Во песната Ханука ние велиме, „Моќна карпа на моето спасение, да те славиме Тебе е задоволство; врати ми ја мојата куќа на молитвата и таму ние ќе донесеме благодарности.“ Песната започнува со зборови на славење, „да те славиме Тебе е задоволство,“ и тогаш започнува со зборовите на молитвата, „врати ми ја куќата на молитвата.“
Потоа, се навраќа на зборовите: давање, благодарност и славење, „и таму ќе биде донесена благонамерна понуда.“ Така, тука има три работи, слични со редот на молитвата:
Првите три од Осумнесетте (дел од молитвата) се за славење и даваат благодарност. Средните три се молитви. Последните три се за славење и се дава благодарност уште еднаш.
Така, ние започнуваме со сегашното, како што вели, „Да те славиме Тебе е задоволство,“ што значи ние те славиме и сме благодарни на Тебе за доброто кое го примаме од Тебе. Тоа е како што рекле нашите мудреци: „Секогаш прво треба да го славиме Создателот а потоа да се молиме“ (Берахот (благослов), 32).
Кога човекот верува дека Создателот е милостив и добронамерен и дека Тој сака да им прави добро на суштествата, тогаш има место за молитва. Затоа тој прво мора да го слави Создателот, што значи самиот човек треба да воспостави славење кон Создателот. Ова не значи дека Создателот треба да види дека човекот го слави Него, бидејќи на Создателот на му требаат луѓе. Самиот човек треба да увиди дека со славење на Создателот, тој може подоцна да побара од Него да му помогне, бидејќи Неговото однесување е да прави добро на Неговите суштества. Така, откако рекол, „да те славам Тебе е задоволство“ доаѓа молитвата: „Врати ми ја куќата на молитвата.“
Што е „мојата куќа на молитва“? Тоа е, како што е запишано: „Дури тогаш јас ќе ја донесам Мојата света планина, и ќе ги направам среќни во Мојата куќа на молитва. Мојата света планина.“ Хар (планина) доаѓа од зборот Хирхурим (мисли/разбирања), што означува дека Тој ќе им донесе мисли на Кедуша (Светост) - и сите нивни мисли ќе бидат само за Кедуша. „И ќе ги направам радосни во Мојата куќа на молитва“ е човековото срце, за да има место за присутноста на Божественоста. Божественоста се нарекува „молитва,“ како што е познато дека Малхут се нарекува „молитва,“ бидејќи е запишано: „Јас сум сите молитви.“
После „Врати ми ја куќата на молитва“ следи: „И тогаш ќе донесеме давање на благодарност.“ Следува дека прво има славење, потоа молитва и потоа повторно славење, како редоследот на молитвата, која се завршува со славење и давање благодарност.
Но што може некој да направи доколку сака да започне со славење, ако неговото срце е затворено, и тој чувствува дека е полн со лоши особини и не може да ја отвори устата за да пее и слави? Советот е да се оди над разум и да се рече дека сето тоа е „Покриени Хасадим (милости).“ Со други зборови, тој треба да рече дека тоа е Хасед (милост), но е покриено од него бидејќи тој не е способен да ги види задоволствата кои Создателот ги припремил за Неговите суштества.
Кога ќе започне да го слави Создателот, тоа значи дека тој верува над разумот дека сè е добро и милостиво. Тој треба да се моли Создателот да му го обликува неговото срце за да стане „мојата куќа на молитва,“ што значи дека милоста на Создателот ќе се појави таму. Ова се нарекува „откриен Хасадим.“
И тогаш, „таму ние ќе донесеме, давање на благодарност,“ што значи дека тој ќе даде благодарност што бил привилигиран со тоа што ги понудил садовите за примање. Ова се нарекува, „таму ние ќе донесеме давање на благодарност“ затоа што сме биле наградени со жртвување на желбата за примање. За возврат се појавила желбата за давање, која се нарекува „местото на Храмот.“
Важната работа е човекот најпрво да има желба која ќе ја жртвува, а тоа е желбата за примање. И бидејќи желбата за примање е самата суштина на суштеството, тоа ја сака и многу е тешко за него да разбере дека таа мора да биде поништена. Во спротивно е невозможно да биде награден со духовно. Во телесноста, гледаме дека личноста има желба и недостаток кој се однесува на неа и тоа доаѓа од телото. Но има и желби кои не ги стекнува од себеси туку од надвор. Со други зборови, доколку надвор нема луѓе кои ја родиле таа желба во него, тој никогаш не би почувствувал дека му требала, туку му ја создале луѓето од надвор.
На пример, човекот кој е сам, сепак ќе сака да јаде, пие спие итн., дури и ако нема други луѓе околу него. Но, доколку има луѓе околу него, постои срам, таму каде што другите го укоруваат. Тогаш тој мора да јаде, пие како што го приморуваат другите луѓе околу него. Ова е најочигледно во облекувањето. Дома, човекот е облечен во она што му е удобно. Но кога е помеѓу луѓе, тој мора да се облече според гледиштата на другите. Тој нема избор, бидејќи срамот го принудува да ја следи нивната мода.
Истото е и во духовноста. Човекот внатре има желба која доаѓа од самиот него. Со други зборови, дури и кога е сам и нема други луѓе околу него да влијаат, или од кого да прими некоја желба, тој прима пробудување и копнее да му служи на Создателот. Но неговата желба најверојатно не е доволно голема и не чувствува потреба да ја зголеми за да може да работи со неа при достигнување на духовната цел. Затоа, постои начин - исто како во телесноста – така и духовната желба да се зголеми преку луѓе, од надвор, кои ќе го принудат да ги следи нивните погледи и нивниот дух.
Ова се прави преку поврзување со луѓето кои имаат потреба за духовност. Желбата што тие луѓе од надвор ја имаат станува негова желба и така тој се здобива со голема желба за духовност. Со други зборови, како додаток на желбата која ја има во себе, тој дополнително добива желба за духовност од другите и тогаш се здобива со голема желба со која може да ја достигне целта. Така, работата во љубовта кон пријателите е дека секоја личност во групата, покрај тоа што има сопствена желба, добива желба и од своите пријатели. Ова е голема придобивка која може да се стекне само преку љубовта кон пријателите. Но, поединецот треба да внимава да не биде помеѓу луѓе кои немаат желба да се анализираат себеси, основата на работата - дали даваат или примаат - и дали прават работи со цел да стигнат до патот на вистината, кој е патот на давање.
Само во таква група е возможно да се вгради во пријателите желбата за давање, што значи дека секој ќе го впива недостатокот од пријателите, бидејќи на него му недостасува моќта за давање, и кога чувствува недостаток тој бара место каде што можеби некој ќе може да ја даде моќта за давање. Така, кога доаѓа во група каде што сите се жедни за моќта за давање, секој ја прима силата на другите. Ова се смета примање на сила однадвор во однос на малата моќ која ја има внатре.
Но, спротивно на тоа, постои сила од надвор од која е забрането да се прима било каква помош, иако преку оваа сила, која може да ја прими од надвор, ќе се здобие со гориво за да работи. Треба да се биде многу внимателен да не ја прими. Поединецот треба многу да внимава бидејќи телото има намера да прими сила за работата точно од луѓе од надвор. Таа доаѓа кај човека кога тој слуша дека за него е речено, на пример, дека тој е доблесна личност или мудар ученик, или човек со страв од небесата, или кога за него се вели дека тој е човекот кој ја бара вистината. Кога личноста ги слуша овие работи, дека неговата работа е ценета, овие зборови му даваат сила за работа бидејќи тој прима чест за оваа работа. И тогаш не му треба верба над разумот и моќта за давање, што значи дека Создателот ќе му помогне и тоа ќе биде неговата мотивација. Намесо тоа, тој добива гориво од надворешните.
Со други зборови, надворешните го принудуваат да се вклучи во Тора и Мицвот (заповеди). Ова означува да се биде скромен - да нема негување од надворешните за самољубие. Затоа поединецот треба да чекори скромно, како што е запишано, „да се чекори скромно со Господ твојот Бог.“
Надворешноста се луѓето кои се надвор од него. Тие му ја негуваат работата, но потоа, откако слушнал дека е ценет, тој копнее да работи за надворешните, а не за Создателот. Така тој гледа дека нему повеќе не му треба Создателот за да го донесе поблиску до Неговата работа, бидејќи сега тој е оној кој делува, бидејќи луѓето од надвор му дале гориво да учи и работи за нив. Со други зборови, постојат други кои го приморуваат да работи, но не е Создателот Оној кој го принудува да работи за Него. Туку, другите го принудуваат да работи за нив - за тие да го почитуваат итн.
Следува дека ова е слично со мислата за туѓ бог. Тие му наредуваат да работи за награда, почит и допаѓање, кои тие ќе му ги дадат за возврат во вклучувањето на Тора и Мицвот. Ова значи дека доколку тие не знаат за неговата работа и доколку тој не види дека има некој кој гледа и се вклучува во Тора, нема кој да го обврзе него да работи. Ова се нарекува „зафатот на надворешните,“ и затоа личноста треба да работи на притаен начин.
Но, да се работи на притаен начин не е доволно. Иако вистината е дека само Создателот го принудува да ја работи светата работа, мора да постои уште една работа: човекот мора да работи со цел да не добие награда. Ова е целосно нова работа бидејќи е во спротивност со нашата природа. Ние сме создадени со природата наречена „желба за примање.“ Но сега ние мораме да работиме само во работата за давање и да не примаме ништо за возврат. Затоа, ние треба да бараме група каде што секој верува дека мора да работи со цел да дава. Бидејќи оваа е мала сила во човека, тој мора да бара луѓе кои бараат таква моќ. Тогаш, соединети, секој од нив може да прими сила од другите, и тоа е сè што некому му треба. Тогаш Создателот ќе му прати помош од Вишото за да чекори по патот на давањето.
