Книга „Плодови на Мудроста. Писма“, стр. 11

…Во врска со тоа што ми го навестуваш во последното писмо, дека го кријам своето лице од тебе, дека се однесувам кон тебе како кон непријател, во смисла слушам за неговата несреќа и молчам. Исто така, дека не го делам тешкиот товар на мојот пријател и дека воопшто не ме вознемируваат страдањата на пријателот мој. Признавам дека си во право, дека воопшто не ги чувствувам страдањата кои ги доживуваш, а уште повеќе дека сум весел и се радувам на тие недостатоци, кои се откриваат и на оние кои веќе се откриени. Иако жалам за недостатоците што сè уште не се откриле, а ќе се откријат бидејќи сокриениот недостаток е безнадежен и големото избавување од небесата е неговото откривање, затоа што законот е таков, оној кој дава не може да даде нешто ако го нема тоа и ако се открие сега, нема да има никакви сомнежи дека таков бил во основата, само што бил скриен. Затоа се радувам на нивното (на недостатоците) излегување од своите „нор“, бидајќи ако ги погледнеш, тие ќе се претворат во прав. Со ова не се задоволувам ни за момент бидејќи ги знам, дека со нас се повеќе отколку со нив и ова е доволно за оној кој разбира. Но, кога се спуштаат рацете се зголемува времето и овие презрени паразити се сокриени, па дури и нивната местоположба е непозната. За ова мудрецот вели: „глупавиот седи со спуштени раце и се јаде самиот себеси“. Затоа што ги спуштил Моше рацете свои, но кога ги крева Моше рацете на вербта негова, се открива сè што треба да биде откриено и тогаш „одолеваше Израел“ со раката силна. За ова е речено: „Сè за што ќе најдеш сили да го направиш, направи го“, а кога ќе се исполни нивната мера, се случува Писанието: „Ќе бидат симнати нечестивите“, а со загинувањето на нечестивите доаѓа Светлина и радост во светот и тогаш „нив ги нема“. Јас се сеќавам дека имавме сличен разговор со тебе на првиот ден од Рош ХаШана во 5681 година, по нашето враќање од Кидуш. Ти ми раскажа за многу огорчувачките заклучоци кои си ги видел во својот молитвеник утрото за време на молитвата, а јас се исполнив со радост пред тебе, додека ти ме праша од што е таа радост. Јас ти реков дека е во откривањето на погребаните нечестиви, иако тие не биле опфатени целосно, но сепак откривањето на самите нив ќе се смета за големо избавување, а причината за тоа беше светлината на денот.

A за тоа, што ми пиша дека не можеш да му дадеш предност на љубениот син пред нељубениот, првенецот, јас многу пати зборував со тебе лице в лице, дека местото на вербата се нарекува „јама“ (на хебрејски „бор“), а исполнувањето на таа верба се нарекува „бунар“ (на хебрејски „беер“) со жива вода и се нарекува токму „жива“, за разлика од природата на обичната вода, која и да ја нема многу, сепак бунарот е на своето место – токму како природата на живите суштества. Бунарот и сите негови делови се органи од кои зависи душата, на кој ако се појави и најмал отвор (некива), веднаш ќе умре целото живо ниво и нема да постои. За ова е запишано: „Мене, изворот на живата вода, тие ме оставија и си направија резервоари за вода, но тие се продупчени и не ја задржуваат водата“. Дури и да нема недостаток од вода, сепак има недостаток во резервоарот, затоа што е продупчен и без сомнежи „не ја задржува водата која е во него“, на што навестува пророкот во името на Севишниот и тоа е вистинската кабала, за секој кој е мудар и кој сфаќа со својот разум. Доколку ти не сфаќаш, појди и разбери, па тогаш и ти ќе бидеш мудар и ќе сфаќаш со својот разум. Ова е и во врска со тоа што ми го пишуваш во твоето писмо, дека би сакал да го слушаш мојот пријатен глас, бидејќи за мене нема никаков труд да израдувам некого кој е огорчен од неговите страдања, затоа што срцето исполнето со љубов ги засладува во нивниот корен, коренот на секоја пријатност.

Ќе ти одговорам кратко, бидејќи целото време и рок на секоја работа ти ги виде јасно затоа што во моето прво писмо ти ја опишав работата која е прекрасна во своето време и го радува срцето на Севишниот и луѓето. Во толкувањето на вистинската смисла „ќе се наситат и ќе се насладат од добрината Твоја“ погледни внимателно, затоа што тоа е вистинско и ќе му причини задоволство на секое непце кое ги очекува зборовите на вистината. Ќе видиш како можам да се обидам и да те израдувам сега со зборовите на вистината. Спаси ме Боже да те радувам со лажни зборови, како лажните пророци за време на уништувањето, спаси ме Боже од грев, затоа што лагата воопшто не постои во моите граници и ти одамна го знаеш мојот одговор за оние кои ги приближуваат своите ученици до вистината преку лицемерие и испреплетени лаги или преку непотребни работи со чии што идоли јас никогаш не сум се осквернавил, во нив не постои улогата на Јаков и затоа сите мои зборови се зборови на вистината. Онаму, каде што не може да се открие вистината, јас совршено молчам. Немој да мислиш дека ако би бил до тебе би говорел повеќе отколку во писмото, затоа што ако јас знаев дека е така, воопшто не би си отишол од тебе. Вистина е она што ти го реков: „Согласно нашата подготовка, јас не сум ти потребен“. Тоа е вистина и не се сомневај дека за сопствено задоволство, не дај Боже, сум измислил неверојатни работи за нас. Кога ќе помогне Севишниот да се удостоиме со Конечното Поправање, тогаш „ќе имаш голема потреба од Мене“, а дај Боже, ќе се удостоиме со тоа во текот на 12 месеци бидејќи уште е долг денот, а ти не си брз како мене. Во секој случај, јас ќе се надевам дека во текот на 12 месеци, во тој Виш ден, ти ќе ја завршиш работата и тогаш ќе видиш во сите свои напори, дека ќе бидеме заедно со години, бидејќи суштината на длабочината на работата е да се започне од крајот.

Сето ова ти го напишав заради сомнежите кои ги почувствував меѓу редовите од твоето писмо бидејќи ти си ја заборавил најчистата вистина што секогаш е во срцето и во устата моја. Ти ветувам дека колку повеќе ќе поверуваш во вистината на моите зборови, толку повеќе ќе видиш дека сите мои зборови ќе останат засекогаш и нема да се променат нималку, а исто така и во зборовите што ти ги пишувам е вистинската смисла и тие нема да се изменат, но бараат внимание „бидејќи ова е време да се скрати“. Верувај ми дека зборовите откриени во ова писмо јас не можев да ти ги напишам до денес заради причини кои се тајни и кои ќе останат со мене, бидејќи очите мои ја знаат целта за да се постави сè од најдобрата страна, а ова е тоа што ме опкружува со ограда која прекрасно го чува секој збор и ова е доволно за оној кој разбира. Знам дека со време ќе ти станат јасни сите мои зборови и постапки спрема тебе, како што е запишано: „среќен е садот кој влегол во гадост, а излегол од чистина“ – затоа што таков е патот на Тора. Јас веќе се изморив молејќи те да ми пишуваш почесто и како одговор на тоа дека јас ќе ти пишувам почесто на тебе. Ден по ден седам и чекам дали ќе пристигне некакво известување од тебе за твојот духовен живот или за материјалниот живот, меѓутоа нема ни звук ни внимание. Што и да одговориш на ова и како и да го оправдаш, овде нема ни победнички извик и повик на победениот, туку само одговор со суви зборови, празни фрази како „заради многу грижи“ и слично, но се разбира, ти (и) самиот не се разбираш себеси.

...Но истовремено мене ми е јасно дека времето ќе донесе добро и тогаш ти ќе израснеш според тие добрини и во степенот на нивната отворена љубов. Уште ќе бидеме постојано заедно во смирување на жедта од љубовта, како непрекинат извор во заситување и насладување, затоа што добрината на Создателот кој прима совршенство и кој не чувствува никаква заситеност, па заради тоа се нарекува Семоќен, нека биде Благословен, на оние кои ја исполнуваат волјата Негова им се појавува стара и нова Светлина во едно, што се добива со одржување на саботите и на седмата година (шмита). Таква е смислата на „И го оставија до утрото, и не замириса лошо и немаше црви во него“. Како што е запишано: „Ќе се наситат и ќе се насладат од добрината Твоја“, затоа што со храната телесна ќе се исполни стомакот, во материјална смисла и тоа не повеќе отколку што се замаглува разумот (буквално – ќе издигне чад кон моха) од варењето на желудникот, а тој изморен и измачен ќе падне во сон. Ова е смислата на тоа што Пинхас го зарил копјето во нејзиниот стомак кога биле еден до друг. „И стана Пинхас, ја изврши пресудата и прекина заразата“. Затоа се удостоил со помазание иако не бил еден од синовите на Арон, затоа што Моше самиот му рекол: „Еве, Јас му го давам Мојот завет за светот“. На почеток бил во „вав* засечен“, но во Светлината на Тора „вав“ се издолжува и Мојот завет беше со него, животот и светот заедно, а во Светлината на ликот на Царот – животот.

Јехуда Лајб