Слушнато во 1945 г.
Како да се удостои со својството Лишма (заради Создателот)? Човекот нема сила да сфати, затоа што човековиот ум не може да сознае како може да се случи таков настан во нашиот свет. Сè она што се случува, на човекот му овозможува да сфати дека целата работа во Тора и заповедите, но и наградата, треба да биде заради себе, а не за Светоста, (Ло Лишма), бидејќи инаку нема да може да направи ни најмало движење. Затоа Лишма е Светлина од Вишото и само оној кој ја чувствува може да сфати. Токму затоа е речено: „Обидете се и убедете се колку е прекрасен Создателот“.
Ако е така, треба да се сфати зошто човекот мора да вложува напори и да исполнува најразлични совети при обидот да ја достигне Лишма? Бидејќи нема да му помогнат никакви совети и никакви напори да ги достигне својствата на Лишма, доколку Создателот не му даде поинаква природа, наречена желба за давање.
Одговорот се крие во искажаното од мудреците: „Не треба ти да ја завршиш таа работа, но и не треба да се откажеш од неа“. Значи, на човекот му останува обврската да вложи максимален напор од долу (итарута делетата), што се нарекува молитва. Молитвата е недостаток кој доколку не се чувствува, не е возможно исполнувањето. Кога постои потреба во човекот за својството на Лишма, до него доаѓа исполнување од Вишото, доаѓа Светлина од Вишото како одговор на молитвата, односно тој го прима посакуваното исполнување. Излегува дека работата на човекот заради примање од Создателот на својството Лишма е потребна само за откривање на недостаток и сад, дека исполнувањето никогаш не зависи од човекот, туку дека е подарок од Создателот.
Меѓутоа, молитвата секогаш треба да биде целосна, односно од длабочината на срцето, кога човекот е сосема уверен дека не постои никој на светот кој може да му помогне, освен самиот Создател. Како може да осознае човекот дека никој на светот не може да му помогне освен лично самиот Создател? Ова сознание човекот може да го добие само ако ги вложил сите напори за кои што е способен и се убедил дека ништо не може да му помогне. Затоа човекот е обврзан да исполнува секакви дејствија, за да се удостои со својството за давање на Создателот. Само така тој ќе стане способен за молитва за помош од длабочината на срцето и тогаш Создателот ќе ја услиши неговата молитва.
Кога човекот се обидува да ги достигне својствата за давање, тој треба да се стреми да работи целосно само за давање и ништо да не прима за себе. Само во таков случај човекот открива дека во него нема ниедна желба која би работела за давање. Оттаму тој доаѓа до крајниот заклучок дека нема друг излез, освен да Му се моли на Создателот да му помогне, неговите желби да се потчинат на Создателот во сè, без никакви услови бидејќи човекот гледа дека нема сили да го убеди своето тело да го поништи своето Јас. Излегува дека, кога човекот открива дека не може да се надева на тоа – неговите желби доброволно да се согласат на давање заради Создателот, токму тогаш неговата молитва може да биде од длабочините на срцето и тогаш Создателот ја прима.
Треба да се знае дека со добивањето на својството за давање, човекот го умртвува својот егоизам затоа што тој е желба за наслада, а добиената желба за давање ја поништува желбата за наслада, не оставајќи ѝ можност да дејствува, што значи умртвување на егоизмот, затоа што тој повеќе не се користи, а неискористуваниот егоизам се дефинира како мртов.
Доколку човекот си даде себеси одговор што може да биде најважно во неговиот живот, заради што би требало да се труди, ќе открие дека и не е толку тешко да се потчини себеси на Создателот, од две причини:
1. Во секој случај, дали тој го посакува тоа или не, мора да вложува напори на овој свет. Што му останува на крај од сите тие негови напори?
2. Тогаш, бидејќи работи за давање, добива огромно задоволство дури и во времето на работата.
Може да се наведе примерот, даден од големиот кабалист од Дубна, за објаснување на фразата: „Не Ме повика Мене ти, Јаков, бидејќи ти беше тешко од Мене, Израел“. Тој рекол дека тоа е слично на приказната за богатиот кој, излегувајќи од возот со мал куфер, го оставил таму каде што сите патници го оставаат својот багаж, а носачите го земаат багажот и го носат во хотелот каде што отседнуваат богатите трговци. Носачот си помислил дека патникот ќе го земе со себе помалиот куфер, бидејќи за него не му е потребен носач, па затоа го зел само поголемиот куфер. Богатиот сакал да му плати мала сума, за која што бил навикнат да плаќа. Носачот не сакал да ги земе парите и му рекол: „Јас во хотелот донесов огромен куфер и многу се изморив. Со труд го носев твојот багаж, а ти сакаш да ми дадеш толку малку пари?“
Поуката е во тоа што, доколку човекот дојде и рече дека вложил многу напори исполнувајќи духовна работа, Создателот ќе му одговори: „Не Ме повика Мене ти, Јаков!“, односно „ти не го носеше мојот багаж! Тој припаѓа на некој друг. Ако велиш дека си бил принуден да вложил многу напор, исполнувајќи ја духовната работа, тогаш, се разбира, ти си работел за друг господар. Затоа, за да ти плати, оди кај него“, „Бидејќи ти беше тешко од Мене, Израел“.
Оној кој работи за Создателот не треба да вложува никакви напори, туку напротив, да чувствува наслада и воодушевување. Додека оној кој работи за други цели не може да се обрати кон Создателот со барања Создателот да му даде воодушевување од неговата работа. Тој не работи за Создателот, така што, зошто Создателот треба да му плати за неговата работа? Значи, човекот може да се обрати со барање само кон Оној, за кого што работи, за да се исполни со наслада и животна сила.
Работата во состојбата Ло Лишма ( Не за Светоста) може да биде насочена кон многу различни цели и затоа човекот може да бара од целта, за која што работел, да добие награда од неа, односно наслада и животни сили. Затоа е кажано: „Нека слични на нив бидат оние кои ги создале и секој кој се потпира на нив!“ (Псалм 115).
Меѓутоа, ние гледаме дека дури кога човекот ја прифаќа работата за Создателот без никакви поинакви намери, тој сепак не чувствува никакво воодушевување кое би го натерало да ја прифати работата за Создателот, туку го прифаќа тој товар со верба над знаењата, односно преку сила, наспроти својата желба. Тогаш се појавува прашањето: „Зошто човекот чувствува таква тежина и отпор во оваа работа, што неговото тело постојано посакува да се ослободи од работата и не чувствува никакво воодушевување од неа?“ И ако човекот работи во скромност, дури и кога нема друга цел, освен да работи за давање, зошто Создателот не му дава можност да почувствува вкус и воодушевување од неговата работа?
Работата е во тоа што скриените наслади се голема помош, без која што човекот не би можел да се поправи. Доколку веднаш штом ќе почне со духовната работа човекот почне да ја чувствува и Светлината од духовната наслада, сите негови егоистички желби би биле согласни со таа работа, односно човекот би бил согласен со неа затоа што добива наслада и воодушевување.
Ако е така, човекот не би имал никаква можност да го достигне својството за давање (Лишма) бидејќи би бил присилен да работи за својот егоизам, затоа што во духовната работа би чувствувал многу поголема наслада, отколку во која и да е земска работа. Затоа би бил осуден вечно да потоне во работата заради себе (Ло Лишма), постојано добивајќи задоволство од своите напори. Доколку човекот добива задоволство, тој не може ништо да промени бидејќи не може да работи без награда. Затоа, ако човекот добива задоволство во работата заради себе, би бил присилен да остане во неа засекогаш.
Ова е слично кога луѓето бркаат крадец, а тој трча прв и вика: „Држете го крадецот!“. Така е невозможно да се одреди кој е вистинскиот крадец за да се фати и да му го врати украденото на сопственикот. Но, ако крадецот, односно егоизмот, не чувствува наслада во нашата работа по прифаќањето врз себе на својството за давање, тогаш, кога работи човекот со верба над знаењата и се присилува себеси, неговиот егоизам се навикнува на работата против егоистичката желба за наслада и во човекот се појавува можност да премине кон таква форма на работа, каде што негова цел ќе стане причинувањето задоволство на Создателот, бидејќи основата работа што се бара од човекот е како последица од своите напори, тој да достигне соединување со Создателот, односно да достигне совпаѓање на својствата и сите негови дејствија да бидат насочени кон давање.
За таквата состојба е речено: „Ете тогаш ќе се насладиш од Создателот“, каде што „ете тогаш“ значи дека на почетокот на работата човекот не може да почувствува никакви наслади, туку напротив, целата негова работа тој ја извршува наспроти желбата на неговото тело. Но, откако ќе се научи да работи за давање без никаква поврзаност со награда, туку верува дека неговите напори се наслада за Создателот, тогаш во човекот се појавува чувство на Создателот. Човекот мора да верува дека Создателот ги прима сите негови напори, независно од тоа како човекот ги оценува. Создателот гледа само на намерата на човекот и со тоа му се причинува задоволство на Создателот, по што човекот се удостојува со Виши насладувања.
Затоа, уште на почетокот на својата работа човекот треба да чувствува наслада од тоа што работи за Создателот бидејќи напорите извршени преку сила го подготвуваат човекот кон вистинската духовна работа заради Создателот, а за човекот се појавува можност да се насладува од своите напори заради Создателот, исто така и во периодот на сокривање.
Следна статија бр. 6 „Помошта која ја укажува Тора во духовната работа“
