавува и трепетот“. Таквата состојба и е место за радоста. Тоа можеш да го видиш кај ѕвончето, чие што јазиче удира по железото и прави звук. Ако ја ставиш раката на железото, звукот веднаш ќе се намали, бидејќи одекот кој се создава од ѕвончето е неговиот трепет. Кога го мрдаш ѕвончето, ако ја ставиш раката врз него и така тоа престане да се мрда, го намалуваш трепетот. Како резултат од тоа, сам по себе звукот се стишува. Сега гледаш што претставуваат звуците – звукот и трепетот се едно исто. Но, сите звуци не се пријатни. Тоа зависи од квалитетот на изворот на звукот, односно трепетот. На пример, звукот на громот предизвикува страв и не му е убав на човековото уво бидејќи трепетот од силата на ударот создава голема моќ, а и траењето е доста долго. Дури и силата на ударот да е помала, овој звук пак би го дразнел слухот заради зголеменото траење. Од друга страна, звукот од виолината е пријатен за увото, бидејќи силата на ударот е пресметана, а времетраењето прецизно се одржува. Меѓутоа, доколку звукот се оддолжи дури и на 64-ти дел од минутата, тоа ќе го намали воодушевувањето од него.

Треба да се знае што претставуваат звуците кога се мисли на зборовите од Создателот. Нивната вредност е што тие бараат голема прецизност во силата на ударот, која се дели на седум нивоа. Исто така, потребна е прецизност и во траењето на звукот за да не се направи грешка дури ни во 64-иот дел од минутата, бидејќи таму стапнува ногата на гордиот [11], како што е речено: [12] „Ќе ги ставиш во трупец нозете мои“ [13]. Затоа знај дека сите ангели се издигаат со песна, а наместо радост, првин се појавува трепет. Така, не секој трепет е добар. Оној, кој трепери пред зборот на Создателот, ги собира сите трепети на местото на радоста, започнувајќи со нив пред неа. За ова е речено: „Ќе се собере вода... на едно место“ [14] – и никако поинаку.

За ова мудреците рекле: „Стоеше виолина над креветот на Давид. На полноќ се крена северен ветер, дувна кон неа и таа почна да свири сама од себе“ [15]. Доколку човекот трепери пред зборот на Создателот – тоа е трепет наместо северниот ветер. Станува збор за „калинка“, а со тоа „домаќинот го крши лебот“. Ноќта се дели според принципот „молитвата одмерува половина“. Затоа тој лежи во креветот. За ова е речено: [16] „Никогаш нема да му се даде на праведникот да се поколеба“[17]. Речено е: „И легна на тоа место“[18]. Во врска со ова, мудреците нè учат: „(Лежи) – има 22 букви“ [20]. Тоа е тас на вагата која држи две букви – двете најоддалечени точки во реалноста пред нас, за што јас пишував во своето писмо. Додека пак, она што е над неговиот кревет е калинка. И бидејќи се отворила точката на дното [21] – Создателот излегува да шета со праведниците во рајската градина [22]. Бидејќи влезот е отворен и светата Шхина ги изговара сите свои песни и воздигања, па затоа виолината на Давид свири сама од себе. Со други зборови, без соединување нема ништо, освен трепетот од северниот ветер. А, доколку ова уште не е јасно, научи ги основите. Од ништо не е оттргната буквата „бет“[23] (ב), со која е создаден светот, освен од буквата „алеф“[24] (א) во зборот „Јас“ (Анохи – אנכי). Ова создава отвор во северниот ветер (во духот) на буквата „бет“. Затоа „од север започнува несреќата“[25], бидејќи тоа е голем отвор. Меѓутоа, „од север ќе дојде злато“[26]. Најпрвин преку ѕвончињата и соединувањето на двете букви овде се открива Создателот. Затоа е потребно да се врати назад целиот трепет на едно место, за да трепери само од зборот на Создателот. Со тоа ги подготвуваме „златното ѕвонче и калинката по работ на наметката“. Така, постепено просторот ќе стане поголем отколку празнината [27], а човекот ќе има трепет пред Создателот, чувствувајќи дека сите грижи на Домаќинот биле наменети само за него [28]. Ќе ги дознае и ќе ги види седумте делови на духот од треперењата, со други зборови, како дополнување кон духот од трепетот пред Создателот – уште шест вида на духот кои се наоѓаат на Машиах на Создателот, како што е речено: „И ќе се спушти врз него духот на Создателот, духот на мудроста и разбирањето, духот на советот и машкоста, духот на знаењето и трепетот пред Создателот“[29].

За последиците од ова мудреците рекле: „Домаќинот го крши лебот“ итн. Со други зборови, иако домаќинот го крши лебот, гостинот го изговара благословот за парчето леб како да е цел леб. А за оној, кој не дај Боже, не го прави тоа, речено е: „Ќе дојдат варвари кај него и ќе го осквернават“[30]. Тоа значи дека тој сè уште не го поправил своето кли. Речено е: „Зарем царица ќе владее со мојот дом?“ [31]. Тој оди таму со дрскост, кога празнината е поголема од просторот со голем срам и бес [32]. Во ова е смислата на пресечената буква „вав“(ו) во зборот „свет“ (шалом – ) во поглавјето за Пинхас [33]. Таа овде стои во празнина која се шири пред неа. Се прекинал поморот [34], бидејќи во светоста Своја го зголемил просторот над празнината. Тогаш се соединиле народот и Моше (Мојсеј), а неговата награда била тоа што Создателот му рекол: „Еве, Јас го склучувам Мојот сојуз на мирот.. Сојуз на вечното свештенослужителство“ [35] – засекогаш, како што е речено во книгата Зохар. Со тоа на Авраам му се разјаснил неговиот спомен за тие настани [36]. Нека не се раководи човекот според делумните пречки пред кои се нашол затоа што така го советува лошиот почеток и ситра ахра. Треба да се раководи само според општите сфаќања. Како што веќе истакнав во доволно јасна мера, сите дејствија на човекот треба да се извршуваат само со намера да се издигне Шхина од правот, од кој се храни праисконската змија. Споменувај си за ова постојано. Што да правам јас со оние кои се колнат и доброволно сакаат да го следат мислењето на мнозинството? [37] На нив им е доволна половичната утеха која ја добиваат во свои раце. За ова луѓето велат: „Заедничката несреќа е половина утеха“. Затоа се задоволуваат со работа заради награда. Но, доколку се издигнат нивните патишта еднаш засекогаш над „десетте педи“ од својата реалност, ќе ја видат вратата бидејќи тоа е ширум отворен влез. И нема да остане повеќе на едно место и едно време од две спротивности, затоа што човекот ќе биде над „десетте педи“.

Речено е: „Ако Тој им се смее на подбивачите, на смирените им дава милост“[38]. Овде ќе наведам една приказна која можеби ќе ја разберете. Царот кој бил голем, добар и сакал да прави само добро имал само една цел – да ги наслади жителите на неговата земја и не барал никаква работа која би ја извршувале за него, туку имал само еден стремеж – да прави добро на народот на неговата земја. Меѓутоа, тој знаел дека постојат различни нивоа во примањето на неговата добрина, во зависност од степенот на љубовта кон него и осознавањето на неговата големина. Посакал посебно да ги наслади во голем степен најдостојните од неговиот народ. Останатиот народ ќе види дека царот не ги скратува наградите на оние кои го сакаат, туку им дава изобилство насладувања кои ги подготвил за нив. Покрај насладувањата, кои широкоградо им ги давал, тие имале посебно насладување од тоа што се чувствувале избрани од целиот народ, а тоа исто така сакал да им го даде на оние кои го сакале. Но, за да се одбрани од барањата на народот и тие, лажејќи или во заблуда, да не говорат дека го сакаат царот и дека наградата им е мала, Царот, бидејќи бил совршен, се чувал и од тоа. Затоа, почнал да измислува начини како да ги оствари своите замисли во целото нивно совршенство, додека не нашол прекрасно средство. Им дал наредба на сите жители на земјата, без исклучок, да работат на неговите работи во текот на цела една година. За тоа одвоил едно место во својот дворец, посебно нагласувајќи дека е забрането да се работи надвор од тоа определено место бидејќи не треба така, а и царот не го сака тоа. Нивната награда се наоѓала на местото на работата, каде што им подготвил големи трпези со најразлични јадења, какви што постојат во светот, во огромна количина. По завршувањето на една година од работата, тој ќе ги повика сите на својата царска маса и тие ќе седнат пред него, први во неговото царство. Тој повик бил разгласен насекаде. Сите како еден дошле во градот на царот, опкружени со војска и ѕид. Биле затворени таму во текот на договорениот рок и почнале да работат. Сите мислеле дека царот ќе стави контролори на работата за да знае кој работи, а кој не. Меѓутоа, царот се сокрил и немало никакви контролори. Секој можел да прави што мисли дека треба да прави. Така им се чинело.

Тие не знаеле за чудесниот изум, кој ги покривал со невкусен прашок сите јадења. И обратно – сè било покриено со лековит прашок на местото каде што работеле. Всушност, тоа било контролата. Оние кои биле верни и го сакале вистински, без оглед на тоа што немало контрола на местото на работата, секогаш точно се придржувале до наредбите на царот, затоа што го сакале и му биле предани, па исполнувале сè што им било наложено. Исто така, се обидувале да работат на точно определеното место. Се разбира, сам по себе во нивните тела влегувал лековитиот прашок. Кога доаѓало време да се пробаат јадењата, ги пробувале и чувствувале во нив илјадници разни вкусови – никогаш порано не знаеле за таквите вкусови и таквата сласт. Затоа го фалеле и воспевале царот, бидејќи на неговата маса, која била над сите пофалби, тие седеле и јаделе. Но оние ниските, кои не ја сфатиле целата големина на царот и дека треба да го сакаат предано и верно, тие кога виделе дека нема контролори, не ги исполнувале наредбите на царот, како што требало, не се држеле до местото назначено за нивната работа и секој работел онаму каде што му се чинело подобро.

Кога дошло времето за јадење и кога почнале да јадат, го почувствувале горчливиот вкус од прашокот. Почнале да се караат и да зборуваат невнимателно за царот и неговата маса, затоа што им подготвил таква награда за нивните напори. Во нивните очи царот станал најголем лажливец бидејќи, наместо вкусни јадења, им подготвил горчливи и пресолени. Затоа почнале да бараат некаква храна надвор од градот, за да ја задоволат својата глад, со што ги зголемиле своите несреќи, бидејќи нивната работа се удвоила. Не можеле да се заситат на царската маса која била пред нив. Наравоучението е што Тора е составена од два дела. Едниот дел е даден под залог на Создателот – на пример заповедите за тфилин [39], шофар [40], учењето на Тора, а другиот дел под залог на битијата – на пример заповедите за разбојништво, за спасување на животот, крадење, лажење, беспрекорност итн. Тој дел, кој се однесува на меѓусебните односи на луѓето, претставува вистинска работа. Додека пак, делот кој се однесува на меѓусебните односи на човекот и Создателот, претставува награда и наслади, поставени на царската маса. Меѓутоа, „Создателот створил сè за оној кој Го почитува“[41]. „Створил“ значи дека и делот, кој е даден под залог на битијата, треба да се оствари на царското место, за да „се издигне Шхина од правот“. Во оваа работа има лековит прашок за смртоносниот отров, кој стои меѓу човекот и Создателот. Во ова е смислата на зборовите: „на смирените им дава милост“. Станува збор за Тора и заповедите кои ги определуваат меѓусебните односи меѓу луѓето, но исто така и меѓусебните односи на човекот и Создателот. „На оние кои Ме сакаат и кои ги извршуваат заповедите Мои“ [42] – за да ги доведе на работа исклучиво на назначеното место, по што тие ќе добијат привлечност од Светоста. „Во земјата своја двојно ќе наследат“[43], бидејќи освен тоа што не работат под притисокот на залогот во битијата, тие се наоѓаат во насладување секој ден, доживувајќи привлекување од Создателот.

Меѓутоа, „на подбивачите Тој се им се смее“. Велат дека масата на Создателот е осквернавена [44], бидејќи не дај Боже, ја чувствуваат Светоста како подбив. Во таков случај, грешниците не добиваат корист од своите гревови, а штом е така, кој ќе може да загуби нешто, дури и ако во моментот на надеж мислат како да се насладат себеси.

Јехуда Лејб

[1] Расправа Брахо́т, 46:1. Станува збор за дејствија кои се извршуваат пред трпезата.

[2] Тора, Шемо́т, 28:34.

[3] Тора, Шемо́т, 28:35. „Таа ќе биде врз Арон за време на служењето и ќе се слуша гласот од неа, кога тој ќе влегува во светилиштето, за да се појави пред Бога и кога ќе излегува, нема да умре“.

[4] Дел од светите одежди на Арон. Погледни Тора, Шемот, 28:4. „И еве ги одеждите, кои тие ги прават: хошен и ефод, наметка и карирано палто, чалма и појас; тие ќе ги направат светите одежди на Арон, братот твој и на синовите негови за да Ми служат на Мене“.

[5] אָיֶה פֹּה דֶלֶת

[6] Пророци, Захарија, 14:9. „Ќе биде Создателот Цар на целата земја, а на тој ден Создателот ќе биде единствен и името Негово единствено“.

[7] На хебрејски зборовите „наметка“ (мэи́л – מעיל) и „над“ (лема́ла – למעלה) се со еден корен.

[8] Писанија, Псалми, 8:7. „Ти го направи владетел на битијата со рацете Твои, стави сè пред нозете негови“.

[9] Писанија, Псалми, 2:11. „Служете Му на Создателот во страв и радувајте се во трепет“.  

[10] Расправа Јома́, 4:2.

[11] Писанија, Псалми, 36:12. „Да не ме настапи ногата на гордиот и раката на нечестивиот да не ме прогони“.

[12] Писанија, Јов, 13:27. „Ќе ги ставиш во трупец нозете мои и ќе ги вардиш сите мои патишта и ќе ги пронајдеш трагите од нозете мои“.

[13] Бројната вредност на зборот „трупец“ (סד) е еднаква на 64.

[14] Тора, Берешит, 1:9. „И рече Создателот: Нека се собере водата под небото на едно место и ќе се појави копното“. И така се случи.  

[15] Расправа Брахо́т, 3:2.

[16] Писанија, Псалми, 55:23. „Стави ја врз Создателот тешкотијата твоја и Тој ќе те поддржи и никогаш нема да му даде на праведникот да се поколеба“.

[17] На хебрејски зборовите „кревет“ (мита́ – מִּטָה) и „поколеба“ (мот – מוֹט) се со еден корен.

[18] Тора, Берешит, 28:11. „И излезе Јаков од Беер-Шева и тргна во Харан. Се најде на едно место, каде што остана да преноќи, затоа што сонцето зајде, па зеде неколку камења кои беа таму, направи од нив перница и легна на тоа место“.

[19] Поправања Зохар, 18, стр. 34:2.

[20] Зборот „лежи“ (יִשְכָּב) се дели на два дела: „има 22“(יֵש כ"ב). Во хебрејската азбука има 22 букви. Скратувањето כ"ב пак, се дели на два дела: „тас на вага“ (каф – כָּף) и „2“.

[21] Зборовите „долу“(ма́та – מָטָה) и „кревет“(мита́ – מִּטָה) се пишуваат исто.

[22] Тора, Берешит, 3:8. „И слушнаа како гласот на Создателот се шири по градината во насока на залезот на сонцето, па се сокри Адам со жената своја меѓу дрвјата во градината“. Тора, Ваикра, 26:12. „Ќе одам меѓу вас и ќе бидам вашиот Создател, а вие ќе бидете Мојот народ“. Рабин Ба́хје: „Создателот ќе шета со праведниците во рајската градина, а славата Негова е меѓу нив“.

[23] Првата буква од Тора, втора од азбуката.

[24] Првата буква од азбуката.  

[25] Пророци, Јермијау, 1:14. „Словото на Создателот ми беше кажано по втор пат: „Што гледаш?“, а јас реков: „Гледам котел кој врие, свртен на север“. И ми рече Создателот: „Од север ќе почне несреќата за сите жители на оваа земја“.

[26] Писанија, Јов, 37:22. „Сега не се гледа светлината. Таа е силна на небесата, кога ќе се зададе ветрот и ќе ги расчисти (облаците). Од север ќе дојде злато, страшната убавина на Создателот“.

[27] Погледни расправа Ируви́н, 16:1.

[28] Погледни расправа Брахо́т, 58:1.

[29] Пророци, Јешајау, 11:2. „Ќе излезе гранче од стеблото на Ишај и ќе даде плодови пребегани од неговите корења. Врз него ќе се спушти духот на Создателот, духот на мудроста (Хохма́) и разбирањето (Бина́) духот на советот (Еца́) и машкоста (Гвура́), духот на знаењата (Да́ат) и трепетот пред Создателот“. Вкупно шест видови на духот, освен трепетот пред Создателот.

[30] Пророци, Јехезкел, 7:22. „Ќе го свртам лицето Мое од нив и ќе го осквернават скриеното Мое место, ќе влезат варвари и ќе го осквернават“.

[31] Писанија, Естер, 7:8. „Во гневот свој се крена од пир царот и излезе во градината околу дворецот, а Аман почна да ја моли царицата Естер за животот свој, бидејќи виде дека царот одлучи за неговата зла судбина. Кога се врати царот од градината на пирот, Аман беше во ложата кај Естер. Царот рече: „Зарем царица ќе владее во мојот дом?“. Овие зборови се слушнаа од устата на царот и го покрија лицето на Аман“.

[32] Погледни Писанија, Естер, 1:18.

[33] Погледни Тора, Бамидбар, 25:12. „Создателот му се обрати на Моше: Пинхас, синот на Елијазар, синот на Арон-Коен, го оттргна гневот Мој од синовите на Израел и Јас не ги истребив синовите на Израел во гневот Мој. Затоа речи: еве, Јас го склучувам со нив Мојот сојуз на мирот“.

[34] Тора, Бамидбар, 17:13. „Дојдоа Моше и Арон во шаторот на откровението. И Создателот рече, обраќајќи му се на Моше: „Тргнете се од оваа група и Јас веднаш ќе ги уништам“. Тие паднаа ничкум. Моше му рече на Арон: „Земи лопатка и стави во неа оган од жртвеникот и стави миризлива смеса и однеси ја побргу кај групата и искупи ги, бидејќи се прелева бесот на Создателот, започна поморот“. Арон направил како што рекол Моше и отрчал во групата, а еве, поморот започнал. Ја ставил миризливата смеса и го искупи народот. Тој застана меѓу мртвите и живите и поморот се прекина“.

[35] Тора, Бамидбар, 25:12. „Затоа речи: еве, Јас го склучувам со нив Мојот сојуз на мирот. Тој ќе му биде на него и на неговото потомство сојуз на вечно свештенослужење затоа што тој ја искупил вината на синовите на Израел“.

[36] Тора, Шемот, 17:14. „И му рече Создателот на Моше: „Запиши го ова сеќавање во книга и кажи му на Јешуа дека сосема ќе го уништам споменот за Амалејк под небесата“.

[37] Тора, Шемот, 23:2. „Не го следи мнозинството во злото и не зборувај за тужба, искривувајќи го законот само за да се придружиш на мнозинството“.

[38] Писанија, Мишлеј, 3:34.

[39] Две црни кожени кутивчиња со стихови од Тора, врзани за раката и главата на возрасен маж за време на утринската молитва.

[40] Рог од животно, во кој се труби на празникот Рош ХаШана́ (еврејска нова година).

[41] Писанија, Мишлеј, 16:4.

[42] Тора, Шемот, 20:6. „Кој им дава милост на илјадници поколенија кои Ме сакаат Мене и кои се придржуваат до Моите заповеди“.

[43] Пророци, Јешајау, 61:7. „Наместо да се срамат, ќе се радуваат на својот дел, бидејќи во земјата своја двојно ќе наследат, па радоста нивна ќе им биде вечна“.

[44] Пророци, Малахи, 1:12. „Вие Го сквернавите, мислејќи: масата на Создателот е осквернавена, а плодот Негов е презрена храна“.

На мојот ученик ***, нека свети свеќата негова

…Секако, јас посакувам да се соединам со вас со тело и душа и во овој (свет) и во идниот. Но, јас не можам да работам освен во духовното и во душата бидејќи ја познавам вашата душа и можам да се соединам со неа, но вие, во вашето срце нема можност да работите поинаку освен во телото затоа што не ја познавате мојата духовност за да можете да се соедините со неа. Ако го разберете ова, тогаш разберете и дека јас не чувствувам никаква оддалеченост од вас, а вие се разбира, имате потреба од близина на телото и просторот, но тоа е за самите вас и за вашата работа, а не за мене, за мојата работа. Со ова се објаснувам себеси од претходно (како одговор) на многу прашања. Меѓутоа, Му се молам на Создателот да ве води по патот на вистината, да се ослободите од сите препреки на вашиот пат и што и да правите, Создателот да биде посилен во вашата рака. Од ваша страна пак, вие треба строго да се држите до мојот пат, кој јас го исправив за вас, што се однесува до разумот и срцето, силниот стремеж и молитвата и тогаш сигурно Создателот ќе нè однесе до успех, а ние ќе се соединиме наскоро со телото и душата во овој и во идниот свет.

Одговор на твоето писмо од 26-ти Кислев, втор ден од Ханука. Ти напиша дека светот бил создаден за работа, а заради работата Тој ја создал темнината за да биде во неа материјалот за работа бидејќи во Светлината се наоѓа насладувањето, а не работата. Исто така, прашуваш зошто е (потребна) десната клипа, дали за да се стави темнина во Светлината и битието да ја чувствува темнината одделно од себе, како да не му припаѓа, па така да може да ги влече сите свои 70 години и зошто човекот е создаден каков што е? Бараш целосен одговор на ова, а немаш потреба од големи светлини, туку само сакаш да го оттргнеш од себе срамот од лицемерието кој доаѓа до самата душа и завршуваш дека за ова само можеш да речеш..., вистината не ја криеш, а само што настапи петтата година итн. Твоите зборови се збунувачки, затоа што јас не ја познавам таа вистина. Ти кажа нови работи – дека светот бил создаден за работа. Дали во таков случај работата треба да остане засекогаш? Познато е дека вечноста се наоѓа во својството на спокој! Додека пак, тоа што прашуваш за битието, кое ќе стави темнина во Светлината, а не ја познава темнината која е во него – треба да знаеш како да разликуваш меѓу десно и лево, а ти сè уште не си се удостоил да ја видиш темнината, бидејќи односот на темнината и Светлината е како фитил и светлина, па затоа треба да ја видиш свеќата и да се насладуваш од нејзината светлина и тогаш ќе го спознаеш десното и левото! Меѓутоа, ти се чудиш на Создателот што и дал големи сили на клипата. За ова веќе ти имам давано многу објаснувања, а најважното е што Создателот се штити себеси за да не се сомнева во Него оној кој се прилепува за Него и тоа нема да се случи никогаш, затоа што Тој е семоќен и за ова повеќе не сакам да пишувам.

Твоите зборови јас ги оценувам како „молитва на несреќник“, односно молитва од мака која се прима најбрзо од сите молитви. Прочитај во Зохар за изразот „молитва на несреќникот“ итн.: „бидејќи Давид бил несреќен, а молитвата на несреќникот е од мака итн.“. Нека биде желбата Негова. Додека пак, тоа што се вознемируваш за добриот знак, мене ми се чини дека тебе ти е потребно совршенство во однос на едноставниот знак, што всушност е добриот знак, затоа што пред пет години ти не се мачеше така и ова е доволно за оној кој разбира. Јас веќе ти зборував дека од „и излегоа од Рефидим“ до примањето на Тора има само еден премин, но знај дека моите зборови не треба да го смират твојот немир и да те утешат затоа што на крајот на првата година ти беше на поважно ниво отколку денес. Меѓутоа, не се разочарувај од милосрдието. Тоа што ти наведе доказ за целта на битието, дека тоа е работата, од реченото: „што бара Создателот од тебе, ако не богобојазност... и да Му служиш на Создателот“ итн. Навистина, има две цели: првата, која треба да биде за човековите очи и втората – за самиот Создател. Изреченото говори што треба да биде за очите на битието. Работата е, како што е запишано во „Пиркеј Авот“: „Ти не треба да ја завршиш работата, но и немаш право да се ослободиш од неа“. Со други зборови, заради совршенството на целта од трудот и крајот на работата, (овде) има страна на откривање за Ситра Ахра, за да се доближи човекот и да сфати дека не е способен за тоа, да дојде до очај, бидејќи како последица човекот треба да спознае дека крајот на работата воопшто не е работа на човекот, туку работа на Создателот, а во таков случај како ти можеш да знаеш и да Го оценуваш дали Тој може да ја заврши Својата работа или не, што секако, претставува безобразност и бунт.

„Но и немаш право да се ослободиш од неа“. Дури и во таква форма Создателот сака ти да работиш без да ја завршиш работата. Ова е тоа што е речено: „што бара Создателот твој“ итн. Објаснување: битието мора да знае само едно, дека Создателот... работата, па затоа ќе ја исполни неговата желба во совршенство, како што е речено: „Отворете ми еден отвор на враќањето со наострени игли“ и така тој ќе се ослободи од Ситра Ахра, за да не се доближува таа никогаш до него, а ако човекот со тоа доаѓа до совршенство, може да биде уверен дека Создателот од своја страна ќе ја заврши Неговата работа. „Ќе ви ги отворам влезовите низ кои ќе поминат коњските коли“. Меѓутоа, доколку човекот од своја страна не е подготвен да Му служи на Него, дури и во таква форма, во која нема да се удостои со крај на работата и отворање на влезот во салата, секако нема да му помогне никакво ласкање и лажење, а јас веќе објаснив дека во Зохар е запишано: „со зборовите на двајца сведоци... ќе биде убиен мртвиот“, тоа е Сам., кој е мртов од почеток, а да се убие мртвиот не е тешко, иако тој има десна клипа, бидејќи потешката клипа се поништува со заблагодарувањата пред Создателот и со зголемувањето на работата. Јас не знам дали ќе те задоволат моите зборови, но извести ме повторно и јас ќе ти објаснам согласно моментот, бидејќи прашањето „какви докази“ е прашање на умниот, доколку тој се наоѓа во (духовната) работа.

Јехуда

10-ти од месецот Адар 2, 1027, Лондон

На мојот ученик…

…Еве го гореспоменатото писмо, кое не беше испратено откако беше напишано и ќе ти одговорам сега. Со ова исто така ти одговарам и на твоето последно писмо пред младата месечина од месецот Адар на втори. Она, за што ти праша во врска со НХИМ, дека јас не сум го објаснил десното, левото и средното во нив, исто така спаѓа во својствата на одразената Светлина, а јас веќе ти пишував дека за својствата на одразената Светлина се потребни објаснувањата кои ги има во моите книги. Неколку пати ти напоменав дека духовните својства никако не можат да бидат подобри од материјалните својства, но ти остануваш на своето – дека не ја чувствуваш смислата од чистото ропство.

Јас мислам дека секаде каде што има желба за ропство, веќе се губи... називот „работа“, затоа што пречката за душевната радост и привлекувањето на Светлина се нарекува ропство, како што е речено: „Слугата кој е оставен без надзор се чувствува добро“. Затоа „оној кој е предаден врзан под јаремот на ропството се нарекува „роб“ или „работник“. Погледни внимателно во „Птиха“ дека поимите „работа“ и „труд“ доаѓаат од екранот кој ја сопира Вишата Светлина, која е многу привлечна за него, а поимот „награда“ доаѓа од одразената Светлина, со помош на која Малхут повторно станува Кетер, односно излегува од ропството кон целосно ослободување во наједноставно милосрдие, што значи „Кетер“. Затоа мудреците рекле: „На слугата лебот не му стои во стомакот“, бидејќи одразената Светлина се нарекува НХИМ – Нецах, Ход, Есод на Зеир – Анпин и Малхут, која се соединува, како што е познато, со удар.

Доколку кај тој слуга би бил ист НХИМ од неговиот стомак до главата, тогаш тој би излегол на слобода, како што е речено погоре. Меѓутоа, тој не е ист и е само до стомакот. Со други зборови, неговата намера за отпор не е кон екранот од четвртиот стадиум, туку за примање. Исто така, излегува дека и неговиот екран кој задржува претставува кли за примање, а не кли кое е пречка во гореспоменатата смисла, па затоа, за жал, Кетер се претвора во Малхут, а буквите од „Кетер“ се сметаат само во зборот „Керес“ (стомак) и НХИМ – неговата утроба и затоа останува роб. Целата таа разлика меѓу екранот на Кетер и екранот на Керес кај него се појавила благодарение на одбивноста на келим за примање кон утробата, крајната одбивност. Всушност, исто така и задоволството кое автоматски се привлекува кон утробата било како насладувањето кое се добива од триење и чешање на отокот и плускавецот, а тоа е насладување кое предизвикува одбивност кај секој човек од причина што прави штета, па благодарение на силата на одбивноста, која ја има во природата, во него ќе се искове поинаква природа, која предизвикува вистинска одбивност кон задоволството на утробата и таму ќе биде неговиот екран, кој се кине во борбата со опструктивната сила, како четврт стадиум во повторното претворање во Кетер. Но, што се случува со оние кои не се придржуваат строго до чистината? Работата која предизвикува одбивност, како и во неговата прва природа, материјалната, во однос на неа постои големо милосрдие! До својата страна тој е прочистен и веќе има одбивност кон работата, кон која што треба да чувствува одбивност, но не може толку прецизно да разликува од аспект на материјалната природа, па затоа не удира со соодветната промисленост дури и во случај на материјална одбивност. Со ова се решава твојот проблем со лицемерието (неискреноста, лажењето, дволичноста...). Тука се крие причината за твојата грешка, дека светот е создаден за работа. Она што за мене претставува награда, ти го мешаш со работа, заради невнимателност. Би било правилно да се исправиш пред да отидеш во Ерусалим многу порано пред празникот на ослободувањето.

Јехуда

                                                                                                                                                                                                             Лондон

На мојот ученик ***, нека свети свеќата негова

Твоето писмо од 22-риот ден на Првиот Адар го добив во целина. Тоа што жалиш дека твоите нови идеи не наоѓаат место и време, а се добри да им се обрати внимание и да се разгледаат, јас исто така жалам и повеќе од тебе, но надевај се на Создателот и нека биде силно срцето твое [1]. Додека пак, тоа што пишуваш дека не си тргнал – добро си сторил, но сега не е време за скромност, бидејќи веќе е испечатен голем дел од книгите, а сè што треба да се открие е слично на веќе откриеното, па затоа можеш да ја објавиш книгата според твојата желба.

Од своја страна пак, јас сакам да знам за оние кои ја забрануваат секоја новост во Тора и го оттргнуваат новото заради старото [2]. Јас сметам дека тие имаат два избора во врска со мојата книга: или да кажат дека тука нема ништо додадено и ново, бидејќи сè е запишано во трудовите на Ари, а тоа е навистина точно. Или пак, да кажат дека моите зборови немаат никаква основа, но тогаш зошто не е споменат во зборовите од претходниците ниеден збор од сè она што јас го кажувам со моите зборови? Кој ќе знае дали може да се потпреш на човек кој посакува да создаде нов систем во кабалата, каков што нашите предци воопшто не можеле ни да замислат [3], а потоа да го извалка ннивното дело. Јас, всушност, сакам да ти кажам дека не додадов ништо кон напишаното во трудовите на Ари, туку имав намера да го тргнам каменот на сопнување од пред нозете на слепите и куците [4], со што, можеби, тие ќе се удостојат да ја видат добрината на Создателот во земјата на живите [5]. Би било добро да побрзаш и да се запознаеш со целата моја книга до нејзиното откривање пред очите на другите луѓе, за да можеш да им ја покажеш секоја работа која е напишана и објаснета во трудовите на Ари. Најважното и врвот на сите објаснувања во моето дело е откривањето на одразената Светлина, за која што Ари пишува сосема кратко, бидејќи таа им е откриена доволно јасно на сите кабалисти уште во основите, дадени од претходниците на Ари до неговото доаѓање во Цват, нека биде доѕидан и обновен. Затоа тој не се задлабочувал многу и не го ширел тоа.

Но, во делот 4 тој јасно наведува, а тоа е наведено и во Дрвото на Животот, страница 104, лист 2, во 47-те порти на редот АБЕ''А, поглавје 1 и на тоа место ни е наведено сè што е ново, што го напишав јас во врска со 5-те стадиуми на директната Светлина и во врска со одразената Светлина. Знај дека 5-те стадиуми на директната Светлина, кои се наведени овде, се врвот на она што е ново од Ари во кабалата во споредба со неговите претходници. Со ова е поврзана целата несогласност на неговите современици – во врска со силата на потврдувањето од Сефер Јецира, „десет, а не девет“, „десет, а не 11“. Ќе ти откријам сè што довело до голема забуна во сфаќањето на неговите зборови, бидејќи тој на многу места наведува „десет сфирот“, наместо „пет стадиуми (бхинот)“, и јас претпоставувам дека рав Хаим Витал го направил тоа намерно за да ги оттргне од него сите приговори и клеветења, како што е речено погоре. Исто така, и во гореспоменатото објаснување јас го коментирав барањето и јасно покажав дека и едното и другото се зборови на живиот Бог, како што се објаснува и во Општиот Вовед (Птиха Колелет). Проучи го коментарот Даат во Портите на Предговорот, во кој самиот рав Хаим Витал многу силно се обидел да ги спореди десетте сфирот и петте бхинот. Но, тоа е сосема незадоволително за внимателен истражувач. Токму затоа тој го напишал само своето лично име под тие работи, а ти погледни таму.

Во врска пак, со зивуг де-акаа, за кој што зборувам детално, а во трудовите на Ари е споменат сосема малку, тоа е од горенаведената причина – заради прекумерното откривање на ова прашање меѓу учениците на Рамак. За ова Ари рекол дека сите зборови на Рамак се искажани само за МиреТоу (буквално – празнина), а не за Светот на Поправањето, бидејќи зивуг де-акаа се случува само во световите кои се до Ацилут, а исто така и во надворешниот дел на АБЕ''А, но во внатрешниот дел на АБЕ''А не се случува судир (акаа), туку (се случува) зивуга де-пијуса (соединување за помирување), кое се нарекува хибук нешикин (прегратки и бакнежи) и јесоди, како што објаснив, со Божја помош, на почетокот на Светот на Поправањето. Но, во самите јесоди тоа се случува насекаде, само во својство на пијус (помирување). Проучи ги како што треба Портите на Искажувањата на Рашби, на почетокот на поглавјето Шмот, во коментарите на Зохар таму се вели: „Оние кои достигнале ќе светат слично на светлината на небото“[6] итн., „ќе светат и ќе болскаат во светлината на Вишата Хохма“. Проучи внимателно, во тајната на двајцата праведници и праведникот кој навлегол во неа, кој се нарекува Јосеф, и праведникот кој излегол од неа, кој се нарекува Бинјамин. Првиот се нарекува и неиро (кој што свети), а тоа е тајната на распространувањето на 9-те сфирот на директната Светлина кон неа додека пак, вториот се нарекува нецицо (кој што болска), а тоа е тајната на Оној кој ги оживува Световите. Проучи го ова внимателно и ќе видиш дека јас немам додадено ништо во ниеден од моите зборови, освен тоа што ги споредив овие работи за почетниците, а тоа се потпира само на раби Натана-Нету Шапиро и раби Шмуел Витал и тука секако дека не постои нарушување на забраната.

Понекогаш јас ги прекинувам коментарите на средина бидејќи се однесуваат за Светот на Поправањето. Јас не сакам да го збунувам читателот, туку само да го наведам на правилниот и надежниот пат. Се подготвувам, откако кратко ќе објаснам, ако тоа биде според волјата на Создателот, парцуфите, световите и општо земено Мохин, да се вратам на почетокот и тогаш ќе можам да објаснам цели параграфи во прекрасен ред, кој што го замислил рав Хаим Витал. ...И оној кој тагува истовремено со заедницата се удостојува и ќе ја види нивната утеха бидејќи и едното и другото се зборови на живиот Бог, во степенот на тагата се мери спокојството, затоа што всушност тоа е едно, а целата разлика е само во соединувањето со Создателот, бидејќи во моментот на соединувањето се менуваат сите диним (судови) и стануваат едноставни рахамим (милосрдие), а знакот за тоа е што дури и осудениот на смрт, ако го видат очите на царот, се ослободува и се удостојува со живот, додека пак кога не е време на соединување постои разлика меѓу едното и другото – и двете „паѓаат“ – гематрија на зборот чист [7], бидејќи тогаш „праведникот паѓа пред грешникот“[8] и „седум пати праведникот ќе падне и ќе стане“[9]…

Многу ми е тешко за време на празникот Песах да бидам во Лондон и тоа се засилува бидејќи сè уште сум на средината од мојот труд. Иако моето срце е полно со надежи, мојот обичај – да се насладувам само со вистинското, а токму тоа е средство за приближување до добра иднина. Затоа имам широки можности за тагување. Мислам после Песах да се вратам во Ерусалим, нека биде доѕидан и обновен, а сакам да ве видам вас подготвени и погодни за дворците на царот, затоа што во радоста на празникот на маца вие ќе се одвоите од сите оние „кои бараат да влезат“ во одењето до таму и назад... и како што е наведено, ќе се привлече „вав“ во „маца“ и тогаш „маца“ ќе се претвори во „мицва“ (заповед), а делот [10] во целина, но колку ќе работите со заповедите при прекршувањето на маца? Мудреците рекле: „не станувајте како робовите, кои му служат на поголемиот заради добивање на награда“, бидејќи кај нив нема да се прекрши до добивањето во рака и бисерот во устите на луѓето: Тој ги крши сите негови коски, а ниедна од нив не е скршена [11], затоа што ако тој се зацврстува во половината која е во раката на оној кој дава, тогаш секоја од двете половини се претвора во совршенство, што претставува тајна: и праведниците „во земјата своја двојно ќе насладат“ [12], бидејќи овде нема скршено и тие и двете се полни и цели, па може да кажеме дека ниедна од нив не е скршена, а дека тој има двоен леб, затоа што Малхут повторно станува Кетер; ова е тоа што Елиша го барал од пророкот Елијаху: „нека биде двојно во духот (руах) твој за мене [13], односно во духот на оној кој дава.

Мудреците рекле: „човекот треба да се напие во Пурим додека не ја дознае (разликата меѓу проколнатиот Аман и благословениот Мордехај)“ итн. Објаснувањето е дека човекот се удостојува со проширување на знаењата благодарение на убавата жена и убавото живеалиште и убавите келим (буквално садови), како што е речено во Зохар за фразата: „Нека ја слават синовите на Израел саботата“ [14], погледни таму. Но, има и такви кои се удостојуваат со проширување на знаењата благодарение на опивањето од вино и шејхар [15], како што е речено: „Дајте му шејхар на загинатиот, а вино на оној на кого му е огорчена душата“[16], што всушност е лага бидејќи што ќе ти даде и што ќе ти дополни проширувањето на срцето во случај на опијанување, кога лежиш и се радуваш што целиот свет е твој. Затоа е запишано: „виното те тера на смеење“ [17], бидејќи тоа им се потсмева на луѓето со лажна радост и е без основа. Тоа бил гревот на Ное и ангелите кои Му служат на Создателот го засрамиле бидејќи бил пијан. Но, постои ниска и презрена клипа, наречена клипа на Амалек „кој ги отфрла обрежувањата и ги фрла нагоре“ итн. Со други зборови, тој е толку материјален, што е невозможно да го смириш дури ни со 13-те сојузи и 13-те реки од чист афарсимон, затоа што тој и нив ги фрла нагоре и вели: „земи го она што си им го дал“.

Ова е тајната на запишаното за Елиша, кој орал со 12 ѕевгар волови „а тој бил до 12-те“ [18]. Ниските работи се нарекуваат орање, а тој бил на уште пониско ниво, односно на крајот од него – „дванаесетти“, додека пак во нивоата на годината се нарекува месец Адар, „дванаесеттиот месец“ [19] и тогаш пророкот Елијаху го фрлил својот плашт итн. и принел жртва на Создателот итн, погледни таму, затоа што држејќи се за плаштот на оној кој дава, тој се удостоил со вечност до крај. Ова е од причина што „адар“ доаѓа од зборот „адир“ (моќен), а зацврстувањето кое доаѓа од заедничкото, се нарекува „адар“ и зацврстувањето доаѓа во „адар“ само со ширење на Тора. Иако на тоа место нема мудрост, нема разум и нема совет [20], сепак Амалек ослабнува и се уништува и исчезнува, а доаѓа праведникот и го наследува неговото место. Работата е во тоа што идолопоклонството не може да биде уништено поинаку од оној кој им се поклонува на идолите, кој е поврзан со идолопоклонство, бидејќи не треба да се удира ветрот со секира, туку ветерот се удира со ветер, а железото со железо итн. Бидејќи целата основа на Амалек е „потсмевач“, тој уништува сè со материјалност без знаење и само со чисто потсмевање, па затоа тој не треба да се уништува во светот со духот на знаењето, туку обратно – со работата која е над знаењата, односно со виното на Тора. Од Светлината на Тора целосно останува таа „моќна“ (адир) сила, па од ова сфати дека без оглед на тоа што „виното те тера на смеење, а шејхарот на тврдоглавост“ [21], сепак добрата карактеристика е во тоа да се уништи и избрише семејството на Амалек (како што е запишано, да се зашеметат и да се погубат [22], око за око, заб за заб [19]) на празнувањето на виното кај царицата Естер, кога таа ќе стане од прегратката (на Ахашверош) и ќе се измие и ќе дојде во прегратката (на Мордехај). Всушност, како што рекле мудреците, дека е дозволено да се менуваат (зборовите) во „Пурим“, во приемот на гостите и во расправата и ова е доволно за оној кој разбира.

И, како што рекле (мудреците), „човекот треба да се напие во Пурим“, односно како што тие рекле: „не е речено кој учел, туку е речено кој пролеал вода [23], за да те научи дека е поважно служењето на Тора, отколку проучувањето на неа“, бидејќи благодарение на служењето тој се удостоил двојно, а воопшто не со учењето и ова се две спротивности во едно. Затоа тие се нарекуваат „двојни“ [13], а забраната е дозвола, бидејќи клучот кој може да заклучи може и да отклучи. Ова е тајната на праќањето јадења еден на друг, погледни во „Кај Ец Хаим“, затоа што тоа го нема кај оние кои имаат ГА''Р и оние кои имаат ВА''К, заради двете јадења кои си ги испраќаат еден на друг, а речено е во Зохар, во Песна на Песните: „бидејќи добри се твоите ласкања од виното“ [24], односно дружењето (од зборот „ласкање“) доаѓа од виното на Тора, затоа што тој е соединет во целосно совршенство со Создателот, дури и на местото каде што нема мудрост итн., и тоа не е заради самата Тора, туку заради виното на Тора, кое истекува и доаѓа од ширењето на Тора. Ова е тајната „и сеќавањето за нив нема да исчезне кај нивното потомство“[25], односно машкото својство (зехер од зборот захар) бидејќи тој гледа „на грешниците и нив ги нема“. Се разоткрива дека овде воопшто нема ахораим „и овие денови на Пурим се за паметење (од зборот захар) и се празнуваат“ [25], како што е речено. „Додека пак, Мордехај излезе од кај царот во царска облека“ [26]. Сè е поврзано со машката страна, дури и во откривањето на Естер и ова е доволно за оној кој разбира.

Јас напишав кратко бидејќи за овие работи неколку пати говорев детално и ќе се надевам дека Создателот ќе ги прошири вашите граници [27] во сите исполнувања, поврзани со споменатите работи, затоа што оваа работа ти е многу блиска [28]. Уште колку ќе Го испитувате Создателот [29], но доколку поверувате во Него [30], сигурно не би ги зголемувале своите чекори во спротивна насока. Зошто Создателот му поверувал на Рашби, дека тој нема да се врати назад, како што рекол: „јас на својот возљубен“ итн., „во сите денови на поврзаноста моја со овој свет, со една врска јас бев поврзан со Создателот, па затоа сега: „Моја е желбата Негова“.

Но, човекот гледа се очите, а Создателот со срцето [31], бидејќи не се еднакви вашите усти и срцата ваши во нејзиното градење, а подготовката за тоа, како што е познато, е Тора. Всушност, јас ве научив на голем дел од Тора. Дури и празните работи кои се внесени да биле само капка, во спротивност кај нив излегле капки од Тора. Јас немам сили да се борам со вашата материјалност, а наместо тоа нека свети врз вас Светлината од мојата Тора, која се предава од претходните поколенија. Самите вие никако не работевте против материјалноста и немате воодушевување од големината на Создателот и од големината на слугите Негови и од Неговата света Тора, а јас стојам и ве предупредувам и ова не е прв пат. Тоа е ѕид кој ме одделува од вас уште од порано „за жалење е убавината која ќе биде прекриена во прашина“. Знајте дека оваа работа е многу попогодна од сè друго до моето доаѓање кај вас, бидејќи тоа е надворешна работа, а оној кој си ја чисти својата облека пред царот нема да добие почест, па затоа подгответе се на време за да влезете во замокот, бидејќи јас не гледам друг недостаток освен овој  и оној кој му рекол на својот свет дека е доста итн. Денот е краток, а работа има многу на местото на Тора, па затоа побрзајте и излезете од Рефидим [32], за да се осветлите со Светлината на животот и да се благословиме меѓу себе со благословот за ослободување, со кој што Тој нè ослободил нас и ги ослободил нашите татковци, амин, нека се оствари желбата Негова.

Јехуда Лајб

[1] Псалми, 27:14. Надевај се на Господа, стани маж, и нека биде силно срцето твое, и надевај се на Господа!

[2] Ваикра, 26:10. И ќе го јадете она што одамна сте го сочувале, а старото ќе го тргнете заради новото.

[3] Дварим, 32:17. Жртви принесуваат на нечистата сила, не на Бога, на божествата кои тие не ги знаеја, на новите, кои се појавија од скоро, а од кои не се плашеа вашите татковци.

[4] Ваикра, 21:18. Секој што е осакатен да не приоѓа: ни слепиот, ни куциот, ни оној со сплескан нос, ни оној кој е грд.

[5] Псалми, 27:13. Доколку не верував јас, што ја гледам добрината на Господ во земјата на живите...

[6] Даниел, 12:3. И мудрите ќе светат, како што светат небесата, а оние кои ги водат многуте по патот на праведноста се како ѕвезди, за век и векови.

[7] 2х49 = 98

[8] Приказни, 25:26. Загадениот и валканиот извор– праведникот, кој паѓа пред нечестивиот.

[9] Приказни, 24:16. Бидејќи седум пати ќе падне праведниот, но ќе стане, а нечествите ќе паднат во беда.

[10] Афикоман, лист од маца, искршен во форма на буквата „вав“.

[11] Псалми, 34:21. Ќе ги зачува Тој коските негови и ниедна од нив нема да биде скршена – игра на зборови со замена на една буква во првиот збор.

[12] Ишаја 61:7. Наместо срамот ваш двоен, ќе се радуваат од својата улога, затоа што во земјата своја двојно ќе наследат и радоста ќе им биде вечна.

[13] Царства II, 2:9. Кога преминаа, Елијаху му рече на Елиша: барај што да направам за тебе, пред да ме оттргнат од тебе. И рече Елиша: барам духот кој е во тебе, кај мене да биде двојно.

[14] Шмот, 31:16. Нека ја слават синовите на Израел саботата за да им ја дадат саботата на своите наследници како вечен завет.

[15] Опоен пијалок од грозје.

[16] Приказни, 31:6. Дајте му шејхар на загинатиот, а вино на оној на кого му е огорчена душата.

[17] Приказни, 20:1. Виното те тера на смеење, а шејхарот на тврдоглавост и секој што ги употребува прекумерно е неразумен.

[18] Царства 1, 19:19. И тргна тој оттаму и го најде Елиша, синот на Шафат, додека тој ораше. Дванаесет ѕевгари (волови) имаше пред него, а самиот тој стоеше до дванаесеттиот. И помина Елијаху до него и го фрли плаштот свој врз него.

[19] Естер, 9:1. На дванаесеттиот месец, односно во месецот Адар, на тринаесеттиот ден од него, кога дојде времето за наредбата од царот и неговиот указ, на денот кога непријателите на Израел се понадеваа дека ќе ги совладаат, а излезе самите Јудеи да ги совладаат непријателите свои.

[20] Приказни, 21:30. Нема друга мудрост и нема разум и нема совет освен од Господа.

[21] Приказни, 20:1. Виното те тера на смеење, а шејхарот на тврдоглавост и секој што ги употребува прекумерно е неразумен.

[22] Естер, 9:24. Кога Аман, синот на Амдата, Агагијанинот, непријателот на сите Јудеи, помисли да ги погуби Јудеите, фрлил ждребка за да ги уплаши и погуби;

[23] Царства 2, 3:11. И рече Јеошафат: го нема ли овде пророкот Господов за да дојдеме до Господа преку него? И одговори еден од робовите на царот Израелски и рече: овде е Елиша, синот на Шафат, кој лееше вода на рацете на Елијаху.

[24] Песна на песните, 1:2. О, нека ме бакне со устата своја! Бидејќи твоите ласкања е подобри од вино!

[25] Естер, 9:28. Овие денови се за паматење и за празнување, од поколение до поколение во секое семејство, во секој дел од секој град. Овие денови на Пурим нема да бидат прекинати од Јудеите, а споменот за нив нема да исчезне кај нивните помотци.

[26] Естер, 8:15. А Мордехај излезе од кај царот во царска облека од сина и бела ткаенина и со голем златен венец, во мантија од бел лен и црвени украси. Градот Шушан ликуваше и се радуваше.

[27] Дварим, 12:20. Кога ќе ги прошири Господ Бог твоите граници, како што ти рече, ти ќе кажеш: „јас би каснал месо“, затоа што душата твоја ќе посака месо и заради тоа ти ќе јадеш месо.

[28] Дварим, 30:14

[29] Шмот, 17:2.

[30] Бемидбар, 14:11.

[31] Шмуел 1, 16:7. Но Господ му рече на Шемуел: не го гледај неговиот изглед и неговиот висок раст, бидејќи Јас го отфрлив, затоа што (суштината) не е она што го гледа човекот, бидејќи човекот гледа со очите, а Господ го гледа она што е во срцето.

[32] Шмот, 19:2

                                                                                                                                                                                                        Лондон

На милиот пријател, учител и рав ***, нека свети свеќата негова.

Сите твои писма го добив благовремено, и она што сакаш да добиеш капар за книгата, за да може таа, на крајот на краиштата, да види светлина, тоа е правилно, затоа што достоинството на скромноста е да се крие додека тоа е можно, како што рекле мудреците: „Сите знаат зошто невестата оди под хупа (обред при склучување на брак)“ итн. Затоа што сите големи и важни работи се случуваат во скромност. И според можностите. Меѓутоа по (исцрпувањето) на можностите повеќе нема никакво достоинство во скромноста, иако почетната скромност е присутна и го шири благословот на човекот засекогаш.

Јехуда Лајб

                                                                                                                                                                                                            Лондон

На учениците, нека биде Создателот над нив

…Ќе ви одговорам на сите заедно бидејќи сè доаѓа од една желба. Светлината на празникот веќе се доближува, а како што знаете, јас имам обичај да се концентрирам во себе и да не губам време во тие денови. За тоа повеќе немам големи трошоци за празнични производи, бидејќи со Божја помош јас се снабдив со маца и вино. Меѓутоа, загрижен сум за добивањето на новородениот син после сè што се случи со мене во текот на раѓањето во месецот Тишреј. Овој син ми е многу драг, омилено дете, па затоа мојата душа е загрижена за него и за сите негови потреби. Вие веројатно сте обратиле внимание на она што ви го кажав во претходните писма за да се подготвите и заедно да се насочите кон Создателот и кон Неговата добрина во деновите пред да дојдам кај вас, бидејќи времето е погодно за тоа, ако посакате, затоа што во потребите на Создателот и во улогата на Создателот времето и местото воопшто не нè ограничуваат. А, кошницата со материјалност? Фрлете ја зад грб! Ние сме една целина.

Мудреците прашале: „Каде во Тора се споменува за Естер?“. И одговориле: „Јас со сокривање ќе сокријам...“. Работата е во тоа што „од ло-лишма се доаѓа до лишма“. „Светлината која се крие во неа, ги враќа нив кон Изворот“. Затоа правилно прашале како може да има сокривање за кој било човек? Дури и ако речеш дека тој е грешник и работи со Тора и заповедите во ло-лишма, сепак Светлината која се крие во неа, задолжително ќе го врати кон Изворот. Ова го заклучиле со тоа што постојат два вида на сокривања, како што е речено: „со сокривање ќе сокријам“. Првото сокривање е од скратувањето на Месечината, како што е речено: „Зборот светила (מְאֹרֹת) е напишан со испуштање на буква“. Недостига буквата вав (ו) од Светлината која се крие во неа: מָאֹר наместо מָאוֹר. Второто сокривање е од гревот на првиот човек (Адам ХаРишон), кога фрлил нечистотија во неа. Се скратил исто така и во првото и останала горчина (מר) наместо светила (מָּאֹר). Но, во првичното дејствие претходел удар на исцелување, како што е речено во строфата за Светлината: „Нека биде Светлина“, „И би Светлина“. Всушност, ќе има доволно за двете гореспоменати сокривања. Со силата на змијата – поттикнувач била повредена и втората Светлина (אור), а од неа останало ור. Во првата Светлина пак, веќе недостигала буквата вав (ו) и останал гневот на главата на змијата и нејзиниот род: „Проклета да си ти меѓу животните“ итн. На тој начин, од првата останала אר, а од втората ור. Затоа и биле отстранети и нозете и на стомакот ќе ползи понатаму, па размисли за ова внимателно, бидејќи немам слободно време за објаснувања. Во тоа е тајната на Светлината која служела во времето на првите седум денови, а која е сокриена за праведниците во иднината и разбери го ова.

Меѓутоа, сите поправања се во оние кои примаат Светлина. Ако тие се недостојни да ја примат Вишата Светлина, не дај Боже, ќе станат бунтовници против Светлината, бидејќи Светлината е давање. Кога доаѓа до примање, се нарекува светило, што значи внатрешниот дел, кој се враќа кон Изворот, кој се претвора во сад за примање. Вишата Светлина се претвора во буквите од сите молитви, Тој и името Негово се единствени. За ова е речено дека нашите прататковци биле фрлени во глина и тули, заради идолите на Египет во 49-те порти на гадоста и тогаш им се појавил Царот на сите цареви – Создателот и ги ослободил. Смислата е во тоа што требало да ги откријат сите букви на молитвата, па затоа Создателот ги чекал. Меѓутоа, кога завршиле молитвите, побрзал да ги ослободи, така што навистина „потврдата за ослободувањето и исполнувањето доаѓаат од Него истовремено“. Додека пак, праведникот Мордехај, кога ја воспитувал Адаса (Естер), се удостоил со неа затоа што била ќерка на неговиот вујко Авихајл, иако „погледот на славата на Создателот е како оган кој гори на врвот на планината“, пасиштето е добро и плодно, тој го имал за неа, како што е речено: „а десно од Неговиот е пламенот на законот за нив“. Ја сфатил праведноста своја во Светлината и привлекол кон неа нишка на милосрдие, а со тоа привлекување го привлекол и својството „линија“ кон светоста на 14-те дена (својството на линијата е милосрдието), заради двете гореспоменати скратувања и тајната на зборовите „доколку нејзиниот татко би ја плукнал во лице“, додека не се удостоил со она, за што е речено: „Естер им се допадна на сите кои ја видоа“, вистински на народите од светот.

На почетокот се поправила во спротивната страна, со други зборови: „ќе стане од прегратките на Ахашверош, ќе се измие и ќе седне во прегратките на праведникот Мордехај“. Тоа значи прочистување, како што е речено: „Името Мордехај се толкува како чисто миро (мор дéхи) (ова има основа затоа што Мордехај е толкување на Тора). Всушност, „мор“ е од страната на гореспоменатата змија, која фрлила нечистотија во неа (па затоа е речено: „кај повеќето браќа свои“, а не „кај сите свои браќа“ и добро сфати го ова).

Од светилото што е во неа произлегла буквата алеф (א), како што е речено: „Не можеме Јас и таа заедно да живееме на светот“, бидејќи „не живее човекот со змија на исто место“. И се удостоил и ја прочистила, бидејќи го привлекол својот пријател и познаник кон неа. Меѓутоа, сепак постои испуштање во зборот светила (מארת), односно буквата вав (ו) од страна на скратувањето на Месечината, како што е споменато погоре. Но, затоа подоцна се удостоил со „царска облека“ и „голем златен венец“. Како што е речено: „две големи светила“ погоре. Тогаш „каде во Тора се споменува Мордехај?“ – како што е речено: „чисто миро“, односно „слобода од ангелот на смртта“, во прецизна согласност со јазикот на Писанието затоа што секое прочистување во спротивната страна е толкување и апсолутна слобода на јазикот на Писанието. 49 ликови на чистотија и 49 ликови на нечистотија, а од страна на скратувањето тоа е Месечината. Затоа при првото поправање излегуваат келим во прочистување, а при второто поправање тоа е „новото име, кое устата на Создателот ќе го изрече“, „АВАЈА“, „и на секое место е запалено и е принесена жртва на името Мое“.

Досега објаснував нашироко за да ви го дадам вкусот на марор од пасхалната заповед, ако посакате. Значењето на зборовите „им го направија горчлив нивниот живот“ е во недостатокот во хаосот од две илјади години, иако нечистотијата на змијата била само во една Светлина, како што е речено погоре. Меѓутоа, го поставил пропаѓањето во зависност од Вишата Светлина, а со недостатокот на буквата вав (ו) при скратувањето на Месечината покажал дека буквата алеф (א) исто така недостига таму и, не дај Боже, ги облекува како Светлина и кли: од светилото (מָּאֹר) и Светлината (אוֹר) ја одзел א, која спаѓа во светило (вав повеќе ја нема) и א, која спаѓа во Светлина, па ги соединил една со друга и направил марор (מר ור), што значи ангел на смртта, бидејќи двете букви рејш (ר) стануваат буква тав (ת). Додека пак, кога се удостојуваат со „чисто миро“, како што е речено погоре, тогаш „дошол Создателот и го победил ангелот на смртта“, станувајќи повторно свет ангел. Овде ги нема 49-те чаши на оправдување и чаши на вина, кои претставуваат 22 букви, туку напротив „Тој и името Негово се единствени“, бидејќи „непријателот нема да ги притисне, а злосторникот нема да го измачува“, „отфрлени ќе бидат грешниците и ќе ги нема“ итн.

Затоа отпрвин треба да се приврзе божеството на Египет на десеттиот ден од месецот Нисан, за да станат зависни од Тора. „Нема да дава предност... Но на првенецот, на синот омразен, тој треба да му даде предност и да му даде двојно повеќе“ и ова е смислата на подготовката за казната на првородените – синот омразен. Со тоа што го врзале божеството на Египет на ногарките од креветот, кон себе привлекле силна светлина наместо делумна, па милиот станал како признатиот, а немало давање предност, туку првородство, бидејќи нема недостаток, како што е речено: „Затоа што Ефраим Ми е драг син, бидејќи тој ми е омилено дете“ итн. „намерно ги поставил рацете свои“ и ја ставил раката на главата на Ефраим, што значи... „според родот на јагнето“ од рацете на Владиката Јаков, како што е речено погоре. И на четирите денови од првородството го заклале на 14-иот број, а устите која забраниле (односно милиот и признатиот) – се устите кои дозволиле. И во мојата Светлина е Создателот, а ноќта како Светлина ќе биде. Тогаш „според родот на јагнето“. И „во истиот тој ден излегле сите војски на Создателот...“ „Јас, а не испратениот...“ „И макнете од крвта која е во садот“, во долниот дел од ногарките на креветот „и ставете ги над вратата и на двата столба горе“, што значи поправање кое ќе ги исполни двете гореспоменати скратувања. За ова е речено: „два столба“ (хебр. мезузóт), што значи и од едното и од другото (хебр. ми-зе ве-зе), тајната на вербата на оној што чува и на она што се чува. Ќерката која ја чува е негова мајка во она што се чува, како што ви објаснив. Тогаш „ставете над вратата горе...“ бидејќи крвта има две значења, а јас немам слободно време за објаснување. Оние кои знаат, ќе сфатат.

Многу ми страда душата, посакувајќи да слушнам од вас вести за ослободување и за благослов на ослободувањето – како нè ослободил итн. бидејќи „во месецот Нисан биле ослободени и во месецот Нисан ќе бидат ослободени“, односно „минатото и сегашноста“ ќе се обединат како едно, затоа што ќе ја види својата спротивна страна како лице. И не се чудете, бидејќи кошницата со нечистотија виси кај секого одзади. Но, како да се дојде до рамнотежа со она што е од напред? Сепак, тоа ја означува само сегашноста. Вечноста ја означува сегашноста, а рамнотежата ќе биде и за сегашноста и за минатото, односно кај оние кои ќе се удостојат со Светлината на вистината, која се претвора само во една посебна желба. Додека пак, за сè што ја надминува таа единствена желба, е речено: „Сè друго е како исчезнато“. Во тоа е посебноста на вистинското соединување од достигнувањето на срцето, исполнето со Светлината АВАЈА до крај. Дури и кога го насочува своето срце кон небесата, треба многу да внимава за единството на желбата, за да се соедини во вистинско соединување, во внатрешно достигнување со големина на соединувањето над способноста за Создателот... Бидејќи раката Негова не е кратка, не дај Боже, како што е речено: „Како што сум жив Јас, ќе се исполни целата земја со славата на Создателот“.

Во ова е смислата на ослободувањето на Израел, во тајната на зборовите „Јас сум Господ, Јас, а не сум гласник и не сум ангел и не сум серафим“, како што рекле мудреците. Кој има многу желби, има и многу гласници кај Создателот и голем број нивоа. Како што рекле кабалистите, на нивото Нефеш од светот Асија има 125 нивоа. Меѓутоа, кој има само едно срце и една желба, тој ги нема сите тие комбинации и сите тие нивоа кои се формираат со помош на серафимите, животните и „тркалата на светоста“ (אוֹפְנֵי הַקוֹדֶש). Напротив, „јас на Него му бев омилена“, омилено дете, бидејќи ако слугата на Создателот доживува задоволство од своето служење, тогаш тоа е јасен знак дека Создателот доживува задоволство од својот верен слуга. Точно е и спротивното, не дај Боже. Затоа треба да се насочува срцето само за да се задоволува со Создателот и тоа задоволство да го доживее и самиот Тој, а не да се натажува, не дај Боже, што и да се случи. Исто така умниот син секогаш гледа во лицето на таткото: дали кај таткото има радост од него? Бидејќи тој има само една задача – да го радува татко си и ништо повеќе. За ова е речено: „Во свое време ќе им биде раскажано на Јаков и на Израел за тоа што направил Создателот“. Мудреците објасниле дека ангелите и серафимите учат за Созадателот од Израел. За ова е речено: „Многу – тоа е ангелот на смртта“, бидејќи расцутува во едно, а кога му ја одземаат силата за светоста, тогаш се исполнува реченото: во нас и во целото наше суштество. За ова е речено дека благодарение на воскреснувањето на мртвите се удостојуваме со откривање на Елијаху, кој расцутува во четири, а тогаш во нас се исправа силата за работа и поттик во едно. Со други зборови, многу е добро, како што е речено претходно, она што го посакуваме да се случи побргу, нека биде волјата Негова за тоа.

Го пишував ова писмо лаконски заради недостаток на време. Меѓутоа, ако биде волјата на Создателот, тоа е доволно за да се подготвите и да се удостоите со сè што е речено погоре, пред да дојдам кај вас. Тогаш „наместо салати, на масата ќе се појави месо и риба“ бидејќи после сите гореспоменати заслуги сте станале подготвени да ја добиете Неговата Светлина со помош на тоа што волјата на Создателот е над сè, иако тоа е прекрасно во вашите очи, од ваша гледна точка. Меѓутоа, во секој случај, верувајте ми дека јас немам намера, не дај Боже, да се фалам, затоа што добрината на Создателот е ваша добрина. Ако пак, сте мали во вашите очи, погледнете кон Оној кој ви ги дава задачите, кој ве создал, затоа што чудесниот мајстор не прави презрени и ниски работи. Таа идеја – недостатокот од страна на змијата, која фрлила нечистотија во неа, за да се смета себеси за ниска и презрена и да не чувствува дека Создателот (АВАЈА) стои десно од неа, е исклучиво за време на најголемата нискост. А јас пак, гледам и ќе речам дека можеби, Создателот ќе види возбудата во вашите очи поскоро, во нашите денови.

Јехуда Лајб

(фрагмент)

Книга „Плодови на Мудроста. Писма“, стр. 106

...Познато е од Баал Шем Това, како што точно може да се знае, колку Создателот ти се обраќа и е близок до тебе: да погледне во твоето срце и да види колку самото тоа му се обраќа и е блиско до Него. Такви се и сите останати врски со Создателот по принципот „Создателот е твојата сенка“. Затоа оној кој сè уште чувствува разлика меѓу оние кои го опкружуваат и она што го опкружува, треба да работи над чувството за единственоста на Создателот во своето срце, затоа што од страна на Создателот сè е една целина. Тоа е многу длабоко сфаќање, бидејќи навистина Создателот се наоѓа во срцето на секого, кој се стреми кон Него, од тоа е од Неговата страна. Што тогаш му недостига на човекот? Само да го знае ова, бидејќи со знаењето на ова завршува сè и води кон совршенство.

Јехуда Лајб

Лондон

На драгите ученици, нека живеат со Создателот над нив

Пред два дена ми се случи чудесен настан: еден човек ме замоли да отидам кај него дома за да ми ја покаже својата богата колекција од книги, меѓу кои имаше и книги по кабала... Таму видов една голема книга, околу сто и осумдесет листа, по два на еден типографски лист, со наслов „Царска долина“ на еден од оние кои достигнале прекрасно чудо, равот Нафали Ашкенази, да биде вечен споменот за него во идниот свет, испечатена во Амстердам 1648 година. Авторот наведува целосен редослед за науката на Вистината, потпирајќи се на „Дрвото на Животот“, започнува со скратувањата, а завршува со пониските светови БЕ''А. Она што е „изградено“ е врз основите на Ари со сопствени објаснувања. Тој исто така, се потпира на кабалата од гаоните и раните толкувачи, највеќе на рав Јаков Капил.

Кога ја отворив книгата, во неа видов многу ситуации и основи кои не се наведени во никоја книга на Ари и раните толкувачи, освен во една – „Книга на проучувањето на Ацилут“. Тие во неговата книга се наведуваат буквално и за мене тоа беше чудно. Ја читав целата книга многу внимателно, додека не ми стана јасно дека целата „Книга на проучувањето на Ацилут“, која му се припишува на Ари, е измислена и фалсификувана, а тој кој ја ископирал ја скратил споменатата книга „Царска долина“ и од неа направил мал расказ, што всушност претставува „Книга на проучувањето на Ацилут“, која ние ја имаме. Покрај тоа, човекот кој ја копирал книгата бил голем незнајко и не знаел ништо од кабала, па затоа безобразно ги измешал страниците на книгата, односно зел една половина од листовите и една третина од другата половина и ги ископирал буквално, а потоа ги составил во една тема, па излегло дека една тема во „Книга на проучувањето на Ацилут“ е собрана и составена од третина од листовите од десетте одделни теми во „Книга на проучувањето на Ацилут“. Затоа таа е необична и чудна. Степенот на мојот револт од тој неразумен мрзливец е невозможно да се искаже на хартија, бидејќи многу време ми одзеде само споредувањето на темите.

Но, тие ми беа драги заради величењето на светоста во наведениот материјал, па затоа на оваа книга и потрошив толку време, повеќе отколку што претпоставував дека ќе ми треба. Сфаќам дека со сите големи луѓе се случувало истото. Затоа мојата желба е да им предочам на луѓето: прво, дека оваа книга не спаѓа во трудовите на Ари; второ, дека таа е испревртена и испомешана до степен што не треба ни да се погледне во неа, но и да се уништи за да се оттргне пречката за идните поколенија. Оние пак, кои инсистираат на светоста на овие зборови, нека ја земат гореспоменатата света книга „Царска долина“, во која работите се наведени целосно и со виша убавина. Јас мислам да го објаснам ова во предговорот кој го пишувам. Споменатата книга е реткост. Според она што го видов, печатена е само еднаш, пред околу триста години. Јас ја гледам прв пат. И Вишото управување учествуваше во тоа, бидејќи ја зедов „Книгата на проучување на Ацулит“, а кога сакав да погледнам во неа, не ја најдов. Се обидов да ја позајмам од некаде, но не можев да ја најдам никаде. На крај ја најдов во својата патна торба и тоа ми беше чудесно. Во врска со личните прашања. Ќе ја воздигнам мојата молитва каде и да се обрати тој да успее, бидејќи овие денови немам можност да се занимавам со лични прашања, од причина со многу грижи ме окупираат, па затоа „во Светлината Негова ние ќе видиме Светлина“.

Јехуда Лајб

На драгите ученици, нека биде Создателот со нив

Мислам дека не треба да ви пишувам толку многу зборови од Тора, затоа што имате и повеќе од доволно во ракописите и во печатена форма. Којзнае дали ќе ви изгледаат сè уште како нови, бидејќи „Тој со добрина секој ден, секогаш го обновува создавањето на светот“, па затоа човекот кон добрина се поттикнува само од нови работи. Пред Песах ви напишав нови зборови од Тора, како што се вели: „празник е кога работев со Тора“ (празник на Тора). Со нив ќе ги разберете и зборовите на мудреците во врска со трепетот пред небесата, дека „целиот свет бил создаден да биде сведок на тоа (зе)“, а треба да се каже „таа“ (зот), за да се укаже на неа, бидејќи Малхут, која претставува тајна на Галаха и тајна на трепетот пред небесата, се нарекува „таа“, како што е познато, а Создателот се нарекува „Тој“, но на познавачите на граматиката им е познато дека кога зборуваме за машки и женски заедно, се изразуваме во машки род, а Создателот се нарекува „Тој“, во тајната, како што запишале мудреците: „во иднина Создателот ќе направи круг за праведниците и секој ќе покажува со прстот и ќе вели: еве, Тој е Создателот наш...  Ова е Создателот, на кој што се надеваме“.

Но, до поправањето, кога ќе постои круг за праведниците, а кругот (махол) е тајната на простувањето (мехила), е речено: „за да не влегува тој во секое време во светилиштето“, односно заради тркалата за 28-те времиња, 14 во добрина и 14 обратно, како што е познато, меѓутоа „тогаш Арон ќе влезе во светилиштето“, односно од 14-ата на добрината, која се нарекува „таа“ и ова е тоа што го запишале мудреците: „целиот свет бил создаден да биде сведок на тоа“, односно за соединувањето на Создателот и Неговата Шхина, кои тогаш се нарекуваат „тој“, а дотогаш потребно е издигнување во трепет пред големината, односно да се претвори примањето во давање, а оној кој дава, кој е над тркалата, секако, може да дава во секое време, дури и во 14-те, кои се спротивни, бидејќи во својството за давање овде нема, не дај Боже, никакво зло, како што тоа веќе стана јасно. Ова е тајната на зборовите: „Зачувај ја засекогаш – за основа на мислите од срцето на народот Твој“, засекогаш додека не се удостоиме да се соединиме со Создателот во една мисла, а со две или повеќе мисли молиме „зачувај ја оваа“, дај ни сила и моќ да дојдеме до светоста, придржувајќи се до напишаното „со неа ќе влезе Арон во светилиштето“. „Памети и чувај во една реченица“ е речено и во тоа ќе се издигнеме ние, за да се соединиме во вистинско единство, нека биде благословено името Негово и воздигнато во градењето на вечното.

Напишано е „не молчете самите и не Му давајте на Него да молчи додека не го направи и потврди Ерусалим славен на земјата“. Така ги насочуваме нашите барања горе, „еден по друг удар“, без умор и без пауза и воопшто не слабееме од тоа дали Тој одговара на нашата верба, дали ја слуша нашата молитва, но сепак нè очекува моментот кога ќе имаме келим да примиме вистинска благодат. Тогаш ќе добиеме одговор на секоја молитва поединечно, затоа што „раката на Создателот не осиромашува“, не дај Боже. И еве што се вели во писанието: „Момчиња кои немаат никакви недостатоци... кои имаат сила да стојат во царскиот дворец“, за да те научат дека дури и оние кои се удостоиле со простување на гревовите, кои им станале како заслуги, во тоа се открило првично поставеното, дека во нив нема никаков недостаток, но и дека истовремено со тоа им е потребна и сила за да стојат во царскиот дворец, односно да стојат и да се молат и да чекаат без да се изморат, туку во „еден по друг удар“, додека не се здобијат со совршената желба од Создателот.

Затоа е потребно да ја научат таа работа додека да влезат во царскиот дворец, односно да се исполнат со сила и моќ за да стојат како железен столб, додека не ја добиеме желбата од Создателот, како што е речено: „не молчете самите“, без оглед на тоа што изгледа како Создателот да молчи и да не одговара, за да не решите заради тоа и вие самите исто така да молчите, не дај Боже, „не молчете самите“, бидејќи Создателот немал таква намера, туку да ви даде сила подоцна да стоите во царскиот дворец, кога нема да имате никаков недостаток, па затоа „не Му давајте на Него да молчи“ итн. Секако, за сите работи се учи, додека се наоѓате надвор од дворецот, затоа што подоцна нема време за соединување на работите, како што е познато. Јас им посакувам мир на сите ученици, заради моите грижи не можам да одговорам подетално, но ќе се надевам на Создателот и на Неговата добрина.

Јехуда Лајб

 На драгите ученици, нека биде Создателот со нив

... А тоа што се чуди тој на мојата предаденост на книгата „Емек аМелех“, која јас сакам да ја издадам, е од причина што не ме разбрал, бидејќи не е „Емек аМелех“ предмет на мојата работа, туку само краткиот извадок и „Проучувањето на Ацилут“ од што оној кој ја копирал и што злонамерно му ја припишува на Ари, па така со своето скратување направил две зла. Првото е што им го одзел напразно времето на сите истражувачи на срцето, заради далечни работи, доближени во неговите стихови кои водат до неред. Второто е што тоа се зборови на равот и мудрецот, авторот на „Емек аМелех“ од трудовите на Ари и тоа води до забуна од огромни размери. Исто така, лут сум и затоа што јас напразно изгубив од моето време.

Што се однесува пак, до споменатата книга, нејзиниот автор е свет и возвишен човек, без сомнеж. Но, неговите зборови се изградени врз основи земени од рав Исраел Сарук, кој исто така, мислам дека не го разбрал зборовите на својот учител Ари. Меѓутоа, зборовите на рав Исраел Сарук се прошириле меѓу праведниците на земјата затоа што рав Исраел Сарук на еден или на друг начин направил ред од зборовите кои ги слушал од Ари, па затоа тие се разбирливи на секој (човек) кој има ниво на достигнување, бидејќи големината на умот и достигнувањето на рав Исраел Сарук не познава граници. Затоа авторот на „Емек аМелех“ целосно се потпира врз неговите основи, а заедно со него и сите кабалисти надвор од границите на државата Израел до ден денешен и сето тоа е заради тешкотиите во зборовите на рав Хаим Витал кои се кратки и не се средени. Ова исто така, е една од причините зошто почнав да ги печатам своите зборови во книга, во кабалистичкиот молитвеник на Ари, кој ни дојде од рав Хаим Витал, кој ги сфатил, како што самиот Ари потврдува за него. И рав Исраел Сарук исто така го признавал ова.

Зачудувачки во врска со Хида е што тој не сфатил дека (е потребно) да се извлече „Емек аМелех“ од проблемите на „Макор Хаим“, затоа што, не дај Боже, тој погрешно ја протолкувал кабалата на Ари, покрај тоа што се потпира на рав Исраел Сарук, а тоа се случило со сите кабалисти и автори надвор од границите на Израел, во поголем или во помал степен, без ниеден исклучок. Јас мислам дека исто така и рав Јаков Цемах, рав Меир Поперс, рав Натан-Ната Шпиро и рав Менахам ди Лонзано, нека биде благословен споменот за сите нив, многу се потпираат на рав Исраел Сарук, па тогаш зошто тој не им се налутил на нив? Но, самиот јас се надевам, со Божја помош, да ги прочистам трудовите на Ари, без дополнителни називи и заклучоци, кои што не му припаѓаат на него, кои до денес се мешале со неговите зборови, така што со текот на времето ќе има согласност од сите големи кабалисти и нема да има потреба да се дополнуваат основите на Ари со други извори освен од него.

Во врска со тоа што тој се зачудил зошто не сум го навел Рашаш, зошто тој не му одговорил дека Рашаш ја почнува својата книга со светот Некудим, а јас стојам на средина на Акудим. И покрај делумните зборови за сонцето, кои што исто така спаѓаат во петте парцуфи на Ацилут, од него нема ниеден збор за овие работи.

Тоа што заклучил од коментарите „Кетер“ од 49-те порти во „Дрво на Животот“ можеш да му кажеш од мое име дека тој не го разбира овој коментар, затоа што таму се зборува за сфирата Кетер, која содржи 10 сфирот од директната Светлина и 10 сфирот од одразената Светлина на внатрешниот А''К, кој претставува средина меѓу Бесконечноста и А''Б, СА''Г, М''А, БО''Н, но откриен надвор од него, како што е познато. Исто така, во секој парцуф има Кетер, слично на внатрешниот А''К, кој содржи 20 сфирот, па затоа на јазикот на Зохар тие се нарекуваат „каф“. За него „Дрвото на Животот“ вели дека може да се нарече Бесконечност, а може да се нарече и Создавање. И едниот и другиот збор се од живиот Бог.

Јас зборувам само за Кетер на 10-те сфирот од директната Светлина, кој не може да се нарече поинаку, освен со името „Бесконечност“ и името „Создател“, а исто така е невозможно тој да се нарекува „среден“, не дај Боже, истовремено и под името „првосоздаден“, како и корен на четирите основи ХУ''Б ТУ''М. До откривањето на сфирата на Бина од директната Светлина, клито го нема целосно ни својството „шореш“ (корен), како што пишував детално во првиот дел, дека својството кли, како во потенцијал, така и во реализација, целото се однесува на битието, погледни внимателно. Во врска пак, со внатрешната Светлина Игулим, тој ги измешал моите зборови откако јас ги разделив на два моменти – дека светењето од опкружувачката Светлина спаѓа во опкружувачката светлина на Бесконечноста, а внатрешната Светлина е она што Игулим можат да го добијат самите по себе и тоа се две категории.

Онаму каде што се опишува Бхина Гилем, јас ја објаснив внатрешната Светлина: „онаа Светлина, која доаѓа до нив, се нарекува внатрешна Светлина, а тоа значи дека таа е поставена врз основа на самите нив и тоа се нарекува Светлина на решимо, односно решимо сè уште имаат сила да се доближуваат и да се хранат од Бесконечноста, но само во скратено светење, која пак, затоа се нарекува „решимо, кое останало од големата Светлина, која ја имало до скратувањето“. Таму пишував детално. За разлика од оние, кои си мислат дека „решимо“ овде укажува на некакво парче од светата Светлина кое останува соединето со местото по извлекувањето на Светлината, тоа претставува голема грешка, затоа што целата Светлина е соединета со својот корен и продолжува од својот корен без прекин ни за момент, како големата, така и малата светлина, која останува после извлекувањето и се нарекува „решимо“. Во врска со тоа што ја објаснував опкружувачката Светлина со следните зборови: „бидејќи Бесконечноста сега свети со својството за давање од своето место“ итн., јас имам предвид дека таа Светлина не влегува во својство на местото на скратувањето, кое според границите и степенот е слично на внатрешната Светлина, туку напротив, таа свети без граници и не се разликува голема и мала, каква што си создало битието за себе.

Овие работи се објаснети во „Воведување кон Портите“ и во „Порти на Предговорот“ на многу места. Воопшто нема несогласување меѓу нив и мене, освен во поимите, но воопшто не и во зборовите, бидејќи јас исто така велам дека светлината на „решимо“ е внатрешна Светлина и јас ја објаснив за да не грешат луѓето, како што е речено погоре. Додека пак, тоа што тој напишал дека тоа не изградено во однос на посакуваната цел, односно намерата, кажи му дека во тоа е целата моја намера за воведување ред во предговорите и многу луѓе грешат заради тоа, затоа што секој си гради слика за себе, а тоа е од причина што Ари и рав Хаим Витал не направиле ред самите, па затоа јас бев принуден да ги објаснувам своите основи во коментарот на „Десетте сфирот“, во кој многу луѓе се збунуваат. Исто така, мнозинството луѓе се збунуваат и во толкувањето и во организирањето на парцуфите на А''К.

Откако го објаснувам редот на парцуфите на Ацилут и подемите и нивоата, како што треба, тогаш ја објаснувам книгата „Нехар Шалом“, која е испечатена со големи противречности, бидејќи ја печателе без знаење на Рашаш. Таму се додавани работи кои тој ги кажувал во младоста и од кои се откажал во староста. Доколку тој ја напишал сам, секако дека би го поправил она што треба. Но познато е дека тој не ја составувал, туку дека други ја украле и ја испечатиле кога не бил дома, а тој зажалил, како што е познато. Јас ги видов коментарите кои биле испечатени за да ги објаснат неговите зборови, но овие коментари сведочат дека тие не дошле ни до почетокот на знаењата на Рашаш, освен во една книга „Торат Хахам“, која го достигнува во одредена мера, но не води до тоа да се исправат работите. Со Божја помош, сето тоа ќе биде правилно и разбирливо. Меѓутоа, методот на Рашаш е спротивен на сите автори дури и до денес, па затоа јас не можев да се справам со неговите вистински зборови пред да се појават неговите вистински основи во учењето на „Дрво на Животот“, кои со Божја помош ќе ги откријам, ако биде таква волјата на Создателот во идните денови.

Исто така, ќе составам индекс на сите мои зборови во „Паним Меирот уПаним Масбирот“. На она што е напишано и објаснето во „Осумте Порти“, во „Дрво на Животот“ и во „Воведување кон Портите“ не е додадено ништо. Од книгата „Хефци ба“ на рав Хаим Витал прифатив некои работи, а од останатите трудови на Ари во своите основи не прифатив ништо заради несигурноста за чистината на нивните автори, а и нема што да се зборува за кабалата на раните Гаони и сите други освен Ари, затоа што тие трудови јас воопшто и не сум ги видел. Тоа што го цитирам коментарот на Рамбан на „Сефер Јецира“ – јас не го наведувам како основа на науката, туку како основа на прочистеноста од материјалното, затоа што и рав Хаим Витал го цитира од истата причина, а исто така јас го наведувам и Рамбам по тој повод. Сметав дека е неопходно да се задржам на ова за да можете да одговорите на кого што ќе има потреба со разум и со знаење и зборовите на мудреците да ги слушате во спокојство. Со Божја помош ќе составам индекс на зборови за да можете вие да го најдете секој израз. Сега сум зафатен со составување на вовед за книгата. Подоцна ќе составам индекс на зборови и места (во книгата), како и список на скратеници. Многу грижи ми го одземаат времето, а покрај тоа, ова се работи на кои јас не сум навикнат, па затоа тие само се наталожуваат ден по ден. Во врска со новата синагога, многу сум радосен и би сакал да знам до каде е работата за втората синагога, за која што се надевавме дека ќе ја направиме во Стариот Град.

Ви посакувам мир,

Јехуда Лајб

Шабат, неделно поглавје „Веикаил“, 1927, Лондон

На срдечниот пријател, учител и рав ***, нека свети свеќата негова

...Она што го пишуваш во врска со чистината на облеката, јас целосно го поддржувам. Што е напишано во „Десетте сфирот на одразената Светлина“, во што се состои поимот „светлина“? И што значи поимот „кли“? Ова ќе му стане јасно во продолжението на книгата на секој кој ја изучува – дека четвртиот стадиум, во кој има екран – тоа всушност е кли, но тоа не е кли за примање, туку кли за давање. Така тоа повторно станува Кетер. Додека пак, поимот „светлина“ е општ поим за целата оваа наука, бидејќи сè што се зборува во оваа наука, се зборува само во смисла на одразената Светлина, а во директната Светлина сите се исти еден со друг во однос на четирите познати стадиуми, како што се објаснува таму. Во врска со поделбата на деветте пониски сфирот на одразената Светлина, таму е запишано дека тие се соединуваат во келим на директната Светлина.

Во четвртиот допис кој јас, со Божја помош, ќе ти го испратам во текот на оваа недела, во воведот за АХА''П во „Паним масбирот“, во точката 11 ќе видиш термин „линија во должина“ и таа се однесува на директната Светлина, а „линијата во ширина“ на одразената Светлина, па од тоа заклучи дека она што е важно во одразената Светлина се одредува со количината на привлечена директна Светлина во парцуфот, кој без одразената Светлина не се привлекува во битието и затоа се нарекува светење на тенка линија. Размисли добро за ова и самиот користи го ова правило.

Јехуда Лајб

На срдечниот пријател ***, нека свети свеќата негова

Сите твои писма јас ги добив зачувани во целина. Зацврсти се и ќе се зацврстиме и ние [1], не плаши се и не стравувај [2] од нив. Знак ќе ти биде тоа што при доближувањето до успехот, ќе расте и стравот пред нив. Во врска со твоето прашање дали да одиш во Америка, јас не можам да ја оценам (состојбата) на твојот дух во духовната работа во секој момент од времето, а можеби непријателите во тоа ќе видат можност да ја ослабат твојата духовна работа. Иако „не треба да се убива извршителот на заповедта“, односно „во моментот на нејзино извршување“ значи дека (човекот) не дава повеќе време за заповедта отколку што е потребно на неа, но доколку се опушти и губи време повеќе отколку што треба за извршување на заповедта, тогаш се создава место за присоединување на клипот. Разгледај го внимателно ова и направи експеримент: почни да работиш на подготовка на патот и погледни и измери ги своите сили, па ако не те загрижуваат мислите кои се појавуваат во моментот на дејствието, веднаш после неопходното дејствие почни да работиш со духовната работа и ќе можеш да ги одгатнеш земските работи кои произлегуваат од тие дела и така ќе осознаеш дали имаш сила. Тогаш зачекори, бидејќи Создателот те пратил тебе и го благословил твојот пат и делата на твоите раце. Но, ако не можеш да се ослободиш од непотребните мисли, дури и кога не работиш, затоа што тие ќе те обземаат исто и „кога не работиш“, тоа значи дека Создателот не те избрал тебе за таа голема работа и дека сè уште треба да се прочистуваш и да ги забрзаш работите кои помагаат, како што доликува, да се биде гласник на Создателот.

Јехуда Лајб

[1] Букв. „Силно, силно и ќе се зацврстиме!“ Извик, кој се кажува во синагога при завршување на читање на поглавје од Тора.

[2] Дварим 1:21. Погледни: дал Господ, Богот твој, пред тебе земја. Качи се, завладеј со неа, како што ти рече Господ, Богот на твоите татковци. Не плаши се!

 Го добив твоето писмо и нека те благослови Господ со сè најдобро за добиената потврда од равот. Со тоа падна првиот ѕид на твојот пат напред и се надевам дека од денес ќе стигнеш подалеку до самиот дворец на Создателот. Јас би сакал да положиш за уште една потврда од равот, но забрзај ја и подготовката за патот кон Создателот „како бик под јарем и натоварено магаре“, за да не губиш ни минута.

Ако ме прашаш мене во што се состои таа подготовка, јас ќе ти го кажам она што го слушнав од равот од Калшин: во минатото, за да се достигне Создателот, било потребно, пред сè, да се достигнат сите седум земски науки, наречени „седум девојки, кои им служат на ќерките на царот“, а покрај тоа и да се поминат ужасни страдања. Малку луѓе се удостојувале со милоста од Создателот. Но, откако АР”И се удостоиле со учењето и внатрешната работа според Баал Шем Това, сега секој подеднакво може да Го достигне Создателот, без потреба од некаква подготовка. Раководејќи се според тие два метода и јас исто така, се удостоив со милоста на Создателот, ги примив во двете раце, а моето мислење е блиско до твоето, како што е близок таткото до синот. Се надевам дека ќе можам да ти ги предадам двете знаења, кога ќе можеш да ги примиш според методот „ми пе ел пе“. Но, важен е напорот, односно стремежот да вложуваш напори во работата за Создателот, затоа што обичната работа воопшто не се смета, туку само работата, која не е од навика се нарекува „напор“, слично на човек, на кој за да се најаде му е потребен еден леб. За сè што ќе изеде помалку од таа количина, не се смета дека се најал, туку дека токму последното парче го заситува. Така е и во духовната работа, Создателот од целата работа на човекот го избира само она што е над неговите обични напори и тие така стануваат садови за примање на Вишата Светлина.

Јехуда Лајб

                                                                                                                                                                                                             Лондон

На познатиот следбеник... нека свети неговата свеќа

Со желби за добро здравје

Те информирам дека само што примив писмо кое многу ме вознемири за тоа дека моето свето дело им е предадено на неупатени лица, кои можат да се потсмеваат со него како што сакаат. Сега ме разбираш за моето двојно и тројно предупредување за чување на тајната. Зошто не ги праќав досега овие дела – затоа што се плашев од ова и бидејќи сакав првин да му ги пратам на нашиот рав и учител, нека биде жив и здрав, а исто така и на светиот рав, да биде жив и здрав и тој.

И еве, се случи тоа од што се плашев. Рацете будалести ме измамија и го направија она што јас не го заповедав, после моето најстрого предупредување да не се открива тајната на никого. Ете, го испоганија [6] духот мој во очите на поколенијата, ме исфрлија од патот на мојата возвишена работа, која треба да Му причини задоволство на Создателот. Кој може да им го прости тоа? Небесата се сведоци колку се трудев од сите сили да ја продолжам Неговата светост за ова поколение. Меѓутоа, спротивната страна секогаш ги наоѓа своите луѓе, кои ја исполнуваат нејзината мисија да ми прават пречки кон што и да се насочам, со желба да направам добро за другите. Но, повеќе се оние кои се со нас, отколку оние кои се со нив, а Создателот не ја прекршува мојата награда. Постепено јас го поминувам патот, некогаш помалку, некогаш повеќе, но секогаш добивам, со Божја помош, додека не се удостојам да ги исфрлам сите оние кои го мразат Создателот со помош на Неговото големо и застрашувачко име. Ти не се плаши од стравот на будалите. Мојот мал прст е подебел од нивните слабини. Создателот посакал и ме создал мене и кој ќе Му рече на Него: „Што правиш? Што создаваш?“. Заслугата на моето учење е поголема од заслугата на нивните татковци. Современиците на пророкот Амос го презирале и говореле „зарем Создателот немал на кого да ја постави својата Шхина, туку морал на овој кој пелтечи“, како што е речено во Мидраш „Псиката“.

Меѓутоа, речено е: „Усните на вистината ќе бидат цврсти засекогаш, а јазикот лажлив само за момент“, бидејќи на крајот луѓето на вистината се победници. Амос останал жив за вечни векови, но кој слушнал или кој знае што се случило со неговите противници? Така е и овде: злите јазици можат да ги повредат само сличните на себе и невреме над главите на грешниците ќе има, а вистината е жива и не слабее од секаква лага, туку уште повеќе се засилува со нејзина помош, слично на посеано поле, кое се засилува со помош на ѓубрето кое се фрла. Благословот на полето е да биде плодно и да се множат плодовите на него со ѓубрето според волјата на Создателот. Јас сè уште не ја чувствувам штетата која ќе ми биде причинета од нивна страна во ширењето на моето учење. Затоа не знам дали да најдам некаков начин за да ја заштитам Светлината и да ја спасам од нивната штета. Меѓутоа, секако, ако почувствувам некаква штета, ќе ги запомнам и ќе им се одмаздам, како што е речено во Тора, ќе се одмерам со нив на сила и сè што може мојата рака да направи, ќе направам, бидејќи од Бога се плашам и нема друга сила освен Него, а ова е доволно за оној кој разбира.

Општо земено, знај за твоја корист дека јас не ја пишувам за своја чест и за свои потреби оваа книга, туку само заради Создателот, затоа што видов голема збрка во трудовите на АРИ. Причината за неа е тоа што АРИ не ги пишувал и не ги средил со свој ракопис, како што треба, согласно со длабочината на таа возвишена мудрост. Раби Хаим Витал, кога ги слушал и запишувал овие работи, сè уште не бил на нивоата кои што се потребни за да се достигнат овие знаења во нивниот корен, затоа што тогаш уште бил млад според годините. Имал 30 години кога стоел пред АРИ, како што е речено во „Порти на циклусите“ (Порта 8, стр.49): „И сега, во годината 5331 од создавањето, кога имам 29 години...“ итн., погледни таму. Тогаш на Песах тој уште му служел на АРИ. Во вечерта спроти светата сабота (погл. „Матот-масеј“), на првиот ден од месецот Ав 5332 година АРИ се разболел и во вторникот после тоа, на петти Ав, заминал во идниот свет. Одовде ќе видиш дека за време на заминувањето на АРИ, Хаим Витал имал само 30 години. АРИ пак, како што е познато, живеел 38 години. Таму уште запишал (Порта 8, стр.71), дека додека АРИ умирал, таму не бил Хаим Витал и еве цитат за тоа од збор до збор:  

„Ми раскажуваше раби Исак Коен дека на смртниот час на мојот учител, кога јас излегов од кај него, влегол тој (раби Исак Коен), заплакал пред него и рекол:

-Зарем на ова се надевавме, посакувајќи при вашиот живот да видиме добрина, учење и голема мудрост во светот?

АРИ му одговорил:

-Да најдев меѓу вас барем еден совршен праведник, не би ме повлекле од овој свет предвремено.

И, уште пред да заврши да зборува за тоа, тој прашал за мене (за Хаим Витал) и рекол:

-Каде отиде Хаим? Зарем во ваков час ме напушти?

Многу се нажалил, а Исак Коен од неговите зборови сфатил дека тој сака да ми предаде некаква тајна на мене. Тогаш Исак Коен го прашал:

-Што да правиме сега?

АРИ рекол:

-Кажи им на пријателите од мое име од овој ден понатаму да не работат воопшто со мудроста, на која што ги учев, бидејќи тие не ја сфатија како што треба. Со неа тајно нека работи само Хаим Витал.

Исак Коен рекол:

-Зарем нема повеќе надеж?

АРИ одговорил:

-Ако заслужите, јас ќе дојдам и ќе ве учам.

Исак Коен го прашал:

-Како ќе дојдете, ако го напуштите овој свет сега?

АРИ му рекол:

-Ти не ја знаеш тајната – каков ќе биде мојот пристап кон вас и друго.

И во тој момент заминал во идниот свет“.

Јас препишав голем дел од книгата на Хаим Витал „Порти на циклусите“ за да видиш дека АРИ му забранил на Хаим Витал да го предава своето учење на другите бидејќи тој не ги сфаќал целосно знаењата кои ги слушал од АРИ. Еве зошто Хаим Витал не сакал дури ни да ги среди записите, кои ги содржеле зборовите на неговиот учител. Нив ги средиле дури оние кои дошле после него, третата генерација: нашиот учител – рав Јаков Цемах, нашиот учител – рав Меир Попирс и нашиот учител – рав Шмуел Витал. Никој од нив ги немал трудите на АРИ во целосен обем, затоа што 600 страници биле украдени додека бил жив Хаим Витал, а од нив Јаков Цемах составил поголем дел од книгата „Дрвото на животот“, како и од уште неколку дела. Еден дел Хаим Витал одзел и заповедал да ги закопаат заедно со него во гробот, па така и направиле. Третиот дел ги дал во наследство на својот син Шмуел Витал и од него биле составени познатите „Осум порти“. Потоа, после многу време, заедно со Јаков се собрала голема група ученици на мудреците и го откопале делот од гробот, па од него било создадено првото и второто издание на книгата „Дрвото на живтот“, а исто така и книгата „Олат тамид“, како и други дела.

Како што гледаш, секој пат до оној кој ги составувал делата, доаѓала само третина од целосниот обем на трудовите, кои сите заедно се една суштина и една градба, па затоа дај Боже, да се состават. Бидејќи тие имале само еден помал дел од трудовите,  тогаш не ја сфаќале големината на мудроста и сосема ги збркале работите, не знаејќи како да ги доведат во некаков ред. Знај сигурно дека од времето на АРИ до денес, не постоел некој кој би го сфатил методот на АРИ до крај, затоа што полесно е да се достигне знаењето, кое е двојно поголемо и повозвишено во споредба со АРИ, отколку да се сфати неговиот метод, кој бил во многу раце – од првиот човек кој го запишувал до последните составувачи, кои не ги достигнале тие работи целосно, до нивниот виш корен, па секој од нив ги менувал, а со тоа само повеќе ги збркал. И еве, според Вишата волја, јас се удостоив со реинкарнација на душата на АРИ – не за свои добри дела, туку според Вишата волја. Од мене самиот е скриено зошто јас сум избран за таа чудесна душа, за која што не се удостоил ниеден човек од времето на неговата смрт до денес. Не можам повеќе да образложувам за ова затоа што според моите правила не смеам да зборувам за чудесното, но се чувствував должен за... да го смирам твојот дух пред потокот со бесни води, од робовите кои се фрлаат врз своите господари „И ја исфрлаат водите неговата нечистотија и кал“. И ќе им пропадне нивниот напор, кој го остварила нивната животинска душа, кога сè уште воопшто не знаеле како да ја одделат од духовната душа. Знај дека не треба да се плашиш од таквите сили, кои се појавуваат само за да ја избришат Неговата светост, не дај Боже. Создателот нè спасува од нив. Мислам дека ќе ми поверуваш затоа што во моите правила никогаш немало лаги или преувеличувања или пак стремеж за почит и признание од будалите, од кои што страдав до ден денешен, а немав ни желба да се борам со нив. За поголема увереност, за да не се збркаш од овие борби на спротивната страна (Ситра ахра), јас ќе ти кажам за точниот знак, кој го добивме од АРИ, за да знаеш кој е вистински, а кој лажен праведник, но кој е достоен да биде праведник, па затоа и тој треба да се почитува. Зарем мислиш дека треба да фрламе ждрепка за да дознаеме кој работи за Создателот, а кој не? Знаците и чудесата во тоа немаат одлучувачко значење, како што е познато меѓу хасадим, па затоа е недопустливо споменувањето на среќата. Но, знај дека ова прашање го поставил Хаим Витал на АРИ и тоа е коментирано во книгата „Портата на духот на Светоста“, која претставува „Седмата“ од „Осумте порти“ од АРИ, на стр. 1 и ова е цитат од збор до збор: „Знакот, кој што ми го даде учителот е да проверам дали имаат основа сите негови зборови или сите негови зборови се заради небесата; дали тој не испушта ни буква од неговите зборови (што укажува на една буква, која ја учи од пријателот итн., како што им е познато на упатените во тајната наука), а исто така и дали може да ги разјасни тајните наТора. Тогаш, се разбира, можеме да му веруваме“. Хаим Витал самиот го завршува разговорот за тој знак и еве го цитатот од збор до збор: „Според неговите зборови можеме да ја дознаеме и спознаеме неговата големина и висина – според неговото знаење“. Смислата, како што е речено погоре, е во тоа дали човекот е праведен и приврзан и дали работи со Тора, дали се моли со намера итн. Дали од него се создаваат ангели и свети духови, како што е речено: „Кој исполнува една заповед, тој добива еден заштитник“ итн. Додека пак, бесмислицата која излезе од неговата уста, станува средство за душите на првите праведници, да се спуштат долу, да го научат на Тора тој човек итн., погледни таму.

Тој уште вели и дека ако заповедите се несовршени, тогаш од тоа произлегува и категоријата на несовршени ангели и духови, кои се нарекуваат  гласници итн. Затоа го дава гореспоменатиот знак: ако Тора и заповедите се совршени, тогаш се удостојува со совршено достигнување и може да ги разјасни сите тајни на Тора. Доколку пак, е оштетен во тоа, односно може да објасни само малку, тогаш, се разбира, неговите дела се несовршени. Проучи го ова како што треба. Сите оние кои можат да ми се спротивстават е од причина што не ги разбираат моите зборови. Како нив може да ги сметаме за закоравени праведници? Еве, јас ти го дадов во рацете правилниот знак. Веќе ти пишав дека мојата книга нема потреба од одобрување, затоа што јас кон зборовите на АРИ не додадов ниеден збор. Јас веќе создадов индекс на зборови според местоположбата, за да го покажам неговото место во трудовите на АРИ, а АРИ нема потреба од одобрување од нашите современици. Тоа го направив со длабока намера, однапред гледајќи ги патиштата на спротивната страна против мене. Скоро и да не е забележителна мојата работа и додавките во овие два коментари. Затоа, како ќе опстојат и ќе ја издржат борбата пред ова дело? А, ако имаат пак, некаква жалба за она што го учев, можам да кажам дека јас повеќе ги учев трудовите на АРИ од нив, така што тоа не може да биде жалба. Не би требало да го поминуваат времето во празни разговори, туку да го користат за учење на трудовите на АРИ. А, бидејќи ги скрстиле рацете, сега ќе си го јадат своето месо. Ти посакувам здравје на тебе и на ... и на ... Кажи му дека сите негови патишта се во насока на ова дејствие: неговата намера е добра, но делата се лоши, а сè се гледа според делата. Но, што да правам со него, кога тој е моја крв и мое месо. Во секој случај нека ме извести за целиот тек на настаните: како се случило тоа од почеток до крај. Јас ќе му одговорам. Многу те молам да ми напишеш писмо како одговор на ова писмо и за тоа што се случува меѓу нив, до детали, бидејќи морам да ги знам сите подробности, за да го држам штитот, затоа што ова не е мала работа, ова е работа за Создателот.

Јехуда.

На драгите ученици, нека живеат со Создателот над нив

Оваа недела добив двојно поголем број на писма за поглавјата „Шлах“ и „Корах“. Претходната недела не добив ниедно писмо. Си мислев дека не сте пишувале затоа што на третиот ден од поглавјето „Корах“ се наврши една година откако заминав од кај вас. Многу бил импресиониран *** од проблемот во зборовите: „вие не видовте никаков лик“, дури до тој степен, што ми пиша дека ни Соломонска мудрост нема да биде доволна за да се реши таков голем проблем. За него јас читам од она што го рекле мудреците: „не го суди пријателот ако не си бил на негово место“. Доколку  ја имаше тој мудроста на Моше, нека почива во мир, за кој што е запишано: „и ликот на Создателот ќе го види“, тогаш би можел да не биде толку остар, затоа што во духовното постои форма. Она што јас го пишував, будалите мислеа дека зборот „форма“ и зборот „лик“ се едно исто. Но, зачуден сум од тебе што на истото место каде што јас пченицата ја мелам и добивам брашно, ти од брашното правиш пченица, за да ја гризаш како шумските животни.

Јас детално објаснив што претставува формата, како и разликата меѓу формите, што не е повеќе од разликата меѓу Создателот и битието, затоа што задолжително мора да постои некаков аспект зошто тоа се нарекува битие, а не Создател и врз основа на овој аспект јас му ставив „име“, за да може да се работи и да се зборува за него. Затоа го нареков разлика според форма и совпаѓање според форма. Понекогаш го нарекувам големо или мало соединување. Исто така, можеме да го наречеме со какво било име ќе посакаме, за објаснување на предметот на разговорот. После целото „мелење“ на работите на неколку страници од книгата, тој повторно ги претвори во пченица. Зборот „форма“ го материјализирал и го претворил во материјален лик до таков степен, што се чини како да му се поврзани неговите раце и нозе во тој лик без никаков совет. Во Тора јасно е запишано: „бидејќи вие не видовте никаков лик“, а овде е напишано дека постои „форма и разлика според форма и совпаѓање според форма...“. Јас детално напишав за твоите зборови, за да ја прикажам големината на твојата склоност кон надворешното, па затоа треба да се контролираш себеси. Во врска со тоа што рав ***, нека свети свеќата негова, ја истакнува разликата под назив „Бесконечност“ и „Светлина на Бесконечноста“, еве што се вели во книгата „Хефци ба“: „Сите овие светови беа вклучени во Вишиот Свет, секој од нив; исто така, тие целосно беа вклучени во Кетер и во Бесконечноста, бидејќи сите светови беа вклучени внатре во Неа итн. Сè беше во апсолутно единство и сè беше Бесконечност“. Крај на цитатот, од збор до збор. Тоа што тој го напишал во врска со светата книга „Шнеј Лухот ХаБрит“ („Две таблици на заветот“), стр. 20, јас не го препознав напишаното скратување на ова име според првите букви, како ни според последните.

Тоа што тој го имитира мојот јазик во Птиха: „Бидејќи Светлината и целата добрина се во Неговата суштина“ – овде нема никаква врска со моите зборови за вклучувањето на пониските светови во Бесконечноста, затоа што таму јас специјално објаснувам што претставува едноставната Светлина, која не се менува никаде. Целата разлика меѓу Создателот и битието е во својството на темнината и затоа јас точно напишав „во Неговата суштина“, бидејќи за него не постои назив или збор. Таму не мислам дури ни на Свелината на Бесконечноста, не дај Боже. Јас воопшто не те разбирам како учиш и не го чувствуваш вкусот на она за што говориш. Исто така ги споредуваш едно со друго, а со тоа мешаш „баби и жаби“. Тоа може да се случи само од многу работа или од желба за многу работа. Во врска со називот „мисла“ – треба да се знае каде е нејзиното место и тој ме разбра за изразот „во Бина“, а во редот АБЕ''А е напишано „во Ацилут“. Исто така и во „Поправките на Книгата Зохар“ Вишата Хохма (Хохма Илаа) се нарекува „мисла“. Ова е за чудесните и скриените тајни. Меѓутоа, погледни во „Портите на исказите на Рашби“. Таму во „Мидраш Неелам“ во книгата Рут се вели: „На Моше, односно Даат му одговара Тиферет, а раби Акива на Бина, која се нарекува „суштина“ итн. Доколку Тора била дадена од страна на Бина, клипот не би се наметнувале во Тора, но Создателот сакал да им даде улога и поврзаност (со светоста), согласно со тоа што се издигнале првите искри во Хохма, 320-те искри, како и сè друго што се појавило во мислата итн.“.

И еве, овде заклучуваш дека раби Акива одговара на Бина, која се нарекува „суштина“, што на прв поглед е неразбирливо, бидејќи познато е дека „суштина“ е назив на Хохма. Меѓутоа, проучи ги моите зборови во вториот дел од „Паним Масбирот“ (исто и во предговорот на „АХА''П“), а исто така и во Птиха во врска со издигнувањето на Малхут во Бина, каде што се објаснува дека четвртиот стадиум (Бхина Далет) се издигнал кон Хохма и станал нуква за Хохма, бидејќи Бхина Далет се поставила во тајната „Има Илаа“. Затоа Бина, која се нарекува Бхина Бет, излегла надвор, односно под Бхина Далет, чиј што сијум се нарекува парса и од Бина, која излегла надвор, се формирале два парцуфа – Израел Саба и Твуна под парса. Од ова разбери дека Малхут, која се издигнала, навистина се издигнала во Хохма и го добила називот Има Илаа, а се нарекува „суштина“, но се нарекува и „мисла“. Таму пак, е тајната на засладување на садот (дин) со милосрдие (рахамим). Затоа таму се издигнале 320-те искри, бидејќи тие се од Бхина Далет. Меѓутоа, тие не се издгинале во сопствената Хохма, туку во Има Илаа, која е Хохма. Ова е смислата на зборовите „сè се разјаснува во мислата“, затоа што таму се корените, како што е речено погоре. Понекогаш се нарекува со името „Бина“, бидејќи таа е нуква за Хохма. Затоа јас реков дека Малхут се издига во Бина, односно дека таа примила форма на Бина Илаа, која се нарекува „мисла“ и „суштина“ од ништо, како што е речено погоре. Ова е подлабоко од длабокото, па затоа кабалистите кратко пишувале за тоа. Иако е запишано во „Паним Масбирот“ , стр. 6 „запишано е девет сфирот, тох и рош“, во коректурата тоа веќе го нема и е испечатено „тох и соф“. Рав *** пишува дека јас сум Го молел (Создателот) за него итн. – тоа е како парна машина која работи и во која секој дел, до кој доаѓа машинскиот каиш, го поврзува со друг дел, па и тој дел ја добива истата сила. Затоа и на нас ни е потребно поврзувањето, а ова е доволно за оној кој разбира.

Јехуда Лaјб

На драгите ученици, нека живеат со Создателот над нив

Вашето писмо го добив во целина и еве сега ви го праќам предговорот. Иако јас не направив корекција ни во ракописот, сепак сметам на вас дека знаете како да го коригирате на совршен начин. Хартија од овде не можам да ви пратам, едноставно заради недостаток на средства. Предговорот, мислам дека ќе заземе еден и половина типографски лист – шест страници и со дополнувањето на индексот на клучни зборови и библиографските референци, ќе има вкупно осум страници. Меѓутоа, целиот предговор е една целина и би било сосема нелогично да се разделува, затоа што тоа се многу длабоки работи, како што ќе видите. Работата треба да се забрза колку што е можно, за да имам можност, со Божја помош, на празникот да бидам... Се надеваме дека сè ќе биде во корист на Создателот и за нас, а нам ни останува да се трудиме во Неговата Тора и во служењето на Него, за да го исполниме она што недостига и да го поправиме искривеното [1]...

Не разбирам зошто по малку тагувате за моето враќање кај вас, бидејќи сепак, јас сум навистина блиску до вас и тоа не е ништо повеќе од тоа што би бил со вас. Јас ги делам вашите радости и тагувања, исто како кога би биле заедно на едно место и би разговарале еден со друг, но вие знаете две работи, а јас знам една, па затоа мојот говор е краток. За сè што напишав во врска со целовитоста на предговорот, придржувајте се до најмалиот детал.

Јехуда

 [1] Еклезиаст, 1:15. Искривеното не може да се поправи, а она што недостига, не треба да се брои.

Во овие редови сакам да ти го отворам своето срце: јас сум изненаден од тоа што пријателите не копнеат за мое скорешно враќање дома, како што би се очекувало. Јас мислам на тебе, затоа што во секој случај, ти си избран од сите, бидејќи не можеш да ми пишеш и да ми ги искажеш своите мисли, а највеќе од сите имаш потреба од добар збор. Ќе претпоставам дека ти тагуваш највеќе, па затоа ќе се искажам и ќе ми олесни. Меѓутоа, од друга страна, ќе го земеме предвид и она што го доби ти за време на деновите поминати со мене. Иако сè уште не е јасно кој е виновен, на еден ли на друг начин, надежта слабее и треба да се зацврсти. Од своја страна, немам сила да те ослободам од тоа, а само можам да те уверам дека вината не е целосно моја, туку исклучиво на тебе самиот. Работата овде е во твојата непромисленост или недовербата итн., па затоа сите мои молитви тебе не ти донеле корист. Ти уште не си сфатил како да го реализираш тоа. Во таков случај, ќе ти ја донесам целата преамбула– чувај ја и тоа нека ти носи задоволство. Во часот кога човекот наоѓа благонаклоност во очите на Создателот, кој го повикува кон соединување со Себе, се знае дека тој е спремен и повикан за тоа со цело срце. Инаку, Создателот не би го повикал на Својата трпеза. Доколку вербата во срцето на човекот е цврста како столб, тогаш тој ќе занеме пред повикот кој не може да се одбие и ќе го спознае своето место засекогаш. Тој добива покана, го вкусува и го гледа ликот на Царот, не вчудоневидувајќи се на тоа до самопонижување, затоа што е совршен во знаењата и во вербата.

Мудреците рекле: „Плаши се од Господа, Богот свој“ – вклучувајќи ги овде и учениците на мудреците и оние кои се обединуваат во подлабоко единство. Среќни се оние кои одговараат на овие услови. Вистинитоста на ова може да ја видиш по себе, бидејќи кога дојде часот и ти го заслужи соединувањето, јас не го губев времето очекувајќи те да дојдеш кај мене дома, туку веднаш се појавив кај тебе. Иако ти не ме виде како материјална појава, сепак длабоко во срцето ја почувствува мојата љубов и големината на Светоста. Што ти остана да сториш, ако не да побрзаш кон мене со поздрав и љубов? Оној кој страда, го завршува започнатото, а така направи и ти. Чувството на љубов, подем и радост ти го носеше до мојот слух во текот на целиот пат од твојот дом до ридот со голема преданост. Меѓутоа, откако се качи на ридот и ме поздрави, радоста и љубовта почнаа да слабеат. Ова се случи заради твоето неверување во мене и во мојата искрена љубов кон тебе, слично на твојот повик, упатен лице во лице. Тоа е првото несогласување меѓу мене и тебе: посомневајќи се, ти веднаш излезе и замина од мене во соодветна мерка. Природата пак, на секоја духовност е таква, што деталите се појавуваат со чудесна брзина и краток рок меѓу зачнувањето и раѓањето. Затоа, ти не успеа да се ослободиш од стравот „се роди бргу како безвреден плод“. Со други зборови, ти се замисли за она што се случува со тебе: и одеднаш пријатните, издигнатите и возвишените мисли за мене беа преувеличени? Можеби не е така? Секако дека не е така. На крај, јас принудено излегов разделен со тебе, а целата своја работа и грижа ја вложив како залог за посоодветно време. Во соодветно време јас се вратив на претходната поврзаност со тебе, а ти исто така, помалку или повеќе ги направи своите првични дејствија. Понекогаш сакаше да слушнеш од мене јасни коментари на оваа тема, исто како човек кој зборува со својот другар – ништо помалку. Меѓутоа, во тоа јас сум слаб, како што е речено: „Тежок на зборови и со врзан јазик“. Ти нема на што да се надеваш понатаму ако не се удостоиш до таков степен да го осветиш свето материјално тело, кое има јазик и уши за да може вистински да се споредува со духовните добродетели. Не можеш да го разбереш ова, затоа што немаш работено со скриеното. Меѓутоа, од моја страна, нема никакви препреки за ова, за што имам право. Речено е: „Кравата сака да го храни телето повеќе отколку што тоа сака да јаде“.

Ќе ти го илустрирам ова со пример. Човек на раскрсница ја гледа славната градина и слуша како кон него се обраќа повикувачкиот глас на царот, кој се шета таму. Обземен со воодушевување, тој со еден чекор ја прескокнува оградата и се наоѓа во градината. Меѓутоа од вознемиреноста и од треската тој не забележува дека оди пред царот. Царот е до него, шетајќи му се зад грбот. Така човекот оди, со сите сили заблагодарувајќи му се и воспевајќи го царот, за да се подготви за средбата со него. Тој воопшто не чувствува дека царот е до него. Одеднаш се свртува и го гледа царот пред себе. Се разбира, неговата радост во тој момент нема граници и тој оди зад царот, ликувајќи и фалејќи се колку што може бидејќи царот е пред него, а тој веднаш зад царот. Така тие доаѓаат до портите. Тогаш човекот излегува надвор и се појавува на претходното место, а царот останува во градината и ја затвора портата. Увидувајќи дека останал сам и дека царот не е со него, човекот посакува да ја најде портата од градината од каде што излегол за да биде царот пред него. Меѓутоа таква порта воопшто нема. Првиот пат тој дошол, престигнувајќи го царот и не почувствувал дека царот му е зад грб. Така треба да биде и сега. Меѓутоа, потребно е присуството на тој голем „експерт“. Сфати ја оваа приказна бидејќи таа е вистински пример на нашите меѓусебни односи. За време на твојата посета јас почувствував рамнодушност, која пуштила никулци кај тебе. Ти требаше, во крајна линија, да го покриеш лицето за да не ме гледаш како јас ништо да не знам за она што одекнало во тебе и твоето срце додека си патувал кон мене. За ова е речено: „И поверуваа во Создателот и во Моше, слугата Негов“. Моше се удостоил да го види ликот на Создателот со тоа што го покрил лицето. Со други зборови, ако веруваш во она, за што се молам за тебе, ако те придружувам и ги слушам сите похвални слова и дитирамби, со кои што смислено ме наградуваш, тогаш секако ти длабоко би се засрамил од својата рамнодушност, која што ја заменила топлината. Ако се погрижиш и зажалиш за тоа како што треба, ти би се удостоил со милоста на Создателот. Тогаш она воодушевување би ти се вратило во поголем или во помал степен и ти би се удостоил да се соединиш со мене како што треба, а тоа е без никакво колебање засекогаш.

Јехуда Лајб

Речено е: „Трепери пред својот рав како пред Небото“. Тогаш во кој степен тој човек ќе ја осознава величината на Создателот? Осознавањето на величината на Создателот не може да биде надминато од величината на равот. Со ова се гордеел Рижнер, велејќи дека се удостоил со повисоко ниво од сите мудреци од неговото поколение, затоа што се здобил со поголема верба од сите негови современици. Неопходно е да се знае дека вербата не се добива со прашање, бидејќи таква верба можат да добијат и шестгодишни деца, туку со чувствувањето на величината и силата, како и возвишувањето на душата со мудроста од мудреците, кои пак, ја добиле од Создателот. Како што зборував и објаснував, голема е таа работа, затоа што тоа е најголемиот екран во работата кој се наоѓа во Ерец Израел, бидејќи овде владее нечистата сила „клипат Кнаан“ и секој е ништожен како прашината на земјата, но останатите се уште пониски и од прашината, а неговиот рав е како и самиот тој. Со литературен израз, ова може да се каже за напишаното: „Би Ме оставиле Мене и би ја исполнувале Мојата Тора“, односно се фалат со величината, без оглед на тоа што „не можеме Јас и тој да живееме на едно место“. Но, „исполнувајте ја Мојата Тора“ – значи ако би биле приврзани кон вистинскиот праведник со вистинска верба во мудреците, тогаш има надеж дека праведникот ќе ги врати кон Изворот и дека ќе превладаат нивните заслуги на страната на Создателот. Но, може да се случи од нивната кроткост и ништожност да не Го остават Создателот, ако нема вистински праведник кој би можел да ги насочи кон Тора, кон молитва, да го засили нивното место во Тора и мудроста.

Речено е: „Забрането е да се дава ќерката за обичен човек“, па затоа постепено се сушат како суви коски. А како може да им се помогне? Само ако се шири реченото од време на време, додека не обратат внимание на тоа. Речено е: „И го постави Моше (Мојсеј) шаторот свој... итн.“ – што значи тоа што го поставил својот шатор подалеку од логорот на народот. Глупавите сметаат дека направил така за да ги скрие своите извори на мудроста како последица од грев. Во никој случај не треба ни да се помисли тоа, бидејќи после гревот тие имаат потреба од изворот на Тора илјада пати повеќе отколку порано. Мудреците не рекле напразно: „Ако не погрешеше Израел, би ја добиле само Тора и книгата на Јошуа“, односно токму за да ги открие изворите на Вишата мудрост, Моше го поставил својот шатор надвор од логорот на народот, затоа што од оттаму се појавил стремежот да дојдат кај него во шаторот, бидејќи го почувствувале неговиот недостиг. Порано, кога Моше бил меѓу нив, не чувствувале потреба од него, како што е речено: „Оној, кој има парче леб во торбата, се разликува од оној кој нема“. А сега се удостоиле да се соединат со неговата душа, па затоа се удостоиле да ги нарекуваат „поколение на оние кои знаат“.

Јас веќе зборував и го напоменував ова на предавањето на Шавуот пред моето заминување од кај вас. Речено е: „Сличен како елен, пријателу мој, како елен кој, кога се оддалечува, ја врти главата назад“, кога заради немањето можност да го видиме ликот, преоѓаме кон средството да го вртиме ликот назадечки. За ова е речено: „Создателот, кога се оддалечува од човекот, го врти ликот Свој назад“. Од чувството на оддалечување, од обратната страна и од неможноста да се почувствува лицето, се засилуваат стремежите толку многу, што обратната страна изгледа како лице, како таблиците со заповедите, изрезбани од двете страни. Веќе дојде време да се обрати внимание на ова.

Јехуда Лајб

...И го воспевам рав, кој го чувствувам поблиску од сите ученици. Со голема намера го фалам во лице со цел тој во своето срце да ја вознесе благодарноста кон Создателот заради тоа што после моето отстранување од него на одредено време, јас се удостоив да ја доведам во ред поврзаноста со него во голем степен. Тоа не е ништо друго, освен подарок од Создателот. Јас не одговарам на секого директно на неговите лични прашања, туку им ги праќам одговорите на други лица, не на оние кои ги поставиле прашањата со цел да не им дадам место на нечистите сили да се вмешаат меѓу нас. Затоа секој од нас треба да се обидува да ги разбере моите писма, без да обрнува внимание на кого се пратени тие писма. Воопшто нека нема сомнеж дали зборовите од писмата оставаат трага во срцето мое. Немојте ни да помислите на тоа. Напротив, јас го делам товарот со сите негови напори, грижи и несреќи. Навистина, еве поминаа неколку месеци откако ми спомена за силните болки, кои ја опфатиле половината од неговата глава. Јас многу сакав бргу да му напишам за чудесното и вистинско средство: да вложува напори во учењето на Тора. Меѓутоа, мојот исконски принцип е пред да му кажам на човек за своето чудесно средство, јас да Го молам Создателот за да успее човекот самиот да го достигне тоа. Откако самиот ќе го достигне тоа, јас му кажувам да го исполнува она што треба и како потврда му раскажувам за ова чудесно средство.

Затоа ми се израдува душата, кога после неколку недели од него добив коментар за строфата од Тора: „А овој човек, Моше, беше многу скромен“. Во ова писмо тој открил дека целото ослободување се состои во достигнувањето на мудроста (Хохма) и тајните на Тора. Тогаш јас Му се заблагодарив на Создателот. Но, после тоа од него добив писмо од кое што сфатив дека тој отстапил од својот збор и повторно го разбира патот и ослободувањето како пред достигнувањето на Тора, бидејќи ми пиша дека болка пак му ја опфатила главата. Затоа сега јас му се обраќам со напомена за заклучокот, до кој што веќе има дојдено: не е можно да се достигне целосно и вечно ослободување (поправање) пред достигнувањето на „Таамеј Тора“ (вкусот на Тора) и „Таамеј Мицвот“ (вкусот на Заповедите), па затоа треба да се жали само заради достигнувањето на Тора, бидејќи е речено дека Создателот не ја дава својата ќерка за обичен човек, како што рекле мудреците: „Секој, кој ќе ја даде својата ќерка за обичен човек е како да ја врзува и да става пред лав“. Познато е дека жената се нарекува според името на мажот, како на пример жената на царот е царица, мудрецот има мудра жена – тој е благоразумен и таа е благоразумна, како што е речено во „Поправањата според книгата Зохар“. Жената на обичниот човек е обична затоа што и нејзиниот маж е обичен бидејќи не се грижи за почитувањето на царот (за трепетот пред Создателот). Постојаното место на лошиот почеток е во срцето, кое е слободно од Тора, а Тора и мудроста постепено ги отстрануваат лошото и глупавоста од срцето. Затоа на обичниот човек му се дава обична жена, клипат Нога, која ја навела на грев Хава (Ева), жената на Адам.

За ова е речено: „Гневот живее во срцето на глупавите“. Овде ќе најдеш јасна причина зошто царот не ја жени својата ќерка за обичен човек. Ако пак, вистински твојата душа ја посакала ќерката на Јаков, тогаш не треба да го зголемуваш откупот и подароците, како што тоа го бара разумот на Хамор, таткото на Шхем, туку мора да се обидуваш да ги следиш достигнувањата на вкусовите од Тора и вкусовите од Заповедите, да не се скрие ниеден од нив, бидејќи тогаш неговата желба и нејзината желба ќе се сретнат и ќе се соединат една со друга, а љубовта ќе ја заврши својата работа без никаква помош од страна, односно помош од силата човечка.

Јехуда Лајб

На учениците, нека биде Создателот над нив

Се подготвувам за враќањето дома, а мојата душа жедно очекува да ве најде целосно подготвени да ги слушате зборовите на Создателот како што треба. Јас сега се срамам за *** и за ***, кои беа важни, најдобри во групата, но сега – којзнае? Можеби ***, нека свети неговата свеќа, се доближува до мене повеќе отколку тие. Доколку се удостои се целосна увереност, ќе се издигне и ќе „оживее“. Како што е речено: „Затоа што Ти ја сакаш вистината и скриената мудрост ми ја кажуваш мене“. Во достигнувањето на увереноста се состои и се открива целата мудрост на Вишите и ниските светови. За тоа достигнување ништо не е потребно, освен чисто срце, кое веќе е изгорено, свесно за себичноста и е принесена жртва за целосноста на Неговото име. Затоа е добро што воопшто не се обраќа внимание на тоа што ***, нека свети неговата свеќа и ***, нека свети неговата свеќа, го запоставуваат бидејќи му недостига итрина, меѓутоа неговото срце се издигнало на малите и големите патишта на Создателот. И што уште јас можам да го сторам за ***, нека свети неговата свеќа, кој сака сè да научи од мене, освен понижувањето, бидејќи таа работа воопшто не му е пријатна. Не се задоволува со тоа што е подобар од будалите и глупавите, а уште повеќе и од неговиот брат, чие што лице е како на богат продавач, до степен што е уверен дека јас сум му благодарен за тоа што не се срамел да ми пише. Ми се чини дека тој ќе треба да посвети значителен дел од времето за оваа работа. Меѓутоа, јас не мислам дека тој е презиран од презираните, односно од презираните кои бараат да бидат презирани затоа што тој е полош заради вообразеноста, од причина што кој ќе се заколне за каменот дека е камен? Напротив, имаме можност да речеме дека тоа е злато. Но, нека знае и нека верува дека сè што е создадено е „како глина во рацете на грнчарот. Според својата желба тој проширува и според својата желба тој скратува“.

Исто така, нека не биде гневен на грешниците, туку нека ги сожали повеќе отколку што се сожалува самиот себеси. Но, додека не се удостои со вишо милосрдие, како ќе знае на што да обраќа внимание, а на што да биде гневен? Исто така, милосрдието кон него ќе расте пропорционално, бидејќи тие се угнетени и лишени од утешителот, чувај нè Боже. Исто како татко, чии што два сина се болни, не дај Боже. Едниот има пари за лечење, а другиот нема. Јасно е дека срцето на таткото го жали повеќе синот кој нема пари за лечење, затоа што оној кој има, во секој случај, ако побара лечење – ќе се излечи. Доколку не побара, тогаш, не дај Боже, ќе се погуби самиот себе. Меѓутоа, во однос на вториот син, сожалувањето на таткото и на секој кој ќе го види, го распарчува срцето. Ти до тој степен го потценуваш својот брат, кој има лице како богат продавач и си гневен на луѓето бидејќи него го почитуваат повеќе од тебе? Според моето мислење, тој е подостоен за почит, отколку ти, како што е речено погоре. И тоа е едноставно, таква е природата на светот: „Дури тој и да не е достоен, душата негова е достојна“. Ова не е тешко да се сфати.

За *** дознав претходната недела, дека тој донел одлука да се откаже од работата, со која што јас премногу го „натоварив“ и да дојде кај мене во Лондон, без да ме праша, бидејќи како да ме праша мене, ако јас сум заинтересираното лице? Покрај тоа, дури и детето кое бега од училиште, знае што има покрај масата на учителот и на него повеќе му прилега да се задлабочува во сите детали и да се занимава со тајните на Тора и со Вишите тајни, отколку да работи на патиштата на учителот со ниски и презрени работи, од кои што може да се добијат само огромни грижи, без да се добие можност за молење дури ни како наједноставен човек во разбирањето на зборовите.

Јас одговарам без прашања дека оној кој со мене ќе се однесува како сега, со копнеж и желба – кон него ќе бидам благонаклонет. Покрај тоа, неговата работа ќе биде со мене, кога јас ќе се удостојам да го доближам под крилјата на Шхина (под заштита на Создателот). Можеби, тогаш ќе помисли со своето срце: „Зарем само со Моше (Мојсеј) зборувал Создателот? Со мене исто така зборуваше Создателот. И јас имам маса за да ги распоредам и обезбедам сите Виши светови. Како денес може да ги одбегнувам физичките работи на самиот учител и задачите кои тој ги поставил?“. За суштината на почитта и стравот во станувањето сличен на Создателот се говори уште од моментот кога се удостоив да ја примам Светата Шхина во своето срце засекогаш.

Ти мора да веруваш дека физичките дела на твојот учител всушност се дела на душата. За ова мудреците рекле: „Не е речено: „кој учи“, туку „кој ја пролеа водата“. Тоа зборува дека применувањето на Тора е поважно од нејзиното учење“. Ученикот додека е кај учител треба да биде во состојба на вистинско себе-поништување, во целосната смисла на зборот, бидејќи тогаш ќе се соедини со него и ќе може да дејствува во спасението наместо него. Но, на ученикот не му е достапно соединувањето со душата на учителот бидејќи таа е над неговото достигнување. Како што ми пиша ***, нека свети неговата свеќа – тој верува дека телото на праведникот е големо како душата на другиот. Иако не го слушна она што јас го реков, бидејќи завршив со зборовите за ***, во секој случај тој е согласен за моето патување во Америка итн. Но, доколку го слушнеше она што го кажав, тогаш не би се согласил толку лесно. Вистината е во тоа што телото на вистинскиот праведник е навистина големо, како душата со која што се удостојуваат праведниците, просветлени од Вишиот. Затоа, дај Боже, да се удостоите да се соедините со категоријата на моето „тело“ и тогаш ќе можете да го видите светот додека сте живи. Затоа мудреците ја воспевале работата, бидејќи таа е блиска до соединувањето на ученикот со учителот, како што е речено.

За раби ***, нека свети неговата свеќа, мене ми е тешко да сфатам како е можно тоа после сите мои многубројни грижи, со кои што бев обременет за него до сега. Јас напишав соодветно, прекрасно дело – книгата „Светлината на ликот“ со најразлични украси за него, на добра хартија, со одделени параграфи, со целосен предговор и општ вовед, со тематски показатели и со список на скратеници. Станавме како две светила кои светат и објаснуваат како што треба. Покрај тоа, скоро секоја недела јас војувам за него со прстите – пишувам писмо надолго и нашироко, а понекогаш и две писма во една недела. Не можам да се посомневам во него дека тој е, не дај Боже, лош гостин, кој нема да рече, не дај Боже: „Сè што направи домаќинот, направи само за мене“. Напротив, јас наоѓам дека тој седи опкружен со светиот ѕид, бидејќи доколку не седеше надвор од ѕидот, секако дека не би се споредувал себеси со својот Создател, почитувајќи го тој обичај. Уште се плашам за него затоа што заедно со својот обичај тој додава дека е соединет и поврзан со мене највеќе од сите членови на групата. Намерата на срцето ја следат и делата, а Создателот го бара срцето. Точката на неговото срце е соединета во мене, па затоа тој не треба дополнително да бара дела кои се неопходни и соодветни само за луѓето кои се блиски и кои немаат друг излез. За разлика од нив, за таков славен Евреин, (שָׁיְינֵער יוּד) каков што е тој, доброто срце надминува, така што не мора повеќе да открива практични средства за голема корист.

Вистината е што јас не слушнав од целата група никакво воодушевување од мојата книга „Светлината на ликот“, со исклучок само на ***, нека свети неговата свеќа. На секои четири страници, кои јас ви ги испраќав, тој ми пишуваше голем број на стихови и дитирамби од длабочината на срцето. Заради ова, јас сум уверен дека тоа ќе му биде од корист, со Божја помош... Тој има, повеќе или помалку, правилно расудување, за да може да ја почувствува вредноста на човекот и неговите дела и затоа неговото срце е човечко срце. Во секој случај, неопходно е воодушевувањето, како што веќе пишав, објаснувајќи ги зборовите „Зарем Ефраим Ми е драг син?“. И „драг“ одговара на „признат“, а „признат“ на „драг“, односно зависат еден од друг и прават една вистинска целина. Се сетив на она што ми го пиша ***, нека свети неговата свеќа, признавајќи без срам дека целото тоа писмо го разбрал добро, освен прашањето за драгиот и за признатиот, каде што треба да „провне слон низ иглени уши“. Ова го поврза со тоа што можеби му недостига повеќе подготовка и знаења на праведник. Исто така, ова ги натерало неговите прсти да ми пише во последното писмо дека има некој скриен клуч во мојата книга, не тој не го знае или не го разбира. Што требаше да му одговорам? Затоа во своето срце јас си реков: она што нема да го направи разумот, ќе го направи времето. Ќе му се разјасни дека признанието е поврзано со тоа што тој се чувствува драг. Станува збор за воодушевувањето и себе-поништувањето пред вистинското богатство, што го издигнува и поддржува и големото и драгото. Тогаш човекот си признава, а со него се издигнува и она што е драго, па така одат, искачувајќи се по скалилата на Светоста, додека не се удостојат да го исполнат она што недостига и да го исправат искривеното – до вистинско и целосно единство.

Во гореспоменатото писмо јас напишав дека зборовите „признатиот е како драгиот“ се однесуваат на Создателот. Меѓутоа, познато е дека се качуваат на едно стебло, како што е речено: „и уверуваа за Создателот и за Моше, слугата Негов“. Како што рекле мудреците: „Оној кој се сомнева во учителот е како да се сомнева во Шхина“, бидејќи Вишата желба ги споредила тие работи за да ги измери и соедини вистински со една мерка. Што да разговарам со вас, граѓани на државава, ако вие мислите дека јас, не дај Боже, сум во странство, а вие во земјата на Израел! За мене сведочи светата Тора со тоа што Моше стои и ни заповеда во поглавјето „Масеј“ (מסעי): „Заповедај им на синовите на Израел... Кога ќе дојдете во земјата“. Во овие стихови тој ги обележува и означува границите на земјата многу јасно, така што секој, кој ќе дојде во земјата на Израел, повеќе нема да има сомневања во нив. Тој заповедува: „Ваша ќе биде јужната страна“. „Југ“ (негев) – од зборот суша (негива), бидејќи „спасот (кој доаѓа од) Создателот е како влажна градина“. Затоа заминувањето од Светлината на Создателот го нарекле „негев“. Зборот „ќе биде“ означува радост, која укажува на спасот (кој доаѓа) од Создателот, во кој е вклучен овој знак: „Ваша ќе биде јужната страна“. Всушност, ќе знаат дека јужната страна е недвосмислен крај и граница. Како што е речено: „Ќе се изгубите бргу“. Со други зборови: „Од пустината Цин, која е до Едом“. „Цин“ доаѓа од зборовите: „трње и замки“. Мудреците рекле дека тие не се во рацете на небесата, туку до „Едом“, бидејќи штом раката на Едом се појавува на средина, Создателот вели: „Не можеме Јас и тој да живееме заедно во светот“.

Затоа вели: „Ќе имате јужна граница“. „Граница“ е крај. Крајот на гореспоменатата суша завршува „од крајот на Мртвото море на исток“. Објаснување: откако почнале да се допираат со крајот на Малхут на небесата. „На исток“ (кедма) доаѓа од зборовите „како порано“ (ке-микедем), „веднаш ќе заврши сушата кај вас и ќе почнат да паѓаат обилни дождови врз вас“. И дополнува: „Ќе ја сврти границата на југ“. Објаснување: бидејќи почетокот на зората бил после „сушата“ и „во нејзините граници“, границата оди надвор и се свртува на северната страна на светот по дијагонала, како што објаснува РАШИ. Проучи го ова добро. Со други зборови, кон „Маале-Акрабим“.

Објаснување: од гореспоменатата причина растат и се креваат против нас скорпиите (акрабим). „И ќе премине кон Цин“ погоре. Ужасно студенило (цинá) поминува по поголемиот број коски, пробивајќи се до источната пустина Цин. Цина значи студенило, според преводот на: „Од југ кон Маскан де-акрабим“. „И ќе премине кон Цин“ – согласно зборовите на мудреците: „ Дури и змија да го следи зад петите, нема да ја прекине молитвата“. Меѓутоа, ако е скорпија, според општото мислење, ќе ја прекине. Затоа „нејзиниот излез ќе биде на југ од Рекам-Геа“. Зависта е како уништувачки оган, во спротивност на скорпиите, така што може да биде принуден да отиде во Кадеш – Барнеавиш, односно во Рекам-Геа.

Објаснување: неговите мисли ткаат облека, возвишена до чудење, додека не „влезе кај Хацар-Адару“ горе. Иако се воздигнал, како плашт од крзно и не промашува, слично како првиот во царството, сепак тој чувствува дека стои во дворот (хацер) и надвор ќе стои. Затоа тоа место се нарекува „Хацар-Адар“, односно две меѓусебни противречности, како што е речено погоре.

„Ќе помине кај Ацмон“. Ацмон (עצמון) е коска (ецем – עצם), а исто така е речено „кај Ацмон“ затоа што местото послужило како причина и станал како тврда коска која не може да се скрши. Како слон, кој нема зглобови на коските и кој не може да ја сврти главата наназад. Кога сака да погледне назад, принуден е да се премести и да ја сврти целата своја маса од главата до опашот, како што им е познато на оние кои ја познаваат животинската природа. И заклучува: „И ќе ја сврти границата од Ацмон кон потокот египетски“. Објаснување: Ацмон повторно станува Ацмон и затоа се враќа кон „потокот египетски“, за што Создателот рекол: „Повеќе нема да се враќаш по овој пат“. Меѓутоа, тоа не е вистинскиот египетски прогон, туку крајот на тој прогон. „Таа ќе има излез на море“ или со други зборови, откако е заземен потокот египетски, оттаму се удостојува со патот на мудроста – да патува по морето на мудроста (Хохма). РАШИ протолкувал: „Тој дел, кој се наоѓаше на северната страна, беше од Кадеш-Барнеа до Ацмон, а оттаму се намалуваше границата... до потокот египетски“. Добро проучи го ова.

Објаснувањето на неговите зборови е според она што е кажано од името на Ари во книгата „Светење на небесата“ и, исто така мислам во книгата „Порта на предговорот“: првично е создаден светот со буквата ב (бет). Познато е дека точката во средината на буквата בּ ја означува мудроста (Хохма) и северната ранлива страна (погледни кај РАШИ, Берешит). Потоа оваа точка на мудроста се проширила во буквата бет, како буква ו (вав) и се вратила на северната страна на буквата бет на следниот начин: ם – станала затворена буква מ (мэм). Во ова е смислата на зборовите од мудреците: „Зарем не може да биде создаден со еден збор?“. Оваа буква מ (мэм) означува еден исказ. Меѓутоа, мудроста не можела да се распространи бидејќи оваа מ (мэм) буква е затворена од сите четири духови, па затоа повторно се скратила мудроста, како што е речено: точката во средината на буквата бет е тајната на буквата вав. Тогаш се распространила мудроста за да ги награди праведниците. Во ова е смислата на зборовите: „Светот е создаден со десет искази, за да ги казни грешниците кои го уништуваат светот, создаден со десет искази“, како што е речено погоре, бидејќи од Ацмон се свртела границата кон потокот египетски, како што е речено: „Јас видов погребани грешниц кои доаѓаа“, а исто и како што е речено: „Јас бев спокоен, но Тој ме протресе: ме фати за вратот, ме прекрши и ме постави мене за своја цел“. Сето ова е заради гореспоменатиот истакнат дел. Јуд (י) се распространила во вав (ו) од северната страна на бет (ב) и несакајќи се скратила границата кон потокот египетски, како што е речено погоре. Затоа таму биле истребени сите оние кои го мразат Израел, а синовите на Израел доаѓаат „до морето“, за да црпат од изворите на мудроста за обновување на светот, како на почетокот, односно за да „дадат голема награда на праведниците, кои го поддржуваат светот создаден со десет искази“.

И завршува пасусот: „Западна граница: големото море ќе ви биде граница“. Во ова е нашата најголема надеж – да се удостоиме со голема мудрост, која се нарекува „големо море“, од каде што ќе почнеме да го вдишуваме воздухот на земјата на Израел, за која Создателот се заколна дека ќе ни ја даде итн. За да нè забрза за ова, се повторува пасусот: „и оваа граница ќе ви биде западна граница“, односно сите излези на морето на мудроста се само на таа граница! Со други зборови, големото море, морето на земјата Израел е Мохин на големата состојба (Мохин де-гадлут)! Не е можно да се удостои со нив, додека не ги помине сите десет граници. Во ова е смислата на зборовите: „Ти ја промени мојата награда десет пати“ и после тоа се удостојуваат да се населат на земјата на Израел, земјата во која што течат мед и млеко, ветената земја, плодната и пространа земја. Еве, јас ви дадов коњи и ако можете да качите коњаници на нив, тогаш населете се во ветената, плодна и пространа земја засекогаш. Дотогаш не зборувајте, не дај Боже, дека јас сум заминал од земјата на Израел. Напротив, самите вие сте невнимателни и не сте носталгични за да се вратите во неа заедно со мене. Бидејќи јас ви прочитав поглавје од Тора, ќе завршам со зборовите на пророкот: „Слушајте го словото на Создателот, домот на Јаков и сите семејства во домот на Израел...“, „Му велат на дрвото: „Ти си мојот татко“ и на каменот: „Ти ме роди“, бидејќи се вратија кај Мене назад...“, „Каде се твоите богови, кои што си ги направи? Нека станат, ќе можат ли да те спасат за време на твојата несреќа?“. Зарем може да се помисли дека нашите свети прататковци во времето на Храмот и пророштвото биле глупави, нарекувајќи го дрвото и каменот татко и мајка? Само будалите можат да помислат нешто такво за нашите прататковци. Работата е во тоа што дрвото е „дрвото на животот“, а каменот – „дрвото на познанието“.

Објаснување: проверениот и испитан човек открива дека тоа е „совет“ од Создателот бидејќи со помош на ова дрво и на овој совет се привлекува Светлината на Вишиот живот, што се нарекува „дрво на животот“. Скриено пак, е од судењето на човекот и неговите лукавства, бидејќи тој уште се задоволува со тоа дали дрвото е добро или лошо во очите на неговиот господ, за да му се допадне на Создателот. Тоа се нарекува: „дрво на познанието на доброто и злото“ или „камен“ (евен) од зборот „ќе разберам“ (авин), односно ќе погледнам и ќе видам дали е добар тој или тоа е лош совет. Оној кој седи и се жали долго време исто така се нарекува и „занесеник“, како што рекле мудреците: „Во таков занес беше пророкот Хагај“. Оваа (ситуација) се нарекува „занесување“ бидејќи е подготвено за глупавите да ги толчи и да им ги дроби коските. Како што е речено: „Ако го толчиш глупавиот... нема да ја оттргнеш глупавоста од него“. Од ова следува прашањето: како може глупавиот да лежи под толчникот со цврста увереност и никако да не се откажува од својата глупост? Уште повеќе, дури и ако е очигледно дека „глупавиот го убива гнев“ зарем нема да замине од својата нечистотија? Меѓутоа, глупавиот си наоѓа смисла и кога доживува нешто налик на задоволство. Не треба да се чудиш за тоа, бидејќи за таквите случаи е речено: „Не го суди другиот, додека не застанеш на неговото место“. Затоа ова божество се нарекува „камен бог“ или „камен со слики“, бидејќи со никаква награда не им возвраќа на своите работници кои доброволно работат за него, како што е речено погоре, и не ги избавува во моментот на несреќа. За разлика од каменото божество, има и такви кои му се поклонуваат на „дрвото“.

Објаснување: тие се задоволуваат со своето мало светење, доволно за да ги спаси. Но, кратка е раката на Создателот да ги спаси за време на несреќата. И не се симнуваат од дрвото, кое е препознатливо за нив, бидејќи им се чини дека ниеден господар не може да го спаси оттаму својот имот, затоа што тоа дрво веќе е проверено и испитано од нивна страна како основа на животот. И забораваат или пак, се прават дека забораваат дека се издигнуваат во светоста, а не дека се спуштаат. Ова е признак на светиот и на светата. Како што е речено: „Не зборувај дека претходните денови беа подобри од овие, бидејќи тоа не би го барал од мудрост“. Оние кои работат за друг бог, кој е јалов и не носи плодови, одат на опаѓање, слично на празничните бикови и „Умираат без мудрост“, не дај Боже. Ги поминуваат сите свои денови во чувство дека претходните денови биле подобри од сегашните.

Затоа е бесен пророкот на нив, бидејќи откако ги поминале нивните денови во туѓа работа, слично на срамот на крадец пред да го најдат, „му велат на дрвото: ’Ти си мојот татко’“. Со други зборови, како да се спасиле од пожар – така се радуваат на својата улога, затоа што дрвото за нив е како основата на животот, како што е речено погоре.  „... На каменот: ’Ти ме роди’“, како што е речено погоре. Откако го добиле своето, пророкот ги споредува со луѓе кои лежат под толчник. И продолжува пророкот со прашањето: „Каде се твоите богови, кои си ги создал самиот? Нека станат; Ќе можат ли да те спасат за време на твојата несреќа?“.

Објаснување: Помислете колку ви дале тие божества и во колкав степен ве спасиле од несреќите. И им се чуди уште повеќе, говорејќи: „Затоа што според бројот на градови беа твоите богови, Јудеја“.

Објаснување: при секое будење на тие градови биле непопустливи и уверени наспроти горепосочените страни, кон дрвото или кон каменот, како што е речено погоре до тој степен што сите ангели од исток и од запад немале сили да ги спречат во нивната работа. И секој град станува божествен за тебе, слично на словото на Создателот и ова е доволно за оној кој разбира. Вие пак, напишете ми јасно што  разбравте од ова долго писмо и што не разбравте. Посебно објаснете ми ги до детали сите десет граници кои ви ги опишав. Протолкувајте ми повеќе отколку што напишав јас, бидејќи јас пишував кратко. Најважно е да не се срамите да ми откриете сè што не разбирате, како и сите ваши толкувања, а јас тогаш ќе ви одговорам со леб, вино и масло. Ниеден ваш збор нема да се врати празен.

Јехуда Лајб

Писмо 46, 1927 г., стр. 140

Вашето писмо го примив и бев радосен кога го видов неговиот ракопис. За мене тоа беше знак дека тој, со Божја помош, е во добро здравје. Тој ми пиша дека, за разлика од мене, не го смета рав за кабалист. Не знам кој рекол и кој се посомневал во гореспоменатиот рав во тоа дека тој е кабалист, па затоа ќе мислам дека почитуваниот претпоставува дека јас очекувам да добијам негова согласност за да ги поткрепи моите толкувања на Тора. Јас веќе пишав дека во дадениот случај посакувам да има доволно пари за печатење на книгите, бидејќи јас немам согласност за извесната личност, која се смета за важна на тоа место, како и што укажував... Затоа мислам дека почитуваниот сака да се распраша за мене и да комуницира со мене по даденото прашање. Во тој аспект јас исто така сум спремен да го ислушам и да му одговорам за она за го знам. Во секој случај, откако тој се оттргна од споменатите обиди, сега јас немам никаква допирна точка со работата и, како ученик на мудрец, кој ислушува сè пред да дејствува, ќе одговорам да сите прашања по ред.

1.Тој напиша дека денес не гледа ниеден кабалист. Се чудам како може да седи во ограничен простор и да го гледа целиот свет, а уште повеќе ако станува збор за тоа да види кабалист. Всушност, ни јас не сум видел вистински кабалист во последно време, меѓутоа, јас знам дека Израел не се откажал и дека нема да има поколение во кое ќе нема Авраам, Исак и Јаков. Покрај тоа, „не видов“ не претставува доказ.

2.Тој ми пиша во врска со зборовите: „Духот кој е врз тебе, нека биде двојно врз мене“ и праша што било барањето, а каков бил одговорот? И објаснив: барањето беше да стане и кабалист и оној кој прима истовремено, „а тој одговори: „Ако видиш дека јас примам од тебе, истовремено ќе сметаш дека примаш од мене“ – сфати го ова“ (крај на цитатот). Признавам, не го разбирам неговиот лаконизам. За мене ова е слично на случај кога некој бара од друг да му даде подарок, а тој одговара: „Ако видиш дека ти дадов подарок, тогаш имаш подарок“. Тоа воопшто не е одговор, уште повеќе што овде не се бара двојниот услов, како што е речено таму.

3.Тој напиша: „Јас видов по учителите свои... (нека биде благословен споменот на праведниците за живот во идниот свет), дека тие го достигнале тоа ниво“ (крај на цитатот). Според мене, нема никакви сомнежи дека е невозможно да се види ниедно ниво на своите учители, додека самиот не се удостоиш со него. За последиците од ова мудреците рекле: „Човекот не го достигнува знаењето на својот учител до четириесет години“. Дури и кај пријателот е невозможно да се види она што самиот го немаш. Јас би сакал да го слушнам вашето мислење во врска со ова.

Сега малку ќе се позанимавам со неговите зборови за станувањето кабалист и некој кој прима истовремено. Што укажуваат овие зборови може да се разбере само на соодветно ниво, за кое што ние го читаме следното. Секој што добива изобилство од Создателот, се гордее со круната на Создателот, а оној пак, кој се удостоил за време на дејствието да почувствува дека и Создателот се гордее со него, гледајќи дека е подготвен за примање на Своето изобилство, тој се нарекува кабалист. Се разбира, тоа е високо ниво, како што е речено: „Го најдов Јас Давид, слугата Мој и со свето миро го помазав“ итн. и ова е доволно за оној кој разбира. Смислата на зборовите: „двојно повеќе“ јас ја разјаснувам според принципот „научи го мудриот“. Речено е: „Тој не може да му дава предност на омилениот син пред неомилениот, првенецот – но на првенецот, на синот кој не му е омилен, треба да му даде двојно повеќе“ итн. Смислата на првородството е позната од раби Бера од Мезрич (благословен нека биде споменот на праведникот за живот во идниот свет). Станува збор за буквите алеф-јуд-куф бет-хаф-реш гимел-ламед-шин. Меѓутоа, „двојно повеќе“ (пи шнаим) е „пе“, во кое е скриен духот (руах), врз кој се потпирале прататковците. Погледни ја книгата на Идра Раба. Јас ќе го протолкувам него „долу“, а од него ќе учат „горе“...

Познато е дека постојат два вида на праведници: праведник, кој влегува во неа и праведник, кој излегол од неа. Речено е за ова: „Кога го напушташе душата“ итн. Затоа нивното меѓусебно дејствие се прекинало, како што е познато од меѓусебното дејствие на ЗОН. Во иднина нивното меѓусебно дејствие ќе биде целосно и тогаш таа ќе се нарече „двојно повеќе“. За ова Елијау (нека биде благословен неговиот спомен) му рекол на Елиша: „Ти побара нешто многу тешко“, укажувајќи му каде оди работата. „Ако видиш како ќе ме земат од тебе...“ – продолжува тој. Зборот „земен“ (לֻ קָּח – луках) фигурира во гласот „кубуц“ и означува „се распламтувам (נתלקח– нитлакеах) од тебе“. Со други зборови, „како спротивност на тоа што си го мислел до денес, претпоставувајќи дека јас сум твој господар и ти се распламтуваш од мене – излегува обратно, јас се распламтувам од тебе и тогаш „ќе ти се оствари тоа“, бидејќи ќе се удостоиш за двојно повеќе“. Затоа Елиша немал сили да го праша за ова повторно (како расказот за приврзаникот на оној, кого го сметал за свој учител). Меѓутоа, во крајна линија, се удоистоил за тоа, како што е речено: „Елиша, согледувајќи го (тоа), извика: Татко мој, татко мој (учителу мој)! Кочија на Израел и негови коњаници!“. Смислата на ова е во тоа што тој ја видел целината на Светлините на Израел вклучени во Елијау, господарот негов и дека сите произлегуваат и се распламтуваат од самиот него. Затоа му станало многу тешко од тоа што Елијау му рекол: „Ти побара нешто многу тешко“ итн. немајќи сили да го поднесе тоа, тој извикал: „Татко мој, татко мој!“ и во ова е смислата на зборовите „двојно повеќе“, бидејќи и ниските ЗОН се како Аба ве-Има горе итн.

Затоа „повеќе не го видел“, бидејќи се гледал само себеси и ова е доволно за оној кој разбира, како што е речено погоре. Заради тоа бил под голем притисок и затоа „ја фати својата облека и ја раскина на половина“, а се мисли на целината на Светлините, која е означена со зборовите „Кочија на Израел и негови коњаници“, на што потсетуваат зборовите „својата облека“ и ова е доволно за оној кој разбира, како што е речено погоре. ...Додека не се удостои со она, за што е речено: „И го крена плаштот на Елијау, кој падна од него“. Се мисли на „плашт“, ... кој дотогаш тој го сметал за ниска категорија и надворешна појава, но сега сфатил дека треба да го крене на своето место и тогаш навистина се удостоил со „двојно повеќе“... Оттогаш „паѓањето на плаштот на Елијау“ за него станало пример за издигање на МАН. За ова е речено: „И го зеде тој плаштот на Елијау, кој му падна и удри по водата со него и рече: „Каде е Господ-Бог, Елијау?“ („Аеј а-Шем Елокеј Елијау аф гу?“). Зборот „аф“ (буквално: „нос“) значи сад на душата (нефеш), како што е речено: „И вдахна во неговите ноздри душа на животот (нишмат хаим) и човекот стана жива душа (нефеш хаја)“. Станува збор за непрестајното паѓање, како што е речено погоре, кога кинењето на облеката за него станало категорија „аф гу“. „И замина Елиша“ итн. И рекоа: „Се упокојува духот на Елијау врз Елиша“ итн. Со други зборови, сите нивоа на Елијау, учителот негов, се разбира, се соединиле во Елиша... Одовде стануваат разбирливи поимите наведени во книгата „Ликутеј Тора“, зборовите на Ари за тоа дека Елиша претставува реинкарнација на Каин. За ова е речено: „А за неговиот подарок не благослови“. Меѓутоа, извршено е поправање во Елиша (אֱלִישָׁע): буквите од неговото име се состојат во зборовите: „мене ме благослови“ („елај шаа“ – אֵלַי שָׁעָה). Како што е речено погоре, станува збор за „двојно повеќе“.

Вашето писмо го примив и бев радосен кога го видов неговиот ракопис. За мене тоа беше знак дека тој, со Божја помош, е во добро здравје. Тој ми пиша дека, за разлика од мене, не го смета рав за кабалист. Не знам кој рекол и кој се посомневал во гореспоменатиот рав во тоа дека тој е кабалист, па затоа ќе мислам дека почитуваниот претпоставува дека јас очекувам да добијам негова согласност за да ги поткрепи моите толкувања на Тора. Јас веќе пишав дека во дадениот случај посакувам да има доволно пари за печатење на книгите, бидејќи јас немам согласност за извесната личност, која се смета за важна на тоа место, како и што укажував... Затоа мислам дека почитуваниот сака да се распраша за мене и да комуницира со мене по даденото прашање. Во тој аспект јас исто така сум спремен да го ислушам и да му одговорам за она за го знам. Во секој случај, откако тој се оттргна од споменатите обиди, сега јас немам никаква допирна точка со работата и, како ученик на мудрец, кој ислушува сè пред да дејствува, ќе одговорам да сите прашања по ред.

1.Тој напиша дека денес не гледа ниеден кабалист. Се чудам како може да седи во ограничен простор и да го гледа целиот свет, а уште повеќе ако станува збор за тоа да види кабалист. Всушност, ни јас не сум видел вистински кабалист во последно време, меѓутоа, јас знам дека Израел не се откажал и дека нема да има поколение во кое ќе нема Авраам, Исак и Јаков. Покрај тоа, „не видов“ не претставува доказ.

2.Тој ми пиша во врска со зборовите: „Духот кој е врз тебе, нека биде двојно врз мене“ и праша што било барањето, а каков бил одговорот? И објаснив: барањето беше да стане и кабалист и оној кој прима истовремено, „а тој одговори: „Ако видиш дека јас примам од тебе, истовремено ќе сметаш дека примаш од мене“ – сфати го ова“ (крај на цитатот). Признавам, не го разбирам неговиот лаконизам. За мене ова е слично на случај кога некој бара од друг да му даде подарок, а тој одговара: „Ако видиш дека ти дадов подарок, тогаш имаш подарок“. Тоа воопшто не е одговор, уште повеќе што овде не се бара двојниот услов, како што е речено таму.

3.Тој напиша: „Јас видов по учителите свои... (нека биде благословен споменот на праведниците за живот во идниот свет), дека тие го достигнале тоа ниво“ (крај на цитатот). Според мене, нема никакви сомнежи дека е невозможно да се види ниедно ниво на своите учители, додека самиот не се удостоиш со него. За последиците од ова мудреците рекле: „Човекот не го достигнува знаењето на својот учител до четириесет години“. Дури и кај пријателот е невозможно да се види она што самиот го немаш. Јас би сакал да го слушнам вашето мислење во врска со ова.

Сега малку ќе се позанимавам со неговите зборови за станувањето кабалист и некој кој прима истовремено. Што укажуваат овие зборови може да се разбере само на соодветно ниво, за кое што ние го читаме следното. Секој што добива изобилство од Создателот, се гордее со круната на Создателот, а оној пак, кој се удостоил за време на дејствието да почувствува дека и Создателот се гордее со него, гледајќи дека е подготвен за примање на Своето изобилство, тој се нарекува кабалист. Се разбира, тоа е високо ниво, како што е речено: „Го најдов Јас Давид, слугата Мој и со свето миро го помазав“ итн. и ова е доволно за оној кој разбира. Смислата на зборовите: „двојно повеќе“ јас ја разјаснувам според принципот „научи го мудриот“. Речено е: „Тој не може да му дава предност на омилениот син пред неомилениот, првенецот – но на првенецот, на синот кој не му е омилен, треба да му даде двојно повеќе“ итн. Смислата на првородството е позната од раби Бера од Мезрич (благословен нека биде споменот на праведникот за живот во идниот свет). Станува збор за буквите алеф-јуд-куф бет-хаф-реш гимел-ламед-шин. Меѓутоа, „двојно повеќе“ (пи шнаим) е „пе“, во кое е скриен духот (руах), врз кој се потпирале прататковците. Погледни ја книгата на Идра Раба. Јас ќе го протолкувам него „долу“, а од него ќе учат „горе“...

Познато е дека постојат два вида на праведници: праведник, кој влегува во неа и праведник, кој излегол од неа. Речено е за ова: „Кога го напушташе душата“ итн. Затоа нивното меѓусебно дејствие се прекинало, како што е познато од меѓусебното дејствие на ЗОН. Во иднина нивното меѓусебно дејствие ќе биде целосно и тогаш таа ќе се нарече „двојно повеќе“. За ова Елијау (нека биде благословен неговиот спомен) му рекол на Елиша: „Ти побара нешто многу тешко“, укажувајќи му каде оди работата. „Ако видиш како ќе ме земат од тебе...“ – продолжува тој. Зборот „земен“ (לֻ קָּח – луках) фигурира во гласот „кубуц“ и означува „се распламтувам (נתלקח– нитлакеах) од тебе“. Со други зборови, „како спротивност на тоа што си го мислел до денес, претпоставувајќи дека јас сум твој господар и ти се распламтуваш од мене – излегува обратно, јас се распламтувам од тебе и тогаш „ќе ти се оствари тоа“, бидејќи ќе се удостоиш за двојно повеќе“. Затоа Елиша немал сили да го праша за ова повторно (како расказот за приврзаникот на оној, кого го сметал за свој учител). Меѓутоа, во крајна линија, се удоистоил за тоа, како што е речено: „Елиша, согледувајќи го (тоа), извика: Татко мој, татко мој (учителу мој)! Кочија на Израел и негови коњаници!“. Смислата на ова е во тоа што тој ја видел целината на Светлините на Израел вклучени во Елијау, господарот негов и дека сите произлегуваат и се распламтуваат од самиот него. Затоа му станало многу тешко од тоа што Елијау му рекол: „Ти побара нешто многу тешко“ итн. немајќи сили да го поднесе тоа, тој извикал: „Татко мој, татко мој!“ и во ова е смислата на зборовите „двојно повеќе“, бидејќи и ниските ЗОН се како Аба ве-Има горе итн.

Затоа „повеќе не го видел“, бидејќи се гледал само себеси и ова е доволно за оној кој разбира, како што е речено погоре. Заради тоа бил под голем притисок и затоа „ја фати својата облека и ја раскина на половина“, а се мисли на целината на Светлините, која е означена со зборовите „Кочија на Израел и негови коњаници“, на што потсетуваат зборовите „својата облека“ и ова е доволно за оној кој разбира, како што е речено погоре. ...Додека не се удостои со она, за што е речено: „И го крена плаштот на Елијау, кој падна од него“. Се мисли на „плашт“, ... кој дотогаш тој го сметал за ниска категорија и надворешна појава, но сега сфатил дека треба да го крене на своето место и тогаш навистина се удостоил со „двојно повеќе“... Оттогаш „паѓањето на плаштот на Елијау“ за него станало пример за издигање на МАН. За ова е речено: „И го зеде тој плаштот на Елијау, кој му падна и удри по водата со него и рече: „Каде е Господ-Бог, Елијау?“ („Аеј а-Шем Елокеј Елијау аф гу?“). Зборот „аф“ (буквално: „нос“) значи сад на душата (нефеш), како што е речено: „И вдахна во неговите ноздри душа на животот (нишмат хаим) и човекот стана жива душа (нефеш хаја)“. Станува збор за непрестајното паѓање, како што е речено погоре, кога кинењето на облеката за него станало категорија „аф гу“. „И замина Елиша“ итн. И рекоа: „Се упокојува духот на Елијау врз Елиша“ итн. Со други зборови, сите нивоа на Елијау, учителот негов, се разбира, се соединиле во Елиша... Одовде стануваат разбирливи поимите наведени во книгата „Ликутеј Тора“, зборовите на Ари за тоа дека Елиша претставува реинкарнација на Каин. За ова е речено: „А за неговиот подарок не благослови“. Меѓутоа, извршено е поправање во Елиша (אֱלִישָׁע): буквите од неговото име се состојат во зборовите: „мене ме благослови“ („елај шаа“ – אֵלַי שָׁעָה). Како што е речено погоре, станува збор за „двојно повеќе“.

Јехуда Лајб

Денес стигнаа до мене зборовите од твоето писмо и јас гледам една работа во нив: твојот огромен страв да не се оддалечам од тебе ни за влакно. Меѓутоа, на оние кои доаѓаат на овој свет им е вродено и им се дозволува... да привлекуваат вистинско изобилство на другата страна. Овој огромен страв треба да го свртиш кон самиот себе, внимавајќи никогаш да не се оддалечи срцето твое од мене ни за влакно, наместо да се плашиш моето срце да не се оддалечи од тебе и да се обидуваш да го поправаш она што никогаш нема да биде разрушено, не обраќајќи внимание на местото на уништување, кое сепак ќе остане упропастено. Јас знаев дека тие зборови ќе ти бидат неразбирливи и дека нема да сфатиш од каде доаѓаат, а во часот на веселба може да помислиш и друго, не дај Боже. Многу ме боли срцето за тебе, драг мој, и посакувам да го навлажнам твоето грло со капка вистина, на која што служењето не се смета за долг во ниеден од 613-те органи, од кои е составено човековото тело. Колку пати си го слушнал ова од мојата уста и истовремено со тоа секогаш кога ти го носам словото на вистината, ти се караш со мене со сите сили? Природата на духовното е таква што оној кој што се соединува со Создателот, се чувствува себеси далеку од тоа, тој се сомнева и се трга и презема сè што може за да достигне соединување.

Мудриот се чувствува себеси спротивно на оној кој не се стреми кон соединување со Создателот, но се чувствува задоволен и исполнет затоа што не се грижи за поправањето, наречено стремеж и тага, затоа што „глупавиот не чувствува“. Ова е слично на тоа што не треба да му се објаснува на слепиот суштината на отсуството на видот, освен ако не можеш да ги оспособиш неговите очи да ја видат светлината. Постигни го ова и ќе сфатиш. Јас веќе пишав дека грешите со тоа што велите дека јас сум заминал од кај вас. Мора да сфатите дека вие „заминавте“ од мене. Верувајте ми дека моите очи и срцето се секогаш со вас, независно од растојанието и времето и ако вие немавте потреба од мислењето на оној кој ве слуша, ќе бевте сигурни во тоа. Напротив, оддалечувањето од вас на материјално растојание може да влијае врз вас на најбрз начин. Јас, искрено речено, се надевав и се надевам дека ќе сфатите повеќе. Не ве обвинувам вас, бидејќи ја чувствував атмосферата на Ерусалим кога бев меѓу вас, а уште повеќе кога сум скриен од вас. Ова е причината за тоа што ви направив распоред кој ќе ви овозможи да се одржите и да не назадувате. Единственото и најважното нешто во ова е соединувањето на пријателите. Моето цврсто ветување е оваа љубов. Јас ќе ви кажам сè што е неопходно. Ако вие, без оглед на сè, се придржувате до тоа, тогаш несомнено ќе напредувате, примајќи ги сите големи сили, издигнувајќи се сè повисоко, како што ви ветив и претходно.

Но, како можам да ви го простам тоа што скалата, спуштена на земја е празна и нема никој кој би се качувал по неа? Наместо: „Денес!“, вие велите: „Утре“. Кажете ми, ве молам, што добивате од моето простување? Тогаш јас ќе знам и ќе ви одговорам. Јас не изнесувам приговори, не поставувам закони, знајте го добро ова. Доколку се плашев дека тоа ќе биде чекор назад, не би заминал, затоа што тоа беше многу тешко за мене и јас страдав во текот на... Но, мојата душа страда премногу и во еднаква состојба, без да зборувам за фактот дека ве следам и вас. Јас го предвидов тоа и зборував дека треба да се поправи, уште пред да биде извршено дејствието. Затоа ви ја спомнувам уште еднаш важноста на љубовта од пријателите – секогаш, во секое време „Од тоа зависи нашето право на постоење и со тоа се мери вистинитоста на нашиот успех, кој е блиску до нас“. Затоа исфрлете ги сите свои измислени работи и мислете само на тоа како да ги соедините вашите срца во едно срце. Пронајдете начин како да го направите тоа и во вас јасно ќе се оствари реченото: „Сакај го ближниот како самиот себеси“. Тогаш би живееле во љубов, која би ги покрила сите недостатоци и, бидејќи ве молам, направете го тоа. Почнете да се соединувате во вистинска љубов и ќе видите „и небото ќе го почувствува вкусот“. Ништо нема да нè раздели мене и Тебе и ова е доволно за оној кој разбира. Во твојата негрижа за достигнување на молитвата јас ја познавам и ја чувствувам твојата судбина и твојата тага. Ако не го видов степенот на таа загуба, која не се намалува од праведни причини, јас ништо не би рекол.

Јехуда Лајб

(фрагмент)

Ги добив сите ваши писма и она што ми го пишува *** во врска со понижувањата и навредите, на кои што тој е подложен. Нека ми верува дека јас во иста мера ги добивам истите страдања, низ кои што поминува тој. Покрај тоа, нека знае дека ја чувствувам неговата болка посилно од самиот него... Заблагодари му се на *** за неговата порака за собирот на групата на петтиот ден од Сукот. Во врска со тоа што се случува меѓу членовите на групата, јас веќе пишав дека не треба да се прави голема работа од тоа, туку со Божја помош, Создателот ќе го заврши за нас она што го започнавме ние со цел за величање на Неговото Име...

Јехуда Лајб

Истовремено со тоа што ви поставувам задачи, обврзувајќи ве да го извршувате сето она што го пишувам во врска со Тора и Заповедите, предадено и и вистински, еве, ви наредувам да почнете во целосно давање на силите да се сакате еден со друг како самите себе, да страдате во неволјата на пријателот и да се радувате на веселбата на пријателот, колку што е можно повеќе. Јас ќе се надевам дека ќе го исполните она на што ве учам и ќе се фатите за работа целосно. Во врска пак, со тоа што ве казнував, за љубовта меѓу вас – јас мислев токму на пријателите од нашата кабалистичка група, затоа што е запишано „ближниот свој“, а оној кој разбира, ќе ме сфати. За луѓето пак, на улица – како да се однесувате кон нив, во врска со тоа треба уште многу да се учи, затоа што поразот овде е многу поверојатен отколку победата, бидејќи тие се поврзани со материјалното. Внимавајте да примате соодветни луѓе во групата.

Јехуда Лајб

Драги...

... Сепак, да ти пишам, во поглед на средниот столб на Божјето дело, за секогаш да биде цел за тебе меѓу левото и десното. Тој што шета е полош од тој што седи и ништо не прави. Тој е оној што скршнува од патот, бидејќи патот на вистината е многу тенка црта по која оди човек додека не стигне до Кралската палата. Тој што почнува да оди на почетокот од линијата мора многу да внимава за да не скршне лево или десно од линијата дури ни за ширина на влакно. Тоа е затоа што ако отпрвин застранувањето е колку ширина на влакно, дури и ако човек продолжи сосема право, сигурно е дека веќе нема да стигне до Кралската палата, и дека не стапнува по вистинската линија, како што е оваа: и тоа е вистинската споредба.

Да ти го објаснам значењето на средниот столб, односно дека „Тора, Создателот, и Израел се едно." Целта на душата кога ќе дојде во телото е да се врати на својот корен и да Му се припои, додека е уште облечена во телото, како што пишува, „Да го сакаш Господа твојот Бог, да ги следиш сите Негови патишта и да Му се припоиш." Гледаш дека работата завршува во „да Му се припоиш", што значи како што беше пред да бидеш облечен во телото. Меѓутоа, потребна е голема подготовка – што значи да се чекори по сите Негови патишта. Но, кој ги знае патиштата на Создателот? Тоа е значењето на „Тора, која има 613 патишта." Тој што оди по нив на крај ќе биде прочистен се додека неговото тело не престане да биде железна преграда меѓу него и неговиот Создател, како што е напишано, „И ќе го извадам каменото срце од твоето месо." Тогаш ќе му се припои на својот Создател исто како што бил пред душата да се облече во телото.

Излегува дека има три аспекти: 1. Израел, е тој што се труди да се врати кај својот корен; 2. Создателот, кој е коренот по кој човек копнее; 3. 613 патишта на Тора, со кои се прочистуваат душата и телото. Тоа е зачинот, како што е напишано, „Ја создадов злата склоност, и за неа ја создадов Тора како зачин." Меѓутоа, овие три се всушност едно исто. На крај, секој слуга на Создателот ги достигнува како единство, обединети. Само се причинува дека се поделени на три поради тоа што уште ја немаме довршено Божјата работа.

Да ви разјаснам нешто: ќе го видите врвот, но не целината, освен кога тој ќе ве ослободи. Се знае дека душата е дел од Бог. Пред таа да влезе во тело, споена е како гранката со коренот. Гледате дека на почетокот од Дрвото на Животот, Тој ги создал световите бидејќи сакал да ги манифестира своите свети имиња, „Милостив" и „Дарежлив" итн. Ако нема суштества кон кои ќе биде милостив, каква е смислата? Овие зборови се навистина многу длабоки. Но, колку што дозволува перото, бидејќи „Целата Тора е само имињата на Создателот." Значењето на достигнувањето е, „тоа што не го достигнуваме, не го дефинираме по име." Во книгите е запишано дека сите овие имиња се наградата на душите кои се принудени да влезат во телото, бидејќи токму преку телото можат да ги достигнат имињата на Создателот. Положбата на душата е според нејзиното достигнување. Има едно правило тука: Одржувањето на секое духовно нешто е во согласност со неговото познавање. Телесно животно се чувствува себеси бидејќи се состои од ум и материја.

Така, духовното чувство е одредена мудрост, а духовниот статус се мери со вредноста на мудроста, како што пишува, „Човек го фалат според неговиот ум." Меѓутоа, животното знае, а воопшто не чувствува. Длабоко навлезете во ова.

Сфатете ја наградата на душите. Пред душа да влезе во тело, таа е само ситна точка, иако закачена за коренот како што е гранка за дрво. Оваа точка се нарекува корен на душата и нејзиниот свет. Да не влезела во овој свет во тело, ќе го имала само својот свет, што значи својот дел во коренот.

Меѓутоа, колку повеќе таа чекори по патиштата на Создателот, 613 патишта на Тора кои се всушност вистински имиња на Создателот, толку повеќе нејзиниот статус расте, според нивото на имињата што ги достигнала. Тоа е значењето на зборовите, „Создателот на секој еден праведен му дарува 310 светови."

Толкување: Душата се состои од два праведни дела: горен и долен праведник, како што телото е поделено од Табур (папокот) нагоре и од Табур надолу. Така таа ја добива пишаната и говорната Тора, кои се двапати по 310, или 620 во Гиматриа. Тоа се 613 Мицвоти на Тора и седумте Мицвот де Рабанан (на нашите големи рабини). На дрвото на животот пишува, „световите се создадени само за да ги откријат имињата на Создателот." Така, гледате дека бидејќи душата слегла да се облече во оваа гнасна супстанца, веќе не можела да биде припоена кон својот корен, кон својот свет, како што била пред да дојде во овој свет. Место тоа, мора да го зголеми својот статус на 620 пати поголем од оној што го имала порано во коренот. Тоа е значењето на целото совршенство, целиот НРНХЅ до Јехида, оттаму името Кетер, кој укажува на бројот 620.

Така, гледате дека значењето на 620-те имиња, т.е. 613 Мицвот на Тора и 7-те Мицвот де Рабанан, се всушност петте својства на душата, што значи НРНХЅ. Тоа е затоа што садовите на НРНХЅ се од горните 620 Мицвот, а светлата на НРНХЅ се самите светла на Тора во секој Мицва. Оттука следува дека Тора и душата се едно исто.

Меѓутоа, Создателот е Светлината на Еин Соф, облечен во Светлината на Тора, која може да се види во горните 620 Мицвот. Сфатете го тоа темелно, бидејќи тоа е значењето на нивните зборови, „целата Тора е имињата на Создателот. " Тоа значи дека Создателот е целината, а 620-те имиња се делови и предмети. Тие предмети се во согласност со степени и чекори на душата која не ја стекнува целата своја светлина одеднаш, туку полека, чекор по чекор.

Од сето ова наведено, гледате дека судбината на душата е да ги достигне сите 620 свети имиња, целиот нејзин статус, кој е за 620 поголем од оној кога дошла. Статусот се појавува во 620 Мицвоти каде Светлината на Тора е облечена, а Создателот е вкупната Светлина на Тора. Така гледате дека „Тора, Создателот, и Израел" се навистина едно.

Испитајте ги внимателно овие зборови, бидејќи им треба само малку објаснување. Се работи за она што го велат, „Нема да го објаснувам буквалното", и ќе бидете среќни ако го видите она што е пред вас.

Да се вратиме на темата дека пред да се доврши Божјата работа, Тора, Создателот и Израел се јавуваат како три различни нешта. Понекогаш, човек посакува да ја дополни својата душа и да ја врати кај нејзиниот корен, за кој се смета Израел. Понекогаш сака да ги согледа патиштата на Создателот и тајните на Тора, „бидејќи ако некој не ги знае заповедите на Вишиот, како ќе го служи?" Тоа се смета дека е Тора.

Понекогаш некој сака да го достигне Создателот, што значи да му се припои со целосна свесност. Во суштина на човек му е жал само за тоа и тој не се мачи околу достигнувањето на тајните на Тора, ниту во врска со враќањето на душата кај нејзиниот извор, како што била пред да се облече во тело.

Затоа, оној што чекори по вистинската линија на спремање за Божјата работа мора секогаш да се тестира себеси за да види дали подеднакво ги сака трите горенаведени аспекти, бидејќи крајот на делото е еднаков со неговиот почеток. Ако некој сака еден од нив повеќе од другиот и третиот дел, тогаш тој застранува од патот на вистината, и сфатете го тоа.

Затоа, подобро држете се за целта на копнеж по заповедта на Вишиот, бидејќи „тој што не ги знае патиштата на Вишиот и Неговите заповеди, кои се тајните на Тора, како ќе го служи?" Од сите три, ова најмногу ја гарантира средната линија.

Тоа е значењето на „Отвори за мене еден отвор на покајание, како дупче од игла, и јас за тебе ќе отворам порти да можат коли и кочии да влезат." Толкување: отворот не е за влез и излез, туку да влезе конецот за шиење и работа.

Слично на тоа, треба да копнеете само по заповедта на Вишиот, да работите, и тогаш ќе отворам за вас врата како влез во хала. Тоа е значењето на Експлицитното Име во стихот, „но навистина, како што сум жив, сета земја ќе биде исполнета со славата на Господа."

Јехуда Лајб

Драга моја сродна душо и ученику, и сите пријатели.

Ги добив сите ваши писма, и нека тие го задоволат Семоќниот. Меѓутоа, „Знај Го Бога на татко ти и служи Му." Знај значи препознавање, бидејќи душа која не знае не е добра. Тоа значи, ако некој не го знае својот господар, дури и тоа што има душа и чезнее и копнее да му служи не е добро.

Дури и ако има душа, не е спремен да Го знае, „Додека духот не биде истурен врз него од високо." Меѓутоа, човек мора да слуша, и да ги слуша зборовите на мудреците, и со сето срце да верува во нив. Веќе е запишано: „Секако доброста и милоста ќе ме следат до крајот на животот." Баал Шем Тов толкува: „Господ е твојата сенка." Како сенка која го следи секое движење, се приклонува на секој потег што ќе се направи, така е и човекот според Создателот. Тоа значи дека кога ќе се разбуди љубовта кон Создателот, човек мора да види дека и Создателот се буди во однос на него со горлив копнеж, итн. Тоа е значењето на зборовите на Раби Акива: „Среќен си ти Израел пред кому се чисти и кој те прочистува." Така, на почетокот на доближувањето, на човека му е дадена душа која е како круг. Тоа значи дека Создателот се буди кон него. Во секое време кај секого постои можност да се припои кон некого со копнеж. Тоа е она што го пишува поетот: „Секако доброста и милоста ќе ме следат цел живот." Кралот Давид е вкупната душа на целиот Израел. Така, тој секогаш копнеел и гладувал по вистински спој со Него.

Но, човек мора да знае во срцето дека и Создателот го брка исто така како што тој го брка Создателот. Тоа не смее да се заборави, дури ни во најголемиот копнеж. Кога човек се сеќава дека и тој му недостига на Создателот и дека Тој го брка да се припои кон него исто толку интензивно како што сака и човекот, тој секогаш ќе биде се посилен и посилен, со се поголем копнеж, во вечен спој, целосното совршенство на душата. На крај, човек добива покајание од љубов, што значи враќање на Вав до Хеј, или соединување на Создателот со Божественото. Што да правиме за добро на тие чии срца уште немаат цврста вера во мудреците? „Од моето месо ќе го видам Бога?" Веќе неколкупати ви докажав дека однесувањата на овој свет се Отиот (букви) кои мора да се копираат на нивното вистинско место во духовноста, бидејќи духовноста нема Отиот. Поради кршењето на садовите, сите Отиот биле исфрлени и насадени во телесните односи и луѓе. Кога човек ќе се поправи себеси и ќе го достигне коренот на својата душа, мора самиот да ги собира, еден по еден, и да ги врати кај коренот, во светоста. Тоа е значењето на „да се осуди самиот себеси и сиот свет на размер на заслуги."

Обединувањето на Создателот и Божественоста до која доведува човек кога доволно копнеел е точно како парењето во долниов свет, кој како резултат има раѓање на физичко тело. И во него има причина и последица, што значи стврднувањето кое е одредена мерка за копнеж и желба, на телесниот јазик познато како тврдост. Потоа, и семето е благословено, бидејќи испукува како стрела Нефеш (душа), Шана (година), Олам (свет). Ова е значењето на тоа, како доаѓа до покајание? На истото место, во исто време, со истата жена, бидејќи Хеј Тата'а (долното Хеј) се состои од Нефеш, Шана, Олам.

Нефеш е мерката на копнеж и желба. Шана е менливите дразби, бидејќи целосниот коитус ја носи целата мера што ќе ја обнови поранешната слава, што значи, како што биле споени пред да бидат раздвоени во телесниот свет. Меѓутоа, никој не може веднаш да биде спремен за ова возвишено парење, наречено совршен коитус, туку, „секако доброста и милоста." Затоа, дразбата, која е почетокот на коитусот, е значењето на „праведникот кој страда." Создателот нема желба да се спои со него, и затоа тој не ја вкусува љубовта во копнежот на кој му треба „истото нешто" и „истото место". Така човек се најдува во состојба на жалост, која е Нега (страдање) која на крај ќе стане Онег (уживање).

Но, „времето ќе го направи тоа што умот не го прави." Создателот ги брои сите дразби и ги збира во целата мера, која е мерата на тврдост за наменетиот ден. Тоа е она што поетот го подразбира под „Разбуди се и пушти звук да го прекинеш секој вик." „Залепувањето" е оргазам, како што е речено, „залепен за жена му на брата си", што е всушност парењето на Создателот со Божественоста одозгора надолу пред душата да се облече во инкарнација од овој свет. Потоа, кога човек се спрема да се врати кај својот корен, тој не го предизвикува целосното парење одеднаш, туку создава дразби, што е всушност стадиумот на Нефеш, во циклуси, бркајќи ја Божественоста со сета своја сила, треперејќи и потејќи се, додека не дојде до тоа постојано, дење и ноќе, да го јава тој екстремитет. Тоа е како што пишуваат книгите, во циклуси. Кога душата ќе ги помине степените на Нефеш, се доближува уште повеќе, со што растат неговиот копнеж и жал. Тоа е затоа што незадоволената желба остава големо страдание, зависно од силата на желбата.

Тоа е значењето на „пушти звук". Поетот не учи и вели, „Разбуди се" значи дека предизвикуваш дразби во Светата Божественост. „Звук", бидејќи предизвикуваш големо страдание, како ниедно друго, кое е значењето на „тој офкаше и стенкаше", бидејќи „Што вели Божественоста кога некој е на маки итн." и зошто го правиш тоа? За да се „прекине секој вик." Тоа значи, „Праведноста на праведниот нема да го спаси на денот кога ќе прекрши закон." Тој кој ги знае сите тајни ја знае желбата во сечие срце за тоа кој колку сака да Му биде блиску, и дека сеуште може да биде прекината. Затоа Тој, Блажениот, ги зголемува своите дразби, т.е. почетоците на коитусите, бидејќи ако некој го слуша Неговиот глас, преку она „Господ е твојата сенка", тој нема да падне поради зголемените страданија од дразбите. Тоа е затоа што ќе види и чуе дека и Светото Божество исто така страда како и тој, заради зголемениот копнеж. Така, копнежот станува се посилен и поинтензивен секој нареден пат, се додека во срцето не се создаде целосна волја, и не настане цврст јазол кој нема да попушти.

Рабинот Шимон Бар-Јохај вели за ова во Идра: Јас сум за мојот љубен и врз мене е желбата Негова. Цело време бев поврзан со овој свет со јазол поврзан со Него, Создателот, и поради тоа, сега врз мене е Неговата желба, итн. Тоа значи, „додека Тој кој ги знае сите тајни не потврди дека овој нема да се врати на глупоста." Така, дозволено му е Хеј да се врати на Вав за навек, што значи совршен коитус и обновување на поранешната слава, што е значењето на „големото прилепување." Сето тоа е со силата и доблеста на тие што дуваат, бидејќи го прекинале секој вик, и тој веќе нема да се врати на глупоста. Тогаш тој ја заслужува целосната свест во едно бескрајно парење, што се вика „знаење". Покрај тоа, тогаш тој согледува дека сите тие маки низ кои поминал биле само „за да знае". Тоа е значењето на „во исто време", што значи, „познато на Оној што ги знае тајните", дека тешките времиња ја создале таа моќ во него, за да остане засекогаш праведен.

„Во истото место", е враќањето на некогашната слава, каква што била пред да се намали, како што веќе ме чувте неколкупати, дека Создателот не прави ништо ново на крајот од поправката, како што мислат будалите. Место тоа, „и ќе јадеш стара храна долго чувана", што значи додека тој не каже, „Јас сакам." „Во истата жена..." грациозноста е лажлива, а убавината суетна; но жената што се плаши од Господа, таа ќе биде славена." Тоа значи дека во текот на подготовката, се јавуваат убавината и грациозноста и суштината на совршенството по кое човек копнее. Меѓутоа, во времето на исправката, кога „земјата ќе биде полна со знаење за Господ", тогаш „Ќе видам спротивен свет", бидејќи само стравот и копнежот се суштината на посакуваното совршенство. Тогаш човек чувствува дека за време на подготовката се лажел себеси. Тоа е значењето на „праведникот кој е среќен," што значи целосен коитус за оној на кој му е дадено големото прилепување. Тоа е вистински праведник. Покажи им ги овие зборови на сите пријатели и со тоа, ќе те благословам да пишуваш и се потпишуваш во книгите на праведните.

Јехуда Лајб

Моите маки се многу и не можам да ти кажам колкав е мојот копнеж по тебе, но убеден сум во скоро покајание. Не ме лишувај од твоите писма, барем по едно писмо секоја недела. Верувај ми, додека пишуваш, одговорот веднаш ќе ти дојде. Не сум чул ништо од нашиот пријател... а можеби и нема потреба за оние што се плашат од Него? И за тоа треба да ми каже. Ми недостига да чујам нешто за него и неговото семејство.

Се најдобро, и ако даде Бог, надолго ќе зборуваме за добри работи.

Јехуда