Сокривањето е поправање без кое човекот не би можел да достигне никакво совршенство, затоа што инаку тој не е способен да ја достигне важноста на духовното. Сокривањето му ја прави важна таа работа. Иако самиот тој не е способен да го оцени вистинското значење на таа работа, сепак сокривањето ја возвишува во неговите очи. Колку посилно го чувствува сокривањето, толку поголема е основата кај него за да ја цени.

Тоа е слично на скала по која тој се искачува скалило по скалило, сè повисоко и повисоко, додека не дојде до местото кое е наменето за него. Тогаш ја достигнува најголемата висина од осознавањето на важноста на која е способен да се задржи. Иако вистинската важност и висина на големината на Создателот е невозможно да се оцени, тој сепак ја достигнува во степенот кој ќе му овозможи да продолжи со своето постоење.

Меѓутоа, самото по себе сокривањето сè уште не се нарекува сокривање, туку само според големината на желбата тоа да биде откриено, затоа што колку повеќе е посакувана некоја работа, толку повеќе се чувствува нејзиното сокривање. Од ова сфати ја смислата на реченото: „Целата земја е исполнета со Неговата големина“. Иако ние веруваме во тоа, сепак целата земја се исполнува и со сокривање.

За иднината е напишано: „И ќе станам Јас околу неа огнена карпа и ќе се прославам меѓу неа“ (Пророк Захарија). Оганот значи сокривање, но затоа „ќе се прославам меѓу неа“, односно ќе се открие славата Негова. Сето тоа е заради огромната желба за откривање, иако останува да постои сокривањето. Но, се разликува од времето кога постои сокривањето и кога нема стремеж да се открие, па затоа се нарекува прогон. Додека пак, во иднината, без оглед на сокривањето, исто така ќе има стремеж тоа да биде откриено. Најважно е да се посакува откривањето.