Би бил многу радосен да можев да бидам заедно со вас, но што да се прави кога нема време. Меѓутоа, има заповеди кои може да се исполнуваат и да нема време, во она што е над времето бидејќи човекот сам по себе е ограничен со време и место, но кога се обидува да биде соединет со Создателот, тогаш тој треба да стане сличен на Него, односно да биде над просторот и времето. Како што е познато, простор се нарекува садот, односно желбата за примање, па „над просторот“ значи дека не сака сите негови напори да бидат само за неговиот простор, туку да бидат за местото на Благословениот, что всушност е просторот на светот. Тоа значи дека сите негови напори треба да бидат само за давање.

Што се однесува до „над времето“ – времето спаѓа во разумот, затоа што разумот на човекот секогаш му овозможува да сфати дека сега не е пригодно време да ја прифати работата за Создателот во Негово име и ова е доволно за оној кој разбира. Затоа секогаш треба да се оди над времето без да се зборува дека претходните денови биле подобри и слично – секогаш е потребно обновување на силите, односно на основите врз кои ја градиме нашата работа, додека не се удостоиме со постојано достигнување на Шхина. Секогаш треба да се оди по две патеки кои се оспоруваат една со друга – во недостаток и во совршенство, што значи во молитва и во пофалба и во благодарност.

Прочитај во книгата Зохар (Ва Јишев, коментар Сулам стр.12) „... и за тоа се разбива телото и се чисти душата. Затоа Создателот прави така – праведникот да трпи страдања и болки на овој свет и да се прочисти од сè, со што ќе се удостои со живот во идниот свет“. За ова е напишано: „Создателот го искушува праведникот“ и ова е доволно. Исто така и во параграфот 38 е речено дека душата која излегува кога Месечината е „изедена“, му нанесува штета на телото и понатаму во коментарот Сулам (п.38, од зборот „иако“). Како може да се рече дека душата му нанесува штета на телото? Па се објаснува дека штетета на душата доаѓа од намалувањето во Бина, а тоа намалување ја чува Малхут, како што е речено: „мајката и ги дава облеките на ќерка си“, а телата се прилагодуваат да ја примат гадлут (големата состојба). „Затоа што штетата која му ја нанесува душата на телото е за поправање на телото и негова подготовка за примање на Светлината од големата состојба“ до сега се негови зборови.

За да се разбере ова во периодот на подготовка за влез во дворецот на Царот, можеме да објасниме дека телото само по себе е совршено. Тоа во себе не чувствува никаков недостаток, како што може да почувствуваат луѓето ако имаат некаков материјален недостаток, кога не седат со скрстени раце и очајуваат, туку чувството на недостаток кај човекот буди снаодливост и идеи и тој никогаш не доаѓа во очај, токму заради степенот на недостаток кој го чувствува, односно ако она кон што тој се стреми за него е излишно, тогаш нема чувство за недостаток и тој само лесно очајува. Меѓутоа, не заради тоа што му е тешко да го добие, па затоа се помирува со ситуацијата, очајува и вели дека направил сè што можел, а нема никаква идеја како да го достигне она што го посакува, па затоа престанува да мисли на тоа, но од причина што тоа што го бара за него е излишно, а за излишните работи нема такво чувство на недостаток, како што има за неопходните.

Навистина, за она што е неопходно, човекот никогаш нема да се помири со ситуацијата и секогаш ќе измислува идеи и итрини како да го достигне она што го посакува; значи постои цела движечка сила кај човекот која не му дава да очајува и му помага секој пат да изнајде нови сили – тоа е силата на недостатокот. Ова зависи од големината на недостатокот, што се мери со степенот на страдања. Голема потреба значи дека ако не го достигне посакуваното и страдањата ќе бидат големи. Додека пак, мала потреба значи дека ако го нема тоа што го посакува, тој не страда, а ако страда, тој ќе биде во поголемо совршенство.

Што е неопходност, а што излишно за секој човек – тој самиот го определува степенот на тоа. Како што рекле мудреците – ако човекот е навикнат да живее така што му е потребно роб да трча пред него, тогаш треба да се остави, како што постапил Гилел кој трчал пред него итн. (раскажуваа дека раби Гилел најмил од осиромашен човек од добро семејство коњ за да јава на него и роб за да трча пред него. Еднаш не го нашол робот за да трча пред јавачот и самиот тој трчал пред него три милји“ (Ктубот 67). На тој начин секој човек може да реши што претставува неопходност за него.

Во ова е суштината на прашањето на штетата која душата му ја нанесува на телото. Работата е што кога човекот нема таква категорија, како душа, тогаш неговото тело е совршено, односно не чувствува потреба од работа за прочистување. Но, кога работи со Тора и заповедите, Светлината што е во неа го враќа кон Изворот, односно Светлината што е во Тора, односно душата која ја достигнува човекот, го разбива телото, всушност телото се разбива кога гледа дека не е совршено. На тој начин претходно човекот мислел дека треба да работи на патот за прочистување за да достигне совршенство, а дека тоа било излишно, како што беше споменато погоре, но и заради излишното може да очајува итн.

Кога се разбива телото пак, односно кога гледа дека тој е во недостаток, кога гледа дека недостатокот е од повисоко ниво, наречено Бина, под надзор и управување, а доволно за оној кој разбира, тогаш во него се буди движечката сила која нема да се смири сè додека над него не се сожалат небесата и тој не се удостои за примање на ликот на Шхина. Да ни помогне Создателот да го примиме добивањето од тежината на царството небесно кое ги надминува времето и просторот, за да се соединиме со вечноста Негова.

Вашиот пријател Барух Шалом Леви Ашлаг  - син на својот татко и учител Баал ХаСулам

* Писмото број 25 во изданието од 1998 г. се наоѓа под број 12