Талмуд Есер Сефирот- Изучувањето на Десетте Сефирот

                                    Хистаклут Пнимит - Внатрешен одраз

Прво, вие морате да знаете дека кога се справуваме со духовни работи, кои немаат однос со време, простор и движење, и кога се занимаваме со Божественост, ние немаме зборови со кои можеме да се изразиме. Целиот наш речник е создаден од чувствување на замислени осети. Па така, како можат тие да ни помогнат во место каде што нема чувствување и фантазија? На пример, најсуптилниот збор, имено Светлината, (Ор), наликува и позајмува значење од светлината на сонцето, или емоционална светлина на задоволството. Тогаш, како можат тие зборови или изрази да бидат употребени за објаснување на Божествените работи? Тие со сигурност нема да успеат да му објаснат на читателот ништо вистинито. Тоа е уште поизразено во местата каде што зборовите треба да ги разоткријат дискусиите во печатената мудрост, како што се прави во секое истражување на мудрост. Доколку ние згрешиме со еден збор кој не одговара, читателот ќе биде веднаш дезориентиран и нема да препознае ништо во целата оваа работа. Заради таа причина, мудреците на кабала избрале посебен јазик, кој ние можеме да го наречеме „Јазик на гранките.“ Не постои суштина или спроведување во овој свет која не започнува во неговиот Корен, (Шореш), во Вишиот Свет. Почетокот на секое суштество, во овој свет, започнува од Вишиот Свет и потоа се спушта надолу до овој свет.

Така, мудреците создале соодветен јазик, преку кој можат да ги пренесат нивните достигнувања, со помош на зборови или писанија кои се пренесуваат од генерација на генерација. Тие ги земале имињата на гранките од овој свет, каде што секое име само се објаснува, и преку нив укажува на нивниот Виши Корен, (Шореш), во системот на Вишите Светови. Тоа треба да го смири твојот ум во однос на збунувачките изрази, кои често ги пронаоѓаме во кабалистичките книги, а некои од нив се туѓи за човековиот дух. Кога веќе еднаш го избрале овој јазик да се изразат себеси, имено јазикот на гранките, тие не оставиле неупотребени гранки заради нивниот инфериорен степен. Тие не можеле да избегнат да ги употребат со цел да искажат некој посакуван концепт, кога нашиот свет очигледно укажува дека ниедна друга гранка не може да биде на тоа место. Исто како што две влакна не излегуваат од ист отвор, така не постојат две гранки кои се однесуваат на истиот корен. Во мудроста е невозможно да се искорени објектот кој е во однос со тој инфериорен израз. Таква загуба ќе нанесе збунетост и штета во целата област на мудроста, бидејќи нема друга слична мудрост, во светот, каде што работите се толку меѓусебно помешани по пат на причина и последица.

Во мудроста кабала, работите се поврзани и врзани од горе до најдолу како еден долг ланец. Така, тука не постои слобода на избор да се заменат лошите имиња со подобри. Ние треба секогаш да ја најдеме точната гранка која укажува на Вишиот Корен, (Шореш), и таа да ја обработиме сè додека не добиеме дефиниција која му е дадена на читателот. Навистина, оние чиви очи не биле отворени кон знаците на небото, и не се стекнале со умеење во однос на врските на гранките, од овој свет, со нивните Виши корени во Вишите Светови; се како слепци кои се удираат во ѕид. Тие нема да го разберат вистинското значење на ниту еден збор, бидејќи секој збор е гранка кој е во однос на неговиот Корен. Само доколку добијат толкување од вистински мудрец, кој тоа го објаснува со говорен јазик, што е неопходно како преведување од еден јазик на друг, што значи од јазикот на гранките на говорниот јазик, само тогаш тој ќе биде во можност да го објасни вистинскиот духовен поим. Јас се обидувам да го направам тоа во ова толкување, да ги објаснам Десетте Сефирот, (Есер Сефирот) како што нè упатил Божјиот мудрец Ари; со духовна чистота, лишено од било какви опипливи работи. Така, секој почетник може да пријде кон мудроста, без да западне во материјализација и грешки. Со разбирањето на Десетте Сефирот, (Есер Сефирот), поединецот ќе знае како да ги разбере и другите прашања во оваа мудрост.

Поглавје 1

„Знајте дека пред Еминацијата да еминира и пред да бидат создадени суштествата, Вишата Едноставна Светлина ја исполнувала целата реалност.“ (Ари „Ец Хаим“-„Дрвото на Животот“)

Овие зборови бараат објаснување: како може да постоела реалност која била исполнета со Едноставна Светлина, (Ор Пашут) пред да бидат создадни Световите? Исто така, тука се поставува и прашањето за појавувањето на „Рацон де Цимцум“ , „Желба за ограничување“ или контракција, со цел да го донесе совршенството на Неговите дела на виделина, како што е укажано во книгата, што значи дека таму веќе имало некоја потреба. Исто така е збунувачко и прашањето за средната точка во Него каде што се случило ограничувањето, контракција, (Цимцум), бидејќи ние веќе рековме дека таму нема ниту Почеток ниту Крај, (Рош ниту Соф, па како може да биде средна? Навистина овие зборови се подлабоки од морето, и затоа јас морам да поработам на нивното толкување.

Не постои ништо во Универзумот, што не се содржи во Ајн Соф. Противречните поими во нашиот свет се содржат во Него, во форма на Тој е Едно и Неговото Име е Едно.

1.) Треба да знаете, дека не постои суштина на суштество во светот која е воспримена од нашите сетила или согледана со окото на нашиот ум, која не е вклучена во Создателот, бидејќи до нас сè доаѓа од Него. Дали некој може да даде нешто, што не е веќе во Него?

Оваа работа беше темелно објаснета во книгите. Ние гледаме дека за нас овие концепти се одделени или спротини. На пример, поимот „Хохма“ (Знаење, Мудрост) се смета за друга форма на поимот слаткост. Хохма и слаткост се два различни поими. Слично, поимот дејствител секако дека се разликува од поимот дејство. Дејствителот и неговото дејство се два различни концепти и различни поими, како слатко и горко. Тие се испитуваат одделно. Но, во Него - знаењето, задоволството, слаткост и омраза, дејствител и дело, и други такви спротивни форми; во Неговата Едноставна Светлина (Ор Пашут), се содржат како Едно. Таму, помеѓу нив, нема разлика или подделба, ниту пак во изразот „Еден, Единствен и Соединет.“

„Еден“ укажува на рамномерност. „Единствен“ укажува на сè што се протега од Него, сите тие работи во Него се едно, т.е Едно со Неговата Суштина (Ацмуто). „Соединет“ укажува дека иако Тој изведува многу дела, сепак има само една сила која ги изведува сите нив, сите тие дела се враќаат и се соединуваат како Едно. Навистина, оваа една форма ги проголтува сите форми кои се појавуваат при Неговите дејствувања. Оваа работа е многу тешка за анализирање и не може да ја прифати секој ум. Рамбам ни ја објаснил работата околу Неговата Единственост и ја изразил со зборовите: „Едно, Единствено и Соединето.“ Во неговото толкување на „Сефер Јецира“ (Книга на Создавањето), тој ја објаснува разликата помеѓу Едно, Единствено и Соединето: кога Тој се соединува да дејствува со Една Сила, Тој се нарекува „Соединет.“ Кога „Тој се подделува да го изведе Своето дело,“ Тој делува поинаку, но навидум изгледа дека прави и добро и лошо, тогаш Тој се нарекува „Единствен“ бидејќи сите Негови различни дејствија имаат еден исход: добро. Ние дознаваме дека Тој е Единствен во секое дело и не се менува заради Неговите различни дела. Кога Тој е рамномерен Тој се нарекува Еден. „Едно“ укажува на Неговиотата Суштина, Ацмуто, каде што сите спротивности се во рамномерност. Тоа е како што запишал Рамбам: „Во Него, познавателот, знаењето и познатото се едно, бидејќи Неговите мисли се многу повиши од нашите мисли, и Неговите начини се повиши од нашите начини.“

Две распознавања во соединувањето: пред да биде примено и откако веќе е примено.

2.) Ние треба да учиме од оние кои јаделе мана. Мана се нарекува „леб од небото“ бидејќи таа не се материјализирала во облека од овој свет. Наште мудреци рекле дека при тоа секој вкусува сè што тој, или таа, сака да вкуси. Ова значи дека таа во себе мора да има две спротивни форми. Една личност вкусува благо, додека друга вкусува горчливо. Така, маната се состои од двете спротивности заедно, затоа што како може некој да даде нешто што нема? Како може две спротивности да се содржат во ист носител? Затоа е морално таа да биде едноставна и лишена од двата вкуса, кои се вклучуваат во неа на таков начин што телесниот примател може да ги распознае вкусовите кои тој, или таа, ги сака. На истиот начин се восприма сè што е духовно: тоа е единствено и едноставно, но се состои од мноштво на форми во светот. Кога доаѓа во рака на телесен примател, примателот е оној кој во неа распознава и одделува форми, за разлика од други форми кои се соединуваат во духовната суштина. Затоа во Неговото давање ние одделуваме два вида на распознавање:

1. Формата на суштината на насладувањето од Светлината Елјон пред таа да биде примена, кога сè уште е вклучена во Едноставната Светлината, (Ор Пашут).

2. Откако била примено насладувањето - Шефа, тоа се здобила со одделна особина во зависност од својствата на примателот.

Како може некој да ја восприми Душата (Нешама) како дел на Божественоста?

3.) Сега ние можеме да разбереме што напишале кабалистите за суштината на Душата, Нешама: „Нешама е дел од Бога, од Вишото и воопшто нема промена во „Целото.“ Душата (Нешама) е дел, но не е „Целото.“ Тоа е како камен кој е изделкан од планина; суштината на планината и суштината на каменот се исти и нема ново распознавање во каменот и планината, освен тоа што каменот е „дел“ додека планината е „целото.“ Ова е суштината на нивните зборови. Навидум изгледа многу збунувачки и тешко да се рабере. Како може да постои дел и одделеност од Божественоста што наликува на примерот со камен кој е изделкан од планина. Каменот може да биде изделкан од планината со помош на секира или токмак, но кога имаме работа со Божественоста, тогаш како и со помош на што таму настануваат делбите?

Духовноста се одделува со разлика во особините, (Шинуи Цура) исто како што секирата дели во телесноста.

4.) Пред да ја објасниме работата, ние треба да ја објасниме суштината на одделувањето во духовноста: знајте дека духовните ентитети се одделуваат еден од друг само со Разлика во Особините (Шинуи Цура). Со други зборови, додека некој духовен поим се здобие со втора особина (Цура), тогаш тој повеќе не е еден поим, туку два.

Да го објасниме тоа во однос на душите на луѓето, кои се исто така духовни. Познато е духовното правило: во едноставна форма има толку души колку што има тела каде што можат да светат. Но, тие меѓусебно се одделуваат со помош на разликата во особините (Шинуи Цура). Нашите мудреци рекле: „Нивните ликови не се исти, бидејќи нивните мислења не се исти.“ Телото, Гуф, може да ја познае особината (Цура) на душите, и да каже дали некоја душа е добра или лоша; слично како и со одделените особини. Ние гледаме како телесна материја се делка со секира и движење и станува одделена со цел да се зголеми далечината помеѓу секој дел, исто така се одделува и во духовноста, се сече и се одделува секој дел со помош на разликата во особините (Шинуи Цура). Колкава е меѓусебната разлика, толкава е и меѓусебната раздалеченост, и запомни го тоа добро.

Како може во суштеството да постојат разлики на особините, кои се спротивни на Бесконечноста (Ајн Соф)?

5.) Тоа се случува само во овој свет, (Олам ха Зе), во човечките души. Но, во Душата, (Нешама), за која велат дека е дел од Вишиот Господ, сè уште е нејасно како се одделува од Божественоста до точка, кога можеме тоа да го наречеме „Божји Дел.“ Ние не треба да речеме: „Со помош на разликата во особините (Шинуи Цура),“ бидејќи веќе рековме дека Божественоста е Едноставната Светлина, (Ор Пашут), која содржи мноштво на форми и спротивност на особините во светот, бидејќи Тој е Едно, Единствено и Соединето. Во тој случај, како може да постои разлика во особината за примање наслада - Шинуи Цура во Нешама, која ќе ја направи Душата различна од Божественоста и ќе ја оддели и таа ќе стане дел од Него? Навистина, ова прашање се однесува на Светлината од Бесконечноста, (Ор Ајн Соф) пред ограничувањето (Цимцум), бидејќи во реалноста пред нас, сите Светови, (Оламот), Виши и нижи, се разликуваат со две распознавања:

Првото распознавање е формата на целата реалност какво што била пред ограничувањето, Цимцум. Во тоа време сè било без Граници и без Крај (Гевул и Соф). Ова распознавање се нарекува Бесконечност, (Ајн Соф).

Второто распознавање е формата на целата реалноста од Цимцум па надоле. Тогаш сè станува огранчено и мерливо. Ова распознавање се нарекува четирите Света, Оламот: Ацилут, Брија, Јецира и Асија. Познато е дека воопшто нема воспримање во Неговата суштина (Ацмуто) и сè што не можеме да достигнеме нема име и ознака, па така како можеме ние тоа да го дефинираме со име? Секое име укажува на достигнување. Тоа укажува дека ние сме го достигнале тоа име. Така, со сигурност тврдиме дека во Неговата суштина, Ацмуто, нема име или ознака. Наместо тоа, сите имиња и ознаки се во однос на Неговата Светлина. Таа Светлина се протега од Него и од проширувањето, (Хитпаштут) на Неговата Светлина, пред ограничувањето, која ја исполнила целата реалност без Граници и без Крај (Гевул и Соф), и тоа се нарекува Бесконечност (Ајн Соф). Така ние разбираме како е дефинирана Светлината Ајн Соф, сама по себе, и како таа заминала од Неговата суштина, Ацмуто, да можеме ние да ја именуваме, како што рековме во однос на Нешама.

Објаснување на текстот на нашите мудреци: „Така за наградата на Душите (Нешамот) биле подготвени трудот и работата, бидејќи оној кој го јаде и пие тоа што не е негово, се плаши да Му погледа в лице.“

6.) За некако да го разбереме ова возвишено место, ние мораме да навлеземе подетално. Ние ќе ја истражиме целата реалност, која е пред нас, и нејзината општа цел. Дали постои дејствување без цел? Која е смислата на тоа што Тој ја измислил целата реалност во Вишите и нижите светови? Навистина нашите мудреци веќе на многу места укажале дека сите светови биле создадени само за Израел, кој ја одржува Тора и Мицвот и.т.н. И ова е добро познато. Но, ние треба да го разбереме прашањето на нашите мудреци. Тие прашале: „Ако целта за создавањето на Световите е да ги насладува Неговите суштества, тогаш зошто Тој го создал овој телесен и мрачен свет? Без овој свет Тој сигурно би можел да ги насладува душите, Нешамот, колку што сака; зошто Тој ја донел душата, Нешама, во таков валкано тело, Гуф? Тие го објаснуваат тоа со стихот: „Оној кој што го јаде тоа што не е негово се плаши да Му погледне в лице.“ Тоа значи дека тука постои маната на срамот за секој бесплатен подарок. Со цел да ги поштеди душите, Нешамот, од тој срам, Тој го создал овој свет каде што постои работа. Затоа тие ќе уживаат во нивната работа, бидејќи за возврат на нивната работа, нив ќе им плати „Целото“ и така тие ќе го тргнат црвенеењето од срамот.

Каква е врската помеѓу 70 години работа и вечно задоволство, и ти нема да најдеш поголем подарок кој што не си го заработил?

7.) Овие зборови се збунувачки. На почеток нашата првична молитва и цел е: „поштеди нè од незаработениот подарок.“ Нашите мудреци рекле дека богатството за бесплатен подарок е припремено само за највишите души во светот. Нивниот одговор е уште позбунувачки. Тие велат дека постои голема мана во примањето на бесплатен подарок, имено срамот кој доаѓа кај примателот на незаработениот дар. За тоа да го поправи, Создателот го создал овој свет, каде што постои работа и труд, па така да бидат наградени, во следниот свет, за нивната работа и труд. Но тој изговор е многу чуден. Тоа е како личност која му вели на пријателот: „работи со мене само една минута и за возврат јас ќе ти го дадам секое задоволство и богатство во светот, до крајот на твојот живот. Навистина нема поголем бесплатен подарок од тоа, бидејќи работата е неспоредлива со подарокот. Работата е во овој минлив и безвреден свет, додека наградата и задоволството се во вечниот свет. Каква вредност има минливиот свет во однос на вечнииот свет? Тоа се однесува и на квалитетот на работата, кој е безвреден во однос на квалитетот на наградата. Нашите мудреци рекле: „На праведникот му е судено да наследи 310 светови од Создателот итн.“ Ние не можеме да речеме дека дел од наградата е дадена како возврат за работата, додека остатокот е бесплатен, бидејќи какво добро би направило тоа? Црвеењето од срамот сè уште би останало! Навистина, нивните зборови не треба да се разберат буквално, бидејќи постои длабоко значење во нив.

Целата реалност била создадена со една мисла. Таа е Дејствителот; самите дела, барањето на награда и суштината на трудот.

8.) Пред да се задлабочиме во објаснување на нивните зборови, ние мораме да ја разбереме Неговата Мисла, за создавањето на световите и реалноста, која е пред нас. Неговите дејствија не се создадени заради многуте мисли како што е случајот со нас. Како што Тој е  Едно, Единствено и Соединето, и како што Тој е Едноставен, така и Неговите Светови, (Орот), кои се протегаат од Него се Едноставни и Соединети, без разновидност на форми, како што е речено: „Моите мисли не се твои мисли, ниту пак твоите начини се Мои начини.“ Затоа треба да се разбере и согледа дека сите имиња и ознаки и сите Оламот, Виши и нижи, сите тие се една Единствена Светлина (Ор Пашут). Единствен и Соединет. Во Создателот; Светлината која се протега, мислата, делото, дејствителот и сето она што може срцето да разбере, се една иста работа. Така можеш да процениш и да согледаш дека целата оваа реалност, Вишите и нижите, (Елјоним и Тахтоним) во конечната состојба, на крајот на поправката, се едно, и тие биле создадени со Една Мисла. Таа Една Мисла ги изведува сите дела, таа е суштината на сите дејствија, смислата и суштината на работата. Целото совршенство и барањето награда е само по себе, како што објаснува Рамбам: „Едно, Единствено и Соединето.“

Ограничувањето - Цимцум објаснува како произлегло несовршено дело од совршен Дејствител.

9.) Ари ја протолкувал работата околу ограничувањето, (познато под изразот контаракција), во првото поглавје од книгата, бидејќи тоа претставува најсериозна работа. Тоа е така бидејќи сите расипништва и сите недостатоци се протегаат од Него. Запишано е: „Јас ја оформувам Светлината и ја создавам темнината,“ но ако, расипништвото и темнината се целосно спротивни на Него, како може тие да произлегуват едно од друго? Исто така, како можат тие да се спојат заедно со Светлината и задоволството во Мислата на Создавањето? Ние не можеме да речеме дека постојат две различни мисли; не дај Боже да помислиме нешто такво! Така, како сето тоа доаѓа од Него, долу, до овој свет, кој е полн со расипаност, маќи и валканост, и како и тие се протегаат од истата мисла?

Поглавје 2

Објаснување на Мислата за Создавањето.

10.) Сега ние ќе ја објасниме Мислата на Создавањето: „Делото е завршено во првичната Мисла.“ Дури и кај телесните луѓе и нивните мисли, делото завршува во првичната мисла. На пример, кога некој гради куќа, првата мисла е формата на куќата во која тој сака да престојува. Затоа, пред да биде завршена таа форма, која некој претходно ја осмислил, претходат многу мисли и дејствија. Таа форма е она што се појавува на крајот од сите негови дејтствија, па така, делото завршило во првичната мисла. Конечното дело, односно оската и причината заради која сите тие биле создадени, е да ги насладува Неговите суштества (како што е запишано во Зохар). Познато е дека Неговите мисли завршуваат и дејствуваат веднаш, бидејќи Тој не е човек кој е обврзан со дело, туку самата мисла го завршува целото дело наеднаш. Така, ние можеме да видиме дека веднаш откако Тој помислил на создавањето и насладувањето на Неговите суштества, таа Светлина, Ор веднаш се протегнала и проширила од Него, во целосна мерка и форма во однос на задоволствата кои Тој ги помислил. Сè е вклулчено во таа мисла, која ние ја нарекуваме „Мислата на Создавањето,“ и тоа ќе го испитаме подлабоко, бидејќи мудреците тука нè упатиле накратко. Таа мисла на создавањето ја означуваме како Ор Ајн Соф. Ова е затоа што ние немаме ниту еден збор или глас во однос на Неговата Суштина, Ацмуто, да можеме да го дефинираме со име.

Желбата за примање е создадена во суштествата, заради желбата за давање која постои во Создателот, така суштеството го прима насладувањето, Шефа, од Него во садот, Кли.

11.) Тоа е она што го рекол АРИ: „На почетокот, Вишата Едноставна Ор ја исполнувала целата реалност.“ Бидејќи Создателот помислил да ги насладува суштествата, од Него се протегнала Светлината и излегла пред Него, но желбата за примање насладувањата од Него веќе била вградена во Него. Вие можете да заклучите дека таа желба е целосната мерка на протегањето на Светлината. Со други зборови, мерката на Неговата Светлина и насладувањата, Шефа, е иста со мерката на Неговата желба да дава насладувања, не помалку и не повеќе. Заради таа причина суштината на таа желба за примање, која е вградена во таа Светлина, преку моќта на Неговата Мисла ја нарекуваме „Место.“ На пример, некој има стомак кој е доволен голем да изеде килограм леб, додека некој друг може да изеде половина килограм леб, тогаш за какво место станува збор? Не се работи за големината на стомакот, туку за големината на апетитот. Мерката на местото за примање на леб зависи од мерката на желбата за јадење. Така е и во духовноста, каде што желбата за примање на наслада е местото на насладување, а насладувањето се мери според интензитетот на желбата.

Желбата за примање, која се создржи во Мислата на Создавањето, се извлекла од Него, од Неговата Суштина, Ацмуто, при тоа градејќи ја состојбата на Бесконечност - Ајн Соф.

12.) Сега можете да сфатите како Светлината Ајн Соф се одделила од Неговата Суштина, Ацмуто, за која ние не можеме да изговриме ниту еден збор, и била дефинирана со името Светлина на Бесконечноста - Ајн Соф. Заради овие горни распознавања, во таа Светлина има вградено желба за примање од Неговата суштина, Ацмуто. Оваа е новата форма, Цура, која воопшто не е вклучена во Неговата Суштина, Ацмуто, бидејќи од кого Тој би примал? Таа форма, Цура, исто така ја претставува и целосната мерка на Светлината, тоа проучи го добро бидејќи тука е невозможно да се обработи.

Пред ограничувањето, Цимцум, во формата, не била препознатлива желбата за примање.

13.) Во Неговата семоќност, оваа нова форма нема да биде дефинирана како промена на Неговата Светлина. Ова е значењето на неговите зборови во „Пиркеј Авот“ од Раби Елазар: „Пред да бил создаден светот, постоел Тој е Едно и Неговото Име е Едно.“ „Тој“ укажува на Светлината во Ајн Соф, додека „Неговото Име“ укажува на „Место“, што ја претставува желбата за примање од Неговата суштина, која се содржи во Светлината Ајн Соф. Тој ни кажува дека Тој е Еден и Неговото Име е Едно. Неговото Име е Малхут од Ајн Соф, што претставува Рацон, имено желбата за примање која била врежана во целата реалност и била создржана во Мислата на Создавањето. Пред ограничувањето, Цимцум, немало промени и разлика помеѓу Него и Неговата Ор и „Место.“ Тие се едно исто. Доколку имало некаква разлика или недостаток во „Место“ споредено со Светлината Ајн Соф, тогаш таму би постоеле две својства, Бехинот.

Цимцум, ограничувањето, означува дека Малхут на Бесконечноста ја намалила желбата за примање. Тогаш Светлината исчезнала, бидејќи не постои Светлина без сад

14.) Во однос на Цимцум, ограничувањето: желбата за примање која се содржи во Светлината на Ајн Соф, наречена Малхут од Ајн Соф, односно Мислата на создавањето, која го содржи целото создавање, се направила попривлечна, се накитила, со цел да се издигне и да ја изедначи нејзината форма, Цура, со Неговата суштина, Ацмуто. Затоа таа ја намалила својата желба за примање на насладувањето од Него во четвртиот стадиум на желбата - Бехина Далет. Нејзината намера била со тоа да се создадат Световите, Оламот, и тие ќе бидат создадени долу до овој свет. Така формата на желбата за примање ќе биде поправена и ќе се врати кон формата, Цура, на давање, и тоа неа ќе ја донесе до изедначување на формата, својството, со формата - својствата на Создателот - Хиштавут Цура де Маацил. Така, откако таа ја намалила желбата за примање, природно Светлината се одделила, бидејќи е познато дека Светлината зависи од желбата, додека самата желба го претставува Местото на Светлината, бидејќи во духовноста нема присила.

Поглавје 3

Објаснување за потеклото на Душата (Нешема)

15.) Сега ние ќе ја објасниме работата за потеклото на Душата (Нешема). Било речено дека таа е дел од Бог и.т.н. Ние прашуваме: „Како, и во што се разликува формата на Нешема во однос на Неговата Светлина - Ор Пашут, која ја одделува неа од сè?“ Сега ние можеме да разбереме дека во неа навистина има голема желба да прима наслада - Шинуи Цура. Иако Тој ги содржи сите замисливи форми, сепак после горенаведените зборови ние дознваме дека во Него не се содржи формата, Цура, имено формата на желбата за примање, бидејќи од кого би примал Тој? Но, Душите, (Нешамот), чие создавање се случило затоа што Тој сакал нив да ги насладува, што ја претставува Мислата на Создавањето, тие биле неопходно врежани со овој закон на сакање и копнеж да се прими Неговата Шефа. Токму таму тие се разликуваат од Него, бидејќи нивната особина, Цура, е различна од Неговата. Веќе беше објаснето дека телесната суштина станува одделена по пат на сила, движење и оддалечување на местоположбата. Но, духовната суштина се одделува со помош на разликата во особините. Мерката на разликата во особините, ја одредува раздалеченоста. Доколку разликата во особините, стане целосно спротивна, тие се целосно одделени и не можат повеќе да цицаат еден од друг, бидејќи тие, во однос на меѓусебноста, се сметаат за туѓинци.

Поглавје 4

Откако биле ставени ограничување и Екран, (Цимцум и Масах) над желбата за примање, таа не одговарала да биде сад за примање. Таа го напуштила системот на Кедуша (Светоста) и нејзино место, како сад за примање, била Ор Хозер, додека садот на желбата за примање бил даден на нечистиот систем.

16.) Откако биле ставени ограничувањето и Екранот, Цимцум и Масах, на садот, наречен „желба за примање,“ таа била поништена и се одделила од чистиот систем, додека Ор Хозер станал сад за примање во тоа место. Знајте дека ова е целата разлика помеѓу чистите  Светови - АБЈА и нечистите АБЈА. Садот за примање на чистите светови АБЈА дошол од Ор Хозер кој е воспоставен на проширувањето, Хиштавут Цура, со помош на Ајн Соф, додека нечистите АБЈА ја употребиле желбата за примање која била ограничена, затоа што е спротивна со Цура од Ајн Соф. Тоа прави тие да бидат одделени и отсечени од „Животот на животите,“ имено од Ајн Соф.

Човештвото се храни со остатоците од лушпите, (Клипот), и така ја употребува желбата за примање, како нив.

17.) Сега вие можете да го разберете коренот на недоблестите кој бил вграден во Мислата на Создавањето, која е да ги насладува Неговите суштества. После ланчаното поврзување на петте општи Светови, Оламот: Адам Кадмон и АБЈА, се појавиле лушпите, Клипот и во четирите нечисти Светови, Оламот АБЈА, бидејќи „Бог ги направил еден пред друг.“ Во таа сотојба, пред нас се поставени мрачните тела, за кои е запишано: „Човековото срце е злобно уште од неговата младост.“ Тоа е така бидејќи целото негово одржување од неговата младост доаѓа од остатоците на Клипот. Суштината и нечистотијата на Клипот е особина која сака само да го прима она што тие го имаат. Тие немаат ништо од желбата за давање. Тие се спротивни од Него, бидејќи Тој нема желба за примање и сè што Тој сака е да дава и насладува. Заради оваа причина Клипот се нарекуваат „мртви,“ бидејќи тие се спротивни од Животот на животите и затоа се одделиле од Него без ниту една од Неговите наслади.

Телото, кое исто така се храни со остатоците од Клипот ,исто така е отсечено од Животот, и е полно со нечистотија, заради неговата желба за примање, а не за давање, која е вградена во него. Неговата желба е секогаш отворена да го прими целиот свет во неговиот стомак. Така, „злобните за време на нивните животи се нарекуваат мртви,“ бидејќи Шинуи Цура во нивниот Корен, Шореш, кога тие немаат ништо од формата за давање, ги отсекува од Него, и тие буквално стануваат мртви. Иако изгледа дека и злото има форма на давање кога даваат милостиња итн. За нив во Зохар било речено: „Секоја мисла која тие ја прават - ја прават за себеси,“ бидејќи нивната основна цел е за себе и за своја слава. Но, праведниците кои не ја изведуваат Тора и Мицвот со цел да бидат наградени, туку да Му дадат задоволство на нивниот Создател, така прочистувајќи го нивното тело, Гуф, ги преобразуваат нивните садови за примање во форма за давање, тоа е како што рекол нашиот свет Ари: „Јас не уживав дури ни во мојот мал прст“ (Ктувот 104). Ова нив ги прави целосно припоени со Него, бидејќи нивната форма е идентична со нивниот Создател кој е без форма за примање. Нашите мудреци за овој стих рекле: „Кажи им на Цион: Вие сте Мојот народ,“ „Вие сте со Мене во партнерство.“ Тоа значи дека праведниците се партнери со Создателот, бидејќи Тој го започнал создавањето, а тие го завршиле, со тоа што ги промениле садовите за примање во садови за давање.

Целата реалност се состои во Ајн Соф и протега постоење од постоење. Само желбата за примање претставува новитет и таа има постоење од отсуство.

18.) Постоењето од отсуство е новитет кој Создателот го измислил во ова создавање, за кое нашите мудреци рекле дека Тој направил постоење од отсуство – Еш ми Ајн - и тоа се однесува само на формата на желбата за уживање, која е вградена во секое суштество. Со соддавањето ништо друго не било обновено; и ова е значењето на: „Јас ја формирав Светлината и ја создадов темнината.“ Рамбам го толкува зборот Светлина како укажување на обнова, што значи на нешто што не постоело предходно. Ние гледаме дека тој не вели: „создаде Светлина,“ бидејќи нема новитети во неа на начин на постоење од отсуство. Ова е така, затоа што Светлината и сè што се содржи во Неа, сите пријатни осети и концепти во светот, имаат постоење од постоење. Тоа значи дека тие веќе се вклучени во Него и затоа тие не претставуваат новитет. Затоа е запишано,:“„..ја оформил Светлината,“ што укажува дека во Него нема новитет и создавање. Но, за темнината, која ги содржи сите непријатни осети и концепти, е речено: „..и создаде темнина.“ Ова е затоа што Тој буквално ги направил како постоење од отсуство. Тоа воопшто не постои во Неговата реалност, туку било создадено сега. Коренот на сите нив е формата, особината на „желбата за примање“ која се содржи во Неговите Светлини кои се протегаат од Него. На почетокот тоа е потемно од Ор Елјон, и затоа се нарекува темнина, споредено со Светлината. Конечно, заради тоа, Клипот, Ситра Акра и злобните се спуштиле и се појавиле, и тоа целосно ги одделило од Животот на животите. Ова е значењето на стихот: „И нејзините нозе опаднале кон смртта.“ Нејзините нозе укажува на крајот на нешто, и тој вели дека тие се нозете на Малхут, т.с. желбата за уживање која постои во ширењето, (Хитпаштут) на Неговата Светлина. На крај, од неа се протега смрта кон злата склоност - Ситра Акра и кон оние кои се хранат од неа.

Бидејќи ние сме гранки кои се протегаат од Ајн Соф, работите кои се наоѓаат во Коренот, за нас се пријатни, а оние кои не се во нашиот Шореш, се болни и претставуваат товар.

19.) Така разликата на особините, (Шинуи Цура) на желбата за примање мора да биде во суштествата бидејќи како поинаку тие би се протегале од Него и би се промениле од Создател во суштества? Ова е возможно само со горенаведената разлика во формата, особината, (Шинуи Цура). Оваа форма, оваа особина на желбата да ужива е основната суштина на создавањето, оската на Мислата на Создавањето. Таа е исто така и мерката на задоволство, како што рековме погоре, заради што се нарекува Место. Така, како можеме ние да речеме за неа дека таа е темнина, која се протега кон нивото, Бехина на смрта, бидејќи создава одделеност и прекини во Животот на животите на нижите приматели, (Тахтоним)? Ние треба да разбереме која е големата грижа, која доаѓа кај примателите заради разликата во особините, од Неговата Ацмуто и зошто постои толку голем гнев. Со цел доволно да се објасни оваа суптилна работа, ние прво треба да го познаваме потеклото на сите задоволства и страдања, кои се чувствуваат во нашиот свет. Знајте го ова: секоја гранка има еднаква природа со нејзиниот Корен, Шореш. Затоа, секое спроведување во Шореш е посакувано и сакано од страна на гранката, и секоја работа која не е во Коренот, Шореш, исто така не е толерирана и е омразена од страна  на гранката. Тоа претставува нескршлив закон кој се однесува на секоја гранка и нејзиниот Шореш. Бидејќи Тој е Шореш на Сите Негови суштества, сè што е во Него и сè што се протега од Него за нас е пријатно и посакувано, бидејќи нашата природа е блиска со нашиот Шореш. Исто така, сè што не е во Него и не се протега директно од Него, туку е спротивно од самото создавање, ќе биде во спротивност со нашата природа и ќе биде тешко за нас да го поднесеме. На пример, ние сакаме одмор, но мразиме движење, до таа точка што не правиме движење ако тоа не е со цел да најдеме одмор. Ова е затоа што нашиот Корен е бездвижен и во мирување; во Него воопшто нема движење. Заради таа причина тоа е против нашата природа и ние тоа го мразиме. На сличен начин ние сакаме мудрост, моќ, богатство и сите доблести бидејќи тие се содржат во Него, кој е нашиот Корен. Ние ги мразиме нивните спротивности, како лагата, слабоста, сиромаштијата ништожното итн, бидејќи тие воопшто не се во нашиот Шореш, што ги прави одвратни и товар.

Ние треба да испитаме како може до нас да дојде срам и неподносливост, кој не доаѓаат директно од Него, туку од спротивноста на самото создавање? Тоа е како богат човек кој рекол за својот сиромашен пријател, наранете го и дајте му пиење и сребро и злато секој ден; и секој нов ден повеќе од претходниот. Постојат две различни работи кои ќе ги пронајдете во однос на тоа што чувствувал сиромавиот за овие прекрасни дарови од богатиот: од една страна тој вкусил немерливо задоволство од мноштвото на Неговите дарови. Од друга страна, за него станало тешко да го поднесува тоа мноштво на богатство и тој се засрамил откако го примил. Таа работа му донела неподносливост заради мноштвото подароци, кои секој пат се истурале врз него. Сигурно е дека ова задоволство од даровите се протега директно до него од богатиот дарител, но неподносливоста, која тој ја почувствувал во подароците, не дошла до него од страна на богатиот дарител, туку од самата суштина на примателот. Во него се рабудил срамот заради примањето на бесплатен подарок. Вистината е дека и тоа дошло до него од страна на богатиот човек, но индиректно.

Бидејќи желбата за примање не е во нашиот корен, ние чувствуваме срам и неподносливост. Нашите мудреци запишале дека со цел тоа да се поправи, Тој за нас „подготвил“ работа во Тора и Мицвот, во овој свет, со цел да се промени желбата за примање во желба за давање.

20.) Од горенаведеното ние дознаваме дека сите својства кои се протегаат до нас индиректно, претставуваат тешкотија за нашето трпение и се против нашата природа. Со тоа сфаќаме дека новата форма - особина, која била оформена во примателот, имено „желбата за насладување,“ всушност не е ниту пониска ниту помала од Него. Тоа претставува основната оска на Неговото создавање. Без тоа, воопшто немало да има создавање. Но, примателот, кој е носител на таа особина, ја чувствува неподносливоста заради „себе“ што значи бидејќи таа форма, особина, Цура, не е во неговиот корен. Така ние успеваме да го разбереме одговорот на нашите мудреци, кои рекле дека овој свет бил создаден затоа што „оној кој што јаде нешто што не е негово, се срами да Му погледне в лице.“ Тоа е навидум збунувачко, но сега нивните зборови за нас се пријатни, бидејќи тие се однесуваат на Шинуи Цура на желбата за уживање, која по неопходност е претставена во Душите, Нешамот. Ова е така затоа што „оној кој јаде нешто што не е негово се срами да Му погледне в лице.’’

Така, секоја личност која прима подарок е засрамена кога го прима заради разликата во особините во Коренот, Шинуи Цура од Шореш, кој не содржи особина на примање. Со цел да се поправи тоа, Тој го создал овој свет, (ХаОлам Хазе), каде што душата, Нешама, се облекува, во телото и садовите за примање, на душата, - се претвораат во садови за давање, преку применувањето на Тора и Мицвот, со цел да Му донесе задоволство на Создателот. За себеси, таа не ја сака истакнатата форма, но сепак таа прима со цел да Му донесе задоволство на Создателот, кој сака душите да уживаат во Неговата Светлина. Бидејќи таа не е извалкана од желбата да прима за себеси, таа повеќе не се плаши да погледне в лице, и така ја открива целосната совршеност на суштествата. Потребата и неопходноста на долгиот ланец на случувања, од овој свет, ќе бидат објаснети подоле. Оваа голема задача на промена на формата за примање во форма за давање може да се направи само во овој свет.

Злобните се уништуваат двојно, а праведните се наследуваат двојно.

21.) Дојди и види дека злобните се уништени со двојно уништување, бидејќи тие ги држат двата краја на јажето. Овој свет е создаден со потреба и недостаток на задоволство, и со цел да се стекнеме со поседи, нам ни е потребно движење. Но, познато е дека движењето ги боли луѓето, бидејќи тоа претставува неподносливост, индиректно добиено од Неговата суштина. Но, исто така е возможно да се остане лишен од поседување на добрина, бидејќи и тоа претставува контраст во однос на Шореш, кој е полн со добрина. Како последица, ние го одбираме страдањето на движењето со цел да се стекнеме со поседи. Но, бидејќи сите нивни поседи се за самите нив, и „оној кој има еден дел, сака да има два,“ поединецот умира со само „половина желби во своја рака.“ На крајот тие страдаат од две страни; заради зголемувањето на болката, заради зголемувањето на движењето, и заради жалењето бидејќи ги немаат поседите кои им требаат да ја исполнат празната половина. Праведните во својата земја наследуваат двојно: кога еднаш ќе ја поправат својата желба за примање во желба за давање, и примаат само со цел да даваат, тогаш тие примаат двојно. Не само што го достигнуваат совршенството на задоволствата и поседите, туку тие се здобиваат и со еднаквост на форма со Создателот. Така тие доаѓаат до вистински Двекут (Сплотеност) и затоа се во мирување, и сето задоволство ним им се истура без потреба од труд, само по себе, без да направат ниту едно движење.

Поглавје 5

Мислата на создавањето принудува сè во реалноста да произлегува едно од друго, сè до крајот на поправката.

22.) Сега кога го објаснивме горереспоменатото, ние ќе разбереме малку за значењето на Неговата Единственост: Неговите мисли не се наши мисли, и сите различни форми, кои ние ги воспримаме во реалноста, во Него се соединети во една мисла - Мислата на Создавањето т.е да ги насладува Неговите суштества. Таа една мисла ја опфаќа целата реалност во совршено единство сè до крајот на поправката, бидејќи тоа е целата смисла на создавањето. Како што силата дејствува во дејството, која во Него е само Мисла, таа претставува целосна сила во суштествата. Бидејќи Тој помислил да нè насладува, во нас неопходно се случило да ја примиме Неговато задоволство. Тоа е делото. Ова значи дека откако овој закон на желбата за примање на задоволство бил вграден во нас, ние се дефинираме со името „дело.“ Тоа е така, затоа што преку оваа разлика во особините ние престануваме да сме Создател и стануваме суштество, престануваме да бидеме дејствител и стануваме дела. Тоа е работата и трудот. Тоа значи дека заради силата која делува врз дејството, како што световите висат надоле, така во нас се зголемува желбата за примање. Сè додека не станеме одделено тело во овој свет. Тогаш сме спротивни од Животот на животите, кој воопшто не дава надвор од Него, и носи смрт на телата и секакви страдања на душите. Тоа е значењето на работата на Создателот во Тора и Мицвот. Преку Спуштање на Зрак, Хе’арах од Кав, во ограниченото место се протегнале Светите Имиња, Тора и Мицвот. Со работа во Тора и Мицвот со цел да Му се дава задоволство на Создателот, нашите садови за примање полека се преобразуваат во садови за давање. Тоа е бараната награда. Тоа значи дека колку повеќе нашите садови за примање се недостојни, толку е поневозможно за нас да ја отвориме устата и да ја примиме Неговата наслада. Ова е заради стравот од разликата во особините, бидејќи, „некој кој јаде нешто што не е негово тој се плаши да Му погледне в лице.“

Ова било причината за првото ограничување, Цимцум Алеф. Но кога ние ги поправаме нашите садови за примање, да бидат со цел да даваат, ние така ги изедначуваме нашите садови, Келим со Создателот и стануваме соодветни да ја примиме Неговата бесконечна наслада. Сите овие спротивни форми во создавањето, пред нас, имено формите на дејствтел и дејство, и формата на расипаност, поправките, формата на труд и награда; сите тие се вклучени во Неговата Една Мисла. Поедноставно речено, Неговата Мисла е да ги насладува Неговите суштества.“ Точно тоа, ниту помалку, ниту повеќе. Целото мноштво од концепти, исто така е вклучено во таа Мисла - концептите на Тора и секуларните учења. Сите суштества, светови и различни спроведувања, сите до едно, произлегуваат од Една Мисла, како што ќе објаснам понатаму на соодветното место.

Малхут од Ајн Соф означува дека Малхут не трпи никаков крај - Соф.

23.) Сега ние можеме да го видиме значењето на „Тикуним во Зохар“ во однос на Малхут од Ајн Соф, за кој се тресат вратите од плачот на тие кои се сомневаат. Тие прашуваат: „Дали ние можеме да ја препознаеме Малхут во Ајн Соф? Тоа би значело дека таму има девет горни Сефирот!“ Од нашите зборови е јасно дека желбата за примање, која се содржи во Ор Ајн Соф, се нарекува Малхут од Ајн Соф. Но, Малхут не ставила граница, (Гевул) како крај на Ор Ајн Соф бидејќи разликата во особините, Шинуи Цура, заради нејзината желба за примање сè уште не станала очигледна во неа. Затоа се нарекува Ајн Соф, затоа што Малхут не става граница, туку само од ограничувањето, Цимцум, па надоле. Само тогаш силата на Малхут додава крај, Соф на секоја Сефира и Парцуф.

Поглавје 6

Невозможно е желбата за примање да се појави во секоја суштина, освен во четирите стадиуми, Бехинот, а тоа се четирите букви на името ХаВаЈаХ.

24.) Ајде малку да поработиме на поимот „Соф“, кој се случил во Малхут. Така целосно ќе го разбереме крајот. Прво ние ќе го објасниме она што го заклучиле кабалистите и тоа што го кажува „Тикуним Зохар“: „Не постои Светлина, голема или мала, во Вишите или нижите Светови, (Оламот), која не е подредена според редот на буквите во името ХаВаЈаХ -Пентаграм“. Тоа оди рака под рака со законот, кој е споменат во „Дрвото на Животот“, (Ец Хаим“), дека во Световите нема Светлина која не е облечена, (исполнета) во сад. Јас веќе ја објаснив разликата помеѓу Неговиота суштина и Светлината, која се протега од Него. Тоа се случува само заради желбата за насладување, која се содржи во Неговата Светлина, која се шири, и која претставува разлика на особините од Неговата суштина, која нема желба, (Рацон). Светлината која се шири се именува како „Суштество“, бидејќи таа разлика во особините, ја стопира Светлината, со цел да не биде „Создател“, туку суштество. Објаснето е дека желбата за уживање која се содржи во Неговата Светлина е мерката на големината, (Гадлут) на Светлината. Тоа се нарекува „место“ на Светлината, што значи дека таа ја прима својата наслада според мерката на желбата за примање и копнежот - ниту повеќе, ниту помалку. Објаснето е дека желбата за примање претставува Јеш ми Ајн, екс нихило, (буквално од ништо), која била обновена во создавањето на Световите по пат на создавање при постоење од отсуство. Оваа форма самата по себе воопшто не е вградена во Неговата суштина и Создателот сега ја создал за целта на создавањето. Ова е значењето на „..и создаде темнина,“ бидејќи оваа форма е коренот на темнината заради разликата во особините која се наоѓа во неа. Заради таа причина таа е потемна од Ор, која се шири во неа, и заради неа. Сега сфаќаме дека секоја Ор која се протега од Него, содржи две карактеристики:

- Првата карактеристика е Ацмуто на Ор, која се шири пред да се појави формата, формата на „желбата за уживање.’’

- Втората карактеристика доаѓа откако се појавува формата на „желбата за уживање’“ со силен копнеж, Авјут, и станува потемна заради стекнувањето со разликата во формата, Шинуи Цура.

Така, првата карактеристика е Светлината, а втората е садот. Заради таа причина, секоја Светлина која се шири, се состои од четири состојби, Бехинот, во впечатоците на Кли. Тоа е така затоа што формата на желбата за примање, наречена Кли на Светлината, која се шири во него, не е завршена целата наеднаш, туку по пат на дејствител и делото. Постојат две состојби, Бехинот во дејствителот и две Бехинот во делото, наречени „потенцијална сила“ и „моментална сила.“ Тие ги сочинуваат четирите состојби, Бехинот.

Желбата за примање се појавува во суштеството само кога тоа по сопствен избор, ќе го зголеми копнежот за примање

25.) Бидејќи садот е корен на темнината, затоа што тоа е спротивно на Светлината, Ор, затоа мора да започне да делува полека, постепено, по пат на причина и последица. Ова е значењето на стихот: „Водите биле зачнати и родиле темнина“ (Мидраш Раба, Шемот, 80;22). Темнината е резултат на самата Ор која делува врз садот како во концептот на раѓање, што значи потенцијална и моментална. Ова значи дека во секоја Ор која се шири, неопходно е вградена желбата за примање. Но, тоа не се смета за разлика во особините, пред таа желба да е јасно сместен во Светлината. Желбата за примање, која е вградена во Светлината, од страна на Создателот не е доволна за тоа; туку самото суштество мора независно да ја покаже таа желба за примање во него, во дело како дејствие, што значи по свој избор. Ова значи дека тој треба да ја прошири мерката за насладата, преку својата желба, повеќе од мерката на Светлината која се протега од Создателот.

Откако суштеството делува, по свој избор, во зголемувањето на мерката на желбата, копнежот и желбата за примање во него стануваат фиксни, и Светлината може трајно да го облече тој сад, да го исполни. Вистина е дека Ор Ајн Соф навидум се шири низ четирите стадиуми - Бехинот, достигнувајќи ја најголемата мерка (Гадлут) на желбата од самото суштество, која ја претставува последната состојба - Бехина Далет. Ова е така затоа што нема да оди над својата Ацмуто и да се здобие со сопствено име, што значи Ајн Соф. Но, формата воопшто не се променила заради желбата за примање во Неговата семоќност, и таму нема разлика помеѓу Ор и местото на Ор, кое е желбата за уживање, и тие се едно исто. Во „Пиркеи Авот  од Раби Елазар“ е запишано: „Пред да бидат создадени световите, Оламот, постоел Тој е Едно и Неговото Име е Едно.“  Навистина е тешко да се разбере ова двојно укажување „Тој“ и „Неговото Име.“ Каква врска има Неговото Име пред да бидат создадени Световите? Тој требало да рече: „Пред Световите да бидат создадени - Тој бил Еден.“ Но, ова се однесува на Ор Ајн Соф, која му претходи на ограничувањето - Цимцум. Иако таму има место и желба за примање на формата од Неговата суштина - Ацмуто, тоа е сепак без промени и разлики помегу Ор и „Место.“ Тој е Едно, што значи Тој е Ор Ајн Соф. „Неговото Име е Едно“ е желбата за насладување која е таму вградена без никави промени. Мораме да разбереме на што укажуваат нашите мудреци со: „Неговото Име“ претставува желба – Рацон, во Гематриа, што ја означува „желбата за насладување.“

Сите Светови во Мислата на Создавањето се нарекуваат Ор Ајн Соф, додека збирот на примателите се нарекува Малхут од Ајн Соф.

26.) Веќе беше објаснето во однос на „делото завршува во почетната мисла,“ дека Мислата на Создавањето се протегнала од Неговата Суштина, Ацмуто, со цел да ги насладува Неговите суштества. Ние дознавме дека во Него, Мислата и Светлината – Ор, се едно исто. Затоа следува дека Ор Ајн Соф која се протега од Неговата Суштина, Ацмуто, ја создржи целата ралност која е прад нас, па сè до крајот на идните поправки. Тоа е крајот на делото, бидејќи во Него, сите создадени работи веќе се целосни со целата радост која Тој сакал да им ја даде. Оваа реалност која е во целосно задоволство се нарекува Ор Ајн Соф, а она кое ја содржи неа во себе се нарекува Малхут од Ајн Соф.

Поглавје 7

Иако била ограничена само 4-та состојба - Бехина Далет, Светлината заминала и од првите три состојби - Бехинот.

27.)  Веќе беше објаснето дека средната точка, која е сеопфатната точка на мислата на создавањето, имено желбата да прима, се разубавела себеси, со цел да се изедначи себеси со Создателот. Од гледна точка на Создателот во Неговата Семоќност нема разлика во особините. Но, точката на желбата ја чувствува како некој вид на индиректно влијание од Неговата суштина, како во приказната за богатиот човек. Заради таа причина таа ја намалила својата желба, Рацон, од последната состојба - Бехина, што ја претставува целата желба за примање во својата најголема, Гадлут, форма, со цел да го зголеми припојувањето – Двекут, преку директното влијание од Неговата суштина. Тогаш Ор била испразнета од целото место, што значи од сите четири степени кои постојат во тоа место. Иако таа ја намалила својата желба – Рацон, само во Бехина Далет, природатата на духовноста е дека таа е неделива. Потоа, повторно се протегнал зрак, Кав, од Светлината, од првите три стадиуми - Бехинот, па така 4-тиот стадиум - Бехина Далет останал како празен простор - Халал.

28.) Откако Ор Ајн Соф повторно се вратила кон просторот кој бил испразнет, таа не го исполнила целото место во сите четири Бехинот, туку само трите Бехинот, бидејќи имало желба во точката на Цимцум. Така, средната точка која била ограничена останала празна, бидејќи Ор просветлувала само долу, во Бехина Далет, но не и нагоре, и таму запрела Ор Ајн Соф. Од сега па натаму, ние ќе ја објаснуваме работата за Вклучување на Стадиумите – (Хиткалелут де Бехинот) во Вишите Светови. Сега може да се види дека четирите Бехинот се вградени еден во друг на таков начин што 4-тиот стадиум, Бехина Далет, постои во сите четири стадиуми, Бехинот. Така, Ор Ајн Соф стигнала во првите три Бехиноти, од Бехина Далет и таа останала празна, без Ор.

Поглавје 8

Хохма се нарекува Светлина, додека Хасадим се нарекува Мајим (вода). Бина се нарекува Виши води, (Мајим Елјоним), додека Малхут се нарекува нижи води, (Мајим Тахтоним).

29.) Сега ние ќе го објасниме значењето на четирите Бехинот, настанати по пат на причина и последица, кои се неопходни да ја завршат формата на желбата за примање. Запишано е: „водите биле зачнати и родиле темнина.“ Тоа значи дека постојат две Бехинот од Ор во Ацилут. Првата Бехина се нарекува Ор, имено Ор Хохма; додека втората Бехина се нарекува Мајим, која ја претставува Хасадим. Првата Бехина се протега од горе надолу, без никавка помош од долните. Втората Бехина се протега со помош на Вишите, и така го добила името Мајим, бидејќи природата на Ор е да биде горе додека природата на Мајим е да биде долу. Постојат две Бехинот во Мајим: Виша Мајим, со Бехина Бет во четирите Бехинот, и нижа Мајим, со Бехина Далет во четирите Бехинот.

Објаснување за Хитпаштут Ор Ајн Соф  кој е во четирите Бехинот со цел да го открие Кли, што преставува желбата за примање.

30.) Заради таа причина, секое ширење, (Хитпаштут) на Ор Ајн Соф се состои од Десет (Есер) Сефирот. Ајн Соф која претставува Корен и Создател, се нарекува Кетер. Светлината при самото ширење, Хитпаштут, се нарекува Хохма, која претставува целосната мерка на ширењето од Вишата Светлина од Бесконечноста. Но формата на желбата не станува очигледна, пред во суштеството да се разбуди желбата за проширирување на Светлината, повеќе од мерката на самото ширење. Така, бидејќи потенцијалната желба за примање е вградена во Светлината при ширењето, Светлината е приморана да го направи потенцијалното во моментално. Како последица, се буди Ор со цел да прошири дополнителна желба за наслада, повеќе од мерката на своето ширење од Ајн Соф. Во таа Ор се појавува желбата за примање и се здобива со новата форма со променети особини. Тоа ја прави помрачна од Ор бидејќи се здобила со Авјут од обновување на особините, Хидуш Цура. Овој дел кој достигнал повеќе Авјут, се нарекува Бина, како во стихот: „Јас сум разбирање (Бина), моќта (Гвура) е моја.“ Навистина, Бина е дел од Хохма, што значи самата Ор од ширењето од Ајн Соф. Но, бидејќи таа ја зголемила својата желба и привлекла повеќе наслада од мерката на нејзиното ширење во Ајн Соф, така таа се стекнала со разлика во својствата, Шинуи Цура, и создала поголем Авјут отколку Ор. На тој начин таа се здобила со свое име, имено Сефира Бина.

Суштината на дополнителнината наслада, која се протегнала од Ајн Соф, со помош на моќта на нејзиното ширење од желбата, се нарекува Ор Хасадим или Виша Мајим. Тоа е затоа што оваа Ор не се протега директно од Ор Ајн Соф како што е случајот со Ор Хохма. Наместо тоа, таа е потпомогната од суштеството, Не’ецал, кое ја зголемило желбата и како последица се стекнало со посебно име, Ор Хасадим или Мајим. Сега дознаваме дека Сефира Бина се состои од три карактеристики на Ор.

Првата - Ор Ацмуто на Бина, која е дел на Ор Хохма.

Втората е Хитабут (тенкост) и раликата во својствата во неа, кои се стекнати со засилувањето на желбата, Рацон, односно зголемен Авјут.

Третата е Ор Хасадим која дошла до неа преку привлекување од Ајн Соф. Но, сепак тоа не го прави целосен садот за примање, бидејќи Бина е во суштина Хохма, која е проѕирна, затоа што е директно ширење, Хитпаштут, од Ор Ајн Соф. Како последица, во Бина се појавил само Шореш за садовите за примање и дејтвителот на делото во Кли. Потоа, истата Ор Хасадим која таа ја протегнала преку моќта на нејзиното надминување, повторно се протегнала од неа, и биле додадени некои осветлувања, Хе’арах, од Хохма. Тоа ширење, Хитпаштут, на Ор Хасадим се нарекува Зеир Анпин, (З“А), или ХаГаТ. Таа Ор при ширењето, исто така, ја зголемила својата желба за да добие ново насладување, Шефа, кое е поголема од мерката на осветлувањето на Хохма во нејзиното ширење од Бина. Тоа ширење, исто така, се смета за две Бехинот, бидејќи самата Ор при ширењето се нарекува З“А или ВАК, додека надминувањето на особините се нарекува Малхут. Така ние доаѓаме до Есер Сефирот. Кетер е Ајн Соф, Хохма е Ор Хитпаштут од Ајн Соф, додека Бина е Ор Хохма која се засилила со цел да ја засили насладата, со што се здобива со Авјут. З“А, која се состои од ХаГаТ НеХиЈ е Ор од Хасадим, со осветлување од Хохма, која се протега од Бина, додека Малхут е второто надминување на особините, која додава Хохма повеќе отколку што постои во З“А.

Четирите Бехинот во желбата преставуваат четирите букви од ХаВаЈаХ, кои се КаХаБ ТуМ.

31.) Четирите букви, Отиот од Името на Создателот со четири букви: врвот на Јуд е Ајн Соф, што значи делувачката сила во Мислата за Создавање, која сака да ги насладува Неговите суштества, имено Кли од Кетер. Јуд е Хохма, што значи Бехина Алеф, што го претставува моменталното во потенцијалното кое што се содржи во Ор од Хитпаштут од Ајн Соф. Првата Хеј е Бина, што значи Бехина Бет, што го претставува начинот на кој потенцијалното станува моментално, што значи Ор од Хохма која добила повеќе Авјут.

Вав е Зеир Анпин или ХаГаТ НеХиЈ, што значи Хитпаштут на Ор од Хасадим, која дошла преку Бина, што значи тоа е Бехина Гимел. Силата за изведување на делото, последната Хеј во ХаВаЈаХ, е Малхут, што значи Бехина Далет. Тоа е манифестирање на целосниот чин во садовите за примање, кој се засилил да протега повеќе наслада, отколку неговата мерка на ширење во Бина. Тоа ја завршува формата на желбата за примање, и Ор која го облекува Кли, кое ја претставува желбата за примање која е завршена само во четвртата Бехина, но не предходно. Сега лесно може да се види дека нема Ор во Елјоним или Тахтоним кои не се подредедни според Името со четири букви, кои ги претставуваат четирите Бехинот. Без тоа, желбата за примање која треба да биде во секоја Ор е нецелосна, но оваа желба е местото и мерката на таа Ор.

Буквите Јуд и Вав од ХаВаЈаХ се тенки бидејќи тие се потенцијални Бехинот.

32.) Ова може да нè изненади, бидејќи Јуд укажува на Хохма, додека Хеј укажува на Бина, и целата суштина на Светлината, која постои во 10 –те (Есер) Сефирот, е Сефира на Хохма, додека Бина, Зеир Анпин и Малхут се само наметки – Лавушим, во споредба со Хохма. Така, Хохма требала да ја претставува големата буква во Името со четири букви. Работата е во тоа што буквите на Името со четирите букви не укажува на количината на Ор во Ајн Соф. Наместо тоа, тие укажуваат на мерката на влијанието врз Кли. Белото во пергаментот во свитокот на Тора укажува на Ор, додека црното, кои се буквите во свитокот на Тора, укажува на квалитетот на Садовите, Келим. Така, бидејќи Кетер е само Бехина од Шореш де Шореш на Кли, затоа се однесува само на врвот на Јуд. Хохма, која е силата која што не се појавила момнентално, се подразбира од најмалите букви, имено Јуд. Бина, каде што силата се постигнува во дело, се подарзбира во најшироката буква - Хеј. З“А е силата за изведување на делото, и затоа се опишува со долгата и тесна буква - Вав. Нејзината тенкост укажува дека суштината на Кли е притаена и останува во потенцијал, додека нејзината должина укажува дека на крајот на ширењето се појавува целосниот Кли. Хохма не успеала да го манифестира целиот Кли со нејзиното Хитпаштут, бидејќи Бина е нецелосен Кли, но дејсвува на Кли. Ногата на Јуд е кратка, што укажува дека таа е сè уште куса, што значи не ја манифестирала силата во неа, како што било преку проширувањето, во целиот Кли. Малхут исто така се прикажува со буквата Хеј, како Бина, која е широка буква, која се појавува со нејзината целосна Цура. Не треба да ве изненади дека Бина и Малхут имаат исти букви, бидејќи во Олам Тикун тие се слични и го позајмуваат Кли една на друга, и за тоа стихот вели, „така тие две заминаа.“

Поглавје 9

Духовното движење означува обновување на нови својства

33.) Ние треба да го анализираме значењето на време и движење, на кои наидуваме во скоро секој збор во оваа мудрост. Навистина, треба да се знае дека духовното движење воопшто не е опипливо како движење од едно место до друго; туку тоа се однесува на обновената форма. Секое обновување на нови својства, Хидуш Цура, го означуваме со титулата „движење.“ Тоа обновување на нови својства, означува дека таа разликата на особините била обновувана во духовното. За разлика од претходната општа форма во таа духовност, таа се смета дека била подделена и оддалечена од таа духовност. Тоа се смета дека таа произлегла со свое име и авторитет, со што станала иста како телесната суштина, така што некој дел се одделил и се преместил на друго место. Заради таа причина обновувањето на особините, Хидуш Цура, се нарекува „движење.“ Духовно време значи одреден број на обновувања на особините, кои призлегуваат една од друга, како синџир на причини и последици. „Претходно и подоцна“ - означуваат причина и последица.

34. Со почит кон духовната дефиниција за време, мора да разберме дека ние времето суштински го дефинираме само како осет на движења. Нашата имагинација замислува и поврзува одреден број на последователни движења, таа ги распознава како едно и ни ги преведува како одредено „време.“ Така, ако некој е во состојба на целосено мирување во однос на околината, тој нема да биде свесен за концептот на време. Така е и во духовноста: одреден момент на обновување на Цура се смета за „духовно движење.“ Тие меѓусебе се преплетени по пат на причина и последица и се  нарекуваат „време“ во духовноста. Исто така, „пред“ и „потоа“ секогаш се нарекуваат како причина и последица.

Поглавје 10

Целата супстанца која се препишува на суштеството е желбата за примање. Секој додаток на неа Му се препишува на Создателот.

35.) Желба за примање во суштеството е Кли. Исто така таа е општата субстанца која е препишана на суштеството. Следува дека целото постоење, освен тој му е препишано на Создателот. Желбата за примање претставува првата форма на секоја суштина. Првата форма ја дефинираме како „субстанца“ или „материја“, бидејќи ние немаме достигнување во суштината.

36.) Ние желбата за примање ја воспримаме како непријатна случка, како форма во суштината. Сепак, како ја согледуваме како субстанца на суштината? Навистина, истото е и со суштините кои се близу нас. Нашето спроведување е да ја означиме првата Цура во суштината со името  „првата субстанца во суштината“ бидејќи немаме достигнување и воспримање во ниедна супстанца, бидејќи нашите пет сетила не се поволни за тоа. Видот, слухот, мирисот, вкусот допирот, му даваат, на мозокот кој анлизира, апстрактни форми „непријатни случки“ на суштината, формулирајќи ја преку соработката со нашите сетила. На пример, доколку го земеме најмалото - микроскопскиот атом, и го подделиме преку хемиски процес, деловите ќе бидат апстрактни форми кои му се појавуваат на тој начин на окото. Попрецизно, тие се одделени и испитани по начинот на желбата за примање и ние примаме сè што наоѓаме во нив. Ние овие делувања можеме да ги искористиме за да поделиме различни атоми, сè до правата материја на постоење. Но, дури и тогаш тие нема да бидат ништо повеќе од сили во суштината, а не супстанца. Така ние дознваме дека дури ниту во телсноста ние немаме начин со кој ќе ја разбереме првата супстанца, освен со претпоставка дека првата форма, Цура, е првата супстанца, која ги носи сите други форми и случувања. Навистина, така е и со Вишите Светови, каде што опипливото и замисленото не се прифаќаат.