Слушнато на првиот ден од неделата Итро (6 февруари 1944 г.)

Речено е: „Нема ништо освен Него“, што значи дека не постои друга сила во светот која би имала можност да направи нешто против Создателот. Тоа што човекот гледа дека во светот има работи и сили кои го негираат постоењето на Вишите Сили е од причина што таква е желбата на Создателот. Тоа е метод на поправање кој се нарекува „левата оддалечува, а десната доближува“ – и ова што левата оддалечува влегува во рамките на поправањето. Тоа значи дека во светот постојат работи кои од самиот почеток доаѓаат со намера да го оттргнат човекот од правилниот пат и да го одбијат од светоста.

Користа од овие оддалечувања е тоа што со нивна помош човекот добива потреба и целосна желба Создателот да му помогне, инаку гледа дека ќе пропадне. Не само што не напредува во работата, туку и гледа дека назадува, односно дури и „заради себе“ нема сила да ја исполнува Тора и заповедите. Само со вистинско надминување на сите пречки со верба над знаењата тој може да ја исполни Тора и заповедите. Меѓутоа, не секогаш тој има сила за надминување со верба над знаењата, односно принуден е да се оттргне од патот на Создателот дури и со намера „заради себе“.

Секогаш кај него има повеќе скршено отколку цврсто, падови многу повеќе од подеми, а тој не може да ги види крајот на овие состојби, мислејќи дека засекогаш ќе остане надвор од светоста, бидејќи гледа дека му е тешко да изврши дури и најмало духовно дејствие само со надминување со верба над знаењата. Меѓутоа, тој не е секогаш способен за надминување и како ќе заврши тоа?

Тогаш доаѓа до одговор дека нема никој друг кој може да му помогне, освен самиот Создател. Затоа во него се раѓа вистинско барање до Создателот - Тој да му ги отвори очите и срцето и вистински да се доближи до соединување со Него засекогаш. Излегува дека сите оддалечувања, кои ги чувствувал, доаѓале од Создателот, а не дека тој бил лош и дека немал сили за надминување.

Само на оној кој вистински сака да се доближи до Создателот му се дава помош од Вишото и не му се дозволува да се задоволи со малку и да остане на ниво на мало и неразумно дете, за да нема можност да каже дека, фала Му на Бога, тој си ги има Тора и заповедите, како и добрите дела, така што ништо повеќе не му недостига.

Доколку човекот има вистинска желба, тој ќе добива помош од Вишото и секогаш ќе му се прикажува колку е лош во сегашната состојба, односно ќе му доаѓаат мисли и расудувања насочени против духовната работа. Сето ова е само за да види дека нема целосност во соединувањето со Создателот.

Колку и да се обидува да се надмине себеси, тој секогаш ќе гледа дека се наоѓа во состојба која е далеку од светоста, споредено со другите кои работат и кои се чувствуваат себеси целосно поврзани со Создателот. Тој секогаш ќе има жалби и незадоволство и нема да може да го оправда однесувањето на Создателот кон него. Тоа ќе му причинува болка – зошто не е во согласност со Создателот? Така ќе биде сè додека не дојде до чувство дека во него навистина нема никаква светост. Дури и ако некогаш добие некакво будење од Вишото, кое ќе го оживее на некое време, истиот момент ќе падне назад во состојбата на нискост. Но, токму ова на крајот ќе го принуди да осознае дека само Создателот може да му помогне и вистински да го доближи.

Човекот секогаш треба да се обидува да оди по патот на соединување со Создателот и сите негови мисли да бидат за Него. Дури и да се наоѓа во најстрашната состојба, кога падот не може да биде поголем, тој не треба да се оттргнува од власта на Создателот и да зборува дека постои некоја друга власт која не му дозволува да влезе во светоста и дека во нејзина сила е да прави добро или лошо. Тоа значи дека не треба да се мисли дека постои власт на нечисти сили и дека тоа не му дава на човекот да прави добри дела и да оди по патот на Создателот, туку напротив, да не се заборава дека сè доаѓа од Создателот.

Како што напишал Баал Шем Тов: „Оној кој вели дека во светот постои друга сила, односно клипот, (лушпа), се наоѓа на ниво на служење на други богови“. Тој не прави грев со своето неверување во Создателот, туку со тоа што мисли дека постои друга сила и власт освен Создателот. Токму тоа е неговиот грев. Уште поголем е гревот доколку смета дека човекот има сопствена власт, односно да вели дека претходниот ден самиот не сакал да оди по патот на Создателот, а тоа се нарекува правење грев со неверување, затоа што не верува дека Создателот е господарот на светот.

Меѓутоа, доколку направил некаков грев, тогаш, се разбира, мора да се покае и да му биде жал затоа што го прекршил законот. Исто така, мора да сфати за што жали и се кае, односно каде ја гледа причината за својот грев. Токму за тоа треба да жали.

Тогаш човекот треба да се покае и да каже дека направил грев затоа што Создателот го отфрлил од светоста во нечисто место, место за отпадоци. Со други зборови, Создателот му дал желба на човекот да се најде и да дише воздух од смрдливо место. (Може да се каже, цитирајќи ги книгите, дека понекогаш човекот доаѓа на овој свет во форма на свиња. Искажаното треба да се објасни вака: човекот добива желба за насладување така што ги согледува отпадоците, но сега повторно сака да добие храна од нив.)

Доколку човекот чувствува дека се наоѓа во подем и по малку го чувствува вкусот од работата, тој не смее да вели: „Сега јас се наоѓам во состојба кога сфаќам дека вреди да се биде работник на Создателот“. Тој треба да знае дека нашол милост во очите на Создателот и Тој го доближува, а од тоа човекот чувствува вкус кон работата. Исто така, мора да се труди никогаш да не излезе од власта на светоста, велејќи дека постои нешто друго кое дејствува, покрај Создателот.

(Меѓутоа, од ова излегува дека да се најде милост во очите на Создателот или обратно, не зависи од самиот човек, туку исклучиво од Создателот. Зошто еднаш тој самиот му е мил на Создателот, а друг пат не – не е во моќта на човекот со неговиот надворешен разум да го сфати тоа.)

Жалејќи за тоа што Создателот не го доближува до Себе, тој треба да се труди да не се грижи за самиот себе, за своето оддалечување од Создателот затоа што тогаш ќе се грижи за добивање на лична корист, а оној кој прима е одделен од Создателот. Тогаш треба да жали за прогонот на Шхина, односно заради тоа што и причинува страдања на Шхина, Светоста.

Како пример можеме да си претставиме слика, таква што од кој било мал орган да чувствува болка, човекот секогаш ја чувствува во разумот и во срцето, бидејќи срцето и разумот се суштината на човекот. Секако, не треба да се споредува силата на чувството на одделен орган со силата на чувствување на човековиот организам во целина, во кој, во суштина и се чувствува болката.

Така е и со болката која ја чувствува човекот затоа што е оддалечен од Создателот, бидејќи човекот е само одделен орган на светата Шхина, затоа што светата Шхина е заедница на душите на Израел. Затоа чувството на лична болка е неспоредливо со чувството на заедничката болка, односно Шхина страда од тоа што нејзините органи се одделени од неа и што таа не може да им даде храна на сите свои органи.

(Треба да се запомни дека за ова е кажано од мудреците: „Кога човекот жали, што тогаш вели Шхина? Срам на главата моја, срам на десната рака моја“). Доколку жалењето не се однесува на себе за оддалеченоста, со тоа се спасува од потпаѓање под власта на желбите за примање за себе, во својство кое одделува од светоста.

Кога човекот чувствува дека малку се доближил до светоста и се радува од тоа што се удостоил со благонаклоност од Создателот, тогаш тој мора да каже дека најважното во неговата радост е тоа што сега радоста е горе, кај светата Шхина, затоа што таа имала можност да го доближи него до себе, нејзиниот одделен орган и што не треба да го отфрла надвор.

Од тоа што човекот се удостоил да и пружи радост на Шхина, има радост и кај самиот него. Сето тоа е на едно исто место, бидејќи ако има радост кај одделното, тоа е само дел од радоста кој е во заедничкото. Со помош на вакви комбинации тој ја губи својата издвоеност и не потпаѓа под власт на нечистите сили кои сакаат да примаат за своја корист.

Желбата за примање наслада е потреба бидејќи во тоа е целиот човек затоа што сè што има во човекот, освен таа желба, не му припаѓа на битието, туку на Создателот. Меѓутоа, желбата за наслада треба да биде поправена, алтруистичка, заради давање. Значи, таа треба да прима наслада и радост само затоа што постои наслада на небесата, од тоа што се насладува битието бидејќи во тоа се состои целта на битието, да се наслади создаденото. И тоа се нарекува радост на Шхина во Вишиот Свет.

Затоа му е поставена обврска на човекот да ги слуша советите како да Му причини наслада на Создателот и секако, доколку тој има наслада, ќе има и Создателот. Токму заради тоа тој секогаш треба да се стреми да биде во дворците на Создателот и тогаш ќе има можност да биде во Неговите ризници, со што, се разбира, ќе му причини наслада и на Создателот. Така, сите негови стремежи треба да бидат само во име на небесата.

Следна статија бр. 2 „Шхина во прогон“