Во однос на работата со над разумот, ние треба да ја употребиме оваа алатка и помеѓу пријателите и помеѓу човекот и Создателот. Но, помеѓу нив постои разлика. Помеѓу Создателот и човекот, оваа алатка, мора да остане засекогаш. Со други зборови, никој не треба да ја потценува оваа алатка, наречена, „верба над разум.“ Но помеѓу пријателите, доколку тој не може да ја види доблеста на пријателот во разумот, тоа е уште подобро. Сепак, природата на телото е спротивна. Телото, секогаш ја гледа грешката на пријателот, а не неговите доблести. Затоа нашите мудреци рекле: „Суди му секому позитивно.“ Со други зборови, иако во разумот гледаш дека твојот пријател е грешен, ти сепак треба да му судиш позитивно.“ Тоа може да биде над разумот. Иако логички тој не може да го оправда, но над разумот може. Доколку тој може да го оправда пријателот со разум, тоа е сигурно подобро. Ако на пример, тој гледа дека пријателите се на повискот степен од неговиот сопствен, тој гледа со разумот како е во крајна понизност во споредба со неговите пријатели. Сите пријатели го почитуваат распоредот за пристигнување на семинарот, и имаат поголем интерес во сè што се случува помеѓу пријателите, да му помогне секој на секого, на секој можен начин, и веднаш ги применуваат сите совети од учителот итн.. Тоа сигурно му влиајае  и му дава сила да ја надмине неговата мрзеливост, и кога треба да се разбуди пред зора и кога е буден.

Исто така, за време на лекцијата, неговото тело е позаинтересирано за лекцијата, бидејќи поинаку тој ќе заостане зад пријателите. Сè што е во однос на Кедуша (Светоста), тој треба да ја сфати посериозно бидејќи телото не може да толерира понизност. Кога неговото тело ги гледа  пријателите, во разумот изгледа дека сите работат за Создателот, и тогаш неговото тело, исто така, го остава да работи за Создателот. Причината зошто неговото тело му помага да се промени со цел да дава е затоа што телото не е желно да толерира понизност. Наместо тоа, секој има гордост, и тој не сака да прифати ситуација каде што неговите пријатели се поголеми од него. Така, кога поединецот гледа дека неговите пријатели се на повисок степен од неговиот, ова предизвикува да се издигне и тој на секаков можен начин.

Ова е значењето на тоа што го рекле нашите мудреци: „Зависта ја зголемува мудроста.“ Со други зборови, кога сите пријатели гледаат на групата како да се сите останати на повисок степен, и во дела и во мисли, природно е дека секој ќе посака да се издигне на повисок степен. Ова значи дека иако тој на почеток нема копнеж за поголема желба или не е доволно привлечен од честа, сепак, преку завист, тој може да се стекне со дополнителни моќи кои ги нема во сопствената природа. Наместо тоа, силата на квалитетот на завист во него создала нова моќ, која постои во групата. Тој добива нови квалитети, преку групата, што значи моќи кои не биле вградени во него од страна на родители. Така, сега тој има нови квалитети кои му ги вградила групата.

Произлегува дека личноста има квалитети кои неговите родители му ги пренеле, но тој има и квалитети кои ги стекнал од групата, што е нов посед. Ова доаѓа до него преку поврзување со групата и зависта која ја чувствува кон пријателите кога гледа дека тие имаат подобри  квалитети од неговите. Тоа го мотивира да се стекне со нивните добри квалитети, кои тој ги нема и на кои тој е љубоморен. Така, преку групата, тој се здобива со нови квалитети кои ги  присвојува со увидување дека сите тие се на повисок степен од неговиот, и тој на тоа е завидлив. Ова е причината зошто сега тој може да биде поголем кога има група, бидејќи новите моќи тој ги здобил преку групата.

Но, ова може да биде речено доколку тој навистина гледа дека пријателите се на повисок степен од неговиот. Токму тогаш, злата склоност му ја покажува понизноста на групата и го тера да помисли: „Не, оваа група со која сакаш да се поврзаеш не е за тебе. Тие се на многу подолни степени под твојот. Така, од таква група, не само што нема да добиеш ништо, туку дури и твоите мали вродени сили кои ги имаш, се поголеми од оние во оваа група. Така, ти треба да се држиш настрана од нив. И ако сакаш да се поврзеш со нив, барем види дали тие ќе те слушаат тебе, што значи да го следат твоето разбирање за тоа како групата треба да се однесува: како седат кога се собираат, како учат, и како се молат. Дали сите тие се сериозни, и не дај Боже тие да се насмеат или да подискутираат за пријателски работи, дали заработуваат за живеење и како, тешко или лесно, дали има работа каде што не страда или има работа со тежок труд и дали неговите колеги им се потсмеваат и.т.н. Сите тие работи не се од интерес и залудно се троши мислењето на нив, бидејќи тоа се само телесни работи. Ти си дојден да учествуваш во собирот на Израел од благородна цел, која е да биде вистински слуга на Создателот.“

Следува дека кога тој сака да заборави на неговата телесност - кога всушност неговата телесност длабоко го загрижува и тој ја остава и не сака да се присетува - доаѓаат пријателите и започнуваат да зборуваат за нивната телесноста. Тој не се загрижува за телесноста на пријателите бидејќи сега тој сака духовност, „Затоа што наеднаш пријателите ми го заматуваат умот со обични работи кои воопшто не ме интересираат? Затоа ли јас сакам да ја заборавам мојата телесност, за да ослободам време и да мислам на телесноста на пријателите, можно ли е да е тоа?“ Така, „подобро да ме слушаш мене и да се држиш понастрана од нив,“ му вели неговот тело, „и сигурно ќе бидеш поуспешен. Зошто се занимаваш со такви глупости?“

Затоа, кога телото ја покажува инфериорноста на неговите пријатели, што може да му каже на телото кога доаѓа со аргументи на праведник? Со друѓи зборови, телото не го советува да се оттргне од групата, бидејќи телото му навестува дека тој е злобен. Напротив, телото му вели: „со држење настрана од Групата, ти ќе бидеш праведен и ќе мислиш само за твојата духовност, и кога е неоподно, и за твојата телесност.

Затоа, доколку личноста верува дека без групата е невозможно да се напредува и да се достигне љубовта на Создателот, бидејќи тоа е отскочната даска за излегување од самољубие и влегување во љубов кон Создателот, тој нема друг избор освен да оди над разумот. Тој треба да му каже  на неговото тело: „Фактот што ти гледаш дека тие не се навистина на степен на копнеж за да се достигне љубовта на Создателто како твојот степен - што значи, бидејќи ти си моето тело, јас гледам дека ти си посвето од остатокот на телата на пријателите, бидејќи ти сакаш да бидеш слуга на Создателот.

„Јас гледам дека ме советуваш да ги оставма пријателите бидејќи нивните тела веќе ја покажуваат нивната инфериорност и немаат сила да ги притаат нивите неправилности, бидејќи луѓето нормално го кријат злото во нив, еден од друг, за друѓите да ги почитуваат бидејќи имаат добри квалитети. Но тука, нивното зло е толку големо така што тие се неспособни да го надминат злото и да го сокријат од другите. Така, од моја гледна точка, тие се недостојни.“

„Без групата јас нема да се стекнам со ништо и покрај сите мои добри квалитети. Така, над разумот, јас ќе го одржувам она што нашите мудреци го рекле во Авот , поглевје 4, „биди многу, многу скромен.“ Со други зборови, јас морам да одам над разумот и да верувам дека тие се на повисок степен од мене. Тогаш, според степенот на мојата верба, јас ќе бидам во можност да добијам охрабрување и сила од групата и од нив да го примам она што тие можат да го дадат.“

Следува дека едниствената причина заради која тој ја прима љубовта на пријателите над разумот е од неопходност, од недостаток на други мислења, но во разумот тој гледа дека е во право. Но, точно тука, мислејќи во однос на пријателите, во разумот е поважно од степенот на над разумот. Ова е така бидејќи во реалноста, кога личноста сака да се донесе себеси поблиску до Двекут (сплотеност) со Создателот, преку работата која сака да ја прави само со цел да дава, започнува во него да се јавува злото. Работата на препознавање на злото не е интелектуална работа. Тоа е чувство на срцето. Ова значи дека тој за себе треба да чувствува дека е полош и подолен од целиот свет. Доколку не го почувствувал тоа и мисли дека има некој кој е сепак полош од него, тогаш тој најверојатно не го достигнал препознавањето на злото. Со други зборови, злото е сè уште скриено во неговото срце и сè уште во него не е откриено. Злото може да се види само кога тој има малку добро. На пример, невозможно е да се види нечистотија доколку куќата е во мрак. Но кога ќе ја уклучиш лампата, можеш да видиш дека има нечистотија.

Исто така, ако некој не прави добри дела, не се вклучува во Тора и молитва и сака да се приближи кон Создателот, тој нема Светлина да го просветли неговото срце и да му овозможи да го види злото во неговото срце. Произлегува дека причината зошто не гледа дека има повеќе зло во неговото срце отколку кај сите негови пријатели е бидејќи му треба повеќе добро. Заради оваа причина, тој мисли дека е подоблесен од неговите пријатели. Произлегува дека неговите гледишта дека неговите пријатели се полоши од него доаѓаат од неговиот недостаток на Светлина која ќе свети за него, за да го види злото во него. Така, целата работа околу не откривањето на злото во човекот е бидејќи сите го имаме тоа зло, наречено „желба за примање со цел да прима,“ и тоа е самољубие. Наместо тоа, разликата е во целосно откровение на злото. Со други зборови, не секоја личност гледа и чувствува дека самољубието е лошо и штетно, бидејќи човекот не гледа дека вклучување во задоволување на неговата желба за примање, наречена „самољубие“ ќе му нанесе штета на другиот.

Сепак, кога тој започнува да ја прави светата работа на патот на вистината, што значи кога тој сака да достигне Двекут (сплотеност) со Создателот, за сите негови дела да бидат за Создателот, со тоа тој прима малку повеќе Светлина која секогаш свети за него секогаш, и тогаш тој започнува да го чувствува самољубието како лоша работа. Тоа е постепен процес. Секој пат тој гледа дека тоа е она што го попречува од стекнување на Двекут со Создателот, тој тогаш гледа се појасно дека желбата за примање е неговиот вистински непријател. Исто како што Кралот Соломон ѝ се обратил на злата склоност како на „непријател.“ За ова е запишано: „Ако твојот непријател е гладен, дај му леб, бидејќи ти ќе скокнеш како вжештен јаглен на неговата глава.“

Затоа гледаме дека личноста треба да почувствува дека е полош од другите бидејќи тоа е вистината. Ние треба да да разбереме што рекле нашите мудреци, „спротивностите“, зависта ја зголемува мудроста.“ Ова е точно во разумот. Но, над разумот, заслугите на неговите пријатели не се доволно очигледни за да рече дека тој е љубоморен на неговите пријатели, за тоа да предизвика кај него да работи, бидејќи неговите пријатели го приморуваат со помош на неговата завист.

Баал ХаСулам, ја протолкувал фразата на Раби Јонатан: „Создателот видел дека има малку праведни. Тој ги ставил во секоја генерација,“ како што е речено, „столбовите на земјата се Господарите и Тој го ставил светот врз нив.“ РАШИ толкува: “„расподели ги низ сите генерации“ за да бидат основа, одржливост и темел за постоење на светот,“ (Јома 78б). „Малкумина“ означува дека тие станале малкумина. Што направил Тој? „Тој застанал и ги распоредил во секоја генерација.“ Така, со нивното присуство во секоја генерација, тие ќе се размножат. Ние треба да разбереме како ќе се размножат ако Тој ги распореди во секоја генерација? Треба да ја разбереме разликата помеѓу: кога сите праведници се во една генерација и да бидат распоредени нив сите генерации, како што е разбрано од зборовите од коментарот на РАШИ, дека со распоредувањето низ генерациите ќе се зголемат праведниците.

Баал ХаСулам рекол: „Со праведниците во секоја генерација, ќе има место за луѓе кои немаат  квалитети да достигнат Двекут со Создателот. Преку поврзување со праведните кои ќе бидат во секоја генерација, со сплотување со нив, тие од нивните дела ќе научат и ќе бидат во можност да се стекнат со нови квалитети преку праведните кои ќе бидат во секоја генерација. Затоа Тој ги распоредил праведниците во секоја генерација, за на овој начин праведните бројчано да се зголемуваат.“

Како што било речено, истото може да биде достигнато со сплотување на пријателите. Нови квалитети со кои ќе бидат оспособени да се стекнат со Двекут со Создателот. Сето ова може да биде речено додека тој ги гледа заслугите на пријателите. Важно е да се рече дека тогаш тој треба да учи од нивните дела. Но кога тој ќе види дека е поспособен од нив, нема ништо што може да прими од пријателите. Затоа рекле дека кога доаѓа злата склоност и му ја покажува понизноста на неговите пријатели, тој треба да оди над разумот. Секако, тоа би било подобро и поуспешно доколку успее да види во разумот дека пријателите се на повиско степен од неговиот. Со тоа можеме да ја разбереме молитвата која Раби Елимелех ја напишал за нас:

„Нека нашите срца ги видат доблестите на нашите пријатели, а не нивните грешки.’’

Но, помеѓу поединецот и Создателот, тоа е целосно друга работа. Со друѓи зборови, над разум е подобро. Ова значи дека доколку тој на себе ја земе вербата над разум, неговата работа е во права насока. Ова не е така во разум, бидејќи човечкиот интелект разбира поинаку. Со друѓи зборови, секоја личноста знае и разбира дека дококлу не треба да верува, туку Неговата Промисла е откриена низ светот, што значи на сите суштества, целиот свет со сигурност би се вклучил во Тора и Мицвот, и ќе нема место за секуларни луѓе, туку сите ќе бидат правоверни.

Но, Неговата Промисла не е откриена на долните. Наместо тоа, тие мораат да веруваат. Но, вербата е тешка работа бидејќи Создателот ни дал интелект и разум за да ја видиме секоја работа според своите очи. Ние имаме однос во човечките врски според нашиот суд и нема ништо друго кое ќе ни даде одлики освен нашиот ум, како што рекле нашите мудреци: „Судијата го има само она кое што неговите очи го виделе“ ( Баба Батра 131). Следува дека ние сите работи ги изведуваме во разум, а не над разум.

Заради оваа причина кога човекот започнува со работата кон Создателот и му е кажано дека тој мора да има верба над разум, тој започнува да мисли: „Но јас гледам дека Создателот ни дал разум за да разбереме сè според нашиот интелект, што значи според начинот на кој сфаќа нашиот мозок. Така, како можам јас да земам во обзир нешто што е во спротивност со мојот ум?“ Многу е тешко телото да разбере дека е во негово интерес да ја прави работата на светоста над разум. Над разум се однесува и на умот на срцето. Затоа не секој личност може да влезе во работата на светоста во форма на давање, која е работа над разум. Кога се учи остатокот на светот за работата на Создателот, редот е како што рекол Маимонидес, дека тие започнуваат во Ло Лишма (не за нејзино име) сè додека не се здобијат со знаење и мудрост, и тогаш им се кажува дека суштината на работата е со цела да се дава, и се нарекува, „работа за Создателот.“

Но, ние треба да разбереме зошто над разум е подобро. Спротивно на тоа, изгледа дека има повеќе смисла, да Му се служи на Создателот додека сме наметнати со разум, тогаш повеќе луѓе ќе сакаат да дојдат за да му бидат слуѓи на Создателот. Баал ХаСулам рекол за тоа дека личноста не треба да мисли дека кога Создателот ни ја дава Неговата работа во форма над разум, тоа е низок степен. Туку, ние треба да веруваме дека тоа е многу висок степен, бидејќи само со тоа некој може да работи со цел да дава. Поинаку, тој би паднал во - со цел да прима.
 Затоа, иако многу луѓе би служеле доколку работата е во разум, тие никогаш не би биле во можност да се стекнат со Двекут со Создателот, која е работата со цел да се дава. Така, иако има зголемување во квантитет, во однос на квалитет, би било невозможно човекот да биде во можност да прими задоволството кое Создателот сака да му го даде на суштеството, според Неговите желби - да прави добро на неговите суштества.

Така, за задоволството кое суштеството ќе го прими да биде без грешки, што значи да се избегне бремето на срамот, настанала поправката на Цимцум (ограничување) - дека Вишото изобилие нема да свети освен доколку има еднаквост на форма. Ова се смета дека суштеството добива изобилие во садови за давање. Доколку нема садови за давање во суштеството, тоа мора да остане во мрак, кое што се нарекува, „тие ќе умрат без мудрост.“

Но, ние треба да знаеме дека иако има Светлина на Тора во Ло Лишма, за која нашите мудреци рекле: „Поединецот треба секогаш да се вклучува во Тора и Мицвот во Ло Лишма, бидејќи од Ло Лишма доаѓаме до Лишма, бидејќи Светлината во Неа го поправа,“ сепак потоа, тој мора да дојде до Лишма. Со други зборови, тој треба да работи над разумот во умот и срцето.

Но помеѓу човекот и неговите пријатели, доколку тој може да работи во љубов кон пријателите со разум, што значи да се обидува да ги види пријателите како да се на повисоко ниво на светост од неговото, тогаш е сигурно подобро да биде над разумот.

Но, со разумот, тој секогаш ги гледа пријателите како пониски. Со вербата над разумот, тој верува дека треба да рече: „Бидејќи тоа е Митцва (заповед, добро дело), и верува дека не е како што гледа. Доколку тој може да види со разумот дека пријателите на степен на Светоста, тоа е уште подобро. Слично, ние можеме да го протолкуваме стихот (Самуел 16;7), „Господ му рекол на Самуел: „не гледај во изгледот или во висината на неговата статуа, бидејќи јас го одбив него; затоа што не е како што човекот гледа, бидејќи човекот гледа со очите, но Господ гледа во срцето.“

Затоа ние гледаме дека кога Создателот го пратил Самуел да назначи еден од синовите на  Јишаи (Јессе), Самуел разбрал според тоа што го видел во неговите очи; дека Елиав, син на Јишаи, бил добар за да биде крал на Израел, наместо кралот Саул, но Создателот не се согалсил со неговото увидување. На крај, тие го довеле Давид, кој ја слушал расправата. Давид бил со црвена коса, светли очи и добра појава, „и Господ рекол: „Стани и назначи го, бидејќи тој е тој.“ Што ова нè учи? Овде има две работи кои ги гледаме:

1) Од гледиште на Самуел, тој ги разбира доблестите на Елиав - според неговиот разум, да биде крал на Израел. Но Создателот му рекол. „не, не го следи твојот разум,“  бидејќи кога се зема во обзир Создателот, разумот е безвреден. Бидејќи Создателот сакал да стави крал на тронот, ова се нарекува „помеѓу поединецот и Создателот,“ каде што нема простор за разум, бидејќи „Моите мисли не се твои мисли, ниту пак Моите начини се твои начини.“ Што му кажал Создателот? „Бидејќи не е како што гледа човекот, затоа што човекот гледа со очите, додека Господ гледа во срцето.“ Според горенаведеното, ние можеме да протолкуваме дека: „бидејќи човекот гледа со очите“ тоа е добро помеѓу личноста и пријателот. Во тој случај, добро е доколку некој може да оди со разум, дека е според Она што некој го гледа.

Ова не е така со „Господ гледа во срцето.“ Со друѓи зборови, во однос на работи за Создатеот, тоа е над разум и поединецот не треба да работи според она што го гледа со неговите очи, туку над разумот. Така, тука има два односи:

1) помеѓу човекот и Создателот кога со над разум е подобро;

2) помеѓу човекот и неговиот пријател, кога со разум е подобро. Затоа Создателот му рекол: „Не гледај во неговите следбеници,“ бидејќи со следењето на неговите очи е добро во однос на човек и неговиот пријател. Доколку може да ги видиш заслугите на пријателот во разумот, тоа е подобро. Но тоа не е случај и тука, кога „Јас сакам да го назначам за Крал. Оваа дејствие ми прпаѓа на Мене. Јас го сакам него за Крал. Ова се нарекува: “помеѓу човекот и Создателот.“ Тука, правилната работа е над разумот , бидејќи точно на овој начин е возможно да се достигне  примање со цел да дава. Поинаку, тој ќе прима со цел да прима, што предизвикува оддалеченост од Кедуша (Светоста).

Но, тука се поставува прашањето, откако некој одлучил да оди над разум, и не гледа во сите прашања кои ги поставува телото. Кога тој започнува да работи на патот на давање и верба над разумот, и ги надмине пречките - прашањето кое телото го носи од горенаведените зборови - и ги затвара неговите очи и не сака да гледа во ништо што е во спротивност со умот и срцето. Така се одлучил да оди над разум, после оваа одлука. Тој некогаш има големи изговори со кои телото мора да се согласи. Така, тој сега гледа дека оди со разум. Но што може да направи кога сега гледа, преку изговорите кои ги примил од Вишото, дека си вели себеси: „Што можам јас да направам сега кога немам место за да работам над разумот? Јас сега гледам дека сè што правам во однос на давањето е како што треба.“ Така, тој повеќе нема прашања околу служењето на Создателот, кое го принудува да работи над разум. Но бидејќи работата е првично над разум, што може тој да направи кога е во таква состојба?

Баал ХаСулам вели дека кога личноста е наградена со мало откривање од Вишото, и сега чувствува дека е вредно да се биде слуга на Создателот, следува дека досега имал работа над разум: телото не се согласува со работата и тој секогаш треба да ја надминува состојбата, и чувствува потреба Создателот да му даде сила да работи со над разумот. Но сега на него повеќе не му треба помошта од Создателот, бидејќи чувствува дека има основа на која може да ја гради својата структура. Со друѓи зборови, тој веќе има потпора на која може да се потпре. Така, сега тој ја губи вербата која ја употребувал предходно, бидејќи сега може да рече: „Фала Ти Боже јас се ослободив од брмето на вербата, кое  ми беше товар. Сега јас веќе имам основа во разумот бидејќи гопримив будењето од Вишото, и телото се согласува дека е вредно да се одржува Тора и Мицвот. Произлегува дека со тоа тој ја отстранува вербата. Баал ХаСулам рекол дека тогаш поединецот мора да рече: „Сега јас гледам дека вистинскиот пат е да се оди над разум. Доказ за тоа е дека сега сум награден со мало просветлување од Вишото, само заради тоа што одев со над разумот. Затоа јас бев награден со тоа што Создателот ме донесе малку поблиску до Него и ми даде будење од Вишото.“ Ова просветлување кое тој сега го примил му дава одговори на сите прашања. Произлегува дека ова сведочи за над разумот. Така, што треба сега да стори за да продолжи со над разумот? Може само повторно да се засили и да почне да бара начини да ја наметне работата со над разумот.

Произлегува дека со тоа, тој воопшто не ја отфрлил неговата верба, бидејќи тој чекорел во неа  пред да биде награден со било какво просветлување од Вишото, бидејќи дури и сега тој не прима просветлување како темел на кој може да ја изгради структурата на неговата работа. Тој го зема просветлувањето како сведоштво дека е на правиот пат, дека е со верба над разумот. Само во таква форма на работа Создателот го носи човекот поблиску до Него и му дава простор да се приближи поблиску до Него, бидејќи ова приближување нема да му дозволи да падне во садовите за примање, кои се нарекуваат „со разум,“ затоа што Создателот гледа дека тој се обидува да оди само над разумот.

Во однос на над разумот, следува дека има разлика помеѓу човекот и Создателот; и човекот и неговиот пријател. Помеѓу личноста и неговиот пријател, доколку тој може да ги види заслугите на пријателот со разум тоа е подобро. Но со разум тој ги гледа само грешките на пријателите, тој нема избор да оди над разумот и да рече: „Сето тоа што јас го гледам, чувствувам и слушам е неточно и невистина. Невозможно е јас да сум згрешил околу пријателите кои ги избрав за да се поврзам, што значи дека погрешно сум проценил. Јас мислев дека ќе напреднам во духовноста преку нив, бидејќи тие поседуваат нешто што јас не го поседувам. Така, доколку јас сакам да се поврзам со нив, јас можам да се искачам на повископко ниво отколку што мислев. Но сега јас гледам дека всушност, имам друг однос. Јас сум слушнал дека Баал ХаСулам рекол: единствената работа која може да и помогне на човека да излезе од самољубие и да биде награден со љубовта на Создателот е љубовта кон пријателите. Така, јас немам избор освен да се поврзам со тие пријатели иако во моите погледи би било подобро да се држам настрана од нив и да не се поврзум со нив. Но, јас немам избор и морам да верувам над разумот дека сите пријатели се на висок степен, но јас не можам да ги видам нивните доблести со моите очи.“

 Ова е причината зошто тој мора да верува над разумот. Но кога ги гледа заслугите на пријателите со разумот, тој сигурно може да извлече голема корист од неговите пријатели. Но што може тој да направи? Тој нема избор.

Но, редот е поинаков со личноста и Создателот. Во местото каде што некој може да оди над разумот, сепак е подобро. Затоа, таму каде што некому може да му биде помогнато со разумот, кога ќе биде награден со мало просветлување од Вишото, може да рече: „Сега гледам дека е вредно да се биде слуга на Создателот, бидејќи чувствувам добар вкус во работата.“

Следува дека ова чувство, наоѓање на значење во работата е како основа и темел на кој може да го изгради неговиот Јудеизам. Сега кога разбира со неговиот разум дека е вредно да одржува Тора и Мицвот, целата негова основа е изградена на овој услов. Ова значи дека кога тој наоѓа значење во работата, тој треба да го слуша гласот на Создателот. Така, доколку тој не нејде значење во работата, тој не може да ги одржува Тора и Мицвот за Создателот.

 Познато е дека мора да биде направено превземањето на Кралството Небесно“ со целото свое срце и со целата твоја душа.“ Со друѓи зборови, дури доколку Тој му ја земе душата, што значи дури и кога нема живост ниту Нефеш, тој сè уште е обврзан да биде слуга на Создателот и да не става никакви услови пред Него, велејќи Му: „Ако направиш како што сакам, според тоа што јас разбирам дека ми треба, што значи дека јас чувствувам недостаток во ова, и ако Ти ми ја задоволиш мојата потреба, јас ветувам дека ќе бидам слуга на Создателот. Но доколку не ми ги задоволиш сите мои желби, оние за кои јас мислам дека ми се потребни, тогаш јас не можам да го земам на себесе она кое што Ти си ми заповедал преку Мојсеј.“

Поединецот треба да го земе товарот на Кралството Небесно без никакви услови, што значи над разумот. Тогаш мора да рече: „Нашето работење над разумот не е затоа што Создателот не може да ни даде разум.“ Туку ние мораме да веруваме дека сето тоа е во наша корист. Произлегува  дека помеѓу човекот и Создателот ние треба да се обидеме да бидеме над разумот, и доколку примиме малку разум, треба да направиме како што е наведено горе.