Вечер на празникот Шавуот 5717 (1957 г.) од Манчестер

Го примив твоето писмо и уживав од тоа што си напишал во однос на толкувањето дадено во „Предговорот на (коментарот) на Сулам“ и јас само ќе го дополнам напишаното од тебе.

Ќе го претставам ова за што зборуваме во вид на прашање. Во трудовите на Ари се укажува на тоа дека постои реалност на световите. Таму дејствуваат зивуг де-акаа и екраните и распространувањето (на Светлината) и заминувањето (на Светлината) и Внатрешна Светлина и Опкружувачка Светлина. Но, дали тоа дејствува во однос на самите нив, односно слично како што е кај луѓето од нашиот свет или тие се само неживо ниво, односно без чувства, слично на светот во кој се наоѓаме? Како на пример земјата која носи плодови и добива сили од дождот, ветрот и сонцето. И ако нешто од овие сили недостига, кое што таа треба да го прими, тогаш не дава плодови, односно не дава и ништо не произведува, а луѓето од неа не можат да добијат наслада и може да дојдат – не дај Боже, до смрт од глад ако земјата не даде жетва.

Но, токму затоа што човекот ора, сее и жнее и врзува снопови и таа кон луѓето се однесува на ист начин – ако човекот ѝ служи на земјата, тогаш и земјата му служи на човекот. Заедно со ова знаеме дека земјата нема способност да чувствува и нема слобода на избор, таа само ги исполнува условите кои ѝ се дадени од природата, кои Создателот ги втиснал во неа и така таа ги извршува своите функции на најдобар начин. Тоа кај нас се нарекува неживо ниво, односно таа нема самостојно движење и желба, бидејќи самата таа нема желби. Така и сонцето и сите небесни тела – сите дејствуваат во согласност со природата. Самите тие немаат избор за да може да кажат дека се надеваат на поттик или на казна. Сите нивни дејствија се самата природа, затоа што Создателот посакал тие да дејствуваат така, како што дејствуваат.

На сличен начин треба да се разбере и во однос на Вишите Светови, бидејќи сè било создадено само за да му служи на човекот и како што тој добива помош од нашиот свет, во кој се наоѓаме, исто така добива помош и од Вишите Светови за да ја достигне својата цел заради која што и бил создаден, а тоа е да се удостои со соединување со Создателот и да ја добие кулата полна со добрина која Создателот ја подготвил за него. Кога човекот се удостојува со тоа, се вели дека дошол до совршенството на замислата за создавањето, во тајната „посакал Создателот да живее во пониските“ и „Шхина во пониските е Виша потреба“, затоа што таква е желбата на Создателот и човекот мора да се обидува во нашиот свет да ја исполни желбата на Создателот и да ја прими целата добрина и насладување бидејќи таква е желбата на Создателот.

Во согласност со познатиот закон кој гласи дека суштината на Создателот воопшто не може да се достигне, може да заклучиме дека сè што гледаат душите кои се издигнуваат по нивоата од свет кон свет, гледаат само во Светлината која се шири, односно во степенот колку што сака Создателот за да Го достигнат во мера на Вишата Светлина која ја откриваат. Тоа значи дека Вишата Светлина се шири кон пониските, односно пониските ја достигнуваат според тоа колку што Тој сака да го достигнат Неговото величие. Нивоата на достигнување од време на време се менуваат бидејќи тоа зависи од подготвеноста на пониските - колку што е поголема или помала, толку се открива и Светлината. Секој степен на достигнување си има свој сопствен назив бидејќи сфирот се нарекуваат покривања. Согласно работата на човекот, паѓаат покривањата и сфирата почнува да свети, бидејќи додека не бил создаден светот, немало никакво скратување. Меѓутоа, за да добијат можност пониските да примаат, било потребно тоа сокривање. Во степенот на извршената работа заради Создателот се губи сокривањето и свети Светлината. Исто како што во нашиот свет земјата не дава плодови додека не се обработи, така нема никакво откривање на Светлината без подготовка од страна на пониските.

Ако посакаш да прашаш што е суштината на сфирот и на нивоата како такви, ќе ти кажам дека ние велиме дека тоа не е дадено да се достигне бидејќи сè што достигнуваме е само желба на Создателот да ги наслади Своите созданија. Затоа човекот го достигнува само она што се наоѓа во границите на неговото достигнување, односно она воодушевување од Вишата Светлина кое се открива на созданијата со помош на сфирата, но не и самата сфира, а бројот на сфирот е во согласност со достигнувањата на пониските, што зависи од нивната подготовка и кај секого е посебна, соодветна на степенот на неговите напори. Освен тоа, сè друго е еднакво, бидејќи нема никакви промени во духовното. Затоа во однос на сфирот како такви, ние велиме дека тие е невозможно да се достигнат. Додека пак, називите кои се дадени на секоја сфира, се такви затоа што сите тие кои со помош на својата работа ја достигнале Светлината на Создателот, сакале сите оние кои се зад нив исто така да добијат насладување од она што им е откриено на нив, па затоа им дале називи на сите достигнувања, за да можат да ги разберат нивните намери и достигнувања кои тие ги достигнале и со самото тоа да имаат еден заеднички јазик.

Како при учењето на отворениот дел, кога оној кој внесува ново во Тора, може тоа да го предаде на поколенијата кои доаѓаат по него, така и во Вишите Светови, може да се добие новото кое веќе било откриено од претходниците за да можат да се движат по линијата на успехот, да не застануваат на средината на патот затоа што ќе помислат дека состојбата во која се наоѓаат веќе е состојба на совршенството. Токму затоа сите овие називи и парцуфим, како такви ние воопшто не ги достигнуваме бидејќи сето тоа е духовност и Божественост, како што е речено: „Јас својата (појава) АВАЈА не ја менувам“ и сето тоа е само во однос на човекот кој достигнува. Ова е слично на тоа кога десет луѓе стојат и во далечината гледаат авион кој лета, а неговата големина на човекот му се чини мала, како точка. Но, некои од луѓето имаат двоглед кој го зголемува авионот неколку пати, а кога секој има свој двоглед, кај некого двогледот зголемува повеќе, а кај друг помалку. Тогаш излегува дека некој го гледа авионот со големина од четири метри, друг вели дека има три метри, трет дека е два метри итн. И безусловно, сите ја кажуваат вистината за тоа што гледаат и дека истовремено постои разлика меѓу едното и другото. Меѓутоа овие разлики не придонесуваат за никаква промена во самиот авион и сите промени се исклучиво кај оние кои достигнуваат. Така е и во духовното – сите промени се само во согласност со степенот на подготовка на пониските.

Од ова може да се разбере реченото дека „душата е дел од Создателот одозгора“. Ова значи: тоа што го достигнува душата е Создателот, но таа може да достигне само еден дел. Затоа, без оглед на тоа што таа Го достигнува Создателот, тоа секогаш зависи од подготвеноста на пониските и затоа таа достигнува само еден дел. Но, делот кој таа го достигнува кај Создателот не предизвикува никакви промени, како во примерот со авионот. Затоа се вели дека пониските можат да ја достигнат само Светлината која се шири и која е дел во однос на кој Создателот посакува да ја достигнат. И затоа нема поделби меѓу Светлината која се шири и суштината на Создателот, туку само во тоа што човекот го достигнува делот кој Создателот сака тој да го достигне, како во примерот наведен погоре. Со ова се разјаснуваат прашањата кои ти ги постави.

Барух Шалом Леви, син на својот татко и учител Баал ХаСулам.

* Писмото број19 во изданието од 1998 г. се наоѓа под број 37