Преданоста кон Создателот треба да биде до целосно ропство во трепет и љубов.

За љубовта не се бара себежртвување, затоа што љубовта е природна појава и силната љубов ја обзема целата душа, како што е запишано: „Силна љубов како смрт“ (Песна на песните). Затоа основно е да се достигне себежртвување во трепет, кога човекот уште не го чувствува вкусот на љубовта во ропство, а ропството кај него е изнудено.

Чувствата кои ги доживува телото не се изнудени бидејќи тоа е создадено за поправање. Поправањето се состои во тоа што ропството треба да биде последица на љубовта, што всушност е целта на поправањето. „Доколку во нешто се чувствува тежина, тоа значи дека таму се крие егоизмот“.

Во основа, безграничното ропство до целосно себежртвување е неопходно во трепетот, кога целото тело не се согласува со работата на човекот бидејќи не чувствува никаков вкус во ропството, а на секое дејствие телото прави пресметка и докажува дека неговото ропство не дава чувство на совршенство и затоа нема корист од таквата работа. Бидејќи тоа не чувствува никаква смисла и вкус во таквото ропство, тоа значи дека вложувањето напори е можно само преку себежртвување. Тоа чувствува горчина од тоа ропство и секое дејствие му прави огромни страдања, бидејќи телото не е навикнато да работи напразно, туку само кога има корист за себе или за другите.

Во малата состојба (катнут) тој не чувствува корист за себе, не чувствува никакво насладување во ропството, а исто така и не верува дека ќе има корист од тоа за другите, затоа што ако тоа не му е важно на него, како може да биде корисно за другите? А неговите страдања се големи. Колку повеќе напори вложува, толку повеќе се зголемуваат неговите напори, додека не се натрупаат страдањата и напорите до одреден степен, па Создателот не се сожали на него и му даде да почувствува вкус во ропството, како што е речено: „Додека врз него не се излее Светлината одозгора“.