Сватиот Зохар вели за стихот, „..и таму имаше вечер и таму имаше утро“ (На почетокот 3, стр. 96, и статија 151 во коментарот на Сулам), „и имаше вечер,“ како што пишува текстот, што значи дека се протега од темната страна - Малхут. „..и имаше утро“ значи дека се протега од страната на Светлината, која е З“А. Затоа за нив пишува, „Еден ден“ што укажува дека вечерта и утрото се како едно тело, и двете го прават денот. Раби Јехуда прашал: „Која е причината?

„..И имаше вечер и имаше утро“ укажува на соединувањето на ЗОН, дека Светлината на денот доаѓа од двете, и потоа текстот вели на првиот ден, зошто говори за секој ден, „и имаше вечер и имаше утро? Тој одговара: „Тоа е за да се знае дека нема ноќ без ден, и ден без ноќ, и тие никогаш нема да се одделат еден од друг. Затоа текстот повторува и нè информира „секој ден,“ за да укаже дека е невозможно да постои дневната светлина без ноќната темнина. Слично, никогаш нема да има вечерна темнина која не носи ден после неа, бидејќи тие нема никогаш да се разделат.“

Ние треба да го разбереме горенаведеното за работата, што значи темнина, а што свтлина, и зошто е невозможно да се има ден ако тој не е формиран од двете заедно? Што значи темнината и светлината создаваат еден ден? Потребни се двете за да направат еден ден. Ова значи дека денот започнува кога започнува темнината бидејќи тогаш започнала секвенцата на правењето на нов ден. Ние треба да разбереме како зборот „ден“ може да биде употребен за темнината, бидејќи кога започнала ноќта јас можам да започнам да го бројам денот. Познато е дека после ограничувањето и оддалечувањето на Светлината, кое се случило во Вишите Светови, после второто ограничување и разбивањето, се појавил системот Клипот (школки, лушпи), додека местото БЈА се поделила во два односи. Од средината па нагоре била БЈА на Кедуша (Светоста), а од средината надоле постанал трајниот дел на Клипот, како што е објаснето во ТЕС (дел 16, стр.1938, точка 88).

Како последица, во овој свет, „се родил човек - муле од дивото магаре“ и тој нема желба за духовност. Но, од каде доаѓа чувството за потреба од духовност до човека, до точка кога вели дека чувствува темнина, која се вика „ноќ“. Дали е тоа со чувствување дека станал оддалечен од Создателот? Ние мораме да знаеме дека во исто време кога чувствува дека е далеку од Создателот, тој до некој степен веќе започнува да верува во постоењето на Создателот. Во друг случај, како може да рече дека е оддалечен од нешто што не постои? Наместо тоа, тој мора да рече дека има некое просветлување од далеку, кое свети за него, до степен да чувствува дека е оддалечен од Создателот. Затоа следува  дека веднаш штом започне темнината, што значи чувството на постоење на темнината, Светлината веднаш започнува да свети до некој одредене степен.

Мерката на просветлувањето на Светлината се препознава само преку негација. Ова значи дека тој чувствува недостаток, дека тој ја нема Светлината на Создателот да му свети на потврден начин. Но Светлината за него свети во форма на недостаток, што значи дека тој сега започнува да чувствува дека му недостига Светлината на Создателот, која се нарекува „ден.“ Но за оние кои Светлината на денот не свети, тие не знаат дали постои таква реалност каде што личноста мора да ја почувствува отсутноста на Светлината на Создателот, која се нарекува „ден.“

Ајде да говориме за една личност. Понекогаш човекот чувствува дека е во темнина, што значи дека тој е оддалечен од Создателот и копнее да се приближи до Создателот. Тој чувствува страдање поради оддалеченоста од Создателот.

Прашањето е: „Кој го предизвикува да се грижи за духовност?“ Понекогаш тој чувствува темнина и страдање кога гледа дека другиот е успешен во телесноста; во донос на поседи и луѓе, додека на него му недостасуваат двете, и одржување и почит. Тој гледа за себеси дека тоа е вистина, тој е понадарен од другиот, и во однос на талент и во однос на потекло, и тој заслужува повеќе почит. Но всушност, тој е многу степени пониско од другиот и ова ужасно го мачи.

Во тој период, тој нема врска со духовноста, дури и не помни дека некогаш имал. Така тој ги смета сите пријатели со кои учел на семинарите, дека кога го видел нивното страдање заради загриженоста да достигнат светост во животот, му изгледаат како деца кои не можат да направат корисна пресметка и сè што гледаат е тоа што го сакаат. Некогаш гледаат дека најважната работа во животот се пари, а другпат гледааат дека најважната работа во животот е да се има позиција на почит помеѓу луѓето, итн. Тоа се двете работи на кои им се потсмевал, и тој чувствува дека неговиот живот е безвкусен, сè додека не ги утврди мирот и надежта во животот да бидат на исто ниво на кое тие го утврдиле. Тоа се нарекува „животна цел.“

Која е вистината? Дали сега Создателот се сожалил на него и го просветлил со односот на „ден“, и тој ден започнал со негација. Со други зборови, кога денот започнал да свети во неговото срце во форма на темнина, тоа се нарекува „почетокот на изгревањето на денот,“ и тогаш во него започнал да се формираат садови, Келим, во кој Светлината ќе може да свети на потврден начин. Ова е Светлината на Создателот, кога тој започнува да ја чувствува љубовта на Создателот и започнува да го чувствува вкусот на Тора и вкусот на Мицвот.

Ова ние можеме да го разбереме од светиот Зохар, дека денот произлегува точно од двете, како што е запишано, „затоа пишува за нив, „еден ден“ кој укажува дека ноќта и утрото се како едно тело, и двете го сочинуваат денот.“ Кога Раби Јехуда рекол, затоа текстот го споменува секој ден одново - за да укаже дека е невозможно да има светлина без темнината на ноќта која доаѓа прва. Исто така, нема да има темнина на ноќта која не носи светлина на денот после неа, за тие да не се разделат еден од друг.

Така: 1) Следи дека нема Светлина без Кли, и

2) потребна е Светлина, која се нарекува „ден“ за да направи Кли.

Некој има малку ден во негативна форма и чувствува дека целиот негов живот е само за да биде награден со Двекут со Создателот и започнува да страда заради тоа, бидејќи е оддалечен од Создателот. Така, тоа предизвикува самиот да падне од неговата состојба на издигнување. Ова значи дека целот негов живот треба да биде во духовен живот, и тоа е целата негова надеж. Тој ненадејно паѓа во состојба на понизност, состојба каде што тој секогаш ќе им се смее на луѓе чија животна надеж била да се стекнат со исполнување на ѕверски страсти. Но сега тој е еден од нив, и се храни со истата храна со која се хранат тие.

Ние се чудиме како заборавил дека еднаш бил во состојба на воздигнување. Сега тој е во состојба на таква амнезија, па дури не му текнува дека ги зема во обзир луѓето помеѓу кои се наоѓа. Тоа значи дека неговите стремежи се на такво ниско ниво и тој не се срами од себеси дека се осмелил да отиде во таква атмосфера од која секогаш бегал. Со други зборови, за воздухот кој тие го дишат, тој секогаш велел, дека тоа е воздухот кој ја задушува Кедуша (Светоста) и сега тој е помеѓу нив и чувствува дека тие немаат грешка.

Одговорот е во тоа како што велат писанијата (Псалм 1): „Среќен е човекот кој не чекорел во одбраната на злобните.“ Ние мораме да разбереме што е бранител на злобниот. Познато е дека прашањето на злобните кое е донесено во Хагадах (Пасха наративен): „Што значи оваа служба?“ Баал ХаСулам објаснува дека кога личноста започнува да работи со цел да дава, довааѓаат прашњата на злобните и прашуваат: „Што ќе добиеш од тоа да не работиш за себе?“ и кога човекот добива такво прашање тој започнува да помислува дека можеби злобните се во право. И тогаш запаѓа во нивната мрежа. Според тоа треба да протолкуваме: „Среќен е човекот кој не чекорел со бранителот на зловните.“

Кога злобните дошле до него и го посоветувале дека не е вредно да работи доколку не увиди дека некаква корист ќе произлезе за него, тој не ги слуша. Наместо тоа, тој се зајакнува себеси во работата и вели: „Сега јас можам да видам дека одам на патот на вистината, а тие сакаат да ме збунат.“ Следува дека човекот ја надминал таа состојба и сега е среќен.

Понатаму писанијата велат: „И не стој на патот на грешниците.“ Треба да протолкуваме што е „Патот на грешниците.“ Тој вели, „и не стој.“ Ако човекот се скрши „не треба да додаваш.“ Со други зборови, вистинскиот пат е дека треба да одиме над разумот, наречено верба. Спротивно на тоа е телото. Така, кога човекот чувствува некој вкус во работата и го зема како подршка, и вели дека сега не му треба верба, бидејќи веќе има некаква основа, тој веднаш паѓа од својот степен. Но кога некој е внимателен и не стои дури ни еден момент, за да види дали е возможно да ја промени основата, се смета дека тој е среќен, бидејќи тој не застанал на патот на грешните, за да погледне во нивниот правец.

  Потоа писанијата велат: „И не седи на столот на подбивникот,“ што се однесува на оние луѓе кои мрзеливо ги поминуваат нивните денови, кои своите животи не ги сфаќаат сериозно и го сметаат секој момент за бесценет. Ние треба да знаеме што е „столот на подбивникот.“ Оние кои го ценат секој момент седат и мислат на другите - дали другите луѓе се добри и колку другите треба да ги поправат нивните дела, немаат сожалување сами за себе, и се грижат само за своите животи, и тоа им предизвикува опаѓање. Радак го толкува како подбивен луциден ум со злобен начин, кој наоѓа грешки кај луѓето и разоткрива тајни кон другите. Оваа работа е за мрзливите луѓе, мрзливци. Затоа тој вели, „и не седи на столот на подбивниот,“ Ова е причината за опаѓањата.