Прва статија: Човекот како целина

Како целина, човекот се состои од два чинители:

1) неговото постоење; 2) постоењето на стварноста.

Постоењето на стварноста се дели на три дела:

1) Неопходност, без која стварноста би престанала да постои. За ова, доволно е да изеде мала кришка сув леб и една чаша ладна вода на ден, да спие на клупа неколку часа со истата облека, и дури не ни во куќа, туку на поле или во некоја пештера во текот на дождовите за да не накисне. И облеката не може да му биде ништо повеќе од партали.

2) Да се однесува како обичен буржуј, но да не сака да биде како богатите, кои имаат многу соби, убав мебел и параферналија, и убава облека, и да не сака да јаде и пие се како што богатите се навикнати.

3) Да копнее и да бара во своето тело да личи на богатите. А иако не може да го добие тоа што сака, очите и срцето се посветени на тоа, и тој чека и работи да го добие тоа - да биде примен во класата на богатите.

4) Ова постои во сите три претходни фактори: ако има направено за денот, не се секира за утре. Напротив, секој ден го смета како целиот свој животен век.

Обично, луѓето се грижат за задоволување на своите потреби само 70 години. Но откако ќе поминат 120 години, човек веќе не се грижи за своето одржување. Исто така, понекогаш човек мисли дека секој ден во неговите очи треба да биде како нов, што значи нова творба. Тоа е како реинкарнација - вчерашната личност се инкарнирала во денешната и тој мора да поправи сè што правел претходниот ден, во долгови или заслуги, без разлика дали правел Мицвот (добри дела) или престапи.

На пример, ако земал нешто од пријател, мора да го врати. А ако му позајмил нешто на пријателот, треба да го добие тоа од него, бидејќи наплаќањето долгови е Мицва (еднина од Мицвот), значи мора да го собере долгот од пријателот. А сега ќе зборуваме за љубовта кон Создателот. Прво, човек мора да знае дека љубовта се купува со дела. Со давање дарови на пријателите, секој дар што ќе му го даде на пријателот е како стрела и куршум, кој прави дупка во срцето на пријателот. А иако срцето на пријателот е како камен, сепак, секој куршум прави дупка. А многуте дупки се спојуваат во шуплина во која влегува љубовта на тој што дава дарови.

А топлината на љубовта ги привлекува искрите на љубовта кон него од пријателот, и тогаш двете љубови се вткајуваат во ткаенина на љубовта која ги покрива двајцата. Тоа значи дека една љубов ги опкружува и обвива обајцата, и тие природно стануваат една личност бидејќи облеката која ги покрива двајцата е единствена ткаенина. Затоа, двајцата се поништени. Правило е дека се што е ново е возбудливо и забавно. Затоа, откако откако човек ќе ја добие облеката на љубовта од друг, тој ужива само во љубовта на другиот и заборава на љубовта кон себе. Тогаш, секој од нив почнува да добива задоволство само од грижата за пријателот, и не може да се секира за себе бидејќи секој може да работи само таму кај што добива задоволство. А бидејќи тој ужива во љубовта на другите и добива задоволство токму од тоа, веќе нема да добива задоволство од грижата за себе. А ако нема задоволство, нема загриженост и тој не може да работи. Затоа понекогаш гледаш во природата дека за време на љубовта кон другите која е особено јака, може да дојде до самоубиство. Исто така, во љубовта кон Создателот, понекогаш човек е спремен да се откаже од гореспомнатиот трет фактор. Потоа, спремен е да се откаже од вториот и потоа и првиот фактор, што значи сите три фактори во постоењето на стварноста.

Но како може да го поништи сопственото постоење? Прашањето е, „Ако неговото постоење е поништено, кој ќе ја прима љубовта?“ Но Создателот и дава на љубовта моќ да го оттргне човека од вистинскиот пат. Со други зборови, тој престанува да биде разумен и сака да биде отстранет од стварноста со силата на љубовта, а неговиот разумен ум нема сила да го задржи. Затоа прашуваме, „Како може човек да дојде до таква состојба?“ За тоа има еден одговор: „Вкуси и види дека Господ е добар.“ Затоа природата бара поништување, и покрај тоа што човек не го разбира тоа со разумот. Сега можеме да го разбереме стихот, „И ќе љубиш... со сето твое срце и сета душа и сета своја сила.“ „Твојата сила“ е постоењето на стварноста, „Твојата душа“ значи неговото сопствено постоење, а „Твоето срце“ е веќе висок степен, што значи со двете твои склоности - добрата и злата склоност.

Втора статија: Ќе правиме и ќе слушаме (2)

Запишано е, „А човекот Мојсеј беше многу понизен.“ Понизноста значи долност, кога човек се поништува себеси пред друг. Не мора да значи надворешно поништување, туку внатрешно. „Надворешно“ значи тоа што се гледа однадвор, тоа што е откриено, кога сите можат да видат дека тој не мисли ништо за себе, туку го смета пријателот како поважен степен од својот. Тоа се покажува со делата кои тој ги прави пред пријателот. А постои и внатрешноста, наречена „скриена.“ Тоа се мислите и умот, кои мора исто така да ги поништи пред пријателот. Тоа е значењето на напишаното, „Мојата душа ќе биде како прашина пред сите.“ Прашањето е, „Како може разумен и рационален човек да каже дека неговиот разум е поништен пред секој човек, кога тој знае и чувствува себеси дека е на степен кој е стопати повисок од оној на пријателот?“

Меѓутоа, постои фактор наречен „дел,“ и фактор наречен „целина.“ Целината е повисока од делот, и човек мора да се поништи пред секој еден дел така што ќе биде дел од целината. Со други зборови, индивидуално, целиот Израел како целина не се толку важни, но во однос на целината, секој човек е многу важен од гледиште на целината. Човек мора да ги поништи сопствените потреби пред потребите на колективот. А бидејќи мора да ги поништи својот разум и мисли пред Создателот, мора да се навикне надвор. Тоа се вика „правење,“ или, „Ние ќе направиме.“ Сите тие поништувања ќе го оспособат да ги поништи својот разум и мисли пред Создателот.

Така, излегува дека тој што има повеќе знаење мора повеќе да работи на поништувањето на себе самиот пред Создателот. Но тој што е будала нема потреба да си го поништува разумот, бидејќи нема разум. Следува дека единственото фајде од разумот е дека човек има што да поништи, и тоа е единствената причина зошто треба да се тежнее кон знаење. А тој што не е спремен за тоа, за него е подобро да нема знаење. Тоа се вика „Мудроста му е поголема од делата.“ Тоа значи дека има повеќе знаење одошто може да поништи, бидејќи поништувањето се смета за правење а не за слушање. „Слушање“ значи разбирање, а правењето е само со сила, без разум. Тоа се вика, „Ќе правиме и ќе слушаме.“ Затоа, ако тој ја има моќта да прави, ќе може да прими слушање бидејќи основата му е вербата а не знаењето.

Трета статија: Внатрешност и надворешност

Понизноста значи дека на секаков начин - во делата и во умот - човек се поништува себеси пред другиот. Тоа значи дека треба да го поништи и разумот пред пријателот. Постои внатрешност и надворешност. Тие се викаат „разоткриено“ и „скриено,“ „дело“ и „мисла.“ Нешто што сите можат да го видат спаѓа во делот на делата, но мислата не е откриена. Затоа мислата се смета за внатрешна, што значи дека е во човековата внатрешност. Но делото се смета за надворешно, кога има внатрешна мисла во него.

Оттука, кога некој мора да се поништи себеси пред пријател, тоа не се смета за вистинско поништување, освен ако не е на два начина - во мисли и во дела. Не се работи само за делото, туку и умот мора да биде тргнат, и тој треба да каже дека гледиштето на пријателот е поважно од неговото. Инаку, не се смета за поништување. Кога ќе покаже поништување пред пријателот, тоа не е ништо друго освен преправање (ласкање), што значи дека однадвор се прави дека пријателот му е поважен, но во себе, знае дека пријателот не е ни блиску до неговото ниво.

Четврта статија: Дрвото на спознавањето на доброто и злото

Во Зохар пишува, „Дрвото на знаењето за доброто и злото, ако се наградени - добро, ако не се наградени - лошо.“ Во Сулам коментарот е објаснето дека ако е награден, Мидат ха Дин (одликата на судењето) - неублажената Бехина Далет - е скриена, а Мидат ха Рахамим (одликата на милоста) е откриена, што значи, Малхут ублажена во Мидат ха Рахамим е откриена. Но ако тој не е награден, тогаш е спротивното.

Треба да го сфатиме значењето на „откривање“ и „сокривање.“ Познато е дека човек се состои од доблести и добри одлики, како и од лоши одлики. Тоа е затоа што „Нема праведен човек на земјата кој ќе прави добро и нема да прави грев.“ Со други зборови, во човекот секогаш постои недостаток, уште нешто да се поправи; инаку, тој нема што да прави во светот. Тоа е како кога двајца кои ќе се спојат и меѓу нив ќе се роди пријателство, и одеднаш едниот ќе слушне дека другиот му направил нешто лошо. Веднаш се тргнува од него и не може да го гледа ниту да стои блиску до пријателот. Но подоцна ќе се смират.

Нашите мудреци предупредуваат, „Не го смирувај пријателот додека е лут.“ Прашањето е „Зошто?“ Во текот на својот гнев, тој ја гледа мааната на пријателот и никако не може да му прости, оти мааната на пријателот е откриена, а добрите одлики на пријателот - заради кои го избрал како пријател - сега се покриени и само мааната на пријателот се гледа. Така, како може да зборува со некој кој е лош? Но по некое време, кога ќе ја заборави штетата што му ја предизвикал пријателот, може повторно да ги открие добрите одлики на пријателот и да ги скрие лошите одлики, што значи да го оживее чувството за добрите одлики на пријателот. Природно, кога не им се дава сила и одржување на лошите одлики на пријателот, тие се турнати настрана и скриени. Тоа е затоа што кога се зборува за нешто, говорот му дава сила и живот на тоа за кое се зборува. Затоа, кога гневот е заборавен, што значи кога жалоста што му ја предизвикал пријателот ќе ја изгуби својата острина, можно е пак да се зборува за задоволството кое го добил од добрите одлики на пријателот. Таа слика подобро е очитана во односот меѓу маж и жена му. Понекогаш се во таква несугласица што сакаат да се разделат. Но потоа ќе се смират. Прашањето е, „Што е со лошите работи што се случиле меѓу нив додека се карале? Дали тие исчезнале од светот?“

Навистина, мораме да кажеме дека тие ги сокриле причините, што значи лошите одлики кои секој од нив ги гледал во другиот, а сега, за време на мирот, секој од нив се сеќава само на добрите одлики меѓу нив, доблестите заради кои се споиле. Но дури и тогаш, ако некој од семејството дојде и почне да зборува со човекот или жената и ги покаже мааните на другиот, тој ќе им даде сила и живот на нештата што ги потиснуваат и кријат, и ќе ги разоткрие. Во таа состојба, тој може да предизвика нивно раздвојување. Слично, меѓу двајца пријатели, ако дојде некој трет и почне да му ги покажува на еден од пријателите мааните и недостатоците на неговиот пријател така што зборува за нештата скриени во нив, тој ќе им даде сила и живот, и тој трет човек ќе доведе до тоа пријателите да се разделат. Можеби затоа клеветата е забранета дури и кога е вистинита, бидејќи ги разоткрива нештата претходно скриени. Доведува до спротивното - ги сокрива доблестите и ги разоткрива мааните на пријателот - така предизвикувајќи разделување и омраза меѓу нив. А иако се што рекол е вистина, причината е како што веќе беше речено - дека се зависи од тоа што е разоткриено а што сокриено.

Истото важи и меѓу човекот и Создателот. Додека човековото зло е скриено и човек се смета себеси за доблесен, се чувствува квалификуван да се бави со Тора и Мицвот (заповеди/добри дела), бидејќи е достоен да се издигне на повисок степен. Но кога се работи за спротивното, и неговите доблести се прекриени и само неговите недостатоци се откриени, тој не може да се бави со Тора и Мицвот бидејќи смета дека не е достоен за ништо. Така, барем ќе ужива во овој свет како ѕвер, бидејќи не може да биде човек. Баал ХаСулам за тоа вели дека обично, се додека човек се бави со Тора и Мицвот, ја чувствува својата долност, а кога се бави со телесни работи, не чувствува никаква долност. Но треба да биде обратно - додека се бави со телесни работи, треба да ја чувствува својата долност и природно да прави се без никаква живост, а додека се бави со Тора и Мицвот, ќе се смета себеси за цел. Навистина, тоа е истата тема што веќе ја спомнавме.

Петта Статија: Ацилут е лично управување

Во книгата „Талмуд Есер Сфирот“ се вели дека во светот Ацилут непосредно свети Вишата Светлина, а не како кај исполнувачкиот свет Брија, каде што се нарекува „создадена“, „секундарна“. Светот Ацилут е лично сопствено управување, таму „Самиот Создател управува со сите и сè што се случува во него, се Негови непосредни дејствија“.

Затоа светот Ацилут е својство на самата Светлина, без никакво учество на созданието во тоа. Својствата пак, на световите Брија, Јецира, Асија се одделени од светот Ацилут, во нив постои поделба на добро и зло, награда и казна. Затоа Светлината таму свети како резулатат на меѓусебните дејствија на Создателот и созданијата и тоа е нивното заедничко учество. Затоа таа Светлина се нарекува „создадена“, бидејќи во основата на нејзиното создавање лежат две причини. Во светот Ацулит пак, каде што нема никаква заедничка работа, односно сè се случува без помош на созданието, ова својство се нарекува „во Тебе нема да се вдоми злото“, каде што сè е разбирливо и очигледно, па затоа и се нарекува лично управување.

Во ова е смислата на кажаното дека екранот создава поделба меѓу световите Ацилут и Брија, односно световите БЈ"А се наоѓаат под дејство на екранот, додека во светот Ацилут, кој одделува од Создателот, воопшто не дејствува. Овие екрани дејствуваат само во однос на световите БЈ"А. Сето тоа се вели во однос на душите кои се наоѓаат во световите БЈ"А, каде што владее својството на награда и казна – душите чувствуваат дека постојат екраните. Но, кога световите БЈ"А се издигнуваат во Ацилут и се удостојуваат со Вишото лично управување, тогаш тие гледаат дека сè е соединето во една целина и дека таму нема разделувачки својства на екраните.